We waren weer eens samen met enkele blogvrienden en de gemakken en luxe van een GSM kwamen terloops ter sprake. Daar wil ik even bij stilstaan.
Dat men zich een gsm aanschaft in deze tijd lijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn, zonder ben je gehandicapt. Je moet bereikbaar zijn, want men heeft je nodig, tof hé! Ook veel kinderen bezitten al volop een GSM, voor hun veiligheid zegt men dan, maar dat het zo een vaart zou lopen had niemand kunnen denken. Zeg nu eerlijk, als ik dat jonge volkje zie smsen die vingers vliegen over dat toetsenbord, ze moeten er zelfs niet eens naar kijken, dan lopen wij toch hopeloos achter. Ze hebben een eigen taaltje, alles aaneengeschreven, 'kweenieoenecoole'. (ik weet niet hoe een toffe gast, is dat vrij vertaald).
c u staat voor ik zie je wel...om een voorbeeld te geven. Ze staan op alle mogelijke hoeken en kanten te bellen en moeten de straten niet afdweilen om iemand te zien. Nu klappen ze hun mobieltje open en warzijdegijkanikaazien? Zo simpel is het nu.
Het is precies of zonder dat ding de wereld stilstaat. Stel je voor, je auto heeft een platte voorband op de E17 . Je zet je op de pechstrook en echt waar je durft niet uit te stappen want de vrachtwagens donderden een halve meter van je af. Je durft de deur niet opendoen om naar dat telefoonpaaltje op zoek te gaan. Je wacht dan maar het goede moment af, rap uit de auto, achter de vangrails en dan het mobieltje. Mijnheer, ik sta op die plaats, kunt U mijn band komen vervangen aub? 20 minuten later schept die man je auto op, sleept hem naar een veilige plaats en zegt: Als je die band langs de snelweg vervangt, is dat poging tot zelfmoord! Gelijk heeft hij! De mogelijkheden die er zijn met dat kleine ding in je handpalm zijn voor de meeste mensen grenzeloos. Voor de wat oudere mag het simpel zijn. Een aan- en afknop is meer dan genoeg. Nu zijn er reeds met fax, camera, zelfs GPS... waar eindigt het? Leve de vooruitgang, ik ben euh ... x jaar te vroeg geboren. Moest ik geweten hebben wat ik nu weet Och, eigenlijk.. baneethebvannietsspijt.
Zo stil en wit bevroren mijn adem stokt bij die winterse pracht. Mijn jas om mijn lijf
voelt als een warm huis. De vogels, zij lijken te zweven
op de koude stroom.
Sommigen gingen niet naar het zuiden ze delen de winter met ons. Mijn ogen zien, mijn hart voelt de stilte van dit schouwspel. Winter witter dan wit
stiller dan stil
mooier dan mooi.
Het is niet mijn bedoeling om hier de politieke toer op te gaan, daar zijn andere media voor maar ik wel even stilstaan bij een rubriekje dat ik gisteren las in de krant ( ik ben nog steeds een lezer, zie logje van 5/1)... Ik speel daarom even voor heraut:
KOM ERBIJ-- KOM ERBIJ EN HOOR
Waalse flitspalen werken niet...
In Wallonië staan slechts 7 flitspalen kriskras opgesteld langs de snelwegen van het gewest. Ze zijn netjes geïnstalleerd en gehomologeerd zoals het hoort, maar ze hebben tot nu toe nog geen enkele boete opgeleverd. De Waalse minister van Openbare werken B. Lutgen maakt zich daar niet druk om. Sterker hij wil dat alle 7 flitspalen langs de weg aangeduid worden met een waarschuwingsbord. Zolang dat niet gebeurd is, zullen de palen niet functioneren!! Eén camera in Herstal bij Luik, was wel actief maar is op vraag van de genoemde minister buiten dienst gesteld. Die waarschuwingsborden zijn nog in voorbereiding en wanneer ze klaar zullen zijn dat weet de minister nog niet. Ondertussen bevestigde de federale politie dat en nog niemand aangeduid is om de gegevens van die camera's te verwerken.
En de Walen die " sjeezen" voort....
Er zijn dus op meerder vlakken verschillen omtrent de " whereabouts" van de Vlamingen en Walen.. We zullen dus maar blijven verkondigen:
" Waar we gaan langs VLAAMSE wegen komt steeds de flitspalen tegen!!"
Iedereen zegt steeds :" Het lijkt wel of de herfsten en winters vroeger kouder waren". Ik volgde hen daar meestal in tot de speldenprikken en koude van de laatste dagen. Brrr... of kan deze oma niet meer zo tegen de koude?
Als kind hadden we niet de luxe van een centrale verwarming. Enkel de huiskamer werd verwarmd door een kolenstoof. Aan de achterzijde van ons huis boden de weilanden en de velden geen enkele isolatie. Ik deelde de kamer en het bed met mijn zus en in de winter gebeurde het meer dan eens dat ons geen blik op de buitenwereld gegund werd door de ijsbloemen die het raam volledig inpalmden.
Met onze nageltjes krabden we dan het ijs weg tot we de weiden en de velden met een wit tapijt bedekt weer konden bewonderen.
Bij erge koude werd samen met een extra deken - zo'n " sole mio" als jullie weten wat ik bedoel - ook nog eens een verwarmd strijkijzer - zo één dat op de kachel verwarmd werd - in handdoeken gewikkeld in ons bed gelegd.
.
Bij gebrek aan voldoende strijkijzers werd die functie later ook wel eens overgenomen door een warmwaterkruik. We kropen wat dichter bij elkaar en de koude bleef uit ons bedje! Als nu de nachten frisser worden staat de centrale verwarming aan, het extra deken is reeds lang vervangen door gezellige dons en indien nodig ..dan toch nog steeds wat dichter bijeen en...
zo slaap je ook als vanouds!
Herken je nog dat beeld? Soms echte kunstwerkjes....
Vreemd toch om telkens te moeten horen hoe slecht het gaat met de dagbladpers. Kranten en weekbladen sterven een langzame dood. Blijkbaar tuimelen de oplagecijfers al jarenlang van het ene dieptepunt naar het andere. Hoe zou dat komen, denk je dan zo bij jezelf? Nochtans blijkt dat een democratie niet kan zonder goed geïnformeerde burgers en op hun beurt kunnen die dan weer niet zonder kwaliteitsjournalistiek. Want de burgers hebben het recht te weten wat er speelt in en rond de wereld.
Daarom zat ik hier nog even door de krant van zaterdag te bladeren voor ze bij het oud papier belandde want ik vraag mij soms wel af of het echt wel de moeite loont om een krant in huis te halen. Zitten we echt te wachten op wat daarin te lezen staat? Maakt ons dat beter, gelukkiger , wijzer? Alleen al de titels van de vele rubrieken doen je de wenkbrouwen fronsen...
" Wie steekt mijn auto's keer op keer in brand?" vraagt zich een bouwaannemer uit Aalst af. " Ik werd net niet verkracht".. luidt de hoofding van een stukje over de pesterijen onder de para's... " Ouders van meisje dat stierf na duiveluitdrijving vrijgelaten..."je moet maar in het verkeerde nest belanden. " Zelfmoordenaar richt bloedbad aan bij CIA"...dus niet enkel in het Midden Oosten " Pakistaanse terrorist doodt 90 volleybalfans"...je kan beter op TV van je geliefde sport genieten. " Het dieptepunt is nog lang niet bereikt" volgens terreurexpert Claude Moniquet.. " Dolle schutter doodt vijf mensen" klinkt het incident in een winkelcentrum in Finland " Vijftiger overvalt twee bakkerijen in half uur"....zal grote honger gehad hebben zeker? " Nog nooit zoveel bedrijven failliet"...echt destimulans voor de anderen om door te zetten
Ik hou het voor bekeken. Moeten we zo het nieuwe jaar beginnen? Ik ga op zoek of er ook positief nieuws in de krant stond...
JAAAAA
"Welkom 2010, welkom baby's", want in de kraamafdeling van een ziekenhuis in Limburg werden vier nieuwjaarskinderen geboren. " Dit jaar rijden we elektrisch" .. in 2010 zullen de groene auto's doorbreken.. Ik bleef maar verder bladeren op zoek naar nog meer positief geluid maar moest daarvoor wel heel erg goed kijken en mij tevreden stellen met stukjes over - koken, - shoppen in de stad, - op zoek naar een nieuwe das ( is ook een heel belangrijke topic niet?), -welke pizza is écht van la mamma.. - de BV race met een zuinige gezinswagen, -12 tips om je tuin extra natuurlijk te maken ( hier bleef ik even hangen) -Woontips en notarissen en uiteindelijk - mijn breinbrekertjes (puzzels, sudoku en kruiswoordraadsels,... gelukkig).
Ik ben blij dat er ook nog een gedeelte sport bijzit hoewel..ook daar geraakt de mot erin met al die toestanden over doping en whereabouts en wild trappende voetballers... Op politiek vlak was het dit weekend kalm in onze krant . Nochtans las ik ergens quote: "Een land zonder goede kranten is een recept voor onwetende en bange burgers." Ben ik nu meerwetende en minder bang omdat ik dagelijks de krant lees, want is het wel een goede? Moeten we daarvoor onze bossen kappen en de natuur in het gedrang brengen?? Ach, wat helpt het geklaag van een enkeling... Het is als een stem in de woestijn... .. Dus zal ik maar mijn dagelijkse krant blijven lezen al voel ik het een beetje knagen... arme bomen
Bij Lipske kan je elke dag je grijze massa oefenen door het antwoord op haar vraag te zoeken...voor het oefenen van de rest moet je zelf zorgen....
Omdat ik door omstandigheden vorig jaar in september niet kon starten met de turnlessen, besloot ik om thuis wat te bewegen op muziek. Goed voor de botten en spieren. Ik deed zij stap zij, de handen omhoog, handen omlaag, dribbelen, een dansje in het touw, van alles om maar in beweging te zijn, anders roepen wij de toorn van de regering over ons af, want wij bewegen niet genoeg!!!!!! Lang heb ik het niet volgehouden en zodra het kon, heb ik mijn turnlessen weer opgepakt!!
Ik kan me, eerlijk gezegd, niet herinneren, dat mijn ma huppelde en sprong ten einde de ideale conditie te krijgen. Ze had het altijd zo druk dat ze wel voldoende beweging had. Maar goed, heden ten dage moeten we bewegen. Je hebt natuurlijk mensen, die de hele dag als een slappe patat in hun zetel hangen, maar de meesten doen boodschappen, rennen achter kleinkinderen aan, rommelen in de tuin of laten hondjes uit. Als kind dachten we er niet eens aan hoe belangrijk bewegen was, het kwam zo vanzelfsprekend. We stonden te hoelahoepen, touwtje te springen, te kaatsen met de ballen, met de diabolo te gooien (uitkijken dat die niet op je knikker landde), speelden verstoppertje, noem maar op.... Ik heb er zelfs even aan gedacht hoe het zou zijn mocht ik mijn oude schoolvriendinnen benaderen, om weer gezellig éen keer per maand terug te hoelahoepen of touwtje te springen of verstoppertje te spelen? Zou best leuk kunnen zijn en of we zouden bewegen en niet alleen onze body!! Alleen ben ik bang, dat er binnen de kortste keren van die " woehoewoehoewoehoe jongens" komen - je weet wel met van die witte pakjes aan - om ons, gehuld in dwangbuizen, naar een geheel politiek correct verbeteringsinstituut te brengen om ons daar ,volledig gesubsidieerd, onder leiding van één of andere "....oog" in het gareel te houden.
Ach, ik hou het maar bij mijn gewone dagdagelijkse bewegingen, mijn botten beginnen al te protesteren bij het idee "hoelahoepen". Zucht........ .
Maar de regering zegt dat we te weinig bewegen, dat daarom alle middelen goed zijn om die bewegingsarmoede aan de kaak te stellen. Dat het met de BMI van de modale burger slecht gesteld is. Ik ben niet van plan om een Odyssee te beginnen zoals de Gentenaar Stefan Engels die van plan is om in 2010 elke dag een marathon te lopen. Neen, ik zal het maar weer bij mijn turnlessen houden op maandag en mij volledig (?) inzetten om die extra kilootjes van de laatste dagen in de turnlessen eraf te krijgen intussen stiekem denkend aan die lekkere cake met een druppeltje amandel die nog niet helemaal op is...... ( ). Ik dacht nochtans dat ik geen plannen zou maken voor 2010 maar leven van dag op dag......
Vreemd..die behoefde van mensen om een jaarovergang in te " knallen ". Vuurwerk en champagnekurken, als het maar knalt !
Wij opteerden voor een zachte overgang van het ene moment in het andere. Wat zal het verschil zijn? Wat meer van hetzelfde ? Wat minder van hetzelfde ? Wat meer zachtheid, wat meer liefde, wat meer vriendschap, wat minder wanhoop, minder twijfel, meer daadkracht,
meer levensvreugde ?
Ik wens aan al mijn bezoekers een portie meeval en geluk op een bedje van warme aanvaarding en innerlijke rust met een nagerechtje van vreugde en onvervalst plezier !!
Opnieuw staan we klaar voor een nieuw jaar! Zijn er werkelijk 12 maanden vergleden?
52 weken,
365 dagen? Hoeveel uren zijn dat wel?
Is het nodig dat ik al die uren tel?
Misschien alleen de uren die ik als een kostbaar pand bewaar, diep in mijn hart gedragen... uren van geluk en vrede
die er waren, zomaar, zonder reden!
Of de uren die ik deelde met een ander mens soms in liefde, soms in vriendschap, met een handdruk, soms een zoen.
Die uren zou ik nog eens willen overdoen!
Of tellen ook de uren waarin ik de duivels heb bestreden die niet van mijn zijde weken? De uren van het zuchten en het klagen,
van het vragen naar een waarom voor de ene tegenvaller na de andere ?
Is het werkelijk al een jaar geleden
dat we dachten dat het nu wel eens beter zou worden? Alles gaat zo snel...
Kom, we laten het allemaal achter ons. Ik geef jou een stevige handdruk en een zoen
en hoop dat voor jou, voor mij en voor allen die ons dierbaar zijn het nieuwe jaar
veel goeds in petto heeft!
Ik zit weer volop in mijn oudejaarsblues. Dat heb ik steeds in de laatste maand van het jaar. Dan passeren de voorbije maanden - met al hun ups en downs- de revue. Ik lach of huil er nog een keer om en op 31 december spoel ik ze weg bij een glaasje en knal ze daarna richting eeuwigheid. Wist je dat bij de Germanen die knallen bedoeld waren om de kwade geesten van het voorbije jaar weg te jagen? Niet door te knallen met buskruit want dat was toen nog niet uitgevonden, maar wel door heel hard te schreeuwen en te joelen. Ik weet niet of kwade geesten bestaan, hoewel ik daar in het voorbije jaar vaak aan gedacht heb! En het houdt hier nog steeds niet op !! Maar als je te lang je verdriet en frustraties of boosheid opkropt dan word je zelf een kwade geest , naar het schijnt! Daarom dat ik op het einde van het jaar telkens probeer om bewust " mijn eigen huis" op te ruimen door tijd te nemen voor die eindejaarsblues en als het nodig is ga ik volle bak zitten in mijn verdriet, gemis, frustraties..... Niets zo zuiverend als een flinke huilbui! Daarna laat ik ook de fijne en mooie momenten de revue passeren. Dan zit ik ook zo wazig te glimlachen als Mona Lisa. Zelfs schaterlachen zit in mijn pakket, over alle dwaze of domme dingen die ik deed of over de valkuilen waar ik weer eens ingedonderd ben. Jezelf relativeren is meestal dè methode om met die oudejaarsblues om te gaan. En op oudejaarsavond voor middernacht, geen TV maar gewoon vertellen over de mooiste of de vervelendste momenten van het voorbije jaar en hoe we ons daarbij voelden. En dan als afsluiter een wens voor de dierbaren die met ons meevieren, dan weet ik nu al zeker dat we de mooiste stiltes zullen beleefd hebben voordat " het grote knallen" losbarst. Dàt levert TV op die je de rest van het jaar weer bijblijft!
Op TV krijgen we af en toe een advertentie over "Swiffer" te zien en al de voordelen van dat ding en dan zie je een zielig hoopje stof - de koffer achter zich slepend - het vertrouwde huis verlaten en onbewust krijg je toch medelijden met dat hoopje... Het eind van het jaar gooit over het algemeen de sluizen van de sentimenten open.
Terugkijken over die 12 verstreken maanden is dan erg moeilijk te voorkomen. Naar analogie met dit zielig beeld van de advertentie stelde ik mij bij het ( bijna) aflopen van het oude jaar het volgende voor....
Zie je hem ( het oude jaar) ook vermoeid schuifelen op weg naar de grote exit?
Achter hem hoort hij het gehoon van al diegenen, die hem nu zo graag kwijt willen.
Ga Oudjaar! Ga! We willen een nieuw jaar met nieuwe mogelijkheden en hoop op wensen die eindelijk in vervulling zullen gaan! Ondankbaar, mompelt hij dan, ondankbaar zijn de mensen. Zijn ze nu al weer vergeten dat ik hen ook zoveel goeds gebracht heb! Zuchtend schuifelt hij dan verder op weg naar ..zijn allerlaatste daad. Ja, het is een zwaar jaar geweest.
Een jaar waar hij met zoveel enthousiasme was begonnen en waarvan hij zich zoveel had voorgesteld.
Een jaar ook waarin hij zo zijn best heeft gedaan.
Het was zijn schuld niet dat er zo ontzettend veel dingen tegenvielen en hij zo veel wensen niet in vervulling kon laten gaan.
De mensen hadden ook zulke hoge eisen. Waarom konden ze toch geen eenvoudige dingen wensen?
Toch heeft hij vreselijk hard geprobeerd om dit jaar tot een succesjaar te maken.
Maar zelfs de enkeling waarbij het hem gelukt is, is dat nu alweer vergeten en heeft zijn aandacht gericht op het nieuwe jaar dat weldra zal komen. Hij, het oude vertrouwde oudjaar, is al bijna uitgerangeerd.
Nog maar even en heel de wereld is hem glad vergeten.
Dit was niet wat hij verwacht had toen hij een jaar geleden zijn entree maakte en luid juichend werd binnengehaald. Hij ziet in de verte de poort, die hij eigenhandig nog open zal moeten maken als laatste werk in dit jaar.
De poort die hij haat, omdat achter die poort het Nieuwe jaar wacht en met zijn komst hem tot verleden tijd zal maken.
Zijn stap lijkt langzamer te worden en hij wil de stemmen, die hem manen om harder te gaan, niet horen. Hij wil geen moment van wat hem gegeven werd, verloren laten gaan. Precies om twaalf uur zal hij de poort openen en geen seconde eerder.
En dan... wanneer de klok twaalf slagen slaat, opent het Oudjaar de poort
En terwijl het Nieuwjaar met veel gejuich ontvangen wordt, schuifelt hij weg in de vergetelheid....
Een huis, waar iedereen welkom is, lekkere verse soep, een overblijvertje van Kerstnacht, een warm hart voor jou en jou en jou.
Een vleugje weemoed om bij stil te staan, een knuffel voor jou lieve blogbezoeker,
een stil moment bij de kerstboom,
een traan als een parel van emotie,
een lach als een uiting van vreugde, een glimlach omwille van de vriendschap, een zwijgzame wandeling door de natuur,
een gezelschapsspel samen rond de tafel.
Vandaag ben ik gul, maar niet guller dan anders,
want, zo wil ik het voor jouw elke dag van het jaar .
Het heeft ons weer eens deugd gedaan aan ons hartje zo allemaal samen, kinderen en kleinkinderen bij de Kerstboom. Omdat Nieuwjaarsdag in het teken staat van de andere oma's en opa's, ( ieder zijn beurt is eerlijk hé?) worden hier op Kerst al de nieuwjaarsbrieven gelezen...Och, het is de intentie die telt niet zo exact het moment hé? Het was dus weer één van die papierenzakdoeken momentjes zoals ik ze noem!...De twee jongens loud en clear, de 4 meisjes.. stil, stiller, stilst!!! ( smile) en nummer vier , de jongste (2) trok zich heel de santeboutique niet aan en zong als nieuwjaarsbrief haar laatste hit: Slaap kindje slaap daar buiten loopt een" sjaap"....maar ik vermoed dat er van ons bendeke de voorbije nacht niemand "sjaapjes" geteld heeft.... Vandaag wordt het heerlijk nagenieten gezellig met z'n tweetjes.( nadat de rommel opgekuist is )
35 jaar geleden hield ik je voor het eerst in mijn armen mijn stralende, enige dochter. een schitterend wezentje uniek en met de dag meer en meer uniek geworden.
Gelukkige verjaardag
En nu ga ik verder met wat de laatste dagen voor 25 december door de radio klinkt. "I wish you a Merry Christmas" en op TV laten de reclames stralende mensen zien, die ontspannen lachend de boom optuigen en ondertussen even de kookboeken doorbladeren.
Wat ze moeten eten is voor deze mensen geen enkel probleem.
Maar nu even kijken hoe in veel gevallen de echte werkelijkheid is.
Weken van te voren, peinzen en piekeren: "Wat zullen we in 's hemelsnaam dit jaar eten?" Je wil toch niet ieder jaar het gourmet - of fonduestel boven halen, er moet toch iets origineels te bedenken zijn?
Maar de gerechten, die de bladen ons voorhouden ......pfff, die zijn behoorlijk ingewikkeld om nog maar te zwijgen van alle ingrediënten die je nodig heb en die je daarna nooooooit meer kan gebruiken. Zoals b.v. in gembersap geweekte cranberry's, afgemaakt met een vleugje mosterd, of iets dergelijks. Natuurlijk wil de plaatselijke handelaar ook graag veel en hoge winst maken, maar soms denk je: "Waar zijn de grenzen"? Hele rare dingen worden gesuggereerd maar enfin, ik wijk af.
Al bladerend denk je: " Mijn hemel, ik weet het echt niet", en dan slaat de paniek lichtjes toe.
Dan sta je een paar dagen voor het bewuste Kerstfeest heel vroeg in de morgen, voor de nog gesloten deur van de supermarkt, achterin een ketting van zeker 25 andere zenuwlijders voor Kerst.
Je maag krimpt bij het idee, dat ze de felbegeerde ossenhaas niet meer hebben, of erger, dat degene voor jou, net "jouw" kalkoen voor je neus wegkaapt.
Dan zou je die persoon wel met een bevroren blik willen doodbliksemen. "Vrehede..".klinkt het zwijmelend uit de supermarkt luidspreker.
Dan, als alles in het karretje ligt, rijg je je weer aan de ketting van wachtenden voor de kassa.
Je neemt je voor om vooral heeeeeel erg kalm te blijven, maar rondom je beginnen de meegekomen echtgenoten (voor het sjouwen, uiteraard) te mopperen, te zuchten en te jeremiejejen., zodat je op het laatst, hyperventilerend, met een stalen grijns ,de kassierster een goedemorgen wenst.
Na het leegschudden van de beurs, of het plunderen van de bankrekening, rijd je de wagen volgeladen, huiswaarts, waar de koelkast veel te klein blijkt voor al het ingekochte.
Mopperend begin je de koelkast opnieuw in te delen, maar helaas, die blijft te klein. Dan maar wat dingen invriezen. De gekochte kalkoen wordt de vriezer ingetrapt, want anders krijg je de deur niet meer dicht en dan eindelijk, eindelijk, kan je aan de lang gewenste koffie.
Tot de volgende dag, want tja, dan moeten er nog een paar vergeten cadeautjes gekocht worden, dus, parkeer je, na een paar uur rondhobbelen, je auto op de krapste plaats in de parkeergarage en worstel je je langs de auto ernaast.
Hmm, na de feestdagen toch maar weer wat aan de lijn doen.
En dan begint het wachten, ergeren opnieuw. Met steeds op de achtergrond: " We wish you a merry Christmas." Herkenbaar die hele reutemeteut zoals Amor Fati zo sappig zegt???
Dan op Kerstdag zelf, begin je eraan van 's morgens vroeg om alles op tijd klaar te krijgen. Waarom bestellen wij eigenlijk het kerstdiner niet, zou zo lekker en relaxed kunnen zijn en veel duurder is het niet en alle stress om geschifte sausen, te waterige jus en half rauwe aardappeltjes, wordt je bespaard.
En dan te bedenken, dat alles begon, met dat kleine kindje, geboren in een stal, wiens geboorte we vieren.
Er zit toch weinig origineels meer bij, het is allemaal zo commercieel geworden en wij? Wij lopen lange tijd mee in de rat race, tot er een moment komt, dat je denkt: ja salut..., het is mooi geweest, ik doe minder. En is het feest dan ook "minder", welnee, de sfeer blijft, de muziek is er en de kaarsjes branden.
Oke, ik geef het toe, er is wel iets dat we dan kunnen missen: de tabletten tegen maagzuur, maar of dat nu zo'n gemis is?
Daarom zit ik dus op de vooravond van 25 december niet "gezellig te wezen onder de boom" in een zijden galajurk, welnee, gezellig samen met de kinderen en kleinkinderen rond een kerstboom en bij een zelfgemaakt etentje, dat is toch meer de boodschap. En dan te bedenken, dat twee derden van de wereld honger heeft, dan vraag je je toch soms beschaamd af, hoe het allemaal zover is kunnen komen. Dan werp ik maar weer eens een blik in het kerststalletje en ....
BTW:- Voor de oma's van dienst, mijn wacht zit er voorlopig op!! allée tot maandagavond alvast dan moet ik 1dag terug aan het roer ....( smile) - En wisten jullie dat ik een heel lieve buurvrouw heb, hé Paz ... dixit de tweeling...
Ach, die Kerstmisblues of moet ik ze eindejaarsblues of winterblues of donkere-dagen-blues noemen? Ik merk duidelijk dat ik echt niet de enige ben die er last van heeft maar de kleinkinderen vinden het zo'n gezellige gewoonte om een kerstboom in huis te zien vandaar......
Eerst is er het gerommel op zolder, dozen naar beneden slepen, de namaak-kerstboom ligt er nog, een overhoop huis tot hij er eindelijk staat... de onmisbare kerstboom, mooi versierde pakjes uitnodigend aan zijn voet ....dan in de koude, natte tuin versier-groen zoeken om kerststukjes te maken. De kerstkaarten, dat is de volgende nachtmerrie. Hoewel er al lang andere wegen zijn om wensen rond te sturen, ben ik toch elk jaar op zoek naar ideeën voor een originele, kerstwens die voor de kerstdagen en nieuwjaarsdagen bestemd is.. Dan moeten de enveloppen ook nog geschreven worden, elk jaar een paar minder, want ach, selecteren is de boodschap. Ach, ik klaag wel, maar ben zelf o zo blij als er een mooie kaart in de bus valt. Het zijn die dertien-in-een dozijn-uit gewoonte-geschreven-kaartjes die mij zenuwachtig maken, omdat je toevallig eens -jaren geleden - op de longlist terechtgekomen bent. En zelfs als je niet antwoordt, komen ze elk jaar terug.
En dan komt nog het afspreken. Er zijn altijd te veel gezinnen bij het gezamenlijk vieren betrokken en het is nog meer dan tijdens het voorbije jaar schipperen en schuiven om een datum te vinden waarop iedereen op elk feest erbij kan zijn. En uiteindelijk zijn er nog de cadeautjes. Alle mensen hebben alles al, ga dan nog maar eens op zoek naar iets origineels ..... En toch draaien we elk jaar mee , uit gewoonte of ook omdat we het uiteindelijk toch gezellig vinden....? Neen gewoon omdat die Kerstmisblues ons elk jaar in de greep hebben..... Daarom!!
Mijn dag was goed begonnen, "vrouwen weten waarom" hé Amor Fati!! Maar die lach maakte toch even plaats voor weemoed....
Rond 10u, zowat de tijd dat ons ma op zaterdag altijd opbelde, rinkelde hier de telefoon. " Bij N.", " Hallo," antwoordde een licht bevende , zwakke stem. Heel even stond mijn tikkertje stil. Dat timbre, die manier van spreken ... precies ons ma. Ik mag dan al veel fantasie hebben maar ik weet nu ook dat DIT nooit kan. Ik herpakte mij daarom snel en stelde mezelf nog eens voor en vroeg: " Met wie spreek aub?" " Ik wilde met mijn dochter spreken maar ben zeker verkeerd?," trilde het stille stemmetje. " Geen probleem hoor mevrouw," nog een goede dag gewenst en de telefoon neergelegd. Zoveel herinneringen kwamen als een lawine over mij en even had ik het moeilijk, tot de telefoon weer overging. " Met N.",..... stilte. " Goeie morgen , met wie spreek ik"? " Ik ben weer verkeerd", stamelde diezelfde trillende stem... " Ik moet dringend mijn dochter spreken want mijn verwarming is kapot". De wanhoop en paniek vloeide zo uit die paar woorden. Ik kon mij het vrouwtje goed voorstellen, ons ma zou precies eender gereageerd hebben als er iets misliep. "Ik weet niet wat er mis is maar ik draai altijd het verkeerde nummer". " Mevrouw, hoe heet uw dochter en waar woont zij ik zal haar opbellen en vragen dat ze naar jou belt." Met wat geduld en een paar keer te herhalen, lukte het me om de nodige info te krijgen. Ik heb dan maar die dochter opgebeld de situatie uitgelegd en gevraagd of zij haar moeder wilde opbellen. " Ach mevrouw, moeder is 85 en sukkelt wat de laatste tijd. We moeten onze nummers eens in het geheugen van haar telefoon steken, moeder onthoudt die niet meer." zei de dame in kwestie. " Bedankt voor het bellen"! Lap daar stond ik nu met mijn blij ochtendgevoel.... zoveel herinneringen die boven kwamen en even weer dat diepe gemis gevoeld....
Toen ik daar straks na mijn boodschappen en eten even mijn pceetje opzette, vond ik tot mijn ONTZETTING de gewaagde reactie van Amor Fati op mijn blog. Dat was precies wat ik nodig had om weer tot de orde van de dag geroepen te worden!!
Dames... we moeten Amor Fati eens goed met sneeuwballen bekogelen want ons Amorke begeeft zich niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk op glad ijs!! Moet je horen wat hij bij mij durft te schrijven: "Als een vrouw de waarheid spreekt dan is het om een leugen te verbergen of vanaf de dag waarop God de man in contact bracht met de vrouw, werd het paradijs een hel..." Dat manneke heeft lef zunne ,best dat het jaar bijna om is anders zou hij het 365 dagen moeten verduren.
"Pas de poort uitgezet, greep Adam een stevige knuppel en brulde: 'Waar is dat paradijs?' Eva dekte zich ondertussen met een nieuw vijgenblad en vroeg: 'Hoe vindt ge mijn nieuw kleed?'"
Dat is het leven Amor Fati ( smile)..........Ben benieuwd of er zich nog geroepen voelen om met sneeuwballen te gooien...
Sneeuw haalt altijd het kind in mij boven. Het doet me glimlachend naar buiten gaan en dan draai ik mij om en.... kiek ...de allereerste sneeuw van het seizoen vastgelegd.
)
). 
)
){kind=link}