k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
(Foto op wacht te Diksmuide) Zwaar zijn de verliezen. De gewonden kermen,stervenden roepen om hulp of drinken. Vreeselijk wordt den aanblik op het veld."Grenadiers, volg mij?" klinkt de stem van den majoor. Hij stelt zich bloot aan het gevaar en zijn voorbeeld werkt verrassend. De marsch wordt voortgezet al dunt gestadig de groep.Luider schallen de hoornen. Daar ligt den dijk van den rivier, maar hem te bereiken is levens offeren."Grenadiers, volgt mij, wij zijn er roept weer d'Oultremont. En de mannen van het 8°zien dat een van van de laatste grenadiers en worden meegesleurd en karabiniers ook mengen zich in de schare...."Vooruit wij zijn er... daar den Yzer?" klinkt weer de stem van den koenen aanvoerder, om er boven wien de kogels fluiten, de granaten vallen,bersten en pletsen.En niets blijkt nu nog de Belgen te kunnen weerhouden, want daar zien ze grijze gedaanten als ratten uit de slooten en kuilen,van tusschen lich en riet,van uit het puin eener hoeve kruipen en vluchten."Daar zijn ze.?" klinkt het"Ze loopen weg? Ha ,de lafaards.?Vooruit?Dinant? Leuven?Dendermonde?"""Blaast ,klairons,blaast?" gilt 'd Oultremont, die zelf een geweer heeft genomen." Nog een sprong,vooruit, ze zijn terug geworpen?"En de weinige grenadiers, want de meesten zijn gevallen, stormen hijgend den dijk op,grijpen de Duitschers dan in een gevecht man tegen man, beuken hen het hoofd in of slingeren ze naar beneden,de helling af ,den Yzer in.Drenkelingen grijpen in doodsangst, huilend en tierend de pijlers van de brug.Anderen hechten zich aan het riet.Lijken drijven heen.Gewonden worstelen nog een wijle tegen den vloed,dompellen onder, komen weer even te voorschijn en zinken voor goed heen.De vijand is teruggeslagen en den bocht schijnt weer geheel van ons. Maar neen, ganch gezuiverd is hij niet.De vlakte is te groot voor onze wakke afdeelingen en vijanden zijn achtergebleven,groepeeren zich en bestoken nu de onzen in den rug, terwijl na een korte stilte ook van de overzijde de kanonnen huilen en de mitrailleurs knallen.En de helden, daar op den dijk, zijn nu als gegrepen tusschen twee vuren, of zelfs drie, want ook in den flank barst een hevig vuur los.Majoor d' Oultremont geeft zich rekenschap van den toestand.Is het dan nog geen zege?Even staat den kranige officier ongedekt. Dan valt hij als een boom neer....dood? Hier staat nu de schamele groep grenadiers, mannen van het 4° en het 8°grenadiers, maar samen slechts een handvol, hijgend nog van de buitengewone krachtinspanning,oververmoeid en met weinig munitie.(Wordt vervolgd op 12)
Als je leven wordt als de nacht, en nergens nog een lichtpunt is, dan eerst wordt het pijnlijk,als je leeft zonder liefde is het leven niet de moeite; om te bestaan. pluk je dag en maak er een vrolijke bedoening van,en geniet van alle kleine dingen om je geen,droom van al die mooie dagen die op u liggen te wachten. Geluk is niet altijd gelukkig zijn,want leven is een kunst je moet het leren beleven zonder tranen,zonder pijn,geloven in de liefde,blij zijn er te mogen zijn al de dagen van je leven je gegeven in dit aardse leven.
Leef het in vriendschap als in gezondheid, de waarde is niet geweten tot je ze verliest. Denk niet altijd wat er morgen komt, want alles gaat z'o snel voorbij. denk niet aan je zorgen maar geniet; wees blij. Niets heeft meer waarde dan vandaag. 'T leven is te kostbaar,te breekbaar, je moet je leven beleven en er 't beste van maken en stel niet uit tot morgen,en doe het nu terwijl je het nog kan.
Hoe komt het toch dat liefde kan eindigen en vriendschap breken kan? Waar zit em de oorzaak van 't mislukken.
Gaat het ook niet om kleine eenvoudige dingen 'in het elkaar beminnen zoals ons zelve. Ik ben zeker dat in liefde en vriendschap,kleine dingen niet kleiner zijn dan grote.
Als je 't efkens niet niet zitten,als de dagen om je heen eventjes teveel geworden zijn;denk dan eens goed na,sluit eens je ogen,stop watten in je oren en laat je geest de tijd om te ontsnappen aan de dingen om je heen.
Op den duur zul je weer blij zijn te ontdekken hoe mooi en duurzaam 't leven is,hoe mooi de dagen die u gegeven zijn nog wezen, hoe duurzaam al die mooie dagen in je leven zijn,hoe mooi en heerlijk deze wereld in elkaar verweven is. Laat alles maar weer los ,herneem je leven zoals 't is? met al zijn mooie en ook minder mooie kansen ,ontdek de mooie dingen in je leven en leer de mindermooie te laten bezinken, neem de tijd aan jou gegeven om nog gelukkig te kunnen leven want de beste zon is nog een blij gezicht. Met de groetjes van ploef)
Als ik een ijsberg was dan deed mijn hart hem smelten van liefde, dan zouden zilte tranen me reinigen. Als ik een wolk was; zou ik al uw zorgen mee dragen. als ik de liefde was; werd alles gekleurd met je eigen gevoelens. Als ik een vogel was;zouden mijn gedachten jou bereiken. Als ik een engel was; deed ik alles gedaan worden wat nodig was. Als ik de zon was zou er altijd warmte zijn. Als ik een boom was;dan zou er altijd een schuilplaats zijn voor je herinneringen. Als ik de maan was;kwamen alle mooie dromen in je geest binnen. Als ik een bloem was;vervulden heerlijke bloemen je hart. Maar; ik ben maar een mens,vol twijfels en onzekerheden maar vol optimisme omdat ik uiteindelijk maar een mens ben. (Met de groetjes van ploef) Love
Lieve Heer,Als ik 's avonds in mijn bed lig,prevel ik met gesloten ogen.,een lief en kort gebed. Heer zegen al mijn vrienden,waar zij ook mogen wezen,drijf hen weg uit de ellende;anders doet 't mij ook veel pijn. En God er is nog iets waarvan ik hoop dat jij het doet, een moeilijke vraag? 't en is niet niets. Zorg dat mijn computter 't altijd doet,'t is wel een vreemde vraag,maar nodig want ik zweer,en als ik het niet meende,dan vroeg ik 't niet. Ik heb veel vrienden leren kennen,door al wat ik van mensen kreeg,Z'o 't wordt toch even wennen als mijn computter 't niet meer deed. (Met de groetjes van ploef voor al mijn vrienden die ik zo heb leren kennen)
(Foto Gevechten om Nieuwpoort, Belgische soldaten verscholen achter een muur)Geen georganiseerde eenheid meer; ieder worstelt voor zich zelf,'t is een verwarring van met slijk en bloed bedekte mannen,het gelaat zwart van den rook der ontploffingen... zoodat het niets meer menschelijks meer schijnt te bezitten. en die soldaten strijden met moede gebaren en verwilderden blik,tusschen het flikkeren van een hellevisie. Wat gaat dat worden? Is het het einde van alles? Op dat oogenblik komt het bevel het offensief te nemen, en in een algemeenen tegenaanval kost wat kost den vijand over den stroom te werpen. De instruktie luidt als volgt;" Dat uw charge een wilde stormloop zij?"Als een stroom loopt dit order door de ontwrichte rangen.Al deze vlottende wrakken van troepen vormen weer een blok en ieder neemt plaats in die rij,daar waar hij zich bevindt; de troepen vermengen zich."Maar den stormloop stuit op het geweldig vuur.Artan de Saint-Martin, kommandant van het 3° bataljon van het 4° valt een der eersten.Hij heeft zijn mannen dapper aangevoerd, hen meegesleurd door de veschrikking, onder granaten, door kogels. De vijand heeft de beweging gezien, en vuurt geweldiger nog. De overste roept zijn soldaten hem te volgen,wijst den weg, maar stort in een watergang en werdwijnt. komandant De Hollogne neemt het bevel over.Wat al strijders vallen rond hem. De helft van het bataljon is wedra buiten gevecht. De een hecht zich aan het kruid,dat los laat en den ongelukkige plonst in den vliet , worstelt nog om zijn leven,zakt in het slijk, voelt zijn laatste kracht bezwijken en is nu geheel verloren;de ander kruipt, springt om een sprong voorwaarts te doen, wordt bij deze beweging door een kogel geraakt,slaakt een gil en valt bloedend neer. Weer anderen sterven zonder een blik,blijven bewaard voor een bangen, langen doodstrijd.Twee kompagnies van het 24° volgen het 4° maar zien den weg afgesloten door een gordijn van vuur.Ze kwamen niet verder, de afgematte soldaten, wien de vermoeienis van twee, drie weken op de leden weegt.Majoor Lauwers van de karabiniers wardt ernstig gewond.Wat later treft hetzelfde lot kolonel Biebuyck.Van het 3°bataljon van het 4° kunnen eidelijk nog slechts 190 man naar den weg van Schoorbakke wijken.Ook de grenediers hebben het zwaar te verantwoorden. Zij komen van Pervijse; marscheren nog in volkomen orde;het 2° bataljon van het 1° voorop, onder majoor 'dOulteremont.Deze heeft zijn mannen als volgt toegesproken:"Grenadiers den cijand is den Yzer overgetrokken Men vertrouwt u de eer toe hen terug te werpen.Als straks uw vrees beklemt, went u dan tot mij en volgt mijn voorbeeld?Vooruit, voor het recht, den koning en het vaderland?" In de naakte weiden, waarover het vuur schijnt te laaien, wordt de orde verbroken.De klaroenen schallen om de mannen aan te moedigen. Men ijlt over planken,welke bruggen vormen over de vlieten en buigen onder het gewicht, dan moet men door de verwenschte watergangen doorwaden, omhoog kruipen langs de glibberige oevers, en dat alles geschiedt onder het vreeselijkst bombardement in een orkaan van vuur.wordt vervolgd op 11.
Bij 't opstaan vanmorgen ben ik blij,blij omdat de zon schijnt,om de mensen rondom mij ,mijn hondje ploef,de kippen in den tuin en ook dat ik er nog mag zijn.'Kben blij met al mijn vrienden op de blogs,met de bloemen in de wijde en de bomen die zachtjes wuiven door de wind,die in alle stilte rondom mij vertellen,hoe mooi het leven nog kan zijn,met al zijn heel eenvoudige dingen. 'K ben blij dat God mij deze dag nog geven wil,het zit hem in al die eenvoudige dingen, je moet ze alleen maar willen zien en de kans grijpen om al die grootse dingen nog te voelen; nog te zien ;nog te begrijpen.
(Je krijgt van mij een dikken zoen en veeeeeeeelgroetjes van ploef)
Op een dag kwam een arme man bij een rijke man, De man was steenrijk en gierig.
De arme man nam de rijke bij de hand en leidde hem naar een raam. "Kijk naar buiten".zegde hij. De rijke man keek naar buiten,"Wat zie je ?" vroeg de arme man. "Mensen" antwoorde den rijke man.
Weer nam de arme man hem bij de hand en leidde hem naar een spiegel. "Wat zie je nu?" vroeg hij. "Nu zie ik mezelf", antwoorde den rijke man.
Toen zij de andere arme man? Onthoud dit goed: in het raam zit glas en in de spiegel zit ook glas, maar het glas in den spiegel is bedekt met een laag zilver,en daarom ziet men geen andere mensen in den spiegel,maar alleen jezelf.
Wie leeft van hebzucht en droomt van goud en zilver,ontmoet nooit een ander maar alleen zichzelve.
(met de groetjes van ploef,)ik ben terug van weggeweest en alles is weer beter,'t is beter 'thuis dan in het hospitaal ) Aan al wie mij bezoekt een mooie zondag en een mooi lang weekeind.
Als je niet kan worden wat je wil,blijf dan maar wie je nu bent, in liefde jezelf blijven geven is goed ,zelfs met al je gebreken. Ik hou van de dag want ik weet niet als 't morgen nog mag. Ik denk nu niet aan morgen,want ik weet niet wat morgen nog mag. Het gaat allemaal zo vlug voorbij en ik geniet ;dat maakt me blij. De waarde van vriendschap weet je te waarderen,wanneer je het verloren bent;want niets is toeval ,je kan er altijd wat uit leren.
(Op de foto da benne 'k ik)kijken naar morgen je bang maakt en achter je kijken triest, dan wordt je bang en kijk ik naast mij ;dan zie ik jou en wordt weer blij, een blik ,een woord een stille wenk, is een geschenk van jou. Ik ga weer even weg naar het Uz in Gent ,'k ben even weg voor een paar weken,hopelijk hoor je weer van mij in 't volgend weekeind.
Aan al wie mij bezoeken komt wens ik u een goede gezondheid en een mooi weekeind toe en hopelijk ben ik op 't weekeind 't huis want ik zal mijn ploefken missen jammer dat hij niet met mijn vrouwken mee mag komen op bezoek,maar ja ik zie hem wel weer volgend weekeind.
(Met de groetjes van ploef en tot weldra in 't volgend weekeind)
'T elkens weer ;zullen weer duizenden mensen zingen en bidden, duizende kaarsen zullen de duisternis verdrijven, duizende mensen zullen dankbaar Maria gedenken, en telkens weer zal men Haar bloemen schenken. Maria mijn Hemelse moeder,zo rein en zo goed en zo schoon,gezeten naast God op de troon,als een waterval glinstrend als kristal. U Maria ;U bent de moeder boven al.
Papa heb je efkens tijd? Eeen papa kwam laat 't huis van zijn werk, moe en gespannen.Zijn vijfjarig zoontje wachte hem op dij de deur en vroeg."Papa hoeveel verdien je per uur?" "Dat zijn jou zaken niet" zie de Papa nors."toch zou ik 't willen weten," vroeg de jongen." Als je het echt wil weten,ik verdien 20.00 euro per uur." "Oh," zei de jongen en 't wat verlegen,"Papa mag ik 10.00 euro lenen?" De Vader werd boos en zei:"Om met dat geld iets onbenulligs te kopen zeker? Ga naar je kamer.Ik werk hard en ik heb geen tijd voor dit kinderachtig gedoe." De jongen ging heel verdrietig naar zijn kamer. De vader dacht boos na over de vraag van zijn jongen. Stilaan werd hij rustiger en, vroeg zich af of hij niet te streng was geweest. en ging naar de kamer van zijn zoon en vroeg:"Slaap je?" " Nee zei de jongen."Ik heb nagedacht," zei de vader." misschien was ik te hard voor je". Het was een lange dag en ik liet mij gaan, en 't was niet eerlijk tegenover jou. je krijgt je 10.00 euro waar je om vroeg." De jongen ging rechtop zitten en zei:" Dank je Papa? en haalde toen 10.00 euro van onder zijn hoofdkussen."Je had al geld?" zei de vader verwonderd en werd weer boos.De jongen keek zijn vader aan en zei"Nu heb ik juist genoeg papa. Ik heb 20.00 euro.Kan ik nu een uurtje van je tijd kopen? Alsjeblieft, als je morgen een uurtje naar huis kan komen, ik zou graag samen met je eten.....Het jeven is te kort om altijd hard te werken. We mogen de tijd niet laten voorbijgaan,zonder dat wij tijd hebben gegeven aan hen die ons dierbaar zijn Papa.
(Met de groetjes en eventjes tijd voor wie dit lezen wil van ploef)
(FOTO (Het door het vuur gespaarde Kruisbeeld in de Kerk van Meessen)Aangezet door de opoffering van hun overste, kruipen de mannen in kleine groepjes over de kalsijde, terwijl den vijand van het machienegeweer verwisselt. En tusschen de gewonden door, achter den begrasten dijk, gaan ze langzaam de kompagnies van het 3° bataljon, zonder echter door te dicht spervuur, meer noordelijk voort te kunnen rukken.Door deze tweede mislukking blijft den toestand onveranderd en de Duitschers maken van deze verpoozing gebruik om nog meer in het binnenste der bocht te dringen en naar Schoorbakke op,eenige loopgraven te bezetten. En verdoken in de moerassigen grond, zitten nu beide partijen tegenover elkaar."Bah de nevel wordt weer dikker," mompelt Graide die zijn doorweekte jas voelt verstijven onder de kilte van de avond," hoe laat kan het wel zijn.'t is de nacht over mij komt." Hij buigt het hoofd op de borst, als plotseling Maes hem in de armen nijpt." Kijk daar, tusschen Stuivekenskerke en de boomen op den weg naar Schoorbakke, ziet ge er niet iets dat beweegt?"Ja ja ik zie iets zeer groots naderen." Een donkere massa beweegt zich ginds boven den grond, en weldra ontwikkelen zich uit dien blok gestalten, die in géometrische orde vooruit rukken;'t is de koninklijke garde de laatste reserve, het korps grenadiers, de schoonste mannen van het leger, die rechtop marscheerden,geregen in hun uniform.Het groot hoofdkwartier, dat te Veurne zetelt en natuurlijk op de hoogte is van den ernstigen toestand, hier te Tervate, heeft kolonel Servais, die de 4° brigade aanvoert, bevel gegeven den vijand terug te werpen en den dijk van den Yzer te bezetten; Servais beschikt over de 2° brigade, het 5° bataljon van het 4° linie, over grenadiers en karabiniers. Al deze afdeelingen moeten met het 8° samen werken." Er heerscht over de gansche linie een oogenblik van vreeselijken angt" schreef den artilleriekapitijn M. C. IN"Recits de Combattants" " Onze troepen, die zich buigen zonder op te geven, hangen met de einden van een boog aan den Yzer, van de uiterste punten der bocht, waarvan de Duitschers de verdediging gebroken hebben. Maar dit nieuwe front schijnt een bronzen aarden wal,in alle haast opgeworpen voor een machtigen vijand, en die afbrokkelt bij het rijzen van het water, naarmate men hem ophoogt.( vervolg op 10)
(FOTO Patroelje van Zouaven aan de Noordzee)Wat heb ik toch vandaag?" vraagt hij zich beschaamd af,want het is nog niet lang genoeg oorlogsman om te weten, dat men niet elken dag even dapper is.Gedurende drie uren, tegen den dijk of er eenige meters van, vuren onverstoord de soldaten van het 8° neergehurkt in hun loopgraaf,gehoorzamend aan de overste die het dichst bij staat en zelf bestookt door zulk een hevig mitrailleurgeschut, dat ij het hoofd niet kunnen verheffen om te mikken en het geweer omhoog steken, en het zoo lossen.De strijders kunnen niet zien wat er verder rondom hun gebeurt, maar het gekerm der gewonden geeft hun een denkbeeld van de slachting. De oversten zijn alleen nog luitenants, adjudanten,sergeanten zelfs. Daar is luitenant Lambert bezweken, het bevel van een handjevol mannen overlatend aan den Sergeant Rosthof. Soms kruipen gekwetsten zoo langzaam naar Stuivekenskerke dat zij beweeglijk schijnen. Tegen drie uur krijgt het 1°bataljon de bij den Yzer gelegen slooten te ontruimen om naar de loopgraven bij de boerderij Vasseur terug te keeren, want den toestand is onhoudbaar geworden.Onweerstaanbaar aangetrokken door alles wat dekking heeft, snellen de soldaten naar de drie hoefjes, die zich tusschen de boerderij Vasseur en den Yzer bevinden. In de eerste ontploffen de schrapnells op de hoogte der dakgoten, de muren storten in en steenen rollen met groot lawaai neer.Uit den kelder stijgt geklaag op.Kapitein Pottier die komen zien is wat er gebeurt, en er gewonden aantreft, verbindt zich met sergant Colette. Bij Tervate was iets ernstigs gebeurd. het was ongeveer noen, toen majoor Blairon, van den drempel zijner kleine smidse, aan de andere zijde der brug, een fourier zich in een huisje van het gehucht zag verbergen. Hij had hem reeds eenmaal naar den post teruggestuurd. In zijn drift om de gegradeerde te berispen, snelde majoor Blairon op de vreeselijk bestookte helling en viel neergebliksemd bij de brug, welke hij, zooals hij beloofd met zijn lichaam barikadeerde.'t Was een ramp, want met hem verdween de energieke ziel van het 3° bataljon. Kolonel Couturiau verneemt op het kasteel van Vicogne met misgenoegen, dat het 1° bataljon niet doordringen kan.Elke minuut uitstel zal het moeilijker den vijand terug te werpen.Hij beveelt kommandant Van Laethem(2°bataljon) de verlaten loopgraven terug te nemen.Om een uur vertrekt kommandantVan Laethem aan het hoofd zijner mannen, maar op de nootlottige helling van Tervate doet het helsch gerucht der mitrailleurs, het gekletter der kogels op de steenen ,de gruwelijke aanblik der lijken, welke de loopgraven vullen, onzesoldaten een oogenblik in hun stormloop wankelen."volg mij,mijn vrienden, ik zal u toonen hoe wij te werk gaan?.roept kommandant Van Laethem; hij springt op de helling en krijgt in de nog geopenden mond een kogel, welke hem neerwerpt naast majoor Bairon.(vervolg op 9)
(FOTO. Den Yzer voor den oorlog))In de onmogelijkheid de troepen in de ruine op te stellen,brengt men hen in de loopgraven er om heen,vanwaar ze kruipend van gracht tot gracht , trachten den Yzer te bereiken. De Kompagnie Pottier, welker honderd mannen reeds tot 30 verminderd zijn, wordt aangeduid om de hoeve Vasseur met de haak van kommandent Severin te verbinden.Rond den middag is de vereeniging voltrokken. Kruip achter dat dijkje, 't is een prachtige schietpost, mompelt Maes als hij met Graide in het slijk daalt.Rechts wordt het landschap afgesloten door den oever van den Yzer, maar in het front ligt een vreeselijk kale vlakte. Een oogenblik werpt de zon een bleek licht door de zilveren druppels van den mist,maar weldra wordt den nevel weer dichter."Ik ken niets vervelenders dan slijk, dat hard wordt op het vel", zegt Graide."En een kogel dan?"Rond de gracht ruischen de koperen punten en maken bij het dringen in den grond een droog gerucht, als van waterdruppels op bladeren.Zonder verpoozen schieten de soldaten in schuinsche richting naar den dijk, waar de Duitschers, die den stroom overstoken hebben, over de kruin kruipen om zich dan in de loopgraaf te laten zakken."Spaar uw patronen maatje" zegt vriendelijk totWittamer een soldaat, die bij het laatste woord in de armen van zijn kameraad valt, door een kogel in het hart getroffen.Zijn buren willen hem beklagen, wanneer hun aandacht gewekt wordt door iets vreeselijks: op een lichaam dat zich in den gruwelijkste smarten wringt, verheft zich de helft van wat een menselijk wezen was.Uit de halve mond klinken nog kreten onder zin en een gehuil, dat men vermoedt een smeekbede te zijn om te drinken.De gracht knettert onophoudelijk in den nevel en de officieren van het 8° en de genie sturen dan ook naar den korpsoverste,ravitailleur na ravitailleur."Munitie, munitie?".De angstkreet van alle loopgraven trilt op den kommandopost van majoor Blairon, en tot Vicogne.Willems, de Corthis, Wittammer, de kleine soldaat Leopold Chevalier en anderen en nog anderen, doen verscheidene malen de gevaarlijke reis.Een der bevoorraders die druipt van het water der vlieten, waarin hij doolde is op het punt de achterhoede van de linie te bereiken, als een granaatscherf met de juistheid van een geweldigen bijlslag hem den rug klieft van den nek tot de laatste wervels. Alle organen liggen trillend bloot;de man die nog leeft, slaakt een dat men zich niet kan voorstellen.Is het die kreet welke de ruwste soldaten aangrijpt? Weer bevangt de vage vrees Graide. Bij elke granaatontploffing beheerscht hem,dorst doet hem hijgen. wordt vervolgd op 8.
(Foto op wacht te Diksmuide) Zwaar zijn de verliezen. De gewonden kermen,stervenden roepen om hulp of drinken. Vreeselijk wordt den aanblik op het veld."Grenadiers, volg mij?" klinkt de stem van den majoor. Hij stelt zich bloot aan het gevaar en zijn voorbeeld werkt verrassend. De marsch wordt voortgezet al dunt gestadig de groep.Luider schallen de hoornen. Daar ligt den dijk van den rivier, maar hem te bereiken is levens offeren."Grenadiers, volgt mij, wij zijn er roept weer d'Oultremont. En de mannen van het 8°zien dat een van van de laatste grenadiers en worden meegesleurd en karabiniers ook mengen zich in de schare...."Vooruit wij zijn er... daar den Yzer?" klinkt weer de stem van den koenen aanvoerder, om er boven wien de kogels fluiten, de granaten vallen,bersten en pletsen.En niets blijkt nu nog de Belgen te kunnen weerhouden, want daar zien ze grijze gedaanten als ratten uit de slooten en kuilen,van tusschen lich en riet,van uit het puin eener hoeve kruipen en vluchten."Daar zijn ze.?" klinkt het"Ze loopen weg? Ha ,de lafaards.?Vooruit?Dinant? Leuven?Dendermonde?"""Blaast ,klairons,blaast?" gilt 'd Oultremont, die zelf een geweer heeft genomen." Nog een sprong,vooruit, ze zijn terug geworpen?"En de weinige grenadiers, want de meesten zijn gevallen, stormen hijgend den dijk op,grijpen de Duitschers dan in een gevecht man tegen man, beuken hen het hoofd in of slingeren ze naar beneden,de helling af ,den Yzer in.Drenkelingen grijpen in doodsangst, huilend en tierend de pijlers van de brug.Anderen hechten zich aan het riet.Lijken drijven heen.Gewonden worstelen nog een wijle tegen den vloed,dompellen onder, komen weer even te voorschijn en zinken voor goed heen.De vijand is teruggeslagen en den bocht schijnt weer geheel van ons. Maar neen, ganch gezuiverd is hij niet.De vlakte is te groot voor onze wakke afdeelingen en vijanden zijn achtergebleven,groepeeren zich en bestoken nu de onzen in den rug, terwijl na een korte stilte ook van de overzijde de kanonnen huilen en de mitrailleurs knallen.En de helden, daar op den dijk, zijn nu als gegrepen tusschen twee vuren, of zelfs drie, want ook in den flank barst een hevig vuur los.Majoor d' Oultremont geeft zich rekenschap van den toestand.Is het dan nog geen zege?Even staat den kranige officier ongedekt. Dan valt hij als een boom neer....dood? Hier staat nu de schamele groep grenadiers, mannen van het 4° en het 8°grenadiers, maar samen slechts een handvol, hijgend nog van de buitengewone krachtinspanning,oververmoeid en met weinig munitie.(Wordt vervolgd op 12)
Hoe komt het toch dat liefde kan eindigen en vriendschap breken kan?
Praten in zijn slaap, is voor een man soms de gelegenheid om nog eens iets te kunnen zeggen.
Als je 't efkens niet niet zitten,als de dagen om je heen eventjes teveel geworden zijn;denk dan eens goed na,sluit eens je ogen,stop watten in je oren en laat je geest de tijd om te ontsnappen aan de dingen om je heen.
De uren komen,de uren gaan,zo is ons menselijk bestaan.
(Foto Gevechten om Nieuwpoort, Belgische soldaten verscholen achter een muur)Geen georganiseerde eenheid meer; ieder worstelt voor zich zelf,'t is een verwarring van met slijk en bloed bedekte mannen,het gelaat zwart van den rook der ontploffingen... zoodat het niets meer menschelijks meer schijnt te bezitten. en die soldaten strijden met moede gebaren en verwilderden blik,tusschen het flikkeren van een hellevisie. Wat gaat dat worden? Is het het einde van alles? Op dat oogenblik komt het bevel het offensief te nemen, en in een algemeenen tegenaanval kost wat kost den vijand over den stroom te werpen. De instruktie luidt als volgt;" Dat uw charge een wilde stormloop zij?"Als een stroom loopt dit order door de ontwrichte rangen.Al deze vlottende wrakken van troepen vormen weer een blok en ieder neemt plaats in die rij,daar waar hij zich bevindt; de troepen vermengen zich."Maar den stormloop stuit op het geweldig vuur.Artan de Saint-Martin, kommandant van het 3° bataljon van het 4° valt een der eersten.Hij heeft zijn mannen dapper aangevoerd, hen meegesleurd door de veschrikking, onder granaten, door kogels. De vijand heeft de beweging gezien, en vuurt geweldiger nog. De overste roept zijn soldaten hem te volgen,wijst den weg, maar stort in een watergang en werdwijnt. komandant De Hollogne neemt het bevel over.Wat al strijders vallen rond hem. De helft van het bataljon is wedra buiten gevecht. De een hecht zich aan het kruid,dat los laat en den ongelukkige plonst in den vliet , worstelt nog om zijn leven,zakt in het slijk, voelt zijn laatste kracht bezwijken en is nu geheel verloren;de ander kruipt, springt om een sprong voorwaarts te doen, wordt bij deze beweging door een kogel geraakt,slaakt een gil en valt bloedend neer. Weer anderen sterven zonder een blik,blijven bewaard voor een bangen, langen doodstrijd.Twee kompagnies van het 24° volgen het 4° maar zien den weg afgesloten door een gordijn van vuur.Ze kwamen niet verder, de afgematte soldaten, wien de vermoeienis van twee, drie weken op de leden weegt.Majoor Lauwers van de karabiniers wardt ernstig gewond.Wat later treft hetzelfde lot kolonel Biebuyck.Van het 3°bataljon van het 4° kunnen eidelijk nog slechts 190 man naar den weg van Schoorbakke wijken.Ook de grenediers hebben het zwaar te verantwoorden. Zij komen van Pervijse; marscheren nog in volkomen orde;het 2° bataljon van het 1° voorop, onder majoor 'dOulteremont.Deze heeft zijn mannen als volgt toegesproken:"Grenadiers den cijand is den Yzer overgetrokken Men vertrouwt u de eer toe hen terug te werpen.Als straks uw vrees beklemt, went u dan tot mij en volgt mijn voorbeeld?Vooruit, voor het recht, den koning en het vaderland?" In de naakte weiden, waarover het vuur schijnt te laaien, wordt de orde verbroken.De klaroenen schallen om de mannen aan te moedigen. Men ijlt over planken,welke bruggen vormen over de vlieten en buigen onder het gewicht, dan moet men door de verwenschte watergangen doorwaden, omhoog kruipen langs de glibberige oevers, en dat alles geschiedt onder het vreeselijkst bombardement in een orkaan van vuur.wordt vervolgd op 11.
Op een dag kwam een arme man bij een rijke man, De man was steenrijk en gierig.
Als je niet kan worden wat je wil,blijf dan maar wie je nu bent,
(Op de foto da benne 'k ik)kijken naar morgen je bang maakt en achter je kijken triest,
Papa heb je efkens tijd?
(FOTO (Het door het vuur gespaarde Kruisbeeld in de Kerk van Meessen)Aangezet door de opoffering van hun overste, kruipen de mannen in kleine groepjes over de kalsijde, terwijl den vijand van het machienegeweer verwisselt. En tusschen de gewonden door, achter den begrasten dijk, gaan ze langzaam de kompagnies van het 3° bataljon, zonder echter door te dicht spervuur, meer noordelijk voort te kunnen rukken.Door deze tweede mislukking blijft den toestand onveranderd en de Duitschers maken van deze verpoozing gebruik om nog meer in het binnenste der bocht te dringen en naar Schoorbakke op,eenige loopgraven te bezetten. En verdoken in de moerassigen grond, zitten nu beide partijen tegenover elkaar."Bah de nevel wordt weer dikker," mompelt Graide die zijn doorweekte jas voelt verstijven onder de kilte van de avond," hoe laat kan het wel zijn.'t is de nacht over mij komt." Hij buigt het hoofd op de borst, als plotseling Maes hem in de armen nijpt." Kijk daar, tusschen Stuivekenskerke en de boomen op den weg naar Schoorbakke, ziet ge er niet iets dat beweegt?"Ja ja ik zie iets zeer groots naderen." Een donkere massa beweegt zich ginds boven den grond, en weldra ontwikkelen zich uit dien blok gestalten, die in géometrische orde vooruit rukken;'t is de koninklijke garde de laatste reserve, het korps grenadiers, de schoonste mannen van het leger, die rechtop marscheerden,geregen in hun uniform.Het groot hoofdkwartier, dat te Veurne zetelt en natuurlijk op de hoogte is van den ernstigen toestand, hier te Tervate, heeft kolonel Servais, die de 4° brigade aanvoert, bevel gegeven den vijand terug te werpen en den dijk van den Yzer te bezetten; Servais beschikt over de 2° brigade, het 5° bataljon van het 4° linie, over grenadiers en karabiniers. Al deze afdeelingen moeten met het 8° samen werken." Er heerscht over de gansche linie een oogenblik van vreeselijken angt" schreef den artilleriekapitijn M. C. IN"Recits de Combattants" " Onze troepen, die zich buigen zonder op te geven, hangen met de einden van een boog aan den Yzer, van de uiterste punten der bocht, waarvan de Duitschers de verdediging gebroken hebben. Maar dit nieuwe front schijnt een bronzen aarden wal,in alle haast opgeworpen voor een machtigen vijand, en die afbrokkelt bij het rijzen van het water, naarmate men hem ophoogt.( vervolg op 10)
(FOTO Patroelje van Zouaven aan de Noordzee)Wat heb ik toch vandaag?" vraagt hij zich beschaamd af,want het is nog niet lang genoeg oorlogsman om te weten, dat men niet elken dag even dapper is.Gedurende drie uren, tegen den dijk of er eenige meters van, vuren onverstoord de soldaten van het 8° neergehurkt in hun loopgraaf,gehoorzamend aan de overste die het dichst bij staat en zelf bestookt door zulk een hevig mitrailleurgeschut, dat ij het hoofd niet kunnen verheffen om te mikken en het geweer omhoog steken, en het zoo lossen.De strijders kunnen niet zien wat er verder rondom hun gebeurt, maar het gekerm der gewonden geeft hun een denkbeeld van de slachting. De oversten zijn alleen nog luitenants, adjudanten,sergeanten zelfs. Daar is luitenant Lambert bezweken, het bevel van een handjevol mannen overlatend aan den Sergeant Rosthof. Soms kruipen gekwetsten zoo langzaam naar Stuivekenskerke dat zij beweeglijk schijnen. Tegen drie uur krijgt het 1°bataljon de bij den Yzer gelegen slooten te ontruimen om naar de loopgraven bij de boerderij Vasseur terug te keeren, want den toestand is onhoudbaar geworden.Onweerstaanbaar aangetrokken door alles wat dekking heeft, snellen de soldaten naar de drie hoefjes, die zich tusschen de boerderij Vasseur en den Yzer bevinden. In de eerste ontploffen de schrapnells op de hoogte der dakgoten, de muren storten in en steenen rollen met groot lawaai neer.Uit den kelder stijgt geklaag op.Kapitein Pottier die komen zien is wat er gebeurt, en er gewonden aantreft, verbindt zich met sergant Colette. Bij Tervate was iets ernstigs gebeurd. het was ongeveer noen, toen majoor Blairon, van den drempel zijner kleine smidse, aan de andere zijde der brug, een fourier zich in een huisje van het gehucht zag verbergen. Hij had hem reeds eenmaal naar den post teruggestuurd. In zijn drift om de gegradeerde te berispen, snelde majoor Blairon op de vreeselijk bestookte helling en viel neergebliksemd bij de brug, welke hij, zooals hij beloofd met zijn lichaam barikadeerde.'t Was een ramp, want met hem verdween de energieke ziel van het 3° bataljon. Kolonel Couturiau verneemt op het kasteel van Vicogne met misgenoegen, dat het 1° bataljon niet doordringen kan.Elke minuut uitstel zal het moeilijker den vijand terug te werpen.Hij beveelt kommandant Van Laethem(2°bataljon) de verlaten loopgraven terug te nemen.Om een uur vertrekt kommandantVan Laethem aan het hoofd zijner mannen, maar op de nootlottige helling van Tervate doet het helsch gerucht der mitrailleurs, het gekletter der kogels op de steenen ,de gruwelijke aanblik der lijken, welke de loopgraven vullen, onzesoldaten een oogenblik in hun stormloop wankelen."volg mij,mijn vrienden, ik zal u toonen hoe wij te werk gaan?.roept kommandant Van Laethem; hij springt op de helling en krijgt in de nog geopenden mond een kogel, welke hem neerwerpt naast majoor Bairon.(vervolg op 9)
(FOTO. Den Yzer voor den oorlog))In de onmogelijkheid de troepen in de ruine op te stellen,brengt men hen in de loopgraven er om heen,vanwaar ze kruipend van gracht tot gracht , trachten den Yzer te bereiken. De Kompagnie Pottier, welker honderd mannen reeds tot 30 verminderd zijn, wordt aangeduid om de hoeve Vasseur met de haak van kommandent Severin te verbinden.Rond den middag is de vereeniging voltrokken. Kruip achter dat dijkje, 't is een prachtige schietpost, mompelt Maes als hij met Graide in het slijk daalt.Rechts wordt het landschap afgesloten door den oever van den Yzer, maar in het front ligt een vreeselijk kale vlakte. Een oogenblik werpt de zon een bleek licht door de zilveren druppels van den mist,maar weldra wordt den nevel weer dichter."Ik ken niets vervelenders dan slijk, dat hard wordt op het vel", zegt Graide."En een kogel dan?"Rond de gracht ruischen de koperen punten en maken bij het dringen in den grond een droog gerucht, als van waterdruppels op bladeren.Zonder verpoozen schieten de soldaten in schuinsche richting naar den dijk, waar de Duitschers, die den stroom overstoken hebben, over de kruin kruipen om zich dan in de loopgraaf te laten zakken."Spaar uw patronen maatje" zegt vriendelijk totWittamer een soldaat, die bij het laatste woord in de armen van zijn kameraad valt, door een kogel in het hart getroffen.Zijn buren willen hem beklagen, wanneer hun aandacht gewekt wordt door iets vreeselijks: op een lichaam dat zich in den gruwelijkste smarten wringt, verheft zich de helft van wat een menselijk wezen was.Uit de halve mond klinken nog kreten onder zin en een gehuil, dat men vermoedt een smeekbede te zijn om te drinken.De gracht knettert onophoudelijk in den nevel en de officieren van het 8° en de genie sturen dan ook naar den korpsoverste,ravitailleur na ravitailleur."Munitie, munitie?".De angstkreet van alle loopgraven trilt op den kommandopost van majoor Blairon, en tot Vicogne.Willems, de Corthis, Wittammer, de kleine soldaat Leopold Chevalier en anderen en nog anderen, doen verscheidene malen de gevaarlijke reis.Een der bevoorraders die druipt van het water der vlieten, waarin hij doolde is op het punt de achterhoede van de linie te bereiken, als een granaatscherf met de juistheid van een geweldigen bijlslag hem den rug klieft van den nek tot de laatste wervels. Alle organen liggen trillend bloot;de man die nog leeft, slaakt een dat men zich niet kan voorstellen.Is het die kreet welke de ruwste soldaten aangrijpt? Weer bevangt de vage vrees Graide. Bij elke granaatontploffing beheerscht hem,dorst doet hem hijgen. wordt vervolgd op 8.
