Momenteel heb ik geen wekker nodig om wakker te worden de hitte zorgt ervoor dat ik er al voor dag en dauw uit ben! Er zijn heel wat mensen die een hekel hebben aan het geluid van een rinkelende wekker . Vroeger had je geen wekkerradio's die je met zachte muziek wakker streelden, dat natuurlijk in de veronderstelling dat er zachte muziek speelt, want om met een vervelende nieuwsstem wakker te worden is ook al voldoende om de dekens weer over je heen te trekken. Neen, vroeger waren het wekkers die op drie pootjes stonden en waarvan je elke avond het veertje moest opwinden. Het enige wat je kon doen was het veertje niet te erg aanspannen dan rinkelde die wekker niet zo lang .Je kon natuurlijk een hendeltje verschuiven zodat die helemaal niet rinkelde, maar dat was nu ook de bedoeling niet, dat mocht enkel in het weekend ,want dan mocht je lang slapen. Meestal was ik al wakker vòòr de wekker afliep en zette die af. Mijn hersenen wekten me al op voorhand ,want ik had een gloeiende hekel aan dat gerinkel . Het gevolg was ook dikwijls dat ik prompt weer in slaap viel .Ik hoorde ma dan roepen "N, vooruit ,opstaan, 't is tijd". Het volgende lawaaierig ding dat mijn nachttafel ontsierde was een wekker die eerst héél zachtjes begon te zoemen en het geluid zwol zachtjes aan, heel langzaam vermeerderden de decibels en als het geluid op zijn luidst was dan viel je echt uit je bed van verschot. Het hielp niet als je de wekker een mep gaf zodat het geluid stopte ,na een paar ogenblikken begon die opnieuw te zoemen om over te gaan naar hels kabaal. Dat deed die wekker verschillende keren na elkaar. Ja, als je dan nog niet uit bed was dan mankeerde er wel iets aan je oren... Nu we als senioren genieten van de luxe niet meer te moeten opstaan op een tergend vroeg uur zou je denken dat de wekker taboe is.. maar neen hoor, elke ochtend springt de muziek op om 7u50 ik heb geen zin om een gat in de dag te slapen. Ik heb toch nog zòveel te doen,
Ik kreeg dit doorgestuurd en dat kan wellicht op de één of ander manier van iedere van ons gezegd worden... Het is te warm om zelf te fantaseren dus moeten jullie het daar mee doen!
Overpeinzingen van een moeder.
Het valt me zwaar, mijn kinderen los te laten
die ik gedragen heb, onder en in mijn hart. Ik heb ze leren praten en genieten van de schepping, iets zo apart.
Ik mocht hen koesteren in mijn liefde, veilig warm en groot.
Ik mocht ze wijzen op de mooie dingen en als ze verdrietig waren nam ik ze op schoot
Ik wist dat ook voor hen de tijd zou komen dat ze op eigen benen zouden staan.
Vergeten zouden zijn hun kinderdromen, ze zouden los van mij een andere kant opgaan.
Och ja, ik heb het steeds geweten ik had me ,dacht ik, er goed op voorbereid
Maar waarom wil een moeder liefst vergeten: "Dat ieder kind zijn eigen leven leidt"??
Op een hete zomerdag...... Het kunnen de beginwoorden zijn van een liedje maar ik vrees dat het zelfs om te zingen te heet is!
Ik weet nog van de tijd toen ik klein was en met de buurtkinderen weer wat kattenkwaad had uitgehaald dat we het gezegde: ge zult branden in d helle, als ge zo bezig blijft naar het hoofd geslingerd kregen. Dat maakte toen op ons zeer veel indruk. De pastoor had ons in de klas die verhalen over hel en hemel al goed ingepeperd. Het tussenstation, het vagevuur, daar hadden we niet te veel schrik van. Daar kon je nog uitgeraken, dat was maar tijdelijk, maar de hel.. Ik vergeleek de hel toen met de zon die s avonds als een grote, rode vuurbol wegzakte achter de boerderij in de buurt en alles in vuur leek te staan Hij zou met die dreiging van de hel nu eens moeten afkomen bij de kleinkinderen, meneer pastoor in zijn lange, zwarte rok waarvan we altijd probeerden de knoopjes te tellen en ons afvroegen of hij daar wel iets onder droeg? We zijn het nooit te weten gekomen ..
Ik dacht daar aan toen ik deze namiddag liep te puffen in de zon Die profetische woorden van toen lijken wel te zijn uitgekomen als je nu in de volle zon rondloopt. Ge zult branden in d helle. Lang geleden dat het nog zo warm was. Het is elke dag sleuren met water of sproeien. Als de rest van de zomer ook zo verder verloop dan zullen we moeten zuinig zijn met het water of ze zullen weer zeggen dat er geen water genoeg is en zo kunnen ze de prijs weer opdrijven. Maar ik laat mijn planten niet verdrogen want voor de tuin wordt het echt te droog en na een lavende waterbeurt zie je ze zo weer opfleuren; dan denk ik weer aan dat gezegde van toen en lach stiekem .. neen mannekes de helle is voorlopig weer geblust.
Het mooie weer mag nog wel een tijdje doorgaan maar optimaal zou echter zijn dat de nacht voor wat milde regen zorgt maar ja, we moeten nu ook niet teveel vragen zeker? Laten we vooral niet klagen want voor je het weet is de zomer al weer voorbij.
Terwijl ik vandaag lui lag te genieten van een zacht briesje dat onder de parasol voor wat verfrissing zorgde, dwaalden mijn gedachten af naar dat fenomeen wind. Wat is eigenlijk wind? Wel, volgens Van Dale is dat: voelbare, in hoofdzaak horizontale stroming in de dampkringslucht en vervolgens het heersen van een dergelijke stroming. Ik heb dat twee keren gelezen voor ik het goed verstond. Als er dan een dergelijke stroming heerst heb je dan winden in alle soorten.
De mooiste is volgens mij echter de zoete lentewind die de wolken aan de hemel zachtjes doet schuiven. Die bezwangerde lucht van allerlei zoet geurende lentebloesems - een beetje zwoel soms - lichtjes strelend over je huid voelen strelen, dat kan mij nog steeds bekoren. ..
Maar er is ook de zomerwind die pal uit het oosten blaast, een beetje vervelend, aan een gelijkmatig tempo waaiend. Die warme wind is het die het graan doet rijpen en waar je met volle teugen van geniet. Die wind is het ook die aromas meebrengt uit warme landen, maar ook optorende donderwolken als paddenstoelen uit het niets omhoog laat schieten tot in de hoogste hemel etages om dan met vurig geweld op ons neer te dalen. En als al dat geweld dan is uitgeraasd dan gaat die warme zomerwind liggen in slierten van warme waterdamp en nevel. Van die zomerwind houd ik vooral op een zomeravond in de tuin.
Och, de wind die kan echt alles. Hij gaat liggen, steekt op, krimpt, draait. Je kan de wind in de rug hebben en de wind van voren krijgen. Met wind kan je alle kanten uit. Je kan ook in de wind zijn. Dat is dan een wind waarbij je een licht gevoel hebt, er hangt dan ook een soort nevel in de lucht, een soort zweverig gevoel dat zeer bedwelmend werkt
En zo kan ik blijven fantaseren maar daar is het te warm voor
Hopelijk krijgen jullie geen winderig gevoel van mijn kriebelkrabbel proza. Het kan zeer pijnlijk zijn. Best dat je dan wat wind kan aflaten.
Adam leefde, lang geleden eenzaam in het Hof van Eden met de zegen van de Heer en met heel erg stralend weer.
Hij liep lekker in zijn blootje baadde zon en baadde pootje in het water van de beek zeven dagen in de week.
Adam leefde zonder zorgen totdat hij op een zekere morgen ontdekte dat elk dier een vriendinnetje had. Nou dat leek Adam ook wel wat.
Hij zei:" Lieve Heer ik wil niet klagen maar ik zou u willen vragen of er ook voor mij een vriendinnetje is, want ik voel een groot gemis".
" Goed zei God, ik zal mijn best doen maar jij moet zelf wel de rest doen. Ik zal zorgen voor een vrouw die haar leven deelt met jou."
Adam liep van pret te zingen en maakte gelijk twee verlovingsringen hij riep: "prijs de Heer, ik krijg een wijf, maar het is wel een rib uit mijn lijf"
En toen Adam lag te slapen heeft de Heer de vrouw geschapen, 't was de droom van iedere man met alles er op en alles er an.
En zij leefden zeer tevreden samen in het Hof van Eden, tot op zekere dag.. Eva de boom met de appeltjes zag!
Zij dacht :ach, wat kan het schaden aan een boom zo vol geladen.. En zij brandde van verlangen toen zij al dat fruit zag hangen.
Ofschoon de Heer het mij verbiedt, mist hij èèn , twee appeltjes niet. Ze plukt en nam een hap of twee maar Onze Lieve Heer zei: NEE!
Toen was het uit met dat mooie leven het paradijs werd opgeheven. Door deze ongehoorzaamheid raakten wij allen onze onschuld kwijt.
Door èèn appel.... "verdomme" werken wij ons nu de kromme en het is daarom dat ik nu beweer
Als we het weerbericht van vandaag mogen geloven dan wacht ons een hete zomer en voor de toekomst zou dat nog meer van dattem zijn. Toevallig hoorde ik " ons Bozerke" zijn radiopraatje om 11u. Op de vraag of het klopte dat we in de nabije toekomst verhoogde zonneactiviteit zouden krijgen met alle gevolgen van dien, antwoordde hij positief. Men verwacht inderdaad voor het komende jaar verhoogde zonnestormen en -uitbarstingen en die zouden voor onze moderne maatschappij wel eens nefast kunnen zijn. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Nu weten jullie dat ik hier met een zendamateur samenleef en als er al mensen zijn die dagelijks de zonneflux bekijken dan zijn zij het wel! Voor een zendamateur speelt de zonneactiviteit een belangrijke rol, hoe meer zonneflux hoe beter de propagatie ( contact). Dus vanmiddag wilde ik wat meer uitleg en dat is wat ik tussen de soep en de patatjes meekreeg....
Hier een voorbeeld van zonne activiteit.( gaswolk of protuberans is zichtbaar)
Er zou een methode bestaan om de zonne uitbarstingen te voorspellen aan de hand van magnetische gegevens van meer dan 1000 groepen zonnevlekken. De zonneactiviteit verloopt in cyclussen van +- 11j met daarin een min en een max . Momenteel zou de zonneflux op zo'n 73 liggen, wat laag is. Blijkbaar zijn er maar een 14 tal zonnevlekken voor het moment. Ergens in maart waren er meer dan 50 dan was de flux ook stukken groter en dat was positief voor de amateurs! Tijdens een maximum zijn er veel verstoringen in het magnetische veld van de zon. Dan wordt er een enorme hoeveelheid geladen zonne-materiaal de ruimte ingeslingerd.
Als dit materiaal in de richting van de aarde wordt gestuurd, krijgen we een geomagnetische storm.
Als er verhoogde zonnestormen of - uitbarstingen zijn dan komt een massa energie vrij die via onze polen de aarde binnendringt. Dat zorgt voor het mooie Poollicht.
Dat is dan het enige positieve.
De geladen
zonnedeeltjes zorgen er ook voor dat veel elektrische apparatuur in de problemen raakt.
Met name satellieten en energienetten kunnen ernstige schade oplopen.
Zo viel in 1989 in grote delen van Canada gedurende 9 uur de stroom uit door een zonnestorm.
Volgens het ventje was er ooit in de middeleeuwen een periode van meer dan 70 jaar ( 1645-1715) zonder zonnevlekken wat voor onze contreien voor een mini ijsperiode zorgde. Vandaar wellicht dat veel werken van Rubens winterlandschappen voorstelden.... Die massa toevloed van energie kan een negatieve werking hebben hier op aarde waar we in onze moderne maatschappij afhankelijk zijn van elektronische snufjes zoals TV ,GSM, elektronische apparatuur, Satelieten, Esa enz..Die zouden bij een te hoge zonneflux kunnen ontregeld worden of uitvallen met alle gevolgen van dien. Tot daar in het kort en in eenvoudige taal wat ik in het breed meekreeg ( smile)..
Mijn zendamateur ligt niet direct wakker van de voorspellingen van verhoogde zonneflux, maar of het voor iedereen zo welkom zou zijn daarop zullen we maar het antwoord weten mocht het ooit zover komen!!
Jullie geloven het nooit maar in de kast, goed verstopt achter breiwol en haakpennen ( die ook nooit meer boven komen) heb ik haar gevonden de knopendoos van mijn schoonmoeder. Ik moest eens grinniken want ik ben ongewild een verzamelaar van knopen geworden!
Toen we nog kind waren, had mijn grootmoeder ook zo'n grote, ijzeren koekendoos .. Soms mochten we in die doos kijken als meter aan het naaien was. Dan haalden we de mooiste eruit en speelden met de andere knopen op tafel. We legden dan een rij knopen na elkaar en dat was dan een trein of in rijen en dat was dan een telraam. Och, onze fantasie werkte en meter was allang blij dat we eens rustig speelden. Het was eens iets anders dan het lawaai dat ik maakte als ik met een omgekeerd voetbankje rond de tafel kroop. Dat bankje was dan een auto en daarin vervoerde ik allerhande spullen...Ik heb nooit lang een " zittend poepeke" gehad!! In die koekendoos zaten veel verschillende knopen en dan zochten we dezelfde knopen om stapeltjes te maken. Er zaten heel veel witte knopen in.Vroeger gingen de mensen niet om de haverklap naar een Veritas om nieuwe knopen te kopen. Neen, van een afgedankt kledingstuk werden de knopen afgehaald en in die doos gestoken. Ik heb mijn ma dat ook altijd weten doen. Niet te verwonderen dat men op den duur een hele koekendoos vol had met grote knopen van mantels, fel gekleurde van bloesjes en truitjes, "nacré" knoopjes, vergulde knoopjes of met stof overtrokken knoopjes ...Soms zaten er knopen bij die precies kunstwerkjes waren. In een tweede doos zaten er haakjes en oogjes van klein naar groot vastgenaaid op kartonnetjes en bosjes met allerlei veiligheidspelden metaal of koperkleurig. Aan één grote speld waren dan de kleine spelden aangeregen. Ook verschillende kartonnetjes met elastieken van smalle tot brede vonden een plaatsje in de doos. Zo'n stukje elastiek was altijd handig om er proppen papier mee weg te schieten... Ik herinner me nog dat het enige dat we altijd nodig hadden die elastieken waren. Die elastieken in je onderbroek schoten gemakkelijk door en dan stond je daar je broek vast te houden met je handen! Dan maar vlug eerst een veiligheidsspeld erin om het ergste te voorkomen. En er was ook nog steeds dat stopgaren want de sokken werden altijd keurig gestopt .De zachte draad was ook op kartonnetjes gewikkeld. Ik herinner me nog hoe ma - als ze sokken stopte - haar vuist in de sok stak, later werd dat een houten ei en met een lange naald en stopgaren in de kleur van de sok het gat dichtnaaide. Ma leerde mij ook sokken stoppen en het lukte me aardig als het gat niet te groot was, anders trok ik dat gat gewoon dicht en kreeg ik op mijn donder.!!. Het was dan ook vlug gedaan met helpen sokken te stoppen ..
Die knopendoos die de aanleiding was tot al die herinneringen, heb ik ooit jaren geleden meegekregen van mijn schoonmoeder omdat ze misschien van mening was dat ik ze wel eens zou kunnen gebruiken. Omdat ik wist dat het goed bedoeld was, heb ik die doos meegenomen maar zelden geopend. Nu, na zoveel vergeten jaren is ze terug opengegaan samen met al die herinneringen.........Iemand knopen nodig??
Een kreeft is een dier met veel poten wel tien om er mee te gaan lopen soms eens op de tast hebben ze al iets vast want hun scharen die blijven gesloten.
De latijnse naam voor kreeft is Cancer. De Kreeft is een gevoelig persoon. Niet alleen emotioneel, maar ook sensitief: hij is gevoelig voor de (onuitgesproken) signalen die elk mens uitzendt. In conversaties zal hij hoogstwaarschijnlijk net die zaken waar de ander niet over kon of wilde praten, opmerken. Is de omgeving gevuld met negatieve emoties dan kan hij daar last van hebben.
Hij heeft een plek nodig waar hij alleen kan zijn met zijn gedachten.Wat er ook verandert in zijn leven: dit zal altijd het eerste zijn waar hij naar op zoek gaat. Naast de behoefte aan emotionele steun moet hij er zeker van zijn dat degene waar hij van houdt, ook van hem houdt. Hij moet van hem of haar op aan kunnen en samen creëert hij een plek waar hij op terug kan vallen.
Ontbreekt er iets aan zijn leefomstandigheden dan is dat direct merkbaar: hij kan onzeker worden en in zijn schulp kruipen. In een dergelijke periode is hij bijna zelfzuchtig: hij probeert "zijn portie" liefde, warmte en aandacht ten koste van anderen te krijgen.
Eens goed lezen of dat ook bij "mijn kreeftje" hier past ( smile)!
Alles uit de kasten halen en door de handen laten gaan. Op denkbeeldige stapels overbrengen: Koesteren of wegschenken of wegwerpen...
Als een wind die zacht bleef aanhouden, ruimde ik stuk per stuk verbaasde ik mij over het lichte, verhelderende gevoel dat een simpele verschuiving van een kast mij kon geven.
Een hoek die leegkwam en zo ruimte maakte , verademing.
Nu zit het er op ik ben niet meer bezig met kasten ruimen nu enkel nog het ruimen in mezelf.....
Was het toeval of niet maar vanavond botste ik op dit gedicht en vond het de moeite om hier neer te zetten. Een gedicht waar meer uit spreekt dan de woorden zeggen...
Soms,
dan zit ik voor het raam. Wolken verdwijnen langzaam van voor de horizon, dan kijk ik 's avonds even omhoog.
Een zachte bries door mijn haren het maanlicht in mijn oog.
't Is als een spiegel op mezelf: donker, ver, onbereikbaar mysterieus, een beetje raar.
Stil en sereen wachten op wat opwelt uit mijn gedachten
de hand reikend naar het onbereikbare dromend dat dingen anders waren.
En tussen dat alles soms maar heel even fonkelen sterren als teken van hoop en liefde in mijn leven
In een vliegtuig richting Aruba staat ineens een mooie blonde vrouw op en loopt van het economyclass-gedeelte naar het businessclass-gedeelte en laat zich in zo'n comfortabele stoel zakken.
Een steward ziet dat en gaat er achteraan. Hij tikt de blondine op haar schouders en vraagt haar ticket.
Na deze bestudeerd te hebben zegt hij tegen de dame: "Sorry mevrouw, maar dit is de businessclass en u heeft een ticket voor economyclass."
De blondine roept: "Ik ben blond, ik ben mooi, ik ga naar Aruba en ik blijf hier zitten!"
De steward meldt dit voorval in de cockpit en de co-piloot gaat even poolshoogte nemen.
"Mevrouw," zegt hij, "waarschijnlijk heeft u de steward niet begrepen, maar uw ticket is niet geldig voor dit gedeelte van het toestel.
U dient zich naar het economy-gedeelte te begeven." De vrouw roept: "Ik ben blond, ik ben mooi, ik ga naar Aruba en ik blijf hier zitten!"
De copiloot meldt dit aan de piloot en die zegt: "Wacht maar, pff. Ik ben getrouwd met een blonde vrouw. En ik spreek blonds."
De piloot gaat naar de blonde dame en fluistert haar iets in het oor.
Zonder slag of stoot staat de vrouw op en begeeft zich onmiddellijk naar het economy-gedeelte.
De steward en de co-piloot vragen de piloot hoe hij dat in godsnaam geflikt heeft. "Heel simpel," zegt de piloot, "ik heb tegen haar gezegd dat de business-class niet naar Aruba gaat."
De kleine Ahmed was een nul in wiskunde. Zijn ouders hadden al alles ondernomen om hem op andere gedachten te brengen: straffen, privé-leraar, geen TV, smeken, huisarrest, niks hielp.
Ahmed hield er altijd het zotteke mee.Tot zijn ouders van wanhoop toch eens een pater aanspraken over het probleem met hun zoon.
Deze man kon hun misschien wel helpen, zijn zuster was nonneke en gaf wiskunde in het college en was bekend om haar strenge aanpak.
Oké dat was het: Ahmed werd naar die school gestuurd. Na de eerste dag op zijn nieuwe school komt Ahmed naar huis en gaat direct naar zijn kamer om te studeren, moeder komt eens kijken en ziet de hele kamer vol met boeken en aantekeningen liggen.
Hij verlaat alleen zijn kamer om snel iets te eten om daarna direct voort te kunnen studeren. Zo gaat dat wekenlang en uiteindelijk komt hij thuis met een A voor wiskunde op zijn rapport.
Moeder en vader dolblij vragen aan Ahmed hoe het toch komt dat hij nu wel studeert? " Das niet moeilijk ge moet wel", zegt Ahmed. "Ik had het al direct gezien toen ik dat klaslokaal binnenkwam en tegen de muur ne gast zag die aan een plusteken was genageld. Ik dacht direct:
Amaai, hier kunnen ze er niet mee lachen ..
Het was een zonnige dag en we zaten gezellig op een terras. Aan het tafeltje tegenover ons ging het er levendig aan toe. Twee stellen zaten druk met elkaar te praten. Er werd ook heel wat gelachen. Ze waren nog jong, ik schatte hen halverwege de twintig. Plots, als op bevel, stonden de twee dames op, grepen hun handtas beet en begaven zich gezamenlijk in dezelfde richting. De jongemannen bleven gewoon verder praten. Een alarmsituatie kon het dus niet zijn. Ik wist het meteen: ze gingen naar het toilet. Onmiddellijk voelde ik me met de jonge dames verbonden. Want in duo gaan heeft niets te maken met puur fysiologische aandrang. Bijna niemand staat er echt bij stil, maar samen moeten verdient eigenlijk ons respect. Want het gaat in wezen over de spreekwoordelijke vrouwelijke solidariteit en die stamt uit oeroude tijden, miljoenen jaren geleden, toen we nog in de bomen leefden. Het sanitaire duo of trio bestond toen ook reeds bij onze naaste verwanten, de chimpansees en de bonobos. Bij deze mensapen was solidariteit onder vrouwen bijna letterlijk van levensbelang. In de vrije natuur zijn vrouwen kwetsbaar als ze aan sanitair doen. Dan is een vriendin, die een oogje in het zeil houdt en ongewenste bezoekers zoals gevaarlijke dieren afschrikt, toch zeer welkom. Weten onze hersenen veel! Ze stammen uit die oertijd en evolutie werkt zeer langzaam. Dus gedragen wij ons alsof er nog geen toilethokjes bestaan. Die vriendinnendienst strekt zich uit van het verlenen van praktische bijstand tot het bijhouden van de kinderen. Een vrouw had in de oertijd nagenoeg altijd een paar kinderen bij zich. Die droeg en zeulde ze overal met zich mee. Dus ging er iemand mee om op de kroost te passen terwijl moeder haar behoefte deed. Nu nog voeren we als we op het toilet zitten, conversaties met een jengelende of taterende peuter in de deuropening. Het is ook zo dat als je elkaar een dienst bewijst als oppas en schildwacht, er natuurlijk ook heel wat wordt afgepraat. Het delen van strategische weetjes en nieuwtjes is immers essentieel voor het onderhouden van een sociaal netwerk. Als je een vrouw bent, heb je het zeker ook al meegemaakt in een openbaar toilet dat twee vrouwen in het eigen hokje zittend gezellig kletsen. Dan sta je daar te springen van het ene been op het andere, doe je het haast in je broek. Maar vrouwen begrijpen elkaar en beginnen slechts op de deur te bonzen als ze ten einde raad zijn en de wanhoop nabij. Je ziet ons dan ook elke vakantie lijdzaam en uitermate tolerant in lange rijen aanschuiven op de parkings van de autowegen. Die vrouwelijke solidariteit zit er stevig in gebakken. Het is een machtig fenomeen, dat het zelfs klaarspeelt de maandelijkse cyclus gelijk te doen lopen bij vrouwen die gedurende een lange periode het dagelijkse leven delen. We leven in een maatschappij waar nagenoeg alles in het teken staat van concurrentie en rivaliteit en iedereen voor zichzelf behoort op te komen. Zonder solidariteit echter waren de Afrikaanse Eva en haar kinderen misschien wel opgepeuzeld door een leeuw terwijl ze haar behoefte deed. Dan werd er niet eens over competitiviteit gesproken, want dan was de mensheid er gewoon nooit geweest....Tot daar mijn bedenkingen. Het duurde wat met die twee afwezige vrouwen daar op het terras. De jongemannen zaten elkaar wat wezenloos aan te kijken. Ze waren al lang uitgepraat. Eén van hen stond op en ging ook maar eens dezelfde richting uit. Toen hij terug kwam, waren de dames er net ook weer. Ze bestelden nog een drankje en babbelden met zijn vieren lustig verder. Klinkt het bekend?
Er is weeral een dag voorbij en hier zit ik dan. Mijn gezicht wordt verlicht door een stralend, computerscherm, de kamer is donker. Buiten woont de nacht. Een staafje flikkert achter de woorden aan die door mijn vingers aangetikt worden.
Als ik nu eens als een energiepuls achter dit scherm en door die draad die eraan vasthangt, zou kunnen doorflitsen, dan zou ik daar aan de andere kant de ene mens na de andere terugvinden. Iedereen zou ik kunnen uitnodigen om me te volgen, om in het scherm te duiken als in een zwembad zonder bodem en daar... daar zouden we elkaar ontmoeten en honderduit kunnen bijpraten... Maar we zullen het maar bij dit schermcontact houden zeker en hopen dat iedereen er morgen ook nog is. Slaapwel!
Hoe snel geraken we niet gewend aan comfort! Terwijl alles hier stilaan terug een plaats krijgt, sta ik even stil bij die vanzelfsprekendheid van comfort waar we allemaal van uitgaan.
Een tijdje geleden was onze vaatmachine stuk. Na een afwasmachineloos tijdperk van " een volle week" werd er wederom een nieuw afwasding in onze keuken geplaatst want de oude lekte, incontinent na negen jaar. Niet dat we het nodig hebben, maar toch. De grootste luxe bestaat eruit dingen te kopen die geheel overbodig zijn, las ik onlangs. En inderdaad. Het lijkt op de welvaart van een land, die het beste gemeten kan worden aan het aantal mensen die niet werken en toch geld ontvangen uit een bepaalde bron.. We hebben het ding inderdaad niet nodig maar ik begon het na een week toch erg te missen. Vooral het in- en uitruimen, je raakt eraan verknocht en je mist het toch. De fantoompijn. Al die spullen die twee keer lekker door je handen gaan en waarvan je na jaren exact weet in welk vakje, kastje of laatje ze thuishoren, blindelings. De afwasmachine doet ook eigenlijk de afwas niet. Of zeker niet alleen. Het is eigenlijk een opruim- afruim- opbergmachine. Kopjes, bordjes en bestek wordt in vuile toestand opgeborgen, weggeborgen voor het oog verstopt tot nader order. Ik zei het al: wat een opluchting toen de nieuwe machine er stond. Niet dat we die echt nodig hebben, maar toch. Met zijn tweeën produceren we enkele schamele kopjes en bordjes per dag, maar het gemak nietwaar, het gevoel van... Op zo'n momenten heb ik toch een diepe bewondering en respect voor de generaties voor ons die het zonder al dat comfort ook perfect redden!
Ik heb een steen gelegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen . De stroom van een rivier hou je niet tegen. Het water vindt er altijd een weg omheen... Bram Vermeulen
Afscheid nemen van een job die je echt aan het hart ligt, is een emotioneel proces. De meeste mensen benaderen het rationeel, maar ook als je er zelf voor kiest om weg te gaan, is het een emotionele aangelegenheid. Na 24j was Het heilige Vuur misschien wat getemperd, maar toch kon ik mij elk jaar opnieuw opladen om één namiddag per week het beste van mezelf te geven voor die honderden mensen - jong en oud - die het de moeite vonden om een jaar lang hun Engels wat bij te schaven. Het was mijn bedoeling om in die functie langzaam oud te worden en het tot ver in de pensioengerechtigde leeftijd uit te zingen want ik genoot én van het lesgeven én van het sociaal contact met mijn mensen en die ene namiddag verstoorde mijn ritme niet zo erg. Maar na wat er met Ts ogen gebeurd is vorig jaar besloot ik dat de tijd gekomen was om het stokje door te geven en mij volledig te geven voor ons zolang we samen op een waardige manier kunnen genieten van de tijd en toekomst want beide kunnen soms zo kort zijn! T wil meer reizen en ik mag nog steeds mee!!
Vandaag heb ik die deur nu definitief achter mij dichtgetrokken. Mijn mensen hadden twee weken geleden voor een heel mooi afscheid gezorgd. Ik kreeg zelfs een DVD met momentopnames van de lessen gefilmd gedurende het jaar .Een uniek cadeau! Vandaag was er de jaarlijkse receptie met alle lesgevers en studenten om het cursusjaar af te sluiten en voor mij om een definitief punt te zetten achter een job die ik met hart en ziel ingevuld heb. Een emotioneel moment maar ook een dankbaar moment omwille van de vele warme reacties en bedankingen en de bloemen. ( niettegenstaande ik er vaak de pees op gelegd heb!!) Het enige negatieve nu besef ik opeens volop dat ik tot de senioren behoor en dat is een dubieus gevoel!
Empathie is de lijm die van leven samenleven maakt.
Ik kan nogal eens wegzakken in herinnering en dromen dat die terug realiteit zouden zijn. Alleen de goede momenten daar sta ik bij stil, want die slechte daar droom ik niet in weg. Nee, ik zink in de mooie herinneringen als een klein mensje in een luchtbelduikbootje midden in de grote blauwe zee. Het is de wereld waarin ik mij als spelend kind bewoog tussen zonlichtfilterende bomen, alles in een zacht licht omhuld. Zo'n eenvoudige en ongecompliceerde wereld.Een waas, een droom. Maar dan borrelt mijn belletje terug naar boven, spat geweldig uiteen en daar sta ik dan te kijken naar de realiteit, dromen koesterend als parels om mijn hals - binnen handbereik - maar niet meer als een schuilplaats om me heen. En dat is nu net het belangrijke verschil tussen wat was en wat is.
Hier zijn de veranderingen bijna af en staat alles stilaan op de juiste plaats. Morgen wordt het laatste meubelstuk geleverd en dan kan het definitief schikken beginnen. Ik dacht de laatste tijd vaak aan die twee eksters die hier in het voorjaar druk bezig waren.( geen vragen stellen bij die hersenkronkel!!) Bij het begin van de lente had zich boven in de kruin van een wel tien meter hoge boom achter in de tuin een bolvormig ongeregeld iets genesteld. Zo uit de verte leek het op een haastig ineen gefrommelde toef kruid die tussen de takken was blijven hangen. Het raadsel werd echter snel opgelost: het ging om een eksternest in aanbouw. IJverig vlogen de blauw-wit-zwarte vogels af en aan met takjes in de bek. Soms was er maar één en die hield dan de wacht tot de andere op het nest neerstreek. Soms waren ze beiden druk doende met hun bouwsel. Het was nog erg fragiel en doorzichtig, dus kon je hen mooi met de bek de takjes op de juiste plaats zien steken. Af en toe bleef één van de twee wat langer hangen om hier en daar wat te verschikken. Zo doen mensen het ook als ze met hun interieur doende zijn. Dit beeldje een centimetertje naar rechts, een vaasje wat naar achter, die pot iets naar links. Even monsteren van op afstand en nog wat schuiven met een fotootje. Zouden de vogels het ook zo zien? Het takkenbos ging steeds meer op een bol gelijken. Ik zocht het toen even op. Eksters bouwen een overdekt nest. Op een dergelijke hoogte is dit zeker geen overbodige luxe. Als een eksternest geen dak had, dan vlogen eieren of jongen tijdens een voorjaarsstorm zó over de rand heen. In dit geval waren eksters al lang van de aardbodem verdwenen. Ik vrees dat veel mensen daar niet rouwig om zouden zijn want eksters zijn niet de meest geliefde vogels, niettegenstaande hun pracht. Hoe zouden eksterjongen zich voelen als zij in hun veilig onderkomen door de zweepslagen van de wind heen en weer worden geslingerd? Luchtziek? Er werd in elk geval nog heel wat getimmerd en gepleisterd, want het bouwsel zag er verre van stevig uit en het moest uiteraard ook nog voorzien zijn van een warme en zachte binnenbekleding. Ik heb toen genoten van de bedrijvigheid. Ik keek er al naar uit dat ik het paartje naarstig af en aan zou zien vliegen met vette wormen en slakken voor de jongen. Na enkele weken zouden ze dan voor het eerst over de rand piepen en uitvliegen. Maar uiteindelijk is er niets van dat alles gebeurd. Voor de middag nog waren mannetje en vrouwtje ekster druk doende met het aanslepen van takken en twijgjes tot ze zich opeens niet meer lieten zien. Raar maar waar, in de naaste omgeving zag ik zelfs een paar kleinere vogels die als aasgieren geduldig zaten te wachten tot hun prooi het begaf. Ze hadden wel lef, heb ik toen gedacht want eksters worden in de gevederde wereld door iedereen met groot ontzag bejegend. Zou het bouwsel niet stevig genoeg geweest zijn? Zou het paartje een betere stek gevonden hebben? Misschien waren ze het niet eens over de inrichting van hun nest en wel uit elkaar gegaan? Ook bij mensen komt het niet zelden voor dat bouwen of verbouwen de meningsverschillen - en niet alleen over kleur en inrichting - aanscherpt. Dat was hier ook af en toe zo, maar wij geraakten er gelukkig goed uit. Aan het ergste, een treurende, eenzame vogel, durfde ik toen niet denken. Ik weet dat het toen uiteindelijk later op de dag begon te regenen, druilerig, zonder onderbreking. Het onafgewerkte nest lag er triest en verlaten bij. Regen of geen regen, ons nestje zal er tegen het einde van de week hopelijk heel goed bijliggen. Ach ja, waarover ging het logje ook weer? Euh... hersenkronkels heb je niet altijd in de hand!
)
