Straks nemen familie, vrienden en fans definitief afscheid van Yasmine in dit aardse leven. Wie een beetje haar geschiedenis volgde, kon mee kon mee genieten van haar evolutie van een speelse meid naar een mooie, jonge, dynamische vrouw op zoek naar het lied van haar leven. Het speelse, populaire genre maakte met de tijd ruimte en plaats vrij voor het meer ernstige chanson en de laatste tijd zelfs voor diep doordachte van poëzie doordesemde teksten. Haar liederen waren niet vrijblijvend meer, maar eerder een spiegel van haar gemoed.

Al was er hier in dit landje geen commerciële markt voor, toch kon ze mensen boeien en naar de zalen trekken om er te luisteren naar haar ‘performance’. Want dat was het telkens weer: een performance van het luisterlied…waar hart en ziel in gelegd werden.

Straks is het dus zo ver. Mooie teksten en meelevende familie, vrienden en collega’s zullen de ceremonie een extra cachet geven en velen zullen bij het buitengaan zeggen dat ze het ‘mooi’ vonden. Maar mooi zal het allerminst zijn, we nemen immers afscheid van een mens die verkoos aan het leven een einde te maken omdat ze voelde dat de liefde haar in de steek liet en ze dit niet aankon.

Ons verstand, de rationele mogelijkheid om over dingen na te denken en een richting te geven aan ons leven, onderscheidt ons van de dieren. Je zou dus verwachten dat een mens – Yasmine in dit geval – in tijd van moeilijkheden de koers kan verleggen om een aanvaring te vermijden. Helaas, is niet iedereen hiertegen gewapend en geraakt de boot op drift. Geen psycholoog, geen psychiater kan hieraan een zinnige uitleg geven, want de menselijke geest blijft een geheimzinnig element waarvan niemand de diepste roerselen kent. Hoe wordt emotie losgemaakt? Waarom is liefde bij de ene mens heel normaal, maar bij de ander dan weer zo destructief? Waarom kan de ene persoon zich gemakkelijk herstellen van een liefdesbreuk en waarom zal de ander dan weer kiezen voor een ultieme vlucht vooruit? Buiten het feit dat men de elektrische stromenlijn in de menselijke geest tegenwoordig kan vaststellen en zelfs meten, blijft de boodschap die meegedragen wordt een zorgvuldig toegedekt geheim. Geen onderzoeker, geen machine, geen enigma, is in staat de code te breken van het menselijk denken. Gedragspatronen onderscheiden lukt nog juist, maar de fijne oorzaak er van vinden, lijkt vooralsnog onbegonnen werk. Eeuwen wetenschap en filosofie zijn er nog niet in geslaagd om het doemdenken te verslaan.

Straks is het dus zover..Yasmine…we zullen tot het besef komen dat je liefde zo grenzeloos diep was, dat je geen oplossing vond om de breuk te verwerken, laat staan te helen. We zullen tot het besef komen dat we je jongensachtige lach zullen moeten missen, dat we je stem nog alleen zullen horen van op een kunstmatige drager, maar dat je levende menselijke warmte daarachter ontbreekt. Diep in mij zal ik je woorden meedragen:

Zo onbereikbaar, zo veraf
Zo oninneembaar, ver van mij
Leef jij jouw leven
Ik voel je hart, klopt diep in mij

Al gaat mijn leven verder en zal ik niet iedere dag meer aan je denken, toch:
Diep in mij ben ik betoverd
Diep in mij door jou veroverd
Doe jij me dromen, maak jij me vrij
Kom voel het bloed sneller stromen in mij

Je droom kon je niet waarmaken doordat de liefde je even vergeten was, toen je zong:
Ik wil beminnen, heel dichtbij
Jouw warmte willen, aan m'n zij
Wie houdt ons tegen
Want voel jouw hart, klopt diep in mij en dit dus allemaal even achterwege bleef. Je moedeloos aan je lot overliet.

Toen velen plompverloren liepen in je wondermooie ogen maar geen woorden vonden, zong jij je liefde uit over de wereld die mocht weten hoe jij je voelde:
Diep in mij ben ik betoverd
Diep in mij door jou veroverd
Doe jij me dromen, maak jij me vrij
Kom voel het bloed sneller stromen in mij
Diep in mij, diep in mij

Het was een van je mooie levensliederen, Yasmine, een getuigenis van een wondermooie, diepe liefde zoals je die zelden nog tegenkomt, maar dan weer zo typisch voor wat je karakter was: als je voor iets ging, dan ging je helemaal en diep.

Hoe diep het allemaal in je hart gegrift stond, kon niemand bevatten, maar dieper dan diep zal het geweest zijn. Zo diep dat je geen mogelijkheid meer zag om naar boven te komen. Zo diep dat je verkoos mee ten onder te gaan, liever dan het risico te lopen voor altijd gekneusd te moeten verder leven.

Liefde kan mooi zijn, maar soms vreet ze – net als bij een revolutie – haar eigen kinderen op. Spijtig dat je geen andere weg meer vond of het juiste kompas moest missen, want om het met je eigen woorden te parafraseren:

Diep had je sommigen in jou betoverd,
diep in hun hart had je velen veroverd.
Velen deed je dromen en maakte je vrij.
Bij menigeen deed je het bloed sneller stromen…

Diep in hen, heel diep in hen.

We zullen ons moeten tevreden stellen met de herinnering, met nu en dan je stem vanuit een kunstmatige drager, van op het scherm je twinkelende ogen en je eeuwige glimlach moeten bewonderen. Diep in ons zullen we het koesteren en wanneer het nog eens boven komt met genegenheid terugdenken aan de mooie momenten die je wilde delen met zovelen.