Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
01-03-2008
Bikini:
Bikini: Mensen in het Westen riepen schandaal toen de bikini verscheen.
Nog erger werd het toen de monokini onze stranden veroverde. In de oude Egyptische beschaving was dit gewoon.
Vrouwen gingen 6000 jaar voor Christus zo baden en omstreeks 2000 jaar voor onze tijdrekening was het voor werkende vrouwen de gewoonste zaak ter wereld dat zij zich ontkleedden als het te warm werd.
Welstellende Egyptenaren bezaten in hun woning ook al badkamers waar slaven hen besprenkelden en inwreven met zalfjes, die de lichaamsgeuren verdreven. De zalfjes waren een mengeling van terpentijn en wierook.
29-02-2008: Het zal u niet ontgaan zijn dat het vandaag een schrikkeldag is. Om de 4 jaar, tenzij het een eeuwwisseling betreft, hebben we er zo eentje. Diegenen die vandaag jarig zijn genieten een jeugdig leven, slechts om de vier jaar komt er een kaarsje op de taart bij. Wat minder bekend is, is dat 29 februari lang niet bestond en pas later tijdens het gebruik van onze kalender werd ingevoerd.
Van origine - toen de Juliaanse kalender de norm bepaalde - was de schrikkeldag een nummerloze dag en viel hij niet op 29 februari, maar wel tussen de 23e en de 24e februari. De dag noemt in het latijns niet voor niets ante diem bis sextus Kalendas Martii, wat ruim vertaald zoveel betekent als extra dag vóór maart.
( Weer een andere kalender )
De dag-die-niet-genoemd-mag-worden had men in het begin tussen twee dagen gesitueerd en dat is behoorlijk apart. Volgens het volksgeloof bracht die dag ongeluk. De Fransen hebben nog de uitdrukking: 'il me porte bissestre', in de betekenis van: dit brengt mij ongeluk. Op die dag geboren worden bracht leed en ellende. Op de extra dag dient u dus waakzaam te zijn.
De Egyptenaren zijn er op 6 maart 247 voor Christus mee begonnen. Farao Ptolemaeus III had deze naamloze dag ingelast tijdens het decreet van Canopus. Men nam natuurlijk notulen van de vergadering en deze werden, net als de overbekende Steen van Rosetta, opgetekend in zowel het Grieks als het Egyptisch. Het decreet van Canopus werd op 15 april 1866 ontdekt in San al-Hagar, de oude hoofdstad Tanis van Egypte. De schrikkeldag op de tweede 23e februari bleef nog in gebruik tot aan de Gregoriaanse Kalenderhervorming in 1582.
426 Jaar geleden besloot men het in Rome iets anders aan te pakken en de kalender te hervormen. Toen werd de Juliaanse kalender de Gregoriaanse die we nu nog steeds gebruiken. De grote doorgevoerde veranderingen was het wijzigen en benoemen van de schrikkeldag, en het veranderen van het aantal dagen per maand. Voorheen telde iedere maand 30 dagen en had men naast de schrikkeldag vijf extra dagen om tot 365 te komen. Dit werd opgelost door de maanden afwisselend 30 en 31 dagen te geven en februari in te korten.
eerste vrouw in de islamitische wereld die paren mag trouwen
Eerste vrouw bij burgerlijke stand Egypte
CAÏRO - De eerste vrouw in de islamitische wereld die paren mag trouwen én scheiden woont in Egypte.
De benoeming van de juriste Amal Soliman tot ambtenaar burgerlijke stand heeft meteen tot ophef geleid.
,,Tradities kunnen worden doorbroken, zegt de 32-jarige vrouw. Het haar en de hals zijn bedekt door een hoofddoek met grote bloemen. Zij woont 90 km ten noordoosten van Caïro. Amal Soliman kreeg het idee voor dit beroep toen haar oom, die lang ambtenaar burgerlijke stand was, vorig jaar overleed. De vrouw wil bovendien geld verdienen, zodat haar gezin kan verhuizen naar een ruimere woning.
,,Ik was bang dat de mensen me zouden uitlachen, zegt zij over haar beroepskeuze. Samen met haar man haalde ze referenties van tien mannen uit haar stadje op. ,,Zij moesten bevestigen dat ik voor dit werk geschikt ben en een goed mens ben. Zij kreeg tevens de steun van de hoogste islamitische leider. Ook de minister van Justitie is akkoord. Onder de tegenstanders zijn mannen en vrouwen. Als zij ongesteld is, mag zij de Koran niet vastpakken. Haar antwoord: ,,Ik hoef de Koran niet vast te pakken als ik twee mensen in de echt verbind. Critici vragen zich ook af of mannen een huwelijk dat door een vrouw is gesloten, wel serieus nemen.
In Egypte is er,zoals veel mensen weten, veel te bekijken. Zowel Islamitisch als Faraonisch. Mijn favoriet is het Egyptisch museum, daarin vind je veel Faraonische schatten. De trots van dit museum zijn de schatten van Tutankhamon, dit was een farao die maar 19 jaar oud was toen hij stierf, zijn graf licht in het dal der koningen in Luxor.
Er ligt: zijn dodenmasker, zijn armbanden, zijn kettingen, zijn troon, zijn voetenbankje, zijn staf, enzovoort. Ik ben hier 2 keer geweest.
In Giza, vlak bij Cairo vind je de beroemde piramides van Cheops (ook wel Khufu genoemd ), Khefren en Mycarinos. Als je in Cairo rijdt, zie je ze al liggen maar als je erin gaat is het nog veel mooier. Het is er donker, maar het is er verlicht door gloeilampen. Ik ben hier 2 keer ingeweest en ik zie ze zeker 2 keer per week.
Nu naar de middeleeuwen.
Het verdedigingsfort tegen de kruisridders was gebouwd door Saladdin (in Arabisch Salah el Din ), je kunt er in gaan om het te bekijken, in de Citadel ( zo heette het fort ) is ook de Mohamed Ali moskee, het Egyptisch legermuseum en het Egyptisch politiemuseum. Ik ben hier een keer geweest, een keer in het legermuseum en nog nooit in het politiemuseum.
Er is in Cairo ook de Khan el Khalili, een markt waar van alles en nog wat te koop is. Ik rij hier vaak langs en ik ben er 2 keer geweest.
In Luxor is het dal der koningen, een plaats waar de faraos uit het nieuwe rijk begraven zijn. Je hebt ook het dal der koninginnen, waar de vrouwen van de faraos begraven waren. Ook is er het dal der nobelen, waar de nobelen begraven waren. Ik ben 1 keer in het dal der koningen geweest, maar nooit in het koninginnen en nobeldal. Ook is er in Luxor de Luxor-tempel, een tempel voor de oud-Egyptische goden. En ook de karnak-tempel in Luxor eerde de vele goden.
De anti-Koranfilm van Geert Wilders heeft, nog voordat deze is uitgebracht, tot een boycot van een Nederlandse film geleid. Het Internationale Filmfestival voor Kinderen in Cairo weigert de Nederlandse bijdrages te vertonen. Voor zover bekend is het de eerste echte boycot van een Nederlands product in een islamitisch land als gevolg van Wilders' film.
Kinderfilms uit Nederland en Denemarken zijn niet welkom op het kinderfilmfestival, zo maakten de organisatoren op een persconferentie in Cairo bekend.
De film Waar is het paard van Sinterklaas wordt geboycot op het kinderfilmfesitval in Cairo
De boycot tegen de Nederlandse en Deense inzendingen is een protest tegen zowel de aangekondigde film van Geert Wilders als het herdrukken van Mohammed-cartoons in Deense kranten. Het is een 'symbolisch gebaar tegen al degenen die doorgaan met het beledigen en neerhalen van welke monotheïstische religie dan ook', aldus de organisatoren.
Het Egyptische Internationaal Filmfestival voor Kinderen is van 6 tot 13 maart.
De Nederlandse bijdrage van dit jaar zou in ieder geval Waar is het Paard van Sinterklaas van Mischa Kamp zijn geweest. Twee jaar geleden stond de Nederlandse film nog centraal op het kinderfilmfestival in Cairo. Toen werden zo'n twintig Nederlandse kinderfilms getoond.
In tegenstelling tot wat grote Hollywood producties ons wijsmaken werden de piramiden en andere bouwwerken niet door slaven, maar door handwerklieden gebouwd.
Op bevel van de vizier hoofd openbare werken van de Farao, werden handwerklieden aangetrokken uit de boerenbevolking die volgens een systeem van verplichte herendienst op ieder moment kon worden opgeroepen oor de bouw van openbare werken.
Deze arbeiders wilde niets liever dan werken voor hun farao, omdat ze er van overtuigd waren dat het was voor een goddelijke zaak.
Voor de indrukwekkende piramide van Cheops zouden twintig jaar lang roulerend bijna 100 000 mensen ingezet zijn om 2,5 miljoen blokken steen van ongeveer 2 ton per stuk te vervoeren, te verplaatsen en op te stapelen. Om deze grote bouwplaatsen te laten doorgaan zonder dat het werk op het land eronder leed, dit was ook net zo belangrijk, werkte de vizier met ploegen van 20 000 man die elkaar om de drie maanden afwisselde. De arbeiders die ingezet werden werkten negen dagen en mochten de tiende dag uitrusten. De mannen die dichtbij woonde gingen terug naar huis. Voor wie dit niet mogelijk was, bakte het brood voor de komende week, of zij ruste uit op een matje op de harde grond met een biertje of gestremde melk.
Rondom het bouwterrein ontstond een groot aantal gelegenheidsdorpen, vlak bij de talloze werkplaatsen en levensmiddelenwinkels.
Elk huis, dat van ongebakken steen gebouwd was, had een keuken en een broodoven en er was plaats voor een tiental mensen. Op de plaats waar de piramide gebouwd werd heerste altijd grote bedrijvigheid.
Er werden manden en korven gemaakt, vrouwen droegen zware waterkruiken op hun hoofd. De steenbakkers werkten met gehakt stro en zachte klei. Boeren die als arbeiders waren ingezet moesten zware steenblokken verslepen voor de steenhouwers of ander materiaal voor de schilders, houtbewerkers, timmerlui, meubelmakers, botenbouwer, leerlooiers, iedereen droeg zijn steentje bij.
De boeren waren in de meerderheid. Drie maanden lang moesten zij de velden en hun kudde achterlaten om mee te bouwen. De meesten werden uit de buurt van de omgeving gehaald, maar als voor een groot project zoals de bouw van een piramide en enkele duizenden krachten nodig waren, aarzelde de vizier niet om de boeren langer dan drie maanden te laten werken, of mensen van verder af te laten komen.
De professionele ambachtslieden kwamen altijd uit de naburige grote steden. Het systeem van verplichte herendienst is nog lang van kracht geweest tot lang na het bestaan van de faraos. Pas in 1889 werd het afgeschaft.
De farao vaardigde regelmatig per wetsvoorstel vrijstelling voor bepaalde beroepsgroepen, zoals priesters en personeelsleden van de koninklijke begrafenisondernemingen.
Later in het Midden Rijk werden deze wetsvoorstellen ook op de middenklasse van toepassing, dit had betrekking op bijvoorbeeld schrijvers in overheidsdienst. Deze gunsten leiden tot opstanden van herendienstplichtigen. In de loop van de eeuwen neemt het verzet alleen maar toe. Als een herendienstplichtige vlucht, wordt hij tot levenslange dwangarbeid veroordeeld. De schuldige werd van zijn vrijheid beroofd en liep de kans van het ene gebied naar het andere overgeplaatst of kon aan een ander verkocht worden.
DEN HAAG - De Smurka heet-ie, de smurf (of smurfin?) met een burka. Zn blauwe neus steekt nog door het islamitische allesbedekkende kledingstuk heen, zn blauwe handjes komen tevoorschijn onderaan de mouwen en je ziet ook zn witte voeten en ogen. Verder doet de burka zijn werk: zowat alles bedekken.
De geweigerde Smurf in burka, de Smurka. LEZERSFOTO ALWIN HUBER
Maar we zullen de Smurka niet op de website Happysmurfday.com zien. De Smurka is van Zoetermeerder Alwin Huber.
Vorige week vrijdag werden in de straten van Scheveningen en Den Haag duizenden plastic smurfpoppetjes verspreid om de vijftigste verjaardag van het beroemde strip- en tekenfilmvolkje te vieren.
De bedoeling was dat kinderen de ongeveer twintig centimeter hoge poppetjes zouden meenemen naar huis om in te kleuren of aan te kleden. Een foto daarvan kun je dan sturen naar happysmurfday.com en meedingen naar een prijs.
Maar de Smurka werd geweigerd en Hendrik Coysman van het Belgische bedrijf IMPS (dat de rechten van de smurfen bewaakt) legt uit waarom: We willen met de smurfen geen pornografische, politieke of religieuze toestanden. Ook een smurf met een Jezuskruis zouden we niet toelaten.
Over islamo-fascisme, de grenzen van de tolerantie en het couscous-model
Enige tijd geleden sloot Jan Leyers zijn TV-exploratie doorheen de Islamwereld af. De reis startte in Cordoba, ooit hoofdstad van het Moorse Spanje, en eindigde met een anticlimax in Saudi-Arabië, nabij de heilige stad Mekka, waar Leyers als heiden niet welkom was.
Wat had hij dan gedacht. Zich als moslim vermommen, zoals Richard Burton in 1853 deed, vond de olijke VRT-toerist veel te riskant: ontmaskerd worden staat gelijk met de doodstraf.
En zich tot de Islam bekeren was al evenmin een optie: Mevr. Leyers wil niet de rest van haar dagen in een Burka slijten; bovendien kan men zich achteraf niet meer ont-keren, een afvallige wacht eveneens de dood.
Geen pastoorstruc kon hier helpen. Blode Jan vertrok dus met stille trom, en deed wat alle Westerse intellectuelen in zon geval doen: een boek schrijven. Een, naar ik aanneem, vrij accuraat reisverhaal met veel pittige details.
Maar waarin tussen de regels toch duidelijk wordt met wat voor een probleem wij hier in Europa eigenlijk opgescheept zitten: het wordt nooit wat met die Islam,- dit is gewoon geen religie zoals een ander.
Veeleer combineert ze de slechtste eigenschappen van haar twee zusters: het fundamentalisme van het Jodendom en het expansionisme van het Christendom. Met een eigen accent van humorloos ressentiment en fallo-sadisme. Is weldenkend Vlaanderen eindelijk ontwaakt uit zijn eenheid-in-verscheidenheid-idylle, waarbij de Islam één krent zou zijn van de multiculturele taart?
Een café zonder vrouwen Is de toon van de TV-reeks en van het boek nog onderkoeld en bewust anekdotisch, in interviews nadien neemt Jan Leyers geen blad voor de mond: de kloof tussen de middeleeuwse Islam-theokratie en het geseculariseerde Westen is onoverbrugbaar.
Het is een schrijnende bekentenis, gelet op de man in kwestie die het formuleert. Want in De weg naar Mekka gaat het niet om de zoveelste makakkenmop, een VB-tirade of een O nee, alweer een moskee-meezinger die uit de jukebox galmt van Café Odal.
Neen, hier is een bezadigde exponent van politieke correctheid aan het woord, een goedlachs TV-gezicht, ex- gitarist van het rockgroepje Soulsister, die ooit nog op een blauwe maandag filosofie studeerde.
Het korte Metro-interview dat Leyers weggaf, getiteld Een café zonder vrouwen is de grens van Europa (22/10/07) slaat in elk geval nagels met koppen. De auteur stelt vast dat een coëxistentie tussen de wereld van de moslim en die van de min of meer ontkerstende Europeaan een fantasme is dat we beter achter ons kunnen laten (Ik kan me heel weinig voorstellen bij een Europese Islam).
Hij zit daarbij op één lijn met de belangrijkste Vlaamse Islamkenner en Arabist Urbain Vermeulen (KUL), die sinds zijn boek Islam en Christendom, het Onmogelijke Gesprek? zowel door De Morgen als door De Standaard persona non grata is verklaard. Een fatwa van politiek-correct Vlaanderen dus,- Leyers mag opletten. Want, zo stelt hij, de Islam blijkt te zijn, wat we steeds vreesden: een volstrekt statisch- autoritaire mannencultuur, gekenmerkt door een totale afwezigheid van vrijemeningsuiting, een geïnstitutionaliseerd sadisme tegenover de vrouw, en een onvoorwaardelijke onderwerping aan het religieuze primaat, de almacht van Allah waarin de mannelijke autoriteit zich projecteert.
Hij duldt geen enkel empirisch argument en beweegt zich in pure cirkelredeneringen, met Allah als middelpunt en de Koran als passer.
Het onderwijs bestaat vrijwel uitsluitend uit het slaafs vanbuiten leren van die Koran, een perfecte strategie voor autoritaire regimes om gedweeë onderdanen op te voeden.
Het idee dat de Islam zich gaandeweg zal moderniseren, als we maar wat geduld oefenen, af en toe wegkijken, de bloedneuzen stilletjes stelpen en ons tolerant blijven opstellen, veegt Leyers van tafel: het autoritair-theocratische niet-denken zit hen in de culturele genen, aldus onze verkenner.
In Leiden organiseren het RMO (Rijksmuseum van Oudheden) en het Museum Volkenkunde tijdens de voorjaarsvakantie een speciaal kinderprogramma.
RMO biedt voor kinderen van 8 tot en met 12 jaar tot en met zondag 2 maart Egyptomania.
De kinderen kunnen als heuse archeologen graven naar Egyptische schatten en als echte restaurateurs in het atelier voorwerpen restaureren. Er worden films vertoond over het oude Egypte. Er zijn speurtochten, zoals een ontdekkingstocht over de afdeling Egypte met Marijn, de held uit het boek Marijn in de woestijn van Daphne Dekkers.
Op zondag zijn er om 13.00 en 14.00 uur rondleidingen voor kinderen over de Egyptische afdeling; tijdens de vakantie door de week iedere dag om 11.00 en 15.00 uur.
Een gids vertelt verhalen over mummies, beelden en hiërogliefen. In de Tempelzaal staan negen zandbakken, waar kinderen de kunst van het opgraven kunnen leren door het ook echt te doen, met gereedschappen en werktuigen, die echte archeologen ook gebruiken.
Ze maken een rapport van hun eigen werk en mogen dat mee naar huis nemen. In een restauratieatelier kunnen de kinderen proberen de opgegraven scherven tot complete schalen aan elkaar te plakken.
In het museum staan de authentieke gerestaureerde vazen en schalen uitgestald. In een aparte zaal worden op dit moment twintig bijzondere gipsen beelden gerestaureerd: kopieën van beelden uit de Oudheid.
Bezoekers kunnen van een afstandje toekijken en op woensdagmiddag vragen stellen aan de restaurateurs.
In Museum Volkenkunde kunnen kinderen meedoen aan dansworkshops op Mexicaanse en Indiase muziek.
Er is een speurtocht over de tentoonstelling Als het ijs smelt, maar kinderen kunnen op de computer ook een eigen speurtocht samenstellen. Op 1 en 2 maart vertonen de Freezing Physics ijskoude proeven in de centrale hal. Het Smalspoormuseum in Valkenburg is op dinsdag 26 en donderdag 28 februari open van 12.30 tot 16.00 uur.
in memoriam......... of .......het 'onrein' spaarvarkentje
ANGST? en het 'onrein' spaarvarkentje
P. Quekel sr.
20 februari 2008
Vele jaren hebben onze kinderen en vele kinderen in Nederland een spaarvarken gehad. In allerlei vormen en kleuren. Nooit werden er problemen over dit beestje gemaakt en vaak werd het spaarvarken na vele jaren trouwe dienst in stukken geslagen en werden de muntjes op een Zilvervlootrekening gezet.
Nu is ons spaarvarken overleden door angst en toedoen van een intolerante nieuwe bevolkingsgroep en godsdienst in Nederland die respect eist, geweld aankondigt als deze Islam leden iets niet bevalt en bovenal angst zaait, zodanig dat zelfs banken nu oude tradities en Nederlandse eigenwaarden miskennen en verloochenen.
De Egyptische schrijver Bisnat Rashad is doelwit geworden van fatwa's en bedreigingen vanwege haar boek 'Seks in het Leven van de Profeet Mohammed'. Rashad wil de mythe over Mohammeds uitzonderlijke seksuele prestaties ontkrachten. Zij vindt het verhaal beledigend voor de profeet, en bovendien een slecht voorbeeld voor moslims.
Rashad, die zichzelf een vrome moslima noemt, kreeg zware kritiek van islamitische leiders op een religieuze satellietzender. De mannen vaardigden een fatwa uit en noemden haar trouweloos. Zij riepen de gelovigen op haar bloed te doen vloeien, ook al mocht ze eventueel haar dwaling toegeven. Rashad vertelde aan de nieuwszender Al Arabiya dat de leiders haar boek zien als een 'zware belediging jegens de Profeet Mohammed en zijn vrouwen'. Naar eigen zeggen heeft zij ernstige bedreigingen ontvangen.
Obsessie De religieuze leiders zijn woedend over haar kritiek op Bukhari, een islamitische schriftgeleerde uit de negende eeuw die de Hadith vastlegde, mondelinge overleveringen over het leven van de profeet Mohammed.
Volgens Rashad refereert Bukhari in zijn Hadith aan de buitengewone seksuele vermogens van de profeet. Maar Rashad is van mening dat dit een mythe is. Zij zegt dat ze wil afrekenen met Bukhari's suggestie dat Mohammed geobsedeerd werd door vrouwen en seks: "Een van mijn doelen was om schriftgeleerden te motiveren om de gangbare mythe over Mohammeds ongewone seksleven opnieuw te bestuderen.
Aan de hand van het voorbeeld van de profeet Mohammed en zijn huwelijksleven leren wij hoe mannen en vrouwen een gezonde seksuele relatie kunnen hebben."
Protest tegen het boek over Mohammeds seksleven
Seksueel uithoudingsvermogen Het is niet voor het eerst dat schriftgeleerden worden uitgedaagd om de Hadith vanwege de seks bij te stellen.
De islamitische geleerde Jamal al Banna zei tegen Al Arabiya: "Ik verafschuw sommige delen uit Bukhari's Hadith, en ik geloof ze niet eens. In een van de overleveringen heeft de profeet het over het kussen van zijn vrouw Aisha en het zuigen aan haar tong... in een andere passage wordt gesuggereerd dat de profeet Mohammed begiftigd was met het seksuele uithoudingsvermogen van 30 mannen." Volgens Al Banna zijn islamitische geleerden al bezig dergelijke overbodige passages uit de Hadith te verwijderen.
Al Banna is fel tegenstander van de fatwa's tegen Rashad, en heeft regeringen opgeroepen om satellietkanalen te verbieden om extremisten een platform te geven. Maar Rashad en haar boek hebben serieuze en machtige tegenstanders tegenover zich.
Perzische miniatuur uit de 16de eeuw: Mohammed arriveert in de hemel Bron: Wikipedia
Verwaarlozing
Zo heeft Al Azhar, het hoogste religeuze orgaan van de soennieten, de Egyptische autoriteiten opgeroepen om het boek te verbieden en de auteur te vervolgen.
Sheik Ali Abdel Baki, secretaris-generaal van de Islamitische Wetenschappelijke Raad, beweert dat het boek een verkeerde voorstelling geeft van het seksleven van de profeet.
Kort na de lancering van het boek op de Boeken Markt van Cairo, vorige maand, uitte de Egyptische poremier Mustafa al Jundi felle kritiek op de minister van Cultuur wegens 'verwaarlozing van de islamitische waarden'.
Al Jundi zei dat het boek 'hoofdstukken bevat over seks, verlangen en paren die niet zouden mogen worden gepubliceerd in relatie tot de naam van de grote profeet Mohammed'.
Ter verdediging van haar boek heeft Rashad de volgende verklaring uitgegeven: 'Mijn boek spreekt over seksuele opvoeding en kennis, onderwerpen die de islam van belang vindt, om het menselijk ras in stand te houden... maar het zijn ook onderwerpen die door onze cultuur verkeerd worden behandeld... en er zijn geen correcte en zinvolle verklaringen om het onderwerp seks tussen mannen en vrouwen tot een taboe te maken'.
Volgens Rashad is de nadelige positie van vrouwen in de Arabische wereld het gevolg van een zieke mentaliteit die 'vrouwen in het openbaar vermoordt, en hen in het geheim begeert'.
CAIRO - Egypte betreurt de plannen van Geert Wilders om een anti-Koranfilm te maken.
,,Het is jammer dat Europese wetgevers en politici stemmen willen winnen door de heilige waarden en religies van anderen aan te vallen'', aldus een woordvoerder van de minister van Buitenlandse Zaken.
PVV-leider Geert Wilders wil in maart zijn film Fitna uitbrengen, wat beproeving betekent.
Volgens hem is het Arabische begrip fitna ook synoniem voor 'het kwaad'.
Wilders wil in de film zijn mening verbeelden dat de Koran een fascistisch boek is dat nog altijd aanzet tot geweld.
,,In de film illustreer ik teksten en verzen uit de Koran met documentaire beelden, die laten zien dat de Koran geen dode letter is, maar het gezicht van de islam: een levensgroot gevaar.''
Uitgegeven: 18 februari 2008 17:55 Laatst gewijzigd: 18 februari 2008 17:59
Omniversum-documentaire over de mysteriën van Egypte, met een glansrol voor de nog altijd charismatische Toetanchamon.
In 1922 deed de Britse ontdekkingsreiziger Howard Carter dé ontdekking van die tijd: hij stuitte op de graftombe van Toetanchamon, de Egyptische farao van de 18de dynastie. Geen piramide voor deze farao maar een zorgvuldig verborgen graf.
De grootse bouwwerken waren inmiddels een aantrekkelijk lokaas geworden voor dieven die de kostbare graven van de farao's sloopten. Toetanchamon kreeg zijn welverdiende rust in een onopvallend weggewerkte tombe.
Omar en het meisje
Deze korte documentaire van circa een half uur, wordt gepresenteerd door Omar Sharif, de filmster met Egyptische roots. Aan zijn arm is een tienermeisje gehangen die nieuwsgierige vragen stelt, waar met tekst en beeld uitleg op wordt gegeven. Want tienermeisjes hebben vooral belangstelling voor de legendarische vloek die volgens de overlevering iedereen die de tombe molesteert, zou treffen.
Natuurpracht
Dat perspectief verschaft deze documentaire een vederlicht kinderlijk trekje, maar zoiets als een vloek valt dan ook lastig academisch te benaderen. Bovendien wordt die sesamstraat ruimschoots gecompenseerd door verbluffende beelden van de Vallei der Koningen bij de stad Luxor, en de uitgestrekte oranje woestijn met onwaarschijnlijk blauwe lucht.
Met al die natuurpracht en de indrukwekkende erfenis van de farao's is het onmogelijk om de mist in te gaan, maar met deze professionele aanpak en fraai camerawerk is het een helemaal schitterend geheel geworden, met die vogelvluchtbeelden over het Egyptische landreliëf.
Londen
Deze DVD is een mooie inleiding voor wie de grootste Toetanchamon-tentoonstelling in Londen nog wil bezoeken (t/m eind augustus). De nalatenschap van de farao is weer voor het eerst in 30 jaar vanuit Cairo naar het British Museum gebracht. Het is een rijke verzameling schatten, maar dan zonder dat spektakel van deze DVD met al die woestijn en piramiden onder de schroeiende zon.
Brussel - Vandaag wordt in het Jubelpark een nieuwe tentoonstellingszaal geopend. De Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis stelt er een collectie kunst uit de islamitische wereld tentoon. Dit weekend is de toegang tot de tentoonstellingsruimte gratis.
De collectie kunst uit de islamitische wereld lag jarenlang in opslagruimtes, maar krijgt nu dus een volwaardige tentoonstellingszaal.
In de collectie zitten enkele opmerkelijke pronkstukken, zoals een helm van een dertiende-eeuwse sultan die over Egypte en Syrië regeerde. Er is ook een veertiende-eeuws zijden broekje uit Egypte te bewonderen.
De islamitische wereld is een immens gebied van Zuid-Spanje tot Noord-India. Er is dus een grote diversiteit in de kunst die in die regio werd gemaakt.
Gedurende vele eeuwen nu werd een stilzwijgende, doch heftige, strijd tussen de priesters van Ra en Osiris gevoerd, doch ten slotte kreeg het geloof van de laatste de overhand, ja, hij nam de titels, macht en attributen van den grote zonnegod tot zich. Daarop werd de opvatting over een zonne- en maangod in zijn persoon verenigd.
De Osiris-verering was eigenlijk Afrikaans en Egyptisch van karakter, doch er is reden te vermoeden, dat de cultus van Ra verschillende vreemde elementen in zich bevatte, waarschijnlijk West-Aziatisch van oorsprong en dit zou de koelheid, waarmede de Egyptische massa zijn verering beschouwden, verklaren. Heliopolis, zijn stad, bevatte vele inwoners van Aziatische afkomst en deze omstandigheid is wellicht de verklaring voor de invoering van enige leerstellingen in zijn geloof, welke de inheemse Egyptenaren onaangenaam vonden.
Er is geen twijfel mogelijk, of Ra nam, tenminste bij de Egyptische aristocratie, de positie van schepper en vader der goden in. Osiris was zijn zoon. De verwantschap tusschen deze twee goden kan men beschouwen als die tussen god de vader en god de zoon en zoals in sommige godsdienstige stelsels de gestalte van god den zoon, die van god de vader overschaduwd heeft, zo overvleugelde Osiris Ra.
De god Tem, of Atum, die de plaatselijke god van Heliopolis was, werd in den tijd der dynastieën voor een der gestalten van Ra gehouden en wel in de personificatie van de ondergaande zon. Tem was een van de eerste goden der Egyptenaren. Men stelt het voor, dat hij in de boot van Ra voer en met deze werd hij zelfs verenigd onder den naam van Ra-Tem. Hij schijnt een god geweest te zijn, die vele attributen met Ra gemeen had en later eveneens met Osiris geïdentificeerd te zijn.
In de mythe van Ra en Isis zegt Ra: Ik ben Khepera in de morgen, Ra in de middag en Tem in de avond; dit toont ons, dat voor de Egyptenaren de dag verdeeld werd in drie delen en dat ieder van deze onder de bescherming stond van een bijzondere gedaante van de zonnegod. Tem werd in een van zijn gestalten als een slang vereerd, een zeer gewone vorm voor een zonnegod, want in vele landen is de draak, of slang, het symbool voor de zonneschijf.
CAIRO (ANP) - Zeker 8,5 procent van de Egyptische bevolking, ofwel circa zes miljoen mensen, is verslaafd aan drugs. Dat blijkt uit een studie van de Egyptische Nationale Raad voor Drugsbestrijding en -Behandeling (Ncfta).
De meerderheid van de drugsgebruikers is tussen de 15 en 25 jaar oud, zei Suheir Lufti van de Ncfta woensdag in het weekblad Al-Ahram Weekly. Vooral bango, een soort marihuana, is populair. Maar cocaïne, heroïne en chemische drugs zoals ecstasy zijn ook op grote schaal verkrijgbaar in het land aan de Nijl, zo bleek uit het onderzoek. Volgens de Ncfta gebruiken 439.000 kinderen regelmatig drugs. Egypte is een belangrijke doorvoerhaven voor drugs.
21 feb 2008, 03:01 - Ze zien er niet uit, de acht Egyptische politieagenten in korenblauw uniform die net zijn gearriveerd in Israël. Ze gaan spelen in een Centrum voor Arabische Cultuur, maar helaas is er geen welkomstcomité voorzien.
Als de kolonel te eigenwijs is om de Egyptische ambassade te bellen en ze vervolgens ook nog in de verkeerde bus stappen, gaat het mis. Ze stranden in een Joodse nederzetting in de woestijn waar geen cultuur is, laat staan een cultureel centrum, maar ook geen hotel.
The Band's Visit is een mooie, lieve, zachtmoedige komedie met wat scherpe kantjes die het Joods-Arabische conflict als thema heeft, maar uit de buurt blijft van politiek. Eigenlijk gebeurt er ook niet zo heel erg veel. Het onverwachte bezoek uit Egypte heeft weinig keus en moet blij zijn met de aangeboden logeerbedden. Wat volgt, is een wonderlijke nacht vol verrassingen, ontmoetingen en sociale blunders.
De Arabische gasten en de Joodse dorpelingen proberen moeizaam hun cultuur- en taalverschillen te overbruggen met gebroken Engels, en de film is vooral leuk vanwege goede ouderwetse grappen rond miscommunicatie en verwarring. Maar de boodschap is helder: mensen van goede wil zullen elkaar altijd verstaan en begrijpen, ook als ze niet dezelfde taal spreken en tot bloedgroepen behoren die elkaar naar het leven staan. Trouwens, over miscommunicatie gesproken: de ironie wil dat The Band's Visit niet in aanmerking kon komen voor de Oscar voor de beste niet-Engelstalige film, omdat er te veel Engels in wordt gesproken. Engels? The Band's Visit zou gemakkelijk sentimenteel en kitscherig kunnen worden, maar dat gebeurt nergens. In de bekwame handen van de Israelische regisseur Eran Korilin zijn de personages levensecht, sympathiek en geloofwaardig. En het is prachtig om te zien hoe de Egyptische kolonel Tawfiq Zacharaya (Sasson Gabai), totaal overdressed en verdwaald in een onvriendelijk land, langzaam verandert van een formele en traditioneel denkende soldaat in een menselijk mens.
De plattegrond van een uitgegraven stad toont ons, dat de huizen om een tempel en diens vierkanten bouw zijn samengebracht.
Deze diende als versterking en tot toevluchtsoord voor het geval, dat de stad werd aangevallen. De plattegrond van steden, in een bepaalde periode gebouwd, was gewoonlijk voorzien van breede geplaveide straten, welke rechte hoeken vormden en voorzien waren van stenen goten, om het water af te voeren. De gebouwen werden op een vaste lijn geschikt.
In steden echter, welke het product van verschillende eeuwen vormen, vindt men een zeer grote onregelmatigheid. Men ziet er huizen in een doolhof van donkere lanen en donkere, nauwe straten. Over het algemeen vindt men in iedere straat een plein, door wilde vijgeboomen beschaduwd, dat men twee- of driemaal per maand voor marktplaats gebruikte.
De armere klassen waren in hutten gevestigd, gewoonlijk niet meer dan 12 of 16 voet in lengte, en weinig beter dan de hutten der fellahs van heden ten dage. De huizen der middenklasse, van winkeliers, lagere beambten en hogere bedienden hadden een beter aanzien, maar waren vrij klein.
Gewoonlijk bevatten zij een half dozijn kamers en sommigen waren twee of drie verdiepingen hoog, terwijl nauwe binnenplaatsen hen van de straat afscheidden; vaker echter grensde het huis direct aan de straat en werd met drie zijden om een binnenplaats gebouwd.
Men heeft veelvuldige bewijzen, dat zeer zorgvuldige hygiënische toestanden in het oude Egypte bekend waren, want zelfs vrij armoedige huizen in Kahûn kunnen zich op een stenen regenbak beroemen en deze weelde was algemeen, uitgezonderd bij de allerarmsten. In Tell el Amarna heeft men in een huis van een aanzienlijk beambte, tot de 18e dynastie behorende, een mooi bewerkt bad en een kunstig systeem om het water aan te voeren, ontdekt.
De inrichting van het gewone huis was ongeveer dezelfde als in het Oosten van onze dagen; de benedenverdieping bevatte bergplaatsen, schuren en stallen; de daarop volgende verdieping diende om er in te huizen en te slapen; het dak om er zomers te rusten, terwijl de vrouwen hier ook babbelden en kookten. Een trap, welke zich aan de buitenzijde van het huis bevond, nauw en zeer steil, leidde naar de bovenvertrekken. Dezen waren langwerpig van vorm en de deur alleen diende voor ventilatie en verlichting. Soms werden de muren bij wijze van versiering met wit bestreken, met rood en geel versierd, of met huiselijke taferelen beschilderd.
Een bootreis op een Egyptische felucca is een avontuur vol sterke verhalen en onverwachte ontmoetingen. Langs de grillige Nijl valt het onbedorven Egypte een land van kamelenmarkten, verlaten stranden en trouwe Bob Marley-fans nog te ontdekken.
Vanuit onze felucca, de traditionele Egyptische zeilboot, zien we de drukke kade van Aswan langzaam verdwijnen in de verte. De honderden riviercruiseboten, sluwe handelaars en toeristen laten we opgelucht achter ons. Stroomopwaarts hopen we nog een glimp van het onbedorven Egypte te vinden. We worden bijgestaan door Hassan, Atta en Nasser. De drie hebben twee dingen gemeen: ze werken al hun hele leven op zeilboten en ze zijn gek op alles wat met Jamaica te maken heeft. Onze boot heet de Breenc of Love (lees: Prince of Love, Egyptenaren kunnen de p niet uitspreken) en is met kleurrijke graffiti versierd. Bob Marley, met een enorme toeter van een joint, siert de binnenkant van de boot.
Melancholische liederen
Kapitein Hassan stuurt de felucca vakkundig tussen de andere boten door naar rustiger vaarwater. Even voorbij Aswan zijn we alleen en nestelen we ons op de grote matrassen in de boot, genietend van de rust om ons heen. Het is alweer een paar uur donker als we uiteindelijk aanleggen op een verlaten strandje. Op het kabbelende water, de zacht ruisende palmbomen en de tjirpende krekels na, is het volledig stil, totdat Hassan zijn met kamelenhuid bespannen trommel tevoorschijn haalt en melancholische Soedanese en Egyptische liederen begint te zingen.
No worry
De volgende ochtend zetten we na het ontbijt (pannenkoeken!) koers richting het noorden . Met de stroom mee schiet het lekker op en komen we na een paar uur aan bij de brug die de overgang van Nubisch naar Arabisch Egypte aangeeft. Met volle zeilen varen we eropaf. Er is echter één probleem: de spriet van de felucca, waaraan het zeil is opgehangen, is te hoog om zomaar onder de brug door te kunnen. We prevelen al wat halfzachte schietgebedjes als Atta, vlak voordat we op het punt staan de onderkant van de brug te rammen, het zeil halverwege laat zakken. No worry!, zegt Hassan laconiek. Als je maar weet wat je doet, is het een makkie.
s Avonds leggen we aan bij een verlaten eilandje met mango-bomen en groene akkers. Terwijl we op het maanverlichte strand een Egyptisch biertje drinken, vertelt Hassan over zijn dorp en hoe het leven er daar vroeger aan toe ging. Tot twintig jaar geleden hadden de dorpen hier geen elektriciteit. Iedereen leefde van zijn eigen landbouwgrond en er was nooit ergens een tekort aan. Het grote geheim van een lang en energiek leven? Dadels, vertrouwt Hassan ons toe. Zijn opa at er wel twee kilo per dag van.
Kamelenvlees
Het hoogtepunt van dag drie is een bezoek aan Daraw, een marktplaatsje tussen Aswan en Kom Ombo. Elke week worden hier honderden, soms wel duizenden, kamelen uit Soedan verhandeld. Het is er ongelofelijk druk. Ezels, schapen, zwaarbeladen karren en taxis banen zich een weg door de nauwe straten. Op weg naar de veemarkt ontmoeten we de tweeëntachtigjarige Haji Mohammad. Elke zondag en dinsdag worden onder zijn leiding op de grote marktplaats de kamelen, waarvan het overgrote deel bestemd is voor de slacht, verhandeld. Haji is nog geen één meter vijftig en is slecht ter been. Maar pit heeft hij nog wel. Steunend op zijn twee krukken laat hij zich voorzichtig op een bankje zakken en haalt hij uit een smoezelig tasje zijn trofeeën tevoorschijn: een krantenartikel over zijn leven, fotos van een beroemde buitenlandse fotograaf, bedankbrieven van toeristen. Tussen zijn verhalen door doet hij meerdere malen een huwelijksvoorstel. In zijn paspoort is nog plek voor een extra vrouw, laat hij hoopvol zien. Voordat we afscheid nemen drukt hij ons een envelop in de handen. Zijn adres staat er al op: Daraw Camel Market, Haji Mohammad. Wel schrijven, hè?
Achttien broers en zussen
Terug op de boot staart Atta beteuterd naar de Nijl. No wind, constateert hij. Gelukkig hebben we de stroming mee en komen we, zij het tergend langzaam, nog vooruit. Of we Edfu morgen wel bereiken, vragen we aan Hassan. Inshallah, als God het wil, antwoordt hij eenvoudig.
We passeren prachtige akkers met grazende buffels en koeien en ondanks de zwakke wind bereiken we die avond het dorp van Hassan, net vóór Edfu. Het plaatsje, dat niet meer dan zeshonderd inwoners telt, is tegen grillige rotsen aan gebouwd. Hassan nodigt ons uit met hem mee naar huis te komen, waar we hartelijk verwelkomd worden door zijn achttien broers en zussen. In het huis is het een komen en gaan van familie en vrienden. Op tafel staat een waar feestmaal: een grote schaal rijst met gebraden schapenvlees.
Na de feestelijke avond zit onze feluccatrip er helaas weer op. Maar de reis is nog niet helemáál voorbij Nasser heeft ons uitgenodigd voor een bruiloft in zijn geboortedorp. Tot diep in de nacht storten we ons in het feestgewoel. Als we vertrekken, beloven we dat we ooit nog eens terug zullen komen. Inshallah...
In Leiden organiseren het RMO (Rijksmuseum van Oudheden) en het Museum Volkenkunde tijdens de voorjaarsvakantie een speciaal kinderprogramma.
Op zondag zijn er om 13.00 en 14.00 uur rondleidingen voor kinderen over de Egyptische afdeling; tijdens de vakantie door de week iedere dag om 11.00 en 15.00 uur. 
In het museum staan de authentieke gerestaureerde vazen en schalen uitgestald. In een aparte zaal worden op dit moment twintig bijzondere gipsen beelden gerestaureerd: kopieën van beelden uit de Oudheid. 
Rashad, die zichzelf een vrome moslima noemt, kreeg zware kritiek van islamitische leiders op een religieuze satellietzender. 
