De kleine Ahmed was een nul in wiskunde. Zijn ouders hadden al alles ondernomen om hem op andere gedachten te brengen: straffen, privé-leraar, geen TV, smeken, huisarrest, niks hielp.
Ahmed hield er altijd het zotteke mee.Tot zijn ouders van wanhoop toch eens een pater aanspraken over het probleem met hun zoon.
Deze man kon hun misschien wel helpen, zijn zuster was nonneke en gaf wiskunde in het college en was bekend om haar strenge aanpak.
Oké dat was het: Ahmed werd naar die school gestuurd. Na de eerste dag op zijn nieuwe school komt Ahmed naar huis en gaat direct naar zijn kamer om te studeren, moeder komt eens kijken en ziet de hele kamer vol met boeken en aantekeningen liggen.
Hij verlaat alleen zijn kamer om snel iets te eten om daarna direct voort te kunnen studeren. Zo gaat dat wekenlang en uiteindelijk komt hij thuis met een A voor wiskunde op zijn rapport.
Moeder en vader dolblij vragen aan Ahmed hoe het toch komt dat hij nu wel studeert? " Das niet moeilijk ge moet wel", zegt Ahmed. "Ik had het al direct gezien toen ik dat klaslokaal binnenkwam en tegen de muur ne gast zag die aan een plusteken was genageld. Ik dacht direct:
Amaai, hier kunnen ze er niet mee lachen ..
Het was een zonnige dag en we zaten gezellig op een terras. Aan het tafeltje tegenover ons ging het er levendig aan toe. Twee stellen zaten druk met elkaar te praten. Er werd ook heel wat gelachen. Ze waren nog jong, ik schatte hen halverwege de twintig. Plots, als op bevel, stonden de twee dames op, grepen hun handtas beet en begaven zich gezamenlijk in dezelfde richting. De jongemannen bleven gewoon verder praten. Een alarmsituatie kon het dus niet zijn. Ik wist het meteen: ze gingen naar het toilet. Onmiddellijk voelde ik me met de jonge dames verbonden. Want in duo gaan heeft niets te maken met puur fysiologische aandrang. Bijna niemand staat er echt bij stil, maar samen moeten verdient eigenlijk ons respect. Want het gaat in wezen over de spreekwoordelijke vrouwelijke solidariteit en die stamt uit oeroude tijden, miljoenen jaren geleden, toen we nog in de bomen leefden. Het sanitaire duo of trio bestond toen ook reeds bij onze naaste verwanten, de chimpansees en de bonobos. Bij deze mensapen was solidariteit onder vrouwen bijna letterlijk van levensbelang. In de vrije natuur zijn vrouwen kwetsbaar als ze aan sanitair doen. Dan is een vriendin, die een oogje in het zeil houdt en ongewenste bezoekers zoals gevaarlijke dieren afschrikt, toch zeer welkom. Weten onze hersenen veel! Ze stammen uit die oertijd en evolutie werkt zeer langzaam. Dus gedragen wij ons alsof er nog geen toilethokjes bestaan. Die vriendinnendienst strekt zich uit van het verlenen van praktische bijstand tot het bijhouden van de kinderen. Een vrouw had in de oertijd nagenoeg altijd een paar kinderen bij zich. Die droeg en zeulde ze overal met zich mee. Dus ging er iemand mee om op de kroost te passen terwijl moeder haar behoefte deed. Nu nog voeren we als we op het toilet zitten, conversaties met een jengelende of taterende peuter in de deuropening. Het is ook zo dat als je elkaar een dienst bewijst als oppas en schildwacht, er natuurlijk ook heel wat wordt afgepraat. Het delen van strategische weetjes en nieuwtjes is immers essentieel voor het onderhouden van een sociaal netwerk. Als je een vrouw bent, heb je het zeker ook al meegemaakt in een openbaar toilet dat twee vrouwen in het eigen hokje zittend gezellig kletsen. Dan sta je daar te springen van het ene been op het andere, doe je het haast in je broek. Maar vrouwen begrijpen elkaar en beginnen slechts op de deur te bonzen als ze ten einde raad zijn en de wanhoop nabij. Je ziet ons dan ook elke vakantie lijdzaam en uitermate tolerant in lange rijen aanschuiven op de parkings van de autowegen. Die vrouwelijke solidariteit zit er stevig in gebakken. Het is een machtig fenomeen, dat het zelfs klaarspeelt de maandelijkse cyclus gelijk te doen lopen bij vrouwen die gedurende een lange periode het dagelijkse leven delen. We leven in een maatschappij waar nagenoeg alles in het teken staat van concurrentie en rivaliteit en iedereen voor zichzelf behoort op te komen. Zonder solidariteit echter waren de Afrikaanse Eva en haar kinderen misschien wel opgepeuzeld door een leeuw terwijl ze haar behoefte deed. Dan werd er niet eens over competitiviteit gesproken, want dan was de mensheid er gewoon nooit geweest....Tot daar mijn bedenkingen. Het duurde wat met die twee afwezige vrouwen daar op het terras. De jongemannen zaten elkaar wat wezenloos aan te kijken. Ze waren al lang uitgepraat. Eén van hen stond op en ging ook maar eens dezelfde richting uit. Toen hij terug kwam, waren de dames er net ook weer. Ze bestelden nog een drankje en babbelden met zijn vieren lustig verder. Klinkt het bekend?
Er is weeral een dag voorbij en hier zit ik dan. Mijn gezicht wordt verlicht door een stralend, computerscherm, de kamer is donker. Buiten woont de nacht. Een staafje flikkert achter de woorden aan die door mijn vingers aangetikt worden.
Als ik nu eens als een energiepuls achter dit scherm en door die draad die eraan vasthangt, zou kunnen doorflitsen, dan zou ik daar aan de andere kant de ene mens na de andere terugvinden. Iedereen zou ik kunnen uitnodigen om me te volgen, om in het scherm te duiken als in een zwembad zonder bodem en daar... daar zouden we elkaar ontmoeten en honderduit kunnen bijpraten... Maar we zullen het maar bij dit schermcontact houden zeker en hopen dat iedereen er morgen ook nog is. Slaapwel!
Hoe snel geraken we niet gewend aan comfort! Terwijl alles hier stilaan terug een plaats krijgt, sta ik even stil bij die vanzelfsprekendheid van comfort waar we allemaal van uitgaan.
Een tijdje geleden was onze vaatmachine stuk. Na een afwasmachineloos tijdperk van " een volle week" werd er wederom een nieuw afwasding in onze keuken geplaatst want de oude lekte, incontinent na negen jaar. Niet dat we het nodig hebben, maar toch. De grootste luxe bestaat eruit dingen te kopen die geheel overbodig zijn, las ik onlangs. En inderdaad. Het lijkt op de welvaart van een land, die het beste gemeten kan worden aan het aantal mensen die niet werken en toch geld ontvangen uit een bepaalde bron.. We hebben het ding inderdaad niet nodig maar ik begon het na een week toch erg te missen. Vooral het in- en uitruimen, je raakt eraan verknocht en je mist het toch. De fantoompijn. Al die spullen die twee keer lekker door je handen gaan en waarvan je na jaren exact weet in welk vakje, kastje of laatje ze thuishoren, blindelings. De afwasmachine doet ook eigenlijk de afwas niet. Of zeker niet alleen. Het is eigenlijk een opruim- afruim- opbergmachine. Kopjes, bordjes en bestek wordt in vuile toestand opgeborgen, weggeborgen voor het oog verstopt tot nader order. Ik zei het al: wat een opluchting toen de nieuwe machine er stond. Niet dat we die echt nodig hebben, maar toch. Met zijn tweeën produceren we enkele schamele kopjes en bordjes per dag, maar het gemak nietwaar, het gevoel van... Op zo'n momenten heb ik toch een diepe bewondering en respect voor de generaties voor ons die het zonder al dat comfort ook perfect redden!
Ik heb een steen gelegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen . De stroom van een rivier hou je niet tegen. Het water vindt er altijd een weg omheen... Bram Vermeulen
Afscheid nemen van een job die je echt aan het hart ligt, is een emotioneel proces. De meeste mensen benaderen het rationeel, maar ook als je er zelf voor kiest om weg te gaan, is het een emotionele aangelegenheid. Na 24j was Het heilige Vuur misschien wat getemperd, maar toch kon ik mij elk jaar opnieuw opladen om één namiddag per week het beste van mezelf te geven voor die honderden mensen - jong en oud - die het de moeite vonden om een jaar lang hun Engels wat bij te schaven. Het was mijn bedoeling om in die functie langzaam oud te worden en het tot ver in de pensioengerechtigde leeftijd uit te zingen want ik genoot én van het lesgeven én van het sociaal contact met mijn mensen en die ene namiddag verstoorde mijn ritme niet zo erg. Maar na wat er met Ts ogen gebeurd is vorig jaar besloot ik dat de tijd gekomen was om het stokje door te geven en mij volledig te geven voor ons zolang we samen op een waardige manier kunnen genieten van de tijd en toekomst want beide kunnen soms zo kort zijn! T wil meer reizen en ik mag nog steeds mee!!
Vandaag heb ik die deur nu definitief achter mij dichtgetrokken. Mijn mensen hadden twee weken geleden voor een heel mooi afscheid gezorgd. Ik kreeg zelfs een DVD met momentopnames van de lessen gefilmd gedurende het jaar .Een uniek cadeau! Vandaag was er de jaarlijkse receptie met alle lesgevers en studenten om het cursusjaar af te sluiten en voor mij om een definitief punt te zetten achter een job die ik met hart en ziel ingevuld heb. Een emotioneel moment maar ook een dankbaar moment omwille van de vele warme reacties en bedankingen en de bloemen. ( niettegenstaande ik er vaak de pees op gelegd heb!!) Het enige negatieve nu besef ik opeens volop dat ik tot de senioren behoor en dat is een dubieus gevoel!
Empathie is de lijm die van leven samenleven maakt.
Ik kan nogal eens wegzakken in herinnering en dromen dat die terug realiteit zouden zijn. Alleen de goede momenten daar sta ik bij stil, want die slechte daar droom ik niet in weg. Nee, ik zink in de mooie herinneringen als een klein mensje in een luchtbelduikbootje midden in de grote blauwe zee. Het is de wereld waarin ik mij als spelend kind bewoog tussen zonlichtfilterende bomen, alles in een zacht licht omhuld. Zo'n eenvoudige en ongecompliceerde wereld.Een waas, een droom. Maar dan borrelt mijn belletje terug naar boven, spat geweldig uiteen en daar sta ik dan te kijken naar de realiteit, dromen koesterend als parels om mijn hals - binnen handbereik - maar niet meer als een schuilplaats om me heen. En dat is nu net het belangrijke verschil tussen wat was en wat is.
Hier zijn de veranderingen bijna af en staat alles stilaan op de juiste plaats. Morgen wordt het laatste meubelstuk geleverd en dan kan het definitief schikken beginnen. Ik dacht de laatste tijd vaak aan die twee eksters die hier in het voorjaar druk bezig waren.( geen vragen stellen bij die hersenkronkel!!) Bij het begin van de lente had zich boven in de kruin van een wel tien meter hoge boom achter in de tuin een bolvormig ongeregeld iets genesteld. Zo uit de verte leek het op een haastig ineen gefrommelde toef kruid die tussen de takken was blijven hangen. Het raadsel werd echter snel opgelost: het ging om een eksternest in aanbouw. IJverig vlogen de blauw-wit-zwarte vogels af en aan met takjes in de bek. Soms was er maar één en die hield dan de wacht tot de andere op het nest neerstreek. Soms waren ze beiden druk doende met hun bouwsel. Het was nog erg fragiel en doorzichtig, dus kon je hen mooi met de bek de takjes op de juiste plaats zien steken. Af en toe bleef één van de twee wat langer hangen om hier en daar wat te verschikken. Zo doen mensen het ook als ze met hun interieur doende zijn. Dit beeldje een centimetertje naar rechts, een vaasje wat naar achter, die pot iets naar links. Even monsteren van op afstand en nog wat schuiven met een fotootje. Zouden de vogels het ook zo zien? Het takkenbos ging steeds meer op een bol gelijken. Ik zocht het toen even op. Eksters bouwen een overdekt nest. Op een dergelijke hoogte is dit zeker geen overbodige luxe. Als een eksternest geen dak had, dan vlogen eieren of jongen tijdens een voorjaarsstorm zó over de rand heen. In dit geval waren eksters al lang van de aardbodem verdwenen. Ik vrees dat veel mensen daar niet rouwig om zouden zijn want eksters zijn niet de meest geliefde vogels, niettegenstaande hun pracht. Hoe zouden eksterjongen zich voelen als zij in hun veilig onderkomen door de zweepslagen van de wind heen en weer worden geslingerd? Luchtziek? Er werd in elk geval nog heel wat getimmerd en gepleisterd, want het bouwsel zag er verre van stevig uit en het moest uiteraard ook nog voorzien zijn van een warme en zachte binnenbekleding. Ik heb toen genoten van de bedrijvigheid. Ik keek er al naar uit dat ik het paartje naarstig af en aan zou zien vliegen met vette wormen en slakken voor de jongen. Na enkele weken zouden ze dan voor het eerst over de rand piepen en uitvliegen. Maar uiteindelijk is er niets van dat alles gebeurd. Voor de middag nog waren mannetje en vrouwtje ekster druk doende met het aanslepen van takken en twijgjes tot ze zich opeens niet meer lieten zien. Raar maar waar, in de naaste omgeving zag ik zelfs een paar kleinere vogels die als aasgieren geduldig zaten te wachten tot hun prooi het begaf. Ze hadden wel lef, heb ik toen gedacht want eksters worden in de gevederde wereld door iedereen met groot ontzag bejegend. Zou het bouwsel niet stevig genoeg geweest zijn? Zou het paartje een betere stek gevonden hebben? Misschien waren ze het niet eens over de inrichting van hun nest en wel uit elkaar gegaan? Ook bij mensen komt het niet zelden voor dat bouwen of verbouwen de meningsverschillen - en niet alleen over kleur en inrichting - aanscherpt. Dat was hier ook af en toe zo, maar wij geraakten er gelukkig goed uit. Aan het ergste, een treurende, eenzame vogel, durfde ik toen niet denken. Ik weet dat het toen uiteindelijk later op de dag begon te regenen, druilerig, zonder onderbreking. Het onafgewerkte nest lag er triest en verlaten bij. Regen of geen regen, ons nestje zal er tegen het einde van de week hopelijk heel goed bijliggen. Ach ja, waarover ging het logje ook weer? Euh... hersenkronkels heb je niet altijd in de hand!
Vandaag stonden schoolfeesten en jubileumfeesten op het programma. Het was in alle opzichten een prachtige dag, hoewel we het schoolfeest niet uitgezien hebben want ons Pazke en man vierden hun huwelijksverjaardag en daar mochten we bij zijn! Als afsluiter van een geslaagd feest even een reflectie..
Verstrengeld, twee paar handen
als worteltronken die verweven zijn, en in de glooiing van beide palmen kronkelt zich de levenslijn.
Het bloed in blauwgekleurde aderen wordt gestadig voortgestuwd op 't suizend kloppen van twee harten
wanneer de onrust wordt geluwd.
't Tastbaar voelen van grote waarden als troost of vertrouwd liefdesspel,
zonder woorden, zonder aarzelen
na al die tijd kennen ze elkander wel.
"We moeten leren samenleven als broeders, zo niet, dan zullen wij samen sterven als idioten."
MARTIN LUTHER KING
Na wat er deze week in Brussel gebeurde vraag ik me weer eens af waar zijn we in godsnaam mee bezig? Het lijkt goed de verkeerde kant op te gaan in onze wereld. Geen nieuwsuitzending zonder berichten over aanslagen links of rechts, overvallen, mensen die zomaar worden neergestoken..
En waarom? Zinloos geweld dat voor niemand goed is. Ik begrijp het niet meer hoor. Hoe kan iemand zo laag vallen om andere onschuldige mensen op zo een gruwelijke manier de dood in te jagen? Politieke spelletjes of geloofskwesties? Ongelijk evenwicht in rijkdom? Te veel mensen die uit de boot vallen en niks te verliezen hebben? De echte reden zullen we nooit weten en ik wil het ook niet weten, het enige wat ik wil is dat het gewoon stopt! Het is genoeg geweest! In feite kan het zo simpel zijn: meer wederzijds respect en verdraagzaamheid, hier snakt onze huidige maatschappij naar. Maar ik ben een naïeve dromer zeker als ik dat zeg?
Soms duurt een minuut veel te lang, soms veel te kort, terwijl ze beiden 60 seconden bevatten. Soms wil je de tijd kunnen stil zetten, zodat bepaalde momenten kunnen blijven duren. Ik denk, mochten wij twee kiezen welke uren er extra langer zouden mogen duren We dezelfde zouden kiezen...
Helpdesk: 'Wat voor computer heeft u?'
Vrouwelijke klant: 'Een witte.'
----------------------------------------------------------------------- Hallo met Celine hier: 'Ik krijg mijn diskette er niet uit.'
Helpdesk: 'Heeft u al geprobeerd op het knopje te drukken?'
Klant:'Ja, ja hoor, hij komt er echt niet uit.'
Helpdesk: 'Dat is niet zo mooi. Wel, ik maak er een melding...' Klant: 'Neen...wacht...ik zie het al...ik had de diskette er nog niet ingedaan...hij ligt op mijn bureau...sorry...'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: Klik op het icoontje van 'mijn computer' aan de linkerkant van het scherm. '
Klant: 'Bedoel je links voor jou of links voor mij?'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Goedendag. Hoe kan ik u helpen?'
Mannelijke klant: 'Hallo...ik kan niet printen.' Helpdesk: 'Wilt u voor mij even op de startknop drukken en... Klant: 'Nu moet je goed luisteren. Niet meteen zo technisch doen. Ik ben verdomme Bill Gates niet!' -----------------------------------------------------------------------
'Met Martha, goeiemiddag ': 'Ik kan niet printen. Iedere keer dat ik het probeer zegt hij: 'Can 't find printer'. Ik heb de printer zelfs opgetild en voor de monitor neergezet, maar de computer zegt nog steeds dat hij hem niet kan vinden.'
-----------------------------------------------------------------------
Klant: 'Ik wil in het rood printen, maar het lukt niet.'
Helpdesk: 'Heb je wel een kleurenprinter?' Klant: 'Aaaah....................dank je.' ----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Wat staat er nu op uw monitor, mevrouw?' Klant: 'Een pluche knuffelbeestje dat mijn vriendje voor me gekocht heeft in de supermarkt.'
-----------------------------------------------------------------------
Helpdesk: 'En dan toetst u nu F 8.'
Klant: 'Hij doet het niet.'
Helpdesk: 'Wat heeft u precies gedaan?' Klant: 'Ik heb acht keer op de F-toets gedrukt zoals je zei, maar er gebeurt niks.'
-----------------------------------------------------------------------
Klant: 'Mijn toetsenbord doet het niet meer.'
Helpdesk: 'Weet u zeker dat het ingeplugd zit in de computer?'
Klant: 'Nee. Ik kan niet achter de computer komen.' Helpdesk: 'Pak uw toetsenbord op en loop tien meter naar achteren.'
Klant: 'Oké.'
Helpdesk: 'Kwam het toetsenbord met u mee?'
Klant: 'Ja.'
Helpdesk: 'Dat toetsenbord is dus niet ingeplugd. Staat er misschien nog een ander toetsenbord?'
Klant: 'Ja...er staat hier nog eentje. Ah...die doet het wel!'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Uw wachtwoord is een kleine a van appel, een hoofdletter V als in Victor, het nummer 7. Klant: 'Is dat een hoofdletter 7?'
----------------------------------------------------------------------- Een klant kon geen verbinding maken met het Internet.
Helpdesk: 'Weet u zeker dat u het juiste wachtwoord gebruikt?' Klant: 'Ja, dat weet ik zeker. Ik heb het een collega zien doen.'
Helpdesk: 'Kunt u mij zeggen welk wachtwoord dat was?' Klant: 'Vijf sterretjes.'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Welk antivirus programma gebruikt u?'
Klant: 'Netscape.'
Helpdesk: 'Dat is geen antivirus programma'
Klant: 'Oh, sorry...Internet Explorer.' -----------------------------------------------------------------------
Klant: 'Ik heb een groot probleem. Een vriend van mij heeft een screensaver op mijn computer gezet, maar iedere keer dat ik de muis beweeg, gaat hij weg!'
----------------------------------------------------------------------- Helpdesk: 'Met Microsoft Tech. Support, kan ik u helpen?' Oude vrouw: 'Goedemiddag! Ik heb nu al vier uur op jullie zitten wachten!
Kunnen jullie me alstublieft zeggen hoe lang het duurt voor jullie me helpen?'
Helpdesk: 'Uhh..? Pardon, ik snap het probleem niet helemaal.' Oude vrouw: 'Ik heb zitten werken in Word en ik heb meer dan vier uur geleden de helptoets al ingedrukt. Kun je me zeggen wanneer jullie nu eindelijk komen?'
----------------------------------------------------------------------
Helpdesk: 'Hoe kan ik je helpen?'
Klant: 'Ik ben mijn eerste e-mail aan het schrijven.' Helpdesk: 'OK, en wat is het probleem?' Klant: 'Wel, ik krijg wel de letter a, maar hoe zet ik er nu een rondje omheen?
---------------------------------------------------------------------------------
Helpdesk: waarmee kan ik U helpen
Klant: zie niets op mijn monitor!! Helpdesk : zit u achter U computer ? Klant : nee!!
Helpdesk : ga achter U computer zitten.
Klant: OK Helpdesk ; wat ziet U nu ? Klant: Allemaal kabels!!
Toen ik vandaag mijn Druivelaar las, vroeg ik me af wanneer de etiquette in het algemeen ingevoerd werd? Ik ging op zoek en vond daar het volgende over terug. Elke dag gaan mensen met elkaar om. Om deze handelingen soepeler te laten verlopen is de etiquette uitgevonden.
Wat is etiquette eigenlijk? Etiquette is eigenlijk de beleefdheid regels en omgangsvormen die de mensen elke dag gebruiken. Dus de manieren waarop mensen met elkaar omgaan. Ze is ontstaan ergens in de late Middeleeuwen. Heel lang geleden had Richard II (13671400), Koning van Engeland) op een gegeven moment de behoefte om iedereen beschaafder te maken. Toen was het voor de mensen een gewoonte om met de hand te eten. De mensen droegen lange mouwen speciaal om hun neus te snuiten en ze gebruikten het tafelkleed om na het eten hun mond en hun handen aan het tafelkleed schoon te vegen. Richard II bracht hier verandering in. Hij bevorderde de ontwikkeling en het gebruik van etiquette. De mensen werden hierdoor correcter. Ten eerste had hij de zakdoek uitgevonden. De mensen moesten voortaan de zakdoek gebruiken om hun neus te snuiten. Richard II stelde hoge eisen aan schoonheid en hygiëne.
In plaats van met hun handen te eten moest men nu met lepels eten, hierdoor werden hun handen minder vuil en moesten ze hun handen niet meer aan het tafelkleed vegen. De mensen moesten ook hun manier van praten en handelen veranderen. Men moest voortaan met meerdere woorden spreken en vragen beantwoorden. Bijvoorbeeld in plaats van dank u te zeggen moest men dankt u wel mevrouw Peters zeggen en mevrouw Peters moest beantwoorden tot uw dienst mijnheer Jongs. Eerst spraken de onderdanen de koning aan met Hertog. Richard II veranderde dit in Zijne Hoogheid of Zijne Majesteit. Tot nu toe spreken we de leden van onze koningshuis met Uwe Majesteit of Zijne Hoogheid.
Enkele vormen van Etiquette die we nog steeds gebruiken zijn bijvoorbeeld: Met mes en vork eten De hand voor je mond bij het gapen
Niet praten als men eet.
Tot daar de achtergrond maar ik wijk af van mijn scheurkalender. De manier waarop de zakdoeketiquette meegegeven werd vond ik persoonlijk grappig, daarom dat ik het met jullie wilde delen.
Hieronder volgen enkele vuistregels betreffende het gebruik van de zakdoek die ons, beschaafde westerlingen, van dienst kunnen zijn!
- Een zakdoek is geen seinvlag die door iedereen bewonderd moet worden. Hanteer hem dus met schroom. - Gebruik je zakdoek tijdens het eten alleen in hoge nood. Muzikale begeleiding is daarbij totaal overbodig. Alleen deppen, dus afvegen en niet alarmerend toeteren - Na het snuitwerk nooit de resultaten van je blaasinstrument kritisch onderzoeken. Een zakdoek is geen goudzoekerspan, geen onbekend opus van Mozart en ook geen mislukte Picasso!!( (Druivelaar 31 mei 2010)
Voilà, de Druivelaar vond het blijkbaar nodig ons daaraan te herinneren!
Soms gebeuren in je leven dingen die je even doen stilstaan in onze chaotische wereld.
Wij zijn helemaal naar de maan geweest en weer terug en toch hebben we moeite om de straat over te steken om de nieuwe buren te ontmoeten.
Wij hebben de kosmische ruimte overwonnen, maar slagen er niet in om de inwendige ruimte te delen.
Wij hebben de lucht gezuiverd maar vaak de ziel verontreinigd.
Wij schrijven meer, maar leren minder.
Wij plannen meer, maar bereiken minder.
Wij hebben geleerd hoe we voort moeten maken, maar niet hoe we moeten wachten..
Wij ontwerpen betere computers om meer informatie op te slaan, wij produceren meer kopieën dan ooit, maar we communiceren steeds minder en minder.
We leven in een tijd van een snelle hap en een trage vertering, grote figuren en weinig karakter, hoge inkomsten en oppervlakkige relaties.
We leven in een tijd van snelle trips, wegwerpluiers, wegwerpmoraal, éénmalige affaires en pillen die van alles doen: opvrolijken, rustgeven tot doden toe.
" Nu" is een tijd waar veel in de etalage staat en niets in de opslagruimte.
En dan maak ik de bedenking..
Misschien zou het ook het moment kunnen zijn om meer tijd door te brengen met je geliefden, want ze zullen er niet voor altijd zijn.
Of om een warme omhelzing te geven aan de persoon vlak bij je, want dat is de enige schat die je kunt geven met je hart en het kost geen cent.
Een kus en een omhelzing zullen pijn helen als die uit je diepste komen.
Waarom niet de tijd nemen om lief te hebben....om te praten...om de kostbare gedachten die men heeft te delen..... Dat ging door mijn hoofd terwijl de chaos hier stilaan plaats ruimt voor orde en vernieuwing!
Toevallig botste ik op de hiernavolgende bedenking en die herinnerde mij aan die keer toen we in de cinemazaal zaten en op het toppunt van spanning een langerekte knal de stilte verbrak ...gelach alom ..
Waarom wordt er gelachen met een windje? Of hij nu komt van man, vrouw of kindje. Het is toch echt puur natuur. Zelf gemaakt, luchtig van structuur. En wat kan het een opluchting zijn, Zo'n een windje te laten, gedaan de pijn. vooral in je darmkanaal.
Er zijn er die worden gelaten, alsof 2 mensen met elkaar praten. Sommige komen fluisterend naar buiten,
Zijn er ook wel die piepen en fluiten, Wat er ook gebeurt, eender welk geluid. Eens gevormd moeten zij eruit.
Zo'n wind voelt zich beter in de wijde wereld, dan in de ruimte van je enge buik. Knijp je billen dan niet meer dicht. laat gaan die wind en voel je verlicht Doe niet meer achterbaks,wees spontaan.
En zeg "SORRY ik heb het gedaan" "IK zal in het vervolg naar buiten gaan".
Kimba is een overlevertje. Zelfs een volledige wasbeurt in de wasmachine kreeg de jonge Perzische kat uit Australië niet klein. Naar alle waarschijnlijkheid was de poes in de wasmachine geklauterd om er op de vuile was een tukje te doen. De baasjes- zich van geen kwaad bewust - lieten een koude was draaien en kregen nadien bijna een beroerte toen ze met het wasgoed ook Kimba uit de machine haalden. Het beestje zag er weliswaar wat verfrommeld uit en stond wat wankel op de poten, maar overleefde het incident dankzij de snelle tussenkomst van de dierenarts! " Het is een wonder dat ze het heeft overleefd, maar we vermoeden dat Kimba na dit avontuur haar negen levens in één keer heeft opgebruikt", zegt haar opgeluchte baasje! ( Nieuwsblad 29 mei)
Ik wist niet direct hoe ik moest reageren, medelijden of gieren!! Sorry voor de dierenliefhebbers- zelf ben ik ook dol op dieren - maar als ik mijn verbeelding loslaat dan zie ik daar een slapende, niets vermoedende poes brusk wakker worden omdat ze water op haar kop krijgt. Nog voor ze beseft wat er gebeurt, wordt ze eerst zachtjes heen en weer gewiegd om uiteindelijk koprollend de volgende 45 minuten rond te maken en dan nog dat zwieren?? Je zou al voor minder wankel op je "poten" staan Of de was er proper uitgekomen is, dat zeggen ze er niet bij Ik vrees dat het arme dier de komende week nog wat nachtmerries zal hebben en de baasjes bij elke volgende wasbeurt wel 10 keer zullen kijken voor ze een machine in gang steken!! En ik, ik fixeer mij op het arme beestje en duw mijn verbeelding ver weg want anders......
Krijg jij ook wel eens zo'n witte plastic zak met een datum erop of een papier waarop staat dat er de volgende week klereninzameling is?
Dat kregen we hier onlangs weer eens in de bus. Meestal ga ik diezelfde dag nog in de kasten snuffelen en leg ik de kleding die ik niet ( of toch al lang niet) meer draag op bed. Ik kijk dan gelijk manlief zijn kast even na in de hoop dat hij niet direct voor mijn neus staat, want als dat het geval is, kan er volgens zijn zeggen HELEMAAL niks weg!!!!! Maar ik moet eerlijk zijn......voor mij gaat die regel ook gedeeltelijk op! Ik sta dan voor mijn kast en denk keer op keer, dat is ook zonde om weg te doen, dat is nog echt goed en is nog steeds mee met de tijd en misschien draag ik dat nog wel eens, wat natuurlijk nooit gebeurt!
Onlangs moest ik echt plaats gaan maken in de kasten omdat mijn vechtgenoot mij erop wees dat de stang in de kast waaraan de kapstokken hangen, nu wel heel erg doorbuigt en dreigt te bezwijken onder mijn als maar groeiende "verzameling" !!
Ik moest dringend " grote kuis" houden! Zo gezegd......zo gedaan, pfffffffffffff het voelde als een opluchting toen ik een paar dagen terug de zakken 's morgens vroeg buiten zette!!!!
Gelukkig kwamen ze die ophalen want het gebeurt ook wel eens dat de zak er 's avonds nog steeds staat en dan kan je die dan de volgende dag best zelf ergens in een grote kledingcontainer deponeren. Wat mij telkens opvalt is dat er toch behoorlijk wat zakken op straat staan. Hoe kunnen wij klagen dat het zo slecht gaat vanwege de crisis en dat alles ZO duur is,... want eerlijk .. vaak staat er voor flink wat geld aan kleding zomaar op straat, waaruit ik opmaak dat wij het waarschijnlijk nog niet zo slecht hebben hier in België!!.
De regen van gisteren was misschien wel een zegen voor de tuin maar vanaf nu mag het weer zonnig zijn hoor!. . Dat is voor mij voldoende om de beginregels van het gedicht "Mei" van Gorter door mijn hoofd te laten tollen: Een nieuwe lente en een nieuw geluid Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit....
Dat nodigt uit tot ontboezemingen...
De zware grond scheurt de lente open
kiemend zaad stuwt naar het licht, nestelend gras heeft onbevangen
zijn groene sprieten naar de zon gericht.
Talmend nog knipoogt het hemelsblauwe naar het lieflijk trillen van de morgendauw, pril leven lonkt aarzelend naar geboorte
alles zegt vaarwel aan de winterkou.
De geuren veroveren zoet de hele wereld het stilaan pochen van bloesems begint, geen mens weet blijf met dit gevoel van jubel heeft niet het minste vat op wie dit allemaal verzint.
en nu maar duimen dat het goede weer er terug aankomt want we willen nog veel van de zon genieten ...
Het weer begint eindelijk een lentekarakter te krijgen hoewel we zullen twee dagen terug op wat voorbij is moeten teren. Nochtans mag het stilaan zonnig zijn want de stookrekeningen zullen met die kwakkel lente tot nog toe, weer een stukje hoger liggen dan vorig jaar.
Met de dure stookolie prijzen, ook die van gas en elektriciteit moeten niet onderdoen, is iedereen toch wat energiebewuster geworden.. De thermostaat gaat een graadje omlaag, er wordt al eens een jasje meer aangetrokken, ramen en venster blijven niet meer zolang openstaan. We weten allemaal niet waar die crisis nu gaat eindigen en hoe lang dit nog zal duren. Het enige wat we kunnen doen is met alles wat omzichtiger omspringen. Ging het te lang goed? Zijn we allemaal niet een beetje verwend om niet te zeggen erg verwend en nonchalant geworden?
Mijn ouders en velen met hen, hebben de tweede wereldoorlog overleefd. Ze hadden zoals zovelen vier moeilijke jaren achter de rug en waren erg gelukkig dat de oorlog gedaan was en ze weer vrij uit konden praten en handelen. Ze bouwden hun huizen die geleden hadden onder de bombardementen weer op. Ze gingen terug werken en er was vooruitgang en welvarendheid. Maar in hun achterhoofd bleven de moeilijke jaren hangen en ze sprongen zuinig om met hun bezittingen en wat ze aankochten moest stevig en degelijk zijn en lang meegaan. Ik ben een kind van die generatie en we werden er op gewezen om ook zo te leven , want moeilijke tijden konden ongevraagd en onverwacht terug komen.
Onze kinderen en onze kleinkinderen zijn opgevoed in een consumptie maatschappij, een wegwerp maatschappij... Zij kennen overvloed. Ik erger me er soms aan maar in feite doe ik er ook aan mee ,onbewust en ongewild. Maar ik dwaal af ,want ik wilde vertellen over de jaren na de oorlog toen de mensen zuinig omsprongen met alles ook met energie. Na elke zomervakantie gingen we terug naar school maar toen de dagen korter en kouder werden en het op den duur te koud was om stil te zitten in de klas, werden de kachels aangestoken.
In elk klaslokaal stond er een potkachel.
Die kachel stond midden in de klas. 's Morgens had iemand de kachel al opgevuld met grote brokken steenkool en aangestoken. Als we de klas binnenkwamen was het meestal al heerlijk warm in het grote lokaal met zijn hoge plafond.
Als de winter zijn intrede deed en het buiten erg vroor, mochten we onze mantel, handschoenen, sjaal en muts meenemen in het klaslokaal in plaats van op de rijen kapstokken buiten het klaslokaal te hangen. Die hingen we dan aan de kapstokken in de klas en alles kon drogen tot we weer naar buiten gingen.
Wanneer het regende en sneeuwde mochten we onze schoenen en botten rond de potkachel zetten .Onze kousen waren ook dikwijls nat want zo waterdicht waren onze schoenen niet en die legden we ook rond de kachel om te drogen. De geur moest je er maar bijnemen. Sommigen onder ons brachten een paar dikke sokken mee om in de klas rond te lopen ,want dat werd dan wel toegestaan.. Als het te warm werd in de klas dan deed de zuster met een tang het deksel van de potkachel omhoog en zette die schuin. De oranje gloed van de brandende kolen was dan zichtbaar. Zo af en toe werden nog wat kolen uit de kolenkit op de kachel gegoten tot de kolenkit leeg was want er werd maar 1 kit per dag gebruikt!
Als de kachel lekker stond te snorren dan maakte de warmte ons wat soezerig. Het was er dan warm maar ook intiem. Zelfs de zuster leek minder streng en het gebeurde al eens dat we allemaal op de grond rond de kachel zaten. Stoelen hadden we niet .We hadden een lessenaar met een bank er aan.
Meestal was het dan een leesuurtje waarbij ieder kind uit een boek een paragraaf moest voorlezen. Of de zuster vertelde een verhaal waar natuurlijk een moraal aan vast zat!
Toen het einde van de schooldag naderde, ging het deksel van de kachel helemaal open en zorgde de zuster ervoor dat de kachel bijna gedoofd was als we de klas verlieten.. De datum waarop de kachels op school werden aangestoken was vastgesteld van hogerhand en soms zaten we al meerdere dagen met onze jas aan in een koud klaslokaal voor het zover was. Ook was er een vaste datum waarop de kachels in het voorjaar werden gedoofd . Koud of niet koud dat telde niet mee. Ook dan zaten we soms met onze jassen aan in de klas.
Bewust bespaarden de mensen op energie omdat ze de moeilijke oorlogsjaren hadden meegemaakt en het soms moeilijk hadden om hout en kolen te vinden om hun huis te verwarmen. Besparen wij nu ook op energie bij de hoge energieprijzen of in de wetenschap dat bepaalde energiebronnen niet het eeuwig leven hebben?. Of het veel zal helpen, weet ik niet maar ons ma zei altijd " alle kleine beetjes helpen"!!...
)
