Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
18-09-2010
Napoleon in Egypte
Napoleon in Egypte
18-09-2010 om 12:00
1. Paul Strathern, Napoleon in Egypte.
Uitgeverij Mets en Schilt, Adam / Roularta, Roeselare, 2008
Bijna gelijktijdig verschenen twee boeken over Napoleons avonturen in Egypte : het relaas van de mislukte militaire expeditie (1 ) en dat van de meer succesvolle wetenschappelijke activiteiten ( 2). Paul Strathern (1 ) is Brits historicus en tegelijk romanschrijver. Dit laatste merk je aan zijn vloeiende en bloeiende stijl en zijn meeslepende verteltrant, het eerste aan zijn gedetailleerde vakkennis en zijn manier van omgaan met historische bronnen uit een langgerekte periode van Herodotos tot vandaag. De motieven waarom de jonge, kleine (1m62), toen nog magere, maar al megalomane Napoleon in mei 1798 naar Egypte trok, zijn nooit helemaal duidelijk geweest.
Het is ook niet zeker of hij op zijn relatief jonge leeftijd (29 à 30 ) al precies wist wat hij ging doen en waar zijn expeditie moest uitmonden. Ook zijn directe omgeving was nooit bij machte de volgende stap van de onberekenbare en ondoorgrondelijke Corsicaan te voorspellen. De Franse ambassadeur in Istanbul, Raymond Verninac, had Napoleon kunnen overtuigen dat Frankrijk niet enkel Egypte, maar heel het Osmaanse rijk kon veroveren, want het stond volgens hem op instorten. En als Frankrijk het niet zou doen, zouden Oostenrijk of Engeland het zeker inpalmen. Ook Talleyrand, de gladde minister van buitenlandse zaken tijdens het Directoire, stelde voor om Egypte te koloniseren.
Strathern meent dat hij Egypte wou bevrijden van de Ottomanen, er een Franse kolonie van maken en er de ideeën van de Verlichting en van de Westerse techniek binnenbrengen. Vervolgens zou Napoleon, naar het voorbeeld van Alexander de Grote, zijn campagne verder zetten in het Oosten, om uiteindelijk de Britten te verdrijven uit hun kroonkolonie Indië, waar ze hun katoen, één van de pijlers van hun textielindustrie, grotendeels haalden.
Volgens Strathern hield Napoleon ook rekening met de mogelijkheid dat zijn Oosters rijk onafhankelijk zou worden van het Franse moederland, zoals de Amerikaanse kolonies onafhankelijk waren geworden van Engeland. Het zou dus een Amerika van het Oosten worden, met de nieuwe Alexander als president.
Egypte hoorde in 1798 bij het rijk van de sultan van Istanboel. Die had er een onderkoning. Deze steunde volledig op de Mammelukken. Deze krijgers werden uit de Kaukasus of uit het Turkse rijk als slaaf ingevoerd en opgeleid tot de elite ruiterij. Met hun karabijn, pistolen en korte lans vochten ze zeer efficiënt. Ze waren berucht en beroemd om hun militaire vaardigheden. In een veel vroegere periode, nl. tussen 1250 en 1517, waren ze de baas in Egypte en Syrië en vochten ze met succes tegen de Mongolen en de Kruisvaarders.
De Fransen versloegen hen bij de Piramiden, maar zij verloren de zeeslag in de baai van Aboukir bij de Nijlmonding tegen de Brit Nelson. De Britten blokkeerden dan de Egyptische kust, waardoor contact met Frankrijk en hulp vanuit Frankrijk onmogelijk werd. Het Franse leger kreeg dan te kampen met ontoereikende bevoorrading en allerlei ziektes.
De pogingen van Napoleon om de steun van de inheemse bevolking voor zich te winnen door zichzelf voor te stellen als hun bevrijder van de Mammelukken en door ze wijs te maken dat de Fransen zeer moslimgezind waren, faalden. Hij beweerde zelfs dat ze vijanden waren van het Christendom en dat hij zelf moslim wou worden. Onder weg naar Egypte had hij wel delen van de koran gelezen. Het baatte niet : in Caïro brak een volksopstand uit, die door Napoleon bloedig onderdrukt werd.
Napoleon koos dan voor de vlucht vooruit. Met een deel van zijn leger probeerde hij in 1799 het Heilig Land te veroveren en koning van Jeruzalem te worden. Dit is een minder bekend onderdeel van zijn expeditie. Zijn soldaten begingen hier allerlei wreedheden. De ergste was de moord op 4.000 Turkse krijgsgevangenen bij Jaffa. Palestijnse vrouwen en kinderen werden verkracht en vermoord.
De opmars kwam tot stilstand bij Akko. Hier kreeg Napoleon zware klappen in de strijd tegen de Turken en de Engelsen. Nu besefte Napoleon dat zijn Aziatische droom mislukt was. Hij droop op slinkse wijze af en keerde terug naar Egypte. De zieke soldaten ( pest ) probeerde hij eerst d.m.v. een overdosis opium te doden, maar uiteindelijk liet hij ze hulpeloos sterven. In Alexandrië en Caïro deed hij alsof zijn tocht een groot succes was en liet hij zich inhalen als triomfator. Hij besefte maar al te goed dat zijn campagne mislukt was. De onrust in Parijs greep hij aan om te deserteren. Bij zijn latere tocht naar Rusland bleek hij weinig geleerd te hebben uit zijn Egyptisch en Palestijns debacle. Behalve dan hoe hij kon deserteren en een leger hulpeloos achterlaten. Ook in Rusland speelden onderschatting van de tegenstander, onaangepaste kledij, mank lopende bevoorrading en verzorging een cruciale rol. Opmerkelijk is wel hoe hij er telkens in slaagde om honderdduizenden nieuwe soldaten te ronselen.
In Egypte liet hij het commando over aan generaal Kléber, een Elzasser. Deze werd ongenadig bestookt door Britse en Mammelukse troepen. Uiteindelijk sneuvelde hij niet op het slagveld, maar op het terras van zijn hoofdkwartier. Een fanatieke Syriër, Soliman, stak hem dood met zijn mes op 14 juni 1800. De rechtbank veroordeelde de moordenaar meteen : zijn rechterhand moest worden verbrand en zijn lichaam moest worden gespietst. Voor deze moslimbroeder was er dus geen guillotine, die in Frankrijk gebruikt werd in naam van de fraternité, om de pijnlijkere doodstraffen van het Ancien Régime te vervangen. Kléber werd voorlopig begraven op de christelijke begraafplaats buiten de muren van Caïro, tot het in juli 1801 mee naar Frankrijk werd genomen. Soliman werd op gruwelijke terechtgesteld : een staak van drie meter werd door een beul via een insnijding in zijn anus in zijn lichaam gedreven tot aan zijn borstbeen en dan rechtop gezet. Soliman gaf geen kik tijdens de foltering, maar eens hij boven hing, schreeuwde luidkeels tegen de toeschouwers : Er is geen andere god dan Allah en Mohammed is zijn profeet (416).
In 1801 kon het overblijvende restant van het leger evacueren, roemloos, vernederd en met een tragisch verlies van 15.000 à 20.000 manschappen op 40.000 à 50.000. Hoewel er bij de tegenstanders nog meer doden gevallen waren, draaide de expeditie uit op een groot fiasco. Britse schepen repatrieerden de Franse soldaten en geleerden, met hun materiaal, stenen en opgezette dieren, maar de Steen van Rosette namen ze mee naar Londen, ondanks felle protesten van de Fransen.
Op Sint-Helena kwam Napoleon nog dikwijls terug op zijn oriëntaalse droom : keizer worden van het hele Oosten en van Afrika, er beschaving en welvaart brengen, de Middellandse zee verbinden met de Rode Zee ( Gaspard Gourgaud, Journal de Saint-Hélène, 1815 1818,Paris, 1899, vol.I, p. 63). Deze laatste droom werd in 1869 verwezenlijkt door een andere Fransman, ingenieur Ferdinand de Lesseps (420 422).
De overdracht van de Franse cultuur, wetenschap en techniek was evenmin een succes. De 151 à 167 geleerden , wiskundigen, wetenschapsmensen, biologen, schrijvers, kunstenaars, archeologen, taalkundigen, geronseld door en onder leiding van de scheikundige graaf Claude Louis Berthollet en de wiskundige Gaspard Monge , deden er zelf meer kennis op dan dat ze er verspreidden. Zij maakten kennis met de rijke overblijfselen van de oude Egyptische beschaving.
Hun ervaringen en prestaties zijn uitvoerig beschreven door Nina Burleigh ( 2 ). Haar boek ontbreekt in de bibliografie van Strathern, omdat beide publicaties ongeveer gelijktijdig verschenen. In haar Mirage ( droombeeld, luchtspiegeling) vertelt ze eerst over het militair fiasco van een leger dat totaal onvoorbereid vertrok, niet in staat was om te communiceren met de lokale bevolking en niet besefte hoe gevoelig die moslims waren voor een inval in een moskee, na een opstand in Caïro.
De geleerden dan. Ze bleven drie jaar in Egypte en ze ondervonden er dezelfde ongemakken als de soldaten. Een schip dat wetenschappelijke apparatuur moest aanvoeren, overleefde de zeetocht niet. Napoleon was boos omdat zoveel materiaal nu op de bodem van de zee lag, maar de over getalenteerde scheikundige Nicolas-Jacques Conté repliceerde dat ze alle gereedschappen daar wel zouden namaken. Waarop Napoleon met hetzelfde geloof in de vooruitgang hem vroeg om uit te zoeken hoe ze dan ook bier konden maken zonder hopplanten. Hij had even goed naar wijn zonder druiven kunnen vragen. Conté kon wel wat. Hij slaagde erin met uitsluitend inheemse materialen allerlei machines te maken, zoals een drukpers, een pers om muntstukken te maken, geometrische toestellen, ingenieursmateriaal en trompetten voor het leger. Hij bouwde een smeltoven en produceerde er sabels.
En de stad Alexandrië viel enorm tegen : ze keken uit naar een rijke bibliotheek, een paradijs van menselijke kennis, een haard van de Verlichting, maar ze vonden ruïnes, barbaren, armoede en verval. Zij ( officieel Napoleon) richtten het Egyptisch instituut op, waar ze zelf lezingen gaven en discussies organiseerden over de loop van de maan, Egyptische muziek, de eigenschappen van opengesneden mummies en een tijdschrift uitgaven (Décade). Het is niet duidelijk wie hun doelgroep was en of ze die ook bereikten. Idem voor de eerste Egyptische krant die door natuurkundige Joseph Fourier uitgegeven werd.
Ze maakten een stratenplan van Caïro, de ingenieurs probeerden de weerspannige Nijl onder controle te brengen en ze brachten de dierenwereld in kaart. Ze zeilden de Nijl af naar Thebe en Karnak, waar ze opgravingen deden en zorgvuldige tekeningen maakten. Het waren heerlijke momenten voor de wereldvreemde geleerden.
Een enkeling leerde Arabisch, een Fransman trouwde met een moslimvrouw, bekeerde zich tot de islam en noemde zich voortaan Abdullah, anderen zagen hun gezondheid en hun geest achteruitgaan door het ruwe klimaat.
Kunstenaar Dominique-Vivant Denon schilderde en tekende terwijl de kogels rond zijn hoofd vlogen. Het boek dat hij in 1802 bij zijn terugkeer publiceerde (Voyage dans la basse et la haute Egypte), werd een bestseller in Europa. Hij zelf werd beloond met het directeurschap van het Louvre.
Een andere, Savigny, raakte geobsedeerd door insecten en stelde een catalogus op van de Egyptische kevers en vlinders. Zijn ijver werd niet beloond : hij hield een oogziekte over aan zijn observaties van de lieve beestjes.
Een derde, Geoffroy Saint-Hilaire, werd hoofdredacteur van de Description de lEgypte, een encyclopedie in 23 delen van abnormaal groot formaat, die tussen 1809 en 1828 verscheen. Alles stond er in : geschiedenis, monumenten, rotsen, de Nijl, dagelijks leven, handel, landbouw, planten, dieren, vogels, vissen, . Geen enkel boekwerk verzamelde in de 19° eeuw zoveel gegevens over Egypte uit zoveel bronnen , in zoveel vormen ( teksten, tekeningen, plattegronden, kaarten) en over zo uiteenlopende onderwerpen. Hoewel het slechts betaalbaar was voor de uiterst kapitaalkrachtige elite, had het een enorme impact in Europa. In een goedkopere editie is het nog altijd het basiswerk voor de huidige studenten egyptologie en dus ook aanwezig in universitaire bibliotheken.
Het veroorzaakte een ware Egyptomanie, die tientallen jaren zou duren en die ongewild ook leidde tot rooftochten, met als resultaat de obelisk van Luxor op de Place de la Concorde, een Egyptische tempel in een park in Madrid en de vele mummies die in Parijs, Londen en New York belandden. De vele prenten en gravures tonen ook tempels die inmiddels verdwenen zijn.
De overbekende steen van Rosette tenslotte, een donkere granieten blok van 1 m 12 bij 76 cm, met hiëroglyfen, demotisch en Grieks schrift, werd in juli 1799 gevonden door Franse genietroepen o.l.v. ingenieur Pierre-François Xavier Bouchard, bij werkzaamheden aan het fort Saint Julien ( nu Quaitbay) bij El Rashid op de westelijke oever van de Nijl. De geleerden geloofden meteen dat deze steen zou helpen om het mysterie van het oude Egyptische schrift te ontsluieren. Ongelukkiglijk kwam de steen in 1801 in Britse handen, volgens Burleigh, als onderdeel van het akkoord bij de overgave, omdat de Franse militaire leiders daarmee hun aftocht afkochten. Gelukkig slaagde de Fransman Champollion erin de hiëroglyfen te ontcijferen (1822) aan de hand van een kopie die in zijn geboortedorp Figeac bewaard wordt. In Leiden bevindt zich ook een kopie in het Rijksmuseum van Oudheden.
Het resultaat voor de wetenschap in Europa en Amerika was dus groter dan de militaire prestatie en ook groter dan de mislukte overdracht van de Verlichte ideeën naar Egypte. Voor vrijheid en gelijkheid was er geen vruchtbare bodem in de Egyptische woestijn.
Egyptenaren, Turken en Palestijnen hielden aan de militaire expeditie geen goede herinneringen over. De Franse geleerden waren enthousiast, maar bij hen lag de dodentol in verhouding bijna even hoog als bij de militairen : 25 op 150 of één op zes.
Zowel Burleigh als Strathern zijn begenadigde vertellers. Ze kennen niet enkel de grote lijnen, maar ook de kleine anekdotes. Ze beschikken over een enorme eruditie, van Oudheid tot 19° eeuw, van geschiedenis, wetenschappen, wiskunde. De sterkte van hun boeken zit in de vervlechting van die grote lijnen met details over het leven van de generaals, hun vrouwen te velde of met anderen in bed in Parijs, de geleerden die hun cultureel missioneringswerk verder zetten alsof er geen gevaar aanwezig was, de soldaten voor wie het militair avontuur een pijnlijke zaak was. Ongeveer 40 % sneuvelde op zee, in het zand of door ziektes.
Strathern heeft veel aandacht voor deze sukkelaars. Ze kwamen daar aan in onaangepaste wollen (! ) kledij, ze kregen te kampen met builenpest en andere ziektes, door taalproblemen kregen ze geen contact met de lokale bevolking, kortom : het werd een calvarietocht in plaats van een zegeroes. De verteltrant en het relaas van Strathern vertonen veel gelijkenissen met het succesverhaal van Adam Zamoyski : 1812. Napoleons fatale veldtocht naar Moskou ( Balans / WPG, 2005). Beide auteurs zijn sterk in het begrijpelijk weergeven van het militaire en het menselijke aspect. De sneeuw, de koude en de kozakken van Zamoyski worden hier vervangen door zand, hitte, dorst en even ongenadige Mammelukken, Turken en Britten. De landkaartjes van Egypte ( 75, 90,125,139,162,282) en Palestina (322) zijn duidelijk, maar bij Palestina staat geen route, wat wel het geval is bij de kaart van de Middellandse Zee ( 67). Een register van de plaatsnamen ontbreekt helaas. Idem voor een begrippenlijst; ik noem er enkele die niet alledaags zijn : bei(s), fellah, ferman, funduk, miry, pasja, serradj.
Strathern stipt geregeld vergissingen aan van Napoleon, o.a. zijn onwil om de luchtballons van Montgolfier in te zetten als hulpmiddel voor spionage achter de vijandelijke linies ( 49).
Anderzijds spreekt hij niet over de toch wel belangrijke economische bijbedoeling van Napoleon, nl. de Engelsen afsnijden van hun katoen in Egypte en India. Want ook deze werd via Egypte, dus deels over land, naar Engeland gebracht. Het Suez-kanaal werd pas 70 jaar later aangelegd. Burleigh heeft het hier wel over.
In 1806 1812 zou Napoleon nog eens tevergeefs proberen om Engeland te verslaan door middel van economische oorlogsvoering, nl. met zijn Continentale Blokkade. De Engelsen reageerden hierop door het continent af te sluiten van zijn kolonies, waardoor men surrogaten moest bedenken voor rietsuiker, tabak, specerijen en andere overzeese voedings- en genotsmiddelen. Het leverde Napoleon veel tegenstanders op, o.a. zijn eigen broer in Holland, de paus en de tsaar. Strathern haalt er ook onbeduidende details bij zoals het feit dat Napoleon bij het begin van elke veldslag masturbeerde om zijn zenuwen onder controle te houden (34) en dat eten en seks niet langer dan een kwartier mochten duren ( 34). De portretten van de generaals(42-49) mochten ook wel wat beknopter zijn. Idem voor het seksleven van de militairen in Egypte en de ontrouwe thuisblijvers zoals echtgenote Joséphine in Parijs.
Het boek van Burleigh is ook voorzien van 16 paginas met prenten van negen geleerden en van de dodelijke aanslag op generaal Kléber; verder zijn er afbeeldingen van het toenmalige Alexandrië en Caïro, huizen van Napoleon en van geleerden, mammelukken, schaars geklede dansers en danseressen, allerlei soorten dieren en uiteraard de steen van Rosette. De epiloog gaat over de Egyptomania en de Egyptologie in de 19° en 20° eeuw en het verzoek van Egypte in 2003 aan de Britten om de steen terug te geven. Het register is allesomvattend : personen, plaatsen, inhoudelijke elementen.
Tot slot nog dit voor de liefhebbers van thrillers : de tocht van Napoleon naar Egypte en naar Palestina is door William Dietrich ( 3 ) verwerkt in een spannende roman, die zich focust op de grote geheimen die onder de grote piramides (zouden) liggen en op allerlei bedrog en intriges daarom heen. Het kaartje vooraan met de zeeroute naar Alexandrië is alvast correct.
1. Paul Strathern, Napoleon in Egypte.
Uitgeverij Mets en Schilt, Adam / Roularta, Roeselare, 2008
Archeologen hebben in de oude dodenstad Saqqara twee kleurrijke tombes gevonden. In de ene tombes ligt Shendwa. Hij was 4300 jaar geleden een zeer belangrijke ambtenaar in Egypte. De andere tombe behoort toe aan de zoon van Shendwa: Khonsu. Hij volgde zijn vader na diens dood op.
Foto: Supreme Council of Antiquities
De tombe van Shendwa heeft een prachtige nepdeur waarop hij zelf staat afgebeeld. Op de deur is te zien hoe hij voor een tafel vol offers zit. De grafkamer bevindt zich direct onder de nepdeur. De houten kist van Shendwa is daar in een twintig meter diep gat geplaatst om te voorkomen dat dieven erbij konden komen.
Dat laatste is gelukt: de tombe is niet bestolen. Wel is deze door de vochtigheid grotendeels vergaan. Naast de sarcofaag hebben de archeologen een aantal kalkstenen vazen gevonden, waaronder vijf offervaten in de vorm van een eend. In de vaten bevonden zich de nog intacte botten van de dieren.
Ook bevond zich in de tombe een dertig centimeter hoge obelisk. Deze obelisk symboliseert de aanbidding van de zonnegod Re, vertelt archeoloog Zahi Hawass.
Achter een tweede nepdeur vonden de archeologen de tombe van Khonsu. Hij erfde de titels van zijn vader en werd daarmee eveneens een belangrijke ambtenaar in het Egyptische rijk. Zo werd hij net als zijn vader het hoofd van de secretarissen van de farao. Boven de nepdeur naar Khonsus tombe bevindt zich een felgekleurde afbeelding waarop de overledene in diverse posen te zien is.
De tombes bevinden zich ten westen van de beroemde piramide van Djoser en stammen uit de periode van 2374 tot 2191 voor Christus. Volgens Hawass gaat het om de meest bijzondere tombes die ooit in het Oude Rijk vervaardigd zijn.
GESCHIEDENIS15 september 2010 om 15:13 uurAuteur: Caroline Hoek
Archeologen hebben in Egypte de grafkamer van een priester blootgelegd. Het graf is 2800 jaar oud en zou de laatste rustplaats van Karakhamun zijn. De grafkamer is prachtig beschilderd en nog in relatief goede staat. Op het plafond staat de godin van de hemel Noet afgebeeld. Ook zijn er diverse astrologische taferelen te zien.
Bij de ingang van de grafkamer bevindt zich een afbeelding van Karakhamun zelf. Het graf op de westelijke oever van de Nijl is indrukwekkend, zeker als men in het achterhoofd houdt dat Karakhamun voor zover we weten een hele gewone priester was. Het graf heeft twee hallen met pilaren en vijf kamers. Archeologen vermoeden dat Karakhamun bevriend was met het hof of de koninklijke familie zelf. Dat zou verklaren waarom een simpele priester zon graf kreeg.
Het is niet voor het eerst dat archeologen op het graf stuiten. In 1820 werd de grafkamer voor het eerst ontdekt. Kort daarna raakte het graf bedolven onder het woestijnzand. In de jaren 70 kwam het graf weer boven, maar enige tijd later stortte het plafond ervan in en verdween het complex onder een dikke laag zand. Men nam aan dat het graf voorgoed verloren was gegaan. Maar tijdens restauratiewerk in de buurt van het graf kwamen Egyptische en Amerikaanse archeologen het graf toch weer tegen.
Voor fotos van de wand en het plafond van het graf, kunt u hier terecht.
Afkering van de islam is in Egypte gevaarlijk. Wie de islam verlaat, is een apostaat en riskeert zijn leven. Maher en zijn dochter Dina laten zich daardoor niet afschrikken.
Mei 2010. Een kleine, stoffige woning aan de rand van een Egyptische stad. De luiken zijn dicht, zodat niemand stenen naar binnen kan gooien. De afvoeren van de wastafel en de douche zijn met plakband dichtgemaakt. Dit moet voorkomen dat iemand gas in de woning pompt.
Maher Ahmed El-Ghory (57) en zijn dochter Dina (16) wonen hier. Ze zijn al twee jaar ondergedoken en moeten onder de meest harde omstandigheden leven. Volgens een bericht van Compass Direct heeft Maher doodsbedreigingen, klappen, arrestatie, scheiding en armoede meegemaakt.
Zijn dochter Dina gaat uit angst voor vernederingen en pesterijen al een jaar lang niet meer naar school. In april werd er een aanslag met bijtend zuur op haar gepleegd, die ze gelukkig heelhuids doorstond. De reden van het lijden? Maher en zijn dochter zijn ex-moslims en hun overstap naar het christendom werd bekend. In de ogen van hun islamitische omgeving zijn zij apostaten.
Lijden vanwege de sharia
De belangrijkste reden voor het lijden van de apostaten in Egypte is de invloed van het shariarecht op de samenleving. Dit verstaat onder apostasie de bewezen, opzettelijke afkering van een moslim van het islamitische geloof. Volgens de meeste Egyptische religieuze geleerden moet apostasie met de dood worden bestraft. In hun rechtsbegrip vormt de apostaat met zijn geloofsafval een bedreiging voor de eenheid en de veiligheid van de islamitische gemeenschap. Deze zienswijze zit diep in de islamitische Egyptische samenleving verankerd en heeft uitwerkingen.
Als een geval van apostasie openbaar wordt, dan wordt de apostaat in de regel door de eigen familie verstoten. Dat betekent meestal het verlies van je arbeidsplaats en openbare veroordeling en uitstoting. Niet zelden wordt het leven door de eigen familie of door islamistische fundamentalisten bedreigd. Bovendien oefenen religieuze geleerden en islamitische officieren van justitie druk op de autoriteiten uit, zodra er bij hen een geval van apostasie bekend is.
Apostaten worden daarom vaak gepest en gediscrimineerd. Het komt steeds opnieuw voor, dat ze door veiligheidskrachten zonder reden worden gearresteerd. In principe is in Egypte apostasie strafrechtelijk niet te vervolgen. Dat betekent, in dit geval geldt het shariarecht niet. De staat buigt echter steeds opnieuw voor het diep in de samenleving verankerde en door radicale islamisten geëiste rechtsbegrip, dat zich beroept op de sharia.
Zoals in het geval van Bahaa el-Din el-Akkad gebeurde, kan een bekeerling volgens artikel 98 van het wetboek van strafrecht wegens belediging van een hemelse religie worden aangeklaagd. Hij kan dan worden veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf. De omstandigheden in Egyptische gevangenissen zijn vreselijk, onmenselijk en vernederend. Gevangenen worden volgens Amnesty international systematisch gemarteld en vernederd.
De zaken liggen anders, wanneer een christen tot de islam overgaat. In dat geval wordt een wisseling van geloof door het islamitisch gevormde staatsapparaat en door de islamitische samenleving zonder enig voorbehoud ondersteund.
Grootse tempels en mysterieuze graven glijden voorbij...Majestueuze Nijltocht
Grootse tempels en mysterieuze graven glijden voorbij...
Majestueuze Nijltocht
door Marjolein Schipper
AMSTERDAM - Tweeduizend jaar geleden stonden de Romeinen al met open mond de piramiden en de tempels in Egypte te aanschouwen. En eigenlijk, eigenlijk is er sinds die tijd niet zo heel veel veranderd. Helemaal niet als je met een zogenaamde dahabiya, een tijdloze zeilboot, de majestueuze Nijl afzakt. Als een ware Cleopatra annex Julius Ceasar zie je kleurige dorpen, grootse tempels en mysterieuze graven aan je voorbij glijden.
Op de dahabiya Zekrayaat bevinden zich maar liefst vier hutten en twee suites met privé-achterdek
Bijzondere reliëftekeningen
De Nijl is één van de langste rivieren ter wereld
Geniet van de Egyptische oudheden...
130 jaar geleden reisden de toenmalige 'toeristen' nét zo de Nijl af
Zelfs als we de loopplank al half op zijn, probeert hij het nog, het verkopertje met een handvol felblauwe scarabeehangertjes. Real antique! Scarabees! We schudden het hoofd en plagen: Zijn ze antiek? O sorry, dan kunnen we niets kopen. Antiek is verboden! Zijn donkere ogen flitsen heen en weer: Only this one antique! Rest is fake!
Nep of antiek, je kunt het krijgen zoals je het hebben wilt in Egypte. Maar wij willen dit keer niets kopen. Teleurgesteld zwaait de jongen ons na, als we, staand op het bovendek, zijn dorp verlaten en verder zeilen over de Nijl.
De vervallen huisjes en zwemmende kinderen verdwijnen uit zicht om snel plaats te maken voor een weldadige corridor van palmbomen, felgroene begroeiing en gele zandbergen.
Bovendek
Te bezichtigen vanaf het ruime, met hout betimmerde bovendek van dahabiya Zekrayaat, een langgerekte Nijlboot voorzien van twee forse zeilen, één voor en één achter. Niet te verwarren met een felucca, een veel kleiner scheepje waarop niet geslapen kan worden.
Tenminste: niet comfortabel! Op de dahabiya bevinden zich beneden vier hutten en twee heuse suites met privé-achterdek(je), allemaal voorzien van antieke inrichting zoals een bed met koperen spijlen. Verder airco en een badkamer met een douche en normaal toilet.
Er is zelfs een salon waar je in stijl kunt verpozen met een boek uit de kleine bibliotheek. Maar het echte Nijlleven speelt zich af op het met linnen overspannen 32 meter lange bovendek.
Op de deckchairs, in de hangmat of aan de lange eettafel waar om de haverklap uitgebreide maaltijden, een Engelse tea of andere etenswaardigheden worden geserveerd uit het kleine keukentje.
Het leuke is: 130 jaar geleden reisden de toenmalige toeristen nét zo de Nijl af. Behalve de airconditioning dan natuurlijk.
De Engelse Amelia Edwards schreef in 1877 al over de tocht in haar nu nog steeds bekende boek A Thousand Miles Up the Nile: Een ezelrit en een boottrip afgewisseld met ruïnes. Dat zet in één regel de hele ervaring van een Nijlreiziger neer. Buiten deze drie zaken de ezels, de boot en de ruïne mag gezegd worden dat een goed Engels zadel en een comfortabele dahabiya aanzienlijk bijdragen aan het reisplezier. Aldus Amelia, die er nog aan toevoegde dat je natuurlijk ook met een stoomboot kunt reizen, maar dat dat vooral aardig is voor hen die tevreden zijn met slechts een glimp van de Nijl.
Rotsgraf
Dat was Amelia niet, en wij ook niet. Natuurlijk niet. Niets heerlijker dan in complete stilte voortglijden over de enorm brede rivier, af en toe een lichte flapperdeflap van het grote achterzeil. Komt er een intrigerend dorpje of een geheimzinnig rotsgraf langs, dan kunnen we met de dahabiya gewoon even aanleggen.
Of als we een zondoorstoofde mango willen plukken Dan legt gids Imam meteen aan en staan we even later met zondoorstoofde mangos in onze handen.
Van top tot teen plakkerig en pikzwart van de stoffige paadjes arriveren we weer op de boot, waar kok Mohammed al te wachten staat met glazen zelfgemaakte koude citroenkwast, ook al zon begrip van honderd jaar geleden.
Heel luxe om daarna beneden je even te kunnen opfrissen in de eigen badkamer. Om vervolgens weer als een ware Amelia Edwards op het dek te gaan liggen kijken, in afwachting van Edfu.
In de verte zien we het haventje met aan de wal een hele groep wachtende koetsjes met paarden ervoor. In draf gaat het door de straten met kleine, kleurige winkeltjes. In het ene zaakje liggen de watermeloenen letterlijk tot het plafond opgestapeld, bij de ander hangt een compleet gevilde koe in het voorportaal na te druppen aan een grote haak.
Tulbanden
Mannen met witte tulbanden drinken thee (shai) tegen een felblauwe achtergrond. En weer lijkt de tijd te hebben stilgestaan, ware het niet dat de halve dorpspopulatie met een mobieltje in de rondte loopt.
Ook hier in Edfu, bij de tempel van Horus, staan we weer versteld van de immense afmetingen van dit bouwwerk. Een maar liefst zesendertig meter hoge toegangspoort biedt toegang tot een tempel met geheimzinnige zuilengangen.
Overal zijn afbeeldingen en hiëroglyfen uitgebeiteld. Het voelt vreemd om pal met mijn neus voor zon afbeelding te staan en te beseffen dat een mensenhand die rondingen ruim 2200 jaar geleden heeft uitgehakt.
Juist dat mysterieuze maakt het zo bijzonder om over de Nijl te reizen. Als we, per koetsje, weer terugrijden naar het comfort van de boot (en vooral de koude citroendrank van Mohammed) moet ik wéér denken aan schrijfster Amelia Edwards, die trouwens een deel van de heiligdommen nog onder zand en troep aantrof: We reden terug over de vlakte, stil en verbijsterd. Had ik al gezegd dat het net een droom was?
Baksjiesj
Egypte leeft van fooien. Het is handig altijd wat kleingeld te hebben want iedereen, van de portier tot de meneer die u bijlicht als u een sarcofaag van binnen bekijkt, houdt de hand op.
Wees erop voorbereid dat het zo aardige jongetje dat u de weg wil wijzen naar de tempel, eigenlijk gewoon geld wil. Eenmaal bij de tempel aangekomen, springen er regelmatig meneren met tulbanden voor uw lens, ook op momenten dat u daar niet op zit te wachten.
Gewoon in het Nederlands roepen dat ze weg moeten gaan, wil nog wel eens helpen, net zoals roepen dat uw partner de portemonnee heeft. Echt: u heeft geen cent op zak
Bij een reis naar Egypte bezoeken de meeste mensen de piramides van Gizeh en Saqqara. Er zijn echter nog vele andere koninklijke graven te zien in het land. Ten westen van Cairo bevindt zich bijvoorbeeld een groot gebied met deze bijzondere bouwwerken. Vanaf juli zijn er nog meer piramides open voor publiek.
Tussen Gizeh en Saqqara ligt de koninklijke begraafplaats Abusir. Hier bevinden zich veertien piramides die vanaf deze maand te bezichtigen zijn. Nadat de zesde dynastie Gizeh had volgebouwd, begon de vijfde dynastie (2495 vc. - 2345 vc.) aan het gebied rond Cairo. De piramides van Abusir zijn kleiner dan die van Gizeh en zijn trappiramides. Ook is er naast sommige graven een kleinere piramide gebouwd voor de koningin. Hoewel sommige de tand des tijds niet hebben doorstaan en inmiddels zijn verdwenen, is het nog steeds de moeite waard om Abusir te bezoeken.
Piramide van Neferefre
Als je geïnteresseerd bent in de techniek waarmee de piramides zijn gebouwd, is het interessant om de piramide van Neferefre te bezoeken. Zijn graf is namelijk nooit afgebouwd en geeft daarom inzicht in de manier waarop piramides werden geconstrueerd.
De sfinxen van Luxor en Karnak
Naast de piramides van Abusir zullen meer toeristische attracties dit jaar open gaan voor publiek. Vanaf deze maand kan bijvoorbeeld het pad van de sfinxen tussen Luxor en Karnak bezocht worden. Hier zijn ongeveer negenhonderd beelden te bewonderen. In de buurt bevindt zich ook een recent opgegraven dorp uit de Romeinse tijd.
CAIRO - Het hoofd van de Egyptische Koptische kerk heeft opgeroepen niet per telefoon te biechten, omdat die kan worden afgeluisterd door inlichtingendiensten.
Paus Shenuda III waarschuwde twee jaar geleden al dat een biecht via internet niet geldig was, omdat iedereen deze kon lezen. In het islamitische Egypte is ongeveer 10 procent van de tachtig miljoen inwoners koptisch christen. In Egypte is het bij wet verboden om zich af te keren van de islam. (ANP)
- Egypte en Soedan weigeren een verdrag te ondertekenen over de herverdeling van het rivierwater van de Nijl met de zeven andere landen waar de rivier doorstroomt.
Dinsdag kwamen in Sharm el-Sheikh, op het Egyptische schiereiland Sinaï, negen Afrikaanse landen samen om een nieuw verdrag te ondertekenen De Nijlstaten vroegen een herverdeling van het rivierwater om hun groeiend bevolkingsaantal en industrieel verbruik op te vangen. Maar Egypte en Soedan weigerden het verdrag te ondertekenen.
Egypte haalt 95 procent van zijn watervoorzieningen van de Nijl en is daarom niet bereid om het water te delen. Het land eiste op de bijeenkomst zelfs het vetorecht over alle nieuwe irrigatieprojecten van de andere acht landen.
De zeven Nijlstaten Kenia, Oeganda, Tanzania, Congo, Ethiopië, Rwanda en Burundi proberen al sinds 1997 een overeenkomst over het Nijlwater te bereiken. Maar het nieuwe verdrag gaat over meer dan alleen het verdelen van water. Er staat veel op het spel. Onder andere de conservatie van bossen en venen, die als reservoir dienen voor het water van de Nijl, zegt de Oegandese minister van Milieu op de website All Africa.
Verdragen
De zeven Afrikaanse landen delen de rivier met Egypte en Soedan, maar mogen het water van de Nijl niet vrij gebruiken. In 1929 werd onder druk van Groot-Brittannië een koloniaal verdrag afgesloten. Dit gaf Egypte de volledige controle over het water van s werelds langste rivier en verhinderde andere landen die langs de Nijl of bij het Victoriameer liggen om het water te gebruiken.
In 1959 bereikte Egypte wel een akkoord met Soedan. Soedan mag 18 miljard kubieke meter gebruiken van de 84 miljard kubieke meter water die jaarlijks door de Nijl stroomt, Egypte gebruikt de rest van het water.
Ethiopië
De voorbije jaren draaiden de onderhandelingen altijd uit op dezelfde afloop. Dit jaar was er wel een opmerkelijk verandering: Egypte en Ethiopië, die jarenlang recht tegenover elkaar stonden, benaderden elkaar de voorbije maanden. Ethiopië zorgt voor de toevoer van 85 procent water aan Egypte. De interesse hierin werd echter bedreigd toen bekend werd dat Ethiopië waterkrachtcentrales wou bouwen.
Op 30 december 2009 richtten beide landen uiteindelijk een handelsraad op . De Egyptische krant Almasry Alyoum schrijft dat Egypte miljoenen wil investeren in Ethiopië als economische hefboom om grote projecten in het land te stoppen.
Ethiopië haalt dan weer een financieel voordeel uit de overeenkomst omdat internationale instituties zoals het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank Ethiopië onlangs financiële hulp weigerden De Amerikaanse overheid gaf het land sinds 1950 wel drie miljoen euro, maar dat is niets in vergelijking met de 45 miljoen bijstand die Egypte van de Amerikanen kreeg.
Handelaars drijven voedselprijzen omhoog tijdens ramadan
Handelaars drijven voedselprijzen omhoog tijdens ramadan
Opportunistische handelaren in etenswaren zorgen in het Midden-Oosten voor stijgende voedselprijzen tijdens de islamitische vastenmaand ramadan.
"Het is elk jaar hetzelfde verhaal", klaagt Abeer Salem, een Egyptische weduwe die voor twee kinderen moet zorgen. "De handelaren weten dat we de plicht hebben onze familie en de armen eten te geven tijdens de ramadan. Daar maken ze misbruik van door de prijzen te verhogen."
Voedselinflatie is inmiddels net zo sterk met de ramadan verbonden als de dagelijkse iftarmaaltijd met familie en vrienden aan het einde van het dagelijkse vasten. Tijdens de vastenmaand neemt de consumptie van bepaalde voeding, vooral vlees, toe.
25 procent stijging Consumentengroepen constateren een scherpe stijging van de groentenprijzen sinds het begin van de ramadan, afgelopen woensdag, ondanks de belofte van de overheid om de prijsstijging te beperken en winkels te controleren. In Abu Dhabi zouden de prijzen van fruit en groenten in een week tijd met 25 procent gestegen zijn. Libanese consumenten klagen over de prijzen van groenten en vlees.
De stijgende prijzen komen bovenop de al hoge voedselinflatie in de regio. In Egypte stegen de prijzen van producten zoals suiker, rijst en eieren in het afgelopen jaar met 43 procent. De escalerende kosten van voedsel hebben ertoe geleid dat sommige detailhandelaren betalingsregelingen hanteren die vroeger alleen bij de koop van auto's en huishoudelijke apparaten werden aangeboden.
In termijnen betalen "Koop nu je ramadanvoedsel en betaal in termijnen in de komende vier maanden", staat op een bord in een supermarkt in Cairo.
In Jemen, waar 40 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft, legt de voedselinflatie een zware druk op arme gezinnen. Uit een onderzoek dat het Studies and Economic Media Centre vorig jaar hield, bleek dat de huishouduitgaven tijdens de ramadan met 35 procent stijgen. Bijna 30 procent van ondervraagde Jemenieten gaf aan tijdens de ramadan geld te lenen om de kosten te kunnen betalen. Vijftien procent zei persoonlijke bezittingen te verkopen om extra geld te verkrijgen.
Tekorten door extra vraag Handelaren ontkennen dat ze de voedselprijzen opdrijven. Volgens hen zijn het de consumenten die met hun plotselinge extra vraag naar voedsel ervoor zorgen dat er tekorten ontstaan bij de bevoorrading. Daardoor zouden de prijzen stijgen.
De Jordaanse econoom Yusuf Mansour verwerpt het argument van de handelaren. De meeste landen in het Midden-Oosten importeren hun voedsel, zegt hij. "Importeurs zijn geen producenten. Ze kennen geen capaciteitsbeperkingen, ze kunnen elke hoeveelheid die ze willen importeren tegen één prijs. Bij een grotere hoeveelheid zouden de kosten juist moeten dalen. Bij een goed functionerende concurrentie zouden die lagere prijzen doorberekend worden aan de koper." (ips/adb)
Klein Egyptisch museum in hartje Londen - Londen, Groot-Brittannië
Klein Egyptisch museum in hartje Londen - Londen, Groot-Brittannië
Ondanks dat Londen erg bekend is en dus weinig tips nodig heeft, wil ik Egypte liefhebbers die naar Londen gaan deze tip niet onthouden: Aan de Malet street, een zijstraat van Torrington Place en niet ver van Tottenham Court Road (metrostation) ligt het Petrie Musuem of Egyptian Archeology van de UCL University. Er liggen veel mooie en veelal door het massatoerisme onontdekte vondsten uit de Faraonische, Ptolemaeïsche en Romeinse tijd, maar ook uit het Koptisch en Islamitisch Egypte.
De collectie zit vol met `eersten`. Zoals een van de eerste stukken linnen uit Egypte, 2 leeuwen van de Min Tempel, een fragment van de eerste kalender, een de oudste gynaecologie en dierenartspapyrussen en veel meer. Daarnaast zijn kostuums een onderdeel van de collectie. Hier vind je bijvoorbeeld de oudste jurk die toebehoorde aan een danser uit 2400 vC, twee jurken uit diezelfde periode en sokken en sandalen (Romeinse periode). Ook zijn er veel vondsten uit Amarna, de `stad van Akhnaton`.
Al met al krijg je hier een mooi, volledig overzicht van vele vondsten uit Egypte. Het grootste voordeel van dit museum is nog wel dat het vrij onbekend is en dat je er dus maar heel weinig bezoekers zult aantreffen. Op deze manier kun je op je gemak alles bekijken. Tot 21 september 2010 is het museum wegens renovatie gesloten.
Net als vele andere musea in Londen is ook dit museum gratis. Een gift wordt natuurlijk altijd op prijs gesteld. Meer weten? Kijk op http://www.ucl.ac.uk/museums/petrie
CAIRO (AFP) - Na acht jaar is het grootste Museum van Islamitische Kunst ter wereld zaterdag heropend.
Het Museum voor Islamitische Kunst in Caïro werd oorspronkelijk gebouwd om dit deel van het rijke Egyptische erfgoed te beschermen tegen kunstdieven. In 25 zalen bewaarde het zowat 2.500 kunstwerken. In 2003 sloot het museum voor een grondige restauratie. Zaterdag werd het gebouw door president Mubarak plechtig heropend; het publiek moet nog wachten tot september.
Het museum wil de islamitische cultuur en geschiedenis van het land meer op de voorgrond plaatsen. Het islamitische erfgoed wordt immers minder naar waarde geschat dan de monumenten van het oude Egypte, die elk jaar miljoenen toeristen lokken.
Tot de meest opvallende stukken van het museum behoren een met goud ingelegde sleutel van de Kaäba, het centrale gebouw van de grote moskee in Mekka, en de oudste islamitische dinar, die uit 697 dateert.
Andere toppers zijn zeldzame manuscripten van de Koran, maar ook Perzische tapijten, Ottomaanse keramiek en wetenschappelijke instrumenten die onder meer werden gebruikt in de astronomie en de chemie.
HURGHADA, 9 augustus 2010 (IPS) - In de Rode Zee werden vorige maand zes Jeminitische vissersboten aangehouden, met als opvallende lading kilometers lange vislijnen en meer dan twintig ton dode haaien. Een zoveelste bewijs dat de haaienvissers steeds meer de Rode Zee als werkterrein kiezen.
"De aanhouding van die schepen is een nieuw bewijs dat er commerciële haaienvisserij plaatsheeft in de Rode Zee", zegt Amr Ali van de Hurghada Environmental Protection and Conservation Association (HEPCA). "Het is alarmerend dat boten helemaal van Jemen komen om in onze wateren te vissen. Die boten hebben geen gewoon vissersmaterieel aan boord, ze zijn enkel geïnteresseerd in haaien."
De haaienjacht is wereldwijd big business. Elk jaar worden wereldwijd tot 73 miljoen haaien gedood om een wereldwijde markt te voeden die de soort met uitsterven bedreigt. Vissers hechten nauwelijks waarde aan het vlees van de dieren, maar de haaien zijn erg gegeerd om soep van te maken, een delicatesse in Azië die makkelijk 70 euro per kop oplevert in Hong Kong.
Dat is al eeuwen zo, maar de economische ontwikkeling van Azië heeft de vraag enorm doen stijgen. Het aantal consumenten is gestegen van enkele miljoenen in de jaren tachtig tot meer dan driehonderd miljoen vandaag. "In de voorbije 25-30 jaar heeft die stijgende rijkdom geleid tot een stijgende vraag waardoor een derde van de haaiensoorten wereldwijd bedreigd wordt", zegt Matt Rand van Global Shark Conservation voor de Pew Environment Group. Nochtans zijn haaien erg belangrijk om marine populaties te reguleren, zegt hij. Zo blijkt uit onderzoek dat een gebrek aan haaien kan leiden tot meer kwallenzwermen.
Wreed
Dierenrechtenorganisaties klagen ook de wreedheid van de haaienvangst aan. Om plaats op de boot te besparen, hakken de vissers de vinnen van de haaien af en werpen ze de dieren nog levend terug in zee. "Zonder hun vinnen sterven de haaien langzaam aan verstikking of bloeden ze dood", zegt Elizabeth Wilson, mariene bioloog. "De praktijk lijkt op de ivoorjacht: dieren worden gedood voor één enkel lichaamsdeel dat tegen hoge prijzen verkocht wordt op de internationale markt."
Net als olifanten planten haaien zich ook niet snel genoeg voort om die commerciële druk het hoofd te bieden. "Haaien hebben eenvoudigweg het biologische potentieel niet", zegt Rand. "Andere vissoorten leggen duizenden eitjes waardoor ze zich snel voortplanten, maar haaien doen dat erg traag."
In de Middellandse Zee heeft de haaienvangst de haaienpopulatie al gedecimeerd De helft van de gekende haaiensoorten is er nu bedreigd. Uit een onderzoek in 2008 blijkt dat de populaties van de vijf grootste haaiensoorten met 97 procent verminderd zijn in de voorbije tweehonderd jaar. Soorten zoals de hamerhaai zijn vrijwel volledig verdwenen.
Daardoor gaan de vissers op zoek naar nieuwe visgronden, zoals de rode zee. "Onze lokale vissers waren nooit geïnteresseerd in haaien omdat niemand van het vlees houdt", zegt Ali van HEPCA. "Maar ongeveer tien jaar geleden kwamen de Chinezen hier aan. Ze leerden onze vissers dat er goed geld te verdienen was met de vinnen."
In 2005 vaardigde Egypte een verbod uit op de haaienvangst, maar in de voorbije maanden werden steeds meer illegale vissers in de territoriale wateren onderschept. "Onze strenge wetten hebben ervoor gezorgd dat de haaien zich hier in veiligheid kunnen voortplanten, maar het heeft ons ook een doelwit gemaakt voor elke haaienvisser in de regio", zegt Ali.
Bontmantels
Internationale instellingen proberen de vangst aan banden te leggen, maar de controle is erg moeilijk. Natuurverenigingen denken dan ook dat vooral de vraag aangepakt moet worden. Ze geven het voorbeeld van bontmantels, die vroeger in de mode waren maar nu vooral als teken van slechte smaak gezien worden.
Eenzelfde aanpak zou ook de vraag naar haaienvinsoep kunnen verminderen. "We proberen de consumenten uit te leggen waar de soep vandaan komt en dat de haaien in moeilijkheden verkeren", zegt Wilson. "Vooral de jongere generaties hebben daar oren naar. Maar het is een oefening die nog veel inspanningen zal kosten."
20/08 De Egyptische overheid is niet te spreken over een studie die vorige week waarschuwde voor een "epidemische verspreiding" van hepatitis-C met een half miljoen nieuwe besmettingen per jaar.
De studie verscheen in Proceedings of the National Academy of Sciences, en de cijfers liggen ver boven de officiële schattingen van de overheid.
Maar Egypte doet de alarmerende cijfers af als "sterk overdreven". "Volgens ons meest recente onderzoek zijn er maar honderdduizend nieuwe gevallen per jaar", zegt Wahid Doss, directeur van de Egyptische Nationale Commissie voor Virale Hepatitis in de krant Al-Masry Al-Youm.
Volgens Doss ligt ook het totale aantal patiënten lager dan wat de onderzoekers aannemen, en lijdt maar een vijfde van de patiënten aan de complicaties van de ziekte, zoals levercirrose of leverfalen.
Inenting
Volgens de onderzoekers is de verspreiding voor een groot deel te wijten aan onhygiënisch medisch materiaal. Zo liet de regering tussen 1964 en 1982 plattelandsbewoners intraveneus inenten tegen schistosomiasis (bilharzia), een ziekte die wordt overgedragen door wormen die in het water leven.
Door het hergebruik van naalden werden ongemerkt miljoenen mensen besmet met het toen nog onbekende hepatitisvirus. In sommige streken op het platteland is de helft van de bevolking in contact gekomen met het virus.
Bij opgravingen in Tel Kadesh, in het noorden van Isräel, hebben Amerikaanse archeologen een bijzonder oude gouden munt gevonden.
Die zou in het jaar 191 voor Christus geslagen zijn geweest, meer bepaald in Alexandrië. Destijds was ene Ptolemaeus V Epiphanes nog koning van Egypte. De munt is nog altijd in goede staat.
Opmerkelijk is dat de vondst 27,71 gram zwaar is. De meeste gouden munten uit de oudheid wegen amper 4,5 gram. De munt van Tel Kedesh is de zwaarste gouden munt die ooit werd opgegraven in Israël.
De munt zou eerder een symbolische functie gehad hebben en dus niet als betaalmiddel zijn gebruikt.
CAIRO/GIZA - Het schilderij 'Klaprozen' van Vincent van Gogh dat zaterdag is Egypte is gestolen, is nog steeds zoek. Eerdere berichten dat het doek van de beroemde Nederlandse meester al weer is teruggevonden, kloppen niet. Dit stelt het Egyptische ministerie van Cultuur in een zondagochtend uitgegeven verklaring.
Het departement wijt de foutief verstrekte informatie aan een communicatiefout. De politie van het Arabische land zoekt met man een macht naar het waardevolle schilderij. Alle grensposten zijn in verhoogde staat van paraatheid gebracht.
Het doek van Vincent van Gogh (1853-1890) is op klaarlichte dag gestolen uit een museum in Giza, een westelijke voorstad van de Egyptische hoofdstad Caïro. De waarde van het kunstwerk is moeilijk te schatten; de Egyptische politie noemt een bedrag rond de 40 miljoen euro. (ANP)
21/08 In Caïro, de hoofdstad van Egypte, is zaterdag een beroemd schilderij van Vincent Van Gogh ontvreemd. Dat meldt de Egyptische minister van Cultuur.
Dieven slaagden er in om met het kunstwerk, waarvan de waarde op zo'n 39 miljoen euro wordt geschat, op klaarlichte dag aan de haal te gaan. Hoe dat net kon gebeuren, is voorlopig een raadsel.
Het personeel van het Mahmoed Khalil-museum, dat onderdak biedt aan een van de belangrijkste collecties van Europese kunst uit de 19de en 20ste eeuw in het Midden-Oosten, werd al ondervraagd. In Egyptische havens en luchthavens waren er meteen strenge maatregelen van kracht waardoor het kunstwerk het land niet zomaar zou kunnen verlaten. Met succes zo leek. Twee Italianen werden op de luchthaven gevat met een werk, maar dat bleek achteraf niet te kloppen.
'Klaprozen' werd in 1978 ook al eens gestolen, maar kort daarna teruggevonden.
Egypte wil de eerste grootschalige zonne-energie centrale sneller operationeel hebben. Oorspronkelijk zou de centrale eind van het jaar ten zuiden van Cairo geopend worden met een capaciteit van 140 MW.
Maar het land is bezig de stroomvoorziening te diversificeren en alternatieve bronnen te ontwikkelen. Egypte kampt elk jaar in de zomer met tekort aan elektriciteit. Reden waarom Hassan Younis, de Egyptische Minister van Elektriciteitszaken, de stroombedrijven gesommeerd heeft om export van elektriciteit te staken en zich te concentreren op interne levering van stroom.
Naast zonne-energie wordt ook een windpark ontwikkeld bij Zaafarana met een capaciteit van 120 MW en wordt de capaciteit van de High Dam Turbines bij Aswan met 175 MW uitgebreid. Al met al breidt Egypte haar opwekkingscapaciteit uit met 2660 MW.
(Novum/AP) - Ongeveer tweehonderd woedende Egyptenaren hebben nabij de Egyptische hoofdstad Caïro woensdag een belangrijke snelweg geblokkeerd door autobanden in brand te steken. Zij zijn boos over de dagelijkse stroomstoringen die grote delen van het land treffen. Dat heeft een medewerker van de Egyptische veiligheidsdienst gemeld.
De autoriteiten sloeg de demonstratie na een uur uiteen.
De stroomstoringen begonnen begin augustus en zijn extra vervelend voor Egyptische moslims, omdat zij deelnemen aan de ramadan. Zij onthouden zich gedurende de dag van water, terwijl de temperaturen zonder airconditioning oplopen tot 38 graden Celsius.
De regering legt de schuld bij de burgers, die ervan worden beschuldigd teveel energie te gebruiken.
Reis over de aardbol naar de belangrijkste archeologische vindplaatsen uit de geschiedenis, waar generaties wetenschappers de artefacten, architectuur en landschappen van voorbije beschavingen hebben blootgelegd, en zo licht hebben geworpen op de mensheid en de ontwikkeling van moderne culturen.
Verken de mysterieuze monolieten van Stonehenge en Newgrange, de majestueuze ruïnes van de Akropolis, het Romeinse Forum en andere schatten uit het Klassieke tijdperk; bezoek het bijbelse Petra, Egyptische tempels en graftombes van meerdere verdiepingen, en andere Afrikaanse vindplaatsen zoals Olduvai, dat als de bakermat van de mensheid wordt beschouwd.
Samen met de minder bekende vondsten in Noord-, Midden- en Zuid- Amerika en Australië omspant dit boek zes continenten voor een grondige introductie tot oeroude samenlevingen en de overblijfselen en schuilplaatsen die hun bestaan bevestigden.
Indrukwekkende fotografie en informatieve, beknopte tekst vormen een betrouwbare gids voor de belangrijkste ontdekkingen in de geschiedenis van de archeologie.
CAÏRO- Vissers aan de benedenloop van de Nijl halen nauwelijks nog iets boven. De rivier is te zwaar vervuild, klagen ze. Maar volgens de autoriteiten is het probleem alleen dat er meer vissers zijn dan vroeger.
Hussein Abdel Malek bekijkt zijn vangst van de ochtend: twee plastic flessen, een handvol zakjes en twee kleine tilapia's. Samen met zijn twee zoons was hij daarvoor vier uur onderweg op de Nijl. Abdel Malek van jongs af aan meer uren doorgebracht op zijn zes meter lange roeiboot dan aan land, maar al die ervaring helpt niet meer.
Toen hij jong was, haalden vissers op enkele uren een hele mand vis binnen. "De rivier was vroeger veel schoner", zegt Abdel Malek. "Er dreef geen afval rond, en dicht bij de oever kon je veel vissen zien zwemmen. Nu zijn er dagen waarop we helemaal niets vangen".
Aanvaardbaar vuil
Bij Aswan, in het zuiden van Egypte, kan je het water van de Nijl nog drinken, maar in Caïro is dat water zwaar vervuild", zegt Sherif Sadek, een voormalige ambtenaar van het ministerie van Visserij. "Sommige vissoorten zijn helemaal verdwenen uit de rivier".
De Egyptische regering geeft toe dat de Nijl veel huishoudelijk afvalwater, landbouwchemicaliën en lozingen van bedrijven en schepen te verwerken krijgt. Het leeuwendeel van de tachtig miljoen Egyptenaren leeft in de buurt van de Nijl, en een groot deel van de 12 miljoen kubieke meter afvalwater die ze elke dag produceren, verdwijnt onbehandeld in de machtige stroom. Bedrijven lozen nog eens 4 miljard kubieke meter afvalwater per jaar.
Volgens de autoriteiten blijft de vervuiling binnen aanvaardbare grenzen, maar daar geloven veel Egyptenaren niets van. "De Nijl is de riool van Egypte ik zou niets eten wat uit die rivier komt", zegt Mona Radwan, een marketingverantwoordelijke die in een rijke buurt in Caïro woont. "Veel mensen eten vis uit de Nijl, maar dat doen ze omdat ze geen vlees of kip kunnen betalen".
Experts maken zich vooral zorgen over de aanwezigheid van zware metalen en pesticiden in het water. Het risico is het grootst voor de pakweg 15.000 kleine vissers die van de rivier leven. Ze baden in de rivier, drinken onbehandeld rivierwater en eten veel vis. Veel vissers lijden aan nierproblemen, huidirritaties en schistosomiasis (bilharzia), een parasiet die via besmet water wordt overgedragen.
Meer vis
Maar Abdel Malek zit meer in met zijn dalend inkomen dan met zijn nieren. Hij verdient anderhalve tot zes euro per dag, afhankelijk van de grootte van zijn vangst. Net als veel andere vissers is Abdel Malek ervan overtuigd dat de visbestanden in de rivier teruglopen.
De autoriteiten zeggen dat de rivier meer vis voortbrengt dan ooit. De indruk dat er minder vis in de Nijl zit zou samenhangen met het toenemende aantal vissers, en met overbevissing in bepaalde zones dicht bij de steden.
Malcolm Beveridge, een expert van het WorldFish Centre in Maleisië, beaamt dat. Volgens hem groeien de visbestanden in de Nijl aan sinds de jaren tachtig. Door de massa's afvalwater en meststoffen die in de rivier gekieperd worden, groeien de algen waarvan veel vissen leven.
Volgens een studie van Egyptische en Amerikaanse onderzoekers die vorig jaar gepubliceerd werd, zou er nu drie keer meer vis worden gevangen in de Nijl dan in de jaren zestig. Maar de auteurs waarschuwen dat er een grens is die niet mag worden overschreden. "De toenemende concentratie van voedingsstoffen in het water kan de vangst vergroten, maar op een bepaald moment zal die weer teruglopen als gevolg van de slechte waterkwaliteit en overbevissing", staat er in het rapport.
GESCHIEDENIS
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00749/nijl3_749673d.jpg","Op%20de%20dahabiya%20Zekrayaat%20bevinden%20zich%20maar%20liefst%20vier%20hutten%20en%20twee%20suites%20met%20privé-achterdek "," ",200,133);)
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00749/nijl1_749672d.jpg","Bijzondere%20reliëftekeningen "," ",133,200);)
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00749/nijl5_749677d.jpg","De%20Nijl%20is%20één%20van%20de%20langste%20rivieren%20ter%20wereld "," ",200,133);)
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00749/nijl2_749675d.jpg","Geniet%20van%20de%20Egyptische%20oudheden... "," ",133,200);)
![](javascript:fotovenster("http://images2-telegraaf.nl/multimedia/archive/00749/nijl4_749674d.jpg","130%20jaar%20geleden%20reisden%20de%20toenmalige%20'toeristen'%20nét%20zo%20de%20Nijl%20af "," ",200,133);)
