Ik ben Letourneur Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam spitfire.leo.
Ik ben een man en woon in Wolvertem (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 22/01/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: eerste en tweede wereldoorlog, geschiedenis en zo voort.....
als een spitfire door de lucht
mijmeringen en andere gedachten
04-07-2009
De Boskapel van Imde - Wolvertem - laatste deur op een kier: derde zondag van juli
De Boskapel van Imde Wolvertem
Het verhaal gaat
Een stukje overlevering of de echte geschiedenis?
De geschiedenis van en voor mensen komt tot ons door heel wat nog bestaand onroerend en roerend erfgoed uit ver vervlogen tijdperken, maar ook door geschreven teksten of door het voortvertellen van generatie tot generatie. De neergeschreven teksten zijn vaak ook het gevolg van mondelinge overlevering en worden dus opgesmukt door de pittige details van elke verteller. Aan dit hele proces worden soms nog sterkere emotionele en religieuze duidingen toegevoegd, veel meer dan enkel strikt historische feiten. Zo geschiedde waarschijnlijk ook met alles wat er nu te verhalen valt over de Boskapel van Imde - Wolvertem.
Eerst een beetje aardrijkskunde .
Wolvertem maakt deel uit van de provincie Vlaams-Brabant en ligt in de noordwestelijke deel van de Groene Gordel rond Brussel. Deze gemeente ligt op de grens van het Brabantse leemplateau en de meer noordelijke zandvlakte en maakt zo deel uit van het toeristisch zeer merkwaardige gebied van de Brabantse kouters
Een kouter is een begrip uit de Galloromeinse periode of uit de vroege Middeleeuwen. Het verwijst naar een gebied waar intensief aan akkerbouw gedaan wordt. Ook nog heden ten dage zijn de land- en tuinbouwbedrijven in deze groene long ten noorden van Brussel zeker niet te onderschatten.
Wolvertem, als kantonhoofdplaats, ligt in een vallei tussen de Maalbeek in Grimbergen en de Grote Molenbeek in Merchtem. Het dorp ontwikkelde zich rond de kleine Molenbeek die vloeit van zuid naar noord naar de Rupel en naar de Schelde. De dorpskern ontwikkelde zich op het kruispunt van twee hoofdwegen: Vilvoorde Aalst en Asse -Mechelen. Later ontstonden er vele kleinere woonkernen, die stilaan uitgroeiden tot wijken met een eigen naam en een eigen parochiekerk. Een van deze kernen is Imde, het meest centrale gehucht dat deel uitmaakt van een veel groter domaniaal gebied. Het landschap wordt er gekenmerkt door velden, weiden, hoge rijen populieren en kleinere loofbossen.
De geschiedenis van Imde in een notendop .
De eigenlijke cartografie ontstaat pas in de 18e eeuw en voor deze tijd bestaan er dus niet echt nauwkeurige plannen van de domeinen van en rond Wolvertem. Zeker is alleszins dat in de 8ste eeuw de verschillende woonkernen rond Wolvertem al een eigen naam en een eigen bidplaats hadden. In oudere geschriften van 1145 wordt de parochie Imde al vermeld als Immechia. In een register van het leenhof in 1440 vinden we een opsomming van de heerlijkheden van het Brussels kwartier. Hierin staat een verklaring van Rogier van Petersheim die schrijft: de heerlijkheid Imde verworven te hebben van Filips de Goede. Beatrijs van Petersheim huwde met Richard de Merode, vooraanstaand lid van een van de machtigste families van België.
We maken nu een fikse sprong tot in de 16e eeuw. De koning van Spanje, Filips II, gedreven door geldnood, draagt de heerlijkheden van Wolvertem en Meuzegem over aan de heren van Imde. Hendrik de Merode, zoon van Richard, wordt de nieuwe eigenaar van de drie verenigde heerlijkheden. In 1695 wordt Imde door Filips IV verheven tot baronie. Op dat ogenblik werd het domein eigendom van de familie Verreycken. De laatste telg van deze familie, Anna-Louise, barones van Imde, huwt met Karel Lodewijk Antoon dAlsace, graaf van Boussu, prins van Chimay en van het heilige Keizerrijk, tevens ridder van het Gulden Vlies. Dit in 1673 voltrokken huwelijk wordt met heel wat kinderen gezegend. Hun tweede zoon, Thomas Filips, wordt in 1716 tot Aartsbisschop van Mechelen benoemd en in 1719 tot kardinaal verheven. De eerste kardinaal van Wolvertem.
Op 18 januari 1700 komt Imde in handen van Prins Eugeen Alexander van Turn und Tassis. Het is een hele omwenteling voor de geschiedenis van Wolvertem en Imde. We gaan nu immers de laatste periode in van het bestaan van de baronie Imde en de heerlijkheid van Wolvertem. Deze adellijke familie, bekleed met de erfelijke titel van Grootmeester van de Posterijen van het keizerrijk en van de Nederlanden, blijft in Imde wonen tot aan de Franse revolutie. Na de val van het Ancien Regime verkoopt deze familie al haar bezittingen in de Nederlanden en ze verlaat deze streek om zich te gaan vestigen in Regensburg aan de boorden van de Donau. Thans woont daar nog prinses Gloria, de echtgenote van prins Johannes van Turn und Tassis (+ 1990). De eigendommen van de familie van Turn und Tassis werden verdeeld over verschillende rijke families waaronder de geslachten Pangaert en t Kint. Dit laatste geslacht levert trouwens 4 burgemeesters van Wolvertem.
Overal waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men Maria als Moeder tegen .
Waarschijnlijk is er nergens een land waar zoveel aandacht geschonken wordt aan de figuur van Maria. Komt dit door de vrome volksaard van de Vlaming of is het omdat Vlamingen zo dikwijls slachtoffer werden van vreemde bezetters en ze daarom soelaas zochten onder de voortdurende bescherming van de Moeder Gods?
Als God zelf om hulp vragen misschien niet altijd antwoord kreeg, dan was het wellicht eenvoudiger om zich te richten tot Moeder Maria. Is zij niet het best geplaatst om de zorgen en het verdriet te begrijpen van elke kleine mens? Zijzelf moest immers tijdens haar leven ook door moeilijke tijden en moest zelfs haar zoon loslaten om hem tenslotte te zien sterven aan het kruis. Denk hier maar terug aan de Zeven Smarten van Moeder Maria!
Vele kapellen, van alle afmetingen en stijlen, sieren de Vlaamse wegen en zijn meestal aan Maria toegewijd. Het zijn doorgaans devotiekapellen, gebouwd als dank voor een bekomen gunst of omwille van een gedane belofte. Niet zelden worden ze tot een bedevaartsoord waar men samenkomt om te bidden en te zingen, om een gunst te bekomen, om een genezing af te smeken of om te danken. Zo ontstond er een uitgebreid repertoire van Marialiederen, gezongen tijdens de liturgische vieringen en de daaraan verbonden Mariaprocessies.
Heel vaak treft men deze gebedsruimtes op kruispunten of langs belangrijke wegen, maar ook aan de rand van een bos. Iedere kapel heeft zo zijn eigen geschiedenis: in het verleden, nu en hopelijk ook nog in de toekomst. Waar mensen geconfronteerd worden met talrijke vragen, wensen en verzuchtingen, hebben ze nood aan een plaats van rust en bezinning en allicht ook aan gebed. Waar kan dat beter dan in de schaduw van het beeld van Maria, de beschermvrouw en moeder van alle stervelingen?
Keren we nu eerst even terug naar de 17de eeuw .en naar dat kleine gehucht met de Boskapel in Imde .
Het domaniale gebied van Wolvertem en Imde telde heel wat bossen en werd ook doorkruist door kleine waterlopen en allerlei wegen die langsheen akkers en weilanden liepen naar andere gehuchten en dorpen. De bevoorrading in voedsel was in niets te vergelijken met het aanbod van vandaag en de leefomstandigheden van de modale Vlaming waren zeker niet van dien aard dat er elke dag kon aangeschoven worden aan een rijk gevulde tafel. De waterlopen zijn nog niet vervuild en ze bevatten vis en ook wat andere eetbare zaken, zoals o.a. waterkers enz. Mensen van die tijd stonden dichter bij de natuur dan nu en de bossen voorzagen hen dan ook van eetbare bessen en planten zoals paddenstoelen en tal van geneeskrachtige kruiden. Ook het aanwezige wild uit een strop was al of niet met toelating van de eigenaar een welgekomen aanvulling van hun armzalig dieet. Zo moet het ook gegaan zijn met het bos van Imde dat in die tijd Hoogeusel genoemd werd en toebehoorde aan de baron van Imde: Karel Verreycken.
Een gekwetste jager genas er op een onverklaarbare manier of gebeurde er iets wonderlijks waarvoor men toen nog geen redelijke uitleg vond? Wat er juist geschiedde is en blijft ogenschijnlijk een raadsel omdat het van generatie op generatie werd doorverteld, maar .
Het verhaal gaat .
Rond 1658 hebben onbekende vrome lieden een Lieve-Vrouwbeeldje aan een oude eik in het bos opgehangen. Diezelfde mensen kwamen er meermaals bidden en hun voorbeeld heeft vele navolgers gevonden, die steeds talrijker werden.
Men moet weten dat de tweede helft van de 17de eeuw gekenmerkt werd door heel wat onheil. In deze ongelukseeuw woedden er niet alleen vele oorlogen, maar woekerden er ook ziekten zoals cholera en pest die vele slachtoffers tussen de plaatselijke bevolking veroorzaakten. De angst, de zorgen en het verdriet brachten die mensen dan ook dichter bij God, op wie ze hun volle vertrouwen stelden en ze blijven ook de voorspraak afsmeken van Maria, de Moeder van Jezus en daarom de Moeder Gods en ook 'ons aller Moeder genoemd'.
Nog maar korte tijd hing dit beeldje aan de eik of daar gebeurden ongewone dingen: ·s nachts meenden de mensen die er kwamen bidden een helder licht tussen de bomen te zien.
Rond 1682 bereikte deze Mariadevotie een van haar hoogtepunten, want: hoe meer volk er op deze bidplaats samenkwam, des te meer toonde de Moeder Gods haar goedhartigheid aan zieken en bedrukten. Op bepaalde dagen werden er meer dan 8.000 pelgrims geteld die met het vervoer van die tijd ter plaatse waren gekomen om er troost en bescherming te zoeken. Er zijn geen geschreven getuigenissen van wonderbaarlijke genezingen of andere mirakels door de kerk erkend; maar al wat rond dat kleine Mariabeeld gebeurde of mondeling werd doorverteld, moet alleszins een grote indruk gemaakt hebben op die gelovige, eenvoudige en vrome bevolking. De enige geschreven vermelding vinden we terug in een verzoekschrift van de prinses van Chimay uit 1698 waarin ze schrijft: vele menschen zijn er van diversche qualen ende siekten geholpen
Dan verschijnt de nieuwe pastoor De Munck van Wolvertem-centrum .
Pastoor De Munck is zelf een fervente vereerder van Moeder Maria en ook een bevoorrecht getuige van de groeiende devotie rond het Mariabeeldje aan de eik. Hij heeft in de loop der tijden heel wat opgeschreven en bewaard in zijn archieven, maar de tand des tijds heeft ze erg aangetast en daarom was het dringend nodig ze opnieuw over te schrijven, zoals toen vaker gebruikelijk was. Enkele passages zijn echter verloren gegaan, maar zijn notities geven toch een heel goed overzicht van de verschillende gebeurtenissen. Wat onthouden we vooral?
De nieuwe pastoor wil het beeldje voortaan in een houten kapel plaatsen zodat het beter beschermd wordt en ook meer tot zijn recht komt. Maar de bedevaarders wilden meer. Ze brachten geld en bouwmaterialen aan om er een vaste kapel mee te bouwen ter ere van Onze-Lieve-Vrouw. Onder druk van de bevolking restte de pastoor niets anders dan aan de toenmalige aartsbisschop van Mechelen de toelating te vragen om een stenen kapel te mogen bouwen. De kerkvorst, A. Precipiano, verleende die dan ook na grondig onderzoek en kwam er zelfs ter plaatse bidden. In mei 1695 plaatste hij de kapel onder de aanroeping Behoudenis der Kranken en zo kreeg de Boskapel de naam die ze nu nog altijd draagt.
Een maand later begonnen de bouwwerken en de eerste steen werd gelegd op 18 juni 1695 door Anna-Louise, barones van Imde en prinses van Chimay. Onder de vele genodigden bevond zich tevens de prinses de Vaudemont die een prachtig kleedje schonk om het Maria-beeldje te versieren. Van dan af verzorgt de pastoor er de mis elke zaterdag en op de feestdagen ter ere van Maria. De volksverering neemt gestadig toe en op 25 maart 1699 schatte men de aanwezige bedevaarders op zo maar eventjes 10.000!
Deze groeiende verering zet pastoor Van Santvoort, die ondertussen pastoor De Munck was opgevolgd, ertoe aan om de kapel te vergroten. Deze beslissing in 1704 genomen, werd al het jaar nadien in de praktijk omgezet door het opzetten van een steenoven van 90.000 stenen van elk 24 cm. De Spaanse stenen voor dit nieuwe gebouw werden immers ter plaatse gebakken. Het nieuwere deel werd tegen het eerste aangebouwd, zoals men nu nog kan zien. De oudste kapel doet nu dienst als sacristie en het nieuwe deel vormt de huidige gebedsruimte.
En dan de prins van Turn und Tassis .
De baronie van Imde was ondertussen eigendom van de prins van Turn und Tassis en deze beslist op gulle wijze tussenbeide te komen in de kosten voor de nieuwbouw. Als dank voor zijn mecenaat wordt boven de ingang het familiewapen van de prins gebeiteld en links en rechts voorzien van stenen panelen met deze tekst:
CE VERTUEUX PRINCENOTRE ILLUSTRE PATRON AMPLIFIE CETTE P(I)EUSEET SAINCTE FONDATION
DEZE EERBARE PRINS ONZE DOORLUCHTIGE BESCHERMHEER
VERGROOT DIT VROME EN HEILIGE GEBOUW.
Door de jaren heen blijft de Boskapel een drukbezochte plaats .
Door de eeuwen heen blijft de Boskapel nog altijd een drukbezochte plaats .
Toen de kapel voltooid was werden er iedere zondag en op de belangrijke feestdagen ter ere van Maria, heel wat erediensten gehouden. De mooie versieringen getuigen hier nu nog van. De kapel bezit een hoofd- en twee zijaltaren, een communiebank, een kruisweg, een biechtstoel, een preekstoel, een orgel, een klok en een uurwerk.
In die tijd ging ook op de zondag na het feest van 2 juli ter ere van Onze-Lieve-Vrouw Bezoeking de processie uit. In Wolvertem is bekend dat deze processie altijd uitging en nog nooit te lijden had van slecht weer.
Vermeldenswaard is ook de viering van het derde eeuwfeest op 6 juli 1958 dat opgeluisterd werd met een mis, opgedragen door Monseigneur Schoenmaeckers, de toenmalige hulpbisschop van het aartsbisdom Mechelen-Brussel. In dat zelfde jubileumjaar had er op 13 juli ook een grote ziekendag plaats met een eucharistieviering opgedragen door prelaat De Winde van de Abdij van Grimbergen.
Kardinaal Danneels kwam in hoogsteigen persoon in 1983 zelf de plechtige Ziekenmis opdragen op de eerste zondag van juli.
In 2008 vierde de hele gelovige gemeenschap van de federatie Wolvertem en grote omgeving het driehonderdvijftig-jarig bestaan van de boskapel behoudenis der kranken.
Van 22 tot 25 mei liep er een beeldententoonstelling met als thema Moeder en kind van de beeldhouwer Wilfried Jacops uit Lebbeke.
Op vrijdag 23 mei was er een Barokconcert met twee hobos, een fagot en een klavecimbel.
Zondag 25 mei was een bijzondere dag: om 10 uur startte een eucharistieviering met ziekenzalving die uitgezonden werd via TV-EEN. Voor die gelegenheid werd niet alleen de binnenkant van de kapel voorlopig herschilderd, maar bovendien werd ook nog eens het mooie zand- en bloementapijt gelegd zoals dat de gewoonte was op iedere eerste zondag van juli. Voor de prijs van 7 euro kan nog altijd een dvd besteld worden met deze uitzonderlijk prachtige en aangrijpende eucharistieviering. Het volstaat uw naam en adres op te geven aan de parochiepriester, E.H. Jan Lagae, Oppemstraat 10,1861 Wolvertem (Tel. 02/269.10.82) of deze gegevens te mailen naar jan.lag@telenet.be .Verzendkosten worden aangerekend.
Naar jaarlijkse gewoonte, sinds de groeiende devotie aan de Boskapel, ging op zondag 6 juli de plechtige openluchteucharistie door met zieken en gezonde mensen, gevolgd door een PROCESSIE door de dreven rond de Boskapel.
Eveneens was er toen voor de dertigste keer een plechtige eucharistieviering in openlucht voorgegaan door de Abt van Grimbergen en ingericht door de Landelijke Raad van Meise-Wolvertem.
Iedere woensdagavond in de maanden mei en september is er om 19 uur een eucharistieviering waarop iedereen is uitgenodigd. In juni, juli en augustus beginnen deze vieringen echter om 20 uur. Op de laatste woensdag van de maand augustus is er om 19 uur 30 een eucharistieviering met kaarskensprocessie doorheen de dreven rond de Boskapel.
Iedere zondag is de Boskapel geopend voor de bezoekers op zoek naar troost en steun. Sinds 2008 is buiten tevens een oud bushokje ingericht als rust-, gebeds- en bezinningsplaats. De Boskapel opent s zondags haar deuren om 10 uur en sluit die weer rond 17 uur.
Bezienswaardigheden .
Door de eeuwen heen hebben de adellijke families van Imde en omstreken de Boskapel Behoudenis der Kranken een warm hart toegedragen en hebben ze deze getooid met mooi meubilair en kerkbenodigdheden. Meestal door normale slijtage maar ook door verschillende diefstallen is er al heel wat waardevols verdwenen; toch kan de kapel nog enkele voorwerpen tentoonstellen die eenieders belangstelling en bewondering vereisen:
In de sacristie staat een 18de eeuwse brandkoffer uit eik en ijzer en de fijne zoldering dateert van rond 1700 en is versierd met rococomotieven;
Het oudste Lieve-Vrouwbeeldje van slechts 25 cm was houtsnijwerk uit de 17de eeuw. Boktoraantasting en diefstal maakten de vervanging noodzakelijk door een hedendaagse creatie, ter gelegenheid van het 350-jarig bestaan van de Boskapel, gekapt uit hout van de neergebliksemde eik in het bos links naast de kapel;
Boven het altaar bevindt zich een houten beeldhouwwerk, dat de eik voorstelt met het allereerste kapelletje. Achter dit altaar zien we een merkwaardige gepolychromeerde houten drapering, versierd met engeltjes. Zeven schilderijtjes stellen de zeven smarten van Maria voor en dateren eveneens uit de 18de eeuw.
Het zijaltaar links is in Louis XV stijl en toont een doek dat de heilige Joannes Nepomucenus voorstelt. Het rechtse zijaltaar, eveneens in Louis XV stijl, stelt de heilige Jozef voor. In het koor vinden we links en rechts twee driehoekige muurplaten met ex votos uit de 18de en 19de eeuw afkomstig van bedevaarders. De meest waardevolle in zilver werden echter gestolen.
Vooraan zien we de mooie eiken communiebank, waarschijnlijk ook uit de 18de eeuw.
De mooie eiken preekstoel stamt eveneens uit de 18de eeuw. Hij is vastgehecht aan de rechtse zijmuur. De aanwezigen moesten zich toen omdraaien om de priester te kunnen zien. De grootte van de kapel liet niet toe de preekstoel op een centrale plaats neer te zetten, zo werd dit een zeer praktische oplossing.
Het 18de eeuwse torenuurwerk is spijtig genoeg buiten gebruik, hoewel het volgens kenners nog vrij gemakkelijk te herstellen zou zijn. Het vinden van een bekwaam vakman is niet zo eenvoudig en vooral de vermoedelijke kostprijs schrikt af.
Op het doksaal vinden we een van de zeldzame positieforgels in Louis XV stijl, dat heden ten dage nog bespeeld wordt. Waarschijnlijk gaat het hier om een oorspronkelijk, tegen een kasteelmuur geplaatst huisorgel dat, voor het hergebruik in de kapel, vooraan voorzien werd van een paneel met sierpijpen. Alhoewel nog bespeelbaar, is het dringend aan restauratie toe, maar de gevraagde prijzen zijn schrikwekkend, zodat de werkzaamheden aan het orgel voorlopig nog uitgesteld worden. Zelfs de handbediende blaasbalgen zijn nog aanwezig, maar de windaandrijving gebeurt nu met een elektrische blaasinstallatie.
De tand des tijds noodzaakt een grondige restauratie .
Het hele bouwwerk heeft al heel wat geleden onder de eeuwenlange typische Vlaamse weersomstandigheden en een vroegere deels verkeerd uitgevoerde restauratie van de voegen is er mede oorzaak van dat de bakstenen extreem veel geleden hebben en nu dringend moeten vervangen worden.
Ook de witte natuursteen vergt een nauwgezette restauratie. De dakdichting dient helemaal terug in orde gebracht en hierbij moet al het koper en het bladlood vervangen.
Niet alleen moeten ook alle muren droog getrokken worden, maar nadien dient ook de binnenbepleistering opnieuw geschilderd met een speciale vochtdoorlatende verf.
De binnenverankering van de absis moet verstevigd en ook de vloer en de verlichting moeten vernieuwd worden, evenals de verwarming.
Alle houtwerk moet dan speciaal behandeld en opnieuw geschilderd volgens de oorspronkelijke ontwerpen. De genummerde etiketjes die u hier en daar ziet op geschilderde voorwerpen, zijn de sporen van een doorgedreven interieur- en verfstudie.
Het glas in lood van de ramen dateert ook uit de 18de eeuw en zal in zijn oorspronkelijke staat hersteld worden, terwijl tegelijk naar een degelijk compromis moet gezocht worden om - met de modernste technieken - de isolatiewaarde ervan op te tillen naar de hedendaagse normen.
De voorafgaande studie nam heel wat tijd in beslag omdat de gehele kapel een beschermd monument is. Al de kunsthistorische elementen moeten maximaal behouden blijven het restauratiedossier is nu eindelijk klaar en de nodige subsidies zijn ingeschreven. Naar alle waarschijnlijkheid starten de werken op het eind van volgend jaar. Een belangrijk deel van de kosten worden gedragen via subsidies toegekend door de Vlaamse overheid; en dankzij de financiële tussenkomst van de gemeente Meise kan de kerkfabriek ietwat rustiger ademhalen. Toch is en blijft dit alles een zware kost waarbij de kerkfabriek voor een stevig stuk blijft rekenen op de milde giften van gulle sponsors.
Iedere gift is welkom en ook u kan ons project steunen door uw geldelijke steun. Dit kan op drie manieren:
1)een storting van minstens 30 euro op rekening nummer 000-0000004-04 van de Koning Boudewijnstichting te Brussel, met vermelding van L82179 Boskapel Imde-Wolvertem; waarbij u het jaar nadien een fiscaal attest ontvangt
2)ofwel rechtstreeks op rekening nr. 744-0209249-13 van Restauratie Boskapel Imde-Wolvertem. U ontvangt dan geen fiscaal attest;
3)of nog door een anonieme gift via de brievenbus van federatiepastoor E.H. Jan Lagae, Oppemstraat 10 te 1861 Wolvertem (Tel. 02/269.10.82 mail: jan.lag@telenet.be ).
Onze dank .
gaat uit naar u die op een vrije namiddag uw tijd doorbracht met een bezoek aan onze Boskapel Maria, Behoudenis der Kranken. Wij hopen van ganser harte dat u met grote bewondering hebt gekeken naar dit eeuwenoude gebouw dat voor zoveel mensen troost en bemoediging betekent. Misschien hebt u zelf de kans aangegrepen om in stil gebed tot rust te komen en te bezinnen al of niet met de hulp van Maria, de Moeder der moeders. Deze kapel is niet alleen een stenen gebouw, maar is samen met de hele omgeving een stille getuige hoe het christelijk geloof mensen terug op weg kan zetten. In de stilte van uw hart, in het ruisen van de bladeren, in de contacten met uw medebezoekers, hebt u dit misschien zopas aangevoeld. Moge uw bezoek hier voor uzelf een bemoediging zijn om weer met volle kracht verder te gaan op uw levensweg. Indien u hier troost en rust gevonden hebt en die hier regelmatig wil terugvinden, dan bent u altijd van harte welkom op onze vieringen of tijdens de zondagse opendeur. Het ga u goed, pelgrim en toevallige bezoeker.
De kerkfabrieken, de parochieraden en de federatiepastoor heten u van harte welkom op deze merkwaardige pleisterplaatsen. Dank vooral aan ons gemeentebestuur van Meise en hun dienst Cultuur, maar vooral ook aan de diensten van Cultuur en Toerisme van de provincie Vlaams-Brabant voor alle hulp.
Informatiebronnen .
1.Geschiedenis van Wolvertem J. Lefevre, L. Verhasselt, J. tKint 831 p.
2.Geschiedenis van Wolvertem van Kerremans
3.Internet seniorennet- erfgoed Meise door J. De Cuyper
4.Internet Wikipedia, de vrije encyclopedie
5. 04-07-2009 om 02:26
geschreven door spitfireleo
Straks nemen familie, vrienden en fans definitief afscheid van Yasmine in dit aardse leven. Wie een beetje haar geschiedenis volgde, kon mee kon mee genieten van haar evolutie van een speelse meid naar een mooie, jonge, dynamische vrouw op zoek naar het lied van haar leven. Het speelse, populaire genre maakte met de tijd ruimte en plaats vrij voor het meer ernstige chanson en de laatste tijd zelfs voor diep doordachte van poëzie doordesemde teksten. Haar liederen waren niet vrijblijvend meer, maar eerder een spiegel van haar gemoed.
Al was er hier in dit landje geen commerciële markt voor, toch kon ze mensen boeien en naar de zalen trekken om er te luisteren naar haar performance. Want dat was het telkens weer: een performance van het luisterlied waar hart en ziel in gelegd werden.
Straks is het dus zo ver. Mooie teksten en meelevende familie, vrienden en collegas zullen de ceremonie een extra cachet geven en velen zullen bij het buitengaan zeggen dat ze het mooi vonden. Maar mooi zal het allerminst zijn, we nemen immers afscheid van een mens die verkoos aan het leven een einde te maken omdat ze voelde dat de liefde haar in de steek liet en ze dit niet aankon.
Ons verstand, de rationele mogelijkheid om over dingen na te denken en een richting te geven aan ons leven, onderscheidt ons van de dieren. Je zou dus verwachten dat een mens Yasmine in dit geval in tijd van moeilijkheden de koers kan verleggen om een aanvaring te vermijden. Helaas, is niet iedereen hiertegen gewapend en geraakt de boot op drift. Geen psycholoog, geen psychiater kan hieraan een zinnige uitleg geven, want de menselijke geest blijft een geheimzinnig element waarvan niemand de diepste roerselen kent. Hoe wordt emotie losgemaakt? Waarom is liefde bij de ene mens heel normaal, maar bij de ander dan weer zo destructief? Waarom kan de ene persoon zich gemakkelijk herstellen van een liefdesbreuk en waarom zal de ander dan weer kiezen voor een ultieme vlucht vooruit? Buiten het feit dat men de elektrische stromenlijn in de menselijke geest tegenwoordig kan vaststellen en zelfs meten, blijft de boodschap die meegedragen wordt een zorgvuldig toegedekt geheim. Geen onderzoeker, geen machine, geen enigma, is in staat de code te breken van het menselijk denken. Gedragspatronen onderscheiden lukt nog juist, maar de fijne oorzaak er van vinden, lijkt vooralsnog onbegonnen werk. Eeuwen wetenschap en filosofie zijn er nog niet in geslaagd om het doemdenken te verslaan.
Straks is het dus zover..Yasmine we zullen tot het besef komen dat je liefde zo grenzeloos diep was, dat je geen oplossing vond om de breuk te verwerken, laat staan te helen. We zullen tot het besef komen dat we je jongensachtige lach zullen moeten missen, dat we je stem nog alleen zullen horen van op een kunstmatige drager, maar dat je levende menselijke warmte daarachter ontbreekt. Diep in mij zal ik je woorden meedragen:
Zo onbereikbaar, zo veraf Zo oninneembaar, ver van mij Leef jij jouw leven Ik voel je hart, klopt diep in mij
Al gaat mijn leven verderen zal ik niet iedere dag meer aan je denken, toch: Diep in mij ben ik betoverd Diep in mij door jou veroverd Doe jij me dromen, maak jij me vrij Kom voel het bloed sneller stromen in mij
Je droom kon je niet waarmaken doordat de liefde je even vergeten was, toen je zong: Ik wil beminnen, heel dichtbij Jouw warmte willen, aan m'n zij Wie houdt ons tegen Want voel jouw hart, klopt diep in mij en dit dus allemaal even achterwege bleef. Je moedeloos aan je lot overliet.
Toen velen plompverloren liepen in je wondermooie ogen maar geen woorden vonden, zong jij je liefde uit over de wereld die mocht weten hoe jij je voelde: Diep in mij ben ik betoverd Diep in mij door jou veroverd Doe jij me dromen, maak jij me vrij Kom voel het bloed sneller stromen in mij Diep in mij, diep in mij Het was een van je mooie levensliederen, Yasmine, een getuigenis van een wondermooie, diepe liefde zoals je die zelden nog tegenkomt, maar dan weer zo typisch voor wat je karakter was: als je voor iets ging, dan ging je helemaal en diep.
Hoe diep het allemaal in je hart gegrift stond, kon niemand bevatten, maar dieper dan diep zal het geweest zijn. Zo diep dat je geen mogelijkheid meer zag om naar boven te komen. Zo diep dat je verkoos mee ten onder te gaan, liever dan het risico te lopen voor altijd gekneusd te moeten verder leven.
Liefde kan mooi zijn, maar soms vreet ze net als bij een revolutie haar eigen kinderen op. Spijtig dat je geen andere weg meer vond of het juiste kompas moest missen, want om het met je eigen woorden te parafraseren:
Diep had je sommigen in jou betoverd, diep in hun hart had je velen veroverd. Velen deed je dromen en maakte je vrij. Bij menigeen deed je het bloed sneller stromen
Diep in hen, heel diep in hen.
We zullen ons moeten tevreden stellen met de herinnering, met nu en dan je stem vanuit een kunstmatige drager, van op het scherm je twinkelende ogen en je eeuwige glimlach moeten bewonderen. Diep in ons zullen we het koesteren en wanneer het nog eens boven komt met genegenheid terugdenken aan de mooie momenten die je wilde delen met zovelen.
Sinds half januari is het ten huize spitfire nogal hectisch geweest. Een beetje multitasking van hier en een multitasking van daar zodat de dagen voorbijvlogen tegen supersonische snelheid. De zorg voor de laatste tante en haar echtgenoot hier in Belgenland zijn er nu eveneens bijgekomen en hebben een onverwachte belasting teweeg gebracht. Niet dat ik het niet graag doe want het zijn best goede en lieve mensen, maar soms voelt het als een loden gewicht dat aan je benen bungelt en heel wat van je kwiekheid begrenst.
Soms denk ik dan wel eens: laat me er even uitstappen uit die agenda en dan denk ik daarbij aan het lied van Gunther Neefs dat het heeft over dit vermaledijde stuk tijdsnotatie. Maar dan komt de zorg om onze hond weer boven. Het is een Mechelaar met een formidabele trouwe aanhankelijkheid die nu op 14 juli aanstaande de Franse nationale feestdag 12 jaar zal worden, hetgeen in mensentaal zo wat overeenkomt met 100 jaar! Het ging hem tamelijk goed tot over een maand of twee terug, dan is precies voor hem ook alles in een stroomversnelling terechtgekomen. Alles begon met problemen bij het traplopen. Een spuitje kon de pijn van een mogelijke reuma of ander ongemak aan heup of ruggengraat nog verhelpen, maar nu treedt sterke vermagering op, verlies van eetlust en soms moeilijke verplaatsingen. Een oude pei, zouden ze in Brussel zeggen. Wat zijn eetlust betreft, lijkt me die alsmaar selectiever te worden. Daar waar voorheen droge korrels met veel vers water zijn standaard menu uitmaakten, bedankt hij tegenwoordig feestelijk voor de korrels die hij zeer mondjesmaat naar binnen kraakt, maar focust zijn aandacht vooral op wat op tafel bij vrouwtje en baasje verschijnt. Er zijn twee mogelijke vormen van aandachtvragen die hij hierbij gebruikt: ofwel legt hij zich neer naast mij en blijft me met van die smekende ogen bekijken (krijg ik nou nog iets, mededogenloze baas?), ofwel legt hij zijn kop op mijn knie en voel ik die binnen de kortste keren doornat worden van de zever die uit zijn bakkes loopt. Aangenaam warm in den beginne, wordt dit later evenwel een koude plek waar soms een haardroger de enige oplossing brengen kan.
Ik troost me met de gedachte dat hij niet lijdt en dat ik bijgevolg geen stappen moet ondernemen om het dier uit zijn aardse leven te verlossen. Nog niet, want vroeg of laat komt dit ogenblijk toch weer wel, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik daar tegen op zie. Mensen die nooit dieren in huis hebben gehad, bevatten dit nauwelijks, dat je zo een kan worden met wat zij doorgaans noemen een beest. Misschien lijkt het voor sommigen raar, maar mijn Rakker is gedurende 12 jaar mijn compagnon de route geweest voor vele dingen. Hij was de enige die me altijd zonder uitzondering altijd met liefde en vreugde tegemoet kwam als ik weer eens na een lange dienst doodop naar huis kwam. Heel de wereld mocht zich tegen mij keren, hij niet! Hij heeft mij maar de andere gezinsleden vaak gelukkig gemaakt door zijn zotte attenties en waakzame trouw en ik hoop maar dat we hem dat voldoende hebben kunnen teruggeven.
Ik zie er echt tegen op om hem te moeten missen. En het lost mijn vermoeidheid een beetje op zodat ik me nu voorneem om hem nog eens flink onder handen te nemen, hem te strelen achter zijn oren zodat ik zijn kop weer mag voelen drukken tegen mijn benen als om te zeggen: oké, daar is goed of om zijn poot te voelen, die mijn hand naar zijn borst duwt als om te zeggen: baasje vergeet mijnborst en mijn buik toch ook niet! Onze verschillende taal is op die ogenblikken geen obstakel, we verstaan mekaar zonder woorden, mens en dier, dier en mens. Is dat geen mooie conclusie om voor het slapen gaan eens in eigen hart te kijken (cfr. Alice Nahon).
Dag lezer, het ga je goed de volgende dagen en nachten. En als je met verlof vertrekt, geniet er van.
Ik zal nu even vakantie en verlof uitstellen tot mijn lieve vriend de geest gelaten heeft of weer beter wordt, maar zonder spijt zal ik bij hem blijven omdat onze band nu eenmaal zo sterk is, maar ook omdat trouw van twee kanten komen moet en de zijne altijd voorbeeldig is geweest.
