|
We leven al een paar dagen boven onze stand wat het weer betreft maar het onvermijdelijke komt er toch aan nl de herfst en alles wat er bij hoort.
Hebben jullie dat ook soms, dat weemoedig gevoel in oktober dat langzaam vanuit je tenen opstijgt? Horen jullie ook een stemmetje dat je influistert dat die mooie zomer weer eens voorbij is? En flits dan ook wel eens het liedje “’t is weer voorbij die mooie zomer” van Gerard Cox door je hoofd? Welkom in my world!
In onze natte lage landen kijken we maandenlang uit naar die lange zomerse dagen, maar voor we ’t weten zijn die weer allemaal voorbij. Ik heb het liedje nog eens beluisterd op Youtube, doe dat ook maar eens en dan zal je het meer dan normaal vinden dat ik een beetje weemoedig de herfst tegemoet zie.
Maar wat is weemoed en waar komt die vandaan? Waarom voelen we ons soms weemoedig en kijken we nostalgisch terug naar het verleden?
Ik vind weemoed een raadselachtig woord met een even raadselachtig gevoel. Ik ben blij en gelukkig, maar ineens koppel ik een lied, een beeld, een geluid … aan iets van vroeger en bekruipt me een warm verlangen naar toen, ik word overvallen door een soort heimwee en voel een zachte treurnis om wat voorbij is.
Nostalgie ervaar ik als gedachten van vroeger gestript van het gedoe van toen. Als ik dieper in mijn nostalgische herinneringen graaf, dan merk ik wel dat in iedere moment van mijn leven wel wat ‘gedoe’ was.
Een mooie zomer met uitgeregende uitstapjes en doornatte bbq’s.
Schattige baby’s met kilo’s pampers, uren gekrijs en hoofdpijn.
Interessante uitjes met vrienden, maar waar we niet altijd op dezelfde golflengte zaten.
Een mooi huis, maar ook een periode van stresserende financiën.
Toffe familiefeestjes, maar ook slepende conflicten.
Veel plezier op school, maar ook deadlines en moeilijke taken.
Geliefden moeten afgeven en het gemis dat blijft hangen.
En zo kan ik verder gaan.. Nostalgie doet ons dat allemaal vergeten.
Iemand zei ooit eens Nostalgie is een slijpmachine die onze herinneringen bewerkt alsof het ruwe diamanten zijn: grillige hoekjes worden afgeschaafd en het oppervlak opgepoetst tot ons verleden dermate schittert dat het iets begeerlijks lijkt.
Voorbije dingen lijken soms zo volmaakt. De snoepjes uit onze jeugd waren veel lekkerder, de liedjes veel mooier, het eten gezonder, de vriendschappen intenser en het leven zorgelozer en minder ingewikkeld... vul maar aan.
In het Engels bestaat een mooi gezegde Nostalgia is like a grammar lesson: you find the present tense, but the past perfect.
Misschien voelen we ons veilig in die nostalgische momenten omdat vroeger toch nooit terug kan komen. Vele dingen willen we echt niet opnieuw beleven. Weemoed wordt wel eens de brug tussen toen en nu genoemd. Maar ik begrijp echt wel dat ‘toen’ niet terugkomt.
Weemoed, nostalgie, dit kan een genezende balsem zijn voor wonden uit ons verleden, maar we mogen er niet in blijven hangen.
Ik ga genieten van misschien de laatste mooie nazomerdag en misschien zullen de kortere dagen me af en toe weemoedig maken. Maar hé, de herfst met al zijn kleuren is er en in de verte fonkelen al kerstlichtjes. Ik ga genieten van al het moois op mijn pad, het leven gaat al vlug genoeg.
|
)
.
.
