Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
30-10-2009
Standbeeld ontdekt onder toeristenpad in Gizeh
Standbeeld ontdekt onder toeristenpad in Gizeh
Archeologen hebben naast de beroemde piramiden van Gizeh een standbeeld van meer dan 4.000 jaar oud ontdekt. Het Bureau van Oudheden in Caïro deelde mee dat het standbeeld uit kwartsiet op een steenworp van de piramide van Mykerino aangetroffen werd. Volgens de verklaring bevond het standbeeld zich amper 40 centimeter onder het zand.
Zonder opschrift De Egyptische archeoloog Zahi Hawass, die aan het hoofd van het Bureau van Oudheden staat, verklaarde dat het standbeeld van een zittende man geen enkel opschrift draagt. De ongeveer 1,5 meter hoge archeologische vondst komt blijkbaar uit de tijd dat de piramiden van Gizeh gebouwd werden.
De piramide van Mykerino, die in 2520 voor Christus gebouwd werd, is de kleinste van de drie piramides van Gizeh. Vreemd genoeg werd het standbeeld niet ontdekt tijdens een archeologische opgraving, maar wel tijdens een rondleiding aan de piramides van Gizeh. (belga/eb)
Van 29 tot en met 31 oktober vindt in Egypte een heel bijzonder festival plaats: The Annual Characters of Egypt. Dit wordt georganiseerd ter ere van de vele stammen die er in Egypte leven . Zij zwerven al door het land sinds de tijd van de faraos, maar ze zijn vergeten, uitgesloten en onbegrepen. Ze leven een nomaden leven en behouden hun unieke normen, waarden en geheel eigen cultuur. En dit allemaal gevormd in de schoonheid van de woestijn. Het is tijd om deze stammen beter te leren kennen.
Voor het festival komen elf stammen uit de Egyptische woestijn samen, te weten de Siw, Matrouh, Farafra, Aswan, Al-Arish, Sharm El Sheikh, Mount Sinaï, Dahab, Nuweida, the Red Sea Mountain, Range en Marsa Alam. Tijdens het festival, dat plaatsvindt in het Wadi El Gamal National Park bij Marsa Alam, gaan de stammen een vriendschappelijke competitie met elkaar aan.
Zo staan er bijvoorbeeld een kamelenrace en een wedstrijd bergbeklimmen op het programma. Hierbij zijn bezoekers van harte welkom. Zij kunnen bij the Annual Characters of Egypt ook kennismaken met de klederdracht, de sieraden en de cullinaire lekkernijen van de diverse stammen. Muziek, dans en poëzie maken het festival compleet. Bezoekers kunnen ook blijven overnachten: het is mogelijk om in het hart van de Wadi El Gamal te overnachten in een tent. Een bijzondere belevenis, want s avonds vertellen de bedoeïnen en dichters verhalen rond het kampvuur. s Ochtends worden er lokale specialiteiten geserveerd als ontbijt. Al met al een bijzondere en unieke ervaring!
Corrupte clans in veel Arabische landen gaat het er alleen om hun invloed veilig te stellen. Ze doen zich daarom voor als hoeders van islamitische waarden. Zo verhindert vooral Saoedi-Arabië welke hervormingen dan ook.
Wie het Egyptische dialect beheerst, kon zich tot voor kort heel gemakkelijk in bijna alle Arabische landen verstaanbaar maken. Let wel: tot voor kort. Want inmiddels is het Egyptische dialect niet meer zo wijd verbreid, omdat er ook minder Egyptische films naar Arabische landen worden geëxporteerd. De bloeitijd van de Egyptische filmindustrie is voorbij. Deze was in de jaren-60 en de jaren-70 behoorlijk gewaagd en liberaal. Omdat het bij de films vooral om remakes van Hollywood-films ging, waren stripteasescènes, innige kussen en vaak zelfs hartstochtelijk liefdesscènes helemaal niet ongebruikelijk.
Tegenwoordig echter doen zulke scènes bijna als sciencefiction aan. Sinds het begin van de jaren-80, vanaf het moment dat Saoedische oliedollars in de Arabischislamitische landen en in de eerste plaats in Egypte vele terreinen van het leven beheersen, is dat beeld helemaal veranderd. Met de stijgende vraag naar Egyptische series en films paste de filmindustrie zich aan de smaak van de plaatselijke bevolking aan. Omdat de mensen in deze landen er nu eenmaal zoals bekend conservatieve opvattingen op nahouden, werd het onmogelijk om zelfs een paartje alleen maar pratend in de slaapkamer te laten zien. Deze ontwikkeling vervreemdde de films van hun publiek in de andere Arabische landen, zodat daar uiteindelijk niemand meer in ze geïnteresseerd was.
Veel bioscopen in Egypte moesten noodgedwongen sluiten, omdat hun vaste publiek liever naar de moskee dan naar de film ging.
Egyptische gastarbeiders, die ooit modern gekleed en gladgeschoren naar Saoedi-Arabië waren vertrokken, keerden naar hun vaderland terug en namen al datgene met zich mee wat ze in dit meest fanatieke, meest conservatieve en meest islamitische land hadden geleerd.
De aanblik van religieuze baardendragers of van top tot teen verhulde vrouwen was vroeger op straat in Egypte een uitzondering. Egypte was een land, dat de later vermoorde president Anwar al-Sadat in de jaren-70 wilde moderniseren: door een privatisering van de economie, een politiek van opening en een handtekening onder het vredesverdrag met Israël.
Hypocriet koninkrijk
Dit Egypte echter ontwikkelde zich tot het tegenovergestelde van datgene wat Sadat van plan was. Toen hij dat begreep, wilde hij de toenemende islamisering de baas worden door zichzelf als de gelovige president te presenteren. Sadat had niet in de gaten dat hij met deze geloofscampagne zijn eigen graf groef. De kracht van de islamisten berust namelijk niet op hun fanatiek-conservatieve uitleg van de islam, maar op de macht van de oliedollars uit een van de rijkste en tegelijkertijd religieus meest hypocriete islamitische landen het koninkrijk Saoedi-Arabië.
Terwijl steeds meer Egyptische actrices en zangeressen hoofddoeken dragen en er in de straten van de grote Egyptische steden overal spandoeken te vinden zijn met het opschrift De islam is de oplossing, bezoeken de sponsoren van deze campagnes vooral de Saoedische prinsen ijverig de Europese nachtclubs en casinos.
Sadat geloofde niet als enige dat de mannen achter de religieuze golf klein gehouden zouden kunnen worden door met ze mee te rijden. Ook de Irakese dictator Saddam Hussein startte in het begin van de jaren-90, na zijn nederlaag in Koeweit en de sjiitisch-Koerdische opstand in het voorjaar van 1991, zon zelfde soort geloofscampagne. Hij liet per decreet overal in Irak kroegen, bars en winkels waar alcohol werd verkocht sluiten
en duizenden nieuwe exemplaren van de koran drukken, die hij dat beweerde in ieder geval zijn propagandamachine van tevoren eigenhandig met bloed uit zijn rechterduim had gesigneerd. De seculiere Saddam, vertegenwoordiger van de volkomen areligieuze Baath-partij, noemde zichzelf nu ook de gelovige president om zo grip te krijgen op het Iraanse moellahregime
Na Saddam volgden nog andere seculiere presidenten, net alsof Saddat met zijn gelovigheid een nieuwe denkschool zou hebben opgericht. Syrië, geregeerd dor een heersersfamilie uit de religieuze gemeenschap van de
Alawieten, begon van zijn kant een geloofscampagne. Inmiddels moeten ook daar alle restaurants, kroegen en winkels waar alcohol wordt verkocht sluiten als ze minder dan 50 meter van een moskee verwijderd zijn.
Uiteraard zijn de verkoop en het genot van alcohol of vrije scènes in bioscoopfilms niet per se als maatstaf voor de moderniseringsgraad van een samenleving te beschouwen. Maar ze zijn op zn minst een indicator voor de liberale geesteshouding en tolerantie van een samenleving, een bewijs daarvoor, dat haar morele denkbeelden niet per se alleen op vaste, door de religie bepaalde ethische normen steunen. De heersende klassen zien hierin slechts een gevaar voor het machtsbehoud, waar het hen in de eerste plaats om te doen is . Daarom hebben ze zich voorbereid om op iedere denkbare manier tegen deze flexibiliteit op te treden. Eén ding hebben de regerende elites in de Arabische landen heel goed begrepen: altijd wanneer de sociale ontwikkeling vrij en tomeloos haar gang ging, was ze slechts met veel moeite te stoppen, om de mensen verder met ijzeren vuist onder controle te houden.
Tot aan de val van de Berlijnse Muur konden in de Arabische landen eisen naar sociale gerechtigheid, democratie en vooruitgang nog gemakkelijk door represailles en vervolging met de beschuldiging van communisme worden onderdrukt. In de jaren-90 ontstond er echter met de wereldwijde ineenstorting van het communisme een groot vacuüm in de ideologische strijd tussen goed en kwaad, dat langzamerhand werd opgevuld door de religie. In de plaats van de tegenpolen communisme en kapitalisme kwamen het christendom en de islam. Van het overal om zich heen grijpende religieuze ontwaken hebben ook de heersende klassen in de Arabischislamitische wereld geprofiteerd.
CAÏRO Archeologen hebben Egyptische munten gevonden waarop de beeltenis van Jozef te zien is. Dat heeft het in Caïro verschijnende dagblad Al-Ahram gemeld.
De munten zijn gevonden in een nog niet uitgezochte collectie van voorwerpen Egyptemuseum.
Volgens de krant is de betekenis van de vondst dat archeologen wetenschappelijk bewijs hebben gevonden tegen hen die bestrijden dat de munten niet gebruikt werden voor de handel in het oude Egypte.
De periode waarin Jozef leefde in Egypte past precies bij de tijd waarin de munten zijn geslagen. Enkele munten uit deze tijd dragen de naam en het portret van Jozef, aldus de krant.
Volgens de Egyptische religie moesten de standbeelden van overleden personen worden voorzien van (voedsel)offers zodat hun ka-ziel zou kunnen voortleven. Vanaf de allereerste koningen werden in Egypte speciale dodentempels gebouwd waar de beelden van de koning in een cultuskamer werden vereerd en van offers werden voorzien.
De Egyptenaren noemden de dodentempels tempels voor miljoenen jaren. In theorie zou men miljoenen jaren doorgaan met het brengen van offers en het vereren van de overleden koning. De dodentempel werd samen met het koningsgraf als belangrijkste onderdeel van het grafcomplex beschouwd.
De plattegrond van een dodentempel is opgebouwd uit verschillende pylonen (toegangspoorten), hoven, een hypostyle hal (zuilenhal), een offerzaal en het allerheiligste. Op de muren van de tempels staan zowel biografische als religieuze teksten.
De eerste dodentempels uit de 1ste en 2de dynastie waren van kleisteen en werden bij Abydos gebouwd. Tijdens het Oude Rijk en Middenrijk werden het stenen bouwwerken dichtbij de piramides. Vanaf het Nieuwe Rijk werden de koningen begraven in rotsgraven in het Dal der Koningen. De dodentempels werden gebouwd aan de rand van de woestijn, gescheiden van het Dal der Koningen door steile rotsen.
De meeste dodentempels waren gebouwd van zandsteen. De omringende gebouwen waren van kleisteen gebouwd. Deze bestonden uit priesterverblijven, bestuursgebouwen en enorme graanschuren en opslagplaatsen. Deze laatste werden gebruikt voor de opslag van de enorme hoeveelheden pacht en belasting, die de tempels in ontvangst namen van het land dat in hun bezit was. De graanschuren van het Ramesseum, de dodentempel van Ramses II, boden ruimte aan zestien miljoen liter graan. Dit was voldoende om twintigduizend mensen een jaar lang te kunnen voeden. Dit graan werd niet alleen gebruikt voor de offers aan de overleden koning. Het werd ook gebruikt voor het bekostigen van de bouwactiviteiten van de koning. De tempels vervulden naast hun religieuze rol dus ook een economische rol van betekenis.
Tijdens het Nieuwe Rijk deden de tempels niet alleen dienst als dodentempel. Ze bevatten ook kapellen voor Amon-Ra en de zonnecultus. Deze kapellen waren er om het samensmelten van de overleden koning en de god Amon-Ra te verstevigen. De Thebaanse tempels uit het Nieuwe Rijk speelden ook een belangrijke rol bij het Mooie Dalfeest: een jaarlijkse herbevestiging van het verbond tussen de levenden en de doden. De tempelboten van Amon-Ra, Moet en Chonsoe werden over de Nijl naar de westoever geroeid. In processie trok men vervolgens langs alle koninklijke dodentempels.
De meeste dodentempels uit de 18de dynastie zijn grotendeels verdwenen. Van de grote dodentempel van Amenhotep III zijn nagenoeg alleen de Memnonkolossen, twee grote zitbeelden van de koning, bewaard gebleven. De terrassentempel van Hatsjepsoet is dankzij grondige restauratiewerkzaamheden weer in een goede staat gebracht. De tempels uit de 19de en 20ste dynastie verkeren in een betere staat. De Medinet Haboe-tempel van Ramses III is van alle Thebaanse dodentempels het best bewaard gebleven.
Een tempel bestemd voor de verering van een god of godin, werd gezien als het huis van de godheid:pr nTr(per netjer) of Hw.t nTr (hoet netjer):
per netjer: verwijst naar het tempeldomein dat naast de tempel meestal een groot aantal economische en administratieve voorzieningen omvatte die als geheel het huishouden van de god vormden.
hoet netjer: hiermee wordt de eigenlijke tempel bedoeld. Dit is de plaats waar de godheid woont en wordt gevoed, gekleed en verzorgd.
Overal in Egypte bouwden de faraos tempels voor de goden. Wanneer de godheid het huis aanvaardde en in het allerheiligste van de tempel neerdaalde, waren geluk, orde en welvaart verzekerd. De tempel was geen gebedshuis. Het Egyptische volk werd niet in de binnenste, heilige ruimtes van de tempel toegelaten. Alleen tijdens religieuze festivals was de eerste, open voorhof, direct achter de pyloon over het algemeen toegankelijk voor het gewone volk. Vaak stonden buiten het tempelterrein kleine bouwwerken waar het volk terecht kon voor verzoeken of gebeden.
De oudste aan de goden gewijde tempels zijn afkomstig uit de Predynastische Periode en zijn allang verdwenen. Uit hiëroglifische voorstellingen zijn echter twee typen bekend:
heiligdom van de noordelijke kroon, pr nsr (per neser) of pr nw (per noe)
heiligdom van de zuidelijke kroon, pr wr (per wer)
Het noordelijke type bestond uit een kleine, waarschijnlijk houten kamer met een gewelfd dak en was omringd door een muur. Het zuidelijke type had de vorm van een mythisch wezen: Een skelet met dierenhuiden die het dak vormden. Slagtanden staken boven de ingang uit. Voor het bouwwerk stonden totempalen of vlaggenmasten opgesteld.
De overblijfselen van godentempels uit het Oude Rijk zijn minimaal. In Memfis stond een aantal grote tempels, hiervan zijn echter alleen de funderingen teruggevonden. Tempels en kapellen uit het Middenrijk waren vaak opgetrokken uit witte kalksteen.
De meerderheid van deze bouwwerken zijn in de verbrandingsovens van Egyptische boeren tot kalkpoeder verpulverd.
Enkele uitzonderingen zijn een onversierde tempel in Qasr el-Saga en een tempel voor de graangodin Renenoetet in de plaats Medinet Maät, in het zuidwesten van de Fajoem. Een barkkapel van Senwosret I in de tempel van Karnak, de zogenaamde witte kapel, werd door Amenhotep III als vulling voor de derde pyloon (toegangspoort) gebruikt. Deze kapel is weer opgebouwd en tegenwoordig in het Openluchtmuseum van de tempel van Karnak te bezichtigen.
Vanaf het Nieuwe Rijk werden de tempels van zandsteen gebouwd en kregen de bouwwerken hun definitieve architectonische vorm. De tempels van de belangrijkste (staats)goden ontwikkelden zich tot enorme complexen. Minder belangrijke, lokale goden werden vereerd in kleinere tempels. Een hoge temenos-muur omringde het heilige gebied, waartoe de tempel maar ook graanschuren, priesterwoningen, een bibliotheek en een schrijversschool behoorden. Deze bijgebouwen werden van kleisteen gebouwd en zijn veelal verdwenen.
De tempel werd betreden via een pyloon (toegangspoort). Vanuit deze pyloon liep een rechte middenas via meerdere hoven en zalen naar het heilige der heiligen waar het cultusbeeld van de godheid zich bevond. Het was de taak van de farao om de cultushandelingen en rituelen in het heilige der heiligen uit te voeren. Omdat het fysiek niet mogelijk was om in alle tempels aanwezig te zijn, delegeerde de koning zijn macht aan de hogepriester van de tempel.
In het oude Egypte waren er twee hoofdtypen tempels te onderscheiden: godentempels gewijd aan goden en dodentempels ter ere van de overleden koningen.
Qua ontwerp en functie leken beide op elkaar. In de godentempels werd er aan de goden geofferd om verzekerd te zijn van hun welwillendheid. In de dodentempels werd er aan de ka-zielen van de overleden koningen geofferd om ervoor te zorgen dat zij in het dodenrijk konden voortleven. Beide rituelen waren belangrijk voor het handhaven van orde en vrede.
CARIO (AP) - Moslims en christenen zijn zaterdag in het zuiden van Egypte met elkaar op de vuist gegaan. Aanleiding voor het geweld is de moord op een christen wiens zoon een relatie met een moslima zou hebben.
De vader, de koptische Henry Atallah, werd op 18 oktober in het zuidelijke dorp Attaleen in zijn auto doodgeschoten. Volgens de politie waren geruchten dat Atallahs zoon intieme fotos zou hebben genomen van zijn islamitische vriendin de aanleiding voor de moord. Vier familieleden van het meisje werden opgepakt op verdenking van betrokkenheid bij de moord.
Toen bekend werd gemaakt dat het voorarrest van de verdachten zou worden verlengd braken er zaterdag gevechten uit tussen moslims en christenen.
Zon tien procent van de Egyptenaren is koptisch, voor de rest is vrijwel iedereen islamitisch. Hoewel er wel onderhuidse spanningen zijn tussen de twee geloofsgroepen, komen die zelden aan de oppervlakte.
over afval.... (vroeger....en ... langs de Nijl zie je dat nog)
...het smerigste en gevaarlijkste afval was natuurlijk de ontlasting van mens en dier. Mest dat op straat viel (v.dieren dus) of zich ophoopte in stallen werd door vrouwen en kinderen zorgvuldig verzameld, gemengd met stro en tot koeken gevormd en op het dak gelegd om te drogen gelegd als nuttige brandstof voor de winter. De gewone mensen maakten geen ophef over hun natuurlijke behoeften die zij buiten de deur vrijelijk deden, terwijl zij in huis een discreet hoekje voor dit doel gebruikten.
Men heeft de indruk dat er toiletten waren in de rijke huizen. Modelhuizen die in graven zijn gevonden bevestigen dit. Zij laten een paar blokken zien, ongetwijfeld van steen, met een tussenruimte voor een half met zand gevulde emmer. De toiletten van hoogwaardigheidsbekleders waren voorzien van zetels uit steen of hout met een opening in de vorm van een sleutelgat, of met 2 parallelle verdelers en een houder voor zand ertussen. Het graf van de architect "Cha" in Deir el Medina bevatte een draagbare houten po
De meerderheid van de Egyptische bevolking baadde in de Nijl of kanalen en vijvers. Alleen de elite kon zin in huis een bad of douche veroorloven. In de kamer waar het bad was bevond zich meestal ook het toilet. Als zeep gebruikte men natron of speciale waspastas die tegelijkertijd een huidverbeterende werking hadden. Ze bestonden uit dierlijke of plantaardige vetten, vermengd met kalksteen of krijt. Voor het kwijt raken van een onaangename lichaamsgeur gebruikte de Egyptenaren vooral aromatische stoffen zoals wierook, aluin en mirre. Deze werd vervolgens gewoon op de huid gewreven. Voor een aangename adem waren er een soort pillen. Deze zogenaamde kyphi-pastilles bestonden uit de gemalen zaadjes van de hoornklaver vermengd met wierrook, mirre, jeneverbes, het gomhars mastiek, rozijnen en honing.
Egypte krijgt de komende jaren onvermijdelijk met een zware gezondheidscrisis te maken
Egypte krijgt de komende jaren onvermijdelijk met een zware gezondheidscrisis te maken. Acht à negen miljoen Egyptenaren kwamen de voorbije jaren in aanraking met hepatitis C, en daarvan zullen er de komende jaren ettelijke tienduizenden sterven als ze geen nieuwe lever krijgen.
In geen enkel land is een groter aandeel van de bevolking besmet met hepatitis C dan in Egypte. Dat is ironisch genoeg het gevolg van een gezondheidscampagne. Tussen 1964 en 1982 liet de regering plattelandsbewoners intraveneus inenten tegen schistosomiasis (bilharzia), een ziekte die wordt overgedragen door wormen die in het water leven. Door het hergebruik van naalden werden ongemerkt miljoenen mensen besmet met het toen nog onbekende hepatitis-virus. In sommige streken op het platteland is de helft van de bevolking in contact gekomen met het virus. Steeds meer doden
Egypte doet er intussen alles aan om de verdere verspreiding van de ziekte in te dammen, maar de oude dragers van het virus beginnen stilaan de verwachte problemen te ontwikkelen. Zowat 70 procent van de dragers krijgen chronische leverontsteking. In een kwart van de gevallen ontaardt die binnen 20 tot 30 jaar in cirrose, waardoor het levensbelangrijke orgaan langzaam stilvalt.
Leverziekten zijn de grootste uitdaging voor het Egyptische gezondheidssysteem geworden, en dat zal de komende tien jaar zo blijven, zegt Mostafa Kamal Mohamed, een professor geneeskunde van de Ain Shams-universiteit in Caïro.
Egyptische artsen schatten dat er nu al ongeveer 30.000 Egyptenaren per jaar sterven aan leverproblemen die veroorzaakt worden door hepatitis C. Dat cijfer zal de komende jaren nog aanzienlijk stijgen. We verwachten een piek in de sterfgevallen in 2012, zegt Wahid Doss, het hoofd van de Nationale Commissie voor de Inperking van Virale Hepatitis. Behandelingsmogelijkheden zijn beperkt
Veel mogelijkheden zijn er niet om patiënten in het terminale stadium te behandelen. De Egyptische wet verbiedt de transplantatie van organen van overleden donors. Voor transplantaties van een deel van de lever van levende donors gelden strenge voorwaarden. We voeren enkele honderden transplantaties uit per jaar, terwijl er tienduizenden nodig zijn, zegt de chirurg Refaat Kamel, een specialist in tropische ziekten. Zonder transplantaties zijn al die mensen ten dode opgeschreven.
Een levertransplantatie kost tot 45.000 euro, met nog eens 7500 euro voor de geneesmidelen die afstotingverschijnselen moeten voorkomen. Voor de meeste Egyptenaren is dat onbetaalbaar. Bij sommige van de voorbije transplantaties betaalde de overheid een deel van de kosten, maar ze zal nooit alle kosten op zich kunnen nemen, zegt Kamel.
De Egyptische gezondheidszorg concentreert zich daarom op de patiënten die nog niet zo ver zijn afgetakeld. De standaardbehandeling met interferon en de virusbestrijder ribavirin duurt 48 weken en kost 2600 euro. Maar die therapie slaat maar bij een derde tot de helft van de patiënten aan, en veroorzaakt vaak zware neveneffecten. Toch zijn er nu 16 behandelingscentra in het land waar hepatitis C-dragers goedkoop de nodige geneesmiddelen krijgen toegediend. De Egyptische regering geeft er per jaar 37 miljoen euro aan uit, maar dat is nog altijd veel goedkoper dan later meer transplantaties te moeten subsidiëren.
Ondanks de omvang van het probleem en de voorlichtingscampagnes van de overheid telt Egypte intussen per jaar nog altijd minstens 70.000 nieuwe besmettingen met hepatitis C. Preventie is een groot probleem in Egypte, zegt Doss van de Nationale Commissie voor de Inperking van Virale Hepatitis. Op festivals zie je nog altijd tatoeëerders en besnijders die dezelfde instrumenten gebruiken voor 50 klanten.
Palestijnse leider Abbas ondertekent 26 oktober een verzoeningsverdrag. ANP
AMMAN (ANP) - Rivaliserende Palestijnse bewegingen ondertekenen op 26 oktober een verzoeningsverdrag in de Egyptische hoofdstad Caïro. Dat maakte de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken Ahmed Abul Gheit maandag bekend na gesprekken met de Palestijnse leider Mahmoud Abbas in de Jordaanse hoofdstad Amman.
De partijen komen al op 25 oktober in Caïro bijeen, aldus de bewindsman.
Winkelen in het Midden-Oosten werkt anders dan in de Kalverstraat. Tien vragen en antwoorden. In de soek is afdingen verplicht.
1. WAT ZIJN DE BESTE PLEKKEN?
De Arabische wereld is een winkelparadijs. Prachtige lantaarns, handgemaakte kleden, beschilderde schalen, geborduurde spreien, waterpijpen, leren tassen, koperen dienbladen en heel veel andere juweeltjes kun je hier voor een zacht prijsje op de kop tikken.
Alleen... je moet wel weten waar. Markten zijn vaak de beste plek; de lokale bevolking koopt er ook. In de soek van Damascus, Marrakesh en Caïro vind je de prachtigste dingen voor een heel aantrekkelijke prijs, maar winkelen op een markt kan ook erg vermoeiend zijn.
Schroom niet ook eens een gekoeld winkelcentrum of een souvenirwinkel te bezoeken. Hier kun je op je gemak rondkijken en word je veel minder lastiggevallen. .
2. WANNEER EN WAAR MOET JE AFDINGEN?
In de bazaar is afdingen een must en een sport. Een verkoper zou verbaasd opkijken als je de prijs die hij vraagt meteen zou betalen. Maar afdingen gebeurt zeker niet overal. In de supermarkt zou de caissière het maar vreemd vinden als je tijdens het betalen begint af te dingen. Hetzelfde geldt voor winkelcentra.
In sommige toeristische winkels is het wél weer het proberen waard. Zeker in Egypte en Syrië zul je dan dikwijls een betere prijs krijgen.
3. HOE DOE JE DAT, AFDINGEN?
Probeer in te schatten wat iets zo'n beetje zou moeten kosten. Als je de tijd hebt, is het goed om in een paar winkeltjes te informeren naar de vraagprijs. Kies dan de winkel waar je het mooiste exemplaar hebt gezien en maak een praatje. Lach, vraag de prijs en bied vervolgens de helft.
De verkoper zal waarschijnlijk zeggen dat dit toch echt veel te weinig is. Hij zal dan iets onder zijn oorspronkelijke prijs gaan zitten. Jij doet hetzelfde. Langzaam maar zeker bereik je een prijs die zo'n 30 tot 40 procent onder de vraagprijs ligt.
Neem de tijd en wees bereid om weg te lopen. Meestal word je teruggeroepen. Is dat niet het geval, dan bood je waarschijnlijk écht te weinig. Je kunt het dan altijd een paar uur later weer proberen.
4. MOET JE BOOS WORDEN?
Afdingen is echt een kunst. Veel verkopers hebben er plezier in. Hoewel het soms lijkt alsof het er erg serieus of bijna agressief aan toe gaat, is dat bijna altijd een spel. Doe zaken als je in een goede stemming bent. Dan heeft iedereen plezier en krijg je waarschijnlijk de beste prijs.
Echt boos worden is voor niemand een oplossing. Wees ook niet te verlegen, dat zijn de verkopers ook niet.
5. WAAR MOET JE VOOR OPPASSEN?
Zorg dat niemand je iets aansmeert. Neem nooit voor de lol een aap of slang op je nek (Marokko!); je betaalt een hoop geld voor die ene leuke foto.
6. HOE HERKEN JE KWALITEIT?
Geloof niet zomaar alles wat een verkoper zegt. Koop je leer, neem dan een tissue mee om de kleur te testen. Spuug op de tissue en wrijf over het leer. Geeft de kleur af, dan gebeurt dat ook als je de tas draagt. Ook de geur is veelzeggend. Een tas die ontzettend stinkt, zal die geur niet snel verliezen.
Hou er rekening mee dat sjaaltjes en geverfde doeken niet altijd kleurecht zijn. Er zijn wel trucs om de kleur erin te houden. Weken in huishoudazijn en veel zout en koud water kan helpen.
7. ZIJN ER VERSCHILLEN IN PRIJZEN?
Er zijn prijsverschillen per land en per winkel. Zo is Egypte goedkoper dan Syrië en Syrië weer goedkoper dan Libanon. Voor dezelfde sprei betaal je in Beiroet twee keer zoveel. Vaak betalen locals een andere prijs dan toeristen.
8. HOE ZIT HET MET DE TAAL?
Arabisch spreken is meestal niet nodig. Verkopers spreken vaak een beetje Engels of Frans. Wel vinden veel mensen het erg leuk als je een paar woordjes leert zoals 'hoe gaat het' en 'dankjewel'.
Handig is het ook om tot tien te kunnen tellen. Als je de mogelijkheid hebt, neem dan iemand mee die de taal spreekt. Die kan voor je afdingen en zal minder gauw worden afgezet.
9. HOE MOET IK BETALEN?
In welke valuta? Pinnen, wisselen of traveller's cheques?
Op markten is het handiger om contant af te rekenen. In winkels en supermarkten is het meestal geen probleem om met een creditcard te betalen.
Alle Arabische landen hebben pinautomaten waar je met je pinpas geld kunt opnemen. Het is een stuk eenvoudiger om geld te pinnen in plaats van te wisselen. Wisselkantoortjes zijn lang niet altijd open en meestal moet je daar commissie betalen.
Het is handig om zowel dollars als euro's op zak te hebben, maar het is het voordeligst om in de lokale valuta af te rekenen. Zorg altijd voor gepast geld en kleine coupures.
10. VERDER NOG IETS?
Ga ook voor de sfeer, niet alleen om te kopen. Trek schoenen aan die lekker lopen, want shoppen in de Arabische wereld is een vermoeiende ervaring.
Als je taxi's neemt tijdens het winkelen, spreek dan vooraf de prijs af. De meeste taxi's hebben geen meter en vinden een ritje met toeristen een perfecte kans om wat extra te verdienen.
In Egypte is voor het eerst een school gesloten vanwege de Mexicaanse griep
In Egypte is voor het eerst een school gesloten vanwege de Mexicaanse griep.
Het gaat om een christelijke school in Cairo, het Moeder van Gods-college.
De instelling blijft twee weken dicht nadat er drie gevallen van Mexicaanse griep werden vastgesteld. Egypte nam eerder al preventieve maatregelen op scholen tegen het griepvirus.
Zo werd het begin van het schooljaar enkele weken uitgesteld; de scholen zijn op 3 oktober weer begonnen.
Het aantal griepgevallen in Egypte staat op 1053. Tot dusver zijn er in het land drie mensen overleden aan de gevolgen van de Mexicaanse griep.
CAIRO - Een groep van 34 vissers uit Egypte heeft zichzelf na vier maanden weten te bevrijden uit de handen van Somalische piraten. De BBC meldde dat de vissers hun belagers wisten te overmeesteren met behulp van gereedschappen.
De opvarenden van twee vissersschepen pikten de wapens van de piraten in en zouden tijdens de schermutseling zeker twee personen om het leven hebben gebracht. Inmiddels zouden hun schepen weer in veilige wateren varen.
De vissersschepen waren vier maanden geleden gekaapt, gelijktijdig met een Italiaans schip. De piraten lieten dit laatste vaartuig en de bemanning onlangs vrij, nadat losgeld was betaald.
WAARSCHUWING VOOR VROUWEN !! 'Mijn habibie is anders'
WAARSCHUWING VOOR VROUWEN !! Mijn habibie is anders
Sodom en Gomorra aan de Rode Zee en een gewaarschuwd mens........
Eenzame vrouwen uit Nederland laten zich inpakken en uitkleden door loverboys in de Egyptische badplaats Hurghada. Ze trouwen hun habibie via het islamitische orfi-contract, ook wel bekend als de neukvergunning.
HURGHADA Een gezette Europese vrouw op leeftijd staat geëxalteerd te praten met een jonge souvenirverkoper op het strand van deze badplaats aan de Rode Zee. Voor haar postuur draagt de vrouw een nogal onthullende bikini. Na een omhelzing loopt ze kontwiegend het hotel in. Achter haar rug maakt de knaap een obsceen gebaar. Even later gaat hij haar achterna.
Inge ziet het hoofdschuddend aan. Die gaat spijt krijgen, zegt ze aan het eind van een ochtendje zonnen. Ze dacht hier ook de liefde van haar leven te hebben gevonden. Vier jaar geleden was ze voor het eerst in Hurghada, onder Europese zonaanbidders een populaire en goedkope vakantiebestemming. Hij was heel verlegen, vertelt ze over de toen 25-jarige Mustafa. Zij was vijftig, slecht ter been en woog 135 kilo.
Ik waarschuwde hem dat het toch niets zou worden, dat het leeftijdsverschil te groot was en dat ik teveel ellende had meegemaakt, vertelt Inge even later in haar rommelige appartement aan een stoffig achterafstraatje waar nieuwe vakantiewoningen uit de grond worden gestampt. Maar hij zei dat hij daarom nog meer van me hield. Later realiseerde ik me pas waarom. Ik was natuurlijk het perfecte slachtoffer: eenzaam en verdrietig.
Inge had een uitgeblust huwelijk in Nederland. Ze geloofde de hartstochtelijke woorden van de jonge Egyptenaar maar al te graag. Hij zou rechten hebben gestudeerd, maar werkte als strandjongen omdat hij geen betere baan kon vinden. Ze had het met hem te doen. We werden verliefd, maar hij wilde niet met me naar bed zolang we niet getrouwd waren.
Ze stemde in met een orfi-contract, een volgens islamitische richtlijnen geoorloofd, zij het onvolwaardig, huwelijk, waardoor een man en vrouw samen mogen zijn. Het betekende niets, een soort samenlevingscontract, zo drukte Mustafa haar op het hart. In een goedkope wijk huurde ze voor 300 euro per maand een flatje waar ze samen introkken. Het waren de gelukkigste dagen van mijn leven.
Al snel kwam Mustafa met de eerste financiele verzoeken. Dan lag zijn moeder op sterven, dan ging zijn zus trouwen. Wanneer ze eens in de drie maanden in Nederland was, vroeg hij per sms om geld. Inge stuurde 10.000 euro via Western Union omdat er een stuk strand te huur zou zijn. Er was haast bij, want het was een buitenkansje. Toen ze twee weken later weer in Hurghada kwam, bleek Mustafa alles te hebben verbrast.
Geleidelijk ontdekte Inge dat Mustafa er meerdere orfi-vrouwen op nahield. Ook zij stopten hem regelmatig geld toe. Een maand geleden heeft ze hem op straat gezet. Ik kon al die leugens niet meer aan. Nog geen week later had ze al weer een nieuwe habibie. Ik weet, het is stom, maar ik kan nergens heen, verontschuldigt ze zich. In Nederland heb ik niets meer.
Het wemelt in Hurghada van oudere Europese vrouwen die zich laten inpakken en uitkleden door Egyptische loverboys. Het probleem is zelfs zo groot dat op internet zwarte lijsten worden bijgehouden waar foute mannen aan de schandpaal worden genageld (dezy-house.net en kunstkamera.net).
Maar die lijsten zijn vooral bekend bij vrouwen die door schade en schande wijs zijn geworden. Nieuwkomers willen het niet weten, zegt Janneke een Belgische van 58 die een vermogen heeft verloren aan ene Ali. Elke dag stappen er weer nieuwe prooien van het vliegtuig. Ze zijn op zoek naar seks en genegenheid en laten hun verstand achter.
Hurghada staat onder Egyptenaren bekend als de poel des verderf, het Sodom en Gomora aan de Rode Zee. Jonge mannen die nergens werk kunnen vinden, komen uit het hele land naar deze kustplaats in de hoop op een baantje in een van de talloze hotels, restaurants, bazaarwinkels, theehuizen en strandtenten, om vervolgens te bezwijken voor de financiele en vleselijke verleidingen van de Westerse bezoekers.
Het heet niet voor niets Hoer-ghada, zegt Janneke. Ze zit op Fayrouz beach, een publiek strand waar je voor anderhalve euro een ligbed kan huren. Europese vrouwen in bikini liggen in de zon te bakken. Egyptische vrouwen in zwart gewaad en gezichtssluier luieren in de schaduw van een parasol. Jonge mannen proberen de aandacht op zich te vestigen door opzichtig tussen de ligbedden te slenteren. Op de achtergrond klinkt vanaf de moskee de oproep voor het middaggebed.
Ze kennen vijftig woorden uit het Engelse woordenboek en kunnen daarmee precies zeggen wat een oude eenzame vrouw wil horen, zegt Janneke. Ze ontmoette Ali vijf jaar geleden in de discotheek op de laatste avond van haar vakantie. Het was een welkome afwisseling want ze was al zes jaar eenzaam gescheiden. Nog geen maand later reisde ze weer naar Hurghada. Hij haalde me van het vliegveld af en we reden meteen naar een advocaat om orfi te trouwen. Daar scheurden ze een 1-pond biljet doormidden, schreven er een liefdesverklaring op en wisselden het uit. Je bent de liefde van mijn leven, had hij geschreven. Niet veel later begon hij haar te mishandelen. Het ging altijd over geld.
Telkens gaf Janneke hem zijn zin. Ze kocht een bazaarwinkeltje om hem aan het werk te zetten, maar hij haalde alleen de kas leeg. Ze betaalde voor de schoenen voor zijn broers, de kleren voor zijn moeder en het ziekenhuis voor zijn vader. Ze bezocht Alis familie in Luxor en liet een nieuw huis voor hen bouwen. Dat was voor het goede doel, want ze woonden in een lemen hut. Uiteindelijk is ze aan Ali meer dan 50.000 euro kwijtgeraakt.
Ze heeft het net uitgemaakt, maar hij is nog altijd welkom, ook al weet ze dat hij talloze vooral Russische - vriendinnen erop nahoudt. Het gaat me niet om de seks, het gaat me om de aandacht, om het samenzijn.
Janneke geeft vooral zichzelf de schuld. Ik heb hem verslaafd gemaakt aan mijn portemonnee, zegt ze uitkijkend op de azuurblauwe zee. In het begin willen ze geen geld van je. In tegendeel. Ze betalen alles. Anders krenk je hun eer. Maar echt lang houden ze dat niet vol. Vroeger of later komen ze met zielige verhalen. Uiteindelijk plukken ze je helemaal kaal.
Ze staat op om te vertrekken: Ze verzamelen orfi-contracten alsof ze aan het kwartetten zijn. Als ze meer dan vier papieren hebben scheuren ze er een door, want ze mogen volgens de islam niet met meer dan vier vrouwen tegelijk getrouwd zijn.
Zes hoog in een afgeleefde flat achter Sheraton Street - de hoofdstraat van Hurghada - houdt advocaat Kamel Sherif kantoor. Hij gaat gekleed in een versleten broek, smoezelig hemd en slippers. Op zijn bureau staat een asbak vol met smeulende peuken. Het is heet en het stikt van de vliegen. Sherif kan in mum van tijd een orfi-contract opstellen. A raison van omgerekend nog geen 50 euro. Meestal laten die jongens hun nieuwe liefde dat nog betalen ook, lacht hij. Hij trekt een la open en laat een stapel concepten zien. Inclusief de handtekeningen van fictieve getuigen. Alleen de namen van het bruidspaar hoeven nog ingevuld.
Waarom is zon orfi-contract nodig? Omdat wij moslim zijn, klinkt het ernstig. Het is voor ons verboden om seks te hebben voor het huwelijk. Maar met vroomheid of gewetensbezwaren heeft het weinig te maken. Omdat toeristen in Hurghada zoveel worden lastiggevallen, houdt de politie geregeld razzias. Egyptische mannen lopen het risico te worden opgepakt wanneer ze met een Europese vrouw over straat gaan of een hotelkamer of appartement delen. Met een orfi kan je aantonen dat je bij elkaar hoort, aldus Sherif.
Het orfi-contract geldt zolang het origineel in handen is van een van de partners. Als die het vernietigt, is het huwelijk ontbonden. Maar het papier is veel gevaarlijker dan de meeste loverboys willen doen geloven. Talloze vrouwen hebben zich laten oplichten. Zo ook Laura (54) die jarenlang met haar Nederlandse man naar Hurghada kwam om te duiken. Hij overleed vier jaar geleden. Nadat ze zijn as over de Rode Zee had uitgestrooid, is ze orfi-getrouwd met hun beste Egyptische vriend. Dat was handig om zaken te kunnen doen, had hij me wijsgemaakt, vertelt ze aan een hibiscussapje op een terras. Ze wilde investeren in een winkel, opende een bankrekening en stortte 25.000 euro. Binnen enkele dagen was het geld weg. Ze bleek met de orfi ook een machtiging te hebben getekend. Laura begon een rechtzaak, maar haar advocaat spande samen met haar minnaar. Inmiddels heeft ze een ton verloren.
s Avonds op de Mamsha, een boulevard waaraan vijfsterren-resorts zijn gelegen, worden de hordes toeristen belaagd door souvenirverkopers. Ze bieden allemaal hetzelfde aan: zelfgemengde parfum, faraonische beeldjes, flesjes gekleurd zand, kettingen, zonnebrillen en t-shirts. Telkens klinkt dezelfde tekst: Where are you from? What is your name? Het is moeilijk lang vriendelijk te blijven. De toeristen die stoicijns doorlopen worden in het Arabisch uitgescholden. De Egyptische charme waar veel Europese vrouwen voor zeggen te vallen, is hier ver te zoeken. Een wulps geklede Russische wordt door twee jongemannen met de ogen uitgekleed. De een graait wat in zijn kruis, de ander maakt een schunnige opmerking. Dan geven ze elkaar luid lachend de hand.
In het drukbezochte Cafe Harafisch zit doktor Amr (48), een huisarts in Hurghada, thee te drinken. Ook hij heeft een paar Europese vriendinnen, onder wie een Nederlandse. Maar ik ben ouder, dat is anders, zegt hij. Tegelijkertijd is hij getrouwd met een Egyptische en heeft vier kinderen.
Schuin achter hem zit een bink in strak T-shirt en zonnebril een oudere vrouw op te vrijen. Aan een ander tafeltje zitten twee jonge blondines geadoreerd te kijken hoe hun Egyptische vriendjes de waterpijp roken en backgammon spelen. Ik zie die knullen van het platteland hier allemaal kapot gaan, zegt Amr. Ze vergooien zich aan die mooie Russinnen voor de seks en prostitueren zich voor het geld aan oude vrouwen uit Holland.
In een conservatief land waar vrouwen hun maagdelijkheid voor het huwelijk dienen te bewaren, zijn de mannen niet gewend aan de losbandigheid van Westerse toeristen, legt hij uit. De verleiding van geld en makkelijke seks is te groot. Hij noemt Hurghada het afvoerputje van Egypte.
Het zijn die oude vrouwen die hier alles hebben verziekt, zegt hij boos. Je denkt toch niet dat zon gezonde knul voor zijn lol het bed induikt met een bejaarde? Om hun weerzin te overwinnen, gebruiken ze alles wat Allah verboden heeft: verdovende middelen, alcohol en Viagra.
Miranda (49) denkt er hetzelfde over. Ze ligt de volgende dag op de Old Vic, een van de eerste strandjes waar Europese vrouwen twintig jaar geleden hun heil zochten. Ze heeft haar relatie met Gamal, een duikinstructeur, onlangs verbroken. Hij begon me te slaan, zegt ze droog. Hij zou door haar een minderwaardigheidscomplex hebben gekregen.
In zee wordt een oudere vrouw op een luchtbed door een jonge Egyptenaar voortgeduwd. Het is onze eigen schuld, zegt Miranda. Het is wanstaltig, vrouwen van vijftig die hier naar een massagehuis gaan om een beurt te krijgen van een twintigjarige jongen uit een boerendorp. Die is voor zijn leven verziekt.
De meeste werknemers in de toeristenindustrie krijgen slecht betaald. Dus een suikertante is dan heel verleidelijk, aldus Miranda. Nieuwkomers worden zo snel mogelijk gecorrumpeerd door hun collegas. Ze krijgen een afgeragd oud wijf toegeschoven die aandacht nodig heeft. Anderen hebben haar al leeggemolken, maar dat weet hij natuurlijk nog niet. Toos, een weduwe van 69, is daar misschien het meest bekende voorbeeld van. Ze heeft in drie jaar tijd vijf orfi-huwelijken versleten: parfumverkoper Bob (37), matroos Mohamed (34), kapitein Mustafa (48), schoonmaker Ahmed (28) en toen weer terug bij Bob.
Geen wonder dat veel Egyptenaren Westerse vrouwen losbandig vinden. Veel respect dwingt dat hier niet af. De meeste zijn seksverslaafd en gebruiken ons als hoeren, zegt Emad (26), een continu toeterende taxichauffeur die vorig jaar met een Nederlandse was getrouwd. Ze maken misbruik van onze armoede.
Ook homoseksuele mannen bezoeken Hurghada om aan hun trekken te komen, weet Emad te vertellen. Hij kent jongens die hun lichaam voor een habbekrats aan buitenlandse mannen verkopen. De meeste zijn doorgedraaid aan de drugs en bestelen hun klanten. Twee jaar geleden werd een Nederlandse homo gekneveld aangetroffen in zijn appartement. Hij was door zware mishandeling om het leven gebracht.
Emad bestrijdt dat de habibies van Hurghada bedriegers zijn. Ik was echt verliefd op haar, maar zij wilde alleen seks, vertelt hij over zijn Nederlandse orfi die drie weken duurde. Hij zegt haar nooit om geld te hebben gevraagd, behalve een keer omdat hij de huur niet kon betalen. Dat was 70 euro.
Op een terras met uitzicht op de onontkoombare souvenirstalletjes, drinkt Simone (59) een glas bier. Ze schat dat driekwart van de bazaarwinkels wordt gefinancierd door vrouwen uit Europa. Dat is verkeerd, zegt ze beslist. Die man is niet jouw Derde Wereldproject. In hun cultuur moet de man voor de vrouw zorgen, niet andersom. Zodra ze om geld vragen, moet je de benen nemen.
Ze is voor de Nederlandse wet getrouwd met Ashraf, bediende in een hotel. Waarom? Omdat ik anders toch maar voor zon snolletje wordt aangezien. Ze heeft alles tot in de details vastgelegd: Dat ik geen moslim wordt, dat hij me niet kan vertellen hoe ik me moet kleden of gedragen, dat ik alcohol mag blijven drinken, dat ik een echtscheiding kan aanvragen en dat ik mijn bezittingen houd.
Iedereen zegt: die van mij is anders, maar ik houd mezelf niet voor de gek, zegt Simone. Als hij zijn nicht wil trouwen, dan kan ik hem niet tegenhouden. Ik mag hem het recht niet ontnemen kinderen te krijgen. Zo gaat dat nu eenmaal hier.
Ze woont nu vijf jaar in Hurghada en heeft veel Europese vrouwen kapot zien gaan. Ze vertelt over een Nederlandse die zich eerst liet overreden een gezichtssluier om te doen en daarna twee jaar gegijzeld in een flatje leefde. Haar orfi-echtgenoot had haar paspoort afgenomen. Vorig jaar is ze met hulp van Simone het land ontvlucht. Laatst belde ze dat ze weer bij hem terug is.
In een nieuwe wijk buiten de stad is Jos (53) samen met de dertigjarige snorkelgids Ayman haar appartement aan het inrichten. De container met haar spullen is deze week aangekomen. In Nederland heeft ze haar baan opgezegd en het huis verkocht. Ze leeft van een weduwepensioen. Ayman heeft haar nooit om geld gevraagd. Daar is hij te trots voor, vertelt ze in haar tuin vol paarse bougainvilles. Wel heeft ze zijn rijbewijs betaald en twee autos voor hem gekocht.
Jos geeft taalles aan Egyptenaren in Hurghada die naar Nederland willen emigreren. Haar Ayman heeft geen belangstelling, maar Ahmed wel. De 27-jarige verkoper van woestijnsafaris is ook getrouwd met een Nederlandse. Hij moet over drie maanden inburgeringexamen doen op de ambassade in Kairo. Zijn ouders zijn er op tegen, maar hij wil hier weg. Waarom? Hurghada is haram.
(Geen van de geïnterviewde vrouwen wilde met hun volledige naam en foto in de krant.)
Het orfi-contract is sinds 2000 weliswaar erkend maar zeer omstreden in Egypte omdat het voorhuwelijkse seks zou aanmoedigen. De door het islamitische recht geoorloofde constructie was oorspronkelijk bedoeld om weduwen in staat te stellen te hertrouwen zonder hun pensioen of erfenis te verliezen. Nu wordt het vooral gebruikt door jonge stellen die zich geen volwaardig huwelijk kunnen veroorloven en als dekmantel voor prostitutie voor mannelijke toeristen uit het Arabische Golfgebied die naar Egypte komen om legaal seks te hebben met dochters uit arme gezinnen die door hun ouders als huwbaar worden aangeboden. Een orfi-huwelijk wordt niet geregistreerd en kan door beide partijen worden ontbonden zonder financiele verplichtingen aan elkaar door het originele contract te vernietigen. In de praktijk is het meestal de man die het document bewaart, waardoor de vrouw niet in staat is te scheiden. Terwijl de moslim geoorloofd is met vier vrouwen tegelijk gehuwd te zijn, is het voor een vrouw verboden een andere man te trouwen wanneer zij nog in de echt verbonden is. In Egypte is dat strafbaar tot zeven jaar gevangenis. Buitenlandse vrouwen zijn daar veelal niet van doordrongen wanneer zij een orfi-contract tekenen.
Vanwege het groeiende sekstoerisme naar Hurghada heeft de gouverneur van het Rode Zee-gebied hoteliers en makelaars geboden gemengde stelletjes met orfi-contracten te weigeren.
Twee op drie Egyptische mannen vallen vrouwen lastig
Twee op drie Egyptische mannen vallen vrouwen lastig
Twee Egyptische mannen op de drie geven toe dat ze vrouwen seksueel lastigvallen. Dat blijkt uit onderzoek van het Egyptische Centrum voor Vrouwenrechten. Bovendien legt de overgrote meerderheid van de ondervraagde mannen de schuld van hun gedrag bij de vrouwen zelf. Ze dragen namelijk te strakke kleding. De meeste mannen vinden trouwens dat vrouwen na 20 uur niet meer op straat horen te lopen.
Dagelijks? 83% van de in Caïro ondervraagde Egyptische vrouwen zei ooit te zijn lastiggevallen. Bij buitenlandse vrouwen ging het om 98%. De helft zegt dat het dagelijks gebeurt. Aangifte wordt zelden gedaan. Dat zou toch niet helpen en bovendien de reputatie van de vrouw schaden. Overigens vinden de meeste Egyptische vrouwen net zoals de mannen dat geslachtsgenotes ongewenste intimiteiten meestal aan zichzelf en hun losbandige vestimentaire keuzes te danken hebben.
Onder lastigvallen wordt onder meer verstaan: lonken naar vrouwen, het maken van seksuele opmerkingen en het bovenhalen van het mannelijk geslachtsdeel. (bf
Arriveren in Caïro is een overweldigende ervaring. Het leven in de Egyptische hoofdstad, het New York van de Arabische wereld, staat standaard in de vijfde versnelling.
Het rijk gedecoreerde graf van Seti I in Luxor.
Letterlijk. Vanaf het vliegveld raast rook uitbrakend verkeer over uitpuilende wegen richting het centrum. Met gevaar voor eigen leven slalommen overstekende voetgangers tussen de auto's door.
Bij het naderen van het stadshart komt het verkeer geleidelijk aan volledig tot stilstand. De lange files produceren dag en nacht ware toeterconcerten in de hopeloos verstopte metropool. De snel uitdijende hoofdstad herbergt ruim twintig miljoen inwoners.
Caïro's immense grootte dringt pas goed tot je door op de 41ste verdieping van het Grand Hyatt Hotel. In het langzaam ronddraaiende restaurant - hoofdgerechten vanaf ongeveer vijftig euro - of de direct eronder gelegen bar trekt de metropool aan je voorbij. Het uitzicht over de hoofdstad, in tweeën gespleten door de majestueuze Nijl, is indrukwekkend. In de verte zie je zelfs de wereldberoemde piramides van Gizeh.
De piramides liggen aan Caïro's stadsrand en trotseren al 4500 jaar de elementen. Wie bij de voet van de piramide van Cheops aankomt, met 137 meter de hoogste van de iconische graftombes, snapt meteen waarom. Dit duizelingwekkende monument, het enige nog overgebleven oude wereldwonder, is gebouwd met wonderbaarlijk strak uitgehouwen rotsblokken.
Vroeger moeten de piramides een nog indrukwekkender aanzicht hebben geboden. Ze waren bedekt met een beschermende laag kalksteen, zoals nog te zien is op het topje van de buurman van Cheops. In de loop der tijd is deze glimmende steenlaag, die zonlicht schitterend weerkaatste, van de piramides gesloopt en gebruikt voor de bouw van paleizen en moskeeën.
Behalve de koningsgraven vind je op het plateau van Gizeh ook de sfinx. De leeuw met het vrouwenhoofd, zo mogelijk nog beroemder dan de piramides, is kleiner dan verwacht en mist de neus. Over deze verminking gaan de wildste verhalen.
Zo krijgt Napoleon Bonaparte, die Egypte eind 18de eeuw binnenviel, vaak de schuld. De strip Asterix & Cleopatra schrijft het drama zelfs toe aan een onbesuisde actie van Obelix. In werkelijkheid vernielde een overijverige geestelijke, die de sfinx beschouwde als godslasterlijk, het reukorgaan al in de 14de eeuw.
Gelukkig zijn er ook massa's topstukken van de beschaving van de oude Egyptenaren onbeschadigd bewaard gebleven. Ga maar eens kijken in het Egyptologisch Museum. Dit culturele instituut is zonder twijfel één van de belangrijkste musea ter wereld, maar de collectie is beschamend gepresenteerd.
In de tuin bij de ingang van het zalmroze gebouw zitten kinderen op de rug van een stenen sfinx. Een meisje peutert in de stenen neus voor de foto. Het bordje 'Niet aanraken' onder diens klauwen slaat ze in de wind.
Eenmaal binnen lijkt het soms net alsof je in het magazijn bent beland in plaats van in het museum zelf. Het staat waanzinnig vol met sarcofagen en sfinxen, zelfs op kasten en in vensterbanken staan beelden. Bijschriften - vaak alleen in het Arabisch - zijn verfrommeld, hangen ondersteboven of ontbreken volledig. Stofdraden ontsieren menig godsbeeld.
Eén van de uitzonderingen is de kamer gewijd aan Toetanchamon. Deze farao dankt zijn beroemdheid niet, zoals veel mensen denken, aan zijn leiderschap - hij heerste slechts negen jaar - maar aan het feit dat zijn graftombe als enige volledig onbeschadigd is gevonden. Wat heet: alles in de ruimte, van de kleinste ring tot Toetanchamons verbluffend goed bewaard gebleven masker, is van goud en blinkt alsof het gisteren is gemaakt.
Dat geldt in zekere zin ook voor de ietwat lugubere mummiekamer. In de enige ruimte van het museum met klimaatbeheersing liggen de uitgedroogde overblijfselen van verscheidene farao's. Nagels, huid, hoofdhaar en zelfs wimpers zijn perfect geconserveerd. Bij één van de mummies, die stierf op het slagveld, zijn de wonden duidelijk herkenbaar. Buikdanseressen De overvloed aan cultuurschatten is een terugkerend fenomeen in Egypte. Het land bezit zoveel erfgoed dat zelfs fervente liefhebbers moeten oppassen voor een overdosis tempels en tombes. Gelukkig leeft Caïro ook in de 21ste eeuw. Onder het conservatieve uiterlijk van de stad - sluiers zijn aan een opmars bezig - schuilt een ondeugende laag. In de vele verweerde kroegen in het centrum schudden buikdanseressen op oorverdovende Arabische klassiekers hun heupen.
Waterpijprokende mannen bestrooien hen met bankbiljetten. De rijke jeugd trekt zich nog minder aan van de oprukkende religieuze normen. In hippe clubs als de Mojito Lounge op het dak van het Nile Hilton dansen schaars geklede twintigers uitbundig op 50 Cent en andere westerse popgoden.
Geloof het of niet, maar Caïro heeft ook een rustige kant. Wie even wil ontsnappen aan het lawaai, de mensenmassa's en de smog maakt een wandeling door de Formal Gardens op het riviereiland Gezira. Op bankjes langs de klotsende Nijl genieten verliefde stelletjes van de rust en van elkaar. Moeders kletsen bij met vriendinnen terwijl hun kinderen ongestoord spelen aan de waterkant.
Ook park Al-Azhar, even buiten het centrum, is een prettige plek om de hectiek achter je te laten. Het plantsoen, aangelegd op een oude vuilnisbelt, is de perfecte plek om de zonsondergang te bewonderen. Daarna kun je een vorkje prikken tussen de elite van Caïro in restaurant Citadel View. Fietsen door Thebes In Caïro kun je gemakkelijk weken doorbrengen, maar er wacht meer moois langs de Nijl. De prima spoorwegverbinding naar het zuiden, aangelegd door de Britten, loopt door felgroene velden die bloeien bij de gratie van 's werelds langste rivier. De vruchtbare grond langs de rivier, waar boeren hun akkers nog bewerken met trekossen en houten ploegen, huisvest negen van de tien Egyptenaren.
Na een dag comfortabel treinen wacht Luxor. De stad, vroeger Thebes geheten en tegenwoordig bekend als het grootste openluchtmuseum ter wereld, was rond 2000 jaar voor Christus Egypte's hoofdstad. Aan weerszijden van de Nijl kun je nog altijd smullen van die immens rijke periode. De oostoever herbergt Karnak. Dit enorme tempelcomplex doet om tien uur 's ochtends niet onder voor de Kalverstraat op zaterdagmiddag. Russisch, Chinees en Japans sprekende gidsen leiden hun non-stop fotograferende tourgroepen in sneltreinvaart langs de hoogtepunten.
Gelukkig kan het ook anders. Heb je geen behoefte aan belachelijk vroeg opstaan, maar wil je ook niet met de meute door Luxors indrukwekkendste paleis sjokken? Slaap dan rustig uit, eet een uitgebreid ontbijt langs de Nijl en stap rond het middaguur op een huurfiets (4 euro per dag). Bij aankomst in Karnak zwaai je de zwermen vertrekkende touringcars uit. Op het complex is vrijwel geen sterveling meer.
En de hitte dan, zo midden op de dag? In de winter, de beste reis- periode, wordt het hooguit 25 graden. Bovendien zorgen de faraonische bouwwerken voor voldoende schaduw. Wandelend door de oudheid dringen zich allerlei vragen op: hoe zag dit complex eruit toen de hiërogliefen nog gekleurd waren, de obelisken nog waren belegd met goud en de entree vanaf de Nijl nog intact was? Hoe zou de farao zich hebben gevoeld toen hij zich tijdens de jaarlijkse viering van het Opetfestival vanaf de Nijl Karnak liet binnendragen?
Met je hoofd nog half in de oudheid nuttig je na Karnak een welverdiende lunch in café Oasis, letterlijk een oase van rust. De eveneens aan de oostoever gelegen Luxor Temple bezoek je bij voorkeur 's avonds, wanneer de warme verlichting dit indrukwekkende complex extra mysterieus maakt. Toetanchamon Meer schatten wachten op Luxors westoever. De zoektocht van de farao's naar een veilige plek voor hun graftombes - de piramides werden telkens leeggeroofd - leidde hen naar een witte berg met een piramidevorm, het symbool voor de eeuwigheid. In de vallei rondom de berg, tegenwoordig bekend als de Vallei der Koningen, zijn tot nu toe 62 koningsgraven ontbloot. Tussen de drommen toeristen die van tombe naar tombe hoppen, zijn archeologen nog altijd aan het werk. ,,Twee weken geleden nog werden hier twee mummies gevonden!'' vertelt de gids trots.
De bekendste tombe is ongetwijfeld die van farao Toetanchamon, in 1922 ontdekt door de Britse archeoloog Howard Carter. Maar het graf van 'Toet' is relatief gewoontjes. Veel spectaculairder is de hangende grafkamer van Thoetmosis, alleen te bereiken via een steile trap. Kruip-door-sluip-door loop je als een ware Indiana Jones door het complex, waarvan de muren volledig zijn beschilderd met goden en hiërogliefen.
De tempel van Hatsjepsoet is een ander hoogtepunt westelijk van de Nijl. Hatsjepsoet ¿ de vrouwelijke farao verkleedde zich als man en liet zich liet afbeelden met snor en baard ¿ liet onderin een massieve rotswand een paleis bouwen dat door zijn superstrakke vormgeving modern aandoet. Wellicht was de architect zijn tijd iets té ver vooruit, want hij moest zijn meesterwerk met de dood bekopen. Hatsheput liet hem vermoorden om te voorkomen dat hij ooit nog een vergelijkbaar monument kon bouwen. Stukgesneden Farao Drie uur treinen zuidwaarts, aan de grens met Soedan, ligt Aswan. Slenterend over de lange boulevard - de Nijl is hier bespikkeld met eilanden - passeer je keer op keer de driehoekige zeilen van de klassieke Egyptische felucca-zeilboten. Egyptische bootsmannen werven voortvarend klanten: ,,Welkom in Egypte! Ga mee varen! Niet duur, nee echt, niet duur!"
Ga je op de avances in, dan zeil je al snel langs Elephantine Island. Op het grootste riviereiland, waar Nubiërs wonen, waan je je meteen meer in Afrika dan in de Arabische wereld.
Wederom op en top Egypte is de tempel van Ramses II in Abu Simbel, een dorp dat alleen bereikbaar is vanuit Aswan. In 1813 herontdekte Jean Louis Burckhardt hier de onder het zand bedolven, kolossale standbeelden van de farao's Ramses, Amun, Ptah en Ra-Horakhty. Hondervijftig jaar later stond niet zand, maar water de drieduizend jaar oude faraobeelden letterlijk tot de lippen. Door de aanleg van een gigantische hydro-elektrische dam zou de trots van Abu Simbel onder het grootste kunstmatige meer ter wereld, het Nasser-stuwmeer, zijn verdwenen.
Om het monument te redden, sneden archeologen uit de hele wereld de tempel eerst in tweeduizend blokken variërend van tien- tot veertigduizend kilo, om het monument 65 meter hoger opnieuw op te bouwen. Het project kostte 40 miljoen dollar. Eén blik op de ontwakende farao's in de ochtendzon zegt je dat het mammoetproject zijn geld dubbel en dwars waard is geweest.
Archeologen vinden enorme gebouwen in Egyptische vestiging Daphnae
Archeologen vinden enorme gebouwen in Egyptische vestiging Daphnae
Archeologen hebben in de oud-Egytische militaire stad Daphnae de overblijfselen van reusachtige gebouwen uit 700 voor Christus opgegraven. De resten werden aangetroffen in de oostelijke rand van de Nijldelta.
De vestiging, die voor het grootste deel dateert uit de tijd van farao Psammetichus I (664 - 610 v. Chr.), was 380 op 625 meter groot. Rondom de stad zou een 13 meter sterke muur hebben gestaan.
Tempel Het Egyptische opgravingsteam ontdekte drie op elkaar volgende zalen, een tempel uit kalksteen en een klein paleis met 8 kleine ruimtes. Op het terrein, dat naast de moderne stad Ismailija ligt, bevinden zich ook 22 grote voorraadgebouwen. Die zouden dienst hebben gedaan als opslagplaats voor wapens en voedsel. (dpa/eb)
Een heteluchtballon zweeft over de Vallei van de Koningen in Luxor.
In de Vallei van de Koningen bevinden zich schitterende graftomben van Egyptische farao's.
De tempel van Ramses III.
De Nijl.
Maritim Jolie Ville Luxor ligt in een domein op een privé-eiland in de Nijl.
Hotel Sofitel ligt langs de oevers van de Nijl.
Sofitel Old Winter Palace ligt in het centrum van Luxor.
Ines en Moustafa startten twee jaar geleden hun reisbedrijfje El 'Youm op.
Reizigers kunnen in het vakantiehuis van Ines en Moustafa verblijven.
Eén keer in je leven moet je een tocht maken met een luchtballon, de vlinders in je buik voelen bij het opstijgen en in stilte genieten van een zonsopgang boven de mysterieuze tempels van de farao's.
Afspraak om kwart voor vijf. Je moet er wat voor over hebben om de zon te zien opgaan boven de graven van de farao's. Op de Corniche in Luxor is het één en al bedrijvigheid. Taxi's en minibusjes rijden af en aan met toeristen. Rechtover het legendarische Winter Palace stappen we in de tuffende bootjes om naar de westelijke oever van de Nijl te varen, naar de Vallei van de Koningen. Het gezelschap is prettig internationaal en de Amerikanen uit Texas zijn ingeduffeld alsof ze naar de Noordpool zouden reizen. Een goede raad uit hun Lonely Planet-gids, zo blijkt.
Op de afgemaaide suikerrietvelden van de West Bank heerst een spookachtige drukte. Het is nog donker. Schimmige gedaantes zijn druk in de weer met touwen en gasflessen. Ze hijsen met vereende krachten de corpulente toeristen 'Made in USA' in de korven. Tot 30 man kan er in zo'n ballonkorf, de rieten mand is praktisch in compartimenten opgedeeld, zodat je toch heel comfortabel kan genieten van het uitzicht rondom.
We krijgen een spoedcursus ballonvaren: hoe je je straks, een beetje opgerold op je hurken, moet ontspannen om het schokje van het landen op te vangen. In de centrale korf is de piloot druk in de weer met touwen en hendels, keurig in uniform, een smetteloos wit hemd met gouden strepen op de epauletten.
De trossen worden losgegooid en met een lichte zucht laten we de aarde los. Flinke warmtestoten met de gasbrander doen ons stijgen en stijgen. Het is muisstil in de ballon, ademloos kijken we naar het wegglijdende landschap onder ons. Dit is zoveel indrukwekkender dan een blik uit een vliegtuigraampje. Als een gondel zweven we geruisloos over de tempel van Ramses III. Vanuit de lucht lijkt het wel een lucifersdoosje! Vreemd toch hoe we gisteren bij ons bezoek nog onder de indruk waren van die indrukwekkende massieve kolommen en zuilen. We glijden verder naar de tempel van Hatsepsoet, nietig en klein tegen de bergwand aangeleund. Op de parking lost een bus zowaar haar eerste lading toeristen.
We stijgen alsmaar hoger en zien in de nevelen van de Nijl hoe de zon opkomt boven Luxor. In het ochtendgloren tellen we niet minder dan 24 ballonnen. Een prachtig onwezenlijk gezicht, al die bontgekleurde stipjes in de rozerode lucht.
Koninklijke graven De piloot laat ons zachtjes neerdalen boven de huizen van een dorp. Ongegeneerd kijken we binnen in die afgesloten binnenhofjes, ezels balken, vanop de minaret roept de imam op tot het gebed. Hup, alweer een warme branderstoot om te stijgen en we glijden geruisloos over het bergplateau naar de Vallei van de Koningen en zien hoe destijds de ingangen van de koninklijke graven nauwelijks zichtbaar waren weggemoffeld in de glooiingen van de bergwoestijn. Hoe is het mogelijk dat men jaren lang oogluikend heeft toegelaten dat de mensen hier op en tussen die eeuwenoude graven kwamen wonen! De nieuwe gouverneur van Luxor heeft pas heel onlangs besloten dat die huizen weg moeten, en vanuit de lucht zien we hoe een paar kilometer verder een nieuwe woonwijk wordt gebouwd!
Het uur in de lucht is voorbijgevlogen, hier en daar zien we hoe ballonnen al weer op de begane grond zijn geland. Busjes rijden naar de plek om de passagiers op te laden, ijverige mannetjes komen aangerend en proberen de schokken van het landen wat op te vangen, maar ons contact met de begane grond verloopt vlekkeloos. Een pluim voor de piloot, hij heeft zijn gouden epauletten verdiend.
Boeken Een ballonvaart over de Nijl en de Vallei van de Koningen kan je boeken bij je reisleider voor of na een Nijlcruise of tijdens een verblijf in Luxor. De tochten worden dagelijks in de vroege ochtend georganiseerd. Maar als er te veel wind staat, wordt er niet opgestegen. Prijs: ± 95 euro, met transfer naar boot of hotel inclusief.
Hotels met beste ligging aan de Nijl Wil je optimaal genieten van je verblijf aan de Nijl, dan kies je het best voor een vier-of vijfsterrenhotel, met een goede ligging, comfortabel en met veel privacy. Dit zijn onze favorieten.
Maritim Jolie Ville Luxor (****) ligt in een domein op een privé-eiland in de Nijl. De kamers bevinden zich in achthoekige bungalows. Vanaf 775 euro per persoon voor zeven nachten met ontbijt, vluchten inbegrepen. Bij Pegase. Meer info: http://www.pegase.be
Hotel Sofitel Karnak (****) is een luxehotel in Oosterse stijl, op een groot domein langs de oevers van de Nijl. Vanaf 665 euro/persoon voor zeven overnachtingen met ontbijt, vluchten en transfers inbegrepen. Bij Thomas Cook. Meer info: http://www.thomascook.be
Sofitel Old Winter Palace (*****) is een legendarisch hotel in het centrum van Luxor. Prestigieus, smaakvol en chic. Alle kamers zijn verschillend ingericht. Achteraan bevindt zich een grote tuin. Vanaf 1.115 euro per persoon voor zeven nachten met ontbijt en vluchten. Bij Pegase. Meer info: http://www.pegase.be
Vlaamse Ines toont echte Egypte Wil je wel eens het échte Egypte ontdekken en heb je het niet begrepen op massahotels? Dan kan je sinds twee jaar terecht bij de Antwerpse Ines Van de Weghe en haar Egyptische echtgenoot Moustafa. Zij startten twee jaar geleden hun eigen reisbedrijfje op: El 'Youm.
Ines en Moustafa kiezen voor een heel persoonlijke aanpak. Het koppel werkt niet met vaste uren: een excursie duurt net zolang als de reiziger zelf wil. Het programma kan à la minute worden aangepast. Moustafa spreekt Nederlands en Arabisch. Zo komen de toeristen op plaatsen waar ze anders nooit zouden komen.
Egyptereizigers kunnen bovendien verblijven in het vakantiehuis van Ines en Moustafa in de kuststad Dahab, aan de Rode Zee, op een uurtje rijden van de luchthaven van Sharm El Sheikh. Ze bieden twee vakantiehuisjes aan. Verwacht geen vijfsterrenluxe, wel het échte Egypte. Prijs: 20 euro per persoon per nacht.
Jeepsafari Maar het is ook mogelijk via El 'Youm een all-inclusivehotel te boeken in een chique badplaats, zoals Sharm El Sheikh, net als een tocht door de Sinai, een jeep- of quadtrip naar een oase, of een overnachting in de woestijn. Ook in Caïro weet Moustafa de beste adresjes. Een zevendaags circuit met verblijf in het vakantiehuis in Dahab en uitstappen naar het St. Catharinaklooster, en een jeepsafari in de woestijn, kost, zonder vluchten, per persoon 425 euro.
