|
Mijmerend bij vandaag...
Het zou een regenachtige dag worden, dachten we nog vorige week. Niets was minder waar, de zon scheen. Het was wel niet bloedheet, maar geen druppel nat.
Zit ik daar in de kerk te kijken naar onze jongste schat. Héél ingetogen kon ik haar niet direct noemen zij zou wel voor de eerste keer een hostie "gaan eten", maar daar stopte het bij haar wel mee. Toen het haar beurt was om een tekstje voor te lezen, zat ik daar natuurlijk weer te slikken. Op zo’n moment kreeg ik het even moeilijk omdat de andere oma er niet meer bij was….. Maar toch vlug die gedachte weggedrukt, want voor die mijmeringen was ik niet gekomen.
Ik zie haar staan, stralend van onschuld. Haar blonde haren werden - voor deze gelegenheid - heerlijk, speels gekapt en ze heeft een lach op haar gezichtje waardoor Hij, diegene waar het vandaag allemaal om draait, al haar kattenkwaad en andere ‘zondekes’ op slag vergeeft.  Daar ben ik wel zeker van! Ze is zo mooi in haar prachtige kleedje en met die ogen vol verwondering om al die aandacht die ze vandaag krijgt, lijkt ze nu op een prinsesje, ons prinsesje.
Op een dag als vandaag besef ik hoe gelukkig ik kan zijn om dingen, gebeurtenissen waar anderen misschien klakkeloos aan voorbij gaan. Nooit heb ik vermoed, toen ik zelf nog zo klein en onschuldig was, dat ik ooit een oma zou worden die stapelzot zou zijn van haar kleinkindjes. Als in een droom danste ik door het leven, soms met wervelende pasjes en in een short als de dagen zonnig waren, maar af en toe brachten slecht nieuws me ook wel eens aan ’t wankelen. Maar dit geluk is sprankelend, fris en zo vol energie, dat er bergen kunnen worden verzet. Zie haar daar nu staan en … zie mij nu hier zitten, stràlend.
Onlangs had ik nog een ‘serieus’ gesprek met mijn ‘kleine’ meid, of mag ik haar nu niet zo meer noemen? Ze vertrouwde me toe dat ze onlangs een hostie had gekregen van mijnheer pastoor. Na mijn vraag hoe deze smaakte, antwoordde ze ‘een beetje als karton en zou dat glutenvrij zijn oma’? Lekker leek zij deze niet te vinden! Na mijn ‘deskundig advies’ dat de èchte hostie bij haar communie zelf veel beter zou smaken dan die proef-hostie, bleef zij vol verwachting uitzien naar de grote dag en het bewijs!
En wat blijkt nu: oma had gelijk! Een beetje toch, want over de smaak valt, volgens haar, te redetwisten, maar in haar stralende kijkers zie ik nu de euforie en het geluk om deze grote belevenis.En .. de hostie was glutenvrij.. speciaal vor haar hadden ze ervoor gezorgd!
Na de mis komt ze op me toegelopen en als ik haar in mijn armen sluit en haar gelukwens, voel ik weer die liefde tussen ons. Mijn kleine, grote meid. Mijn betwetertje en snedig mondje, mijn heerlijke spring-in-’t veld en grapjas, mijn knuffeltje: ik zie je zo graag.
Als we na de mis naar hun huis gaan om een vervolg te breien aan deze mooie dag streel ik haar haren en trek haar even dicht tegen me aan. Heel even. Dan deel ik haar weer met al die anderen, al diegenen die haar ook zo graag zien. Ik ben immers niet alleen! Soms hebben wij die tijd-tussen-ons-tweetjes echt nodig.
Ik hoop dat het zo mag blijven, ook al weet ik dat dit niet kan. Want zij gaat later haar eigen weg. Zo hoort het ook! Al mag het, wat mij betreft, toch nog even duren …
Lieve Kitiara en alle andere communicantjes of kindjes die hun communiefeest vieren: ik wens jullie een hele dikke proficiat en ongelooflijk veel geluk in jullie prille leven!
Onze schat    Broer en zus genieten van vandaag 
|
)
wij hebben er ook van genoten we zijn er effekes tussen uit geweest !
.
.