|
Nabeschouwing na anderhalf uur aanschuiven op de snelweg!
Geen regen deze morgen die het verkeer in de war kon brengen en toch ik zat op de snelweg, in de file wetende dat ik daardoor nog langer moest rijden dan ik zou gewild hebben.
Een bekende van mij zei ooit eens : “Als iedereen raar doet op de weg, dan ligt het meestal aan jezelf.”
Het is waar. Ik was slecht geluimd, net zoals het weer van de voorbije dagen. En ook vandaag deed ik wat ik het liefst doe als dingen niet gaan zoals ik wil: ik ‘tune-de’ uit en ik dacht aan andere, nieuwe dingen. Nieuwe plannen , nieuwe reizen, feestjes die op de planlijst staan…. Alles wat er nodig was, gooide ik in de strijd om te ontkomen aan dat negatieve gevoel. Fysiek was dat onmogelijk, omdat ik vastzat in een tergend trage file, dus probeerde ik het maar psychisch.
Wat ik hier beschrijf komt zeker bekend over . Het is herfst en er is geen ontkomen aan. Het is nog donker als je wakker wordt, het is vroeg donker. En het belooft er de komende maanden niet beter op te worden. Voor liefhebbers van de lente en zomer kan dit een regelrechte ramp zijn. Soms zelfs zo erg dat ze in een herfstdip belanden. Niet erg fijn als je dat ieder jaar weer moet meemaken.
De kleine negatieve dip waar ik in was beland, is er niet voor niks. Zodra ik er bij stil sta, kom ik erachter dat ik niet goed voor mezelf gezorgd heb deze week. Dat ik van hot naar her aan het rennen was. Dat ik, nu het donkerder wordt en meer slaap nodig heb, eigenlijk te weinig geslapen heb. Dat ik, ondanks de voorspellingen toch een kwartier te laat vertrokken was, waardoor ik in de file terecht gekomen ben. En dat ik, door even te ontspannen me al veel beter voelde dan toen ik aan het vechten was tegen al die gevoelens.
Herfstblues... ken jij ze ook?
|
)
.
.
