Een maisplukker uit die tijd. Door die pijp kwam de mais in de wagen terecht.

Eenmaal terug op het station van Sanborn werden we opgehaald door Gilbert, de oudste zoon van Heuvelen. Hoewel hij zo erg vermoeid was en zich al dagenlang niet geschoren had werd hij wel met een kus begroet door zijn vrouw. I shook hands with all, but received no kiss!

Ik ging hierna bij Mr Patrick werken, maar ook hier was het niet alles. Een harde wereld! Een week voor ze verhuisden naar Melvin besloot Patrick een te oud paard te doden. Hij wilde de huid verkopen en liet het vlees bij de varkens liggen zodat die er van konden eten. Die eerste nacht hoorde ik honden blaffen maar kwam er niet toe om te gaan kijken. De volgende morgen gingen we voeren en melken en vonden één dode zeug en één half opgevreten en verschillende varkens met afgebeten oren. ’s Nachts hadden de honden uit de buurt en ook hun eigen hond zich op het paardenvlees gestort en de andere varkens aangevallen die er van wilden eten. Een triest verhaal.

Deze mr Patrick had een paar bokkige paarden die het vertikten om de wagen met corn te trekken en ook niet zonder corn en hoe ze ook met de leidsels sloegen en schreeuwden… er kwam geen beweging in, zelfs niet toen de mais i.p.v op de wagen op hun hoofden terecht kwam. Ik vroeg Patrick of ik dit stel mocht proberen om met de wagen naast de mais kneuzer te rijden. Ik gebruikte alleen mijn stem en zei:”Get up”, meteen begonnen ze naast de maiskneuzer te lopen en het gaf geen enkel probleem meer.
Het bleek dat één van deze bokkige paarden gewend was om het lichte karretje van de dokter te trekken en we leenden hem uit aan de buurman waar hij met 5 andere paarden ingezet werd bij het ploegen met een dubbele ploeg om hem te laten wennen aan zwaarder werk.
Ik zou hier twee jaar blijven, werkte een tijdje zonder betaling omdat Patrick in financiële nood zat, werkte zelfs tijdelijk bij iemand anders. Het belangrijkste vond ik dat ik behandeld werd als een lid van het gezin. Elke morgen werd er een stichtelijk stuk gelezen na het ontbijt en werd dan besloten met een gebed. Deze Patricks waren lid van de Lutherse kerk.
Eens zakte een stel paarden weg in de modder bij het gerst zaaien en moesten we die er met de tractor weer uit trekken. Dat werd geen gerst op die plek, maar wat later wel boekweit dat in 4 maanden rijp is om te oogsten.

Netty en ik hadden trouwplannen. Ik kon een farm huren met 80 acre dichtbij Melvin. Er liep wel een spoorweg door, maar het was dicht bij Patrick. Toen hoorde ik van een farm in de buurt van Volga, die te huur was voor dezelfde prijd- 600 dollar, maar met 160 acre. Toen ik dat aan Netty vertelde dat ik van plan was dat te huren, zei ze: You can go where you want, but I am staying close to my family. Het werd dus Melvin.
Vlak voor we trouwden werd ik ingeschreven als Amerikaans staatsburger. Ik moest een heel boekwerk doornemen en ik moest getuigen meebrengen die me zolang gekend hadden om te kunnen zeggen dat ik nooit de wet overtreden had.
Op het moment surprème vroegen ze net als bij de anderen voor m":"Are you marriëd?". Toen ik ontkennend antwoordde ging Mr Struyk, een van mijn getuigen staan en zei:"This man is getting married next week." Toen ik daarna kon vertellen waar ik het huwelijk had aangevraagd vroegen ze niks meer en daar had ik nu zo hard voor gestudeerd,

We trouwden op 18 december 1930 thuis bij Netty's ouders door ds Fikse. Er werd een groot diner gegeven, ook mr en mrs Patrick waren er. 's Avonds waren de buren uitgenodigd voor de honeymoonparty.
De volgende dag gingen we op een korte huwelijksreis naar vrienden in Volga in Zuid Dakota

24-02-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

Ik had de laatste maanden goed geld verdiend en ik vertelde bij de van Heuvelen dat ik mijn familie wilde gaan bezoeken. Ik kwam nu iedere vrije zondag uit de kerk bij hen en de verkering met Netty was ondertussen aan!
Vader van Heuvelen had er wel oren naar om mee te gaan en zijn vader en familie ook op te kunnen zoeken. Veel geld hadden ze niet op dat moment en ik was in staat hem wat te lenen, wat hij in de zomer terug zou betalen.

De trip naar Holland zou 12 dagen duren. In de trein ontmoetten we een jongeman, Willemsen. Die kwam oorspronkelijk uit Ede net als mijn toekomstige schoonvader.. Diens vader had een grote houthandel, maar zoon Henk raakte aan de drank en mocht niet bij zijn vader in het bedrijf. Die vader hoorde dat het in Iowa verboden was drank te verkopen en vond een sponsor voor hem om hem op een farm daar te laten werken. Deze jongeman ontmoette een meisje , trouwde en huurde zelf een farm. Deze jonge boer was erg muzikaal en kreeg een baantje als organist in de kerk. Toen z’n vader dit goede nieuws hoorde, stuurde hij hem geld om over te komen naar Nederland. Omdat hij ook gek was op accordeon spelen nam hij die accordeon mee op reis naar Holland.
In New York hadden we een beetje tijd voor we de boot op gingen. Hij keek rond en vond dat hij nu wel een glaasje kon kopen.
Eenmaal op de boot kon je ook drank kopen en al gauw was hij zo dronken dat hij spelend op zijn accordeon niet door had wanneer het dinnertime was.

Onderweg naar Holland kwamen we in een storm terecht net onder etenstijd. De meeste borden gleden van tafel en we moesten er weer uit en er werd opnieuw de tafel gedekt, nu met een rail er omheen. Maar er waren zoveel mensen zeeziek dat er niet veel gegeten werd. We mochten op een gegeven moment zelfs niet aan dek, maar Van Heuvelen voelde zich zo beroerd en was zo bang dat hij toch de trap opging en de deur naar het dek opende. Meteen kwam er een golf en spoelde hem de trap weer af. Kletsnat kwam hij weer in de hut. Hij kleedde zich om omdat ik hem dat zei en sliep de hele nacht niet. Ik had ontdekt dat Van Heuvelen geen best reisgezelschap was.

Van Heuvelen werd door zijn familie in de haven van Rotterdam opgehaald en mijn vader haalde mij van de trein in Lochem van af hetzelfde station waar ik in 1925 van vertrokken was.
Het bezoek was niet van erg lange duur, want van Heuvelen kreeg een brief van thuis dat de hele familie de griep had. Dus wilde hij een paar weken eerder naar huis dan gepland en vroeg me met hem mee te gaan. Toen ik thuis vertelde dat ik met hem mee moest gaan omdat hij erg zenuwachtig was op reis, waren mijn ouders heel erg teleurgesteld omdat ik tot dan overal op bezoek en niet zoveel thuis was geweest.

Die Willemsen die op de boot al zo dronken was geweest ging ook eerder dan hij gedacht had weer terug. Zijn drankprobleem was een grote teleurstelling geweest voor zijn vader.
Op de terugweg had hij geen geld meer en vroeg ons op de boot geld te lenen. Dat leek ons geen goed idee, maar iemand uit Minnesota deed het wel en moest later bij Willemsen’s vrouw aankloppen om het terug te krijgen. Willemsen vroeg ons om alsjeblieft niets te zeggen thuis over zijn drankprobleem anders zou hij zijn baantje als kerkorganist zeker kwijt zijn

23-02-2009 om 13:21 geschreven door Hetty  

De broer van mijn vriend Arnold was al geëmigreerd naar Iowa. Deze Thed Kaemingh zou naar Holland op bezoek komen en in januari konden we samen de grote reis naar Amerika maken. Zo gebeurde het. Op 21 januari vertrokken we. Aan boord was nog een jongeman die de stap ging wagen en samen brachten we de tijd door met kaarten. Ik was dat niet gewend en was nog niet handig met het schudden van de kaarten, wat hen de opmerking ontlokte: “An hour is too long to just shuffle cards”.
Ook ontmoette ik een dame met twee dochters die naar Utah gingen en bij de Mormonen hoorde. Daar had ik geen beste dingen over gehoord als zouden de mannen meer dan één vrouw mogen hebben. Toen dan op een gegeven moment één van de meisjes vroeg of ik mee wilde wandelen aan dek en mijn arm pakte, wist ik niet hoe snel ik de andere kant op zou gaan.
Eindelijk zag ik na 10 dagen voor New York het Vrijheidsbeeld waarover ik net als over het Wilde Westen gelezen had.

Via Chicago belandde ik uiteindelijk op het station van Volga in Zuid Dakota met mijn koffer. Daar stond een oude man die me vroeg:”Ben jij Herman Eggink?” Deze bracht me naar de boerderij met paard en buggy, bood me een met bont gevoerde jas aan. Maar die weigerde ik, ik had er nog geen idee van hoe koud het hier kon zijn.
De volgende morgen na een ijskoude nacht in een soort voorraadkamer, ging ik met deze boer naar zijn vee. Er waren een paar kalveren met lang zwart haar met zo te zien slechts een deel van hun oren. Hij had wel geprobeerd om de koeien in het voorjaar te laten afkalven, maar er was een Angus stier uitgebroken en nu had hij de kalveren al in de winter. Later bleek dat hun oren afgevroren waren omdat ze op elkaars oren sabbelden en die natte stukken bevroren met dit barre winterweer.
Alles gebeurde hier met paard en buggy, de kinderen naar school en de boter naar de creamery brengen en de boodschappen doen. Ik kocht meteen maar werkkleding, maar zo’n pet met kleppen over de oren leek me raar en pas later toen ik de noodzaak ervan inzag kocht ik die ook.
Mijn eerste ritje in een auto had ik ook al die eerste dag. Een stel jongelui die ik in de winkel ontmoette waren met een Ford en het bleek dat het onze buren waren en ik mocht met hen mee terug rijden. We kwamen klem te zitten in een nauw straatje en een andere auto moest ons met een ketting los trekken.

Mijn zussen thuis hadden hun eerste autoritje al eens gemaakt met de auto van onze huisarts, toen één van de kinderen thuis ziek was.
Toen m’n jongste broer Bram geboren moest worden ging ik de dokter waarschuwen die toen met een motor kwam en me vroeg bij het laatste stuk op hem te wachten om hem te kunnen helpen wanneer hij vast mocht komen te zitten in de modder, maar de dokter was er nog eerder dan ik.
Veel eerder was ik al eens uit een schommel op een groot stuk hout gevallen zodat ik geen adem meer kon krijgen. Mijn ouders liepen net zo lang met me tot ik weer kon ademen en gingen met me naar de dokter. Het bleek dat een stukje wervel in mijn rug verschoven was, maar het enige wat hij adviseerde was een brede riem te gaan dragen. Dat gaf wel verlichting, maar goed gekomen is het nooit.

Herman vertelt over de zware eerste tijd bij deze arme boer, met z’n oude paarden die door het zware werk dood gingen, over een stier die onthoornd werd en allemaal wormen in de wond kreeg, over het zware werk. De zelfbinder met de paarden die het amper konden trekken en door Herman aan gejaagd werden met een soort vishengel op een zitje voorop die binder. Wanneer ze eens uit gingen op een picknick van de kerk op 4 juli kon hij niet met de jongeren mee doen. Hij kende die balspelen niet . Die dag had farmer Niesink waar Herman voor werkte ook een Ford gekocht die hij naar die picknick reed hoewel hij nog nooit een auto bestuurd had. De familie ging later naar huis met de Ford en hij kon met de paarden en de buggy naar huis.

Eigenlijk heb ik bij deze boer Niesink niets geleerd, vertelt Herman.
Ik ontmoette wel de Levenkampjongens die de vorige eigenaren waren van deze farm en nu in Orange City woonden. En ik had er maar 185 dollar verdiend omdat mijn deel van de oogst door hagel en de arme grond bijna niets opbracht.
De volgende winter kon ik gaan werken bij Mr Hans Jensen op een gehuurde farm met 320 acres voor 40 dollar per maand. De fam van Heuvelen die ik al eens had ontmoet ging nu verhuizen naar Iowa. Bij de verkoop van de boedel was het bijzonder druk. Familie werd uitgenodigd voor het eten en Netty, hun dochter had ik al eens eerder ontmoet bij een bezoek aan hen,—she blinked her eyes at me--, vroeg of ik ook mee aan tafel wilde, maar dat sloeg ik af, maar ik bleef zeker geïnteresseerd in de van Heuvelens familie.
Ik had al gauw door dat deze boer Jensen het heel wat beter deed dan Niesink.
Hoewel ik het hier beter had dan daar voor dacht ik erover om naar Iowa te gaan. Ik was gaan corresponderen met Netty en zij wisten een plek bij een oom voor me om te helpen bij de maisoogst . Maar ik vatte kou, werd erg ziek en kon pas per 1 december naar Iowa. Daar kon ik gaan werken bij een farmer met beefcows.. Dat was er één die nogal opvliegend was. Ik hield me maar in, maar was gewoon bang voor hem en durfde al helemaal niet te zeggen dat ik na mijn reis naar Holland niet terug wilde komen werken. Ik kon dan aan het werk bij een van origine Duitse farmer Bob Petrick, die me dat tijdens het dorsen had gevraagd. Eigenlijk was ik aan het eind van mijn Latijn. Op de boot naar Holland was er zelfs een oudere man die zei:”Jongen je moet meer gaan eten anders kent je moeder je straks niet meer”!

17-02-2009 om 22:15 geschreven door Hetty  

16-02-2009 om 21:08 geschreven door Hetty  

Onze Amerikaanse familie in ± 1947. Oom Herman, tante Netty, Harold( r) , Charlie, en Berdena.

27 september.
Niet zo goed geslapen als de vorige nachten. Ik denk dat ik te veel heb gepraat omdat er nog een Hollandse familie aan boord is. We maken elke dag een 300 mijl. Tegen zondag zijn we een heel eind heen. Het is weer bijna avond. Verleden week om deze tijd gingen we op de trein in Sheldon. Zaterdag denken we in Plymouth te zijn.
Het is grijs weer, nogal koud, maar kalm. Slaap goed.

28 september
Voor middags 12 uur. Weer muziek in algemenen room.
Ze spelen goed, maar ik wou dat ze de Schöne Donau maar weer eens speelden.
Na ’t supper. Vandaag weer gestadig weer. Het schijnt dat volgens de kaart die elke dag wordt bijgetekend hoever de tocht is, dat we zaterdagvoormiddag Engeland in zicht krijgen. Slaap wel.

29 september half 10
Gisteravond werd storm voorspeld. De zee is nu ook tamelijk ruw. ’t Is verbazend nu de wind opzij tegen de boot drukt, wat zij op zij kan liggen, maar door de grootte van de boot gaat dit slingeren in langzaam tempo, ongeveer 10à 12 sec. duurt dat op en neer gaan. Aan de achtersteven waar ik nu op een bank zit, uit de wind natuurlijk, raast het water zo, datje niets anders meer hoort. ’t Weer blijft tamelijk goed, geen zeezieken, iets kouder. De wind steil op de voorsteven nu. Het is guur, ik ga zo maar naar kooi.
Slaap goed, moeder en kinderen.

30 september
Vandaag erg buiig. Als je dan schrijven wilt, moet je een beetje oppassen al zit je uit de wind. ’t Is ook nogal koud, ik denk geen aardig weer voor aardappels steken. Nog een dag en dan zullen we Engeland wel zien, ofschoon die tegenwind schaadt wel in de spoed. Verder de hele dag zeeziek. Rust wel.

1 oktober
Gisteravond 12 uur te Plymouth. Ik heb het ontbijt achter de rug. Terwijl ik hier op een bank op dek zit, zie ik weer land, ik denk de Franse kust. Het zeewater lijkt hier lang niet zo diep groen als de grote oceaan. Het water is bijzonder vlak, ik denk dat het op de grote plas nooit zo effen kan wezen.

Vanmiddag 12 uur in Le Havre. Om half 2 weer in zee te gegaan naar Londen. Nu zien we nog net het laatste restje van Frankrijk. Het is nu half drie.
Zondagavond half 9. We zien nu links en rechts lichten. Naar gezegd wordt kunnen we om 2 uur vannacht in Londen zijn. En als dit meevalt, kunnen we morgen nog door naar Rotterdam. Of we dan nog naar huis kunnen is een andere vraag.
Slaap wel, moeder en kinderen.

Dinsdag 9 uur. Londen
We zitten nog op de Carinthia. Onze paspoorten zijn gestempeld. Het zal wel avond worden voor we op het Kanaal komen.
Nm 3 uur Ik heb me vergist. We waren vanmorgen niet in Londen, maar een half uur sporen er van af. Nu zit ik dan weer in hetzelfde hotel als in het voorjaar. Vanavond na supper gaan we met de bus naar de trein die ons naar Harwich brengt, dan direct weer op de Batavier.
We horen nu af en toe weer Hollands . Alles op de Batavier herinnert weer meer aan Holland, ook ’s morgens in de vroegte het ontbijt..Wat pietluttig is alles hier vergeleken bij het verblijf op de Carintia!
We gingen in Hoek van Holland aan land en toen namen we afscheid van de Cunard Mij, die ons zo gerieflijk van ’t een op’t ander voorthielp. Toon herinnert de agent van de Cunard aan de reiskoffer die bij vergissing in New York achtergebleven was. Nu, hij beloofde naar New York te seinen en dan kwam zijn koffer wel in Holland en ook aan het adres dat Toon opgaf, onder voorwaarde dat hij bij zijn terugkeer naar de U.S. ook weer van de Cunard gebruik zou maken, iets wat Toon grif beloofde, blij als hij was met zijn verloren koffer.
De aansluiting van Hoek van Holland verliep best. In de trein van Rotterdam hier naar toe bezorgde een postbode ons een minder prettig half uur. Met een rode kop, verder leeg, zat hij op een eng onhollandse manier uit te weiden over het volgens hem onvoldoende loon en een heel foutieve pensioenregeling. “En”, vervolgt hij, “nu kan je wel zeggen Onze Vader in de hemel zal wel voor ons zorgen”, maar daar verwachtte hij niet veel van. Als je positie verbetering wilde, zoals zij zo hard nodig hadden, moest je je er zelf voor inspannen, anders kwam er niet van. Geen van ons beiden, want hij had het vooral tegen ons, voelde lust die windbuil op zijn nummer te zetten. Het zou niets meer dan nog meer gekakel opgeleverd hebben.
Toen, in Apeldoorn- ach wat leek Holland toch klein- wachtte ons een nieuw incident dat evenwel goed afliep. We moesten even wachten. Ik vraag aan een medereiziger of de trein hier nog lang zou stilstaan. “O, ja geruime tijd.” Toon en ik er uit, even naar de wc gelegenheid. We zijn er goed en wel uit, daar stoomt de trein weg. Ik vraag de chef hoe we onze koffers nu weer kregen, die waren er mèt de trein tussenuit. Nummers en opschriften op de etiketten opgegeven en de chef kabelde naar Zutphen om de koffers uit de trein te halen en even te bewaren. Toen we met de volgende trein in Zutphen aankwamen, stonden de koffers al op het perron op ons te wachten.
Dan komen we in Lochem en zien dat deze zomer een stuk gracht in een nieuwe verkeersweg is veranderd. Daar nemen we een auto die ons tot bij Boeink brengt en zo kom ik dan weer thuis, in gezelschap van Toon Levenkamp ’s namiddags om ongeveer 4 uur op 5 oktober terug in mijn huisgezin, dat ik op 22 april verlaten had.
Blij en dankbaar, dat ik dit zomer bij mijn oudste jongen mocht doorbrengen, zijn land, zijn vrouw en de familie van zijn vrouw heb mogen leren kennen, zie ik nu toch in en weet ik uit ervaring dat het een gewaagde onderneming is geweest om een hele zomer zo ver van huis te gaan. Hoeveel had er in die tijd niet kunnen gebeuren. Gelukkig was alles goed.

14-02-2009 om 17:56 geschreven door Hetty  

De Carinthia.

13 september
Vandaag een goede dag gemaakt. Weer een silo helpen vullen. Heb nog een paar kiekjes genomen, dat was bij Patrick.

16 september
Een paar dagen niet geschreven. Er gebeurt ook niet altijd evenveel bijzonders. Eergisteren wat om ’t huis geklungeld, ik was nog niet erg vlug. Gisteren weer bij een buurman silo helpen vasttrappen. ’t Is nu morgen. We gaan vandaag nog naar Theo Kaemingk en misschien nog naar anderen.
--Naar Theo Kaemingk geweest, naar Keunen en naar Theo’s schoonvader Schut. Ook nog naar één van de Levenkampjongens, die evenwel niet thuis was. Zonet kwam buurman Knock nog en bracht mij een paar zijden sokken en een knipmes met mijn naam er op. Dat moest ik mee naar Holland nemen.. Slaap wel.

18 september
Gisteren wat geklungeld om het huis. Gisteravond nog alleen naar van Dijk geweest en vandaag nog mee naar de kerk. Vanavond kregen we nog visite van een zekere Struik met zijn vrouw. Ze hadden gehoord dat ik gauw wegging. Nu… morgen nog een grote visitedag. Slaap wel.

19 september
Vandaag de hele van Heuvelenhuishouding op afscheidsvisite gehad, nu komt de dominee nog. Weer avond. Slaap wel.

20 september
Van voormiddag gestadig visite gehad. Eerst kwam Jan Hoogland afscheid nemen, toen van Dijk met zijn vrouw, en toen de naaste buur Andy Knock. Ik heb van allen kiekjes genomen.
Toen werd het tijd om de thuisreis te beginnen. We reden naar het Sheldon Station. Daar moest ik afscheid nemen van mijn jongen, van Netty en van kleine Harold. Een zeer moeilijk uur. Ik verlangde hard naar mijn gezin en ik had toch ook zo gaarne gebleven, ik was er helemaal gewend en zoveel was me daar lief geworden. Ik zei tegen Herman:”Blijf daar maar zolang staan, dan kunnen we mekaar nog zolang mogelijk in de ogen zien”. Ik had de deur van mijn coupé open gelaten. Eindelijk… de conducteur wenkt, nog een laatste blik in mekaars ogen, misschien op 't laatst op deze aarde, de deur gaat dicht en het is voorbij.
Nu is het half 11 en we zijn op weg naar Chicago.

21 september ’s morgens 8 uur
Zojuist in Chicago aangekomen, moeten 2 uur wachten.
Half 2 Battle Creek, dat is het punt waar de heen- en terugreis elkaar kruisen. Nu gaat het richting Detroit, op de heenreis kwam ik van Lansing.
Jackson half 3… An Arbor kwart over 3… Detroit 4 uur… St Thomas half 7… Buffalo half 9. Hier moesten we wat wachten en zagen nog een kleine Zeppelin, van de Good Year fabriek, wat roadkruisen.

22 september half 11 We zijn juist in Hoboken aangekomen, we gaan logeren in het Chr. Zeemanshuis.
’s Avonds. Ik heb een potlood van Toon gekregen, ik had er één willen kopen, maar nu was ik het vrij. We eten hier in een restaurant, goedkoop en goed. Ik heb een brief aan Herman geschreven. Slaap wel allen.

23 september.
Vannacht hebben we in het Chr. Zeemanshuis goed geslapen. Ben nu weer in het restaurant voor het gebruik van de lunch. Verder zijn we vandaag met een passagiersboot voor 5 cent overgezet naar New York, toen voor een paar cent dwars door New York gereden, 18 mijl naar een plantsoen met een diergaarde. Daar zag ik voor het eerst een stokoud negerinnetje op een bank zitten, een echt zwartje, ze keek nogal goedhartig. Dan in de stad een uur in een movie en vervolgens met een bovengrondse trein weer terug naar de haven en weer met een ferryboot terug naar Hoboken.
Dit alles onder geleide van een arme jongen, een Hollander van geboorte, een zeldzame jongen. Hij was ook al zeeman geweest, eenmaal alleen van een schipbreuk gered, vliegerleerling geweest, op ’t kantje af bijna verongelukt door het in de brand vliegen van de plane. Hij brengt ons terug naar onze boot, de Carinthia.
Kwart over 8 Nu ben ik weer aan boord. Ik zit op dit moment in de smokingroom. Toon vraagt alvast de weg naar de wc. Het lijkt me hier veel deftiger dan op de Aurania. ’t Mag misschien de tweede klas wezen, maar dat moet ik nog uitvinden.
Zo’n boot is ook zo groot, nog wat anders dan een groot hotel. Slaap wel.

24 september
Vannacht goed geslapen. We hebben best weer. In Hoboken was het broeiend warm, maar hier is het heel koel. Het eten is, net als op de heenreis, heel goed. Toon houdt zich ook heel best. We zitten nu samen op het dek, op een bank. Juist dinner gehad. Weer avond, ik denk vanavond bijtijds naar bed te gaan. Slaap wel.

25 september half 9 ’s morgens
Goed en lang geslapen en Toon ook. De zee maakt meer beweging dan gisteren, van zeeziekte zie je nog niet veel. Toon houdt zich ook best. Het is nu zondag, de volgende zondag, als alles meevalt, kunnen we thuis wezen.
Dat nimmer nimmer rustende water, altijd in beweging, alsof het altijd is waar het niet wezen wil. Net als de mensen in New York, altijd op weg naar een andere plaats. De zee is een wondere wereld, goed voor je zenuwen. Het is hier al haast een Hollandse lucht.
Juist naar de kerk geweest, ik liep de mensen maar na, die ook vragen moesten. Deze dienst was precies als in de Londense kerk, zoals wij die over de radio horen. De voorganger leest iets, een lofpsalm of een gebed, en de mensen lezen het mee. Dit maakte een diepe indruk op mij. Veel gezongen, heerlijk is dat om die Engelse hymnen mee te zingen. Ik kon moeilijk verstaan welk lied er opgegeven werd. Ik zag bij de uitgang dat de Engelsen vreselijk royaal waren, allemaal dollarbriefjes of meer. Ik heb de Schot gespeeld en gaf een dubbeltje.
---Maar die dienst vergeet ik niet weer.
Namiddag op dek. Wat wonder toch, terwijl ik over de verschansing staar de zee in, is het net of ik de vorige reis net achter de rug heb en toen ik bij Herman was, in ’t laatst, leek het mij zo lang geleden dat ik bij hem gekomen was. De wind steekt wat op, het wordt kil en mistig. Wat een verschil met die broeierige warmte in Hoboken en New York
Half 9 We zitten na het dinner nog wat op ’t dek. Ofschoon het weer wat ruwer wordt, merk je nog niet veel van de zeeziekte. Een heel enkele maar. Ik zal deze dag meer besluiten. Slaap wel, moeder en kinderen.

Maandagmorgen 26 september
Weer heel best geslapen en Toon ook wel. Hij was er al bijtijds uit. De mist is nu weg, de zon schijnt, maar het waait nogal. ’t Voelt zo fris aan, als je op dek komt. Ik denk er nog weer aan dat het z.g. kerkgebouw hier zo prachtig mooi is
Half 10 Schitterend mooi weer, kan ik dat mooie toch maar vastleggen op een kiekje en dan ook dat geluid. Weet je moeder, waar dat geluid goed op lijkt? Als je ’s zomers in de weide aan Baanks kant onder een peppel ligt te zoemen, maar dan sterker. Het is toch zo mooi! De tranen springen je soms in de ogen van ontroering over dat mooie! Je komt in zo’n soort dommel, net als onder die peppels, maar dan met die schitterende zonneschijn! Je zou wensen dat je zo zou mogen blijven zitten, maar dan mijn vrouw naast mij, hand in hand. De grote boot schommelt zo behaaglijk. Ik zit op een bank vlak bij de verschansing, elke 10 seconden ben je het verst van het water èn het dichtst er bij. Zojuist een school vissen gezien, ze sprongen uit het water op en neer, net als een troep konijntjes. Zou dit speelsheid wezen of zou er een ondier in de diepte worden bespeurd?
Van voormiddag een uur goede muziek gehad, nu vanavond dansmuziek, meest foxtrot, niets aan. Het laatste stuk een tango, daar zat nog wel muziek in. Nu komt er nog een soort foxtrot, maar zo wild, net goed om jonge mensen het hoofd te doen verliezen. Nu ga ik slapen. Ook allen wel te rusten.

slot volgt.

11-02-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

10-02-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

09-02-2009 om 19:10 geschreven door Hetty  

Links bovenin zie je Spencer liggen, het eind van de treinreis. Een stukje links ervan ligt Melvin en iets noordelijker Sibley waar Herman later ging boeren en waar Harold en Charlie en een deel van hun familie nog woont.


13 juli
Vandaag weer een hete dag met vochtige lucht, dus in orde. Ik heb de hele dag op de binder gezeten. Dat ging met de warmte nog we. Er broeit onweer in het noorden, maar ik denk dat het er niet van komt.
Moeder en kinderen, slaap wel
14 juli
Weer best warm weer vandaag. Ook deze hele dag heb ik weer op de binder gezeten. En er kwam een brief van Theo Kaemingk.
Slaap wel allemaal.
15juli
Vandaag weer hetzelfde liedje, de hele dag op de binder. Iets minder warm.
Slaap wel.

16 juli
Vandaag is het vermoedelijk de warmste dag van het jaar. De haver en Gerst gemaaid gekregen. De paarden kregen er zachtjes ook een hekel aan. Met dit weer leert men om voorzichtig te wezen met het aanpakken van metalen. Ik was even van de machine om het mes schoon te maken, er zaten cornstengels tussen en toen wilde ik weer op mijn zitje springen, maar ik viel er haast af van schrik. Ik dacht eerst mijn hele zitvlak verbrand te hebben, maar ’t viel nog mee.
Ik dacht ook dat één van de paarden er te veel van kreeg, hij bungelde zo heen en weer. Ik liet ze maar even rusten en toen ging het weer.
Allen wel te rusten.

18 juli
Eerst wat geklungeld, toen 4 acre alfalfa gemaaid, dan nog een uur haver aan de gast gezet en eindelijk nog een visite gemaakt naar een zekere Bakker. Zijn schoonvader die 9 mijl verder woont was ook gekomen, daar kon ik best mee praten.
Slaap wel, allen.

19 juli
Weer heel warm 90º in de schaduw. Het wordt een keer vervelend alle dagen opschrijven wat je wedervaart, maar als er niets bijzonders gebeurt moeten we het er maar mee doen. Van voormiddag dan 2 load hooi gehaald en gelost, hopen van die zwarte veldkrekels zaten er in, waar de kippen zo dol op zijn. Van namiddag naar buurman Knocks geweest haver sjokken. Voor 4 uur hadden Herman en ik al 4 liter koude thee op gedronken. Dat ging dus nogal, maar we zorgen er voor geen dorst te lijden. Slaap wel.

21 juli
De hele dag warm en de hele dag weer bij buurman haver sjokken. Wel te rusten maar weer.

22 juli. Hetzelfde weer, hetzelfde werk, slaap wel allen.

23 juli
Vandaag bij Knocks helpen mest wegbrengen naar de haverstoppels. We reden maar pardoes dwars over een cornfield, een beetje jammer, niet? Slaap wel, allen.
25 juli gisteren, een gewone zondag en we zijn naar Ianborn naar de kerk geweest en na kerktijd naar dié van der Woude die mij van de trein had willen halen. Hij is 8 x naar de trein geweest, maar steeds mis. Ik was over Spencer gekomen en daarom ging dat niet. Daarna hebben we de dominee een bezoek gebracht. Ik heb op mij genomen zijn familie in Holland te bezoeken. Vandaag hebben we de laatste mest van de buurman weggebracht. Slaap goed, allemaal.

26 juli
Vandaag is het iets koeler en zijn we naar een andere buurman, een Engelsman, geweest en hooi aan een mijten helpen zetten. Vandaag geen brief gekregen en dan maak ik mij weer zorg, onzekerheid is het ergste. Ik hoop dat jullie thuis alle goed gezond moogt zijn en goed moogt slapen.

2 augustus
Ik heb enige dagen niet geschreven door zorg over thuis Nu weet ik weer dat alles daar goed is en ik schrijf weer. Afgelopen dagen zijn we naar buurman geweest om te dorsen en wijzelf hebben ook gedorst. Verder van alle klungelwerk gedaan. Zondag zijn we naar Melvin naar de kerk geweest. Dijkstra, de redacteur van “De Volksvriend”preekte. Ik had eerst geen plan, maar toen Herman expres met de auto weerom kwam om mij te zeggen dat Dijkstra preekte, toen ben ik gauw meegegaan. Daar had ik geen spijt van.
Gisteren zijn we met een vracht zaad naar de elleveter( de malerij) gegaan. Dat brengt meer op dan een paar zak vol. De zaakvoerder was daar meteen ook dominee.
Vandaag heb ik een vracht of drie stro van de grote mijt gehaald en in de varkensyard gebracht. Ik heb ook nog een kleine aardappelmand gemaakt, maar niet helemaal afgekregen.
Slaap goed, mijn gezin.

4 augustus
Gisteren ben ik hier bij de van Heuvelens in Archer aangekomen. Ik had eerst gisteren nog een aardappelmandje afgemaakt. Dat was nu voor de Amerikanen een wonder, nooit van gehoord of gezien. Ieder ogenblik kwamen ze uit de streek zien hoe ver ik gevorderd was, sommigen zelfs op het paard.
Vandaag bij van Heuvelen helpen dorsen en gedaan gekregen, 29 load haver,16 load gerst.- 1 load is ongeveer 24 mud.
Vandaag was het weer volop stof en zweet en tussenbeide bier. Slaap wel.

5 augustus
Vandaag heb ik een vrocht helpen repareren. Ben vergiste zich even. Hij pakte zonder nadenken een nijptang uit het korte gras op. Hij gooit het ding van zich af…hot… zegt hij. De oude van Heuvelen dacht… met zulk weer is er niets beters dan bier en daarom maakte hij af en toe een tochtje naar de kelder.
Van namiddag ben ik met van Heuvelen en zijn vrouw naar Hospers geweest. Daar woont mrs van Heuvelen haar moeder. Daarna hebben we ook nog een kleine visite bij een bakker gedaan daar. Die was vroeger uit Bennekom gekomen. Het gaat hem daar wel goed.
Moeder en kinderen, slaap wel.
Ik heb moeders portret ook nog laten zien.

6 augustus
Heel druk vandaag. daarom ben ik om 7 uur al opgestaan. Van voormiddag heb ik de fence om de varkensyard helpen maken. De pigs zaten de laatste tijd overal aan en in. Mrs van Heuvelen zegt: “Die akelige pigs. Je zou ze doodslaan”. Maar nu is het dan uit, ze zitten netjes gevangen. Van namiddag eigenlijk niets gedaan, goed lang in de porch gezeten krant lezen. Toen met de auto er nog even op uit, ik dacht nog twijgen te vinden voor een mand, maar ’t was mis. Ze waren veel te bros. Daarna heb ik helpen melken en appels schillen.
Slaap wel allen.

8 augustus
Gisteren ben ik met van Heuvelen naar de kerk geweest. Een dominee met een gezicht als een pastoor… niets dan glimlachen. Je zou hem zo opeten, maar als hij aan het preken is over de eeuwige verdoemenisse, houd je dan maar aan de kant.
’s Avonds kwamen Rozema en z’n vrouw op bezoek.
Vandaag zowat niets uitgevoerd, ik kan me tenminste niet veel meer herinneren dan praten met van Heuvelen. Zonet ben ik nog met hem naar Trimgar geweest. Hij wil zijn pigs nog laten vaccineren tegen de cholera die hier rond gaat. Een lelijke ziekte, als ze het krijgen gaan ze zowat allemaal dood. We gaan nu op visite naar Levenbergen.
Slaap wel, moeder en kinderen.

06-02-2009 om 13:22 geschreven door Hetty  

02-02-2009 om 08:43 geschreven door Hetty  

Orange City, waar nu warempel nog sinterklaas gevierd wordt. Luella stuurde een paar foto's van afgelopen december waar ze met haar kleindochter Veronica genoot van de sint.

13 juni
Gistermiddag ben ik met van Heuvelen mee naar zijn kerk geweest. “Een zware dominee”, zegt van Heuvelen. Het leek hem niet erg, nu… mij ook niet. Na de dienst ben ik nog even gebleven om te zien hoe dat met dat zondagschooltje spelen ging. Nu, eerst werd er gezamenlijk een heel mooie Engelse hymne gezongen, toen een gebed, dat veel en veel te lang was, toen in klassen met een stuk of 6 onderwijzers, voor volwassenen ook apart. Dit laatste leek ietwat op onze Hollandse jongelingsvereniging. Aan het eind werd er weer zo’n prachtige hymne gezongen, maar ik was net iets te vroeg naar buiten gegaan, zodat ik die niet meegezongen heb.
We zitten hier een goede 20 mijl van Herman, hier zijn haast allemaal Hollanders. Dominee kwam nog even buiten de kerk bij mij en vroeg mij o.a wat ik van zijn Hollandse taal dacht.
Wel, ik moest zeggen dat hier de mensen wel zouden menen Hollands te spreken, maar dat ze zonder erg zoveel Engelse woorden er doorheen gebruiken dat het voor iemand die pas uit Holland kwam er niet veel meer op leek. “Ja”, zegt hij, “omdat je pas uit Holland komt kun je dat het best merken, want zo is het ook”. “Ik ben”, zegt hij “in Chicago geboren. Mijn vader sprak nog wel Hollands, omdat hij als kleine jongen uit Holland is gekomen. Maar mijn taal was toch al de engelse. Ik denk in ’t engels en een Hollandse preek moet ik eerst in het engels schrijven en dan vertalen in het Hollands. Ik heb met het Hollands zo’n moeite, als ik neen moet zeggen heb ik al weer no gezegd”.
Eén van de meisjes van van Heuvelen was gister namiddag op visite gegaan, maar omdat het regende en dan is het dadelijk zo glibberig op de weg dat je met de auto niet veel meer beginnen kunt, was ze gebleven tot vandaag. Toen kwam ze op het losse paard terug. Haar vriendin bracht haar weer, ze zaten bij mekaar op ’t paard. Ik heb er nog even een kiek van genomen.
Er is hier een massa water gevallen, voor Holland een onmogelijke hoeveelheid. Ik kwam zaterdag nog door Sioux Centre, waar het water een paar jaar geleden door een wolkbreuk zo hoog was geweest dat het tot aan de telefoondraden had gestaan. Een man met een kind hadden nog gedacht over de grindweg te kunnen, maar de auto kwam te diep onder ’t water en beiden zijn verdronken.. Ze waren toch verongelukt omdat een eind verder een brug was weggeslagen.
Slaap wel.

14 juni
Vandaag met Raimond een vracht haver en een vracht corn naar Gilbert, zijn getrouwde zoon, helpen brengen. Die woont 2 mijl noord en een halve mijl west. Van namiddag in de tuin met een drietand de grond wat los gekrabd tussen de rijen. Ze hebben nogal veel tomatenplanten gepoot en ook komkommers, augurken en radijs. ’t Is heel warm geweest vandaag, ik voelde de zon best door mijn gummilaarzen, maar ’t is verbazend hoe hard hier alles nu groeit. Een aardig, gezellig en goed huisgezin is het hier.
Slaap goed, allen
15 juni
Van voormiddag wat helpen corn schillen. Dat is corn met de caps inde machine gooien waar het zaad van de caps gescheiden wordt. Van namiddag ben ik met van heuvelen naar Archer geweest. Ik moest, dacht van Heuvelen, de auto maar eens drijven. We zijn in Archer gekomen, maar Hendrik Jan heeft gelijk, het valt eerst niet mee.
Weer thuis heb ik wat onkruid langs de tuin afgemaakt. Er komt een auto langs, die stopt en iemand zegt wat in ’t engels tegen mij, waar ik niets van versta. Ik zeg: I don’t understand jou”. “Schei maar uit”, zegt hij dan in zuiver Hollands. “Ik hoor het al, maar waar woont hier van Heuvelen?” Ik zeg:”U bent terecht, hier woont van Heuvelen. Hij draait de yard binnen. Weer een visite waar ik bij te pas kwam. Weer avond.
Slaap wel, allen.

16 juni
Vandaag hebben we mooi weer gehad. Van voormiddag heb ik met twee paarden gecolleveterd. Henk ging met mij mee en Raimond ging met 4 paarden voor een dubbelrijer. Dan is het niet erg of je wat veel omhanden hebt. Van Heuvelen heeft 320 acre.
Van namiddag hebben we ook weer voor ’t grootste deel zo gewerkt en nu is het avond. Bij het uitspannen heb ik nog een lichte klap van een paard gehad.
Zaterdag zal ik wel weer naar Melvin teruggaan.
Slaap wel.

17 juni
Van voormiddag was het overal te nat voor, niet veel uitgevoerd. Van namiddag weer gecolleveterd. ’t Was een stijve natte grond. Een jongen van van Heuvelen ging mee op de colleveter de paarden sturen. Dan had ik het makkelijker omdat je dan maar aan één ding hoeft te denken. Bijtijds afgespannen, ’t werd daar verder toch te nat en… nu is ’t al weer avond.
Slaap wel.

19 juni
Gisteren ben ik vergeten mijn dagboekje bij te houden. Ik ben gisteren met van Heuvelen naar Pauline geweest. De kleine motor waar de wasmachine mee lopen moet, wou niet vonken. Ze hebben hem daar weer gefikst en nu hoeft de tractor er niet meer aan te pas te komen. Verder hebben we die namiddag 30 vrachtjes hooi binnen gehaald met behulp van een paar buren. 3 x 2 paarden die ’t hooi aanhaalden, 2 paarden die ’t moesten optrekken en een paar voor de hark. Dus… paarden, paarden, paarden!
Gisteravond ben ik weer in Melvin bij Herman aangekomen.
Slaap wel, allen.

21 juni
Gister voormiddag heb ik wat aangeklungeld. Het was te nat voor het land,maar ’s namiddags eerst wat corn geschild bij de buurman met een handmolen. Buurman Knock vraagt mij in een bijna verleerd Duits taaltje: “een brief gekregen van hoes, all goed ja?” Ik zeg: “Ja, alles is daar goed”. “Well”, zegt hij”dat is gelukkig, dan kan jou hier blieben, we kunnen jou niet meer missen hoor. Als jou ’t haarfs na hoes wilt, laten we je niet gaan, dan locken we je op, moet hier blieben”. Een beste gulle man, net als Hanevelds Gait.
Verder werd het goed weer en heb tot de avond op de cultivator gezeten.
Slaap goed, allen.

22 juni
Van voormiddag het land voor de tweede keer gecolleveterd, van namiddag hebben Herman en ik buurman geholpen hooi in te halen. Het was de eerste paar uren wel heel warm. Ik kreeg nogal last van ’t hart en dan is het ’t beste om kalm te wezen, bedaard werken, water drinken en af en toe diep adem te halen. Het kan hier dan toch warm wezen! Toen ik eens een eind met een halve vracht moest rijden, gooide ik me achterover zoals ik in Holland gewoon was, maar ik vloog overeind van die warmte, het hooi was gewoon gloeiend. Moeder zou dit weertje wel helemaal de baas geweest zijn.
Later werd het beter en nu is het eten weer aan de kant en gaan we lekker warm slapen.
Slaap wel, mijn gezin.

23 juni
Het is vandaag niet zo warm als gisteren. Vanmorgen om 7 uur was de veearts er al om de pigs tegen cholera in te enten. Dat waren er 54. Toen dat gedaan was zijn we samen naar buurman Knock gegaan. Die had er 124, dat is nog een heel werk. Eerst moesten ze in een kleine ruimte worden gedreven en ze zijn meestal nogal wild. Dan stuk voor stuk grijpen en met twee man in een soort snijbak leggen en vasthouden tot de dokter er zijn werk aan gedaan heeft. Toen we naar huis gingen liep ik even langs de mailbox om te zien of er brieven waren. Ik had er twee, één van Hanna, met kiekjes erin en één van huis, waarin wat van Hendrik Jan, wat van moeder en wat van kleine Bram. Plezierig!
Van namiddag ben ik niet vroeg aan de gang gegaan, maar heb middagslaap gehouden tot 3 uur. Afgelopen nacht had ik haast niet geslapen vanwege de warmte. Ik barstte de trap af naar buiten, daar was het iets frisser, maar slapen? Ook mis! Die miljoenen grashoppers gaven een concert. Dat was zo’n heidens spektakel, de lucht zat vol met dat triek..triek…triek en net als met stormweer de zee… je weet ja niet waar het vandaan komt.
Maar al met al voor een Hollander buitengewoon interessant. Na de middag nog verder gecolleveterd en nu is het weer bedtijd.
Slaap wel.

31-01-2009 om 13:21 geschreven door Hetty  

De Boschkamp, de boerderij van de fam. Eggink in Barchem, waar opoe met vader Hendrik Jan( toen 21 jaar) en ome Jan deze zomer van 1932 de zorg alleen voor hadden

27 mei.
Vandaag zijn we dan toch nog naar Theo Kaemingk geweest. Hij was zeer blij bericht uit Holland te krijgen. We hebben enige kiekjes genomen en een genoeglijke dag gehad.
Nog geen brief van huis. Slaap wel allen.

28 mei.
Vandaag hebben we de 58 biggen naar een andere loop gebracht. Dat is half boomgewas en half afgeweide rogge. Herman heeft er zo’n afdakje gemaakt waar ze ’s nachts als ze willen onder kunnen lopen. Van namiddag zo’n beetje geklungeld, wat distels in de weide afgehakt, de rol op een schuifdeur rechtgeslagen en toen weer aangeschroefd. Daarna heb ik in de varkensschuur de mest naar een eind gebracht, dan kan dat zo op de spraeder geladen worden en toen op de yard nog wat kaps bij mekaar gekrabt met de greep, nog een paar rijtjes kroten en worteltjes gehakt en daarna met Herman weer gemolken. Hij was vanmiddag weer heen corn planten bij Patrick. Slaap wel.

30 mei
 Gister namiddag zijn we naar de Engelse kerk geweest. Hoewel ik van de preek niet veel verstond, ga ik er bij gelegenheid nog weer eens heen, ze zingen zo mooi en daaraan kan ik wel meedoen. Vandaag zijn we naar Netty haar ouders geweest. ’t Was vandaag zo’n halve zondag, twee brieven op de bus gedaan, voor huis en voor Heintje. Nog geen brief van huis.
Slaap wel moeder en kinderen.

31 mei
Van voormiddag heb ik verknoeid met proberen een motortje van 1,5 pk in orde te maken, maar ik kon ’t niet redden. Daar zat in plaats van een afslagmagneet gewoon een 4voltsbatterijtje aan, die naar ’t mij leek over een transformator een vonk moest geven.
Herman zal er wel mee naar Melvin moeten om hem heel te krijgen. Daar wilden ze de wasmachine mee drijven. Die hadden we gisteren van van Heuvelen meegebracht. Dat kreeg Herman voor niks. Verder hebben we nog wat mais ingeplant in holle plaatsen en nu is het dan weer avond. Van huis nog geen brief.
Slaap wel, allen.

1 juni
Weer avond. Van huis nog geen brief. Van voormiddag een cultivator gerepareerd. Toen kwam de voermaler met zijn auto. Herman had hem opgebeld om een load haver te malen. Dit heb ik van de wagen in de trechter geschept en in een klein half uur was de hele wagen leeg en was als meel door een pijp netjes op de vloer van de graanschuur gelopen, zowat 18 mud. Het kostte Herman 1,5 dollar. Van namiddag buurman met z’n beiden geholpen een rij of wat corn over te planten. Daar had de machine niet goed gewerkt.
Slaap wel allen.

2 juni
Een regenachtige dag. Van voormiddag niet veel uitgevoerd. Om een uur of half 11 twee paarden voor de ploeg gedaan en een stukje roggeland geploegd, van namiddag gedaan gemaakt. Toen heb ik er Sudangras op gezaaid en heeft Herman het onder geëgd. Netty kwam nog kijken hoe dat zaaien ging, met de hand zaaien had ze nog nooit gezien. Als ze hier zulk goed zaaien doen ze dat met een machientje die ze met de hand draaien.
Nog geen brief van huis.
Slaap wel allen

3 juni
Vandaag de hele dag gecolleveterd. Vanmiddag kwam Herman met dominee op het land bij me. Even later kwam Netty ook bij ons met de lunch voor drie personen. Ik zag drie kommetjes, ik denk wat moet dat, maar dominee nam zonder plichtpleging een kommetje en een boterham. Toen nam ik de theebus en schonk hem eerst thee in, ik zei tegen hem:”Dat schrijf ik vanavond in mijn dagboekje dat ik dominee een kop thee heb ingeschonken. “Ja”, zegt hij ”en dan moet je er ook bijschrijven” hier in de field”. Ik zeg:”Dat zal gebeuren”, en nu is het dan gebeurd. Verder geen nieuws.
Slaap goed, allen.

Zondagmorgen 5 juni.
Gisteren de hele dag gecolleveterd. Gisteravond naar het dorp geweest. Gisteren was Mies jarig. Wel aan u gedacht, kind. Nog geen bericht van huis, ik maak me ongerust. Ik wil straks eerst een brief naar huis schrijven; ik maak er regel van… elke week een brief naar huis.
Van voormiddag ben ik nog even met buurman Knock naar het kerkhof van Melvin geweest. Daar had hij twee broers begraven. Alle mensen hebben haast dure grafzerken op hun graven, buurman had het 300 dollar gekost. Gisteren kwam Herman zijn landbaas nog. Hij vertelde nog dat één van zijn zoons ook mee in de oorlog was geweest. Die zijn boot, waarmee hij over de oceaan naar Frankrijk was gegaan, was door de Duitsers tot zinken geschoten. Toen had zijn jongen nog een tijdje rondgezwommen, maar was gelukkig opgepikt.
Slaap wel allen.

7 juni
Gisteren de hele dag tot het begon te regenen gecolleveterd, en drie brieven gekregen, van moeder, van Dika en van Heintje. Alles goed thuis, gelukkig. Ook een brief gekregen van Boschma. De thermometer geeft in de schaduw 88º aan. Slaap wel

8 juni
Van voormiddag eerst het colleveteren voor de eerste maal klaar gekregen. Vanmiddag heb ik nog even de drie brieven overgelezen die ik maandag had gekregen. Toen met een twee-paards hooihark de gemaaide alfalfa aan kidden getrokken en toen een beetje overdwars aan oppers gemaakt. Straks nog even geprobeerd een schaar scherp te vijlen, maar dat ding is me toch zo hard. Ik wil het morgen nog eens proberen.
Allemaal wel te rusten.

9 juni
Van voormiddag wat half droog hooi langs de weg met 2 paarden wat aan hopen geharkt. Van Netty haar ouders kwam een brief of ik morgen meeging naar hun huis om daar een dag of wat te blijven, ‘k zal het maar doen. Morgen eerst een grote familiereünie in Sheldon, daar moet ik ook mee heen, dat spreekt.
Allen slaap wel.

10 juni
Vandaag het familiefeest van de van Heuvelens bijgewoond. Dat gebeurt zo mogelijk elk jaar, dit jaar in Sheldon. Door het stadsbestuur is zo’n soort uitspanning gereed gemaakt waar families hun feesten kunnen houden. Dan brengen allen hun eten mee. Voor hen is dit een dag van betekenis, maar mij was ’t nu niet zoveel waard, alle onbekend… en maar handjes geven, handjes geven. Er waren ruim 150 personen. Ik ben met van Heuvelen meegegaan waar ik nu een paar dagen blijf. Misschien dat ik vanaf hier ( Archer) een paar broers van die Levenkamps kan bezoeken. Die zitten bij Orange City
Slaap wel allen.

Zondag 12 juni
Ben gisteren nogal op sjouw geweest met van Heuvelen naar Orange City, naar die Levenkampsjongens. Dat is van hier 30 mijl. Ze waren in beste conditie, Jan, Johan en Toon. Die Toon… daar zitten nog wel grappen in. Ze waren erg blij dat ze weer eens een Hollander zagen. Toon zei dat het hem wel leuk leek om in de herfst mee naar Holland te gaan. Nu, we zullen zien.
Slaap wel, allen.

29-01-2009 om 21:17 geschreven door Hetty  

Opa met Herman

16 mei
Gisteren niets bijzonders, ’s Avonds kwam Patrick met z’n vrouw en kinderen en knecht nog even op visite. Die kleinste, een tweejarig jongetje paste de kleine klompjes precies die ik mee had gebracht. Van voormiddag heb ik met 3 paarden geploegd en van namiddag tot 5 uur. Nu hebben we het cornland om en het meeste ook al geplant. Vandaag is het veel koeler, van voormiddag zelfs koud.

Slaap wel.
17 mei Ik heb vandaag de hele dag achter de 4 paardenegge gezeten, 20 acre 2 maal geëgd voor de buurman. Herman had zijn maïsplanten kapot en nu heeft hij Herman zijn corn in de grond gemaakt en daarom helpen wij hem daar weer. ’t Was vandaag niet erg warm. Herman had nog een paard ziek, ik geloof dat wij dat in Holland "bevangen" noemen. Hij foonde de dokter, die heeft hem natte zakken om de poten gemaakt. Ik denk dat wij dat dier vooreerst niet weer kunnen gebruiken, maar in de buurt zijn paarden genoeg.
Misschien krijg ik morgen een brief van moeder.
Slaap wel.

18 mei
Van voormiddag met twee paarden geëgd. Vanmiddag dacht ik daarmee door te gaan, toen Herman die bij Patrick aan het corn planten was, ons foonde dat hij liever had dat ik dat stuk over de spoorlijn klaar maakte. Ik moest daar nog een stuk ploegen en dan dissen, maar met dat ploegen nam ik de draai te kort en toen sloeg ik met ploeg en al om met gevolg een gebroken dissel en een geklemde duim. Maar de nagel gaat er toch niet af, lijkt mij. Daarna heb ik gedisd maar niet gedaan gekregen. Vanavond zijn we met elkaar naar het dorp geweest met de auto.
Slaap wel.

19 mei
Vandaag winderig weer gehad. Ik heb van voormiddag toen ik aan het landrollen was( weer zittend werk) de pet over de oren getrokken, net als ik deed als ik bij Hendrik Jan achter op de motor zat. Netty bracht mij nog koffie, maar die waaide me haast uit de kom. Het was geen koude wind , maar zoel, hoewel de thermometer nog maar 75º had.
Van namiddag weer geëgd met 3 paarden. Ik had een lange bamboegarde in de hand, ze beginnen lui te worden. De mensen kunnen het hier beter bijsloffen dan de paarden, maar ja…. wie deelt de lakens uit?
Ik zag van namiddag nog een boer ploegen met 6 paarden, hij had er een smalle eg bij aan, die de grond egde. Als je dat met zomerweer ook niet dadelijk doet, moet je er af blijven. De grond wordt dadelijk zo hard of ze bevroren is. Weer avond.
Slaap wel.

20 mei
Het avondeten weer op, nog even voeten wassen en dan naar bed. Van voormiddag ruim een bunder cornland geëgd met 3 paarden. Daarna zo’n beetje van alles gedaan: boontjes poten, wasmachine draaien, watertank voor de beesten volpompen. Vanmiddag lag er een soort wezel in. ’t Water wordt betuind (schaars) en dan zoekt alle mogelijke gedierte die tanks op. Sommige boeren gooien er een stuk plank in, dan kunnen ze als ze er in vallen die plank als vluchtheuveltje gebruiken. Vandaag was het 83º in de schaduw.
Ik denk dat ik toch maar een paar Amerikaanse hemden ga kopen, dan heb ik het makkelijker en Netty met de was ook.
Slaap wel allen.

21 mei Droog, zonnig weer. Vandaag opnieuw een stukje geploegd, gedisd en geëgd en er de laatste aardappelen in gepoot. We hebben ook nog mais geplant met onze eigen planter. Met een beetje nazien werkte hij wel weer goed.
Toen zijn we nog naar Melvin geweest en heb mij het haar laten knippen. Herman dunkte, ik liep er zo raar bij. Dus, Hendrik Jan, je hebt toch je zin gekregen.
Nu krijgen de paarden het wat makkelijker. Tien uur werken , dag in dag uit, is ook wel een beetje lang. Het scheelt dat ze nooit zo tot hun uiterste hoeven te trekken als in Holland.
Moeder en kinderen, slaap wel.

23 mei Van voormiddag en gedeelte van de namiddag mest gereden op ’t haverland. ’s Avonds zijn we nog op visite geweest bij een zekere van Ginkel, een aardige bijdehante man.
Slaap wel.
24 mei
Vanmorgen na ’t melken de 58 biggen van Herman met krammen op de neus geholpen. Na ’t eten de varkensloop wat opgehoogd met een schraper. Daarna heb ik wat gevrocht ( afrastering maken) en na ’t eten zijn we nog naar een buurman geweest. Die wilde een varkensschuur en een washok verplaatsen met de tractor en dat ging best met die ribben er onder. Omdat Netty met de auto naar de vrouwenvereniging was, nam Herman toen maar een buggie om naar de buurman te komen. Daarna nog wat gevrocht en nu is het weer avond.
Slaap wel.

25 mei
Vanmorgen kwam buurman vragen of we hem konden helpen met het biggen snijden. We zijn er met ons beiden heen geweest. Een andere buurman kwam ook nog en toen hebben we met ons vieren 125 biggen nagezien. Daarna hebben Herman en ik z’n eigen beer gesneden. Dat ging niet zo makkelijk, hij was nogal sterk.
Van namiddag heb ik nog wat puntdraad aan ijzeren palen vastgemaakt en schoenen gepoetst. Wanneer het zo’n beetje weer is gaan we morgen naar Theo Kaemingk.
Vandaag heb ik ook een brief van Toon Levenkamp gehad, van huis nog niet, maar nu zal er wel gauw één komen.
Slaap wel.

26 mei. Het regent de hele dag, net zulk weer als we in Holland zo vaak hebben, koude miezerige regen. Maar hier komt het altijd uit het oosten. Gisteravond kregen we nog visite van Netty haar ouders met een neef van van Heuvelen met zijn vrouw. En toen begon het zo te onweren dat ze geen kans zagen weer naar huis te komen. De modder is hier zo glad, dat de wielen dadelijk slippen en daarom zijn ze vannacht maar gebleven.
Van naar Theo Kaemingk gaan is ook niet gekomen en als het weer zo blijft morgen ook niet. Ik voer vandaag eigenlijk niet veel uit. Vanmiddag ben ik nog even gaan slapen, ik kon ’t best wachten en ik had afgelopen nacht ook niet veel geslapen.
Nu is het namiddag. Ik heb een andere steel in de greep gemaakt. Herman is nog even met de sjees weg heen broedeieren halen. Ze hadden er 150 in een broedmachine gedaan die ze van een buurman hadden geleend, maar die zaten op een paar na allemaal dood in de dop. Ik prakkizeer er over om nog een brief aan Heintje te schrijven. Ik heb er de tijd wel voor.
Slaap wel allen.

28-01-2009 om 20:24 geschreven door Hetty  

Het gezin Eggink. Ik denk ±1924 voordat Herman naar Amerika vertrok. Bovenaan tweede van links staat Herman, Hendrik Jan helemaal rechts.

5 mei- de eerste dag bij Herman
Ik was toch blij dat het leeglopen achter de rug was. Ik heb Herman wat geholpen met het mest rijden om die manurespreader te leren kennen. De laatste twee vrachten bracht ik alleen weg. We hadden er 4 paarden voor. Zodoende konden ze het gemakkelijk trekken.
Vanmiddag heb ik een voor of wat geploegd. Ik merk dat je er toch beter op kunt zitten dan er achter lopen, zoals bij ons. Toen anderhalve koe gemolken en nu is het dan bedtijd. Het is al aardig warm geweest. De zon staat hier ongeveer zo hoog als bij ons op 21 juni.

6 mei- Afgelopen nacht heeft het geonweerd. Vandaag is het zacht, betrokken warm weer tot de avond. Van voormiddag heb ik Herman helpen klungelen aan de fence van zijn varkensyard. Toen zijn we naar Netty haar ouders geweest. Herman heeft Netty’s broer 4 schapen helpen scheren en ik heb kennis gemaakt met Netty haar moeder. Haar vader kende ik dadelijk weer terug. Hij was blij dat ik toch gekomen was. Door de zeereis was er wat vertraging ontstaan doordat de route vanwege de ijsbergen verlegd was.
Netty is een zeer hartelijk mens, geen wonder dat Herman zich tot dit gezin aangetrokken heeft gevoeld.
Nu is het avond, we zitten weer aan tafel en dan maar weer naar bed.
Slaap wel mijn gezin.

7 mei
Van voormiddag heb ik Herman geholpen een waterkarretje te maken, daarna hebben we 10 varkens naar Melvin gebracht met 2 wagens, brief van Hendrik gehad, vandaag heeft het op wat plaatsen 3 cm geregend.
Slaap wel.
9 mei Gisteren is er niets bijzonders gebeurd, een buurman kwam praten, met Herman naar zijn kerk geweest, verscheidene mensen een hand gegeven ter kennismaking, allen gemakkelijke ordinaire mannen.
Van voormiddag als gewoonlijk eerst helpen melken, toen centrifuge draaien, na ’t eten met de beide beste paarden een bunder land 2 x gedisd. Namiddags naar Patrick geweest heen maaidorsen, weer met heel wat mensen kennisgemaakt. Slaap wel.

10 mei Van voormiddag met twee paarden maisland geploegd. Na ’t eten kregen we eerst Nettie haar moeder op visite, heb toen zolang gepraat, daarna heb ik nog wat hout kapot gemaakt, toen nog 1,5 uur met 4 paarden gedisd, toen helpen melken en centrifuge draaien, wat ik geregeld doe en toen was het weer avond. Slaap wel.
In plaats van naar bed te gaan kregen we nog zowaar visite van onze naaste buurman, wondere gewoonte om ’s avonds na 10 uur nog op visite te gaan.

11 mei – Een week in Iowa.
Zowat de hele dag met 4 paarden gedisd, van namiddag nog een uur geëgd met 3 paarden. Ik kan er wel mee omgaan, maar optuigen kan ik nog niet goed. Vandaag is het een heldere warme dag geweest, met het werk zijn we goed opgeschoten. De akkers waar ik op geploegd heb waren ongeveer 700 m. lang Morgen komt hier het corn in.
Hoe zou het met Dika wezen? En zou er nog een koper op hun huisje komen?
Hendrik Jan en Jan zullen het nu wel niet zo druk hebben denk ik. En Jo’tje, wen je al zachtjes op de Bijvanck. Ik hoop het maar. Slaap wel allen.

12 mei- Vandaag voor buurman Knock de hele dag met 4 paarden gedisd, een enorme oppervlakte klaargemaakt. Die akker was een halve mijl lang, dus goed 800 m. denk ik Buurman vertelde me vandaag nog dat de vader van zijn vrouw vroeger uit Duitsland was gekomen. Ze had er nog een oom die in de oorlog( 1e WO) drie zoons had verloren, één overgehouden. Wat een jammer en verdriet. Ik heb gisteren nog een kiekje genomen van Nettie, haar moeder, grootmoeder en de kleine Harold, alzo vier geslachten.
Slaap wel allen.

13 mei
Ik heb mijn voet wat bezeerd in de dish. Daarom heb ik maar opgehouden en wil nu even schrijven. Ik was gisteren heel blij met de brieven van Hendrik en van Hanna. Ja jullie denkt nog wel aan mij, nu, ik ook aan jullie.
Ik mag lijden dat mijn voet weer gauw beteren mag. Ik heb van voormiddag weer met 4 paarden gedisd en van namiddag tot 4 uur, toen was dat af. Nu komt Herman straks ook weer thuis van het werk en dan melken en voeren wij weer en dan is het weer avond. Het was vandaag al aardig warm, ruim 40º. Nog een kiek gemaakt van Harold en mij en nog van een zgn. skraper en een mestwagen.
Slaap wel allen.

14 mei Van voormiddag weer met 4 paarden gewerkt, maar nu geëgd. Ik geloof dat ik iedere keer zowat 7 m. meenam. Van namiddag ook nog een paar uur, en toen nog een paar uur, ook met vier paarden, gedisd. Toen gemolken, centrifuge gedraaid, en mij eens goed gewassen. Je komt vooral achter die dish zo vol stof te zitten en dat laat zich ook niet zo gemakkelijk afspoelen. Warm weer 85-90º ( F denk ik), maar je merkt het niet zoals in Holland. Maar aan mijn polsen kan ik het wel zien. Zover de boezeroen maar reikt is het wit, en wat er onder heen kijkt bruin.
Slaap wel.

26-01-2009 om 20:42 geschreven door Hetty  

Vanaf Quebeck- bij de Q rechts onder in Canada- gaat de reis via Toronto en Chicago naar Melvin- zo ongeveer bij het kruisje- in Iowa.

Namiddag 5 uur
Terwijl ik hier in de smokingroom zit komt daar een man, een vrouw en een jongen bij mij zitten. De man is vol goede moed, de vrouw erg zwaarmoedig en de jongen ziet ook nog wel kans. De man lijkt nogal op van Heuvelen (Netty's vader, die in 1928 met Herman naar Holland kwam om o.a. z'n Friese familie op te zoeken), ook een bril op… alleen een beetje dikker. Er zijn ook nog wel wat loslopende kerels onder de passagiers, maar van de meeste kan ik al wel een huisgezin vormen. Zo te zien zijn ze allen uit de gegoede stand. Heel wat, vooral bij de vrouwen, zie je met een hoop goud in de mond.
Het komt me overigens goed van pas dat ik niet erg op conversatie gesteld ben. Ik laat de Engelsen maar praten, het bevalt me best zo. Misschien dat ik er meer van snap als ik in de herfst terugkom, maar het laat me toch ook koud.

2 mei- Koud weer aan dek; je zou haast denken dat die schuimkoppen van sneeuw zijn.
Het land dat we gisteren zagen, zijn we kwijt. Toch wordt het huiselijker op het water. Je ziet boten en straks zag ik een soort sliet drijven zoals wij midden door de varkenshokken hebben, maar ik geloof toch niet dat het daarvan was.
Ik stond net nog op het dek een Fransman op de kaart aan te wijzen waar we nu waren en waar ik heen ging. Nu, daar had hij respect voor. Ik denk zelf als het met de boot moest gebeuren, dan zou ik nog wel een weekje voor de boeg hebben. Hoewel…. Ik deed dat liever; op zee verveel ik me blijkbaar nooit.

Maandagmorgen 3 mei 7 uur.
Voor ’t laatst nog even aan dek. De manschappen zijn druk met het in orde maken van al die hijskranen, lieren en een hoop touwwerk en schijven als hierbij te pas komen. Bij dit soort werk moet je wel met touwen kunnen omgaan. Het water lijkt hier niet meer groen, maar vuilgeel.
We zijn nu dadelijk in Quebeck. Aan boord heerst weer dezelfde koorts al in het Londen Hotel. Niemand kan meer zitten. Ik ook niet. De boot mindert vaart. Onze koffers zijn al weer op een hoop gesleept net als in Gravesend en in het Cunardhotel om straks zo vlug mogelijk te kunnen vertransporteren.
Quebeck station, visitatie op koffers na.
In de trein. ‘k Zag daarnet tegen een muur nog een hoop sneeuw liggen, nu verlaten we Quebeck.
Montreal 8.15 ’s avonds. Een dorre wereld. Hier moet ik 4 uur wachten tot 10.50 voor ik verder kan richting Chicago
Ik zit in de wachtkamer van het station. Geen dominee die deze ruimte bepreken kan. In Quebeck waren de zalen en ruimten die ik doormoest voor de Amerikaanse visitatie ook gewoon ontzettend. Mijn koffers zijn niet gevisiteerd omdat ik doorging naar de United States, dat komt zeker nog.

4 mei Toronto 8 uur
Vannacht heb ik niet veel geslapen. Ik kan elk uur weten dat ik het zuiden inga. De boeren zijn hoe langer hoe verder met het werk. Een potige wereld hier, allemaal bulten en gaten, maar de boeren nemen het zoals het is.
Sarsina- middag. Eindelijk heb ik de laatste controle achter de rug. Ik was de enigste van de boot die naar de Verenigde Staten wilde en ook de enigste Hollander. Wat zijn die Amerikanen secuur. Nog een uur of 5 ..6 dan ben ik in Chicago
2 uur Flint, 20 min. Voor 4 Lansing. Nog 220 mijl en ik ben in Chicago
8.30 Chicago. Ik wist dat ik hier een speciale omnibus moest nemen van het Ooster- naar het Wester-station. Dat leek me niet zo eenvoudig, maar dat viel ook weer mee. Er kwam een beambte van die busonderneming in de trein vóór Chicago om te zien of er reizigers waren die naar het westen door moesten en zo kwam ik, en allen die door wilden, in goed gezelschap.

En zo zit ik dan weer in zo’n ontzaglijke ruimte die wachtkamer moet heten, net als gisteravond in Montreal. Maar het is hier toch zó mooi. De vloeroppervlakte schat ik op 60 x 40 m. Er is een marmeren vloer waar negers gehoorzaam mee aan het dweilen zijn, en een gewelfd glazen dak Toch moeten nu de 6 glazen lampen voor licht zorgen die ongeveer 30 m boven de begane grond hangen.
Ik vraag een neger of dat de trein naar het westen is die zojuist door een luidspreker wordt afgeroepen. Ja, dat had ik goed; hij wekt mij hem te volgen. Het is buiten niet erg verlicht, maar ik volg dat zwartje maar die de zwaarste koffer ook nog voor me draagt. Eindelijk komen we bij de trein. Hij gooit de deur open en beduidt mij plaats te nemen en stelt zich meteen in de postuur voor een fooi. Ik zoek een halve dollar en daar is die drommel blij mee. Dan in de nacht zijn we weg gestoomd. Ik maak mijn opklapbed in orde- een vernuftige combinatie van twee banken- en probeer te slapen. Dat lukte zo goed dat ik een uur of 4 later door de conducteur wakker werd geschud. Ik moest overstappen en toen ging het de hele nacht het noorden in, steeds langs een rivier. In mijn wagen zat niets dan ik en een jongeman uit Noorwegen. Hij vertelde mij dat hij ’s winters in Chicago werkte en zomers in Marquieto.
We hebben elkaar wat taal geleerd, over en weer, Hollands en Noors. Maar we kwamen niet ver; onverwacht waren we in Marquieto. Daar stapte hij uit en ging mijn trein verder in westelijke richting. Ik kwam daar door een heel schilderachtig landschap. Er kronkelden bergbeekjes met zulk helder water dat ik de kiezelsteentjes op de bodem kon zien. Het leek wel een stukje Zwitserland. Zo kom ik in Spencer. Ik dacht dat ik hier een kaartje kon nemen naar melvin, maar ik kon niet verder gaan dan Hartly, 12 mijl van Melvin. Net toen ik daar op het perron overwoog een auto te proberen zei de hoofdconducteur van de trein die nog niet weg was tegen mij:”Ginds loopt een Hollander, vraag die maar.” Ik zeg tegen die man:”Ik moet op de één of andere manier in Melvin zien te komen. “O”, zegt hij”dat kan best. Ginder staat de auto die de mail voor Melvin ophaalt. Die kan u wel meenemen.” Nu dat ging en, omdat ook die man een Hollander was, kwamen we in gesprek.Hij vroeg me waar ik heen moest. Wel, ik vertel het hem. Dan draait hij ergens bij een farm de yard op en spreekt daar met de vrouw des huizes, blijkbaar over mij. Hij vraagt:”Uw zoon heeft toch zeker wel een fone?” Ik zeg:”Ja, dat heeft hij wel”. Toen foonde die vrouw Herman op dat zijn vader onderweg was. Even later komt ze buiten en zegt:”Ik heb Herman-(spreek uit : Heurmen, net als in freule)- niet gesproken, maar een buurman waar Herman ook was. Ze wilden ons dadelijk tegemoet komen. We hadden niet ver te rijden, toen Herman met buurman z’n auto ons tegenkwam mèt Netty en Harold bij zich en zo gingen we samen gelukkig naar de jongen z’n buurman. Daar stond Herman z’n car en zo waren we spoedig thuis. Het was de 4e mei 1932 om 4 uur.

25-01-2009 om 21:48 geschreven door Hetty  

24-01-2009 om 22:16 geschreven door Hetty  

Opa en opoe Eggink,waarschijnlijk eind jaren dertig met Jozien, Coby en Diny uit De Steeg, Jan en Ineke Kettelarij en Anton Voortman, de oudste kleinkinderen.

Een beetje koorts onder de gasten. Een deel zal met de White Star boot gaan. Ik denk: de volgende is voor mij en maak me gereed. Een hoteljongen pakt me bij de mouw en zegt: “Ai tel joe wo joe go”. Goed …ik ga zitten en heb geduld. Dit was het eerste engels dat ik direct begreep. Eindelijk komt mijn beurt: Aurania.
Zondagmiddag 1 uur
Ziezo, de treinreis achter de rug, de controle door en nu zit ik in de hut die een week minstens mijn woning zal worden. Ik heb halverwege Londen- Southampton nog weer een kiek gemaakt, maar de trein reed zo hard! Het zal me benieuwen of ’t wat geworden is.
En nu de indruk van Londen Ik kan het niet best vatten; een beetje boven mijn begrip ging ’t wel. Het Oost station dat ik gezien heb, heeft een overkapping van minstens 2MT.
Vanmorgen 9 uur zijn we uit Londen vertrokken, om 12 uur waren we over en om half twee gingen we in zee. Goed weer. Bij het nazien van mijn papieren ontdek ik dat ik de treinkaart Quebec- Spencer kwijt ben, een geval dat me 46 dollar had kunnen kosten.
Ik in de hut, met het taalboek voor me, schrijf hierover aan de steward. Ik geef de hutjongen mijn brief. Ja… hij kon het wel lezen en wilde zorgen dat de letter bij de steward kwam. Een halve dag later komt de hutjongen me mèt de steward opzoeken: Trevvel tikket lost?” Ik zeg:”Jes mister, in Southampton.” “Next moorning joe get joe tikket.” Een dag later wordt het me op het dek aangereikt. “Nicht meer verlieren.” Ze zagen me misschien voor een Duitser aan.
Ik hoop dat het mijn huisgezin goed mag gaan en ook vooral dat Dika mag blijven beteren.

Zondagmiddag half 3

Helder fris weer. Heb drie kiekjes gemaakt, één aan het einde van de boot waar de schroeven het water zo geweldig laten koken dat het een paar honderd meter terug nog de gewone golfslag niet weer heeft, één terzijde waar ’t water nogal nijdig is door ’t geweld van de boot en één van dek no 2 waar een groepje op een bankje zat met een kinderwagen er voor, waarin een baby lag die goed op Dina leek. Dit dek is er zowat drie meter boven. Een jonge matroos, die zag wat ik wilde, kwam vlug bij me en hield zijn pet boven de camera om de zon te weren. Zo vind je overal mensen waar je in je hart van blijft houden
Er was nog een hoger dekje, maar toen ik daar met een Engelsman op was geklauterd begon onder mij één van de officieren zo te foeteren dat we maar vlug naar beneden haspelden.
Nu zie ik in de verte het laatste restje van Engeland. Het water is niet erg lastig. Van waar ik nu zit, een 40 m van ’t eind van het schip, kan ik het zowat begroten. Het rijzen en dalen maakt misschien een meter verschil. Hoe is dat nu met die golfbeweging? Je kunt een golf nooit lang vasthouden, dan duikelt hij weer onder en op elke golf zijn nog weer kleine golfjes die een apart leventje hebben. Dat leven is dan wel niet zo lang soms, maar dat is tot daar aan toe.
Ik geloof dat een zeereis voor mensen die overspannen of overwerkt zijn de beste medicijn is. Als je rustig zit te kijken naar dat maar nooit rustende water… dan voel je in je hoofd iets als een weldadige ontspanning. Maar nièt uit te maken is of de zee mooi of lelijk is. Als een mens geen bijzondere zorgen heeft dan kan de zee niet anders dan schoon wezen. Maar ’t is onwezenlijk, want het volgende ogenblik als je ergens over piekert of zo, dan is alle mooiigheid er af. Ondertussen is onze aarde toch maar een potsige bol. Dat het een bol is kun je op zee met een half oog wel zien. Ik vraag me alleen af wat we toch met al dat water moeten doen? ’t Is eigenlijk niets dan water met hier en daar een stripje land.
Aan dat niets dan engels horen ben ik al gewend, al kan ik het zelf dan nog niet. Als je een engels woord zegt dan schrik je van je eigen woorden. En wanneer je weer in je eigen land bent, hoorde ik een mevrouw op de Batavier zeggen, dan vind je het weer raar om de Hollandse taal weer te horen. Aan alles went een mens.

9 uur ’s avonds.
Voor ik naar bed ga wil ik iets schrijven over die meeuwen. Ze zijn ons nu al nagevlogen vanaf Southampton. Wondere dieren, want ze moeten wel doorvliegen. Als ze willen rusten op het water, blijven ze achter. Ze hoeven de vleugels haast niet te bewegen, dan kunnen ze al meekomen. Ze vliegen mee, geloof ik, omdat ze weten dat door die geweldige beweging die de schroeven in het water maken de visjes in dat zog naar de oppervlakte komen, misschien ietwat bedwelmd denk ik.
Als ze er één hebben gepikt gaan ze op het water zitten en eten het visje uit hun pootje op. Even later zijn ze er al weer. Ze zijn heel tam. Tot een paar meter boven je hoofd scheren ze rond. Ik geloof dat er wel honderd zijn. De meeste zijn wit met een staalkleur en donkere vleugelpunten, maar enkele zijn ook donkergrijs.
Er zijn maar 60 derde klas passagiers. Hiervoor zijn zes tafels in gebruik met elk een eigen bediende. Overal liggen de spijslijsten op tafel en dan komen ze vragen wat het wezen moet. Steeds drie gerechten, maar als je potatos met meat bestelt krijg je een paar aardappels met veel vlees. Mij dunkt het is niet goed de mensen zo te verwennen.

23-01-2009 om 19:52 geschreven door Hetty  

Opa's boekje uit 1932. Voorin staat op de eerste bladzijde:

Dagboekje, behelzende mijn belevenissen van mijn reis náár, mijn verblijf ín, en mijn terugkeer ván america.

Nu in de auto die ons naar het Cunard hotel brengt. Nu hoor je niets meer dan engels. Het is nu bijna half 11 voormiddag. In Rotterdam is het erg met de auto’s, in Amsterdam nog erger, doch hier is het het toppunt.
Maar ik weet niet hoe het komt, het lijkt me hier niet zo gevaarlijk. Ze wijken hier naar links i.p.v. rechts. De grootste heibel op straat vormen de  enkele rijtuigen en karren. Als je paarden ziet kun je gerust rekenen dat er een 20—25 auto’s vlak achter zitten. ’t Schijnt dat ze er in alle straten niet langs mogen. Verder is het er erg rokerig. Alle huizen zijn er van boven gezien zwart van de smook en het dampt er aanhoudend boven de daken. Ik kan dat zien van boven uit mijn kamer, ik geloof de vijfde verdieping.
Jullie zijn nu druk aan ’t werk en ik heb niks te doen. Voor een paar dagen gaat het wel in een hotel, maar ik ben liever op zee. Ik verlang ernaar dat ik op de Auroria kom.
Het is hier mooi zonnig weer. ’t Begon vanmorgen op zee al zo prachtig. Ik heb op de boot het ontbijt nog gekregen en toen ging het verder vlug achter mekaar.
Ik dacht mijn koffers nog uit de hut te moeten halen, maar die rappe jongens waren mij al voor geweest. Ik werd met de anderen de trappen afgeschoven, de boot af, een lange wandelgang in en daar lagen onze koffers al, netjes op een lange rij op lange tafels of banken, ik weet niet wat het waren. De grote koffer moest ik nog openen en wat lostrekken. Over de sigaren moesten ze nog even praten, maar ’t was toch wel goed. Ik heb nog geprobeerd een kiekje te maken in de trein van  Gravesend naar Londen, maar ’t was niet veel zaaks. Het mooiste was net voorbij.

Kwart voor zeven. Het zgn. middageten is aan de kant. Voor een boer kon ’t wel met een beetje minder drukte maar ’t eten was, net als op de Batavier, heel goed.
De taal, vooral als ze je wat vragen, is eerst wel lastig. Maar op zichzelf is dat ook al weer niet erg, ’t komt steeds terecht. Zonet wilde ik in een boekwinkel een map schrijfpapier kopen. Een juffrouw kijkt me vragend aan en dan moet ik het er maar op wagen:”A mep raiting peper?” Ze kijkt me nog steeds vragend aan. Ik denk, heb ik dat dan nog niet mooi genoeg gezegd, nog eens dan:”A mep raiting peper”.  Ik probeer de r niet uit te spreken. Dan klaart haar gezicht wat op, ze neemt een map in de hand en houdt me die voor. “Jes”, zeg ik. Er staat een lange man achter mij. “Ook een Hollander?” Toen wilde ik op het dichtstbijzijnde postkantoor wat buitenlandse postzegels kopen voor briefkaarten. Dat ging ook al niet gesmeerd, omdat ik stamps voor foreign briefkarten vroeg i.p.v. postcards. Er staat een bejaarde dame naast mij:”Joe a e Dutchman? Ik zeg lachend maar weer:”Jes” en dan lacht die goede ziel ook met zoiets beschermends er in, in die glimlach! Wat had ik die oude dame graag nader willen leren kennen. Maar op het postkantoor namen ze geen Amerikaanse munt en Hollands nog minder. Toen zocht ik maar zo’n klein geldwisselkantoor op en daar kreeg ik voor een dollarbriefje Engelse munt en betaal hiermee mijn stamps op het postkantoor.
Wat later dacht ik: Waar blijf ik nu met dat beetje Engels geld. Ik weer naar dat kleingeldkantoor en leg daar voor het foreign loket mijn Engelse geld neer en de paar Hollandse guldens er naast. Maar toen hij dat Hollandse geld zag moest hij eerst nog nazien wat de koers was.
“t Is vreemd, maar ik had een kaart die diende voor de logieskosten hier. Daar staat in zeven talen dezelfde mededeling op, maar niet in het Hollands. Ik geloof dat ik zo bijtijds mijn kamer maar eens opzoek. Van voormiddag kon ik mijn kamer niet eens vinden! Daar zie ik zo’n witschort aan ’t boenen. Ik ga vlak voor haar staan:”Roem twenty sevn?”Ik had gezien dat ik kamer 27 had. Dat begreep ze dadelijk en wenkte me langs een andere trappenrij naar mijn kamer.
Zaterdag 24 april
Ontbijt achter de rug. Een bediende tikte me op de mouw:”Breakfast”. Goed, ik naar de diningroom. Een zusje komt bij mij, zegt een paar onverstaanbare woorden. Ik zeg op de klank af één  van de woorden na en ze gaat weer heen. Ik denk nog: ’t zal me benieuwen wat er nu gaat gebeuren. Er wordt mij een bordje havermout gebracht. Gauw op. Dit wordt weer weggehaald en men brengt mij een gebakken ei met wat gebakken spek. Na een kop koffie ga ik naar de smokingroom en straks zal de auto wel komen die me naar het station brengt. Zou Dika goed geslapen hebben?

23-01-2009 om 10:47 geschreven door Hetty  

22-01-2009 om 22:52 geschreven door Hetty  

 foto Jan Hendriksen

Artikel in de Stentor:
RUURLO - De grachten rond kasteel Huize Ruurlo vormen een perfecte locatie om de schaatsijzers onder te binden. En dat deden Ruurloërs ook, hoewel er geen baantje van vierhonderd meter ligt. Oudejaarsdag en ook gisteren gingen velen hier even het ijs op.
Dit leverde ook een schitterend winters tafereel op. Alle gesteggel over de locatie van een natuurijsbaan die Ruurlo de afgelopen week in zijn greep hield, werd zo naar de achtergrond verdrongen. Wat er nog ontbrak was een koek- en zopietent. Hoewel? De Ruurlose families Schouten, Reinderink en Brands hadden oudejaarsmiddag met hun kroost daar wat opgevonden. Een gasbrander verwarmde de glühwein en de chocomelk. Er werd zelfs al even geproost op Nieuwjaar.
 

Mijn eerste schaatspoging deed ik samen met Diny op het ondergelopen stukje weiland voor de boerderij op van die houtjes die met band om je laarzen vastgebonden werden.  Het viel niet mee. We kregen een keukenstoel mee om niet steeds te vallen. Toch leer je het er aardig mee. Ik voel nog wel m’n ijskoude vingers wanneer je steeds die banden strakker moest trekken.
Later gingen we naar de Kranenburg naar de ijsbaan of naar de gracht bij een van de kastelen. Ik zie nog zo die dikke goudvissen voor me die waren vastgevroren in het ijs bij de Kieftskamp.
Bij Kasteel Vorden was meer te beleven en later wanneer ik in het weekend bij  Gerrie  in de Wildenborch was bleken daar de grachten bij kasteel de Wildenborch  een prima plek om ons op de schaats uit te leven.. Hier schaatsten vroeger ook de ooms en tantes uit de tien kinderen tellende Egginks-familie. Volgens mama was tante Mies de sportiefste van het spul.
In Hengelo leerden onze jongens de eerste beginselen. Vooral Gerhard was behoorlijk fanatiek. Nu heeft Robin voor het eerst de schaatsen onder en geniet van een echte winter.
Of ik nog schaats?.....Ik? Nee, ik waag me er allang niet meer aan. Wim begint ook meteen over z’n slechte enkels. De nieuwe generatie is aan de beurt.
Toen we in Emmen kwamen wonen heb ik de eerste paar jaar vrijwilligerswerk gedaan bij het Alfabetiseringswerk in Zwartemeer. Er was één jongeman bij die de puntjes graag op de i wilde leren zetten bij de spelling van het nederlands. Hij was zoveel vergeten. Hij kreeg individueel les van me in het Buurtcentrum.  Die eerste winter was er ook ijs. Hij had plannen om te gaan scheuveln. Ik had dat Drentse woord voor schaatsen nooit gehoord, maar het klonk wel leuk.
Toen hij de deur uit ging wenste ik hem dan ook veel plezier bij het schuveln. Stomverbaasd moest hij lachen. “Schuveln doe wij op de dansvloer, maar ik denke da’j  scheuveln bedoeld."

11-01-2009 om 12:05 geschreven door Hetty