Kiesresultaten op Vlaams niveau verbazen toch nog.

De verkiezingen hebben dan toch nog enige verbazing kunnen wekken. Dat de socialisten achteruit zouden gaan, was algemeen verwacht en is dus ook uitgekomen. Alhoewel men bij de evaluatie toch nog positieve geluiden uit die hoek hoorde klinken ‘omdat toch nog kon vergeleken worden met de vorige verkiezingen’ en men in vergelijking daarmee dus nog kon spreken over een status quo.

Wat de achteruitgang betreft van de liberale Open VLD, was gebleken uit de opiniepeilingen dat men zich kon verwachten aan een licht verlies, maar dat de klop zo hard aankwam, was evenwel niet gedacht. Om maar te zeggen hoe tendentieus peilingen kunnen zijn als men zich beperkt tot een zogenaamd ‘representatief’ staal van de bevolking. Nog nooit is een opiniepeiling de zuivere weerspiegeling geweest van de definitieve resultaten van een verkiezing en toch laten de partijbonzen zich graag leiden door de cijfertjes die bij dergelijke bevraging naar voor komen. Het betekende de politieke dood van de partijvoorzitter, Bart Somers, die met bedrukte stem zijn ontslag kwam aankondigen en daarbij manmoedig de schuld op zich nam. De vaudeville die ontstaan was bij het ‘afkopen’ van een lid van de lijst De Decker, zal daar zeker niet vreemd aan geweest zijn evenmin als de in het verleden voorgespiegelde welzijnswereld, die er geen werd voor de meerderheid van onze medeburgers.

Dat de CD&V op zijn minst een gelijk resultaat zou halen als bij de vorige regionale verkiezingen was dan weer wel verwacht. De ‘vijf minuten politiek moed’ die het niet haalden bij de regeringsvorming noch het ‘onverwijld’ splitsen van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde dat geen realisatie vond, hebben deze partij de das omgedaan.  De garantie van stabiliteit waarop ze zich beriep hebben blijkbaar de massa aangesproken, net als de ernst waarvan de ontslagnemende minister-president, Peeters, zijn handelsmerk heeft gemaakt.

De NV-A van zijn kant kon de verwachtingen meer dan inlossen, want haar resultaat was zeer gunstig. Dat voorzitter Bart De Wever, als deelnemer aan de ‘Slimste mens’, heeft geïmponeerd kan wellicht als een van de redenen aangeroepen worden om dit te verklaren, maar bovenal vermoed ik dat de consequente houding van deze man heel wat kiezers over de drempel heeft gehaald om hun stem voor hem uit te brengen. Hij is uiteraard vlot ter taal en zeer ad rem, maar bovendien blijft hij koel en standvastig in zijn mening en zijn gedrag. Mensen die verantwoordelijkheid willen opnemen doen het blijkbaar nog bij de massa.

LDD of de lijst De Decker, heeft zijn verwachtingen in tegendeel niet gehaald. Weliswaar is er een goede uitgangspositie verworven, maar dan toch minder sterk dan de opiniepeilingen te kennen gaven. Het geruzie tussen verschillende leden van deze formatie, de vaudeville rond de ‘afkoop’ van hun eerwaarde lid door de Open-VLD en het daarop volgende modder smijten evenals het betalen van een privé detective om de gangen van Buitenlands minister De Gucht na te gaan hebben menigeen meer dan waarschijnlijk doen afkeren van deze partij. Bovendien zijn de mensen toch wel iets slimmer dan vroeger en de populistische uitspraken zullen velen overtuigd hebben dat de realiteit ergens anders ligt.

Dat Mieke van Groen! Nauwelijks de kiesdrempel zou overschrijden, stond mijns inziens toch wel een beetje in de sterren geschreven. Het herhaaldelijk verwijzen naar een ‘groene economie’ zal bij veel kiezers zo wat de strot uitgekomen zijn. Het is een uiteraard verdedigbaar standpunt, maar de bankcrisis onmiddellijk daarop gevolgd door een financiële crisis op wereld niveau, bracht andere prioriteiten naar voor. Mensen willen hun boterham kunnen verdienen zodat ze hun huis verder kunnen afbetalen, een auto kunnen kopen en een modaal aankoopgedrag kunnen vertonen. Met opzet is hier het hulpwerkwoord ‘kunnen’ tot viermaal toe in een zin gebruikt. Je moet de mogelijkheid hebben om consument te zijn en daarvoor heb je werk nodig of een minimum gegarandeerd inkomen dat je wat bewegingsruimte geeft om menswaardig te evolueren in de maatschappij. Dat prijzen de pan uitrijzen en alsmaar meer burgers onder de armoedegrens duiken, dat is het reële probleem dat mensen bezighoudt. Kan ik mezelf, mijn kinderen nog een normaal leven geven, de nodige kleren kopen, deelnemen aan schoolse en buitenschoolse activiteiten, eens op vakantie gaan, en zo meer, dat zijn vraagstukken die de mensen levendig bezighouden. Of dit dan door een groene of andere economie gegenereerd wordt, is van het minste belang. Groene en milieuvriendelijke oplossingen kunnen we nog wel zoeken als we het iets beter hebben! Laat over deze gedachtegang geen misverstand heersen.

Het veel te grote verschil tussen een aantal grootverdieners, het toekennen van extreem hoge bonussen aan managers, vergeleken met de middelmatige tot weinige middelen de modale mens krijgt toegestopt, die vormen levensgrote struikelstenen die de burger niet zo maar accepteert. De tijd van de onmondige mens is voorbij!

Een vlugge formatie getuigt van de wil tot resultaten.

Het is waarschijnlijk kenmerkend voor de no nonsens handelswijze van de formateur dat zo vlug resultaten konden behaald worden en een Vlaamse regering op poten kon gezet worden. Dat er meer kans bestond op een tripartiete dan op een vier partijen regering, kon al met zekerheid vastgesteld worden tijdens de evaluatiegesprekken de avond van de verkiezingen zelf. Het klonk al meteen uit de mond van de gedoodverfde nieuwe minister-president. Het was de logica zelf in die zin dat een akkoord gemakkelijker te bereiken valt tussen drie partners dan tussen vier.  De veto’s die door de verliezende partij Open VLD werden gelanceerd nog voor de besprekingen begonnen, waren zeker niet van die aard om de partij aan boord van het nieuwe regeringsschip te hijsen. Een beetje spijtig misschien voor Van Mechelen, die bewees een goed minister van financiën te zijn, maar die zich verslikte in de ‘Lange Wapper’ en de dubbele ‘jobkorting’.

Een partij die dergelijke klappen krijgt bij de verkiezingen en bijgevolg een reuzengrote achteruitgang meemaakt, moet zich vooral gedeisd en bescheiden gedragen en geen voorwaarden opleggen die op voorhand gedoemd zijn afgeketst te worden door de andere gesprekspartners, tenzij het natuurlijk de expliciete bedoeling was om een oppositiekuur te ondergaan. Dat de weigering van de andere gesprekspartners kon ingeroepen worden als reden van niet-deelname aan de Vlaamse regering was dan mooi meegenomen en als je dit dan nog kan kwalificeren als een ‘coup’ van de socialisten en de NV-A, al helemaal.

Een regering van verrassingen.

Negen ministers in plaats van elf of twaalf, het is een signaal dat men degelijk werk wil maken van besparingen op regeringsvlak. Nergens ter wereld is er een dergelijk klein landje als het onze dat zoveel regeringen telt. Eerst een federale regering, daarnaast gewestregeringen (Vlaams, Brussels en Waals) met in hun kielzog taalgemeenschappen met een parlement en een regering (Waalse en Duitstalige landgenoten). Het Brussels hoofdstedelijk gewest dat naast zijn parlement en regering, die tenslotte niet meer zijn dan een veredelde gemeenteraad en schepencollege, nog de aanwezigheid moet dulden van gemeentelijke autoriteiten, steekt hierbij torenhoog boven alles uit. Een politiek anachronisme zonder weerga vooral gekenmerkt door een manifest dedain voor de Vlaming en een ongebreidelde expansiedrift. Als het aan hen zou liggen, zouden de grenzen van Brussel enerzijds liggen aan de boorden van Landen en anderzijds aan de rand van Ronse. Volgens de berekeningen van de Gazet van Antwerpen, kosten deze regeringen ons maandelijks 643.000 euro netto verdeeld over 64 excellenties! Grote landen als de Verenigde Staten en Rusland doen het met heel wat minder ministerabelen en slagen er in van hun land een wereldspeler te maken, terwijl de bevoegdheidsconflicten tussen onze excellenties er alleen in slagen een medelijdend lachje om de mondhoeken van de wereld bevolking op te roepen. Poor Belgium!

Dat er twee ministers in de regering zitten die niet verkozen werden door het volk, maar aangetrokken uit de zakenwereld, hoeft geen verwondering te wekken noch tegenstand. Kris Peeters is een levend voorbeeld van de zakenmand die er in slaagt zijn gewest toch nog op de rails te houden.

Het verdwijnen van Frank Vandenbroecke als minister van Onderwijs is dan echter onverstaanbaar en ongezien. Niet alleen heeft men een volslagen leek voor dat departement aangeduid, maar heeft men een deskundig persoon op een lelijke wijze geliquideerd. De dossierkennis, bekwaamheid en integriteit van deze politicus wordt erkend door vriend en vijand. Deze bolleboos heeft natuurlijk zijn uiterlijk en zijn manier van doen tegen. Het is allerminst een mediageniek figuur en zijn uiteenzettingen vergen soms een woordenboek om te kunnen verstaan wat hij allemaal verklaart, maar dikwijls heeft hij toch wel het gelijk aan zijn kant. De SPa heeft hiermee zijn eigen kind vermoord en deze manier van handelen is een partij onwaardig. Dat voorzitster Caroline Gennez hiermee een overwinning boekte, is momenteel niet te ontkennen, maar het is te hopen dat het niet als een boemerang in eigen rangen terugkomt. Volgens sommige insiders wordt Frank VDB omschreven als een ‘tsjeef’ wegens zijn katholieke ouders. Voor mij mag hij dit dan maar waar maken, want een gedegen vakman kan alleen de stabiliteit van een regering verhogen. Waar wachten Kris Peeters en Marianne Thijs dan nog op om die man in hun rangen te verwelkomen?

Het investituurdebat in het Vlaams Parlement.

Het was uiteraard te verwachten dat de oppositie fel van leer zou trekken tegen de regeringsverklaring van de nieuwe minister-president voor Vlaanderen. Dat Mieke Vogels nog maar eens zou terugvallen op haar ‘groene economie’ stond eveneens in de sterren geschreven, net als het populistische deuntje van LDD en haar spreekbuis bij uitstek, Jean-Marie De Decker. Het Vlaams Belang, dat zich toch wel eens ernstig zal moeten bezinnen over de reden van haar achteruitgang, debiteerde bij monde van Filip De Man, het zelfde discours van altijd en het was dus niet verwonderlijk dat weer eens werd verwezen naar ‘de vijf minuten politieke moed’, de ‘onverwijlde’ splitsing van BHV en de lege doos.

De reacte van Bart De Wever mocht er zijn en was to the point. De verwezenlijkingen van een Vlaamse deelregering zijn er met de jaren gekomen dank zij de onverdroten inspanningen van Vlamingen. Ze zijn inderdaad nog niet helemaal af en hier en daar hangt alles nog aaneen met haken en ogen, maar desondanks dat is toch al heel wat bereikt ten voordele van de Vlaamse bevolking. Hugo Schilz zal het graag gehoord hebben. Als erkenning van zijn toch merkwaardige inspanningen kan dit tellen.

Caroline Gennez – voor een keer niet in een rood kleedje gestoken – kon er hartelijk om lachen en stak haar duim goedkeurend op. Het is ooit al anders geweest met de socialisten. Echt Vlaamsgezind zijn ze nooit geweest en de Vlaamse zaak hebben ze eigenlijk nooit op een warme en standvastige wijze verdedigd. Eerder waren ze geneigd om een verenigd proletariaat onder bescherming te nemen zonder oog voor de veelvuldige misbruiken en het opkomend salonsocialisme. Zijn ze daar nu op dat gebied tot de jaren van verstand gekomen? De toekomst zal dit uitwijzen.

Het daarop volgend zegegebaar van Bart De Wever was er dan weer over. Een zeldzaam moment dat deze politicus zijn zelfgenoegzaamheid eens openbaar toonde. Hopelijk blijft het daarbij, houdt hij zijn beide voeten vast op de grond en gaat hij standvastig en consequent mee verder bouwen aan de Vlaamse gemeenschap die trots kan zijn op haar cultuur en haar verwezenlijkingen.  

Dat er solidariteitsprincipes moeten blijven bestaan ter bescherming van diegenen die het minder goed hebben, staat buiten kijf, zelfs als gaat het over de gemeenschapsgrens naar Wallonië toe. Het is de uiting van een humanitaire houding tegenover minderbedeelden. Dat het echter zonder voorwaarden moet gebeuren, kan dan weer niet aanvaard worden. De solidariteitsbijdrage moet daar terecht komen waar ze nodig is en niet in bodemloze projecten of in de zakken van partijgebonden profiteurs. Solidariteit, ja, profitariaat, neen.

19-07-2009 om 01:56 geschreven door spitfireleo