Ik ben Letourneur Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam spitfire.leo.
Ik ben een man en woon in Wolvertem (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 22/01/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: eerste en tweede wereldoorlog, geschiedenis en zo voort.....
als een spitfire door de lucht
mijmeringen en andere gedachten
14-12-2008
De vrijdag was weer vlug voorbij
Na de rampzalige dag en nacht gevreesd voor een time out en afzegging van onze afspraak, maar wonder boven wonder, het is te doen! In alle rust opgestaan, ontbeten en toilet gemaakt. Om 12 uur scherp stond onze vriend met zijn mechanische koets voor de voordeur. Eigenlijk een luxe, zo gevoerd worden en eigenlijk ook eens ontspannen in een auto te mogen zitten. De A23 richting Antwerpen opgedraaid en weg waren we. Een wonder van de techniek is het als je zulk een moderne gps als leider voor je reisroute kunt gebruiken. Het enige storende is het geping bij bijna ieder verkeerslicht dat je tegenkomt als indicatie van een vaste flitspaal. Mensen, wat hebben de onze wegen toch volgezet met deze ondingen! Je zou bijna kunnen zingen: waar je gaat op Vlaamse wegen, kom je flitspalen tegen! Eigenlijk ben je als chauffeur verplicht om uitgerust achter het stuur te kruipen, want je aandacht wordt op alle mogelijke manieren opgeëist. Zijn niet de flitspalen, dan zijn de verkeerslichten, de snelheidaanduidingen en andere signalisatie die je aandacht volop vragen. Het worden er zoveel dat je dikwijls je snelheidsmeter uit het oog verliest. Het is echt niet meer plezant rijden op onze wegen. Dat het verkeer veilig moet geschieden is onmiskenbaar, maar de toevloed aan wegindicaties maakt het naar mijn insziens gevaarlijker dan noodzakelijk. Soms zie je het bos door de bomen niet meer! Maar desondanks met goed gevolg toegekomen bij het Pomphuis aan de Antwerpse dokken. Deze oude installatie diende vroeger om in een mum van tijd het dok leeg te pompen zodat schepen gemakkelijk konden gelost worden en tegelijkertijd onderhouden. Schepen van de Red Star Line, bekend om hun regelmatige vaart op Amerika, vonden er in de jaren stilletjes een goed dockingspunt. Nu is het een restaurant, in dat oude architecturaal gebouw enigszins anders dan men normaal te zien krijgt. Veel volk, dat wel, maar ja ook daar vind je veel maritieme en logistieke firma's en het personeel en het kader moet ook toch kunnen eten! Wat we op ons bord kregen, wil ik u onthouden, maar het was alleszins lekker en maagvullend. Na dit geslaagde maal - dat nog lekkerder smaakte omdat ik mijn beurs niet hoefde boven te halen - nog even een rondrit door de haven gemaakt om via Berendrecht, Zandvliet, de Kruisschanssluis en de oude molen van Lillo terug huiswaarts te karren. Even pech nog omdat een vrachtwagen een oliespoor achtergelaten had, de brandweer druk in de weer was om alles op te kuisen en daarvoor enkele afritten had laten afsluiten met een kleine 100 km aan files als gevolg. Komt daarbij nog dat ook hier de fameuze wet van Murphy in werking trad en enkele bijkomende ongevallen de chaos kompleet maakten. Maar al bij al nog op een fatsoenlijk uur terug 'at home' met dank aan ons gezelschap en aan de sponsor. Als avondmaal een laat en licht menuutje aangevat om daarna even te bellen naar de jongste zoon om te vernemen hoe zijn bezoek aan de radiographie verlopen was in verband met zijn knie. Een scheurtje in de meniscus, pa, zal moeten geopereerd worden, maar met morgen naar de dokter. U hebt het al begrepen, een deel van mijn zaterdag werd daar al vastgelegd.
