Het is kanker. Wat nu?

Diabetes type 2 is aan een ongelofelijke explosieve expansie begonnen, maar ook kanker is een wereldwijde plaag waarmee heel wat gezinnen en families geconfronteerd worden. Over het onderwerp zijn al heel wat boeken geschreven, het ene al wat gecompliceerder dan het andere, maar iemand die er direct mee te maken heeft, zowel als zieke of naaste, weet hoe zwaar het allemaal ingrijpt op het leven. Ikzelf heb het meegemaakt bij mijn echtgenote zaliger en besef nu meer dan ooit, hoe gebrekkig het aanvoelen en het reageren soms was. Het is ongekend terrein en in al dat tasten en zoeken kom je wel al eens op je bek terecht of loop je met je smoel tegen de muur. Je doet je best, maar je hebt soms het gevoelen dat dat niet genoeg is en blijft over met onzekerheid.
Onlangs had ik het genoegen om te mogen luisteren naar een uiteenzetting van Silvia Brouwers over een boek dat ze samen met Tine Maenhout had geschreven met de titel: Het is Kanker. Wat nu? De ondertitel is veelzeggend; Wegwijzers langs rode vijvers, verwarrende gedachten en de vele groeten aan het leven.
Ik heb het met veel curiositeit gelezen en heb vele situaties herkend, maar toen niet zo goed begreep. Voor wie te maken heeft met kanker zowel als patiënt of als dierbare naaste, kan het een opluchting zijn te weten dat een situatie alhoewel individueel ervaren toch een universeel karakter heeft. Je bent niet alleen en dat is een zekere troost. Ik kan het iedereen aanbevelen en de prijs is niet overdreven.
Als alles goed gaat, zie je hierna een foto verschijnen van de kaft van het boek en ook een link naar de uitgeverij Pelckmans waar je nog meer nuttige informatie kan vinden.
Link naar uitgeverij Pelckmans :
https://www.pelckmansuitgevers.be/het-is-kanker-wat-nu.html

Ja, dus, het is niet goed gegaan. De foto is te groot en het bewerken naar het goede formaat, lukt me nu niet. Maar als je de link aanklikt, dan heb je alle mogelijke informatie die je wenst.

Foto's invoegen zal voor een andere keer zijn, naar alle waarschijnlijkheid.

05-11-2023 om 15:11 geschreven door spitfireleo

31 oktober, winteruur en morgen Allerheiligen

Hallo daar aan de andere kant van de digitale snelweg.
Zaterdag nacht was het weer van dattum: over naar het winteruur. Zondagmorgen met vreugde vastgesteld dat het al wat klaarder was bij het opstaan en dat de automatisering, daar waar nodig, zijn werk had gedaan. Klokken hadden zich in de loop van de nacht aan de nieuwe tijdsnotering aangepast en na een nachtje met 1 uur slapen meer dan de periode tevoren, was het leuk opstaan in de wetenschap dat de donkerte van de vorige dagen een beetje plaats had geruimd voor wat klaarte in de lucht. Sommige van de klokken zijn blijven staan op het zomeruur en tikken toch onherroepelijk verder.  Albert Einstein had gelijk, tijd is relatief, want de aangepaste klokken en deze met vertraging tikken onverstoorbaar verder, geven een andere tijdsindicatie en toch blijft een seconde een seconde. De klok boven het keukenblok is er ook zo een, je hoort ze zachtjes tikken en als je kijkt, merk je dat ze een uur voorloopt op het uurwerk aan je arm of de tijdsindicatie op je smartphone. Die zomertijd staat er al te blinken sinds april 2022 en zal daar naar alle waarschijnlijkheid nog wel een tijdje onverstoorbaar blijven tikken tot de batterij leeg is of tot er iemand op een bankje of een trapladdertje wil stappen om de juiste tijd in te stellen. Het kan wachten, maar ik doe het niet meer. Ik stap op geen bankje, noch trapladdertje en zeker niet op een stoel. Een goede vriend heeft het wel gedaan en heeft hierbij na een ambetante val zijn heup gebroken. Ik heb hem zondag gezien en vastgesteld dat het stappen nog niet op het oude peil is. Nou ja, vraag je je af, wie stapt er nu op een stoel om iets in de hoogte te doen? Wel, ik heb het mijn schoonmoeder weten doen op 84 of 85 jaar nog. Een stoel op de keukentafel en dan op de stoel om de lamp van de keuken te kunnen kuisen. We kwamen juist even op bezoek en maakten er uiteraard en opmerking over. Zij vond dat zeer normaal, wij zo niet. Ze heeft dan later haar heup ook gebroken, niet van op een stoel, maar in de nacht op weg naar het toilet. Haar alarmbandje had ze niet aan en ze heeft er een hele tijd gelegen tot ze met veel inspanning toch tot aan de telefoon is geraakt en ons heeft gebeld rond 5 uur in de morgen. Toen we bij haar binnenkwamen nadat we ook de dokter hadden gebeld, zei ze: 'ik stond niet op een stoel, zelle, ik stond niet op een stoel'. Om maar te zeggen hoe het menselijk brein soms rare kronkels maakt.

Vandaag zijn we 31 oktober en zou onze wereld onveilig moeten gemaakt worden door aanhangers van Halloween. Weer zo’n traditie die van Amerika overgewaaid is naar onze contreien en waarop vooral de commerce opgesprongen is. De kleding- en schminkproducten draaien goed en de snoep is populair om uit te delen als men aan de deur komt bellen. Verleden week zondag brachten jonge dames van de HIMMO school mij een ontbijt aan huis. Mooi ingepakt in een kartonnen patisseriedoos en vriendelijk overhandigd door twee ongevaarlijke heksen. Het was een leuk begin van de zondag. Zo'n ontbijtje aan huis mag nog wel meer gebeuren, het is een goede start van de dag en nog gemakkelijk ook.

Morgen is het woensdag 1 november, Allerheiligen dus. In onze cultuur een feestdag van christelijke oorsprong, maar die door velen toch gebruikt wordt om overledenen te herdenken. De bloemenhandelaars zullen weer aan de slag kunnen om de vraag naar chrysanten te kunnen voldoen. Morgen zullen aan de poorten van vele kerkhoven ook handelaars aanwezig zijn om ter plekke hun waar aan te prijzen en te verkopen. Het komen en gaan met bloemen in alle maten en kleuren zal de straten en begraafplaatsen weer levendig maken. Voor sommigen zal het echt beleven zijn van verdriet en herdenking van de overledene, voor anderen dan weer een statussymbool naar de omstaanders toe. Heb je gezien welke dure plant ik hier gezet heb? De mijne was bij de grotere! Het heeft dan niets meer te maken met herdenking maar eerder met, in het goede Vlaams: windowdressing. Heb je mij gezien? Met een beetje geluk zijn de grafstenen opgekuist en ligt alles er proper bij, maar anders riskeert het een puinhoop te zijn. Mijn ouders liggen begraven in een klein dorpje in Bretagne, rond de 800 km van hier. De verhouding ouder-zoon was niet zo schitterend en dat verleden zet me niet aan om die afstand af te leggen om hun grafsteen schoon te maken en van bloemen te voorzien. Gelukkig is er een man die op regelmatige wijze het graf gaat onderhouden en het van verse bloemen voorziet. Een zorg minder voor mij en toch iemand die hen bezoekt.

Dit jaar zal ik thuisblijven van de verschillende kerkhoven waar ik gewoonlijk op bedevaart ging. Mijn oude mentor, Pastoor Theo, zal in Hekelgem het moeten doen zonder mijn bezoek, net als mijn tante en nonkel in Ekeren, ook mijn schoonouders in Wolvertem en wat familieleden en vrienden van hen daar, zullen het dit jaar moeten stellen zonder mij. Ook mijn vrouwtje, Gaby, zal mij daar moeten missen, op de strooiweide. Ik heb het haar gezegd. Ze kijkt me aan vanaf de muur met haar zachte glimlach - het bulderend lachen was mijn werk - en laat me weten dat het goed is zo. Het is allemaal zo onwezenlijk. Ik weet, het was haar wil, en ook de mijne: gecremeerd worden en dan verstrooid. Zonder te veel poespas, in alle eenvoud, maar ik zou ze nog zo graag eens in mijn armen willen nemen of wegduiken in de hare. Ik was niet de man van lijfelijk contact in tegenstelling tot haar. Ik heb het moeten leren: neem me eens vast, was een uitnodiging die ze vanaf het begin stelde tot ik begreep dat ik het zonder vragen ook mocht. Ieder heeft zijn rugzak van het leven mee en daaruit moet je te zware elementen trachten weg te gooien om ze te vervangen door lichtere, plezante dingen. Het neemt een heel leven in beslag en het is niet altijd duidelijk wat en wanneer aan vervanging toe is. Je blijft met vragen zitten: heb ik genoeg gedaan, had ik niet beter kunnen zijn. Existentiële vragen waarop meestal geen antwoord is of komt, in welke bochten je je ook draait. Had ik dit of had ik dat, zijn uit het verleden en het antwoord blijft in de stilte. Spiritueel voel ik haar ziel dicht bij mij in de wetenschap dat we beiden deden naar best vermogen. Dat kan een bezoek aan een graf niet verbeteren.

Ik wens jou, aan de andere kant van de digitale lijn, een rustig, vertrouwvol Allerheiligen, in verbinding met diegenen die je dierbaar zijn.

31-10-2023 om 18:06 geschreven door spitfireleo