Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
23-04-2012
mythes die eigenlijk niet kloppen
mythes die eigenlijk niet kloppen
De Nijlkrokodil leeft in de Nijl en in Groot-Brittannië regent het bijzonder veel. Deze en nog andere 'wijsheden' zijn mythes die eigenlijk niet kloppen. Lees hier de bekendste mythes.
1: De grootste piramide staat in Egypte Als we het woord piramide horen dan denken we spontaan aan Egypte. Maar de beroemde piramide van Cheops, met een breedte van 230 meter, is niet de grootste in zijn soort. In de buurt van Mexico City staat namelijk de Cholula piramide die 425 meter breed is en zich dus over een groter grondoppervlak uitstrekt. De Cheops is daarentegen wel hoger.
2: De Chinese Muur is zichtbaar vanaf de maan De beroemde Chinese Muur mag dan wel het langste bouwwerk ter wereld zijn, maar toch is dit icoon niet zichtbaar vanaf de maan, die zich op 380.000 km van onze aardbol bevindt. Vanuit het ISS hebben astronauten al wel eens met een telelens ingezoomd op de muur maar het internationale ruimtestation is dan ook maar 350 km van de aarde verwijderd.
3: De scheefste toren staat in Pisa De toren van Pisa helt vier procent over en is de beroemdste scheve toren. Een kerk in de Duitse stad Suurhusen staat echter nog schever. Die toren staat 5,19 procent gebogen en veroverde daarmee een plaats in het Guinness Book of World Records.
4: Eskimo's wonen in iglo's Eskimo's hebben eigenlijk nooit echt in iglo's gewoond. Ze gebruikten ze enkel als een tijdelijke verblijfplaats tijdens de jacht. De Inuit, de naam waarmee de Eskimo's van Groenland en Canada zichzelf aanduiden, wonen nu in stenen huizen, vroeger in hutten en tenten.
5: De Dode Zee bevat het zoutste water Het is bekend dat je door het hoge zoutgehalte van 33 procent kan drijven op het water van de Dode Zee. Toch bevat dit meer niet het zoutste water ter wereld. Met 34,8 procent bevat het Assalmeer in Djibouti meer zout. Het Don Juanmeer op Antarctica doet zelfs nog beter met een zoutgehalte dat de veertig procent overschrijdt.
6: De Nijlkrokodil leeft in de Nijl De Nijlkrokodil mag dan wel in heel Afrika voorkomen maar niet (meer) in de Nijl. Door de bouw van de bekende Aswandam werden deze dieren verdreven uit Egypte en uiteindelijk zelfs teruggedrongen tot ver in buurland Soedan.
7: Venetië heeft de meeste bruggen De stad Venetië met de vele kanalen heeft wel degelijk veel bruggen (398) maar reikt nog niet tot aan de enkels van Amsterdam (1.282) en Hamburg (2.123).
8: Het verkeer rijdt enkel links in Groot-Brittannië en de Britse koloniën In maar liefst 59 landen rijdt het verkeer aan de linkerkant van de weg en dat zijn niet allemaal Britse koloniën. Ook in Zuidelijk Afrika, Japan, Thailand en Pakistan wordt er links gereden.
9: De Panamahoed komt uit Panama Het bekende stroachtige hoofddeksel wordt door vele mensen Panamahoed genoemd. Toch vindt de productie ervan plaats in Ecuador en Mexico. Hoe is die naamgeving dan ontstaan? Vroeger werden zulke hoeden via een centrale douanepost in Panama geëxporteerd en kreeg elk exemplaar de stempel 'Panama'.
10: Het regent veel in Groot-Brittannië Als men naar Groot-Brittannië reist, wordt vaak gedacht dat het zal regenen. Toch regent het daar minder dan we veronderstellen. In de Italiaanse hoofdstad Rome regent het bijvoorbeeld meer.
ANKARA - De kleindochter van de laatste Ottomaanse sultan, prinses Neslisah, is maandag op 91-jarige leeftijd overleden in Istanbul. Dat heeft haar familie bekendgemaakt. Ze was het oudste lid van de Ottomaanse dynastie.
Prinses Neslisah werd in 1921 geboren, twee jaar voor er een eind kwam aan het Ottomaanse rijk en de republiek Turkije werd gesticht. Ze was een kleindochter van sultan Vahdettin. Prinses Neslisah was getrouwd met de Egyptische prins Muhammed Abdel Monem, die van juli 1952 tot juni 1953 regent was van Egypte. Hij overleed in 1979.
Egyptespecialist Nile Travel
heeft vertrouwen in de toekomst
AMSTERDAM, 20120308 -- De nieuwe
Egyptische regering gaat investeren in het toerisme. Na een jaar van onrust en
onduidelijkheid zien ook Nederlandse reisorganisaties positieve ontwikkelingen
in Egypte. Magdi Moustafa, directeur van Egyptespecialist Nile Travel, maakt het
allemaal van dichtbij mee. "Vorige week bezochten we in samenwerking met
Transavia met een delegatie het congres 'The Future of Tourism in Egypt'. We
spraken ook met vertegenwoordiging van het nieuwe Egyptische parlement. Dat
stemt ons zeer positief."
Vorig jaar daalde het toerisme in Egypte
door de onrust met zon 33% ten opzichte van 2010. Begin 2012 staat Egypte er
heel anders voor. In de toeristische gebieden aan ambitie geen gebrek, maar ook
het nieuwe parlement gaat de schouders onder het toerisme zetten. Eind februari
werd dit allemaal besproken op het congres The Future of tourism in
Egypt.
Nieuwe politiek Magdi Moustafa was
aanwezig bij het congres. "We hebben ons zorgen gemaakt over de politieke
situatie in Egypte, maar alle politieke partijen hebben toerisme zeer hoog in
het vaandel staan. Er is veel gezegd en geschreven in westerse media over de
grootste politieke partij, het Moslimbroederschap. Een ding is duidelijk, elke
toerist zal met open armen ontvangen worden."
Investeringen
Momenteel wordt er nog steeds geïnvesteerd in het toerisme in
Egypte. Luchthavens in de buurt van badplaatsen worden uitgebreid en ook de
capaciteit in hotelkamers groeit nog steeds. Op het congres spraken
parlementsleden en de toerisme-autoriteit in Egypte ambitieuze plannen voor de
toekomst uit.
Zo wordt er gedacht aan dependances van het wereldberoemde
Egyptische museum in diverse badplaatsen, een snelle treinverbinding tussen
Cairo en de badplaatsen en betere opleiding voor mensen werkzaam in het
toerisme.
Vrijheid Het Moslimbroederschap en andere
aanwezige politieke partijen op het congres maakten ook nog eens extra duidelijk
dat elke toerist zich vrijelijk in Egypte moet kunnen bewegen, waarbij respect
voor de normen en waarden van de toerist voorop staan.
Positief
Moustafa houdt een zeer goed gevoel over aan het congres. "Dit is
één van de positieve signalen die we de laatste maanden vaker zien. Er zijn een
hoop goede plannen. Met de presidentsverkiezingen in juni in het vooruitzicht,
kunnen er ook snel veranderingen komen. Iedereen is eensgezind en kijkt naar de
toekomst."
Nile Travel verzorgt al 25 jaar reizen naar Egypte en is de
grootste aanbieder van reizen naar Egypte in Nederland. "De situatie die we nu
zien is spannend, maar ook zeer positief. Onze lokale gidsen zijn er klaar voor
en we weten precies wat er speelt in Egypte. Daardoor kunnen we onze klanten
voorzien van een goed advies."
(Novum/AP) - JERUZALEM - Op een bazaar in de Oude Stad van Jeruzalem zijn
twee gestolen deksels van eeuwenoude Egyptische doodskisten ontdekt.
Dat heeft
de Israëlische oudhedendienst
dinsdag bekendgemaakt. De deksels zijn in beslag genomen.
De versierde houten deksels zijn onherstelbaar beschadigd, doordat ze in
tweeën waren gezaagd. De deksels stammen uit de zestiende tot de veertiende eeuw
voor Christus en de tiende tot de achtste eeuw voor Christus.
Volgens de oudhedendienst hebben de dieven de deksels waarschijnlijk gestolen
uit Egyptische graftombes en naar Dubai gesmokkeld. Van daaruit zouden ze via
Europa in Israël terecht zijn gekomen.
Wanneer de diefstal plaatshad is niet bekend. Israël wil de deksels teruggeven
aan Egypte.
We kenden hem alleen maar uit documenten: Sénakht-en-Re. Maar nu zijn ook sporen uit zijn leven teruggevonden.
Sénakht-en-Re: de naam kenden archeologen al. Die komt namelijk terug in drie documenten die allen één of twee eeuwen na de dood van de farao zijn opgesteld. Maar verder wisten we helemaal niets van deze mysterieuze heerser. Een nieuwe vondst brengt daar nu echter verandering in.
Hier staan de namen van de farao vermeld. Foto: CNRS.fr.
Deur Wetenschappers waren bezig met opgravingen rondom de tempel van Ptah toen ze op de resten van een kalkstenen deurpost stuitten. Deze bleek onderdeel uit te maken van een gebouw. Op de deurpost werden hiëroglyfen aangetroffen.
De deurpost is meer dan twee meter hoog en weegt bijna een ton. Uit de hiëroglyfen blijkt dat de deur aan de zonnegod Amon-Re werd opgedragen. Ook staat op de deurpost beschreven wie het gebouw tot stand liet komen.
En dat is u raadt het al farao Sénakht-en-Re.
Titels Het is voor het eerst dat er in Egypte sporen uit het leven van de farao worden teruggevonden (ook de tombe van de farao is nooit gevonden). Dankzij deze vondst zijn de onderzoekers dan ook een stuk wijzer geworden.
Zo kunnen ze de farao nu eindelijk op de juiste plaats op de tijdlijn plaatsen. Het gebouwtje stamt namelijk uit de zeventiende dynastie (1634 tot 1543 voor Christus). Ook is nu met zekerheid te stellen dat Sénakht-en-Re echt een farao was. Op de deur wordt hij beschreven als Horus Koning van Opper- en Neder-Egypte en Zoon van Ra. De onderzoekers benadrukken dat het heel bijzonder is dat een farao aan de hand van één object met daarop al zijn titels kan worden geïdentificeerd.
Voor de oude Egyptenaren was deze farao waarschijnlijk heel belangrijk: hij werd gezien als één van de grondleggers van het Nieuwe Rijk. Dit is een periode die ongeveer van 1550 tot 1070 voor Christus duurde en volgde op de Tweede Tussenperiode.
In laatstgenoemde periode was een groot deel van Egypte in handen van de Hyksos. Zij werden echter ergens rond 1568 voor Christus uit Egypte verdreven.
Plaquette
met afbeelding godin Hathor in gedaante van een koe, omgeven door een papyrusbos
(750-332 v. Chr.)
Tuinen van de farao's brengt bloemen, planten, kruiden en bomen van
de oude Egyptenaren naar Leiden. De tentoonstelling is ingericht als een
siertuin met een centrale vissenvijver, net als de fraaie tuinen van
oud-Egyptische paleizen, tempels en luxe woonhuizen. U ontdekt hoe mooi
en gevarieerd de bloemen en planten in Egypte waren en waarvoor ze werden
gebruikt.
Lotusknoppen, papyrusbloemen en drieduizend jaar oude plantenresten
De tentoonstelling laat zien dat bloemen en planten een belangrijke rol
speelden in het dagelijks leven van de oude Egyptenaren en in hun religie. Dat
gebeurt aan de hand van meer dan tweehonderd voorwerpen, zoals afbeeldingen van
Egyptische landschappen en tuinen op stenen reliëfs, amuletten en vaasjes van
glas en faience in de vorm van lotusknoppen, papyrusbloemen, vruchten,
kleurrijke sieraden en gedroogde bloemenkransen uit het graf van farao Ramses
II.
Bijzonder zijn de gedroogde bloemen, vruchten en planten die in het droge
Egyptische klimaat drieduizend jaar bewaard zijn gebleven.
Siertuinen voor de elite
Een keur aan gewassen floreerde in de tuinen, bloemkwekerijen, akkers,
moestuinen, boomgaarden en wijngaarden op de vruchtbare strook land aan de
oevers van de Nijl.
De elite liet siertuinen aanleggen, waar men genoot van de
schaduw van de bomen. Deze tuinen stonden vol met kleurige bloembedden met
korenbloemen, papavers en kamille. In de vijvers geurden de blauwe lotussen.
Medicinale en goddelijke krachten
De opbrengst van Egyptische land- en tuinbouw werd niet alleen gebruikt voor
consumptie, maar ook om aan goden en overledenen te schenken. Aan de meeste
gewassen schreven de oude Egyptenaren medicinale en goddelijke krachten toe. De
lotus bijvoorbeeld, gold bij uitstek als symbool van nieuw leven.
De wilde
vijgenboom was de woonplaats van de hemelgodin. Ook voor het leven na de dood
waren bloemen en planten belangrijk. In het ideale geval had het graf een eigen
tuin, of waren de wanden met tuinvoorstellingen beschilderd.
Inspiratie
Tot in onze tijd zijn Egyptische plantenmotieven een bron van inspiratie zijn
voor kunstenaars en wetenschappers. Tuinen van de farao's onderstreept
dat met een selectie van Art Deco kunst, negentiende-eeuwse sieraden met
Egyptische lotusmotieven en tekeningen die zijn gemaakt tijdens de expeditie van
Napoleon in Egypte.
Wandelroute Hortus botanicus
De Hortus botanicus
Leiden (op 5 min. loopafstand van het museum) biedt een wandelroute langs
planten uit het Midden-Oosten in de tuin en in de Victoriakas.
Extra's bij de tentoonstelling
Egyptische
praalwagen op het Bloemencorso Bollenstreek (18 t/m 22 april 2012)
full colour tentoonstellingsboekje (14,95)
RoMeO Magazine (2,95)
gedetailleerde maquette (4,7 x 2,5 m.) van de paleistuin die farao Achnaton
bouwde in zijn hoofdstad Amarna (te zien in een aparte zaal bij de museumentree)
plantenroute door het museum
lezingen en workshops
Ladies Night
Egyptisch assortiment in de Museumshop
kinderactiviteiten in de meivakantie
Tuinen van de farao's is in het Rijksmuseum van Oudheden
gelijktijdig te zien met de tentoonstelling Eilanden van de
goden.
Groepsrondleiding
Een groepsrondleiding met gids over Tuinen van de farao's kunt u
doen op alle dagen dat het museum open is. Het kost 75 per uur (max. 25
personen, exclusief toegang museum). U kunt een groepsrondleiding online reserveren. Telefonisch reserveren
via de Servicedesk kan ook: 071 - 5163 163.
Tuinen van de farao's kwam tot stand met dank
aan de Hortus botanicus Leiden, het Römisch Germanisches Museum (Keulen), het
Botanisher Garten und Botanisches Museum Berlin-Dahlem (Berlijn), Steltman
Juwelier (Den Haag) en de BankGiro Loterij.
Jezus Christus ontkwam niet aan vervolging door de Romeinen
Het verhaal van de joodse rabbi Jezus van Nazaret is een krachtige vertelling, een tragedie zonder een tragisch einde.
In de klassieke Griekse tragedie heerst het noodlot. Niemand ontsnapt aan zijn of haar (nood)lot. Elke poging om uit het tragische te komen, leidt tot meer tragedie. De onontkoombaarheid van het lot is de kern van de tragedie.
Mirakel Ook het verhaal van Christus is tragisch. Zijn geboorte was al een mirakel. Het was voorzien dat hij en zijn familie moesten worden vervolgd. Dit lijkt op het begin van een Griekse tragedie.
Toch is het een joods verhaal. Maria vluchtte met de pasgeboren Jezus naar Egypte. Vanaf hier zwijgt de verteller. Totdat Jezus weer terug is in het Heilige Land.
Iconografie Maar de iconografie verraadt de invloed van de oude Egyptenaren op het fenomeen 'zoon van God'.
Drie eeuwen eerder hoorde Alexander de Grote van een priester bij een tempel van Zeus in Siwa (Egypte) al woorden die hem uit de wereld van mensen hebben gerukt: O pai Dios - de zoon van God of Zeus. Alexander de Grote kreeg de bijnaam 'de zoon van God'.
Egypte, daar begon ook het verhaal van Mozes, waar de goddelijke wil de joden uit de slavernij verloste.
Onbegrijpelijk In Egypte zocht de joodse Jezus zijn toevlucht. Dat is werkelijk een mirakel, een narratief mirakel. Maar even groot en onbegrijpelijk is een ander mirakel.
Het vroege christendom ontwikkelde een onverzadigbare vorm van het antisemitisme. Terwijl de oprichter van het christendom geen christen maar een jood was. Dat is toch een onverklaarbaar mirakel!
Het woord 'christen' is een latere uitvinding van heiligen. De tragedie van Jezus was juist het feit dat hij volgens de openbaring, dus de wil van God, moest lijden. En hij heeft geleden: hij is gemarteld en gedood door de Romeinen. Maar het Jezusverhaal kent geen tragisch einde en dat is het verschil met de Griekse tragedie. Daar eindigt alles tragisch en noodlottig.
Fluitend Christus werd vermoord, maar herrees op de derde dag. Fluitend kondigden de vrouwen, de Marias, zijn herrijzenis af.
Dit is precies het on-Griekse aan het christelijke Europa: een tragedie zonder tragisch einde. Zou dat in het perspectief van Grieken geen komedie zijn?
Het is een voor ons herkenbare toestand: een tragedie zonder tragisch einde is gewoon een Hollywoodfilm. Een gemiddelde Hollywoodfilm heeft een happy end. Het Europese christendom is een verhaal met een happy end. Hierin ligt precies de kracht en de zwakte van Europa: de ontkenning van de dood en eindigheid.
Bron van kracht De tragische komedie is natuurlijk een bron van kracht als je weet dat alles uiteindelijk goed eindigt. Dat motiveert de mens om te handelen.
Maar daarmee wordt hij tegelijkertijd verzwakt. Als het happy end niet zichtbaar is, durft de Europeaan niet te handelen. Het Europese geloof is immers een geconditioneerd geloof. Maar het aanvaarden van het tragische is juist de bron van creativiteit en weerbaarheid.
Abraham Hoe moeten we Europa begrijpen? Wat is Europa? Athene en Rome, of Jeruzalem? Ik begrijp Europa met behulp van twee metaforen: Abraham en de Odysseus.
De joodse Abraham trok telkens weg. Hij was de nomade onder de nomaden. Een nomade met een goddelijk gevoel voor gerechtigheid. Abraham trok bij volkeren binnen. Hij voerde de dialoog met anderen en eindigde zijn dialoog met een contract.
Abraham is de man van beloftes. Als mensen geen beloftes kunnen afleggen en aanvaarden, zal de wereld aan onbetrouwbaarheid ten onder gaan. Zonder belofte is er geen vorm van goede trouw of redelijkheid en billijkheid. Maar Abraham keerde nooit terug.
Hij trok verder, hij was de 'terugloosheid' zelve. Hij verlangde niet naar een plek, maar hij verlangde vooruit, naar een onbestemde toekomst. Het joodse Europa symboliseert in haar geschiedenis het verlangen om terugloos - zonder een terugkeer - op aarde te zijn. De Europeanen waren altijd onderweg naar een onbestemde plek en toekomst.
Homerus Maar Europa is ook Odysseus. De held van Homerus werd telkens verleid met alles waarmee goden en demonen een sterfelijke mens kunnen misleiden. Maar hij wilde toch naar huis teruggaan - terugkeren.
Waarnaar wilde hij terugkeren? Naar een vrouw, naar de waarheid, Penelope. Odysseus is de held van de eeuwige terugkeer. Ook dat is Europa. Een goede Europeaan verlangt altijd naar een terugkeer (hoe imaginair ook) naar Europa.
Alles wat de Europeaan aanraakt, neigt te europeaniseren. Odysseus is de eeuwige terugkeer, het eeuwige verlangen om naar de plek, naar het afgebakende, naar de oerplek terug te keren. Europa is daarom een dubbelzinnig en tweevoudig verlangen: de eeuwige terugloosheid van Abraham en de eeuwige terugkeer van Odysseus.
Ambigue figuur Christus van Europa is daarom geen zuivere jood. Hij is een ambigue figuur: held in een tragedie met een happy end. Hij symboliseert de pijn, maar ook de verlossing, het weggaan en toch de belofte om ooit naar huis, naar Jeruzalem terug te gaan.
Christus is daarom het scharnier van Europa. Jezus is Abraham en Odysseus tegelijk. Ja, dat is literatuur: een ambigue affaire.
Kloof Er blijft een onoverbrugbare kloof tussen Jezus als Christus, een joodse rabbi, en het christendom. Het christendom is de geschiedenis, maar Christus is voorbij de historie.
Het is ook de onoverbrugbare kloof tussen literatuur en werkelijkheid, tussen het transcendente en het immanente, tussen hier en daar, tussen altijd-zijn en steeds voorbij-zijn en tenslotte tussen Rome en Jeruzalem.
Twee beloftes komen samen in Europa: het joodse eeuwige verlangen naar terugloosheid en het Hellenistische eeuwige verlangen naar terugkeer.
Onlangs stelden wetenschappers dat de jonge farao een klompvoet had. Maar deskundigen trekken dat nu sterk in twijfel.
In 2005 werd de mummie van Toetanchamon gescand. Vier jaar later publiceren onderzoekers hun bevindingen op basis van die scans. Ze stelden onder meer dat de linkervoet van de farao een klompvoet was.
Niets van waar Wetenschapper Robert Connolly gelooft daar echter niets van. Hij scande de mummie in 1968 en uit die scans blijkt dat beide voeten prima in orde waren. De schade die de onderzoekers in 2009 constateerden, moet na 1968 zijn toegebracht. Connolly stelt dat hij dat zelfs kan bewijzen.
Onderzoeker Ronald Harrison leidde het onderzoeksteam van 1968 en liet een scan van de linkervoet van Toetanchamon opnemen in een boek. In samenwerking met New Scientist zocht Harrison dat boek weer op en de scan zat er inderdaad in.
Oeps Wat is erop te zien? Een gezonde voet. Maar daarmee was nog niets bewezen, zo bleek even later. Hoewel de scan het label linkervoet droeg, bleek het in werkelijkheid een scan van de rechtervoet te zijn. Dat schoot dus niet op.
De mummie van Toetanchamon zoals Howard Carter die vond. Foto: Harry Burton (via Griffith.ox.ac.uk).
Geen klompvoet Toch leverde de zoektocht van Connolly wel wat op. Steeds meer deskundigen blijken zich namelijk achter de onderzoeker te scharen. Chirurg James Gamble bijvoorbeeld.
Hij stelt op basis van de scans uit 2005 dat de linkervoet onmogelijk een klompvoet kan zijn. De voet moet na Toetanchamons dood wat gedraaid zijn geraakt. De botten hebben namelijk geen abnormale vorm en dat zou wel moeten als het een klompvoet was.
Frank Rühli die de scans van 2005 bestudeerde, kan zich wel voorstellen dat beschadigingen na Toetanchamons dood tot de verkeerde diagnose leidden, zo meldt New Scientist. Maar er is maar één manier om daar achter te komen: de scans uit 1968 moeten worden teruggevonden. Connolly is naarstig op zoek naar het bewijsmateriaal.
Vooralsnog zonder resultaat. Maar het lijkt erop dat het vinden ervan heus niet alle vragen op gaat lossen. Elke keer als we iets van Toetanchamon denken te weten, wordt dat namelijk al snel weer in twijfel getrokken. Het lijkt wel alsof de mummie vastbesloten is niets van Toetanchamons geheimen prijs te geven.
Wetenschappers hebben een crème die de farao wellicht veelvuldig gebruikte geanalyseerd en troffen er gevaarlijke stoffen in aan.
Het potje werd lang geleden al gevonden en is in het bezit van de universiteit van Bonn. Onderzoekers gaan ervan uit dat het potje aan farao Hatsjepsoet toebehoorde, omdat dat op het flesje staat.
Geen parfum Lang dachten wetenschappers dat het een parfumflesje was. Maar uit een analyse blijkt nu iets anders. Na twee jaar onderzoek is nu duidelijk dat het flesje een soort van lotion voor de huid bevatte of mogelijk zelfs medicatie voor een koningin die last had van eczeem, stellen de onderzoekers in een persbericht.
Het flesje. Foto: Ägyptisches Museum / Uni Bonn.
Kankerverwekkend In de lotion zaten diverse vetten die huidaandoeningen konden verzachten. Maar de onderzoekers troffen er ook benzopyreen in aan. Een kankerverwekkende stof. Benzopyreen is één van de meest gevaarlijke substanties die we kennen, stelt expert Helmut Wiedenfield. Het stofje mag vandaag de dag niet meer in cosmetica worden gebruikt, maar is nog te vinden in bijvoorbeeld verbrand voedsel.
Kanker Met de lotion vallen de puzzelstukjes op zijn plaats. We weten al lang dat Hatsjepsoet kanker had en mogelijk zelfs aan kanker overleed, stelt expert Michael Höveler-Müller. We weten nu mogelijk de oorzaak daarvan. Het is zeker niet ondenkbaar dat Hatsjepsoet de crème veelvuldig gebruikte: het is bekend dat familie van haar last had van huidaandoeningen met een genetische oorzaak.
Lang niet iedereen is overtuigd door het onderzoek. Om er zeker van te zijn dat de crème de oorzaak was, moeten sporen daarvan in het lichaam teruggevonden worden. Ook het feit dat het bewuste flesje uit twee delen bestaat, doet experts twijfelen. Zoiets is nog nooit in Egypte aangetroffen en het zou dus ook zomaar een nep flesje kunnen zijn.
In Egypte bedacht een vrouw een bijzonder plan om haar man te vermoorden. Ze bedreef met hem de liefde tot hij helemaal murw was en stak hem toen dood. Vervolgens sneed ze de man aan stukken om zijn lichaamsdelen aan de zwerfkatten en -honden te voederen.
Bij haar arrestatie, twee weken na de moord, verklaarde de vrouw dat ze constant werd mishandeld en gekleineerd door haar echtgenoot. Ze zei ook dat ze enkele weken het internet had afgezocht om een moordplan uit te werken dat de politie om de tuin zou kunnen leiden, zo schrijft Emirates 24/7 op zijn website.
Te klein mes De vrouw, in het dagelijks leven een toeristische gids in de stad Minya, besloot om haar man uit te putten door de hele nacht seks met hem te hebben. Nadat hij doodmoe in slaap was gevallen, stak ze hem tientallen keren met een mes. Dat bleek echter te klein om de man te doden, waarna ze in de keuken een groter steekwapen ging halen. Uitgeput vleide de vrouw zich enkele uren later naast haar dode echtgenoot neer. Voederen vanaf balkon 'Nadat ik weer wakker was, begon ik hem te villen en in stukken te snijden. Vanaf mijn balkon gooide ik stukje voor stukje zijn lijk naar de honden en de katten op straat. Elke keer wanneer de dieren een stuk hadden opgegeten, gooide ik een ander deel van het lichaam van het balkon', aldus de vrouw.
Beenderen en schedel verbrijzeld Nadat alle lichaamsdelen waren opgegeten, sloeg de vrouw de schedel en de beenderen van haar man aan stukken met een gasfles. Ze schilderde de botresten zwart om ze onherkenbaar te maken en dumpte ze in de vuilnisbak. Vermist Veertien dagen na de opmerkelijke moord werd het slachtoffer door zijn broer als vermist opgegeven. Korte tijd later ontdekte een vuilnisman een van de zwartgeschilderde beenderresten. Dit spoor leidde de politie naar de wraakzuchtige echtgenote. Echtscheiding geweigerd 'Ik heb hem gedood omdat hij me constant beledigde en mishandelde', aldus de vrouw bij haar arrestatie. 'Hij had mijn zelfrespect totaal ondermijnd.
Hij weigerde een echtscheiding zodat me niets anders restte dan hem te vermoorden.
Ze staat bekend als een geweldige en immens machtige minnares, maar wie was de beroemde Cleopatra nu echt?
Cleopatra is de boeken ingegaan als één van de meest beroemde minnaressen. Belangrijkste reden daarvoor is dat ze er in haar relatief korte leven in slaagde om maar liefst twee van de grootste heersers uit die tijd aan de haak te slaan. Maar er is zoveel meer over Cleopatra te vertellen
Geromantiseerd Er is vrij veel over Cleopatra geschreven. Vaak betreft het sterk geromantiseerde verhalen over verlangen naar liefde, macht en uiterlijk vertoon. In die verhalen wordt Cleopatra een personage dat van alle tijden is en dus zowel op het witte doek als in de boekhandels goed verkoopt. Over de echte Cleopatra is heel weinig bekend.
En wat we weten, is wellicht nog niet eens helemaal waar. Veel informatie over Cleopatra hebben we namelijk te danken aan Octavianus: de grote vijand van zowel Cleopatra als haar geliefde Marcus Antonius. Het is dan ook niet ondenkbaar dat die informatie geheel subjectief is. Sterker nog: het is aannemelijk dat de verhalen vooral de belangen van Octavianus onderstrepen.
Gelukkig zijn er enkele dingen die we dankzij monumenten, beelden en andere geschriften wel zeker weten.
De mooiste van het land?
Wie aan Cleopatra denkt, ziet waarschijnlijk direct een mooie vrouw opdoemen met een knap gezicht en een slank lichaam. Dat beeld hebben vele (geromantiseerde) boeken, theaterstukken en films op ons netvlies gebrand. Maar of het ook klopt? Waarschijnlijk niet. Cleopatra wordt door haar tijdsgenoten zelden geroemd om haar schoonheid. Veel vaker hebben ze het over haar charisma en charme. Een slecht teken
Macedonië Cleopatra kwam niet uit het geslacht der faraos. Haar familie kwam oorspronkelijk uit Macedonië. Net als de beroemde Alexander de Grote. Hij veroverde Egypte in de vierde eeuw voor Christus. Na zijn dood viel het grote rijk snel uiteen en werd Ptolemaeus I Soter koning van Egypte. Het was het begin van een nieuwe dynastie: de Ptolemaeïsche dynastie. Het koningshuis bestond honderden jaren en verwelkomde in 69 voor Christus de beroemde Cleopatra VII Philopator. Het babytje zou de laatste farao van het oude Egypte worden en maar liefst 21 jaar over het land heersen.
Egypte Cleopatra was de dochter van Ptolemaeus XII. Ze groeide op in één van de wereldsteden van die tijd: het prachtige Alexandrië. Hoewel haar familie al jaren over Egypte regeerde, sprak deze de Egyptische taal niet.
Uit verhalen blijkt echter dat Cleopatra de taal wel meester was. Dat wijst erop dat ze zich verbonden wist met Egypte. Haar verlangen om als de reïncarnatie van Isis (een belangrijke Egyptische godin) beschouwd te worden, onderschrijft die aanname alleen maar.
De macht Als vader Ptolemaeus XII ziek wordt en niet langer in staat is om Egypte te regeren, besluit hij zijn macht te delen. Hij gaat het land samen met Cleopatra VII besturen.
Als het lichaam van Ptolemaeus XII het echt begeeft, neemt Cleopatra de macht over en regeert ze tijdelijk samen met haar broer Ptolemaeus XIII. Het jongetje is dan tien jaar oud. Cleopatra telt dan achttien lentes. Cleopatra huwde Ptolemaeus XIII: een gewoonte die de Ptolemeërs van de oude Egyptische faraos hadden afgekeken.
Van links naar rechts: Ptolemaeus XII (de vader van Cleopatra), Ptolemaeus XIII en Ptolemaeus XIV (de broers van Cleopatra). Laatstgenoemde broer is waarschijnlijk in opdracht van Cleopatra vermoord. Ze wilde zo wellicht voorkomen dat hij dezelfde stunt uit zou halen als zijn oudere broer, Ptolemaeus XIII.
Ruzie in het paleis Regeren over Egypte was niet gemakkelijk. Maar het werd nog lastiger doordat er twee kapiteins aan het roer stonden: de onafhankelijke Cleopatra en haar man/broer Ptolemaeus XIII. Alles wijst er echter op dat Cleopatra de touwtjes in handen had: haar broer was nog jong en miste de ervaring die Cleopatra tijdens het regeren met haar vader al had opgedaan.
Maar zo rond het jaar 48 voor Christus verdwijnt de naam van Cleopatra plotseling uit de koninklijke geschriften. Haar man/broer en zijn adviseurs zijn niet te spreken over het feit dat ze de macht naar zich toetrekt en verbannen haar. Cleopatra laat zich natuurlijk niet zomaar uit het veld slaan: ze verzamelt een leger en is klaar om terug te slaan. Haar broer heeft dat zien aankomen en heeft zijn legers klaarliggen. Cleopatra is kansloos. Maar dan helpt de buitenlandse politiek haar op weg.
Een slimme meid?
Doordat verhalen over haar uiterlijk en romances de boventoon voeren, zou men bijna vergeten dat Cleopatra ook nog eens iets langer dan twee decennia over Egypte regeerde! Ze was dan ook zeker niet dom. Ze kende meerdere talen en wist waarschijnlijk ook het nodige over retorica, astronomie, geometrie en medicijnen. Ook haar kennis over chemische processen (onder meer het maken van make-up) zou enorm zijn geweest en er zelfs voor gezorgd hebben dat ze de beroemde weddenschap met Marcus Antonius won.
Julius Caesar In Rome is in diezelfde periode namelijk ook een machtsstrijd bezig: Julius Caesar en Pompeius vechten er om de troon. De eerste wint en Pompeius vlucht naar Egypte. Ptolemaeus ziet het als de ultieme mogelijkheid om een wit voetje te halen bij Caesar en laat Pompeius ombrengen.
De reactie van Caesar is niet in lijn met de verwachtingen: de heerser wordt woedend als hij hoort dat Ptolemaeus Pompeius uit de weg heeft geruimd. Pompeius was immers een belangrijke Romein en bovendien de weduwnaar van Caesars dochter Julia. Dat Ptolemaeus het recht in eigen hand had genomen, is in de ogen van Caesar onvergeeflijk.
In het tapijt Cleopatra moet het allemaal vanuit ballingschap met lede ogen aanzien. Tegelijkertijd bood de situatie kansen: nu Caesar zo boos was op Ptolemaeus kon zij wellicht met een beetje hulp van de Romein weer aanspraak maken op de troon.
Ze moest alleen een manier bedenken om langs de legers van Ptolemaeus te komen en het paleis te bereiken. Legendes wijzen erop dat ze het zeer vindingrijk aanpakte: ze rolde zich in een tapijt en kon zo ongezien langs alle wachtposten komen.
Cleopatra verrast Julius Caesar door uit de rol tapijt te stappen. Een schilderij van Jean-Léon Gérôme.
Verstrengelde belangen Caesar moet direct onder de indruk zijn geweest van Cleopatra: hij neemt de macht van Ptolemaeus af en geeft deze terug aan Cleopatra. Omdat het onmogelijk was dat een vrouw alleen regeerde, liet Caesar haar de macht delen met haar jongere broer Ptolemaeus XIV. Hij werd ook haar echtgenoot. Pikant detail: al snel bloeide er ook wat moois tussen Cleopatra en Caesar op en bevalt Cleopatra van hun zoontje: Caesarion.
Het is lastig vast te stellen of de relatie tussen Caesar en Cleopatra vooral een verstandshuwelijk of een gepassioneerde romance was. Vaststaat dat ze beiden baat hadden bij een goede verstandhouding. Cleopatra kon haar greep op Egypte verstevigen en wist bovendien zeker dat Rome haar land (rijk aan onder meer graan) niet zou aanvallen. Caesar had weer heel andere belangen.
Zo had Ptolemaeus XII een enorm geldbedrag van de Romeinen geleend. De koning had het geld nooit terugbetaald en Caesar wilde dat nu verhalen op Cleopatra. Als er al iets wijst op het feit dat Caesar zijn politiek belangrijker vond dan zijn affaire dan is dat wel het conflict dat Cleopatra en hij over Caesarion hadden. Cleopatra wilde dat Caesar de jongen als zijn erfgenaam zou aannemen, maar Caesar weigerde en wees zijn verre neef Octavianus als zijn opvolger aan.
Paranoia?
Nadat Ptolemaeus XIII Cleopatra zo bedrogen had, leek ze niemand meer te kunnen vertrouwen. Ze laat later niet alleen haar broer Ptolemaeus XIV ombrengen, maar ook haar zus Arsinoe moet het ontgelden. Door die doodvonnissen te tekenen, tekende Cleopatra eigenlijk haar eigen doodvonnis: haar macht groeide en daarmee werd ze voor andere machthebbers een steeds belangrijker doelwit.
Moord Lang duurt het geluk niet: in het jaar 44 voor Christus wordt Caesar vermoord. Cleopatra houdt de teugels desalniettemin strak in handen. Ze blijft Egypte besturen en verstevigde haar positie waarschijnlijk zelfs door haar broer uit de weg te ruimen. Omdat ze als vrouw niet alleen op de troon mag zitten, wijst ze haar zoontje aan als tweede bestuurder. In Rome barst een verwoede strijd los.
Want wie mag Caesar opvolgen? Marcus Antonius en Octavianus (de door Caesar aangewezen opvolger) gaan de strijd aan met de mensen die Caesar vermoordden: Marcus Junius Brutus en zijn mannen. Cleopatra moet een partij kiezen en kiest voor Antonius.
Verliefd Een ontmoeting tussen Marcus Antonius en Cleopatra kan niet uitblijven. En weer weet Cleopatra het hart van één van de grootste leiders uit die tijd op hol te brengen.
Marcus Antonius blijft enige tijd bij haar en ze krijgen een tweeling: Alexander Helios en Cleopatra Selene II. Marcus Antonius moet dol geweest zijn op Cleopatra: hij trouwde met haar, ze kregen nog een zoon en Antonius gaf Cleopatra en de kinderen steeds meer macht. Of dat ook de bedoeling was of dat het een mooie bijkomstigheid van hun prille liefde was, is wederom onduidelijk. In Rome zagen ze het in ieder geval met lede ogen aan. Octavianus begint zijn vriend steeds meer als vijand te beschouwen en niet veel later verklaart hij Egypte de oorlog.
De dood van Cleopatra. Een schilderij van Reginald Arthur.
Kansloos De troepen van Marcus Antonius en Cleopatra zijn kansloos tegenover de sterke vloot van Octavianus. Marcus Antonius ziet dat al snel in en pleegt zelfmoord. Zijn geliefde volgt zijn voorbeeld. Hoe ze dat deed, is nog steeds een raadsel. Sommige historici denken dat ze de gifbeker gebruikte. Anderen claimen dat ze zich door een giftige slang liet bijten. Vaststaat dat Cleopatra wist wat ze deed, zo legt onderzoeker Adrienne Mayor uit. Cleopatra zou verschillende toxicologische experimenten hebben uitgevoerd. ( )
Ze was op zoek naar de meest vredige en minst pijnlijke manier om te sterven en observeerde de dood van vele veroordeelde gevangenen die aan gif of andere middelen waaronder een slangenbeet waren blootgesteld.
Stukje bij beetje schrapen archeologen meer en meer informatie over Cleopatra bij elkaar. En veel van die gegevens veranderen het beeld dat wij met dank aan mannen als Shakespeare van Cleopatra hebben gekregen. Ze was niet alleen verleidelijk, maar ook sluw en machtsbelust en zelfs bereid om over lijken te gaan.
Al die facetten maken haar tot één van de meest beroemde, maar ook omstreden historische personages. Maar ze zorgen er bovenal voor dat haar levensverhaal zich prima leent voor de betere theaterstukken en romans. Het is een verhaal dat zelfs ruim 2000 jaar later nog houdbaar is en waarschijnlijk ook altijd blijft. Het is nu eenmaal veel te fascinerend om zomaar in stoffige bibliotheken te laten vergaan.
Benzine, diesel en lpg worden steeds duurder, maar er zijn nog landen waar
het een waar feest is om naar de pomp te rijden. Koeweiti, die ook al geen
belasting betalen, staan te bulderen van het lachen bij de benzinestations. Een
litertje euro95 kost er omgerekend 17,7 eurocent.
Ook in Algerije is het een gezellige boel aan de pomp: een liter lpg kost er
omgerekend maar liefst 9,2 eurocent. Dieselrijders zijn in Egypte het beste af:
een liter diesel kost er omgerekend slechts 13,9 eurocent.
De lijst met goedkoopste landen om de tanken worden aangevoerd door landen
die of zelf op een oliebron zitten, of die de brandstofprijzen fors subsidiëren
(zoals Egypte).
VS
Opvallend is dat de Amerikanen wel veel klagen over de in hun ogen hoge
benzineprijzen, maar dat daar weinig
reden voor lijkt te zijn. Afgezien van landen zoals Koeweit en Algerije zijn
er weinig landen waar benzine zo goedkoop is. Dat geldt ook voor diesel.
Nederland
Ook Nederlanders klagen vaak over de brandstofprijzen. Zij hebben inieder
geval wat meer reden dan de Amerikanen. Toch is er nog een aantal landen waar je
aan de pomp duurder uit bent.
Zo is euro95 duurder in Italië, Turkije een
Noorwegen en lpg kost meer in Frankrijk Zweden, Turkije, het VK en Denemarken.
Vooral bij diesel steekt Nederland gunstig af tegen andere landen. Diesel is
duurder in Duitsland, Portugal, Griekenland, België, IJsland, Finland,
Zwitserland, Ierland, Frankrijk, Denemarken, Turkije, Zweden, Italië, het VK en
Noorwegen.
Hierbij wil ik jullie onze egypte-lezing voor maart even in herinnering brengen.
Die wordt gegeven door Dr. René Preys, die komt vertellen over de poort van de tweede pyloon van Karnak: architectuur, hiërogliefen en theologie tijdens de Grieks-Romeinse periode.
De poort van de tweede pyloon kan beschouwd worden als de in-gangspoort van de tempel van Amon te Karnak. Tijdens de regering van Ptolemaeus IV werd de toegang tot de Amontempel vernieuwd. De opstand van de Thebaanse regio tegen het Ptolemaeische bewind schortte de werken even op, maar tijdens de regeringen van Ptole-maeus VI en VIII werd de poort volledig gedecoreerd. De decoratie van de poort kan beschouwd worden als een samenvatting van de theologie van Amon tijdens de Grieks-Romeinse periode.
Sinds enkele jaren heeft een missie van de ULB, KULeuven en FUNDP-Namur de taak op zich genomen om een wetenschappelijke publicatie van deze poort te maken. Tijdens de lezing worden de resultaten van dit onderzoek aan u voorgelegd.
Gent: donderdag 22 maart 2012
Leuven: dinsdag 27 maart 2012
De lezing in Gent vindt plaats in de auditoria economie, auditorium VIII, aan het Sint-Pietersplein (het auditorium is te bereiken via de Sint-Pietersnieuwstraat en dan het eerste straatje rechts, de Hoveniersberg); in Leuven traditiegetrouw in het Monseigneur Sencie Instituut (Erasmusplein 2, achter de centrale bibliotheek van de KULeuven).
Reizigers mogen geen etenswaren of natuurproducten uit Egypte en Libië mee naar huis nemen. Die oproep doet staatssecretaris Henk Bleker van Landbouw vandaag nu er in die landen een uitbraak is van de zeer besmettelijke dierziekte mond-en-klauwzeer.
Bleker wil voorkomen dat de dierziekte naar ons land komt. 'Het meenemen van deze producten is een risico voor een uitbraak hier', aldus Bleker.
Het gaat in het bijzonder om vlees en vleeswaren, kaas en huiden afkomstig van dieren die gevoelig zijn voor mond-en-klauwzeer, zoals runderen, schapen en geiten.
De koptische paus Shenouda III in Haarlem. Foto: ANP
CAÏRO Het hoofd van de koptische kerk in Egypte is zaterdag overleden. Dat heeft het Egyptische staatspersbureau MENA bekendgemaakt. Paus Shenouda III is 88 jaar geworden.
De kerkleider bezweek volgens MENA aan lever- en longaandoeningen die hem al jaren parten speelden. Een koptische televisiezender vertoonde zaterdag een portret van de overleden paus met het onderschrift 'De koptische kerk bidt tot God dat hij in de armen van heiligen in vrede mag rusten'.
Beschermheer De koptische patriarch, die in het Arabisch met 'Baba Shenouda' werd aangeduid, leidde zijn Koptisch-Orthodoxe Kerk ruim dertig jaar lang. Shenouda's kudde zag hem als beschermheer tegen de dreiging die volgens veel kopten uitgaat van de islamitische meerderheid in hun land.
De paus bleef het bewind van de gehate president Hosni Mubarak lang steunen, omdat de belangen van de christelijke minderheid in zijn ogen daarmee het best waren gediend.
Geweld De kopten, die tien procent uitmaken van de 85 miljoen Egyptenaren, kregen het afgelopen jaar te maken met toenemend geweld en gingen vaak de straat op om te protesteren tegen het uitblijven van stappen tegen de daders.
De kopten klagen al lang over discriminatie door de staat en vooroordelen van de moslimmeerderheid. Christenen worden zelden op belangrijke posten in de veiligheidsdiensten of bij de overheid benoemd en hun overtuigingen worden vaak door radicale moslimgeestelijken door het slijk gehaald.
nieuw onderzoek wijst erop dat faraos hun wapens niet alleen voor rituelen gebruikten, maar er ook echt met ten strijde trokken.
door caroline Hoek
Nieuw onderzoek wijst erop dat faraos hun wapens niet alleen voor rituelen gebruikten, maar er ook echt met ten strijde trokken.
Dat faraos, maar ook andere leden van het koninklijk huis de trotse eigenaren van dolken, zwaarden en bijlen waren, is niets nieuws. Maar alle literaire bronnen wijzen erop dat de royaltys deze wapens enkel voor ceremoniële doeleinden bij zich droegen.
Wapens Het komt dan ook als een verrassing dat egyptoloog Daniel Boatright iets heel anders heeft ontdekt. Hij analyseerde 125 Egyptische wapens uit de Bronstijd.
Hoewel de exacte eigenaar van de wapens niet meer te achterhalen is, is het aannemelijk dat in ieder geval een deel ervan toebehoorde aan hoogwaardigheidsbekleders. Er is heel weinig bewijs dat ze (de wapens, red.) toebehoren aan de gemiddelde burger, stelt Boatright.
Slijtage De egyptoloog legde de wapens onder de microscoop en voerde diverse testen uit. Het grappige is dat de meeste wapens echt gebruikt konden worden. Er waren er maar heel erg weinig die enkel als ornament of ritueel wapen dienst konden doen. De helft van alle wapens vertoonde bovendien slijtplekken. Het bewijs dat ze wel degelijk gebruikt werden. Het wijst erop dat hoogwaardigheidsbekleders en leden van het koninklijk huis meegingen als er oorlog gevoerd moest worden. Mogelijk executeerden ze ook gevangenen.
Eén van de meer interessante wapens was een bronzen dolk die volgens archeologen toebehoorde aan Kamose: de zoon van farao Taa II. De dolk is mogelijk door Kamose gebruikt om de dood van zijn vader te wreken. De mummie van Taa II vertoont namelijk diverse wonden, aangebracht met behulp van een bijl.
De farao stierf een gewelddadige dood en Kamose zou uit zijn geweest op wraak. Ook op deze dolk zijn slijtageplekken gevonden. De jonge farao wist dus heel goed hoe hij zijn wapen moest gebruiken. En dat geldt hoogstwaarschijnlijk ook voor de andere faraos en hun familie en vrienden.
Bovenstaande afbeelding laat de gehavende mummie van Taa II zien.
We kenden hem alleen maar uit documenten: Sénakht-en-Re. Maar nu zijn ook sporen uit zijn leven teruggevonden.
Sénakht-en-Re: de naam kenden archeologen al.
Die komt namelijk terug in drie documenten die allen één of twee eeuwen na de dood van de farao zijn opgesteld. Maar verder wisten we helemaal niets van deze mysterieuze heerser. Een nieuwe vondst brengt daar nu echter verandering in.
Hier staan de namen van de farao vermeld. Foto: CNRS.fr.
Deur Wetenschappers waren bezig met opgravingen rondom de tempel van Ptah toen ze op de resten van een kalkstenen deurpost stuitten. Deze bleek onderdeel uit te maken van een gebouw. Op de deurpost werden hiëroglyfen aangetroffen.
De deurpost is meer dan twee meter hoog en weegt bijna een ton. Uit de hiëroglyfen blijkt dat de deur aan de zonnegod Amon-Re werd opgedragen. Ook staat op de deurpost beschreven wie het gebouw tot stand liet komen. En dat is u raadt het al farao Sénakht-en-Re.
Titels Het is voor het eerst dat er in Egypte sporen uit het leven van de farao worden teruggevonden (ook de tombe van de farao is nooit gevonden). Dankzij deze vondst zijn de onderzoekers dan ook een stuk wijzer geworden.
Zo kunnen ze de farao nu eindelijk op de juiste plaats op de tijdlijn plaatsen. Het gebouwtje stamt namelijk uit de zeventiende dynastie (1634 tot 1543 voor Christus). Ook is nu met zekerheid te stellen dat Sénakht-en-Re echt een farao was. Op de deur wordt hij beschreven als Horus Koning van Opper- en Neder-Egypte en Zoon van Ra.
De onderzoekers benadrukken dat het heel bijzonder is dat een farao aan de hand van één object met daarop al zijn titels kan worden geïdentificeerd.
Voor de oude Egyptenaren was deze farao waarschijnlijk heel belangrijk: hij werd gezien als één van de grondleggers van het Nieuwe Rijk. Dit is een periode die ongeveer van 1550 tot 1070 voor Christus duurde en volgde op de Tweede Tussenperiode.
In laatstgenoemde periode was een groot deel van Egypte in handen van de Hyksos. Zij werden echter ergens rond 1568 voor Christus uit Egypte verdreven.
Tien mensen zijn om het leven gekomen toen zij op
zoek waren naar oude schatten. Het ongeluk gebeurde in het Egyptische dorp Arab
al-Manasra, ten noorden van de stad Luxor.
EGYPTISCHE GOUDZOEKERS LEVEND
BEGRAVEN
De schatgravers hadden een gat gegraven onder een woning. Volgens de politie nodigde de
bewoner mensen uit om te helpen zoeken. De groep bevond zich op zon 150 meter
diepte toen de wanden van de kuil instortten. Tien mensen werden levend
begraven, de meeste slachtoffers zijn familieleden van elkaar.
Schatgraven populair
Reddingsmedewerkers hebben de lichamen van de
slachtoffers onder de grond vandaan gehaald. Graven naar verborgen schatten is
een populaire bezigheid in Egypte, vooral in de steden Lucor, Aswan en Caïro.
Bewoners willen snel geld verdienen en zien schatgraven als ideale manier.
Voor het eerst zijn fotos van een gigantische gemummificeerde vinger getoond aan de buitenwereld. Dat meldt het Duitse dagblad Bild.
De fotos zijn in 1988 in het land van de faraos en piramides gemaakt door de 56-jarige Zwitserse discotheekeigenaar Gregory Spörri.
Vijf meter lang
In dat jaar kwam hij in contact met een oude man afkomstig uit een familie van grafdieven. De ontmoeting vond plaats in een boerderij in het Egyptische Bir Hooker, op zon 100 kilometer ten noordoosten van Kaïro.
Tegen betaling van 300 dollar mocht Spörri de familieschat van de grafdief aanschouwen. De 38 centimeter lange vinger was gehuld in oude doeken en lederhuid en woog slechts een paar honderd gram. Naar schatting zou het lichaam dat toebehoorde aan de vinger zon vijf meter lang moeten zijn geweest.
Certificaat van echtheid
De grafdief toonde de Zwitser tevens een certificaat van echtheid en een röntgenfoto uit de zestiger jaren. Hij was niet van plan de vinger te verkopen omdat het artefact te belangrijk was voor hem en zijn familie.
Tot op de dag van vandaag heeft Spörri er spijt van dat hij alleen fotos van de vinger heeft. Hij liet ze aan wetenschappers zien, maar zij waren niet geïnteresseerd in de fotos omdat ze niet in hun theorieën pasten.
Reuzen
Spörri las mythen over reuzen die op aarde liepen en sarcofagen die veel te groot bleken te zijn voor mensen. Waren er reuzen in Egypte? De Romeinse geschiedschrijver Flavius Josephus schreef in het jaar 79 over dergelijke wezens die meevochten in de Joodse Oorlog.
Er waren reuzen. Veel groter en anders gevormd dan normale mensen. Verschrikkelijk om te zien. Eenieder die ze niet met zijn of haar eigen ogen heeft gezien kan niet geloven dat ze zo groot waren, aldus Josephus.
Ik ben geen wetenschapper, gaf discokoning Spörri eerlijk toe. De lezer moet op basis van de fotos zelf een mening vormen.
Jezus Christus ontkwam niet aan vervolging door de Romeinen 
Voor het eerst zijn fotos van een gigantische gemummificeerde vinger getoond aan de buitenwereld. Dat meldt het Duitse dagblad Bild. 
Er waren reuzen. Veel groter en anders gevormd dan normale mensen. Verschrikkelijk om te zien. Eenieder die ze niet met zijn of haar eigen ogen heeft gezien kan niet geloven dat ze zo groot waren, aldus Josephus.
