Gisteren gehoord op de persconferentie, daarna gezien in de nieuwsjournaals op teevee en vandaag staan de kranten er vol van.

Onze nationale kampioene hoogspringen Tia Hellebaut deelde gisteren onverwacht mee dat ze met onmiddellijke ingang stopt met atletiek. Alsof een bom ontplofte midden in een of ander station, kwam de boodschap bij de meesten aan, doch had men het min of meer kunnen zien en voelen aankomen.

Dertig jaar zijn, net een Olympische gouden plaket gewonnen hebben in een discipline – die eigenlijk niet echt de hare was geweest maar – waarin ze door de omstandigheden in gegroeid was en op nationaal, Europees en mondiaal vlak zoveel overwinningen en goede plaatsen bedongen had. Bovendien was de meermaals geuite kinderwens al een teken aan de wand. Vergelijk maar eens met Kim Clijsters. Ook daar was de veelvuldig geuite kinderwens een duidelijke voorbode van wat er toch relatief kort daarna gebeurde.

Uiteraard speelt de biologische klok van een vrouw een zeer belangrijke rol in haar leven, de hormonale huishouding verloopt hierdoor trouwens niet altijd van een leien dakje en gooit nu en dan toch wel serieus roet in het eten van alledag. Voor Tia en Kim was dit blijkbaar aanleiding genoeg om er de brui aan te geven en het atletiekpak aan de haak te hangen. Dit element is reeds langs alle kanten bekeken en besproken door de media.
Men mag trouwens evenmin blind zijn voor de realiteit van de leeftijd. Jonge ouders zijn van nature uit fysiek beter gewapend om weerstand te bieden aan het jonge geweld van nieuw leven. Dit is biologisch nu eenmaal een vaststaand gegeven.

Het ouderschap opnemen is niet alleen een hele verantwoordelijkheid, maar bovendien vergt het fysisch zowel als geestelijk een meer dan behoorlijke inspanning waarop je nu eenmaal geen training noch opleiding voor krijgt. In deze moderne, snelle maatschappij wordt nogal veel nadruk gelegd op de noodzakelijkheid om mensen een aangepaste en gedegen opleiding te geven. Alleen voor het ouderschap vind je geen enkele lagere, middelbare noch hoge school die deze vormingsrichting inricht. Je staat er helemaal alleen voor, hier en daar wat bijgestaan door mensen van goede wil – die het dikwijls nog gecompliceerder maken – maar vooral gedreven door je eigen opvoedings- en maatschappelijke achtergrond. Als ouder ben je gedurig aan het experimenteren – met het nodige vallen en opstaan – in de hoop dat je het er goed van af brengt. O wee als er iets misloopt of als je kinderen niet beantwoorden aan het patroon dat de meerderheid van de omgeving als normaal ervaart!

Eigenlijk zou het ouderschap opgenomen moeten worden in de Olympische disciplines zodat ouders nu en dan ook eens een gouden, zilveren of bronzen medaille zouden in ontvangst mogen nemen. Of een soort Grammy- of Oscar Award zou evenmin misstaan. Of nog voor iedere ouder – op het einde van zijn loopbaan – een life time achievement award of iets dergelijks. Wedden dat er binnen de kortste tijd wel een of andere consultancy bureau of andere assessment dienst zou opstaan om de would be en of nieuwe ouders te begeleiden op het parcours?

Maar alle gekheid op een stokje, moederschap alleen verklaart geenszins de drang tot ophouden van Tia, Kim en andere Justines. Bovendien zijn niet alleen vrouwen die afhaken, maar ook regelmatig mannen houden er op jeugdige leeftijd mee op. Hoe moet men dit dan verklaren?

Toen onze twee jongens nog klein waren, waagden ze zich allebei aan – wat men in die tijd – Olympisch turnen noemde en waarbij ze opgeleid werden om turnoefeningen uit te voeren op alle toestellen. Ze begonnen hiermee zeer jong, oefenden met de tijd alsmaar meer en langer totdat ze op een trainingsritme kwamen van meer dan 20 uren per week.
In het schoolsysteem van ons landje kan je dit een tijdje volhouden, maar als de serieuze studies er aan te pas komen – en dit is toch al bij het starten van het secundair of gelijkaardige niveau – dan wordt dat een bijna onhoudbare situatie waarbij moet overwogen worden wat er nu te doen staat. Verder gaan met studeren en de sport wat minder? Of….sporten volharden en de studie verminderen of verlaten?  Dit zijn keuzes die een gevolg hebben voor de toekomst van de sporter!
Daarenboven komt nog dat sport op dat niveau een volgehouden ascetisch of Spartaanse levenswijze met zich meebrengt. Daar waar andere kinderen en jongeren spelen of ander plezier zoeken, is de sporter gedoemd een zeer strikte levenswijze te volgen. Drinken, eten, slapen en alle andere levensbehoeften en – vreugdes worden nauwgezet door anderen bepaald en gecontroleerd. Eigen inbreng is zeldzaam en in veel gevallen stof tot conflicten. De teugels zijn altijd gespannen en zelfs de zeldzame ontspanningsmomenten zijn gekozen in functie van het trainingsschema.
Verbaast het dan dat deze mensen het gevoel hebben dat ze twee tot driemaal – en misschien zelfs meer nog – geleefd hebben in vergelijking met hun niet sportieve leeftijdsgenoten?

Dat de drive dan niet eeuwig blijft duren, hoeft dan ook geen verwondering te baren. Bewust of onbewust zal het lichaam zijn grenspalen uitzetten en de atleet vertellen dat het genoeg geweest is. Dat andere horizonten wenken en dat ook daar de zonsopgang en –ondergang van een zeldzame schoonheid kunnen zijn !

Ik begrijp ze goed deze ‘performers’ en ik zeg ‘hoed af’ voor de volgehouden inspanning door al die sportieve meisjes en jongens gedurende heel wat tijd ten toon spreiden. En of ze doorbreken en kampioen worden of niet, heeft dan geen enkel belang meer. Het feit alleen al dat ze de uitdaging aandurfden om een hele tijdspanne te leven volgens vaste regels, verdient een applaus en onze bewondering.

Wat Tia Hellebaut en haar vriend Wim betreft, wens ik hen eveneens het allerbeste en ook veel sterkte, want zoals hier ook al gesuggereerd is: ouderschap is ook vallen en terug opstaan, vechten tegen tijdschema’s, vloeken en zweten, blutsen builen oplopen……kortom, het is eveneens sport op het hoogste niveau!

07-12-2008 om 02:33 geschreven door spitfireleo

Het was me het weekje wel!

De afgelopen week is er eentje met hindernissen geweest, alhoewel de verwachting van een gulle Sinterklaas voor de kleinkinderen een veelbelovende start had ingezet.

Donderdag voormiddag om 10 u 20 bij de specialist verwacht in Buggenhout aan de grens met Dendermonde. De schoondochter ondervond al enige tijd ongemakken omwille van een niet onder controle te houden bloeddruk, duizelingen en andere problemen en de huisarts verwees dan liever door. Vermits de zoon werken moest en zijn vrouwke nog geen auto rijden kan en schoonvader zich maar al te graag op straat begeeft met een jonge dame – om zijn ego en reputatie wat op te krikken tegenover de gemeenschap – was alles vlug geregeld en dus….op dag en uur stond ik klaar met mijn vierwielige gemotoriseerde karos klaar. Het onderzoek zelf was redelijke vlug achter de rug, maar schoondochter lief moest zich om 12 u 20 aanbieden in de kliniek van Dendermonde om er evenwichtstesten te ondergaan. Kwestie van te zien hoe het met haar oren en evenwichtsorganen was gesteld.

Wij dus – terug op het gestelde uur – richting Sint Blasius. Terwijl de schoondochter de inschrijvingsformaliteiten vervult en zich daarna naar de betreffende geneeskundige afdeling begeeft, trek ik naar de cafetaria, na een omwegje gedaan te hebben via de krantenwinkel kwestie van logistieke bevoorrading in leesvoer.

Aangeschoven voor een dagschotel en daarna geïnstalleerd aan een tafel waar ik uitgebreid kon genieten van de maaltijd, mijn ogen terwijl de kost gevend aan de roddelartikels van een blad dat in normale omstandigheden niet in huis komt. Omstandigheden van plaats, temperatuur en gelegenheid lijken me immers niet bevorderlijk om zware lectuur tot zich te nemen en dit is dan weeral een goedkoop excuus om even te snuisteren in het glamoureuze wereldje van de Vlaamse en andere jetset! Dit is geen literaire opera maar de lichtvoetige letterkundige operette van intriges, liefdesperikelen, ongelukken en andere smartlappen van het roddelcircuit; de geschreven versie van een soortement ‘Mooi en meedogenloos’ door een Vlaams weekblad neergezet.

Het blinkend papier is eigenlijk best vermoeiend voor de ogen en gelukkig is de schoondochter rond 14.00 uur terug om mij van deze ‘opoffering’ te verlossen! Gaan we naar huis, suske? Neen dus, want de volgende afspraak is om 16 u 30 bij de neuroloog.
Hoe vullen we dat gat dan weer op want over en weer naar huis is geen alternatief. Wil je wat eten, vraag ik. No way, ik voel me nu al niet zo best en eten lukt me al helemaal niet. Dan maar een fruitsapje als surrogaat? Dat gaat er wel in. Gelukkige schoonpapa die voor een keer ook de kans krijgt zijn schoondochter eens te trakteren tijdens een tête à tête. Geen Polanski-toestanden, maar ik zie toch heel wat blikken denken: ‘daar zie nog zo’n oude bok die van een jong blaadje wil genieten!’ Ik laat ze best in hun idee, want eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het mijn ijdelheid wel een beetje streelt.

Al bij al gaat de tijd nog snel en hop, daar vertrekt ons meisje naar haar volgende medicale test. Wat zal het nu worden? Kom, kijk maar verder naar je blinkende bladzijden van je operette-soap-achtige blad, opa! Ik trakteer me nog maar eens met een kop koffie van de automaat met jeton en bedenk dat het zwarte spul me vroeg of laat de strot wel eens uitkomen zal. De sloten Arabisch en aanverwant  zwartsel die ik gedurende mijn hele leven al binnengelaten heb, moeten ondertussen mijn slok- en andere darmen en doorgangen al helemaal geblakerd hebben. Maar onafgezien daarvan smaakt het bakkie troost nog een beetje naar……troost, nietwaar.

Arme Fanny!! Als ze terug is van haar testen, ziet ze er nog helemaal pips uit. Ze hebben het arme kind verbonden met allerlei draden en op een stoel alle richtingen laten uitdraaien terwijl ze moest proberen lichtpunten of –stralen vast te houden (met haar ogen), kwestie van evenwicht na te checken op neurologisch gebied. Alles lijkt normaal te zijn, maar definitieve resultaten komen er later wel aan. Ondertussen moet je je rustig houden, mevrouwtje, alle stress vermijden!
Dat had ik haar ook al voorspeld bij ons vertrek. Ze had haar de ongemakken en de kosten kunnen besparen met de luisteren naar die goeie (!??) ouwe schoonpa. Maar ja, de jeugd gaat zo zijn eigen weg, nietwaar? Tenslotte hebben wij – in onze tijd ! – toch hetzelfde gedaan! 26 december mag ik nog eens terugkomen, is het verdict voor die dag. En wij dus huiswaarts, waar de kinderen ondertussen al uit de school aangeland zijn en onder de vleugels vertoeven van een zorgzame pa.
Een eerste hindernis van de week was hiermee al gedeeltelijk uit de weg geruimd, al is mijn zoons’vrouwke nog niet verlost van haar ongemakken. Hou je maar eens rustig met twee kinderen, een job in Brussel die openbaar vervoer verplicht en een echtgenoot die het ongeluk heeft om zes dagen in de week te moeten werken, om van het huishouden nog maar niet te spreken. Hoe kan je dan in godsnaam nog ‘quality time’ overhouden?

Zaterdag 6 december is de dag dat de verwachtingen van kinderen hooggespannen staan, want is de sint wel thuis, bij de opa en oma, bij meter en peter, bij……geweest? Bij onze kleinkids is dat niet anders en na een onrustige nacht, kan haast niet gewacht worden om beneden te kijken wat er al of niet in hun schoentje of laarsje gevallen is. Zouden ze beseffen dat ze bij de gelukkigen horen die nog – desondanks een economische crisis – een geschenkje mogen ontvangen?
Ze hebben geluk, want de brave sint en zijn helpers zijn hun huisje niet voorbijgelopen zonder iets achter te laten. Ze mogen met kloppend hart de jute zakken openmaken en met oh’s en ah’s bezit nemen van wat hun collectie aan speelgoed, boeken en lekkers, aanvult. Alhoewel nog jong en onervaren, hebben ze hun wensen beperkt gehouden en hun verlanglijstje aan de sint opgemaakt op basis van gebudgetteerde keuzes. Kwestie van de sint nog genoeg over te laten om minder gelukkige kinderen ook toch nog een beetje te kunnen geven. Alle begin is moeilijk, maar het pleit voor hen dat ze toch rekening met anderen willen houden, nu al. Het pleit ook voor de mama en de papa die hun kroost hiermee een stevige aanzet geven om toch delend het leven in te gaan.

Nick, de kleinzoon, is in het derde leerjaar en maakt al kennis met toetsen en dus wordt de vreugde een beetje getemperd door de wetenschap dat er toch nog wat voorbereidingen te doen zijn. Vraagstukken en andere rekenkundige opgaven neemt de oma met alle plezier voor haar rekening,  terwijl de opa dan weer voor wo gaat. Mama is even blij ontlast te worden van deze opdracht en laat betijen. De wo toets is dit jaar rond stamboom van koningshuis en familie en rond wereldoorlog 1 geconcentreerd, een plezier voor opa dus, die op een speelse wijze en mits wat verhaaltjes (W.O. 1 ligt immers in zijn hobbysfeer) Nick kan overhalen om zelf op ontdekking te gaan in de voorbereidende vragen van zijn meester. Nu en dan is het nodig zijn aandacht terug te focussen op de voorbereiding en een regelmatige knuffel van de opa doet hier soms toch wel wonderen! Soms betrap ik me er op dit te ervaren als een compensatie voor het gebrek aan tijd en aandacht die ik toonde ten opzichte van mijn eigen kroost, maar het doet me evenzeer deugd om de warmte van een dikke knuffel te ervaren van zo’n toffe knul. Leve de kleinkinderen, denk ik dan, niet zonder troostend eigenbelang waarschijnlijk. Fantasie is toch een sterk wapen en vandaag vlogen we even door de blauwe lucht van de IJzervlakte met onze tweedekker en trokken we mee ten strijde met Lt. Jules De Winde met een straat naar hem genoemd in de gemeente. Waarom loopgraven zigzagden, hebben we ook ontdekt dank zij het enfilade vuur van den Duits en het tekentalent (?) van opa.

Zijn zus Jana is momenteel gespaard van dergelijke beproeving want nog maar in de derde kleuterklas. Volgend schooljaar begint ook voor haar het serieuze werk en terwijl oma een stukje overneemt met Nick, kan opa met zijn kleindochter wat kliederen op kladpapier met speciale verf die overal van die blinkende schilfertjes nalaat. Binnen de kortste keren is niet alleen het papier bestrooid met al dat blinkend, maar ook de nagels, de trui, de tafel en zo meer. Tot wanhoop van de mama die zich al bezig ziet met vod en andere reinigingsmiddelen. Om maar te zeggen wat een moeder lijden kan! Je zou voor minder een stijgende bloeddruk ervaren!

Na deze episode rijden oma en opa huiswaarts om te zien of de sint ook bij hen geweest is, want ze lukten er maar niet in telefonisch contact te leggen met de heilige man en vermits die ’s morgens blijkbaar nog niet geleverd had…moest toch eerst eens nagegaan worden of alles in orde was, niet?

In de latere namiddag het bezoek van de kleinkinderen dan toch mogen meemaken, nadat ze met het nodige enthousiasme voorkeur gegeven hadden aan een busreis eerder dan met de auto te rijden. Gelukkiglijk was de sint niet vergeten voorbij te komen en kon het nieuwe speelgoed al eens getest worden en geproefd van al dat lekkers dat er bij stond.

De dag kon eigenlijk al niet meer stuk, maar zou hij nog in mineur eindigen, want daar stond de papa onverwacht vroeg terug van zijn werk. Haast niet meer in de mogelijkheid om te stappen, was hij door zijn baas vervroegd naar huis gestuurd, toch nog de auto in gekropen en met veel pijn naar hier gereden. Kom man, hiermee moet je naar de spoed, zo kan je niet verder! Dus in opa’s wagen gesukkeld en weg naar UZ Jette. De meter en peter – ouders van Fanny – wonen hier om de hoek en dus konden mama en de kinderen daar eens gaan kijken of sint er iets nagelaten had.

Op zaterdagavond is de spoeddienst van een kliniek zoals het UZ een komen en gaan van mensen met onvoorziene letsels en andere medische problemen en bijgevolg moesten we toch nog een hele tijd doorbrengen in de wachtzaal alvorens de zoon aan de beurt kwam. Opmerkelijk hierbij is dat deze dienst vooral bemand of bevrouwelijkt wordt door extra jonge mensen. Kwestie van de nodige ervaring op te doen waarschijnlijk. Drie dames van variabele leeftijd liepen er rond met een draaghals. Aan hun uitleg te horen, slachtoffer van een auto-ongeval. Nu het moet gezegd dat de weersomstandigheden alle voorwaarden ten voordele van accidenten vertoonde.

Eindelijk was het dan de beurt aan zoon Wim om bij de dokter te passeren en na wat onderzoeken en notities, werd besloten toch maar een radiografie van de betrokken knie te laten nemen. Beslissing die daarna werd herroepen om hem rechtstreeks bij de chirurg te sturen, met de mededeling dat het eigenlijk geen urgentie betrof hetgeen bij de zoon de opmerking uitlokte dat wanneer het om een voetballer of een andere min of meer bekende sporter ware geweest, deze opmerking voorzeker achterwege was gelaten.
Met een priemende vinger joeg de chirurg hem een halve meter de gordijnen van de pijn in. Paracetamol moet ge hebben en Ibuprofen 600, zei de chirurg. En…maandag contact opnemen met de orthopedie en een ct-scan laten vastleggen voor je bij de dokter komt. Zo, nu naar huis en vooral….rusten….rusten….

Dus vader met zoon terug naar huis op zoek naar het adres van de apotheker van wacht. Maar eerst de mama en de kindjes naar huis, want ondertussen al 21 u 30 en bedtijd dus. Hoe een dubbeltje rollen kan. De zoon heeft in vroegere tijden Olympisch keurturnen gedaan en hierbij is de knie meer dan waarschijnlijk extra belast geweest, maar het occasionele ongemak van op de knieën te werken – dat iedereen al wel eens ondervindt - is nu opeens vervangen door een onverwachte hevige pijn bij het  gaan. Niet urgent, mijnheer! Je moet het maar eens zeggen aan een mens die de tranen in de ogen krijgt van de pijn!

Wij op weg naar de apotheker van wacht – in Opwijk nota bene – en daar het voorschrift afgegeven. Pas op, mijnheer, van die paracetamol, maximum een pilletje per zes uur! Blijkbaar toch niet zo goed voor de gezondheid dus?!

De zekerheid van een heelkundige ingreep dringt zich op en dat is uiteraard een minder prettig vooruitzicht en een rem op de voortzetting van de werken. De inrichting van de kamers voor de kinderen, van de badkamer en  van het toilet  zullen bijgevolg een beetje vertraging oplopen. Alsof de duivel er mee gemoeid is. Sommige mensen hebben toch meer tegenslag dan anderen in het leven. Maar niet getreurd, alles komt wel goed en opa zal proberen dan maar een slagje meer te doen. Met zijn pensioen heeft hij toch tijd genoeg, denkt men dan maar.

Allee, ouwe, denk ik, aan de slag……daarvoor dienen opa’s en oma’s immers……ten dienste van hun nageslacht zolang het nog kan……een mooier vooruitzicht en opdracht bestaat er nauwelijks!

07-12-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Dinsdag, gisteren dus al, heeft de Raad van Europa Vlaanderen veroordeelt en berispt omwille van de niet benoeming van de drie burgemeesters uit de faciliteitengemeente door de Vlaamse minister Keulen. Goed om weten is dat het hier ging om de afdeling van de hoofden van de gemeentes uit de Europese lidstaten. Daartussen zitten dan Bretoenen, Catalanen, Ieren, Andalusiërs en andere volksentiteiten die het in eigen land dikwijls zelf moeilijk hebben met de erkenning van hun culturele eigenheid. Versta dat nu maar eens?

De drie betrokken burgemeesters jubileren nu, overtuigd van hun gelijk, hierbij gesteund door de rabiate houding van de FDF- voorzitter Olivier Mangain, die tijdens het partijcongres van deze weekend nog een beetje olie op het vuur goot.

Eigenlijk heeft Vlaanderen het aan zichzelf te wijten dat het zover is kunnen komen. Een woordje uitleg. Onze Vlaamse volksaard heeft in het verleden de mensen van over de taalgrens met open armen ontvangen en ……gediend! Heeft u ooit al eens een bakker, een beenhouwer of een andere Vlaamse middenstander horen sukkelen in het Frans om zijn klant ter wille te zijn? U niet? Ik wel! Ik heb mijn hele jeugd niet anders meegemaakt. Mijn moeder is van Bretoense afkomst (zie mijn naam die ik van haar mocht erven) en is afgezakt naar Vlaanderen om er het leven als boerin in Frankrijk te ontvluchten. Hier leerde ze mijn vader kennen – de omstandigheden kan u lezen in voorgaande berichten – en mede daardoor vestigde zij zich in ons Vlaanderenland. Nooit, maar dan ook nooit heeft ze de moeite gedaan om Vlaams te spreken, laat staan te leren – maar altijd werd ze door de handelaars bediend  - zeer dikwijls in een koeterwaals dat op Frans moest gelijken. Of het nu in Hoevenen was, in Berchem, in Wilrijk, in Lillo of in Antwerpen, nergens maar dook nergens moest ze zich in het Vlaams – laat staan het Nederlands – verstaanbaar maken. De handelaars liepen zich de sloffen uit het lijf om haar in ’t Frans te bedienen. Let wel! Als je iets moest gezegd hebben dat haar niet aanstond, ze had het wel begrepen hoor. Maar spreken? Oh, nee!!

Dezelfde houding hebben de Vlamingen aangenomen tegen de Franstalige inwijkelingen, die het hier zo naar hun zin hadden, dat ze massaal hier – dikwijls voor een prik – grond kwamen wegkapen en er hun huizen op bouwden.  Nu willen ze dat hun taal hier geïmplementeerd wordt en herkend als de voertaal van hun gemeente…naar Europa gaan ze er voor!! Tja, de wereld is aan de lefgozers, zeker!!

De niet benoeming is op basis van een overtreding op een wet gemaakt door een wettelijke Vlaamse regering. Wat zegt de Raad van Europa hierover? Weg met die wet, Vlamingen, pas dat maar rap aan en benoem die burgemeesters!  Dit is hier de wereld op zijn kop zetten. Alle verdraagzaamheid aan de dag gelegd door de Vlaamse inwoners gedurende al die jaren, wordt dus beloond! Met een terechtwijzing?! Komaan zeg, waar gaan we naartoe?

Onze gemeente kende ooit een UF (Union des Francofones) verkozene! Mangain en zijn FDF maakten openlijk reclame voor de laatste verkiezingen (van hier tot in hartje Ronse) en hij vond dit geen provocatie, maar doodgewone democratische rechten!

Ik heb veel Franstalige vrienden en Franse familie en ik ben niet te benauwd om met deze mensen Frans te spreken en hen in het Frans te schrijven, maar ik wil wel hebben dat ze mijn eigenheid als Vlaming respecteren en dat ze bijgevolg de wetten van mijn taalgemeenschap en van mijn cultuur eerbiedigen en zo mogelijk onze taal proberen machtig te zijn.

Daarom, minister Keulen, al ben ik geen lid van uw politieke familie en ben ik niet altijd akkoord met wat uw partij vertelt: in deze geef ik u groot gelijk en zeg u: volhardt!!!

03-12-2008 om 01:36 geschreven door spitfireleo

Zaterdagavond naar  ’t Arsenaal in Mechelen geweest. Voor diegenen die niet weten wat ’t Arsenaal is: de opvolger van het Mechels Miniatuur Theater, groot geworden met o.a. Luc Philips, de gebroeders Verreth, Jaak Van Assche, Mandus De Vos en nog vele anderen.

Tegenwoordig onder de artistieke leiding van duivel-doet-al Michael De Cock, die onder zijn leiding – volgens ikzelf kan vaststellen tijdens de verschillende voorstellingen – er toch weer voor gezorgd heeft dat de zaal goed vol loopt en een hoop mensen weer de richting gevonden hebben naar theater. Het is immers heel wat anders dan voor het kijkkastje te zitten en te ondergaan wat meestal veel te snel en te oppervlakkig de strot van de kijker wordt ingeramd.

Je zit er niet op of in pluchen zetels, maar op gewone banken. Het podium ligt niet boven de toeschouwer en met een diepe kloof tussen, maar alles speelt zich af op de vlakke vloer gelijk met de eerste rij. Je hebt er het gevoel bijna middenin de scene te zitten, vooral op de eerste rijen. Het is ook persoonlijker want  je kan meeleven met de spelers en de door hen neergezette personages.  Eens liefhebber van toneel, altijd liefhebber, denk ik dan.

Soms treden gastensembles op en soms ook gastvedetten of – spelers. Dit vermijdt alleszins dat  ’t Arsenaal in routine vervalt en geeft de eigen acteurs ook de kans om bij te bronnen terwijl ze mee-leven met de exploten van hun collegae.

Nu zaterdag toch wel even speciaal, moet ik zeggen. Het is een monoloog gevoerd door een Franstalige van Afrikaanse afkomst, Younouss Diallo, en gebeurt in het Frans en het Wolof, de taal gesproken in Senegal, Gambia en Mauretanië. Simultaan verschijnt de Nederlandstalige vertaling op een scherm in het decor.

Deze monoloog van ongeveer een uur is een emotievol gebalde reconstructie van de wanhoop van Afrikaanse bootvluchtelingen die hunkeren naar het veelbelovende Europa en hun perikelen daar naartoe.  Het is de vrucht van een samenwerking tussen Michael De Cock, Younouss Diallo, Michel Bernard en Stef Depoover, die de kusten van Senegal bezochten om er op zoek te gaan naar die plaatsen waar de bootvluchtelingen vertrekken. Ze peilden er naar de wanhoop van vooral jonge mensen, die alles op het spel zetten om hier een nieuw leven te beginnen in de stellige hoop het hier beter te hebben.

Febar (koorts) is een uitstekende titel om de essentie van het stuk weer te geven. Niet alleen worden de Afrikaanse mensen gedreven door koorts om hun land te verlaten, maar bovendien zijn de toestanden tijdens de bootovertocht niet van de poes. Ziekte, dorst en honger zijn slechts enkele van de moeilijkheden die ze ervaren bij de overtocht. Niet enkel de doden worden overboord gegooid, maar ook al diegenen die op de een of andere manier in de weg zitten of liggen worden dikwijls zonder verdere scrupules in de woelige zee achtergelaten.

De acteur die het stuk brengt is van Afrikaanse oorsprong en spreekt dan ook – naast het Wolof -Frans met een Afrikaans accent hetgeen de authenticiteit zeker ten goede komt. Zijn spreken en de tonaliteit worden – samen met de muziek en andere geluidseffecten – crescendo opgevoerd zodat de toeschouwer bijna op het puntje van de bank blijft zitten in ademloze spanning. Als het uur monoloog voorbij is, heerst er eerst een – onbehagelijke – stilte vooraleer het applaus inzet. Je bent ademloos meegevoerd in de tragiek van het gebeuren – ik vergat zelfs op mijn muntje te knabbelen – en wordt bijna neergeslagen door al de emoties die het personage met zijn publiek deelt. Een stuk waarbij je toch moet van bekomen en dat tot nadenken stemt.

Waar halen wij het recht vandaan om vluchtelingen te veroordelen? Waarom doen ze dat? Waarom….is trouwens het beginwoord van de voorstelling: pourquoi?? Je krijgt er uiteraard geen antwoord op want het is te ingewikkeld om daarop in enkele zinnen weer te geven welke redenen aan de basis liggen van deze risicovolle onderneming.

Toch denk ik dat het sleutelwoord WANHOOP is, wanhoop omdat aan de menselijke verwachtingen geen oplossing komt. Wanhoop omdat armoede onrechtvaardig is, wanhoop omdat de verdeling van de rijkdom zo onevenredig onjuist is, wanhoop omdat ze zich door God en iedereen verlaten voelen.
Hoe ondraaglijk moet dit dan wel zijn opdat mensen hun vertrouwde omgeving verlaten voor een avontuur waarvan ze het resultaat niet kennen, maar waarvan ze kunnen vermoeden dat het voor sommigen onder hen fataal kan zijn!

Wat kunnen we hier aan verhelpen? Naar alle waarschijnlijkheid ligt de oplossing op lange termijn niet in het  openstellen van onze landen voor al die misdeelde medemensen. Je kan ze ook niet onbeperkt opeenstapelen, maar een lange termijnoplossing ligt zeker bij onze politici en beleidsvoerders. Regimes van goede wil, die zichzelf niet verrijken, maar er alles aan doen om hun bevolking naar best vermogen te besturen, moeten volop steun genieten van de rijkere landen en regimes die  zichzelf verrijken, de bodem uitputten ten voordele van de rijkeren – of ze nu inlands of buitenlands zijn  - moeten gesanctioneerd worden. Een boycot van een land is hierbij geen oplossing, maar het boycotten van de malafide gezagsdragers en het eventueel in beslag nemen van hun wederrechtelijk bekomen rijkdommen ten voordele van hun bevolkingen, zou al een eerste stap naar rechtvaardigheid kunnen betekenen.  Ook het sanctioneren van diegenen die in de Westerse landen profiteren van dergelijke regimes, moeten hierbij ter orde geroepen worden. Het is toch verfoeilijk dat mensen misbruik maken van de bodemgrondstoffen en van de goedkope werkkrachten zonder dat de inkomsten ten goede komen aan deze – meestal – arme landen.

De wanhoop van deze bootvluchtelingen en al hun aanverwante misdeelden moet omgekeerd worden in een gelukkig en vredevol leven. Het kan en mag niet zijn dat mensen slachtoffer worden van andere mensen omwille van het geld alleen.

Febar, koorts, fièvre…… een stuk dat nazindert en niet onberoerd laat. Moge het een en ander losmaken bij de beleidsvoerders tot eer van de menselijkheid.

02-12-2008 om 00:15 geschreven door spitfireleo