Eerste en vooral een dikke dankjewel knuffel voor iedereen die me hier geluk gewenst heeft op tram 79 . Het was een heel geslaagd verjaardagsfeest .
Het begon met een verjaardagstelefoontje om 8u en van dan af aan volgden smssen en whatsapp berichtjes en mailtjes .. het kon niet op.
In de namiddag vierden we hier in het gezelschap van 14 vrienden onder een stralende zon . En al die knuffels.... daar geniet ik zo van want ja wie me kent weet dat in een knuffelmie ben en het wordt niet beter met ouder te worden. Iedereen genoot en ik denk ik nog het meest met al die mensen om me heen met wie ik een band heb dat geeft toch altijd een goed gevoel. Het was een rustig feestje want de meesten kunnen geen rock en roll meer aan maar iedereen ging content terug naar zijn stekje.
En nu maar hopen dat tram 8 volgend jaar even sfeervol en gezellig mag zijn. Maar .. dag per dag , zeg ik dan carpe diem!
Morgen stap ik op het laatste wagonnetje 7 en dus ben dan toch even voor de spiegel gaan staan en na een grondige keuring had een gesprek met mezelf…
Lieve nekrimpels, lieve wangzakjes, lieve wallen van me,
"Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik heb op jullie gewacht. Niet dat ik daar erg naar uitkeek, maar in theorie wist ik natuurlijk dat jullie op een dag mijn leven in zouden stappen. En dat deden jullie ook, geruisloos maar onomkeerbaar. Waar jullie eerst nog alleen verschenen na een wilde avond of te weinig slaap of in slecht TL-licht, zijn jullie inmiddels here to stay. En ik heb maar besloten dat ik jullie accepteer. Sterker nog, ik heb besloten dat ik jullie “ lieve rimpels” ga verwelkomen. En daarna helemaal ga doodknuffelen, dat vooral. Ik hoor regelmatig dat ik er niet zo oud uit zie als ik ben en dat kan allemaal wel zo zijn, het verval slaat toe en is op mijn 79e toch stilaan te zien. Maar zeg eens hoe moet je er als 79jarige uitzien?
Laatst kwam ik onverwacht een kennisje tegen dat ik al een tijd niet meer in het echt had gezien. Even monsterden we elkaars gezicht. En ik weet zeker dat we allebei hetzelfde dachten: Zoho. Die. Is. Oud. Geworden.
Maar mooi oud is niet lelijk. Sterker nog, we hielden natuurlijk niet op over hoe goed die andere eruitzag. En ik meende dat ook echt. Zij had nog steeds diezelfde twinkeling in haar ogen als ze lachtte. En ik had nog steeds dezelfde ogen en hetzelfde- ehm gekleurd en uitgedund- haar maar inmiddels dus ook opkomende krimpels en wangzakjes die in een heel zure stand kunnen blijven staan als ik niet vergeet om regelmatig te glimlachen. En daar helpt echt geen lievemoedertje meer tegen. En dat is ook niet erg. Dat is ouder worden. En ouder worden, dat is een mindfuck als je er niet op tijd mee leert omgaan. Dus omarm ik jullie, lieve nek -en arm rimpels en wangzakjes, omdat het daar tijd voor is. Omdat ik heb geleefd, gewerkt, gereisd, geleerd, gelachen en geleden en jullie daar zowel mijn stille getuigen als het resultaat van zijn.
Ik geen zin heb om mezelf te vermoeien met het voortschrijdende verval waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt, maar ik wil benadrukken dat jullie een reden hebben. Jullie zijn er omdat ik er ben. Jullie zijn een teken van de weg die ik bewandeld heb en nog steeds bewandel. En ik weet nu al dat jullie de komende tijd meer vrienden gaan uitnodigen op die wandeling, dus ik kan er maar beter aan wennen nietwaar? Sooner or later zullen jullie dan ook de nekrimpels uitnodigen in mijn leven of de onderkin. De deur staat zelfs al op een kier en als de deurbel rinkelt doen jullie open voor de verdwijnende taille en daar hoort dit dus bij. En aangezien het alternatief betekent dat ik er niet meer zou zijn, wilde ik maar even zeggen dat jullie erbij horen.
Dus kom er maar bij: grijze haren, kipfilet-bovenarmen ,verdwijnend lijntje en hé…waar komen die levervlekjes op mijn hand vandaan? Oh laat maar, ik omarm jullie, ik let op jullie en ik leer wel leven met jullie. Ik hoop dat ik dat nog heel lang mag doen net zolang tot jullie misschien wel heel even genoeg van mijn liefde hebben en mij een tijdje links laten liggen. Niet dat jullie daarna niet meer welkom zijn hoor, dat wil ik niet zeggen, maar soms blaast een beetje afstand ook ineens weer passie in een relatie he? En allemaal tegelijk langskomen hoeft van mij trouwens ook niet hoor. Ik vind dat natuurlijk heel gezellig, maar wil jullie wel stuk voor stuk de aandacht geven die jullie verdienen, begrijp je dat?
Misschien kunnen we dus eens praten over een soort bezoekregeling? Zou zoiets kunnen denk je? Nou, denk er maar even over na we hebben alle tijd. Want al gaan jullie niet meer weg, ik ben dat voorlopig ook nog niet van plan. Wat mij betreft maken we er dan ook een mooie tijd van samen!
Dus daag lieverds, don’t be a stranger! Maar bellen jullie wel eerst even? Kan ik me een beetje op jullie komst voorbereiden, zal ik maar zeggen. Want dat hebben vrouwen van mijn leeftijd inmiddels wel nodig, vrees ik. Maar dat hoef ik jullie niet te vertellen."
Dag blogvrienden. Terwijl natte berichten van het thuisland hier blijven binnenvallen, moet ik herhalen dat het hier stukken beter is. Gisteren en eergisteren was het hier wat bewolkt en winderig maar vanaf vandaag zit de zon weer in de lift.
Vrijdag hebben we hier een drink met zo'n 14 mensen die me zullen een duwtje geven om op dat laatste wagonnetje 7 te stappen en ... als de vooruitzichten zo blijven dan zal ik voor extra bubbels moeten zorgen want dan kunnen we het op ons terras vieren a pleno sol. Dat belooft.
Maar dan beginnen we ook aan onze laatste maand hier... we halen er zeker alles uit wat we kunnen en vooral vit D want die hebben we thuis altijd te kort.
Zeg nu zelf de zon en de zee dat levert mooie plaatjes niet?
En nu moet ik even op bloggenronde naar mijn trouwe bezoekers.
Neen,niet de naam van een ijscrème maar zo begroeten we hier de lokalen en al grappend ook mekaar!
Ik val in herhaling als ik zeg dat we hier genieten van de zon al is ze deze week niet zo uitbundig als de vorige weken maaaaar... het is hier nog steeds stukken beter dan op het thuisfront. Waar blijven ze die regen halen?
We zijn hier al stilaan over de helft van ons verblijf en hebben ons nog geen seconde verveeld. En geloof me als ik zeg dat de senioren ook kunnen genieten of feesten hoor. Een verjaardag vieren of gezellig eens samen komen op het terras of een etentje met vrienden... we worden het gewoon alleen moet ik er af en toe de riem op leggen want de weegschaal moet in evenwicht blijven. Mijn slaapgenoot heeft daar geen last van , zijn kilootjes veranderen niet...
Zwemmen en af en toe wandelen zijn goed voor lichaam en geest al is die geest altijd hupser dan het lichaam... Binnen kort zit ik op het laatste wagonnetje van trein zeven en geloof me ik begin het stilaan te voelen.
Bedankt voor de reacties van trouwe bezoekers.Ik doe mijn best om ook te reageren maar zoals ik al zei, veel tijd heb ik niet over want onze agenda staat hier vol met zon en plezante uitjes.
Ik ben grootgebracht op een nonnenschool dus kan ik de humor hiervan wel goed volgen
Nathalieke was niet de beste leerling op de katholieke school want meestal lag ze tijdens de les te slapen. Op een dag vroeg de lerares, een nonnetje, aan haar terwijl ze lag te pitten: "vertel eens Nathalieke wie schiep de wereld"?
Toen Nathalieke niet antwoordde, pakte klein Jantje, haar vriendje die achter haar zat, zijn potlood en prikte haar in haar poep om haar wakker te maken.
"God allemachtig"! schreeuwde Nathalieke.
"Heel goed", zei de non en vervolgde de les.
Even later vroeg de non aan Nathalieke: "wie is onze Heer en zaligmaker"?
Maar kleine Nathalieke lag alweer te pitten. En weer redde Jantje haar door haar in haar kont te prikken met zijn potlood.
"Jezus Christus"! schreeuwde Nathalieke. En weer complimenteerde de non Nathalieke die even later weer in haar dromen wegzakte.
De non stelde haar voor de derde keer een vraag: "wat zei Eva tegen Adam nadat ze haar 10e kind had gekregen"?
Weer probeerde Jantje haar te redden, maar dit keer sprong Nathalieke op en schreeuwde: "als je dat ding nog een keertje in m'n gat steekt, breek ik hem doormidden"!
Gisteren hebben we onze eerste degelijke uitstap in de bergen gemaakt. De bedoeling was om de amandelroute te volgen op de coll de Rates maar een ziekte en de droogte maakten dat er niet zoveel bloesem was als andere jaren. We hebben dan maar van het helder en zonnig weer geprofiteerd om de coll op en af te rijden en te genieten van het uitzicht.
Coll de Rates is een beklimming in de regio Valencia. Hij is 9.8 kilometer lang en overbrugt 654 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 6.7%. Coll de Rates is een van de populairste fietsbeklimmingen van heel Spanje. Het hele jaar door kom je zowel amateurs als professionals tegen en hij wordt in de Vuelta ook beklommen. Er zijn prachtige uitzichten gedurende een groot deel van de klim, vooral als je naar het westen kijkt richting de Costa Blanca en de aantrekkelijke bergen van de Bernia-reeks.
Onze "beklimming " verliep supervlot de spieren protesteerden niet en onze "4 wieler" gaf geen zucht!😆
Zon en blauwe hemel , rust en aangenaam gezelschap ... wat wil een mens nog meer. Luieren en genieten is hier een dagelijkse bezigheid en dat geeft tijd om na te denken .... Dat gebeurde vandaag in het zwembad.
Ik had even de volle kuip voor mij alleen en dus kon ik volop genieten en mijn gedachten de vrije gang laten gaan want niemand die me aansprak! En dan stelde ik mij de vraag hoe het mogelijk is dat ik gisteren maar niet op de naam van een naburig dorpje kon komen waar momenteel de amandelbloesem welig tiert en dat terwijl ik andere zaken uit mijn jeugd of kindertijd nog zo goed herinner zoals gedichtjes geleerd op de lagere school en het middelbaar! En terwijl ik mijn baantjes aan het zwemmen was, begon ik ze op te zeggen .. "Boerke Naas" van Gezelle en ook "Hete pootjes "van hem.. het kwam er nog zo uit. "Bloedworst en kaas "van Koos Speenhoff en het Gelapte voorschootje over pesterijen ik heb ze allemaal opgezegd ... En jullie geloven het nooit maar ooit leerde ik het Onze Vader en de Weesgegroet in het Engels en het Frans want dat werd in onze tijd voor de lessen in beide talen gebeden ... ook die kwamen er nog vlot uit hoewel ik eigenlijk niet meer echt Kerks ben... Ik was zelf verwonderd dat mijn lange termijn geheugen nog zo goed is ...
Ik weet het ,ik ben niet de enige die al eens iets van het heden niet direct kan terugvinden maar het geeft toch een vies gevoel.... dan zie je die boeman die eigen is aan oud worden in de verte opduiken en dat geeft geen goed gevoel!
Daarom dat ik dagelijks mijn puzzels en kruiswoordraadsels en Sudoku's oplos om die grijze massa actief te houden want als er iets is waar ik bang voor ben dan is het om de realiteit te verliezen.
We doen ons best en het talenbad waarin we hier elk jaar terecht komen , Nederlands , Frans, Duits, Engels en Spaans vraagt toch een extra concentratie but I love it!!!
Goeie morgen blogmaatjes. We zitten weeral in februari en hebben daar echt niet veel moeten voor doen, de tijd verplaats zichzelf in volle snelheid.
We horen en zien hier dat België zowel als Frankrijk met grote verkeersproblemen af te rekenen hebben door die boerenstakingen. Ik en veel anderen begrijpen het protest van de boeren die instaan voor onze voeding maar gisteren liep het hier en daar uit de hand en DAT zal de brave burger niet lang verdragen. Ze hebben hun standpunt nu duidelijk gemaakt maar moeten ook inzien dat er morgen nog niet een klare uitleg en aanpassing kan klaarliggen.
We lezen dat supermarkten hier en daar met lege rekken te maken hebben, dat Volvo momenteel niet verder kan door gebrek aan onderdelen, dat de havens geblokkeerd zijn en de mensen niet meer tijdoig hun werk kunnen bereiken enz...
Wie zijn die boeren stilaan aan het treffen? Juist de burger die momenteel heel meegaande was en achter hen stond maar dat kan niet blijven duren en als het ontspoort dan is er niemand bij gebaat!
Wat een wereld wordt dat toch? Niemand nog content, de natuur op zijn kop, de economie die geen zekerheid meer biedt en onrusten en oorlogen die de vrede beheersen....
We genieten hier van de zon en de rust maar blijven wat buiten onze cocoon gebeurt toch volgen hoor...
Een aangename dag en geniet van de zon als die er is. Ook dat is geen constante meer de dag van vandaag al mogen wij niet klagen.
Voorlopig elke dag zon gehad bij een aangename temperatuur en kennis gemaakt met een paar nieuwe buren. Daar net zijn onze Nederlandse vrienden aangekomen na 3 dagen onderweg te zijn geweest door die verdomde blokkades in Frankrijk. De route du soleil dus de péageroute was bijna overal vastgezet en ze hebben via andere wegen naar hier moeten geraken. Eenmaal in Spanje was het terug ok ..
Het zal je maar overkomen en zeggen dat we normaal ook het voorbije weekend gepland hadden om te vertrekken..
Ik kom hier enkel een bezoekje brengen aan de bezoekers die een bericht achterlieten want het is echt niet de bedoeling dat ik hier uren binnen zit en in de zon lukt het niet goed met de felle lucht op het pc-scherm.
Bij een Fb bekende las ik over reizen met haar man en de vraag of Nederlanders misschien echte reizigers zijn?
We hebben ze inderdaad vaak tegengekomen tijdens onze 13 j zwerven in Zuid Amerika en Afrika.. maar ik ben zeker dat wij Belgen en dan specifiek wij West Vlamingen en Limburgers DE globetrotters zijn bij uitstek.
Lang geleden toen de missies nog een trekplaats was voor paters en “expatriats “die er gingen werken, waren Belgen zeker bij de top. Velen verlieten familie , vrienden en het thuisfront om zich in te zetten voor de lokale bevolking overzees of om er te gaan werken om de infrastructuur daar te verbeteren.
Ik wil het niet over dat reizen en werken in het buitenland hebben maar over iets anders dat bij het lezen van het logje van spontaan bij mij naar boven kwam.
Ken je ook nog de tijd dat je van deur tot deur ging om geld op te halen voor de zwartjes?
Spaarde je ook het zilverpapier van jouw chocoladerepen om ze af te geven voor diezelfde zwartjes? Wat ze daar mee deden of hoe belangrijk dat was, heb ik nooit geweten.
Wat ik wel nog weet is dat er op de toonbank van het winkeltje van mijn grootouders een spaarpotje stond in de vorm van een negerkopje en telkens je een muntje door het gleufje gooide knikte dat kopje dank u. Een “ klute of een dikken” ( toen 5 centiem en 10 centiem van een frank) waren de meeste gasten in dat spaarpotje. Mocht je nu zo’n spaarpotje in een winkel zetten dan staat dat de volgende dag in grote letters in de krant en word je langs alle kanten belaagd!
Waar is de tijd ? Onze kinderen en zeker kleinkinderen kunnen zich daar niets bij voorstellen en toch was onze wereld als kind zo.
Dit jaar zijn we 55 j getrouwd als we het tot nov mogen trekken en al die tijd dragen we nog steeds onze trouwringen. Het enige dat veranderd is na al die jaren is dat die ring zoals ook de verlovingsring kuren heeft . Ofwel spant hij teveel ofwel is hij zijn draai kwijt en blijft hij niet meer vast zitten. Dat probleem heb ik met mijn verlovingsring die ik normaal links bij mijn trouwring draag. Ik probeerde de rechtse kant maar idem dito.
Trouwringen zijn al eeuwenlang een symbool van eindeloze liefde, loyaliteit en solidariteit. Met hun unieke ringen laten getrouwde koppels zien dat ze bij elkaar horen – voor altijd. Maar….moet je een trouwring links of rechts dragen? Spontaan vroeg ik me af waarom die ringen meestal aan de linker hand gedragen worden.? En wat doe ik dan? Googlen!!
Je mag een trouwring zowel links als rechts dragen. De keuze is aan jou. Er is geen goed of fout maar aan welke hand je de trouwring draagt hangt af van tradities en verschilt per land, en per geloof.
Als we de eeuwenoude tradities van de Romeinen en Egyptenaren moeten geloven, komt het dragen van een trouwring aan de linkerhand voort uit de ‘’Vena Amoris’’. Dat is het bloedvat dat vanuit de linker ringvinger direct in verbinding staat met het hart en wordt ook wel de ‘ader der liefde’ genoemd. Ook bevindt de linkerhand zich het dichtst bij het hart en zou dat dus, als je vasthoudt aan de geschiedenis, een romantische overtuiging kunnen zijn om die trouwring straks aan je linkerhand te gaan dragen!
Een andere reden waarom veel bruidsparen hun ringen het liefst links dragen, is dat ze rechtshandig zijn. Zo blijft hun trouwring langer mooi. Bovendien is het zonder een kostbare ring aan je vinger aangenamer om iemand de (rechter)hand te schudden.
In België zijn er wel opvallende verschillen per provincie. In Oost-Vlaanderen, West-Vlaanderen en Limburg dragen de meeste koppels hun trouwringen links. In de provincies Antwerpen en Vlaams-Brabant wordt de trouwring eerder rechts gedragen.
Tsja… die Antwerpenaren…. ( die nota tav mijn lieve Antwerpse vrienden )
Ijs kan wonderbaarlijke vormen aannemen. Deze week had ik het al over een ijspegel aan ons huis maar vandaag deed ik een speciale ontdekking in de tuin. De toplaag van een stukje tuin was omhoog gekomen door ijszuiltjes, ze vormden precies een sprookjestafereel. Mijn slaapgenoot had ze het eerst gezien en kwam mij halen … prachtig was het enige dat ik kon zeggen toen ik vol verbazing dat natuurwonder bekeek. Wellicht heeft de regen van de laatste weken er veel mee te maken maar het was wel een leuke waarneming. Ik herinner mij niet dat ik dat natuurverschijnsel al ooit eerder gezien heb! Ik laat jullie mee genieten
Het is weer koud, het vriest al een paar dagen maar we hebben zon. Veel beter dan die regen ,toch? Laat het koudefront maar komen.
Daar hangt hij de eerste en enige ijspegel symbool van een koude winter en een herinnering aan mijn kinderjaren toen ijspegels volop de huizen en ” koten” afzoomden.
De tuinhuisjes van nu waren toen koten gemaakt van dunne muren en bedekt met asbestplaten ( !) wisten wij veel!!. Daarin bewaarde men steenkool, tuingerief, bloempotten, fietsen… noem maar op. Het water of de sneeuw gleden via de golfplaten naar beneden en zorgde zo voor overvolle goten die versierd waren met scherpe , glinsterende pegels. Soms trokken we er een af om aan te likken alsof het een ijsje was en neen… wij zijn er niet ziek van geworden want onze weerstand leek me toen veel sterker dan de dag van vandaag!
De geniale artiest, koning winter stelde tentoon ! Overal kon je zijn kunstige talenten bewonderen zoals ijsbloemen op de ruit , bevroren bloemetjes, ijskristallen als je geluk had, bevroren velden, ijspegels in alle maten en vormen omdat het ijs echt grillige vormen aannam. In de grachten of op de overstroomde weiden zag je onder het ijs soms beweging, luchtbelletjes die naar boven borrelen en zo grillige werelden creëerden… Beam me up Scotty ! ( ooit ben ik een fan van Star Trek geweest) . Je moest gewoon buiten gaan en genieten van deze onverwachte pracht .Dat was nu eens cool letterlijk en figuurlijk
Zo’n winters zijn we al lang niet meer gewoon en daarom brengt dat ene kleine ijspegeltje hier zoveel herinneringen naar boven die alleen door mensen van mijn generatie kunnen herkend worden!
)
