Het vervolg was aangekondigd

Op 22,12,2009 schreef ik al een blog met dezelfde titel maar met verwijzing (I) i.p.v. (II) waarin ik poogde de situatie en de aanleiding van de commotie rond B-H-V nog maar eens uit te leggen. In het achterhoofd speelde meer dan waarschijnlijk de ervaring van de vele buitenlandse collegae die in talloze gesprekken zoniet hun onbegrip dan wel hun verwondering uitten, maar niet alleen bij buitenlanders blijft de problematiek een duistere kant vertonen zoals blijkt uit de diverse reacties in lezersbrieven aan de kranten.

Dat de regering Leterme II niet ging slagen in de regeling van de communautaire geschillen, stond als het ware in de sterren geschreven, alhoewel ik op zeker ogenblik bijna het gevoelen had dat er eindelijk iets uit de kast zou vallen en een oplossing zou gevonden worden die alle actoren toeliet zonder gezichtsverlies de politieke arena weer te betreden ter eer en glorie van de oplossing van de dagdagelijkse beslommeringen die de modale burger ervaart als gevolg van o.a. de fiscale crisis die wereldwijd de grondvesten van het financiële imperium deed daveren.

Het is makkelijk praten nu – na de feiten – maar de manifeste onwil vanwege de Franstalige landgenoten om maar enige rationaliteit aan de dag te leggen, is mijn inziens, de enige echte belangrijke factor die een oplossing in de weg stond.

Het voortdurend stokebrand spelen door de heer Maingain van het FDF, werd niet alleen door zijn kartelpartner – het MR van Didier Reynders – nooit tegengesproken noch terechtgewezen, maar tevens door de andere Franstalige politieke partijen zoniet aangewakkerd dan wel getolereerd. In hun verzet tegen de Vlaming, hebben de Waalse politieke partijen door de tijd heen, altijd al de mogelijkheid gevonden om unisono zoniet solidair op te treden. Dit in manifeste tegenstelling tot de Vlaamse politiekers die er altijd wel in slaagden om mekaar met getrokken messen te beloeren en veel te dikwijls toegaven aan de Waalse of Francofone eisen.

Oude krokodillen worden nog even opgeroepen, maar falen eveneens

In de afhandeling van de grondwettelijk voorziene splitsing van B-H-V, meende koning Albert een goede zet gedaan te hebben door Jean-Luc Dehaene te belasten met de voorbereidende werkzaamheden die hadden moeten leiden tot de oplossing van deze al jaren rottende splijtzweer. Het Brabants trekpaard of de loodgieter – zoals vele politieke tegenstanders hem noemen – trok de kaart van zijn door de jaren heen beproefde methode van stille diplomatie om vooralsnog een eerbaar compromis uit de brand te slepen voor Pasen. Deze tijdlimiet werd daarna verlegd naar ‘na de Paasvakantie’ en daaruit kon eigenlijk al de conclusie getrokken worden dat het weerom een slag om niets zou worden.

De volledige inhoud van de nota Dehaene weten we uiteraard niet, maar desondanks het feit dat kan aangenomen worden dat er toch weeral enkele tegemoetkomingen voor de Franstaligen voorzien was, bleek een veto vanwege de heer Maingain voldoende om alle verdere medewerking van de Waalse en Franstalige Brusselaars te stoppen. MR-voorzitter Reynders, achtte het zelfs niet noodzakelijk om zijn kartelpartner terecht te wijzen tijdens een vorige taalescapade waarbij Maingain de Vlamingen vergeleek met de Nazi’s tijdens de tweede wereldoorlog!

Dehaene zal het zelf wel hebben voelen aankomen, want binnen de kortste keren verklaarde hij dat premier Leterme nu maar moest verder onderhandelen op basis van zijn voorgelegde nota.

Jonge politiekers, andere zeden.

Uit de hernieuwing van het Open-VLD bestuur na de verliezen die deze partij leed bij de laatste verkiezingen, kwam verrassend de figuur van Alexander De Croo te voorschijn. Zoon van een illustere Vlaamse burger, van donkerblauwe liberale signatuur, maar vooral berucht omwille van zijn belgicistische houding en royalistische aanhankelijkheid, kon men verwachten dat de liberale partij – ook met de zoon van - voor haar nieuwe weg de kaart zou trekken van de gemakkelijkste oplossing, met name veel toegevingen aan de Franstaligen, zodat ze rustig konden meevaren op het ritme van het niet besturen door deze regering.

Toen echter bleek dat de Franstaligen niet bereid waren binnen een bepaalde periode en op basis van de voorstellen Dehaene, een oplossing te vinden, maar zich voor een onbepaalde tijd weer wilden storten in ellenlange discussies waarvan men op voorhand wist dat ze op niets zouden uitdraaien omdat telkens weer andere, nieuwe voorstellen op tafel zouden gegooid worden door de Franstaligen, bleek de grens voor Alexander overschreden en zei hij het vertrouwen in de regering op.
De atoombom van Hiroshima was een verrassing, maar de politieke zet van Alexander De Croo eveneens. Vader De Croo stelde dat zijn zoon voor deze beslissing door de partij langdurig met een staande ovatie werd gesteund, maar dat hij zelf niet kon applaudisseren alhoewel hij heel fier was dat het zijn zoon betrof waarnaar het applaus ging.
Ik kan me inbeelden dat inderdaad voor vader De Croo een stukje van de belgicistische hemel naar beneden donderde.

Alle verklaringen ten spijt van de andere actoren op het politieke veld, kan men er niet naast kijken dat Alexander De Croo met zijn partij een beslissing genomen heeft die paal en perk stelde aan het eindeloze uitstellen van een nochtans voor de handliggende oplossing.

Marianne Thijssen, voorzitster van CD&V, speelde uiteraard met plezier de zwarte piet toe naar de Open VLD en ook Johan Vandelanotte – professor grondwettelijk recht n.b. – jarenlang betrokken bij de politieke besluitvorming in dit land en net zoals velen van zijn partijgenoten zonder empathie voor de Vlaamse zaak, bleek vanuit zijn oppositie toch nog wel wat argumenten tegen de jonge De Croo te uiten.

Elio Di Rupo – zonder strikje ditmaal – vond het ongehoord dat de Open VLD gedurfd had om deadlines te stellen – stel u voor! – maar pleitte voor het voortzetten van de besprekingen maar zonder tijdschema…..er was toch bijna een mogelijk akkoord aan de horizon verschenen, hetgeen  door Marianne Thijssen met verve werd bevestigd.

Het antwoord van Alexander De Croo liet niet lang op zich wachten en blonk uit door zijn ratio: als er dan toch al een oplossing zou geweest zijn, wel maak ze concreet, vandaag nog, dan is er immers geen verder gepalaver nodig! En kan de regering verder met de belangrijke zaken zoals te werkstelling, veiligheid, pensioenen, inkomen en zo meer.

Leterme zet een stap opzij

Uit de persconferentie van gisteren blijkt dat Yves Leterme ootmoedig een deel van de schuld op zich neemt en voor de komende verkiezingen een stap opzij zet. Marianne Thijssen wordt nu de boegvrouw of het boegbeeld van de CD&V en hijzelf wordt lijsttrekker voor zijn provincie West-Vlaanderen.
We zijn ver van de man die 800,000 persoonlijke stemmen achter zijn naam kreeg op basis van verklaringen als dat B-H-V splitsen slechts ‘5 minuten politiek moed vergde’ of nog dat de splitsing ‘onverwijld’ zou doorgevoerd worden. De man is verbrand door zijn schijnbare onkunde, maar het zou alleszins verkeerd zijn om alle schuld enkel en alleen op zijn schouders te laten rusten.

Gevraagd naar een opinie, vertelde Bart De Wever, dat Leterme op veel vlakken het spel verloren had, maar dat dit zeker niet alleen aan hem te wijten was en dat hij het bovendien ‘jammer’ vond voor de eerste minister als persoon.

Hoe moet het nu verder?

De enige oplossing die momenteel overblijft, is ter stemming te gaan en liefst in een eensgezind Vlaams front, zoals dit trouwens door Bart De Wever van de NV-A werd gesuggereerd. CD&V zal ook klare wijn moeten schenken over haar bedoelingen. Het zal niet genoeg zijn om te stellen dat ze absolute voorstander zijn van een onderhandelde oplossing: die is er na vijftig jaar nog altijd niet en de Franstaligen hebben in het verleden al gekregen wat ze gevraagd hebben. Trop is te veel en te veel is trop, zei Vandeboeynants ooit: hij was een Brusselaar van de toenmalige PSC (tegenhanger van CVP) en kon dus weten waarover hij sprak.

Het kan toch niet dat Vlaanderen een deel  van zijn territorium zou moeten afgeven of blijvende voordelen zou geven aan inwijkende Franstaligen, voor de vervulling van een grondwettelijke bepaling?! Waar dienen wetten dan voor? Om omzeild te worden?

Vraag uiteraard is wat de andere partijen zullen doen. De SP-A heeft nooit een Vlaams standpunt ingenomen, zich verschuilend achter de ‘internationale’ en de ‘solidariteit’. Het is wel verheugend dat de voorzitster – Caroline Gennez – geweigerd heeft een wisselmeerderheid te leveren voor de demissionaire Open Vld, wat hiervan de werkelijke reden dan ook moge wezen. Wat Groen! betreft, heeft deze partij nooit uitgeblonken in een Vlaamse reflex als zusterpartij van Ecolo en het was teleurstellend dat de voorzitter – Van Besien? – het nodig achtte om de schuld van de crisis te leggen bij de liberalen, daar waar uiteindelijk de onverzoenlijkheid van de Franstaligen de werkelijke reden van het probleem vormt. Het Vlaams Belang spint toch weeral garen bij deze problemen en vervalt weer in haar discours van Vlaamse zelfstandigheid.

Al bij al lijkt de houding van de NV-A een realistische manier van kijken. Vlaanderen moet kunnen zelfstandig maatregelen treffen die haar economie en het belang van de bevolking ten goede komen. Waarschijnlijk kan dit best in een confederatie met Wallonië, waarbij Brussel hoofdstad blijft van beide landsgedeelten. De 19 gemeenten worden verenigd tot een hoofdstedelijk gewest met een enkel bestuurlijk niveau en districten met districtsraden. Burgemeesters, schepenen en gemeenteraadsleden die een belangrijk deel van de bestuurlijke gelden opslorpen verdwijnen en maken plaats voor een Brusselse burgemeester, schepenen en raadsleden. De financiële draagkracht van Brussel vloeit voort uit eigen inkomsten, inkomsten vanwege de gewesten volgens een rationele en controleerbare standaard. De sterkste schouders dragen de meeste financiële lasten volgens een voorgelegd en goedgekeurd budget.

Nationaal op federaal niveau dus blijven enkel de overkoepelende ministeries functioneren bijv. defensie, buitenlandse zaken, justitie, financiën, nationale pensioenen, nationale volksgezondheid….

Binnen de gewesten worden - daar waar  nodig – eveneens ministeries opgericht die binnen het gewest en met eigen middelen (!) de administratie voor hun rekening nemen, d.w.z.  gebouwen, personeel, pensioenen, vervoermiddelen e.d.m.

Op nationaal vlak komt er een parlement dat als voornaamste functie heeft op te treden als een soort Rekenhof, controleapparaat van de financiën, en als een wetgevend orgaan op nationaal vlak. Iedere wettekst, hetzij nationaal of gewestelijk moet getoetst worden aan de bestaande wetgeving zodat geen overlapping mogelijk is.

Dit zijn uiteraard algemene en niet restrictieve voorstellen, maar ze kunnen een goede gespreksbasis vormen voor de toekomst. Alleszins kan het niet meer zijn dat het landsgedeelte dat de voornamelijke draagkracht op financieel vlak op zich neemt, geen inzagerecht krijgt in wat er met de gelden gebeurt.  Geen enkele sponsor zal bij zijn team de volledige vrije hand laten. Voor iedere sponsoring hoort een sluitende contract opgesteld te worden met respect voor beide partijen.

Horen we  nog van Leterme?

In de politiek mag je nooit ‘nooit’ zeggen en dus is het in de toekomst niet onmogelijk dat we de man terug zien op een of andere belangrijke positie binnen het Belgische politiek bestel. De kopmanschap van Marianne Thijssen hoeft immers niet te betekenen dat zij in een regering de eerste minister zou moeten worden. Laten we terecht het verdict van de kiezer afwachten.

Het schudden van de kaarten heeft nu al aanvang genomen, maar het delen en het spelen liggen in de handen van de kiezer.

Voor de Vlaming is pal staan nu van groot belang. Daarom ook deze uitnodiging om eens goed na te denken over de Vlaamse geschiedenis en te bedenken dat er nooit vooruitgang komt voor de Vlaming als we die zelf niet afdwingen. Daarom: wat voor partij je ook genegen bent, kies voor een man of een vrouw waarvan je weet dat hij/zij de Vlaamse zaak genegen is en geef door die keuze het signaal dat het genoeg geweest is met sollen en  uitbuiten van de Vlaming. Dat er uiteindelijk een oplossing moet komen met respect voor de Vlaming en die de aanzet is tot een politiek begaan met de dagelijkse levensproblemen van Jan Modaal: werkgelegenheid – loon naar werken – pensioenzekerheid – zorg voor milieu en gezondheid – veiligheid van de burger – rechtspraak die rechtvaardig is – en alle andere elementen die het menselijk leven prettig maken.

28-04-2010 om 00:00 geschreven door spitfireleo