OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -

Het vertrek van president Hosni Moebarak ontketende gisteravond een nooit gezien volksfeest op en rond het Tahrir-plein in het centrum van Caïro. Van overal stroomden uitzinnige mensen toe. Sommigen zingend, schreeuwend en dansend. Anderen sprakeloos, maar met tranen in de ogen. 'Welkom in het nieuwe Egypte.'

Het avondgebed van 18 uur is nog maar net achter de rug, als vanop een uitgebrande auto midden op het Tahrir-plein plots een schreeuw weerklinkt. 'Moebarak is vertrokken.' Het is een kreet die meteen duizendvoudig wordt herhaald. Ze trekt in golven over het hele plein en laat overal mensen rechtveren, springen en dansen.

In sommige ogen blinkt er nog twijfel. 'Is het waar?' 'Weet jij iets?' 'Is het deze keer echt waar?' De betogers grijpen massaal naar hun gsm in de hoop dat die bevestiging zal brengen. En enkele minuten later komt die er ook
. Omar Soeleiman, de man die gisteren nog door Moebarak naar voren was geschoven om de meubelen te redden, maakt bekend dat de president de macht heeft overgedragen aan het leger. Moebarak zelf is al gevlucht naar Sharm el Sheikh, waar hij een residentie heeft. Een dictatuur van dertig jaar is gestruikeld over achttien dagen vreedzaam, maar hardnekkig protest.

Het nieuws is het startsein voor een uitzinnig volksfeest op het Tahrir-plein, dat al wekenlang het epicentrum van de volksopstand is. De ellende en de pijn van de voorbije dagen zijn in één klap vergeten. Ze maken plaats voor een tomeloze vreugde. Zonder remmen.

'Ik heb hier op dit plein een rubberkogel tegen mijn hoofd gekregen. Ze hebben mijn hand kapot geslagen. Maar dat maakt nu allemaal niets meer uit', zegt Mahmoud, een 28-jarige boekhouder uit Caïro. 'We hebben hier keihard voor gewerkt. En we hebben gewonnen. Nu is het aan ons om een nieuw Egypte uit te bouwen. Een Egypte voor het volk.'

Dat de macht nu in handen is van het leger, daarover maakt voorlopig haast niemand zich zorgen. Moebarak, de verpersoonlijking van dertig jaar corruptie en onderdrukking, is weg. De toekomst, die is voor later. Eerst feest.

Net Gentse Feesten

Ook voor het nieuws over het verdwijnen van Moebarak was het al bijzonder druk geweest op het Tahrir-plein. Van overal uit Egypte waren mensen op hun vrije vrijdag naar Caïro gekomen om deel te nemen aan het protest. Maar van de agressie van donderdag, toen Moebarak tegen de verwachtingen in niet was afgetreden, was niets te merken.
Vrijdag heerste er de hele dag een sfeer die meer weg had van de Gentse Feesten dan van een revolutie. Geen boze gezichten, geen kwade leuzen. Wel zang, dans, gelach. 'Hier heerst hoop', klonk het overal. 'Hier kunnen we de vrijheid al smaken.
Omdat we weten dat wij uiteindelijk toch zullen winnen. En we zullen dat doen zonder geweld te gebruiken, want we zijn geen barbaren.'

Een Egyptisch jongetje kust een soldaat vlak nadat de demonstranten bij het presidentiële paleis hebben gehoord dat hun president aftreedt.

Als ze enkele uren later al gelijk krijgen, wordt het toch al volle Tahrir-plein pas echt overvol. Het stroomt over van de dolle Egyptenaren, die van overal in lange files komen aangereden met toeterende auto's. Studenten en scholieren.
Vaders met dochters. Modern geklede meisjes en vrouwen in nikab, met alleen de felle ogen zichtbaar. Rijk en arm. Soldaten en jongeren. Egypte in al zijn schakeringen.
'Maar wel één volk', zegt Seif.

De 18-jarige student heeft zijn land de jongste weken zien veranderen. 'De mensen zijn veranderd. Ze hebben meer respect voor elkaar en ze hebben de handen in elkaar geslagen. En samen hebben we iets gepresteerd waar niemand enkele weken geleden van had durven dromen.'

Een Egyptische vrouw. Uitgelaten en blij met het aftreden van Mubarak.

Een hele feestnacht lang blijft het Tahrir-plein een enorme collage met allemaal stukjes blijdschap. Een oude man in een lang wit gewaad vergeet even dat hij moeilijk te been is en gooit zijn wandelstok juichend de lucht in.
Een vader maakt foto's van zijn kinderen, hoog op een van de vele werkloos gebleven legertanks. Een betoger die dagenlang op het plein heeft gekampeerd, is zo ontroerd dat hij met tranen in de ogen naar het feest zit te kijken.
En Karim, de directeur van een jeugdtheater in Caïro, houdt zijn nichtje Maryam wild dansend hoog boven zijn hoofd. 'Net vandaag wordt ze één jaar', zegt hij. 'Ze verjaart op een dag die voor altijd historisch zal blijven.'

Dat is immers het gevoel waarmee Egypte de nacht in gaat: de hoop dat er een nieuw Egypte is geboren.

De problemen in Rhind Papyrus zijn, gemeten naar de huidige maatstaven, niet moeilijk. De uitdaging voor wetenschappers is om te ontcijferen om welke raadsels het precies gaat en de juistheid ervan te controleren.
Fouten zijn al gevonden; ook in het op St Ives lijkende raadsel, waarin Ahmes een foutje maakte. Terwijl het toch echt niet zo moeilijk is: de juiste oplossing is 7 + 7² + 7³ + 7⁴ + 7⁵ = 19607. (En het antwoord van het Engelse St Ives raadsel is 1 + 1 + 7 + 7² + 7³ + 7⁴ = 2802; al hangt het er maar net vanaf hoe je de opgave interpreteert: het is niet gezegd dat die zeven vrouwen (met die zakken en die katjes en babykatjes) met die man meegaan naar St Ives, dus het antwoord 2 (I en a man) is ook verdedigbaar, en zelfs het antwoord 1 (I) is verdedigbaar, omdat de ik-persoon in het versje die man kan zijn tegengekomen tijdens zijn reis naar St Ives, maar dat wil nog niet zeggen dat die man dezelfde bestemming had Zo slecht waren die oude Egyptenaren dus niet: de Rhind-Papyrusversie laat minder ruimte voor verschillende interpretaties!)