Ergens in Lierneux staat een huis. Het treurt. Zo zonder lichaam, zo zonder ziel.
Dag Meermin,
Tasten in het duister. Misschien doe jij dat nu ook wel. "naar alle waarschijnlijheid een trombose" schreef Ky. En wat betekent dat dan?
Is het stil in je hoofd? Of stormt het daar? En je handen en je vingers bewegen die op maat van je sax? Hoe gaat het met je benen? Niet dat ik ze ooit zag. En die tenen aan je voeten? Vervelen ze zich zat?
En wat met je oren? Horen ze je zoon? Kunnen je ogen nog lachen? En je lippen nog lezen?
Lichaam. Allemaal lichaam.
En de letters in je hoofd? Is het alfabet nog intact? De woorden in je mond? Kunnen ze nog praten.
Niets zal nog zijn zoals iets ooit was.
Gelukkig heb je échte vrienden daar. Ze zorgen wel voor je huis. En als jij terugkomt dan verandert het zich in een thuis. Met een kanjer van een T ! Wees daar maar zeker van.
En hier op de 'Blogs' loopt het leven zo maar verder. Virtueel. Een pc met wat vingers. En dat schrijft en dat leest. En de teller die stijgt volgens het ritme van het visite.
Ik hoop dat die teller van jou daar vlug op nul staat. Desnoods foefel je wat. Vraag het aan Jeanne of Luc of ... Jij trekt je plan wel.
Uvi
PS. Op een dag zat ze plots in m'n dagboek. Een authentieke Meermin. Ik kreeg ze er niet meer uit. Met niets.
Het is net of ze me verlaat. De deur voor m'n neus dicht slaat. Terwijl het slechts de laatste pagina van haar boek is. Ze laat me in de steek. Voor haar is het gedaan. Maar voor mij? Hoe laat ze me achter?
Dit gevoel herken ik. Van de film vroeger. Hoe ik reeds als kind de bioscoop verliet. Wenend. Terwijl hij nog niet gedaan was. En door het café naar buiten moest. Waar op zondagnamiddag mannen achter een pint verdwaasd naar me keken.
Misschien waren ze daar wel aan de drank om terug dichter bij het kind in zichzelf te komen. Verdriet verzuipen voor een verloren jongetje.
Wat is een goed boek? Waarin je leest wat je reeds wist. Maar waarvan je de woorden nog niet gelezen had.
Zou het dat kunnen zijn?
Uvi
We all read to know we're not alone. Anthony Hopkins in Shadowlands.
Hij was leraar literatuur in de film. En deze woorden sprak hij uit voor een student. Einde van de film. Nooit meer vergeten. Waar heb ik die video verloren gelegd?
De stad heeft vele façades, maar geen masker. De anonimiteit laat als een sluier de ruwe realiteit doorschemeren. In een dorp dekt men alles toe. Voor de schone schijn en met de mantel der liefde.
Daarstraks zag ik een koppel waarvan de liefde leeg gelopen was. Donkere sprekende ogen. Monden zonder woorden. Zwijgende handen zonder heupen om op te steunen. Zonder vingers om te verstrengelen.
Twee lichamen in stilte gehuld. Op wandelafstand. Straten duren lang. Vensters zijn vluchtheuvels. En daar tussen een kind. Navelstreng doorgeknipt. Hoe verzamel je de liefde? En hoe bewaar je ze?
Uvi
'Zonder jou ben ik een lege straat ...' zingt mijn liefste nu en dan. Uit de film 'Mira'?
Straks stap ik het leven in. Wil de wind voelen en nat worden van de regen. Leven. Heb ik geleefd? Wat is leven?
Toen ik nog jong was en naar de film ging, wist ik steevast wanneer hij voor mij geslaagd was. Als ik de zaal verlaten had. En in het witte doek dook. Een mentale uittreding. Dan pas.
Met het boek dat ik nu (her)lees "De wetten" van Connie Palmen, heb ik een identiek gevoel. Ik kruip het boek in. Lang geleden dit soort beleving. Ik verlies mezelf tussen twee covers. Muteer in een leeslint.
Je zal met me lachen. Je mag. Ik herken mezelf niet meer sinds ik nu enige maanden Omega 3 inneem. Zij importeerde het hier in huis. Wil me jong houden. Van ziel en lichaam. Van beide geniet ze intens. Een vurig rendement op haar investering.
Deze man is een amoureus aandeel met hoog risico in haar portefeuille.
M'n kopje staat niet zomaar op tafel. Het is geometrisch symmetrisch neergezet. M'n laptop moet ook altijd secuur centraal staan. Een estheet is moeilijk om mee te leven.
Raar, toch. Want in de tuin laat ik God's water en wilde verbeelding onbeheerd. Daar laat ik Moeder natuur haar vrije loop en fantasie. Geen groene vingers. Ik schrijf blauw.
Het positieve aan buren die met vakantie zijn, is dat ik hun post uit de brievenbus 'mag' halen. Twee kwaliteitskranten. De tijdschriften laat ik in hun gesloten omslag.
Het gewijde moment van het openen wil ik hen niet ontnemen. Hoewel een bergje post na een vakantie dat gevoel wellicht zal reduceren tot een snelle scheur.
Woensdag. En zo kon ik een verse Dewulf smaken. Over 'nergens op vakantie gaan' ging het. Was hij niet jonger dan ik, dan zou ik de 'bakervrouw' ervan verdenken een stukje tweeling ontvreemd te hebben.
En vermits ik nog denk en dus besta, kan ik ook nog niet gereïncarneerd zijn. Hoe kan er iemand leven die schrijft wat ik denk en voel?!
Het moet vlug vandaag, want tegen elf uur kleinzoon ophalen bij oma.
Zopas een ochtendwandeling gemaakt door de tederheid van Dewulf. En verdwaald in het intellect van Connie Palmen.
Ze laten me twijfelen. En dat is heerlijk voor een twijfelaar. Ze wakkeren ook m'n verwondering aan. Zo flakkert het vuur van m'n bewondering weer hevig op.
Gaat er iets boven een goed boek?
Een citaat uit de krant dat Dewulf aanhaalt: "God kon niet overal zijn, daarom heeft Hij moeders gemaakt."
En Palmen, ik verander voor het gemak even de zinsconstructie,: " ... u had mij in werkelijkheid beter niet ontmoet. Omdat de driehoeksverhouding tussen schrijver, boek en wereld puur geestelijk had moeten blijven."
" ... hij sprak gloedvol over een papieren bestaan ...".
Hier kan ik me volledig in vinden. De drang om de schrijver te zien. Even met je ogen aan te raken. Het leidt enkel tot demystificatie. Ontmantelt de magie.
Als je dan het ongeluk hebt te dichtbij te komen en je ruikt een onwelriekende adem, tja, ... dan worden z'n boeken misschien wel minder bellettrie.
Ooit fantaseerde ik een vrouw tot een rijzige gestalte met lang zwart ravenhaar, een vel van romige boter en ogen als een ravijn om in te vallen.
Toen ik ze zag was het schrikken. En plein public, debiteerde zij haar liefde voor mij en reduceerde zich tot het niveau van een vrouw als alle anderen. Verliefdheid verdraagt geen veralgemening.
Neen, ik blijf m'n afgod aanbidden daar waar hij thuishoort. In het tabernakel van een boek.
De tijd die vrij kwam door het feit dat m'n geliefde met vakantie is, en m'n kleinzoon bij oma, bracht ik door met Connie.
Hij is goed besteed. Ik weet niet hoe jij tegen vrouwen aankijkt, als jij tenminste een man bent, maar ik hou nogal van de 'van Veense' benadering.
" Een om mee te praten Eentje voor de sier Een om bij te slapen En een om zo nu en dan en dan alleen voor je plezier
Een om mee te schrijven Een lelijke met verstand Een om in te blijven En eentje in reserve onopvallend bij de hand"
Uit een liedje van Herman van Veen.
Natuurlijk, overdrijf ik. Mijn geliefde zal dit lezen als ze terug is. Maar ze kent haar minnaar. Doch laat me dromen en veronderstellen dat ik dit gevonden heb in één vrouw.
Behalve dat ze niet lelijk is, maar een primus perpetuus in de Grieks-Latijnse. Tja, er zijn veeleisende mannen. Voor mezelf ben ik heel wat milder. Juist, dames!
Hoe zouden vrouwen naar mannen kijken?, vraag ik me soms af.
Zouden ze hun slachtoffer kiezen voor de contouren en de wellust van zijn lichaam? Of zouden ze in aanbidding staan voor het weidse panorama van z'n ziel? Of, en er zijn er voorzeker enkelen, zouden ze kiezen in functie van het gewicht van z'n grijze cellen? Ik vrees echter dat er ook een pak zijn die zich koesteren in de weelde van z'n portefeuille onder de hemel van zijn status.
Tja, dames en heren, mannen vallen voor schoonheid en vrouwen voor ...
Ach, ik ben de draad verloren Connie. Ik ben al onderweg naar jou.
Geen Fucidine meer. Maakt de wonde te zacht. Dat is de uitspraak van oma's huisdokter. Eerst wil zij hen doorsturen naar de kliniek. Dan opteert ze voor een tussenstap.
Voetbaden nu. En woensdag op controle. Voetbaden het is wat anders dan z'n geliefkoosd spel: voetballen. Het scheelt slechts enkele letters.
Uvi
PS. Gelukkig heb ik weer een verzekering genomen. Honderdentwee Euro voor één maand! Met franchise van 50 Euro zodat de consultaties buiten de verzekering vallen. Enkel de grote kosten zijn gedekt. En dan nog afgetobd.
Een telefoon heeft bizarre eigenschappen. Hij kan de richting van je dag volledig veranderen. Dat maak ik nu al twee dagen mee. Benieuwd wat het vandaag wordt.
Zaterdag oma en tevens ex aan de lijn. Wonde die genezen was op de voet, beide bracht hij mee uit Afrika, terug ontstoken. Een heuvelende etterbuil op het lopend lichaamsdeel van kleinzoon.
Ik spring m'n auto in (Ik hou het kort) ga hem halen en we rijden naar een wachtdienst van huisartsen. Antibioticum en zalf worden het na de diagnose: wellicht zit er nog een stukje glas in. Moet er vanzelf uit. Daarom verder naar apotheker.
Zondag, beloofd naar 'piscine' te gaan. Krijg verwittiging van verpleegster die stelt: opgepast met die antibioticum in de zon én de vrijzwemmende bacterieën in het water. Ik telefoneer naar de huisarts van wacht. Een andere dan gisteren.
Na kennisname van de medicatie, mag hij wel onder de zon maar niet in het water. Tja, was dat een tegenvaller. Voor hem. Alsof opa de boosdoener is wil hij niet met deze ouwe heer naar de speeltuin en het zand. Dan nog liever bij oma binnen.
Tja, hoe telefoons je een rustige zondag kunnen aanbieden. Met literatuur en Connie op je schoot.
Benieuwd wat oma en haar telefoon me straks zullen vertellen. Ze gaat vandaag naar haar huisarts.
Zelfs de mussen zwegen. De hitte lag loodzwaar te hijgen op de daken. Niets bewoog. Tenzij de wind.
Ik had me terug getrokken binnenskamers. In m'n klamme vingers. Ze hielden amper een boek open. In de zware handen.
Maar het was dan ook een kaliber. Een Connie Palmen. Met dit weer zou je aan wat koeler denken. Een frisse Palm bv. Maar deze filosofe biedt verfrissing voor de geest.
Tussen haar woorden wuift eruditie. Haar letters drink ik als een drunken sailor.
Hoe verkwanselde ik m'n jonge jaren? Wat deed ik met het leven? Geef me geen antwoord op deze oratorische vragen.
Ik zou me slechts schamen.
Uvi
Vandaag geen stap extra muros gezet. Ben een heremiet in het diepst van m'n gedachten.
Als ik me niet zou intomen dan vloog ik voortdurend naar het klavier. Van deze schrijvende piano. Dit is reeds een vierde ouverture.
Mezelf bedwingen is niet m'n sterkste kant. Dat merkte je al.
Sommige mensen, vergeef ik meer dan andere. Dat is onrechtvaardig. Ik bega nog andere zonden.
Connie bv. mag al wat mispeuteren. Zo is zij allergisch voor mensen die er uitzien als een schrijver. Maar het niet zijn.
Zij ziet er zo niet uit. Maar zij IS het, hoorde ik haar ooit orakelen. Aan dat laatste twijfel ik niet. Ik ben zelfs graag een gelovige in dit geval.
Het geciteerde statement ergert mij nogal omdat ik het gevoel heb dat ze het over mij heeft. Maar ook zij mag haar gebreken hebben. Zij is een schrijfster. Trouwens, vraag ik me af, wat zou er fout gelopen zijn in haar jeugd, dat ze zich irriteert voor zo'n bagatel.
Aan haar misprijzen voor 'look a-likes' moest ik denken toen ik haar in Köln zag zigzaggen tussen het verkeer. In, beste lezer-es, be prepared, een BMW Z4.
Kijk Connie, dacht ik toen, was je nu een blonde del, van het type: "Sois belle et tais-toi" dan zou ik je begrijpen. Maar nu ... enfin.
Zo zie je maar dat je bij een ander veel vlugger opmerkt wanneer het imago niet klopt met de realiteit.
Ik kan het weten, want een ervaringsdeskundige: a look-alike.
Meer en meer begin ik de scheiding tussen de schuifjes te wantrouwen. Ze zijn niet meer woorddicht. En lijken eerder communicerende vaten te worden. Ze verweven het verleden.
Vroeger trok ik hen onverhoeds open en elk idee, gedachte of gebeurtenis, lag duidelijk en geordend zo maar klaar om naar boven te halen.
Vandaag lijkt het gisteren te weifelen. Het stof van de twijfel ligt als een verrimpelde huid over het lichaam van m'n geheugen. Erger nog de cellen muteren.
Ze hebben het in eigen beheer overgenomen. Verhaallijnen lopen door elkaar. Mijn harde schijf is gehackt door de tijd.
Lippen zijn de gevoeligste oren die we hebben. Uit 'Loerhoek' van Bernard Dewulf, pagina 182.
Dag lezer-es,
Ben jij van het 'mathematische' type, dan bestaat er veel kans dat jij dit soort zinnen maar 'niets' vindt. Want één plus één is twee en geen drie.
Misschien ben jij dan wel van de categorie: 'de waarheid niets dan de waarheid'. Alsof die te vatten of te bewijzen zou zijn in formules of woorden. Wellicht ben jij dan een 'wat-type'.
Ikzelf ben duidelijk een 'hoe-mens'. Geen interesse voor het 'wat'. Dàt ken ik ondertussen wel op mijn leeftijd. Het is eeuwig en altijd hetzelfde.
Je wordt geboren en je sterft. Dat is het enige wat vastligt. Tot nu toe. En 'wat' daartussen 'ligt' is min of meer voor elke mens hetzelfde. De pijnen van de groei en het afsterven. En het plezier, daar waar het kan.
Van kind naar volwassen. Van verliefdheid naar liefde. Van geluk naar ongeluk. Of andersom. Van begoocheling naar ontgoocheling.
Kortom, het leven zoals het is. Mààr 'het hoe' is voor iedereen ànders. In de beleving en de beschrijving.
En daar herken je volgens mij de échte schrijver. Hij stopt niet bij de realiteit. Neemt geen foto maar schildert een aquarel.
Zelf ben ik een zondagsschilder. Ook in de werkweek. Een amateur. In zijn oorspronkelijke betekenis. Komt van het Latijn 'amare'. Beminnen, liefhebben. Een liefhebber dus.
Een stukje sms. Van haar. Deze dag, zovele jaren terug, toen begon mijn leven aan een nieuwe tijdrekening. Voor en na, haar.
Het is de eerste keer sindsdien dat we dat niet samen kunnen vieren. Geheime liefdes leven uit de handen van het toeval. En de wettelijke voorrangregels.
Ik drink de bubbels dan maar alleen. Om haar te vermenigvuldigen.
Ik laat de ochtend binnen. Hij groet mij koeltjes.
Als je een zittend leven hebt dan is er weinig beweging in je leven. Je chaise longue verslijt op de ene plek al wat meer dan op de andere. Maar alles gebeurt binnen de wereld van je hoofd. Je reismiddel is je magische verbeelding.
Ik troost me, Proust ging op zoek naar 'le temps perdu' in zijn slaapkamer. Had niet meer verbeelding nodig dan een bed. Heb zelf een gans huis ter beschikking. Van nul tot en met de zolder. Vier etages. Ruimtelijke ordening zat dus.
Gisteren verleid door Connie. Meteen naar een boek gehapt. 'De Wetten'. Haar debuut.
Ik blader er wat doorheen. En verstil. Ik citeer: "Ik nam een slok op het leven en op de eenzaamheid van het geluk en opende de knisperende enveloppe met een been van de schaar."
Patsboem. Die ene zin is mijn volledige biografie, dacht ik. En sloeg het boek dicht. Op weg naar de pc. Hier zit ik nu en lees wat m'n vingers mij vertellen. Ook zij zijn behoorlijk geschrokken.
Daarstraks nog dacht ik dat dit citaat uit 'L'étranger' van Camus kwam. Het zou me mooi uitgekomen zijn als illustratie van m'n dagboek over 'de wetten'. Helaas, toen ik het checkte kwam ik uit bij: 'Huis Clos' van Jean-Paul Sartre . Deze titel is nochtans eveneens veelzeggend.
Ik las ook dat Sartre aan deze uitspraak een andere betekenis gaf dan de meeste gebruikers van zijn uitgegroeide oneliner.
"Nous nous jugeons avec les moyens que les autres ont, nous ont donné de nous juger. Quoique je dise sur moi, toujours le jugement d'autrui entre dedans."
Uvi
PS. Weet je wat mij nog het meest verbaasde? Toen ik hem aan tafel uitleg gaf over het 'waarom' dat de kinderen niet met hem wilden spelen, refereerde ik aan de verklaring 'vreemdeling', cfr m'n dagboek.
Ik vroeg hem of hij hét begreep. Hij knikte ja. En maakte mij stil. Een jongetje van acht. Het leven doceert dikwijls buitensporig vroeg. Vooral in het buitenland.
Een allenig blank jongetje in een zwarte klas. In een zwart land. Dat heeft wellicht niet veel uitleg nodig.
