Het was zo mooi! Een oudere renner die Luik-Bastenaken-Luik voor de tweede keer op zijn palmares schreef en daarbij te kennen gaf nog wel te willen doorgaan tot ongeveer zijn veertigste.

Ik had niet de gelegenheid de koers te volgen, maar tijdens het nieuws zag ik de man wat afgescheiden binnenrijden en kon enige bewondering toch niet onder stoelen of banken steken!
Dat iemand de moed opbracht om een heel bestaan op te bouwen rond de discipline van het wielrijden en daarvoor dan moest kiezen voor een ascetische levenswijze, bekoorde me meer dan ik graag wil toegeven. Maar de bewonderende roes is weeral van korte duur.

Vanavond mijn mail opengedaan en het breaking news van de e-krant eens doorgenomen en wat lees ik daar:

‘Rebellin betrapt op het gebruik van EPO- van de nieuwe generatie, het product gekend onder de naam CERA, tijdens de Olympische Spelen’.

Het was een koude douche. Nog een renner die van zijn voetstuk valt en weer een illusie armer voor de bewonderaar van de atleet.

Wat bezielt deze mensen? Waarom doen ze dat? Een duidelijk antwoord heb ik hierop niet, maar ik kan me wel inbeelden dat er diverse redenen ten gronde liggen aan deze handelswijze.

Is het hun trots om niet af te gaan omdat de ouderdom zijn tol eist? Is het de ambitie om bij de besten te blijven behoren? Of is het simpel weg de drang naar het behoud van een riante wedde met allerlei bonussen? Of is het een mengeling van dit alles?

Ik kan er geen rechtvaardiging voor vinden die belangrijk genoeg is, om vergoelijkend het gebruik van prestatieverbeterende middelen te aanvaarden. Niet alleen is dit onrechtvaardig tegenover die renners die nog willen ‘clean’ blijven, maar ook is het een slecht voorbeeld voor de jongeren die zich ook aan de sport wil begeven. Bovendien kan het niet anders dan dat het gebruik van lichaamsvreemde stoffen op termijn nadelig kan zijn voor het lichaam. Maar dit laatste is een altijd terugkerend element in de maatschappij: men gelooft het niet tot het zover is.

Moet ik me dit aantrekken? Ja, omdat het welzijn van de mens centraal moet staan en alle mogelijke stappen moeten ondernomen worden om iedereen zo goed als mogelijk een kwaliteitsvol leven te gunnen. Ja, omdat het de achterblijvende familie en vrienden zijn die het meest zullen lijden ingeval van tegenslag.

Het is spijtig dat op deze manier de sport nog maar eens in een slecht daglicht zal gesteld worden.

29-04-2009 om 01:56 geschreven door spitfireleo

Vandaag kwam de algemene aandeelhoudersvergadering van Fortis om te stemmen over de verkoop van de instelling aan BNP. Uiteraard kwam het tot incidenten, want velen zijn de dupe geworden van gedurende jaren door iedere ‘kenner’ aanbevolen werd als een belegging van de ‘goede huisvader’.

Men kan zich inbeelden dat heel wat drama’s zich hebben afgespeeld en tot op vandaag nog een nefast gevolg hebben voor een deel van de aandeelhouders. Vooral de ‘kleine’ spaarder, die voor de toekomst een appeltje voor de dorst wou opzij zetten en nu al zijn centjes in rook ziet opgaan, moet dit een verschrikkelijke ervaring zijn. Men had dan beter kunnen profiteren van wat men aan kapitaal bezat, zou je dan kunnen denken.

De grote kapitalen zullen dit meestal wel overleven. Al hebben ze waarschijnlijk wel een groot gedeelte van hun spaarpot zien verdwijnen, toch zal hun reserve nog voldoende zijn om het hoofd te bieden aan deze tegenslag.

Mondrikamen en zijn aanhangers hebben verloren: is de algemene tendens en dit is uiteraard een waarheid die niet te ontkennen valt, maar de grootste verliezer is naar mijn mening – nog maar eens – de uitoefening van gerechtigheid in dit land. De blindhoek van moeder Justitia begint negatieve vormen aan te nemen en dit is wel angstaanjagend in een land waarvan de politici bij hoog en bij laag beweren dat het om een rechtsstaat gaat.

Het is duidelijk dat de ja-stemmen het hebben gehaald omdat de samenstelling van de kiesgerechtigde aandeelhouders niet juist was maar strookte met alle logica die men maar kan bedenken.

Een aantal speculanten – die blijkbaar nog genoeg reserve hadden – hebben van de deplorabele toestand van de bank en de fenomenale beurskrach van de aandelen hebben hen de mogelijkheid gegeven om zich in mindere of meerdere mate in te kopen in de Fortis-bank. Nu kregen ze de gelegenheid om mee te beslissen over de al of niet verkoop van de bank aan PNB, een beslissing die notabene door de regering genomen werd in een tijdvak dat lag voor dat ze aandeelhouder werden. Met andere woorden, ze mogen mee beslissen over iets dat absoluut buiten hun bevoegdheid ligt en enkel het gevolg is van hun speculatief handelen.

Ze hebben niets te verliezen, deze speculanten, ze hebben immers de aandelen gekocht aan bodemprijzen en kunnen alleen maar beter varen bij een aansluiting bij PNB. De Belgische staat geeft immers de garanties! Met belastingsgeld, wel te verstaan.

De verkoop van Fortis aan de Franse bank wordt door de meeste onderlegde economen afgewezen, maar de regering houdt voet bij stuk en de rechtbank is hierin meegegaan om een zekerheid vast te ankeren dat het voorstel zou aangenomen worden. Van gerechtigheid gesproken! Vooral de kleine spaarder is hiervan de dupe en het bewijst weerom dat Justitie inderdaad hetzij helemaal wereldvreemd is of hetzij totaal gevoelloos voor de sociale gevolgen van de feiten.

Ondertussen zijn bijna alle parels van ons land verkocht en hebben noch de regering noch de landgenoot nog enige zeggingsschap over de primordiale economische sectoren van ons land. De beslissingen over financiële zaken, over energie en andere autoconstructeurs liggen allemaal in de handen van buitenlandse eigenaars en dat kan alleen maar in ons nadeel werken.
Wanneer we inderdaad vaststellen dat alle Europese lidstaten vooral maatregelen getroffen hebben ten voordele van hun eigen landgenoten, dan kan men zich wel indenken dat bij een volgende tegenslag de Belgische poot de eerste zal zijn om te verdwijnen of om extra inkomsten – ten koste van wat? – te genereren voor het moederland.

In de tijd van Caesar schreef men nog dat de Belgen de dapperste onder de Galliërs waren, maar onder de gegeven omstandigheden vraag ik me af of onze beleidsmensen nog echte Belgen zijn. De beslissingen die ze nemen, vallen niet op door hun moed, maar wel door hun gebrek aan staatszin en dàt – eerder dan de communautaire verschillen en discussies –zou wel eens de echte motor kunnen zijn die ons land ontmantelt en in de handen van andere naties brengt.

29-04-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo

Zaterdagmiddag op weg naar de kleinkinderen van onze jongste zoon, staat de radio op en klinkt het nieuws door de luidsprekers. We zijn in de laatste weken voor de regionale en Europese verkiezingen en uiteraard zijn de campagnes van de verschillende politieke partijen volop aan de gang. Ieder weekend is er wel ergens een of ander partijpolitiek congres waarop de bonzen aan hun publiek trachten uit te leggen met welke slogans en bedoelingen ze nu optrekken naar de kiezer en met welke verleidingsmanoeuvres ze de nog niet overtuigde burger willen bekoren om voor hen te kiezen.

Hoor ik daar weer iets over ‘de hard werkende Vlaming’. Je moet in het verkeer geconcentreerd blijven op snelheidbeperkingen, alle mogelijke verkeersborden en al of niet voorzichtige andere deelnemers aan het verkeer en dus ben ik even niet mee vanuit welk partijcenakel het dit maal gelanceerd wordt, maar ik heb de indruk dat het uitgesproken wordt door de Vlaamse Minister-president, Kris Peeters, ter gelegenheid van de samenkomst van CD&V in Gent. Bij het horen van deze woorden komen de haren van mijn armen naar boven in een oncontroleerbare erectiebeweging. Als het al tijdens het CD&V congres uitgesproken wordt, dan gaat het om niet meer of minder dan woordplagiaat omdat ‘babyface’ Somers van Open VLD daar het eerst mee kwam aangedraafd, maar bovendien word ik bevangen door een ondefinieerbaar afgrijzen als ik deze woorden hoor.

 Wil men me nu eens duidelijk uitleggen wat dat is, een hard werkende Vlaming? Over hoeveel burgers gaat het hier? Is dat een authentieke, pure mens geboren en getogen in Vlaanderen en van zuivere Vlaamse afkomst? Of kan dat ook iemand zijn die genaturaliseerd is als Vlaming of nog de vrucht van een tweede of derde generatie allochtone ouders? Kan de hard werkende Vlaming ook Mbark, Mohammed, Pjotr, Diallo of nog anders heten? Wie schuilt er achter de ‘hard werkend Vlaming’ heren en dames politici?

Gaat het om de CEO in krijtstreepjespak met zijn riante wedde en bonussen of nog over de politicus of politica die zijn of haar mandaat cumuleert met posten in steden, gemeenten of andere intercommunales? Spreken we hier over de gewezen mandataris die omwille van zijn uitgebreid netwerk aan kennissen, een baan als bestuurder bij Dexia of andere instelling mag opnemen als toetje op zijn niet te versmaden pensioentje? Of hebben we hier over de werkijverige vertegenwoordigers des volks die wakker schieten omdat tijdens ‘Villa Politica’ de camera aan staat bij de interventies? Bedoelt men misschien de topambtenaren die omwille van de hedendaagse managementtechnieken meer tijd besteden aan vergaderingen dan aan ‘human resources’?

Of zou het misschien – voorzichtige utopische gedachte die zo bij me opkomt – de alleenstaande moeder kunnen zijn die vanaf ’s morgens vroeg in actie treedt om haar kinderen proper en wel aangekleed, voorzien van een zo compleet mogelijk ontbijt naar de school te krijgen. Die daarna nog vlug alles moet opruimen om nadien te proberen – file vermijdend – op tijd te komen om haar job te mogen kunnen opnemen en zo goed en zo kwaad als het maar kan uit te voeren? Die op het einde van de dag op ik weet niet welk uur mag stoppen – om te voldoen aan de wensen van een baas die het normaal vindt dat je onbetaalde overuren presteert voor de liefde van de job – en die dan stijf van de stress tracht op tijd haar kinderen op te halen, de boodschappen tussen de middag vlug vlug gedaan hebbend om maar geen tijd te verliezen, om daarna te mogen zorgen voor een avondmaal en een quality-time tijd met hen spendeert alvorens hen in bed te stoppen om daarna nog de vaat, de was, de strijk en de kuis op zich te nemen?

Zou het kunnen dat het gaat om de bijna veertigjarige die van de een naar de andere patroon loopt om zich aan te bieden in de hoop dat men eens rekening houdt met zijn kwaliteiten en niet met zijn baremiek niveau? Of die hoopt dat zijn contract van onbepaalde duur dat na drie maanden stopgezet werd omdat zijn voorganger terug komt uit bevallings- of ander verlof? Die eigenlijk wel droomt dat hij niet alleen voor de duur van een project aangeworven wordt, maar inderdaad voor onbepaalde duur mag blijven?

Naar alle waarschijnlijkheid zal het ook wel niet gaan om de man of vrouw – die getroffen door een of andere ongevraagde tegenslag – met moeite het hoofd kan bieden aan al die tegenwoordige verwachtingen die men stelt in de werknemer. Die – indien het geluk toch nog een beetje meezit – binnen de mazen van het sociaal vangnet kon opgevangen worden of anderzijds buiten de mazen valt en in de grootste armoede het hoofd moet bieden aan de consumptiewereld van vandaag.

Ik kan me evenmin indenken dat de ‘luieriken’, de ‘profiteurs’ en de ‘werkonwilligen’ van de werkloosheidsbijstand hiermee bedoeld worden.

Maar wie dan wel? Zijn het heren à la Verschueren, die van geen stoppen weten, zelfs niet na een ernstige gezondheidsprobleem, die nooit verlof nemen – dat wel spijtig vinden voor echtgenote en kroost maar er verder niets aan veranderen - die bovendien minachtend doen over diegenen die niet aan de bak geraken of wel tijd willen maken voor hun gezin? Of is het iemand als de voormalige eerste-minister Verhofstadt die na 25 jaar met moeite de naam van zijn privésecretaresse kan uitspreken?

Het begrip ‘hard werkende ‘ Vlaming is volgens mij dan ook niet alleen een discriminerend begrip maar bovendien een zeer selectief begrip dat alleen rekening wil houden met een - naar mijn mening - kleine groep die alle voordelen mag genieten die maar denkbaar zijn en waarbij de solidariteit voor de meer onfortuinlijke medemens liefst terzijde geschoven wordt onder allerlei drogredenen van financiële en commerciële aard.
Het wordt dus de allerhoogste tijd dat de heren en dames politici – in hun rode of groene pluche gezeten - voor eens en altijd het begrip ‘hard’ werkende Vlaming definiëren zodat we in alle duidelijkheid onze stem kunnen uitbrengen op diegenen die een lans breken voor de mens in zijn mens-zijn en niet in zijn deelname aan het economisch proces. Men mag immers niet vergeten dat de kleinste schakel in de keten onmisbaar is om het hele mechanisme in werking te houden.

De minzame lach en het handjesschudden ter voorbereiding van een kiescampagne is nog heel wat anders dan echt medeleven voelen met de medemens die minder fortuinlijk door het leven mag gaan dan een ander. Het minachtend neerkijken op de naaste die minder verdiend en minder luxe kan genieten of die minder kansen krijgt, is een misdaad tegen de menselijkheid. Ook de moeder aan de haard, druk bezig met het bestieren van haar huishouden en de zorg voor haar gezin, is hard werkend en verdient alle lof. Maar ik vrees dat ze niet opgenomen is in het lijstje van de ‘hard werkende ‘ Vlaming. Tot schande van de politici en zogenaamde ‘very important persons’ die dit vergeten.

-          Het is de poetsvrouw die het huis proper houdt,

-          Het is de toiletjuffrouw die de pot zuiver houdt,

-          Het is de vuilnisman die onze rommel opruimt,

-          Het is de mecanicien die zijn handen vuil maakt met olie en ander vuil voor het onderhoud van onze voertuigen,

-          Het is de werkman/werkvrouw die het systeem draaiend houdt,

-          En zo verder……

27-04-2009 om 16:34 geschreven door spitfireleo