Ik ben Letourneur Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam spitfire.leo.
Ik ben een man en woon in Wolvertem (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 22/01/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: eerste en tweede wereldoorlog, geschiedenis en zo voort.....
als een spitfire door de lucht
mijmeringen en andere gedachten
14-12-2008
Het proces Lhermitte
Deze week begon het proces van moeder Lhermitte. Een jury van twaalf waaronder 8 vrouwen, moet gaan beslissen over de schuld en de straf van deze moeder die haar vijf kinderen in - zogezegd - koelen bloede doodde. Ik zou echt niet in hun schoenen willen staan. Hoe moet je dit nu beoordelen? Hoe moet je vatten dat een moeder haar kinderen doodt? Voor normale mensen gaat dit alle begrip te boven en je kan haast geen verontschuldigingen vinden die dat kunnen goedpraten. En toch....zullen de juryleden naar best vermogen en in overeenstemming met hun innerlijke overtuiging op het einde een ordeel moeten uitspreken. Nogmaals, ik zou niet in hun schoenen willen staan.
Kan dergelijke daad verschoning vinden? Op het eerste zicht uiteraard niet, maar het is goed dat in een assisenzaal een proces kan plaatsvinden op tegenspraak - zoals men dat noemt. Alle feiten moeten in principe hun plaats krijgen en experten moeten de kans krijgen om een objectief verslag te geven van hun bevindingen.
Wanneer men met mensen te doen heeft, kan men onmogelijk ongenuanceerd oordelen, want mensen zijn ingewikkelde wezens die daden kunnen stellen waarvoor geen enkele logische uitleg voor is.
Moeder Lhermitte verklaart dat ze niet alleen geslagen werd, maar als meid voor alle werk gebruikt werd door haar echtgenoot en de bovenwonende dokter. Deze haar man, die van Marokkaanse afkomst is, indertijd opgevangen hebben in België en als een eigen zoon de mogelijkheden tot studie gegeven hebben. Hij was ook een geldschieter voor het gezin en verklaart zich de voelen als een adoptievader voor de echtgenoot en als een opa voor de kinderen. Moeder verklaart dan weer dat ze de gedurige aanwezigheid en inmenging van de dokter niet meer kon verdragen en dat ze zich verlaten voelde door haar man, die meer tijd besteedde in Marokko en in de sauna dan bij zijn gezin.
Uiteraard dat de echtgenoot dit tegenspreekt en beweert een uitstekende vader geweest te zijn voor zijn kinderen. De televisie gaf hem en de dokter zelfs de mogelijkheid tot expressie op de buis. Men kan zich afvragen of hier de rechten van de verdediging niet geschonden werden.
Iedere beschuldigde - hoe onmenselijk zijn misdaad ook is - heeft recht op verdediging en dit op de meest faire wijze. Iedere beschuldigde heeft het recht op een faire speurtocht naar de waarheid, want alleen de waarheid kan een juiste houding van de maatschappij tegenover de daad bepalen.
Wat indien de moeder inderdaad dag in dag uit gebrek had aan privacy, gebruikt werd als werkkracht zonder dat men respect kon opbrengen voor haar inzet? Wat indien inderdaad de moeder zo verwaarloosd werd dat ze op zeker ogenblik van geen hout pijlen meer wist te maken? Wat indien de moeder inderdaad op verschillende tijdstippen en aan diverse personen een noodkreet uitzond om hulp die er niet kwam? De mensenlijke waardigheid is van zo groot belang! Het schouderklopje kan zo reddinggevend zijn! Wat is er allemaal gebeurd dat een moeder, die naar alle verklaringen, een goede moeder was, dergelijke daden kon stellen?
Verre van haar te willen vrijspreken, maar toch zou ik willen pleiten voor een menselijk oordeel, een oordeel dat rekening houdt met alle elementen en dat op een faire manier bepaalt welk de beste manier is om deze vrouw te helpen. Want dat ze vooral nood heeft aan hulp, staat voor mij buiten kijf.
Het is daarom ook eerlijk vanwege de assissenvoorzitter dat hij verzocht heeft tot een bijkomend en diep psychologisch onderzoek van de vrouw. Het kan ook niet anders dat ze dag in dag uit, elke nacht weer, beleeft wat ze met haar kinderen heeft gedaan. Volgens mijn bescheiden mening moet ze bijna permanent door de hel gaan en dat moet afschuwelijk zijn. Ik betrap me er op 's avonds in mijn bed te kruipen en te denken aan deze vrouw en haar kinderen en te bidden dat ook zij rust moge vinden.
Als gelovig mens heb ik het voordeel een steun te vinden die onvoorwaardelijk naast mij staat en die me toelaat en aanspoort ook ten voordele van anderen medelevend te zijn.
Zaterdag...de dag van de activiteiten zoals het lot ze schikte.
Deze morgen vroeg was het vrouwtje al weg naar de school. Het was kinderdag voor de toekomstige eerste communiekantjes en vermits mijn eega daar nogal bij betrokken is, moet ik ze die voormiddag al vroeg laten gaan. Niets aan te doen, de beenhouwer bezoeken zal dus dit keer voor mij zijn. Gelukkig maar dat de bestelling al doorgegeven is zodat ik minimaal tijd moet besteden aan boodschappen, die - ik eerlijk gezegd - liever kwijt dan rijk ben, maar nood breekt wet. Het is zurig kou vandaag en zelfs mijn dikke jas kan me maar matig troosten...brrr.. Eigenlijk moet ik toch niet zeuren want de zak met de bestelde artikelen staat te wachten op mijn komst en de auto inladen vraagt niet zo veel werk en dus weg zijn we....op weg naar het buurdorp waar mijn jongste met zijn vrouw en kroost verblijft. In het gemeentelijk informatieblad stond dat de weg afgesloten zou worden wegens Aquafin werken, maar gelukkiglijk heeft de aanneemer beslist om te wachten tot na het week-end om zijn afsluitingen te plaatsen. Het zou anders een kleine ramp geweest zijn want sinds enkele maanden nu al, ligt een groot deel van onze dorpse wegen open wegens de waterwerken. Al dagen bijna - hier overdrijf ik een klein beetje hoor - moet je een andere weg zoeken. Vandaag toch een beetje geluk en binnen een redelijke tijd sta ik voor de voordeur van de familie. Even op de bel geduwd en aan de kleinzoon, Nick, gevraagd om te helpen lossen. Zijn welkom is telkens hartverarmend voor de oude (!) opa...Opietje klinkt zijn welkom en dat doet wel deugd. De schoondochter is aan de opruiming begonnen van de verwoeste gebieden die haar tweekoppige kroost hebben nagelaten, gisterenavond en deze morgen al....de kleindochter kleurt plaatjes van sinterklaas en ook opa mag een potloodje vastnemen en een deeltje inkleuren: maar niet alles, hoor, opa....schattig toch! Daarna is het tijd om met de zoon naar de huisdokter te rijden om te vernemen wat het resultaat van de foto's is en wat er nu staat te gebeuren. Wij dus terug de auto in en vertrokken naar ons dorpje terug, want de zoon blijft bij onze vroegere huisdokter op visite gaan. Als je je ergens goed voelt, moet je immers teruggaan. Terwijl hij de wachtzaal induikt om op zijn beurt te wachten, installeer ik me behaaglijk in de auto met een boek over de luchtoorlog tijdens de eerste wereldoorlog - een geschenk van een lieve vriendin die me hiermee onnoemelijk veel plezier heeft gedaan. Ik heb geluk want op Klara is het vandaag de top 75 van de klassieke muziek. Vermits het publiek hierbij tijdens de laatste weken een belangrijke inbreng had, klinkt er vooral klassiek van het meer populaire of gekende genre. Een streling voor het oor en een gemak om er bij te lezen. Na 20 minuten valt de stroom automatisch uit en vermits ik drie keer op de knop moest duwen om de batterij weer aan het werk te zetten, weet ik dat ik meer dan 40 minuten in de auto heb doorgebracht als de zoon eindelijk teruggepikkeld komt van de dokter. En zoon, wat is het verdict? Naar de specialist, pa, afspraak maken voor een operatie. Waar? In de kliniek in Asse, dokter zegt: da's ook een goeie! Allee vooruit dan maar.... Ondertussen heeft moeder de vrouw per telefoon laten weten dat ze al terug thuis is en dat we ze dus kunnen ophalen. 'Beam me up, mister Spock' We laten ons dat geen twee keer zeggen en beantwoorden met onmiddellijke ingang deze noodhulp. We zijn niet weinig blij moeder daar in de deuropening te zien staan, want in haar handen blinkt een doos waarin we lekkere patisserie vermoeden. Als troost op alle miserie is dat al een goed begin, zeker? Daar rijden we dan op weg naar Mollem om daar nog onze wekelijkse bestelling van brood te halen, stokbrood, gewoon brood, rozijnenbrood ..... de bakker was vroeger gehuisvest in ons eigenste dorp en we lusten zijn brood zo graag, dat we er zonder moeite een kleine omweg voor doen. Een mens steekt toch raar ineen, hé. Thuisgekomen en nadat de oma met het wekelijks begroetingsritueel uit haar mantel geholpen is, kunnen we aan tafel gaan. Ook een wekelijks ritueel: stokbrood met toespijs van bij de beenhouwer en pasop, hoor, het moet het juiste beleg zijn....kleinkinderen dicteren de wet aan hun grootouders, maar dat is in dit geval wel plezant. Samen aan tafel kunnen we wat babbelen over de school, over thuis, over hun verwachtingen en teleurstellingen....zo worden ze groot en leren dat communiceren belangrijk is. Na het brood volgt het ritueel van het taartaansnijden. Dat is ondertussen al het werk van Nick, die geholpen door oma op die manier tracht zijn breuken in te oefenen. Of hoe het culinaire ook toch rekenen wordt! Als het verorberen van de frambozentaart voorbij is, weet ik al wat komen zal. Opa, mag ik je spuitje zetten? Natuurlijk Nick! Hij weet ondertussen al perfect hoe hij de dosis moet instellen en overhandigt me dan de ingestelde pen zodat ik de naalddop kan afnemen en de naald in mijn buik kan inbrengen. Dan komt het grote moment, want Nick zorgt voor het inbrengen van de insuline. Ik moet de spuit wel tegenhouden, want anders duwt hij ze door mijn buik, maar los daarvan is het voor hem toch ook een goeie leerschool. In tijd van nood - als opa dringend medicatie nodig heeft en dat niet zelf zou kunnen - dan kan die kleine, moedige rakker dat zelf wel doen. Een hele geruststelling wel voor opa, hoor. Het tellen van de periode die de naald moet inblijven is ook zijn werk, maar het wegbergen van de pen in het etui is dan weer werk voor zijn zus. En zo bewijs je maar weer, dat mensen meer kunnen als ze samenwerken. Kleine mensen worden groot door de samenwerking en het vertrouwen dat ze mogen ondervinden van de oude sloebers. Het is bijna tijd nu om die kleine rakker naar zijn judosessie te voeren, dus check up: zijn de voeten en handen proper, de nagels kortgewiekt? Is de zak klaar? Ja? Oké dan zijn we weg. Vandaag rijdt de mama ook mee want we willen van de training gebruik maken om enkele boodschappen te doen, papa mag zijn knie immers niet te veel belasten en dus....oma let ondertussen op de kleindochter....wat een oma lijden kan? Maar nee, ze doet het graag genoeg! En zo kan de papa wat rusten. Mama had het voordien nog niet meegemaakt, maar nu is ze ook getuige van het ritueel. Eerst in een van de bakken in de auto op zoek naar een sportdrankje. Joepie, een oranje dit keer. Daarna de mama verbannen naar de achterbank, want de kleinzoon, zit vooraan, kwestie van mannen ondereen! Het zijn zijn woorden, hoor. Op de parking even gestopt, mijn zetel naar beneden en wat achteruit en Nick, op de schoot, parkeert de wagen netjes op een open plaats. Oei, dat mocht ik niet zeggen zeker? Mama dit keer even mee naar de kleedkamer totdat hij op een fatsoenlijke manier zijn obi aan heeft en daarna laten we hem los naar de oefenzaal, de dojo. Het brengt toch wel wat opvoeding mee, groeten bij het binnenkomen van de zaal, pantoffels uit en zak weggezet, groeten van de lesgever, de sensei...het is allemaal een uiting van respect en discipline. Er mag geen lawaai gemaakt worden en hij moet op de bank gaan zitten tot de vorige groep gedaan heeft en de sensei toelating geeft om de tatami te betreden. Mama terug de auto in en wij op weg naar de winkel. Ze gaat haar boodschappenlijstje af en zelden wordt er iets anders bij gekocht. Dit houdt uiteraard de financiën onder controle, zorgt voor niet te veel stock en maakt dat ze eigenlijk vlug klaar is. We kunnen thuis nog uitladen, Fannytje, en weg.. weg zijn we. Alles los en dan terug naar de sportzaal. De les is zo goed als gedaan en in aanwezigheid vzan mam, duurt het omkleden niet zo lang! De sportdrank is ondertussen al ingeslikt, want moe en dorstig zijn die kereltjes wel na de training. Thuiskomst en vaststelling dat oma, papa en Jana bowling spelen met de Wii. Allez opa, gij tegen mij, zegt Nick. Oké, maar dan zijn oma en opa weg, hoor, want oma heeft nog een heel programma voor de boeg. Zo gezegd, zo gedaan en weet je.....opa wordt grandioos de broel afgestroopt door die kleine kerel, die met enkele strikes en spares, de opa klem zet. Eindigen doet hij trouwens met drie ....drie....strikes na elkaar...ik verdenk hem er van de hele nacht geoefend te hebben! Nee, dat zouden mama en pap niet toegelaten hebben! De dag of namiddag met de kleinkinderen zit er op en oma en opa kunnen dan ook inschepen en vertrekken naar hun thuisbasis, maar eerst heeft oma nog een aantal opdrachtjes voor de opa. Er moeten nog enkele omslagen bij mensen afgeleverd te worden in het dorp. Aquafinwerken hebben hier en daar het wegdek lelijk toegetakeld en het wordt dus hossen dus de putten en de bulten om heelhuids aan de brievenbussen en de deurbellen te geraken, maar ook dat geraakt uiteindelijk opgelost. Bij het wegzetten van de auto, kom ik een gebuur tegen die me meldt dat bij onze overgebuur - fruit- en groentenwinkel - gisteren - vrijdag - werd ingebroken langs achter. Mijn nieuwsgierige aard maakt dat ik de winkel binnentrek en om informatie vraag. Wel ja, er werd gisteren ingebroken. Vrijdag is hun sluitingsdag en tijdens een korte afwezigheid - een klein uurtje ongeveer - maakte men gebruik om het huis binnen te breken en de slaapkamer(s?) even te doorzoeken. Geld is er niet weg, maar wel juwelen, je weet wel, van de familie en.....verdorie toch...heeft men dan geen respect meer voor andermans goed? Vooral dat zulke voorwerpen meestal een sentimentele waarde hebben die je op geen enkele manier kan vervangen? Heeft men op de uitkijk gestaan om te profiteren van een korte afwezigheid of hebben de dief of de dieven zoveel lef dat ze het maar op riskeren? Al bij al een wrange afsluiter van de dag en dat kan de 3000ste uitzending van Blokken, noch de eerste uitzending van het nieuwe seizoen 'De Kampioenen' goed maken.
Na de rampzalige dag en nacht gevreesd voor een time out en afzegging van onze afspraak, maar wonder boven wonder, het is te doen! In alle rust opgestaan, ontbeten en toilet gemaakt. Om 12 uur scherp stond onze vriend met zijn mechanische koets voor de voordeur. Eigenlijk een luxe, zo gevoerd worden en eigenlijk ook eens ontspannen in een auto te mogen zitten. De A23 richting Antwerpen opgedraaid en weg waren we. Een wonder van de techniek is het als je zulk een moderne gps als leider voor je reisroute kunt gebruiken. Het enige storende is het geping bij bijna ieder verkeerslicht dat je tegenkomt als indicatie van een vaste flitspaal. Mensen, wat hebben de onze wegen toch volgezet met deze ondingen! Je zou bijna kunnen zingen: waar je gaat op Vlaamse wegen, kom je flitspalen tegen! Eigenlijk ben je als chauffeur verplicht om uitgerust achter het stuur te kruipen, want je aandacht wordt op alle mogelijke manieren opgeëist. Zijn niet de flitspalen, dan zijn de verkeerslichten, de snelheidaanduidingen en andere signalisatie die je aandacht volop vragen. Het worden er zoveel dat je dikwijls je snelheidsmeter uit het oog verliest. Het is echt niet meer plezant rijden op onze wegen. Dat het verkeer veilig moet geschieden is onmiskenbaar, maar de toevloed aan wegindicaties maakt het naar mijn insziens gevaarlijker dan noodzakelijk. Soms zie je het bos door de bomen niet meer! Maar desondanks met goed gevolg toegekomen bij het Pomphuis aan de Antwerpse dokken. Deze oude installatie diende vroeger om in een mum van tijd het dok leeg te pompen zodat schepen gemakkelijk konden gelost worden en tegelijkertijd onderhouden. Schepen van de Red Star Line, bekend om hun regelmatige vaart op Amerika, vonden er in de jaren stilletjes een goed dockingspunt. Nu is het een restaurant, in dat oude architecturaal gebouw enigszins anders dan men normaal te zien krijgt. Veel volk, dat wel, maar ja ook daar vind je veel maritieme en logistieke firma's en het personeel en het kader moet ook toch kunnen eten! Wat we op ons bord kregen, wil ik u onthouden, maar het was alleszins lekker en maagvullend. Na dit geslaagde maal - dat nog lekkerder smaakte omdat ik mijn beurs niet hoefde boven te halen - nog even een rondrit door de haven gemaakt om via Berendrecht, Zandvliet, de Kruisschanssluis en de oude molen van Lillo terug huiswaarts te karren. Even pech nog omdat een vrachtwagen een oliespoor achtergelaten had, de brandweer druk in de weer was om alles op te kuisen en daarvoor enkele afritten had laten afsluiten met een kleine 100 km aan files als gevolg. Komt daarbij nog dat ook hier de fameuze wet van Murphy in werking trad en enkele bijkomende ongevallen de chaos kompleet maakten. Maar al bij al nog op een fatsoenlijk uur terug 'at home' met dank aan ons gezelschap en aan de sponsor. Als avondmaal een laat en licht menuutje aangevat om daarna even te bellen naar de jongste zoon om te vernemen hoe zijn bezoek aan de radiographie verlopen was in verband met zijn knie. Een scheurtje in de meniscus, pa, zal moeten geopereerd worden, maar met morgen naar de dokter. U hebt het al begrepen, een deel van mijn zaterdag werd daar al vastgelegd.
Het begon al bij het wakker worden: ongemakkelijk voelen, koude en warme rillingen afwisselend. Ik dacht: blijf toch liggen, man, maar de plicht - zoals ze dat plegen te noemen - wachtte en dus opstaan maar. Tegen mijn zin naar het ontbijt en met lange tanden gegeten, mijn bloedsuikerspiegel nogal hoog voor op een morgen na een nachtje rust. Toch maar mijn pillen gepakt - het lot van de meeste oudere mensen na hun actieve carrière - en mijn insuline ingespoten in de hoop dat de toestand wat beteren zou. Verkeerd gedacht helaas! Terwijl het vrouwke in de voormiddag op bezoek ging bij haar oude school om een en ander te regelen voor zaterdag, veel moeite gehad om mijn krant door te nemen. Mensen, wat was me dat....ik viel verdorie in slaap boven mijn papers, terwijl ik het toch maar niet warm kreeg, de koude rillingen bleven over mijn rug lopen en dan opeens..... het toilet! Ik heb de griep, dacht ik....daarom na de passage op de cabine waar prinsen en koningen te voet naar toe gaan, een koortswerend middel gepakt en terug het beddeke in; de hond aan mijn voeten: dus toch een beetje warm! Doorgemaft tot de middag om weer met meer dan lange tanden een poging te ondernemen om een en ander binnen te wurmen. Bloedsuikerspiegel een beetje beter, maar toch. In acht genomen de hoeveelheid ingenomen voedsel, moet ik besluiten dat koortstoestanden ook invloed hebben op mijn insuline productie... Daarom teru snelwerkende insuline gespoten, maar in een kleinere dosis toch. Een mens wordt er nog moe van om dagelijks de bloedprikken te verrichten en daarna te spuiten! Alhoewel het naaldje dun en tamelijk kort is, gebeurt het toch dat het pijnlijk aanvoelt of dat er een druppel bloed te voorschijn komt. Aangenaam is anders. Conclusie van al die handelingen: excuus vrouwke, maar je zal me nog een beetje moeten missen, ik kruip terug onder de lakens en de dekens! Vrouwlief even in de steek gelaten met het werk, sorry hoor! 's avonds was het wat beter, maar toch nog niet schitterend! Zelfs het nieuws heb ik met moeite gezien, viel onherroeplijk in slaap. Hoe is dat nu mogelijk? Van de nood dan maar een deugd gemaakt en na het slikken van een bruistablet tegen de koorts, terug mijn nest in. Een nacht gehad van veel slapen en wakker worden, slapen en wakker worden......toch blijven liggen met de gedachte: morgenmiddag moet ik in orde zijn, want dan ga ik met vrouwtje en koppel vrienden eens goed eten. Dat mag je toch niet laten voorbijgaan?! Het eigenaardige is dat ik het maar niet warm kreeg, maar doorlopend koude met warme rillingen moest afwisselen. De enige oplossing was om mij in de dekens te draaien als een worst in haar vel. Zo hou je je partner ook wakker uiteraard, maar daar hebben we een oplossing voor. In de studeerkamer van het vrouwtje is nog een bed beschikbaar en dus maar apart geslapen die nacht. Op onze leeftijd en met die ongemakken is dat geen straf en later kan je dat dan compenseren. Zo hou je de vlam nog brandend, wordt dan gezegd. Maar alle gekheid op een stokje, het heeft toch wel wat geholpen, want vrijdagmorgen was al een heel deel van de ongemakken verdwenen. Op dus naar onze afspraak, maar dat is een verhaal voor het volgend stukje. Mijn darmen en mijn maag grommelen nog geregeld, maar het is leefbaar en dus krijg je de pipse, maar toch gemeende groeten van spitfireleo
Vanmiddag met enkele vrienden naar de missie van de zusters van Jacht gereden om er deel te nemen aan de Sinterklaasbrunch ten voordele van het Jeanne Devos Fonds. Wie kent zuster Jeanne Devos niet? Zij is vooral bekend omwille van haar inzet voor het National Domestic WorkersMovement (zie info op www.ndwm.org) , waarvoor ze zelfs verschillende nominaties en ereprijzen mocht ontvangen in binnen- en buitenland, maar daarnaast is ze volop bezig met andere projecten in India. Op de website die de KULeuven aan haar besteedt (www.jeannedevos.org) staat een zin die in enkele woorden het hele werk en leven van deze zuster typeert en samenbalt: zij, die miljoenen Indische kinderen naar hun waardigheid tilt. Een website die de moeite loont om te bezoeken.
Wat drijft zulke mensen om in een ver land hun leven op spel te gaan zetten ten voordele van de armsten onder de armen? Een antwoord hierop zoeken brengt ons naar mijn mening naar twee sleutelwoorden: geloof en vertrouwen. Moet je dat met God associëren? Daar sta je als individu vrij voor de invulling hiervan, maar dat een of andere ondefinieerbare kracht hier werkzaam is, kan niet genegeerd worden. Wat en hoe moet ieder voor zichzelf uitmaken en de invulling geven die naar zijn mening het beste past. Dat Jeanne Devos een katholieke missiezuster is, kan niet tegengesproken worden, maar laat me stellen dat de God der mensen vele namen heeft.
De brunch wordt stilletjes aan een traditie en als ondersteuning voor haar werken kan alleen maar welkom zijn. De organisatie ligt in de handen van een groep vrijwilligers en ook dit jaar is het vrijwilligerscomité Jazmin weer paraat om iedereen te voorzien van de nodige spijs en drank. De opbrengst is ten voordele van het Zr. Jeanne Devosfonds dat in 2007 werd opgericht onder auspiciën van de KULeuven en dat zich als doel stelt kinderen van Mumbai een menswaardig bestaan te geven. De bekende kinderspecialist, professor Peter Adriaenssens, is volop betrokken bij deze organisatie en ter gelegenheid van de brunch bracht hij, samen met de zuster, nieuws over de resultaten van 18 maanden werking.
Ik maakte er kennis met een nieuw begrip: sloppenscholen. De echtgenote informeerde even nader over de betekenis hiervan bij de professor omdat we rond Driekoningen voor het vierde jaar achtereenvolgens in onze gemeente sterzingen organiseren met de kinderen van de lagere scholen, ten voordele van een project van zuster Jeanne Devos. Meer dan waarschijnlijk zal het sterzingen volgend jaar dan ook ten voordele van dit laatste project gaan. Hoe kan je kinderen immers beter motiveren dan hen mee te laten werken aan een project voor leeftijdgenootjes, al zijn die ver weg van hier? Het Sloppenscholen project bestaat hierin dat het fonds oude gebouwen opkoopt in de sloppen van Mumbai momenteel deze inricht als een school en enkele leerkrachten betaalt om er les te geven aan de kinderen van de armsten onder de armen. Deze lessen worden hen gegeven na het volbrengen van hun dagtaak dat bestaat uit het vuilste werk dat anderen niet willen doen. Volwassenen die, voor hun job of verdere kennisuitdieping, deelnemen aan avondonderwijs weten wel welke inspanning dit vergt om dit bovenop een job nog vol te houden en hier zijn het dan nog kinderen wiens verlangen grotendeels bestaat uit spel en ontspanning. Een alternatief om uit de sloppen te geraken en een menswaardig bestaan op te bouwen is er echter niet. De perspectieven kunnen alleen maar rooskleuriger worden voor deze kinderen, als ze gewapend met kennis, verdere stappen zetten in een onzekere toekomst.
Soms, als je met mensen van hier een gesprek aangaat, hoor je verwijten dat we ons bezighouden met het oplossen van de miserie in verre landen, terwijl ook hier armoede heerst en daklozen rondlopen. Ik kan niet anders dan dit beamen, maar tevens vaststellen dat ook voor deze groep veel vrijwilligers goed werk doen en dat wij hier in ons rijke landje middelen en mensen genoeg hebben om aan veel projecten het hoofd te bieden. Een troostend gegeven is immers ook dat mensen zoals zuster Jeanne Devos zulke wervende invloed hebben dat inspanningen niet alleen door mensen hier gedaan worden, maar wereldwijd toch een en ander in beweging komt. De molen draait echter zeer langzaam en de weerstand van de bevolkingsgroep die uitbuit is dan ook immens, maar ik ben er van overtuigd dat je de vooruitgang niet kan tegenhouden en dat uiteindelijk de oplossing zal liggen in een rechtvaardige herverdeling zodat niemand iets te kort komt. Dat ondertussen slachtoffers vallen is meer dan spijtig maar anderzijds onherroepelijk. Wanneer je de geschiedenis bestudeert, kom je toch ook tot de vaststelling dat in een niet zo ver verleden onze voorouders in een zelfde situatie verkeerden en dat ze ook mits vele opofferingen traag uit het dal gekropen zijn. De musical Daens die momenteel met veel succes in Vlaanderen rondtoert, is hier o.a. een sprekend voorbeeld van. Dat ook in onze contreien de ontvoogding kon doorgaan, is mede te danken aan de algemene verplichting tot onderwijs en je kan dus met zekerheid stellen dat ook in de verre landen zoals India, het verplicht stellen van onderwijs mettertijd de ontvoogding van deze mensen zal waarborgen. De toekomst zal dan in hun eigen handen kunnen gegeven worden en dat is dan weer een grote stap vooruit.
Zuster Jeanne is geboren in 1935 en als ik goed kan rekenen helaas niet mijn sterkste zijde dan is ze nu in haar 73ste levensjaar. Als je deze vrouw dan in levende lijve tegenkomt, dan sta je verstomd omwille van haar jeugdige uitstraling en dynamisme. Je houdt het niet voor mogelijk dat ze al zoveel jaren met zich mee torst en toch is het zo! Ook bij haar vallen me enkele kenmerken op die blijkbaar opgaan voor dat soort mensen.
Als je naar figuren kijkt zoals pater Damiaan De Veuster, Moeder Theresa, zuster Emanuelle en nog vele anderen zoals zuster Jeanne, dan valt het op dat ze in gestalte meestal moeten onderdoen voor de doorsnee moderne mens. En toch voel je je zelf klein naast hen, ze stralen zulke grootsheid uit dat je niet anders kan dan bewondering voelen. Vanmiddag mocht enkele woorden wisselen met haar en ook met professor Adriaenssens. Het waren geen grote gesprekken, geen redevoeringen noch retorische toespraken, maar gewoon enkele woorden, een beetje informatie, wat warme blikken.
