Wat ons landje nu meemaakt is van het ongeziene. Je zou dit verwachten in een of andere bananenrepubliek, maar neen, het is hier hartje Europa, hoofdstad van de Europese Unie dat het onwaarschijnlijke toneel van onsmakelijke politiek zich afspeelt.

Midden in een internationale recessie worden politieke spelletjes gespeeld die alleen nog maar begrepen worden door de acteurs zelf. Eminente persoonlijkheden – onafhankelijk van welke gezindheid ze ook zijn - stellen zich vragen, niet alleen bij het scenario dat gevolgd werd, maar ook over de competentie  van de huidige generatie leiders. Deze eensgezindheid van kritiek is nog nooit gezien. Toch had men het min of meer kunnen zien aankomen. Vanaf het begin na de verkiezingen werd het de kroniek van een aangekondigde dood. Volg even mee.

Yves Leterme – die heel wat credibiliteit had opgebouwd als premier van de Vlaamse regering – draagt de fakkel over aan Kris Peeters - omdat hij zelf de nationale (federale) verkiezing wil ingaan als kopman van het kartel CD&V-N-VA (Nieuwe Vlaamse Alliantie). De CVP (Christelijke Volkspartij) heeft zich een nieuwe naam aangemeten met een uitdrukkelijk Vlaams tintje: Christendemocraat & Vlaams en gaat bovendien een kartel aan met de nationalistische N-VA – dat een deel is van de ontbonden Volksunie en geleid wordt door historicus Bart De Wever. De hele campagne draait rond de herschikking van federale bevoegdheden naar de gewesten en de door de Raad van State opgelegde splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

De CD&V komt dan uit een louterende oppositiekuur en gaat resoluut de Vlaamse tour op. Tijdens een van zijn toespraken voor het Vlaamse Parlement is Leterme categoriek: de splitsing van BHV vergt slechts vijf minuten politieke moed! Deze uitspraak vervolgt hem trouwens tot op heden en vormt uiteraard het middelpunt van de ironie door de huidige oppositie rijkelijk gebruikt om de spot te drijven met de neergang van de regering en van Yves Leterme.

Tijdens de verkennende gesprekken blijkt al dadelijk dat het vormen van een regering die grondwetwijzende bevoegdheid heeft, quasi onmogelijk is. De Franstaligen stellen zich – over de partijgrenzen heen – als een blok tegenover de vragen die uitgaan van de Vlaamse gemeenschap. Ze vrezen immers het wegvallen van de geldstroom uit Vlaanderen, maar tevens zijn ze beducht voor een uiteenvallen van de federale staat. Mevrouw Joëlle Milquet – madame Non – van de Franstalige CDH krijgt de zwarte piet toegespeeld voor het mislukken van de regeringsvorming, maar wees er van overtuigd dat dit gedragen wordt door alle Franstalige partijen, zonder uitzondering!

Na de vaudeville van het ontslag van de formateur Yves Leterme, komt liberaal en oud premier – Guy Verhofstadt – de meubelen redden met een voorlopige regering, hetgeen zijn partij – de Open VLD – in een euforische roes dompelt en met fermheid de uitspraak uitlokt dat een regering met hen slechts kan als de liberale accenten heel duidelijk zijn. Het land heeft echter nood aan een kordaat beleid want acht jaar paars bestuur hebben België – na het herstelbeleid ingezet onder de voormalige premier Jean-Luc Dehaene – op de rand van het faillissement gebracht.

Uiteindelijk gaat toch een definitieve regering aan het werk onder de leiding van Yves Leterme als premier. Het is een rare constructie geworden want een volledig asymmetrische samenstelling moet een 2/3 meerderheid leveren die de nodige grondwetswijzigingen moet mogelijk maken. Aan Waalse zijde  komen de MR (Mouvement Réformateur en liberaal)in een kartel met het FDF (Front Démocratique Francophone), te samen met CDH (Centre Démocrate Humaniste) en de PS (Parti Socialiste) aan bod, terwijl de Vlaamse kant bevolkt wordt door de CD&V-N-VA en Open VLD (Open Vlaams Liberaal en Democratisch). De SP.A (Sociaal Progressief Alternatief) blijft aan de zijlijn staan.

Deze constructie is gedoemd tot mislukken en wel om diverse redenen. Ten eerste heerst wantrouwen tussen de verschillende gewestelijke partijen onderling. De M.R. en de PS vechten een oorlog uit om de heerschappij van Wallonië, voorheen een wingebied voor de socialisten maar bij de laatste verkiezing met een duidelijke kanteling naar het liberale toe. De CDH flirt dan weer met de PS, waarmee ze in veel lokale besturen trouwens stevige coalities heeft neergezet. Het FDF giet dan weer regelmatig olie op het vuur en houdt de communautaire afkeer voor Vlaanderen brandend.

Bij de Vlamingen heerst een duidelijke animositeit tussen de liberalen en de christendemocraten waarbij de eersten het niet nalaten om regelmatig stokken te steken in de wielen van hun regeringspartner. Moet het gezegd dat de kartelpartner N-VA het hierbij stevig moet ontgelden?

Ten tweede tussen de gemeenschappen botert het alles behalve. Iedere legitieme vraag vanwege de Vlamingen wordt onmiddellijk de grond in geboord door de Franstalige partijen. De heer Olivier Maingain - van het FDF – laat zich hierbij absoluut niet onbetuigd en wordt door zijn kartelvennoot – de MR – op geen enkele wijze geremd noch tegengesproken. De Franstalige partijen noemen Leterme een gevaarlijke man en de Franstalige pers doet er alles aan om de N-VA en zijn voorzitter Bart De Wever, te demoniseren. De media in beide landsgedeelten verliezen alle redelijkheid bij hun commentaren en eerlijke politieke analyses blijken onmogelijk of op zijn minst zeer zeldzaam.

Ten derde en misschien wel de meest onderschatte reden is de figuur van Yves Leterme zelf. 800.000 kiezers achter zijn naam hebben hem het plebisciet van de leiding gegeven, maar de formule waarmee hij die stemmen heeft gehaald, namelijk de verzekering dat hij de Vlaamse verzuchtingen zou realiseren, doet hem tevens de das om. Aan Waalse kant vermoedt men een verborgen Vlaamse agenda bij de eerste minister en twijfelt men er aan of hij wel de figuur is die kan opkomen voor het belang van alle landgenoten. Men kan zich bijgevolg terecht vragen stellen bij de opportuniteit om Leterme aan te stellen als premier. Was de koppigheid van de man zo groot en de wil om eerste minister te worden zo sterk, dat hij alle realiteit uit het oog verloor? Of was de oppositiekuur van zijn partij – de CD&V – zo frustrerend geweest dat men koste wat kost de leiding van de nationale politiek in handen wou nemen? De echte reden zullen we wellicht nooit te weten komen, maar het  is best mogelijk dat beide redenen in combinatie oorzaak was van het eerste ministerschap.
Ware het niet beter geweest om een andere politieke coryfee – eventueel van CD&V signatuur – aan te stellen waarbij de keuze zou vallen op een communautair neutrale maar technisch en politiek onderlegde figuur? Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat een partij zoals de CD&V , die jarenlang deel uitmaakte van ’s lands regering en veel bekwame en erudiete personen in zijn rangen telt, in deze val is getrapt.

Het resultaat is er dan ook naar. In een eerste reactie trad de N-VA consequent uit het kartel en uiteindelijk moest ook de regering ontslag nemen na een onverkwikkelijke historie met mogelijke inmenging in de rechtsgang inzake de Fortis-regeling. Het spijtige aan deze zaak is dat een bekwaam, gedegen en naar mijn mening zeer integere man als Jo Van Deurzen hier beschadigd uitkomt. Als minister van Justitie was hij eindelijk begonnen met de adequate hervorming van het oubollige gerechtsapparaat na jarenlang geween en tandengeknars van alle betrokken spelers, de magistratuur inbegrepen.

In deze kerstperiode zou je dan verwachten dat ook politici tot bezinning komen en trachten een oplossing te vinden ten bate van de ganse bevolking – zelfs indien dit communautaire herschikkingen zou inhouden – maar neen, liever dan dat houden ze zich bezig met het opblinken van hun eigen blazoen. Volgend jaar juni is het immers weer verkiezing en je kan dan toch niet de pluimen laten aan een ander als je ze zelf op je hoed kan steken. Neen, deze generatie politici is gebuisd over de hele lijn, zelfs een tweede zit verdienen ze niet. Eigenlijk verdienen ze het lot te ondergaan van de hondenstaart die afgezet wordt omwille van een kwetsuur. Weg er mee! Ander maar vooral beter.

Dat het perspectief niet zo goed is, bewijst de aanduiding als verkenner van Wilfried Martens voor de vorming van een nieuwe regering. Deze man is niet alleen van een leeftijd die vooral kenmerkend was voor de leden van het Politburo van de voormalige Sovjet-Unie, maar bovendien is hij de verpersoonlijking van 8 regeringen die – o.a. met de toepassing van de wafelijzerpolitiek – het land opzadelden met een dergelijke openbare schuld, dat we nu nog altijd afbetalen en dat nog vele jaren verder zullen mogen doen. Dat oude krokodillen uit de poel worden opgevist en geciteerd worden als mogelijke nieuwe premier is eveneens een teken aan de wand dat we niet te veel moeten verwachten.

Het spijtige van heel het gebeuren is dat de enige overwinnaar weeral duidelijk de anti-politiek is. De beste stuurlui staan weer aan wal en roepen het luidst. Ze hebben het gemakkelijk want ze moeten alleen maar ironie, hoon, spot en afbraakpolitiek hanteren, opbouwende medewerking is blijkbaar ook aan hen niet besteed. Ook hier primeren eigenbelang duidelijk op het algemeen welzijn!
Het verrast me vooral dat bij de Franstaligen de groenen van Ecolo niet meespelen in het algemeen geroep, maar blijkbaar een meer realistische houding aannemen, terwijl bij de Vlamingen Mieke Vogels – een ouwe getrouwe van Groen! – evenmin meehuilt me de oppositiewolven in het bos, maar een menselijkere kijk op het gebeuren verspreidt. Hun geitenwollen sokken zijn de ecologisten allang ontgroeit maar hun discours is blijkbaar veel volwassener geworden en dat is een verfrissing in het politieke landschap van speelgoedtreinpolitici.

Het wordt alleszins de hoogste tijd dat er echte staatsmannen op staan die het beleid van dit land met het nodige inzicht en kennis willen leiden. Waar zijn ze? Willen ze alsjeblieft opstaan, het land zal hen dankbaar zijn.

27-12-2008 om 11:11 geschreven door spitfireleo

27-12-2008 om 03:12 geschreven door spitfireleo

De gemeente waar ik woon situeert zich in de rand van Brussel-Hoofdstad . We ontvangen dan ook de ‘Randkrant’ die de inwoners van de rand wil informeren over het reilen en zeilen in de regio. In het januari nummer van volgend jaar al, lezen we met verbazing een artikel  over een schooltje in  onze buurgemeente Merchtem , dat vanwege de Vlaamse Minister van Milieu, mevrouw Hilde Crevits, het derde MOS-logo en het tweede MOSmobi-logo uitgereikt kreeg.

Het gaat hier om de vrije lagere school ‘Ter Dreef’ waar de twee kinderen van onze jongste zoon en zijn vrouwtje hun schoolse opvoeding  mogen ervaren. Het MOS-logo staat voor Milieuzorg op School en is een beloning voor de scholen die zich extra inzetten voor het milieu.  Het MOSmobi-logo wordt dan weer uitgereikt aan de scholen die specifieke acties ondernemen voor een verkeersveilig en milieuvriendelijk woon-schoolverkeer. Toon De Munter is de MOS-leerkracht  van Ter Dreef en weet er dus alles van.

Onder de initiatieven  die het project kenmerken, is de VERO-route: dit is een verkeerseducatieve route die de leerkrachten van de school kunnen gebruiken bij hun verkeerslessen.

Leerlingen worden gestimuleerd om verkeersveilig en milieuvriendelijk  naar school te komen . Uit ervaring weet ik dat je – vooral aan de lagere school – veel fietsende leerlingen ziet, allen mooi voorzien van een fluo-geel veiligheidshesje en fietshelm.

Voor ouders organiseert de school acties rond veilig en correct parkeren aan de school. En ook uit ervaring weet ik – dat behalve enkele hardnekkige uitzonderingen  – de meeste ouders en grootouders zich hieraan houden.

Aan het nieuwe MOS-logo is een subsidie van 1.500 euro verbonden waarmee de school nieuwe fietsrekken wil kopen. Niet alleen is dit initiatief milieuvriendelijk en verkeersveilig, maar bovendien komt dit de lichamelijke conditie van de leerlingen ten goede.

Proficiat ‘Ter Dreef’ jullie zijn een school naar mijn hart.

(Voor de gegevens werd geput uit het artikel van de Randkrant. Met dank dus ook aan de reporter TD)

26-12-2008 om 02:23 geschreven door spitfireleo

Zo, dinsdag was dus de grote dag voor zoon Wim. De avond tevoren had men hem nog gebeld vanuit de kliniek: de professor had besloten de operatie te vervroegen van 10.30 uur naar 08.00 uur. Aanbieden dus om 07.30 uur was de boodschap. Het zou dus een vroege dag worden!
De kleinzoon van acht zou meerijden om zijn papa de nodige steun te geven en om afscheid te kunnen nemen 'onder mannen'.
Iets voor zeven stond ik dus aan de voordeur, de auto al goed opgewarmd, want buiten was het aardig koud. De kleinzoon vastgezet in zijn reglementaire verhoogde zit en de papa - na wat gesukkel - vastgesnoerd in zijn zetel en weg waren we. Het was nog donker en de Vlaamse wegversmallingen indachtig manoeuvreerden we voorzichtig langs die her en der -zelfs tussen de velden en de weiden - geplaatste snelheidsvertragers om veilig en wel bij de kliniek te geraken. Mekaar kruisen op smalle wegen met grachtjes en slijksleuven naast je voertuig is in normale omstandigheden al geen sinecure, maar bij duisternis en na heel wat hemels vocht van de laatste tijd, wordt het bijna een behendigheidsparcours. Ik moet toegeven: de wegbeheerders zijn er in Vlaanderen bijzonder in geslaagd het verkeer zondanig te bemoeilijken dat het snelheidsniveau inderdaad zakt naar diepvriespeil. Als het in ons landje zo verder gaat, dan rijden we binnenkort met zijn allen gemiddeld 30 km per uur over het ganse grondgebied en zullen de garagehouders nog meer kunnen juichen wegens het veelvuldiger onderhoud van remmen, banden, ophanging en vering. Als dat geen bijdrage is tot de oplossing van de werkloosheid?!
Maar alle cynisme op een stokje, heelhuids kwamen we tenslotte aan de ingang van de kliniek in Asse terecht. Van veel plichtplegingen was er dan geen sprake meer, want ik vermoed dat de zoon het afscheid kort wou maken en zonder te veel sentiment. Dus, dikke knuffel papa en een dikke zoen en tot straks! We wachten wel op je telefoontje om je te komen halen. Zo worden kleine jongens ook groot.

Als opa gedacht dat de opdracht hiermee voorbij was, dan had hij blijkbaar geen rekening gehouden met het schitterend geheugen van zijn kleinzoon, want deze herinnerde aan de voorgaande belofte om bij de bakker om donuts te gaan. Tja, dat was ik even totaal uit het oog verloren, maar belofte maakt schuld en dus naar de bakker.

Weet je wat, Nick, de bakker bij jullie is nu gesloten. Ik stel voor dat we tot bij opa rijden, daar om donuts gaan en tegelijkertijd een ontbijtverrassing meenemen voor oma. Wat denk je, is dat een goed voorstel?
Uiteraard is dat een goed voorstel, we zullen dat akkefietje – mannen ondereen, nietwaar – eens vlug oplossen zie. En goed een halfuur later staan we dus voor de voordeur met onze doos vol lekkere ‘surprises’ en bellen aan om te kunnen genieten van de verraste ogen van oma. Lekker gevoel, toch?

Dient het gezegd dat we Nick nog een tijdje bij ons hebben kunnen houden, zo kon mama naar de kinesist . We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem te laten helpen bij het in enveloppen doen van de kerst- en nieuwjaarswensen, het dicht kleven er van en het kleven van de adresetiketten. Hetgeen hij met veel verve, motivatie en – het dient gezegd – met de nodige handigheid wist te verrichten.

Aan alle plezier komt evenwel een einde en dus moesten we even uitkijken naar een alternatieve bezigheid. Wat zou je er van denken om eens naar een videofilm te kijken? Eentje uit de oude doos, met een prachtig mooi monster, en……al een beetje geschikt voor jou?  Ik was eigenlijk niet verrast, maar het voorstel werd wel met het nodige enthousiasme verwelkomd.
In de voorraadkast hadden we nog ‘The neverending story’ liggen en dat mocht het zijn. Diep genesteld in de zetel, bijna verstopt in de oksel van opa, werd de film met de nodige nieuwsgierigheid bekeken en soms van commentaar voorzien. Eigenlijk wel grappig hoe ernstig een knaap als hij vragen kan stellen over wat hij ziet en er tevens de nodige fantasie bij ontwikkelen.

Het verhaal was duidelijk ook voor hem niet gedaan, want bij het einde vroeg hij me of er een vervolg was, hetgeen ik naar alle eerlijkheid alleen maar kon beamen. Of hij die dan ook zien, vroeg hij? Tja, dat zou dan – indien we nog tijd hadden en de papa in tussentijd niet had gebeld – toch maar voor na het middagmaal zijn.
Spek met eieren hebben we gegeten, lekker Kempisch spek, met lekker bruin brood.  Thuis ligt dat wat moeilijker, want het spek is dan ofwel te dik, te dun, te hard gebakken, niet gebakken genoeg……je kent al die uitvluchten wel……maar nu was het ‘hemels, opa’. Niet alleen meisjes verstaan de kunst om opa’s (en oma’s) rond hun vinger te draaien…maar tenslotte zijn oma’s en opa’s daar om hun kleinkinderen te verwennen, zeker?

’t Moet hem wel echt gesmaakt hebben, want de hoeveelheid die hij naar binnen heeft gewerkt, kan tellen voor zo’n kleine man. Maar je kent het gezegde ook wel….bij een ander smaakt het altijd beter en ziet het gras altijd groener.

Na het eten was er nog geen telefoon van papa zodat het vervolg mocht bekeken worden, maar ook dit maal moest opa de nodige zekerheid bieden tegen al de ruige tegenstand die Bastian ondervindt. Opa’s oksel was bijgevolg weer een schitterende schuilplaats voor de kleine man ……en opa? Die geniet intens van dat vertrouwen!
Gelukkig dat het niet om te lange films gaat, want teevee kijken houden we liever beperkt en dat doen ook de mama en de papa en bovendien om 17 uur werd onze scout verwacht op het kerstfeestje van zijn kring.

In het naar huis rijden hebben nog wat postbode gespeeld en hier en daar in het dorp onze kerst- en nieuwsjaarswensen in brievenbussen gedeponeerd. Missie geslaagd en dus naar huis voor een avondmaal en aantrekken van uniform, opa zou hem wel wegvoeren. De avondmaaltijd was wat vroeg voor zijn doen en het gevulde middagmaal had nog altijd bezit van zijn verteringsorganen, zodat hij eigenlijk de keuken van mama weinig eer heeft aangedaan. Ik kan al wel verklappen dat hij tijdens het kerstfeestje bij de scouts zijn schade dubbel en dik heeft ingehaald, maar dat was al wat later dus.

Tegelijkertijd rinkelde de telefoon, want papa mocht afgehaald worden. De teleurstelling van niet mee te kunnen, moesten we dan maar wegwerken door hem vlug weg te voeren naar het scoutslokaal waar hij met zijn vriendjes even de aandacht kon verleggen naar het begin van de schoolvakantie, het einde van het jaar en de vooruitzichten naar het volgende. Ook dat zijn  groei-ervaringen.

Ondertussen was het weeral donker geworden en moest weeral het hindernissenparcours doorworsteld worden om de papa af te halen, die aan het bushokje stond te wachten, genietend van zijn eerste sigaretje van de dag. Met krukken lopen is niet zo eenvoudig en in een auto neerploffen evenmin, maar het type wagen maakt dat je gemakkelijk kan gaan zitten zonder onderuit te zakken.
Er is dus een stukje uit de meniscus weggenomen en nu kan de revalidatie beginnen. Eerst nog een omweg via de apotheker om er de spuitjes tegen bloedklontertjes en daarna recht naar huis, naar moeder de vrouw en dochtertje Jana.

Er is met de zoon afgesproken dat hij opa moet bellen voor de verplaatsingen en indien er andere hulp nodig is en daarna kon opa moe en dus blij dat hij ook aan rusten kon denken, terug naar de warme armen van oma. Of hoe een dag die eigenlijk begint met een minder prettige opdracht toch nog geluk voor een grootouder betekent.

26-12-2008 om 01:55 geschreven door spitfireleo

Naar al wat enkele jaren een traditie geworden is, zijn we ook dit jaar naar Mechelen getrokken om er deelachtig te zijn aan de middernachtmis. Verschillende redenen liggen hieraan ten gronde, maar onze vriendschap met de huidige voorganger zal hier zeker niet vreemd aan zijn, noch het feit dat een van mijn – nog actieve – collega’s al jaar en dag zijn basstem ten dienste stelt van het prachtige koor. Bovendien had ik ooit het geluk hier in onze parochie de begeleider te mogen zijn van een koppel blinden die toen getuigenis kwamen afleggen voor het blindenwerk.  Mijn vrouw en ik hadden enkele dagen voordien al een bezoek gebracht aan deze mensen om alles af te spreken voor de betreffende zaterdagavond en zondag en de dag zelf mochten we het geluk ervaren om deze twee bijzondere personen te mogen begeleiden. Tijdens het middagmaal hadden we de gelegenheid tot een goed gesprek en zo kwamen we te weten dat ze de toenmalige voorganger in Mechelen zeer goed kenden. Van het een kwam het ander en we spraken af ze de volgende zondag af te halen en met hen naar de eucharistie in Mechelen te gaan om er de pastoor te verrassen. Ik moet zeggen dat het een tamelijk emotioneel weerzien was, die ons altijd is bijgebleven. Zo heeft Onze Lieve Vrouw over de Dijle gaandeweg ons hart verovert en door de jaren heen is het onze bedevaart geworden ter gelegenheid van kerstmis. Om 23.00 uur begint de kerstwake met orgelspel en soms ook enkele jongeren die er hun progressie op een of ander instrument komen getuigen. Om 23.30 uur zingt het koor zijn mooiste kerstrepertoire en om 24.00 uur begint de eigenlijke viering met het binnenbrengen van het kindje Jezus, vergezelt van de acolieten en alle aanwezige kinderen. In de verduisterde kerk volgt het licht de weg door deze stoet afgelegd, om uiteindelijk in volle glorie te schijnen als het kindje voorzichtig in de voederbak wordt neergelegd. Het gregoriaans gezongen intredelied zorgt voor de sfeer. Je kijkt er naar en luistert er naar en je beseft dat het goed is.

Ook dit jaar is het geboorteverhaal door de evangelist Lucas de spil van het hele gebeuren. De voorganger zei het ongeveer zo: Het verhaal over de geboorte van Jezus is door de evangelist Lucas geschreven als voorwoord op zijn verhaal van de man van Nazareth. Het kwam dus eigenlijk als laatste aan bod en was de inleiding die moest aanzetten tot het lezen van het verdere verhaal dat gaat over een man die nieuwe waarden ontdekt en wil meegeven, die de verdediging opneemt van al wie zwak of anders is, van al wie onrechtvaardig behandeld wordt, van al wie mindere kansen krijgt. Een man die tegen de haren van de gevestigde personaliteiten in strijkt maar consequent voor de mindere kiest en God hierbij centraal stelt.

Het is een kind dat geboren wordt en dat de hoop van de wereld op vrede vervult. Ook dat is niet zo vreemd want tenslotte hebben we hier ook te maken met een heel nieuwe wereldvisie, die weliswaar religieus gefundeerd is, maar die als grondslag een betere wereld voorheeft. Het is niet alleen de geboorte van een nieuwe godsdienst maar tevens de geboorte van een nieuwe kijk op de wereld die vrede en gerechtigheid voor elkeen moet brengen.
Geschiedkundig is de datum van 25 december waarschijnlijk niet heel accuraat, maar hij valt wel samen met de winterzonnewende die door de Germanen al gevierd werd omwille van het lengen van de dagen. Het was de geboorte van een nieuwe periode met de ontluikende lente in het vooruitzicht. Als symbool van een nieuwe start zou dit in de loop der eeuwen door de christenen samenvallen met de geboorte van hun geloof in de persoon van het kindje Jezus.
Of het al of niet geschiedkundig juist gesitueerd is, doet er eigenlijk niet toe. Belangrijk is dat gelovigen ieder jaar weer een balans kunnen maken van wat voorbij is en met vernieuwde intenties de komende periode weer mogen binnengaan. Het is een loutering die positieve effecten kan genereren.

Hebben we nu die wereld van vrede en gerechtigheid verwezenlijkt? Het antwoord mag duidelijk zijn: neen, er is nog veel werk voor de boeg. De tollenaars, de Samaritaanse vrouw, de melaatsen, de lazarussen, de verloren zonen: ze zijn er nu nog. Ze heten nu: Afghanen, Irakees, Congolees, Iraans……het zijn de verkrachte vrouwen uit Afrika, de vermoorde christenen of anderen in India, de vermoorde vrouwen en meisjes in Afghanistan, het zijn de vluchtelingen in Soedan, het zijn de ‘sans papiers’ in Brussel’, het zijn alle mensen die uit de sociale boot gevallen zijn over de hele wereld heen, het zijn de daklozen, het zijn de werklozen wier fabriek verplaatst worden naar goedkope landen, het zijn de kinderen die uitgebuit worden, mishandelt……het zijn er zovelen die heden ten dage nog lijden onder onrechtvaardigheid en ongelijkheid.

Voor christenen is de geboorte van Jezus een aanzet om telkens weer de ketenen van deze slavernij te doorbreken, te helpen bouwen aan een betere wereld.

Moge het kind van Betlehem ook voor u een aansporing zijn om mee te werken aan vrede en gerechtigheid. Moge het kind van Betlehem ook in u een stem vinden om onrecht aan te klagen en de naam van alle vervolgde personen te blijven herhalen opdat ze niet vergeten zouden worden…en moge het kind van Betlehem ook u dragen op de golven van barmhartigheid al ben je atheïst, boeddhist, socialist, communist of nog andersdenkend of gelovig.

Ik wens aan ieder een zalige wedergeboorte in een wereld van vrede en rechtvaardigheid!

26-12-2008 om 00:00 geschreven door spitfireleo