Ik ben Letourneur Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam spitfire.leo.
Ik ben een man en woon in Wolvertem (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 22/01/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: eerste en tweede wereldoorlog, geschiedenis en zo voort.....
als een spitfire door de lucht
mijmeringen en andere gedachten
14-12-2008
Zaterdag...de dag van de activiteiten zoals het lot ze schikte.
Deze morgen vroeg was het vrouwtje al weg naar de school. Het was kinderdag voor de toekomstige eerste communiekantjes en vermits mijn eega daar nogal bij betrokken is, moet ik ze die voormiddag al vroeg laten gaan. Niets aan te doen, de beenhouwer bezoeken zal dus dit keer voor mij zijn. Gelukkig maar dat de bestelling al doorgegeven is zodat ik minimaal tijd moet besteden aan boodschappen, die - ik eerlijk gezegd - liever kwijt dan rijk ben, maar nood breekt wet. Het is zurig kou vandaag en zelfs mijn dikke jas kan me maar matig troosten...brrr.. Eigenlijk moet ik toch niet zeuren want de zak met de bestelde artikelen staat te wachten op mijn komst en de auto inladen vraagt niet zo veel werk en dus weg zijn we....op weg naar het buurdorp waar mijn jongste met zijn vrouw en kroost verblijft. In het gemeentelijk informatieblad stond dat de weg afgesloten zou worden wegens Aquafin werken, maar gelukkiglijk heeft de aanneemer beslist om te wachten tot na het week-end om zijn afsluitingen te plaatsen. Het zou anders een kleine ramp geweest zijn want sinds enkele maanden nu al, ligt een groot deel van onze dorpse wegen open wegens de waterwerken. Al dagen bijna - hier overdrijf ik een klein beetje hoor - moet je een andere weg zoeken. Vandaag toch een beetje geluk en binnen een redelijke tijd sta ik voor de voordeur van de familie. Even op de bel geduwd en aan de kleinzoon, Nick, gevraagd om te helpen lossen. Zijn welkom is telkens hartverarmend voor de oude (!) opa...Opietje klinkt zijn welkom en dat doet wel deugd. De schoondochter is aan de opruiming begonnen van de verwoeste gebieden die haar tweekoppige kroost hebben nagelaten, gisterenavond en deze morgen al....de kleindochter kleurt plaatjes van sinterklaas en ook opa mag een potloodje vastnemen en een deeltje inkleuren: maar niet alles, hoor, opa....schattig toch! Daarna is het tijd om met de zoon naar de huisdokter te rijden om te vernemen wat het resultaat van de foto's is en wat er nu staat te gebeuren. Wij dus terug de auto in en vertrokken naar ons dorpje terug, want de zoon blijft bij onze vroegere huisdokter op visite gaan. Als je je ergens goed voelt, moet je immers teruggaan. Terwijl hij de wachtzaal induikt om op zijn beurt te wachten, installeer ik me behaaglijk in de auto met een boek over de luchtoorlog tijdens de eerste wereldoorlog - een geschenk van een lieve vriendin die me hiermee onnoemelijk veel plezier heeft gedaan. Ik heb geluk want op Klara is het vandaag de top 75 van de klassieke muziek. Vermits het publiek hierbij tijdens de laatste weken een belangrijke inbreng had, klinkt er vooral klassiek van het meer populaire of gekende genre. Een streling voor het oor en een gemak om er bij te lezen. Na 20 minuten valt de stroom automatisch uit en vermits ik drie keer op de knop moest duwen om de batterij weer aan het werk te zetten, weet ik dat ik meer dan 40 minuten in de auto heb doorgebracht als de zoon eindelijk teruggepikkeld komt van de dokter. En zoon, wat is het verdict? Naar de specialist, pa, afspraak maken voor een operatie. Waar? In de kliniek in Asse, dokter zegt: da's ook een goeie! Allee vooruit dan maar.... Ondertussen heeft moeder de vrouw per telefoon laten weten dat ze al terug thuis is en dat we ze dus kunnen ophalen. 'Beam me up, mister Spock' We laten ons dat geen twee keer zeggen en beantwoorden met onmiddellijke ingang deze noodhulp. We zijn niet weinig blij moeder daar in de deuropening te zien staan, want in haar handen blinkt een doos waarin we lekkere patisserie vermoeden. Als troost op alle miserie is dat al een goed begin, zeker? Daar rijden we dan op weg naar Mollem om daar nog onze wekelijkse bestelling van brood te halen, stokbrood, gewoon brood, rozijnenbrood ..... de bakker was vroeger gehuisvest in ons eigenste dorp en we lusten zijn brood zo graag, dat we er zonder moeite een kleine omweg voor doen. Een mens steekt toch raar ineen, hé. Thuisgekomen en nadat de oma met het wekelijks begroetingsritueel uit haar mantel geholpen is, kunnen we aan tafel gaan. Ook een wekelijks ritueel: stokbrood met toespijs van bij de beenhouwer en pasop, hoor, het moet het juiste beleg zijn....kleinkinderen dicteren de wet aan hun grootouders, maar dat is in dit geval wel plezant. Samen aan tafel kunnen we wat babbelen over de school, over thuis, over hun verwachtingen en teleurstellingen....zo worden ze groot en leren dat communiceren belangrijk is. Na het brood volgt het ritueel van het taartaansnijden. Dat is ondertussen al het werk van Nick, die geholpen door oma op die manier tracht zijn breuken in te oefenen. Of hoe het culinaire ook toch rekenen wordt! Als het verorberen van de frambozentaart voorbij is, weet ik al wat komen zal. Opa, mag ik je spuitje zetten? Natuurlijk Nick! Hij weet ondertussen al perfect hoe hij de dosis moet instellen en overhandigt me dan de ingestelde pen zodat ik de naalddop kan afnemen en de naald in mijn buik kan inbrengen. Dan komt het grote moment, want Nick zorgt voor het inbrengen van de insuline. Ik moet de spuit wel tegenhouden, want anders duwt hij ze door mijn buik, maar los daarvan is het voor hem toch ook een goeie leerschool. In tijd van nood - als opa dringend medicatie nodig heeft en dat niet zelf zou kunnen - dan kan die kleine, moedige rakker dat zelf wel doen. Een hele geruststelling wel voor opa, hoor. Het tellen van de periode die de naald moet inblijven is ook zijn werk, maar het wegbergen van de pen in het etui is dan weer werk voor zijn zus. En zo bewijs je maar weer, dat mensen meer kunnen als ze samenwerken. Kleine mensen worden groot door de samenwerking en het vertrouwen dat ze mogen ondervinden van de oude sloebers. Het is bijna tijd nu om die kleine rakker naar zijn judosessie te voeren, dus check up: zijn de voeten en handen proper, de nagels kortgewiekt? Is de zak klaar? Ja? Oké dan zijn we weg. Vandaag rijdt de mama ook mee want we willen van de training gebruik maken om enkele boodschappen te doen, papa mag zijn knie immers niet te veel belasten en dus....oma let ondertussen op de kleindochter....wat een oma lijden kan? Maar nee, ze doet het graag genoeg! En zo kan de papa wat rusten. Mama had het voordien nog niet meegemaakt, maar nu is ze ook getuige van het ritueel. Eerst in een van de bakken in de auto op zoek naar een sportdrankje. Joepie, een oranje dit keer. Daarna de mama verbannen naar de achterbank, want de kleinzoon, zit vooraan, kwestie van mannen ondereen! Het zijn zijn woorden, hoor. Op de parking even gestopt, mijn zetel naar beneden en wat achteruit en Nick, op de schoot, parkeert de wagen netjes op een open plaats. Oei, dat mocht ik niet zeggen zeker? Mama dit keer even mee naar de kleedkamer totdat hij op een fatsoenlijke manier zijn obi aan heeft en daarna laten we hem los naar de oefenzaal, de dojo. Het brengt toch wel wat opvoeding mee, groeten bij het binnenkomen van de zaal, pantoffels uit en zak weggezet, groeten van de lesgever, de sensei...het is allemaal een uiting van respect en discipline. Er mag geen lawaai gemaakt worden en hij moet op de bank gaan zitten tot de vorige groep gedaan heeft en de sensei toelating geeft om de tatami te betreden. Mama terug de auto in en wij op weg naar de winkel. Ze gaat haar boodschappenlijstje af en zelden wordt er iets anders bij gekocht. Dit houdt uiteraard de financiën onder controle, zorgt voor niet te veel stock en maakt dat ze eigenlijk vlug klaar is. We kunnen thuis nog uitladen, Fannytje, en weg.. weg zijn we. Alles los en dan terug naar de sportzaal. De les is zo goed als gedaan en in aanwezigheid vzan mam, duurt het omkleden niet zo lang! De sportdrank is ondertussen al ingeslikt, want moe en dorstig zijn die kereltjes wel na de training. Thuiskomst en vaststelling dat oma, papa en Jana bowling spelen met de Wii. Allez opa, gij tegen mij, zegt Nick. Oké, maar dan zijn oma en opa weg, hoor, want oma heeft nog een heel programma voor de boeg. Zo gezegd, zo gedaan en weet je.....opa wordt grandioos de broel afgestroopt door die kleine kerel, die met enkele strikes en spares, de opa klem zet. Eindigen doet hij trouwens met drie ....drie....strikes na elkaar...ik verdenk hem er van de hele nacht geoefend te hebben! Nee, dat zouden mama en pap niet toegelaten hebben! De dag of namiddag met de kleinkinderen zit er op en oma en opa kunnen dan ook inschepen en vertrekken naar hun thuisbasis, maar eerst heeft oma nog een aantal opdrachtjes voor de opa. Er moeten nog enkele omslagen bij mensen afgeleverd te worden in het dorp. Aquafinwerken hebben hier en daar het wegdek lelijk toegetakeld en het wordt dus hossen dus de putten en de bulten om heelhuids aan de brievenbussen en de deurbellen te geraken, maar ook dat geraakt uiteindelijk opgelost. Bij het wegzetten van de auto, kom ik een gebuur tegen die me meldt dat bij onze overgebuur - fruit- en groentenwinkel - gisteren - vrijdag - werd ingebroken langs achter. Mijn nieuwsgierige aard maakt dat ik de winkel binnentrek en om informatie vraag. Wel ja, er werd gisteren ingebroken. Vrijdag is hun sluitingsdag en tijdens een korte afwezigheid - een klein uurtje ongeveer - maakte men gebruik om het huis binnen te breken en de slaapkamer(s?) even te doorzoeken. Geld is er niet weg, maar wel juwelen, je weet wel, van de familie en.....verdorie toch...heeft men dan geen respect meer voor andermans goed? Vooral dat zulke voorwerpen meestal een sentimentele waarde hebben die je op geen enkele manier kan vervangen? Heeft men op de uitkijk gestaan om te profiteren van een korte afwezigheid of hebben de dief of de dieven zoveel lef dat ze het maar op riskeren? Al bij al een wrange afsluiter van de dag en dat kan de 3000ste uitzending van Blokken, noch de eerste uitzending van het nieuwe seizoen 'De Kampioenen' goed maken.
