Ik ben Letourneur Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam spitfire.leo.
Ik ben een man en woon in Wolvertem (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 22/01/1946 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: eerste en tweede wereldoorlog, geschiedenis en zo voort.....
als een spitfire door de lucht
mijmeringen en andere gedachten
04-12-2023
Vriendschap is....
Soms voel je Hoe iemand je zoekt, Je voelt het aan zijn handdruk Of je ziet het aan zijn ogen. Het is een uitnodiging tot vriendschap. En toch ben je bang en onzeker Om dat teken verkeerd te verstaan. Je droomt wat allemaal zou kunnen, Maar je durft zo moeilijk zeggen: 'ik vind je tof, Ik wil van je houden, Ook al ben je heel anders!' En toch is het dat Waarop die ander wacht. Vriendschap is een stap durven zetten, Je vertrouwen aan iemand schenken, En je veilig voelen. Vriendschap is luisteren, Aanvoelen, stil worden. Het geeft een nieuwe horizon Aan je leven. Je moet je onmacht, Je kleinheid niet meer verbergen, Je moet ze niet langer alleen dragen. Er is iemand Bij wie je altijd terecht kunt, Een echte vriend. Een vriend deelt mee In vreugde in verdriet Een vriend helpt stilzwijgend En roddelt niet Begrip en waarderen Hoeft een vriend niet te leren Wat het leven je ook biedt Een echte vriend verlies je niet! Als bloemen dromen waren Die eeuwig zouden duren Dan plukte ik de allermooiste Om naar jou te sturen Een vriend is altijd welkom Of het nu vroeg is of laat Want tijd is niet belangrijk Als het om echte vriendschap gaat!!
Je bureaustoel staat er leeg zoals je hem de laatste keer verlaten hebt, geen lichaamswarmte meer die de kussens doordringt en behaaglijk zitten doet, voor jou, voor haar, voor hem… Het scherm van je pc flikkert niet meer, maar vertoont de kenmerken van een dode ik, geen leven meer, geen gloed noch warmte, geen letters die over het scherm rollen, de een al trager dan de ander. Je documenten en je rommel, het ligt er als naar gewoonte, overhoop, dwars, dooreen, alleen jij wist er in de wanorde uit te halen wat je hebben moest… tot wanhoop van je wederhelft die er kuisen wou maar jij die dat dan weer beletten zou. De telefoon die rinkelt, maar jij die niet meer opnemen zal, vertrokken op die verre reis waarvan niemand de bestemming kent, de hemel zeggen de enen, de hel zeggen de anderen, het nirwana misschien? of het mooie paradijs waar honderden maagden wachten omdat de eeuwigheid een troost ontvangen mag. Geen krinkelende, winkelende sigarenrook meer, die in spiralen en dunne wolken zijn weg zocht naar het plafond… weg dus met al te snel vervuild papier en verf, maar geen warme, lekkere geuren meer die het huis hun intieme kracht schenen te geven… Het is stil in huis, geen klikken meer van de aansteker die duizendmaal per dag die Dominicaanse tabaksklomp in brand moest jagen. In de herfst van je leven naar de herfst van het jaar, in de necrologie speurend aan welke leeftijdsgroep pietje de dood, de sombere zeisenman, zijn destructieve werk nu weer bijzondere aandacht geeft… je zorgen makend, niet om de dood, maar om de pijn en wat van jou achterblijft, aan souvenirs, vergelende foto’s en al of niet herinnerde, al of niet spannende, momenten die in leven je leven maakten. Maar met de troost dat in je kinderen, en je kleinkinderen, en je achterkleinkinderen, en je achterachterachter………misschien… wat genen achterblijven, hun leven verder zetten, al was het in een onzekere toekomst? Maar dat is dan het eeuwig leven….
Een vlinder…. Nog één…. Ieder gaat zijn eigen vertrouwde weg…. Twee vlinders… Een ontmoeting…. Voelen… aanvoelen… Elkaar vinden in een blije ontmoeting… praten, vertellen, delen… een stukje samen weg afleggen… naast en met elkaar, omhelzen, heel innig, intiem, teder, lief, zacht… leven… bé-leven “zijn” voor en met elkaar, “verdrinken” in elkaar, “dronken” worden van en met elkaar…
… een afscheid…
Weer een poosje de eigen vertrouwde weg moeten gaan, hopend, verlangend, uitkijkend naar een nieuwe innige ontmoeting……
