|
Allerzielen is weer voorbij. Voor ons blijft het altijd een speciale dag omdat ons ma op een Allerzielen gestorven is maar al sinds mensenheugnis is Allerzielen een speciale dag.
Van oorsprong was dit de dag waarop gelovige rooms-katholieken hun dierbare overledenen ‘de hemel in’ konden bidden. Van die hemel hebben velen intussen afstand genomen, maar daarmee is de behoefte aan een ritueel om onze doden te herdenken natuurlijk niet gestild. En dus zie je op 2 november steeds meer moderne herdenkingsrituelen ontstaan, bijvoorbeeld in de vorm van lichtjestochten op begraafplaatsen. Samen staan we stil bij al die geleefde levens, samen vieren en gedenken we die in het openbaar. We laten ermee zien dat ze – ook zonder hemel – heus niet ‘weg’ zijn, onze doden.
Op de vraag waar ze dan wel zijn, antwoordde ene Carel ter Linden eens dit: "ze hebben zich verplaatst, ze gingen van buiten naar binnen. Buiten kan je ze niet meer ontmoeten, van binnen des te beter: in de herinnering, in je hart, in je levensverhaal. Daar leven ze verder."
En op Allerzielen maken we die doorgaande verbinding tastbaar en zichtbaar, door haar weer eventjes buiten, in het licht te zetten.
|
)
