Soms gebeuren in je leven dingen die je even doen stilstaan in onze chaotische wereld.
Wij zijn helemaal naar de maan geweest en weer terug en toch hebben we moeite om de straat over te steken om de nieuwe buren te ontmoeten.
Wij hebben de kosmische ruimte overwonnen, maar slagen er niet in om de inwendige ruimte te delen.
Wij hebben de lucht gezuiverd maar vaak de ziel verontreinigd.
Wij schrijven meer, maar leren minder.
Wij plannen meer, maar bereiken minder.
Wij hebben geleerd hoe we voort moeten maken, maar niet hoe we moeten wachten..
Wij ontwerpen betere computers om meer informatie op te slaan, wij produceren meer kopieën dan ooit, maar we communiceren steeds minder en minder.
We leven in een tijd van een snelle hap en een trage vertering, grote figuren en weinig karakter, hoge inkomsten en oppervlakkige relaties.
We leven in een tijd van snelle trips, wegwerpluiers, wegwerpmoraal, éénmalige affaires en pillen die van alles doen: opvrolijken, rustgeven tot doden toe.
" Nu" is een tijd waar veel in de etalage staat en niets in de opslagruimte.
En dan maak ik de bedenking..
Misschien zou het ook het moment kunnen zijn om meer tijd door te brengen met je geliefden, want ze zullen er niet voor altijd zijn.
Of om een warme omhelzing te geven aan de persoon vlak bij je, want dat is de enige schat die je kunt geven met je hart en het kost geen cent.
Een kus en een omhelzing zullen pijn helen als die uit je diepste komen.
Waarom niet de tijd nemen om lief te hebben....om te praten...om de kostbare gedachten die men heeft te delen..... Dat ging door mijn hoofd terwijl de chaos hier stilaan plaats ruimt voor orde en vernieuwing!
Toevallig botste ik op de hiernavolgende bedenking en die herinnerde mij aan die keer toen we in de cinemazaal zaten en op het toppunt van spanning een langerekte knal de stilte verbrak ...gelach alom ..
Waarom wordt er gelachen met een windje? Of hij nu komt van man, vrouw of kindje. Het is toch echt puur natuur. Zelf gemaakt, luchtig van structuur. En wat kan het een opluchting zijn, Zo'n een windje te laten, gedaan de pijn. vooral in je darmkanaal.
Er zijn er die worden gelaten, alsof 2 mensen met elkaar praten. Sommige komen fluisterend naar buiten,
Zijn er ook wel die piepen en fluiten, Wat er ook gebeurt, eender welk geluid. Eens gevormd moeten zij eruit.
Zo'n wind voelt zich beter in de wijde wereld, dan in de ruimte van je enge buik. Knijp je billen dan niet meer dicht. laat gaan die wind en voel je verlicht Doe niet meer achterbaks,wees spontaan.
En zeg "SORRY ik heb het gedaan" "IK zal in het vervolg naar buiten gaan".
Kimba is een overlevertje. Zelfs een volledige wasbeurt in de wasmachine kreeg de jonge Perzische kat uit Australië niet klein. Naar alle waarschijnlijkheid was de poes in de wasmachine geklauterd om er op de vuile was een tukje te doen. De baasjes- zich van geen kwaad bewust - lieten een koude was draaien en kregen nadien bijna een beroerte toen ze met het wasgoed ook Kimba uit de machine haalden. Het beestje zag er weliswaar wat verfrommeld uit en stond wat wankel op de poten, maar overleefde het incident dankzij de snelle tussenkomst van de dierenarts! " Het is een wonder dat ze het heeft overleefd, maar we vermoeden dat Kimba na dit avontuur haar negen levens in één keer heeft opgebruikt", zegt haar opgeluchte baasje! ( Nieuwsblad 29 mei)
Ik wist niet direct hoe ik moest reageren, medelijden of gieren!! Sorry voor de dierenliefhebbers- zelf ben ik ook dol op dieren - maar als ik mijn verbeelding loslaat dan zie ik daar een slapende, niets vermoedende poes brusk wakker worden omdat ze water op haar kop krijgt. Nog voor ze beseft wat er gebeurt, wordt ze eerst zachtjes heen en weer gewiegd om uiteindelijk koprollend de volgende 45 minuten rond te maken en dan nog dat zwieren?? Je zou al voor minder wankel op je "poten" staan Of de was er proper uitgekomen is, dat zeggen ze er niet bij Ik vrees dat het arme dier de komende week nog wat nachtmerries zal hebben en de baasjes bij elke volgende wasbeurt wel 10 keer zullen kijken voor ze een machine in gang steken!! En ik, ik fixeer mij op het arme beestje en duw mijn verbeelding ver weg want anders......
Krijg jij ook wel eens zo'n witte plastic zak met een datum erop of een papier waarop staat dat er de volgende week klereninzameling is?
Dat kregen we hier onlangs weer eens in de bus. Meestal ga ik diezelfde dag nog in de kasten snuffelen en leg ik de kleding die ik niet ( of toch al lang niet) meer draag op bed. Ik kijk dan gelijk manlief zijn kast even na in de hoop dat hij niet direct voor mijn neus staat, want als dat het geval is, kan er volgens zijn zeggen HELEMAAL niks weg!!!!! Maar ik moet eerlijk zijn......voor mij gaat die regel ook gedeeltelijk op! Ik sta dan voor mijn kast en denk keer op keer, dat is ook zonde om weg te doen, dat is nog echt goed en is nog steeds mee met de tijd en misschien draag ik dat nog wel eens, wat natuurlijk nooit gebeurt!
Onlangs moest ik echt plaats gaan maken in de kasten omdat mijn vechtgenoot mij erop wees dat de stang in de kast waaraan de kapstokken hangen, nu wel heel erg doorbuigt en dreigt te bezwijken onder mijn als maar groeiende "verzameling" !!
Ik moest dringend " grote kuis" houden! Zo gezegd......zo gedaan, pfffffffffffff het voelde als een opluchting toen ik een paar dagen terug de zakken 's morgens vroeg buiten zette!!!!
Gelukkig kwamen ze die ophalen want het gebeurt ook wel eens dat de zak er 's avonds nog steeds staat en dan kan je die dan de volgende dag best zelf ergens in een grote kledingcontainer deponeren. Wat mij telkens opvalt is dat er toch behoorlijk wat zakken op straat staan. Hoe kunnen wij klagen dat het zo slecht gaat vanwege de crisis en dat alles ZO duur is,... want eerlijk .. vaak staat er voor flink wat geld aan kleding zomaar op straat, waaruit ik opmaak dat wij het waarschijnlijk nog niet zo slecht hebben hier in België!!.
De regen van gisteren was misschien wel een zegen voor de tuin maar vanaf nu mag het weer zonnig zijn hoor!. . Dat is voor mij voldoende om de beginregels van het gedicht "Mei" van Gorter door mijn hoofd te laten tollen: Een nieuwe lente en een nieuw geluid Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit....
Dat nodigt uit tot ontboezemingen...
De zware grond scheurt de lente open
kiemend zaad stuwt naar het licht, nestelend gras heeft onbevangen
zijn groene sprieten naar de zon gericht.
Talmend nog knipoogt het hemelsblauwe naar het lieflijk trillen van de morgendauw, pril leven lonkt aarzelend naar geboorte
alles zegt vaarwel aan de winterkou.
De geuren veroveren zoet de hele wereld het stilaan pochen van bloesems begint, geen mens weet blijf met dit gevoel van jubel heeft niet het minste vat op wie dit allemaal verzint.
en nu maar duimen dat het goede weer er terug aankomt want we willen nog veel van de zon genieten ...
Het weer begint eindelijk een lentekarakter te krijgen hoewel we zullen twee dagen terug op wat voorbij is moeten teren. Nochtans mag het stilaan zonnig zijn want de stookrekeningen zullen met die kwakkel lente tot nog toe, weer een stukje hoger liggen dan vorig jaar.
Met de dure stookolie prijzen, ook die van gas en elektriciteit moeten niet onderdoen, is iedereen toch wat energiebewuster geworden.. De thermostaat gaat een graadje omlaag, er wordt al eens een jasje meer aangetrokken, ramen en venster blijven niet meer zolang openstaan. We weten allemaal niet waar die crisis nu gaat eindigen en hoe lang dit nog zal duren. Het enige wat we kunnen doen is met alles wat omzichtiger omspringen. Ging het te lang goed? Zijn we allemaal niet een beetje verwend om niet te zeggen erg verwend en nonchalant geworden?
Mijn ouders en velen met hen, hebben de tweede wereldoorlog overleefd. Ze hadden zoals zovelen vier moeilijke jaren achter de rug en waren erg gelukkig dat de oorlog gedaan was en ze weer vrij uit konden praten en handelen. Ze bouwden hun huizen die geleden hadden onder de bombardementen weer op. Ze gingen terug werken en er was vooruitgang en welvarendheid. Maar in hun achterhoofd bleven de moeilijke jaren hangen en ze sprongen zuinig om met hun bezittingen en wat ze aankochten moest stevig en degelijk zijn en lang meegaan. Ik ben een kind van die generatie en we werden er op gewezen om ook zo te leven , want moeilijke tijden konden ongevraagd en onverwacht terug komen.
Onze kinderen en onze kleinkinderen zijn opgevoed in een consumptie maatschappij, een wegwerp maatschappij... Zij kennen overvloed. Ik erger me er soms aan maar in feite doe ik er ook aan mee ,onbewust en ongewild. Maar ik dwaal af ,want ik wilde vertellen over de jaren na de oorlog toen de mensen zuinig omsprongen met alles ook met energie. Na elke zomervakantie gingen we terug naar school maar toen de dagen korter en kouder werden en het op den duur te koud was om stil te zitten in de klas, werden de kachels aangestoken.
In elk klaslokaal stond er een potkachel.
Die kachel stond midden in de klas. 's Morgens had iemand de kachel al opgevuld met grote brokken steenkool en aangestoken. Als we de klas binnenkwamen was het meestal al heerlijk warm in het grote lokaal met zijn hoge plafond.
Als de winter zijn intrede deed en het buiten erg vroor, mochten we onze mantel, handschoenen, sjaal en muts meenemen in het klaslokaal in plaats van op de rijen kapstokken buiten het klaslokaal te hangen. Die hingen we dan aan de kapstokken in de klas en alles kon drogen tot we weer naar buiten gingen.
Wanneer het regende en sneeuwde mochten we onze schoenen en botten rond de potkachel zetten .Onze kousen waren ook dikwijls nat want zo waterdicht waren onze schoenen niet en die legden we ook rond de kachel om te drogen. De geur moest je er maar bijnemen. Sommigen onder ons brachten een paar dikke sokken mee om in de klas rond te lopen ,want dat werd dan wel toegestaan.. Als het te warm werd in de klas dan deed de zuster met een tang het deksel van de potkachel omhoog en zette die schuin. De oranje gloed van de brandende kolen was dan zichtbaar. Zo af en toe werden nog wat kolen uit de kolenkit op de kachel gegoten tot de kolenkit leeg was want er werd maar 1 kit per dag gebruikt!
Als de kachel lekker stond te snorren dan maakte de warmte ons wat soezerig. Het was er dan warm maar ook intiem. Zelfs de zuster leek minder streng en het gebeurde al eens dat we allemaal op de grond rond de kachel zaten. Stoelen hadden we niet .We hadden een lessenaar met een bank er aan.
Meestal was het dan een leesuurtje waarbij ieder kind uit een boek een paragraaf moest voorlezen. Of de zuster vertelde een verhaal waar natuurlijk een moraal aan vast zat!
Toen het einde van de schooldag naderde, ging het deksel van de kachel helemaal open en zorgde de zuster ervoor dat de kachel bijna gedoofd was als we de klas verlieten.. De datum waarop de kachels op school werden aangestoken was vastgesteld van hogerhand en soms zaten we al meerdere dagen met onze jas aan in een koud klaslokaal voor het zover was. Ook was er een vaste datum waarop de kachels in het voorjaar werden gedoofd . Koud of niet koud dat telde niet mee. Ook dan zaten we soms met onze jassen aan in de klas.
Bewust bespaarden de mensen op energie omdat ze de moeilijke oorlogsjaren hadden meegemaakt en het soms moeilijk hadden om hout en kolen te vinden om hun huis te verwarmen. Besparen wij nu ook op energie bij de hoge energieprijzen of in de wetenschap dat bepaalde energiebronnen niet het eeuwig leven hebben?. Of het veel zal helpen, weet ik niet maar ons ma zei altijd " alle kleine beetjes helpen"!!...
Ik heb geen intenties om voor moraalridder te spelen maar wat ik vandaag in de krant las, roept toch serieuze vragen op. Waar ik heel hard bij ging fronsen? Denk er zelf maar eens bij na.
Nieuwe trend, wodka drinken via oog!!
Na 'comazuipen' is er weer een nieuwe, verontrustende drink trend bij Amerikaanse en vooral Britse jongeren. 'Wodka eyeballing': wodka in je oog gieten om sneller dronken te worden. Op You Tube zijn al tientallen filmpjes te vinden over hoe dat precies in zijn werk gaat. Jongeren zetten een geopende fles Wodka op hun ogen en geven zichzelf zo een shot alcohol! Omdat die zo direct in het bloed terecht komt, geloven jongeren dat ze daar dan sneller dronken van worden!! Nochtans is dat razend gevaarlijk volgens professor Jan Tijtgat van de KLU. In het oog bevindt zich een welbepaalde zoutoplossing - denk maar aan lenzendragers die vloeistof moeten gebruiken om te voorkomen dat het oog irriteert - met 40 procent pure alcohol in Wodka verander je de samenstelling van de vloeistof in en rond je oog zo dramatisch, dat het tot tijdelijk en zelfs permanent gezichtsverlies kan leiden Door de wodka in je oog te doen, stel je jezelf bloot aan talloze risico's. Zo heb je onder andere kans op gezichtsverlies, brandwonden en de vorming van littekenweefsel, wat tot permanent gezichtsverlies leidt. En zeggen dat er mensen zijn die hemel en aarde zouden bewegen om toch maar enigszins weer " normaal" te kunnen zien!!
Waarom is 'Vodka eyeballing' dan zo populair geworden? De film 'Kevin And Perry Go Large', waarin het hoofdpersonage herhaaldelijk een 'shot' in zijn oog doet in nachtclubs, ligt aan de basis
Daarnaast bestaat ook de Wodkatampon waarbij jongeren een in Wodka gedrenkte tampon anaal of vaginaal inbrengen om sneller een roes te bereiken!! Hallo, kom mij nu niet vertellen dat ik een fase in mijn opvoeding heb overgeslagen of dat er een paardenbril op mijn hoofd staat, maar dat gaat mijn petje te boven, hier volg ik niet meer...
Een ver van mijn bed show? Ik denk het niet! Gisteren hoorden we het ook al op TV dat er in Antwerpen een " drinkorgie" gepland is voor de jeugd. Iedereen brengt " booze" mee en dan maar zuipen en masse om het eerst in coma!! Komaan mannekes, dit heeft niets meer met " meekunnen met de jeugd" te maken en zeker niet met mijn opkomende grijze haren. In mijn ogen is het puur een teveel aan luxe en een gebrek aan normen en waarden en daarom dik over de streep. We hebben ook de periode van drugs ,sex en rock en roll overleefd maar dit hier... ik weet het niet meer zo goed hoor!
En naast het bovengemelde artikel staat dan ook: Er is duidelijk nog werk aan de winkel.
Er werden een paar vragen gesteld aan een handvol kinderen van een basisschool in Leuven. Dat een koe loeit en een haan kraait en de bananen eerst groen worden en dan geel, dat is algemeen geweten. Maar wat van het volgende?
Van welk dier komt spek? Na lang nadenken :" Ik weet het niet, of toch, een kip". ( Helene, 9 j)
Waar komen de frietjes vandaag? "Euhm., van een frietjesboom"?( Silke, 7j)
Wat komt er uit een bruine koe? Mathieu, 7j ( resoluut) " Koffie"!! Daaf, 7 jaar: " Maar neen, uit een bruine koe komt chocolademelk!"
Waaruit blijkt dat de kennis van jonge kinderen over landbouw bv of een paar elementaire zaken, zeker in de steden, heel beperkt is. Maar zet diezelfde kinderen achter een play station of een computer en ze overtreffen je in de grootste graad. Niet dat ik die gadget wil bannen uit hun leefwereld maar in die virtuele wereld verliezen ze steeds meer en meer voeling met het echte leven en alles wat ermee samengaat. Als je het mij vraagt ligt er een heel grote taak te wachten op de ouders en opvoeders van vandaag en daar hopen wij grootouders toch nog een klein steentje toe bij te dragen! Maar ik houd mijn hart vast als ik eraan denk in welke maatschappij onze kleinkinderen moeten volwassen worden....en hoop toch dat het uiteindelijk allemaal nog wel zal meevallen!
Er was een een typische tweeling maar toch waren ze elk een éénling en elke dag weer wisten zij het niet meer en daarom hielden ze steeds een briefing.
Tweelingen zijn veelzijdig en fantasierijk. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Tweelingen is Gemini. Tweelingen zijn mensen met een uitgesproken voorkeur voor afwisseling. Zij houden van reizen, van het zien van nieuwe dingen en het ontmoeten van nieuwe mensen. Het interesseert hen weinig hoe lang iets meegaat, als het hen maar stimuleert. Spelletjes vinden zij altijd leuk - als ze maar snel gaan. Zij hebben een goed verstand en een snelle manier van denken. Zij vinden het leuk om nieuwe dingen te leren, hetzij uit boeken, hetzij van mensen. Duurt het echter te lang voordat er een antwoord op hun vragen komt, of is het antwoord te moeilijk, dan verliezen zij snel hun aandacht.
Zij zijn speelse personen, met wisselende stemmingen. Zij zullen nooit lang verdrietig of ongelukkig zijn: zodra er iets nieuws of interessants langskomt zijn zij hun stemming alweer vergeten. Hun grootste vijand is sleur en de daarbij behorende verveling.
Mijn vertrouwde plekje is tijdelijk opgedoekt tot na de werken. Daarom even kort
Van mij voor jou.
Slaapwel
PS. Bedankt Loewieke en Bojako voor de tip. Maar inderdaad ervaring heeft mij geleerd dat noteren de oplossing is daarom heb ik ook de meeste dozen gemarkeerd hoor en verder een lijst aangelegd waar op staat waar alles ligt of staat maar als ik dan opeens iets nodig heb dan zal je zien dat het in de verste en minst bereikbare doos zit!!. En het gaat hier wel om een slaapkamer en een garage vol met dozen en kasten en allerlei.!! Maar we geraken er wel uit , we wisten dat het even druk zou zijn, het is maar tijdelijk hé en er gebeuren ergere dingen in het leven!
Het gaat vooruit, het gaat vooruit, het gaat verbazend traag vooruit!!
Toen ik deze morgen opstond en het hele huis overhoop zag liggen, jeukten mijn handen om ergens te beginnen. Ik zeg wel "ergens" want ik weet bijna niet waar eerst te beginnen. Overal staan er meubels en dozen met gerief want die mogen niet in de living. Maar heel veel kan ik nog niet doen. Vandaag heb ik twee muren een verflaag gegeven ( ik weet nu precies wat de Karatekid voelde, mijn armen protesteerden ook af en toe, het is geen effen muur die ik beschilderde en dat betekent goed wrijven ). Morgen zet T de eindlaag erop en dat allemaal voor een muur die volledig achter een wandmeubel zit!!! De gordijnen en overgordijnen zijn naar de droogkuis.. Dat wordt weer een plezant werkje om de haakjes er terug in te steken en daarna op te hangen. Ik had al kramp in de armen om ze af te halen. Eén overgordijn is dan ook enorm breed en zwaar Het gevolg is dat ik nu heel goed zie dat de vensters aan een wasbeurt toe zijn. Maar daar kan ik nog niet aan beginnen want T wil eerst de deuren lichtjes afschuren en terug sappen en dat geeft wat stof en de laminaat moet ook nog uitgebroken worden .. Er resten dan nog een paar modificaties aan schakelaars en hier en daar nog wat opsmukken en daarna is het wachten op volgende week dinsdag tot de vloerlegger komt. Het ergste van heel de situatie is dat ik alles in dozen gestoken heb en als we nu iets nodig hebben dan is het echt hersengymnastiek om te bedenken waar dat verdomde ding kan zitten. Als T begint met : Waar is ? dan sla ik al wit uit (en dat is niet van de witte verf). Maar ik weet dat het achteraf allemaal de moeite loont, alleen ik stond op de laatste rij toen ze geduld uitdeelden!!
We hebben hier echt wel meer te doen dan te bladeren in boekjes maar toen ik op een werk van mijn eeuwige favoriet botste, was ik voor eventjes toch verkocht. Ik wil een doordenkertje met jullie delen!!
Waarom gaat de lamp uit? Ik bescherm hem met mijn jas om hem af te schermen tegen de storm. Daarom gaat de lamp uit.
Waarom verwelkt de bloem? Ik druk haar aan mijn borst in angstige liefde. Daarom verwelkt de bloem.
Waarom droogt de stroom op? Ik heb een dam gebouwd, om het water voor mijzelf te hebben. Daarom droogt de stroom uit.
Waarom breekt de snaar van de harp? Ik probeer haar een toon te ontwringen die niet bij haar past. Daarom breekt de snaar van de harp...
Vandaag op TV gezien en dat overtreft elke verbeelding... een bruiloft in Rio van twee honden , ja jullie lezen goed, twee hondjes zouden met elkaar trouwen met alles erop en eraan, een feest, fotoshoot, maaltijd en huwelijksreis.. Ben ik nu wereldvreemd of hebben bepaalde mensen een wel erg gestoorde afwijking? Waar is de tijd dat een hond nog een hond was en een gewoon hondenleven leed en daar bedoel ik niets negatiefs mee? Och arme het teefje, ze werd toch wel eerst in een luxebad gestoken zeker vooraleer ze de "bruidsjurk" aankreeg en voor haar " mannetje" verscheen!!! Dat arm beestje, het zat te trillen in de badkuip. Ik geloofde mijn ogen niet en vroeg mij af hoe dat te rijmen valt met de armoede wat verder in die wereldstad. En dan hier maar 11/11/11 en andere inzamelingen promoten om de armoede in de derde wereld te bestrijden. Ik weet het, je moet niet veroordelen of veralgemenen, maar dergelijke verspilling van geld en eten stoot toch tegen de borst en is wraakroepend!! En die arme beestjes.. ik ben er zeker van dat die even gelukkig en tevreden zijn met een goeie kluif, een eenvoudig slaapplaatsje en een vriendelijk baasje!! En dan denk ik aan het logje van Ludovikus waarin hij de bedenking maakt of het wel zinvol is om zoveel geld te spenderen aan het onderzoek naar leven in de ruimte? Daar kan ik mij beter mee verzoenen dan met wat ik hier vandaag zag. De mens heeft al altijd zijn horizonten willen verleggen en de uitdaging om ooit misschien op een andere intelligentie te botsten... daar kan ik inkomen. We hebben allemaal al op de één of andere manier baat gehad van die onderzoeken, dat vertaalde zich in renovatie op zowel medisch, economisch als op maatschappelijk gebied. Maar een klein fortuin uitgeven om twee honden te " trouwen".. sorry, daar kan mijn simpel verstand niet bij en ik ben zeker niet de enige!!
Het is hier druk, druk , druk.. vandaar een kort logje in de orde van ..Een dag niet gelachen.......
Na opgravingen in de Russische bodem tot een diepte van 100 meter hebben Russische wetenschappers resten gevonden van koperdraden, met een geschatte leeftijd van zo'n 1000 jaar. De Russen hebben hieruit de conclusie getrokken dat hun voorouders al 1000 jaar geleden beschikten over een kopernetwerk! Om niet achter te blijven, zijn Amerikaanse wetenschappers ook hun bodem gaan afgraven waarbij ze op een diepte van 200 meter resten van glasvezels aantroffen. Deze vezels bleken na onderzoek zo'n 2000 jaar oud te zijn, waaruit de Amerikanen concludeerden dat hun voorouders reeds 2000 jaar geleden al een zeer geavanceerd digitaal fiber netwerk in hun bezit hadden.En dat zo'n 1000 jaar voor de Russen... Een week later hebben de Belgen het volgende rapport gepubliceerd: "Na opgravingen in de Belgische bodem, tot op een diepte van 5000 meter, hebben Belgische wetenschappers helemaal niets gevonden." De Belgen concluderen hieruit dat zo'n 5000 jaar geleden de oude Belgen reeds in het bezit waren van een draadloos netwerk.
Terug van weggeweest!! We hadden het zo gepland.. we zouden er nog even samen met de dochter en co en haar schoonfamilie voor een weekje tussenuit gaan vooraleer de grote werken hier beginnen. Het is een uitje dat we samen al zo'n 10 jaar doen rond deze periode van het jaar en tot nog toe viel het meestal reuze mee. Onze keuze viel dit jaar terug op Port Zélande, in de buurt van het Grevelingenmeer. Port Zélande ligt daarbij niet enkel vlak aan de haven maar je hebt er het strand in de buurt wat ervoor zorgt dat het er "hartstikke" gezellig vertoeven is!! Alles ligt er op wandelafstand, want het park is niet zo groot. We waren er vorig jaar ook geweest en het was voor herhaling vatbaar zegden we toen!! Maar deze keer was het echt te bar, het leek wel of we in novembervakantie waren. De gure wind, zeker aan zee en de bittere koude verplichtten ons om de meeste tijd door te brengen in het park. Zwemmen en alle toestanden daarmee verbonden zijn best leuk en gezellig voor een paar keer maar niet om 5 dagen na elkaar als haringen in een ton in het bad rond te dobberen. We hadden ook gehoopt dat het minstens tot O.L.H. Hemelvaart rustig zou zijn in het park ... Vergeet dat maar, ook een deel van de Nederlandse scholen had de ganse week verlof vandaar de drukte. Ik had maar een beperkte toegang tot internet zodat ik mijn dagelijkse bezoekjes niet allemaal kon afleggen, maar daar komt weer verandering in, dat is beloofd hoewel de komende weken behoorlijk hectisch beloven te worden maar daar passen we wel een mouw aan!! Waarmee ik probeer duidelijk te maken dat we blij zijn dat we terug op ons vertrouwde stekje zijn hoewel het weer nog niet denderend is!
Maar nog even terugblikken. Met de zee in de buurt heb je In Port Zélande nochtans alle ingrediënten voor een heerlijke strandvakantie bovenop de parkvakantie, maar dit jaar was het - zoals ik al zei- buiten de weerman gerekend!.
Het zwembad is er iets minder "Centerparcs" achtig, maar dat komt omdat het oorspronkelijk geen CP park was. Als je de "echte originele parken" gewoon bent, kan de inrichting qua warmte en gezelligheid en het gemis van de gewone standaardattracties een afknapper zijn, maar dat is eigenlijk minder erg omdat je daar het geluk hebt om vlak aan een echt strand te zitten; ook de haven en de zeilboten zorgen voor een toffe afwisseling .. als het weer het toelaat!!.
Naast het zwembad zijn er ook voldoende andere activiteiten, ik denk dan aan klimmen, mountainbiken, raften, fietsen, vliegeren, bowlen, kanovaren, midgetgolf (zalig woord), tennissen en badminton. Je moet hier ferm je best doen om je in het park te kunnen vervelen. Alleen.. ik val in herhaling , het weer moet wel meezitten met al die buitenactiviteiten. Maar aan alle liedjes komt een einde ook aan dit lichte " klaagliedje".. Hier in België hebben we niets gemist en we hebben daar dan toch op zijn minst genoten van de familie en de kleinkinderen!! Maar niets boven home sweet home!
Twee bowlingteams, de ene allemaal blondjes en de andere brunettes,
charteren samen een dubbeldekkerbus om mee te doen aan een
toernooi. Het team van de brunettes zat in het onderste gedeelte van de
bus, de blondjes boven. Beneden in de bus, bij de brunettes, ging
het er heel plezant aan toe. Zingen, moppen tappen, de ambiance zat er
goed in. Tot het één van de brunettes opviel dat het boven bij de
blondjes wel héél stil was. Ze besloot poolshoogte te gaan nemen en ging
naar het bovenste gedeelte van de bus. Wanneer ze boven kwam zag ze alle
blondjes heel angstig in de stoelen zitten, allemaal met opengesperde ogen
rechtdoor starend, de leuning van de zetel voor hun zo hard vastklampend
dat hun knokkels er wit van zagen. De brunette vroeg : "Wat is hier
allemaal aan de hand. Bij ons beneden zit de ambiance er goed in...!". Eén van de blondjes keek verschrikt op, slikte hard en fluisterde : "JA,
MAAR JULLIE HEBBEN WEL EEN CHAUFFEUR"
Voor moederdag werden velen onder ons weer in de bloemen gezet. Terwijl ik wat surfte rond het woord roos vond ik het volgende.
"God schiep de roze,de mens gaf ze ene name"
(Guido Gezelle)
Venus was een romeinse liefdesgodin, zij had een zoontje Cupido, een slim ventje met vleugeltjes en pijl en boog. Hij had al vlug door dat zijn moeder het ene vriendje na het ander versleet.Venus, beloofde hem een prachtige witte bloem als hij zijn mond zou houden! Cupido beloofde met zijn hand op zijn hart dat hij zou zwijgen en zo is dan de witte roos ontstaan. De witte roos werd zo het symbool van "stilzwijgen", daarom hangen in grote kastelen witte rozen boven de feestdis. De rozen moeten de gasten eraan herinneren dat ze hun mond moeten houden over wat ze bij hun gastheer horen en zien. Bij de Grieken was Aphrodite de liefdesgodin, zij had ook een zoontje "Eros". Hij schoot net als Cupido pijltjes in het rond.Op een dag was hij verstrooid en schoot een pijltje recht in het hart van Adonis en eentje in het hart van zijn moeder! Dat kon natuurlijk niet! Hephaistos de aartslelijke man van Aphrodite, werd zo kwaad dat hij zichzelf in een everzwijn veranderde en zo Adonis omver liep zodat hij dood neerviel. Op de plaats waar Adonis stierf groeiden uit zijn bloed de eerste rode rozen, dat was het laatste geschenk van Aphrodite aan haar grote liefde. Tot op heden is de roos nog altijd het symbool van de liefde.........
Als we het over schatten hebben, gaat het meestal over schatten op zolder maar deze keer zaten ze bij ons in de kast. Omdat er hier deze maand een paar renovatiewerken gepland zijn, moet alles in de living eruit en ben ik beetje bij beetje bezig om de kasten te ledigen en eventueel spullen en boeken weg te gooien... Sommige zaken gaan echter nooit weg al zitten ze jaren heel diep opgeborgen. Zo botste ik op mijn eerste gedichtenboekje ( allé mijn pogingen daartoe), mijn citatenboekje en poëzieboek van in mijn humanioratijd!. Het was heel even confronterend om die rijmelarij van zo lang geleden terug in handen te krijgen. Ik keek zelfs even verwonderd op toen ik las hoe " serieus" we toen bezig waren....Voor iemand die zo jong was, leek het mij toch behoorlijk " zware kost".... En die citaten....Rilke, Daisne,Tagore, Kant, Kierkegaard, St Exupery, Dostojewski, Camus, Sarte....waren dat mijn " favorieten" van toen? Dan waren er toch een paar binnengesijpeld zonder medeweten van de nonnen. Waar was mijn speelse ik, die "broekvager" zoals ons ma mij zo vaak genoemd heeft? Ik was nog maar 17/18j....was ik dan al zo erg gebrainwashed door de 6 jaren internaat bij de nonnen? Waar was het frisse, het jeugdige, de levensvreugde in mijn kattebelletjes...Ik weet dat ik als buitenkind een mooie kindertijd had en waren we toen niet de "berenklas" die iedereen grijze haren bezorgde of...was dat rebelse toen enkel een masker om te verbergen wat de nonnen ons als lijfspreuk meegaven: "Plus est en vous"? Ik heb mij bij mijn " ontboezemingen" neergezet en vaak gefronst bij wat ik las. Het voelde aan alsof ik een gekortwiekt vogeltje in de hand hield en luisterde naar de kreet om terug vrij te zijn en ongeremd de wereld te ontdekken. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat die internaatsjaren indirect zo'n remmende invloed gehad hebben. Gelukkig is het " tij" daarna toch wat gekeerd ....en heb ik de kans gehad om die vleugels uit te slaan , letterlijk en figuurlijk, door samen met mijn liefste de wereld te ontdekken. Als één van mijn kleinkinderen mij zoveel jonge ernst en melancholie onder de neus duwt, dan weet ik nu al wat ik ermee zou doen....Alles op zijn tijd en niets te vroeg!! Ik geef jullie één enkel gedicht mee, dan begrijpen jullie wat ik bedoel; de rest gaat mooi terug achter slot en grendel..
Inzicht
Vanuit een leegte woorden schrijven en denken aan een vreemd begin; wanhopig klampen aan de zin van dingen die niet kunnen blijven.
Vanuit een volheid handen voelen en warmte grijpen in de huid; het rood vergeten aan de ruit en langzaam schatten openwoelen.
Vanuit een zwakheid wilskracht puren en parels vangen in de schaal; de lippen sluiten voor het maal dat tijdsgebonden moet verzuren.
Vanuit een sterkte tranen weven en bidden voor een zuiver land; twee schelpen rapen op het strand en nooit meer dit gevoel beleven. ( 15 april 1963)
Jeske liet vandaag op mijn blog onder de log Lentefeest van onze oudste kleinzoon" een mooie reactie achter over vriendschap. Toevallig lag er ook vandaag een PPS met veel mooie woorden over vriendschap in mijn mailbox. Dat wil ik graag even met jullie samen lezen want iedereen heeft wel al eens nood aan een goeie vriend of vriendin.
Vriendschap is zwijgen, niets zeggen maar een arm om schouders leggen. Vriendschap is in iemands leven, samen vreugde en verdriet delen. Vriendschap is niets vragen maar gewoon helpen dragen. Vriendschap is gauw even mailen, om laatste nieuwtjes te delen. Vriendschap is durven tonen, welke problemen in je wonen. Vriendschap is delen in iemands geluk en bidden:" Ga toch nooit stuk". Vriendschap zit in kleine dingen, die je niet tot wedervriendschap dwingen. Aan een goede vriendschap komt geen end, waar ter wereld je ook bent. Vriendschap is een kostbaar kleinood, dat met je meegaat tot in de dood. En heb je echte vriendschap gevonden, legt ze een pleister op vele wonden.
)
){kind=link}