Het begint zon beetje een zondagse gewoonte te worden: een kort fietstochtje gecombineerd met een bezoekje aan een of ander familielid. Of vrienden.
Dit weekend hebben we een ritje naar Bietje in gedachten wat voor haar des te aantrekkelijker lijkt omdat nichtje Nele daar logeert. Een telefoontje om te checken of het past, en weg zijn we, moeder en dochter. Ik vertrek niet onbeslagen ten ijs: een uitgeprinte route, de gps, water, een stuk fruit, een fietspomp, regenkledij, de gsm, het zit allemaal in mijn rugzak. Zon zak is natuurlijk niet bevorderlijk voor de aërodynamica, maar dat geldt evenzeer voor ons model fietsen.
Van in t begin loopt het al fout. De brug die ik in mijn hoofd heb blijkt niet dezelfde als op de kaart. Hierdoor rijden we al meteen de verkeerde richting uit. Maar het deert ons niet, het is lekker fietsweer, niet te warm, noch te koud. Ik heb geen gevoel voor richting en ruimte, en dat blijkt eens te meer. Een doorsteek draait uit op een omweg, links moet eigenlijk rechts ik heb duidelijk geen ingebouwde magnetische naald die me het juiste pad wijst.
Af en toe vragen we de weg, maar aangezien ik slechts twee richtingwijzigingen kan onthouden, rijden we binnen de kortste keren weer verkeerd. Er is iets met Heusden Brug: erover, erlangs? Ik weet het niet meer. We rijden op een dijk langs de waterkant. Rechts een schriel stroompje water, links weilanden. Een autoweg boven ons hoofd met een wegwijzer naar een parking maakt onszelf niet veel wijzer. Aan de linkerkant een onbekende kerktoren. Een zijweg leidt enkel naar een boerderij. Twee lege fietsen tegen een boom. Af en toe een tegenligger. Of twee. De gps brengt weinig soelaas, er resten ons nog evenveel kilometers als bij het begin. Plots zie ik recht voor mij twee torenspitsen. Heel vertrouwde.
Ik rijd verdorie richting Gent! Even later wordt dit door een passant bevestigd.
Rechtsomkeer dus. Ten langen leste vinden we de beoogde brug en dreef. Vanaf nu laten we ons leiden door de technologie opgeborgen in haar jaszak. Via een hoofdtelefoontje ontvangt ze de richtlijnen. De gps sommeert rechtsaf waar het naar mijn gevoel rechtdoor moet zijn. Kilometers later moeten we naar links terwijl ik pertinent zeker weet dat het nog rechtdoor is. We negeren dit dus. Even later krijgen we dezelfde oproep. Ze is er niet gerust in dus gehoorzamen we de gps, passeren een aangrenzende gemeente en arriveren van een totaal andere kant ons doel.
Bietje offreert ons een verfrissing. En ochgottekes voor mijn dochter, ze krijgt Nele pas te zien op het moment dat deze vertrekt, er is een vriendje op bezoek.
Een uur later zijn we paraat om de terugweg aan te vatten. Nondeku! Haar band staat plat. Vergeefs proberen we die op te pompen. Moet ik nu alleen naar Gent om de auto te halen? Of samen met de bus?
Na veel vijven en zessen en de helpende hand van mijn schone broer, slagen we er toch in het ventiel te repareren. De terugweg wordt opboksen tegen een fikse tegenwind. Wensen dat ik er nooit aan begonnen was. Afzien. Doorbijten.
Stram en stijf. Ai mijn achterwerk.
Stretchen. Rekken. Dat doet deugd.
Ik heb zes punten verdiend bij de Weight Watchers
Reacties op bericht (9)
12-05-2007
Niets beter,
als een malse biefstuk op de zadelpijnplaats ipv een zeemvel. . Nadien kan de hond er nog van genieten.
12-05-2007 om 20:41
geschreven door ollie
..
en ik vroeg me altijd af waarom we zoveel Ether verkochten op ons fabriekje. Later bleek dit te dienen om die zeemvelletjes die Venus vernoemt te ontvetten!
groetjes en een knuffel van
12-05-2007 om 15:30
geschreven door bojako
Inderdaad, Venusje...
en eens thuis onmiddellijk een ijskoud zitbad met Remy stijfsel blokjes erin en nadien een flinke klodder Sheriproct en de dag daarop terug de baan op.
12-05-2007 om 01:42
geschreven door Titipoes
10-05-2007
Tipje voor pijnlijke zitvlakjes
Renners trekken een broek aan met een lederlapje langsbinnen, een soort zeemvelletje, die ze voor de start van de koers inwrijven met nivea om zich te beschermen tegen zadelpijn. Oeps, nu heb ik ongewild gratis reclame gemaakt!
10-05-2007 om 20:21
geschreven door venus
..
Zo zie je maar, met de fiets is het altijd een beetje avontuur. Voor je het weet is het al snel avonduur en dan moet je nog terug op de pedalen. De vroegere fietsers legden een lap biefstuk in hun broek tegen pijn aan het achterste. Ik heb het ook maar van horen zeggen en weet ook niet wat ze daarna met het vlees deden. Saignant of bien cuit zal wel van de af te leggen afstand afgehangen hebben. Is het proberen waard. Groetjes van
10-05-2007 om 13:26
geschreven door Ludovikus
09-05-2007
Fietsen op de heide...
Niet op de heide maar langs de Schelde, die men ooit de blauwe rivier noemde. Ik ken die weg, Lieve, want ik woonde vlak bij het begin ervan, bij Gentbrugge-brug, in de Wolterslaan. Hoe vaak heb ik daar niet gefietst, en soms ook met tegenwind en sakkeren en zuchten... Ik reed meestal tot Schellebelle. Heusden brug, ken ik ook goed. Vroeger, in mijn kinderjaren, gingen we daar "paling in 't groen" eten. Waar is de tijd ! Où sont les neiges d'antan...
Blij dat ik je weer kan lezen. Was even je blog kwijt door een eigen stommiteit van mij.
Groetjes,
Walter
09-05-2007 om 16:45
geschreven door walter
Lieveke, indien je nu....
in aërodynamisch tenue en zonder ballast in je eigen stad even zou gaan rondtoeren op zoek naar iets treffelijks, waar het goed is te vertoeven, alwaar de Aziaten ons niet kwetterend voor de voeten lopen. Ergens waar je niet moet draaien en keren om te parkeren zodat Gumball Jack en Mus op tijd arriveren. Wat denkt je?
09-05-2007 om 15:03
geschreven door Titipoes
..
moedig mens....meer kan ik niet zeggen! Niet te veel weight watcheren hoor, ik wil binnenkort niet de enige 'rubensiaanse' zijn die opduikt!
09-05-2007 om 10:37
geschreven door bojako
*
Een madolleke (medaille voor de anderstaligen) voor moed en doorzettingsvermogen heb je verdiend Lieve. Moest je last hebben van zadelpijn, ik ken een goede dokter,hahaha. Knuffels van
09-05-2007 om 01:35
geschreven door huismusje/troubadoerke
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
