Al heb ik het nog niet met eigen ogen aanschouwd, er is daar veel veranderd sedert ik de Kameroense familie ontmoette. Ergens loopt een klein Lieveke rond, twaalf jaar oud. Tante Hermine, tante Odile, Zorro de jeugdvriend en zijn vrouw, zijn er niet meer. De kozijn, familie van vaderskant, met zijn bijzonder sympathieke vrouw en hun schattige kindjes, die recht over ons woonden, verhuisden lang geleden. Ernaast, op de hoek kwam een gezondheidscentrum. Centre de Santé staat er boven een rood kruis op de cementen muur, en het steegje werd nóg smaller
Nu ik de fotos herbekijk treft de armoede mij nog meer. Indertijd werd ik zo opgenomen in die familiale ambiance dat het mij niet echt opviel. Ik had ook geen maagdelijke kijk meer op het leven aldaar, aangezien ik voordien reeds in Burkina Faso (toentertijd nog Opper-Volta) en in Senegal verbleef.
Ik herinner mij die eerste cultuurschok bij het aanschouwen van de markt in Ouagadougou: de hompen vlees waaraan ontelbare vliegen zich ongegeneerd tegoed deden, de aasgieren op het dak, de modderige straten met ontelbare putten in het roodaarde wegdek, de scooters, de reclame voor coca cola Toen we weken later terug in de hoofdstad waren, leek alles pure luxe! Het leven op het platteland in hutten met een strooien dak, wat overigens veel koeler is dan een van zink, stond daarbij in schril contrast.
Mbombos huis was gemaakt van planken maar voelde ruim aan. In de huiskamer stond een ronde tafel met stoelen, een buffetkast en aan de andere zijde zelfs een heus salon. Plastieken emmertjes vingen in de hoeken het hemels water op dat bij een tropische bui door het dak sijpelde, zeg maar: stroomde. In het keukentje prijkte op enkele schappen het weinige huisgerei: een vijzel, wat kommen, twee potten, borden en lepels. Er waren ook nog twee slaapkamers maar ik heb nooit een duidelijk beeld gehad wie waar sliep. Thérèse, de dochter van Pols zus, en Makon, een zoon van nonkel Jacques, werden door mbombo als haar eigen kinderen grootgebracht.
Thérèse kregen we zelfs kado. Prends-la, elle est à vous Ik vond dat geen evidentie, maar zij hoopte op die manier een betere toekomst voor haar te bewerkstelligen. Ook Marthe, de zus, en een nicht met een kindje vonden daar een onderkomen. En tante Odile uiteraard, al was haar verblijf van tijdelijke aard.
Speciaal voor ons was ze vanuit Yaounde afgereisd om voor ons te koken. Haar man nam het haar niet echt in dank af. Ze was zijn tweede vrouw en favoriet. Polygamie bestaat daar nog steeds en al hebben velen het reeds afgezworen, wettelijk is het toegestaan. Vroeger had dit ook een sociale functie: het werk op het veld, in de compound, de aandacht en het koken voor de man en de opvoeding van de kinderen werd over allen verdeeld. In theorie lijken daar wat voordelen aan verbonden, maar in de praktijk zou ik nogal steigeren moest mijn echtgenoot op zekere dag met een nieuwe vrouw komen aanzetten! Zo despotisch! Gruwel! Maar dit laatste is natuurlijk utopie want in België is dit een strafbaar feit, bigamie genaamd, en bovendien ben ik manloos, dus valt er ook niets te delen
Nergens heb ik lekkerder vis gegeten dan diegene die tante Odile op de barbecue klaarmaakte, met veel ajuintjes. Het water loopt me weer in de mond, bij het idee alleen al. Het ongemak van de graten nam ik er met plezier bij.
Ze was zo blijmoedig! Ze leerde ons kruiden fijnmalen met een steen. En mijn reisgezellin Ariadne zal nu vast beweren dat ze een betere kok was dan ik!
Behalve koken maakte ze ook graag plezier. Ze was er altijd voor te vinden om ons in het plaatselijke café te vergezellen. En de biertjes gingen er vlot in, en waren meer dan een halve liter groot. Trouwens, Guiness smaakt ginder héél anders!
Haar ziekte en dood hebben me diep geraakt. Haar manier van zijn heeft zon indruk op me gemaakt, dat ik haar beeld voor altijd in mijn hart meedraag. Ik zal haar nooit vergeten
Meer dan een jaar was ik ontslaan van het haarvlechten. Voor haar twaalfde verjaardag mocht ze heur haar laten relaxen, dat wil zeggen, de kroes er uithalen. Ze zeurde daar reeds làng om, maar ik was er geen voorstander van, ook al bestond er een kinderversie, het bleef chemische troep.
In de zevende hemel bevond ze zich toen ze haar gladde coupe in de spiegel bekeek. Geen krulletje te bespeuren en volgens mijn kapster Paula zou dit kunstwerk zes maanden houden. Maar de uitgroei dan? Neen, ik zou dat wel zien, door het gewicht van het haar zou daar niets van te merken zijn.
Ze bleef gelukkig, ze had nauwelijks werk met der haar en ik was ook content, want het moeizame gepriegel om elke ochtend een toonbare coiffure te creëren was ook van de baan. Zalig!
Een tweede portie chemicaliën, vier maanden later, bleek haar lokken na een poos slecht te bekomen. Ze werden zienderogen korter.
Het sneed haar door het hart toen een andere kapper korte metten maakte met haar dos en de slechte plukken eruit knipte. Ik was verrukt, ze zag er pittig uit, met piekjes op haar hoofd.
Ook al gaat het zeer langzaam, haar groeit, dus op zekere dag moet ik mijn vlechtwerkzaamheden hervatten. Maar rust roest, en mijn vingers willen niet mee
Gezucht, gezweet, binnensmonds gevloekt, moeizaam vlecht ik op de Franse manier. Platte vlechtjes, tegen het hoofd, maar dan in een Afrikaans veelvoud. Gaandeweg krijg ik de smaak te pakken en kan ik mijn fantasie botvieren. Op den duur ben ik best tevreden met mijn creatie.
De volgende stap is: tientallen losse vlechtjes van twee à drie centimeter, opgevrolijkt met kleurrijke pareltjes. Dus begeven we ons spoorslags naar de Afrikaanse winkel. Deze vervult verschillende functies, het is een ontmoetingsplaats, vooral voor mannen dan, die daar hun drankje ter plaatse consumeren. Het is ook kapsalon, internetcafé en gewone winkel.
Die pareltjes zijn plastieken kralen die je kan openen en sluiten. Super handig!
Maar nu met de feestdagen in het verschiet wil mijn dochter verlengingen. Van de ene op de andere dag kan je zo een kort kapsel in een lang omtoveren.
Bij Onana kopen we twee zakjes kunsthaar. Ook speciale shampoo en haarcrème.
Afro-haar ziet er vrij van onderhoud uit, maar geeft wel degelijk veel werk. Voor je begint te kammen, wordt het best ingewreven met een oliehoudende crème. Eens uitgekamd, klop je het haar in model, zodat het egaal je hoofd omkranst. Wil je een perfect kapsel dan moet je het meermaals per dag in model brengen
Vlechtjes losmaken is een tijdrovend karwei.
Shampoo op basis van olijfolie. Dito crème. Kammen. Haardos in partjes verdelen. Streng vals haar in tweeën knippen. Een streng afhalen. Bevestigen. En daar beginnen de problemen. Hoe ging dit weer in zijn werk? Ik probeer met een knoop. Daarna met een twist. Twintig vlechten later herinner ik me dat ik een streng in twee moet verdelen, dwars op elkaar leggen en in elkaar moet draaien.
Wat daarna volgt: black out! Ik modder maar aan, maar weet dat het niet de geijkte methode is.
Dat is zeer ontmoedigend, want ik weet dat het niet lang zal houden. Hoe kan ik die werkwijze nu vergeten?
De tijd tikt, en ik moet haar naar de atletiektraining voeren. Het vraagt wat inspiratie om het onafgewerkte kapsel tot iets leuks te transformeren. Geen kat zal zien dat het nog niet af is
De volgende dag werk ik verder, maar eer ik de vaardigheid terug in de vingers heb! Puffen en blazen! Nu moet ik mijn werk onderbreken omdat ze met haar klas, zoals afgesproken, naar de film wil. Het lijkt goochelen, maar ook dit keer ziet het eruit als een afgewerkt geheel, met wat speldjes hier en daar Weer een dag respijt
De papa van mijn Jojootjes, heeft het thuisfront niet verwittigd dat hij komt. Alleen Mbombo, zijn moeder, weet ervan, zonder precieze aankomstdag weliswaar. Een strategie die hij de laatste tijd wel meer toepast en zijn wortels vindt in mijn eigen bezoek aan de schoonfamilie.
Ondertussen is het ruim veertien jaar geleden dat ik voet zette op Kameroense bodem. We hadden ons goed voorbereid, vaccinaties voor tyfus, paratyfus en gele koorts, voorzorgen tegen malaria, bagage vooruitgestuurd, onze kroonprins op het paspoort van de papa gezet, visum aangevraagd Als echtgenote van een onderdaan uit Kameroen bleek ik dit helemaal niet nodig te hebben , wist men op de ambassade, de wetgeving was recentelijk gewijzigd, dus kréég ik er ook geen. Mijn vriendin Ariadne, die ons zou vergezellen, diende deze formaliteit wel te vervullen.
In Douala geraakten vader, zoon en Ariadne probleemloos door identiteitscontrole en douane. Bij mij integendeel vielen ze over mijn visum. Eigenlijk over de ontsténtenis aan een visum. Ik had een invoervergunning voor mijzelf nodig dus. Ik mocht soebatten wat ik wou, ze lieten me er niet in, van die gewijzigde wetgeving hadden ze nooit gehoord. Mits het betalen van een veelvoud van de kostprijs van het Belgisch visum kon ik mijn reisgenoten vervoegen. Ik steigerde, was woest, maar uiteindelijk moest ik bakzeil halen en ruim smeergeld betalen.
De vertraging van onze vlucht met het gebakkelei aan de douane hadden heel wat tijd gekost en het was ondertussen aardedonker. De schemering valt daar plots en vroeg in de avond. We ronselden een taxi en het kostte ook veel gepalaver voor er een prijs overeen gekomen werd. Doch het bleef maar duren. Er kwam geen beweging in het voertuig. Er werd mankracht geronseld om ons in gang te duwen, zonder resultaat helaas. Of gelukkig, dacht ik bij mezelf.
We moesten dus overstappen naar een collegiale concurrent.
Toen we in het steegje, zelfs in de duisternis gaf het t gevoel van iets achteraf, bij de familie arriveerden, was iedereen verrast. Ze hadden ons niet meer verwacht. Met tientallen waren ze uren tevoren naar de luchthaven afgezakt, met een minibusje en een luidspreker om ons te verwelkomen, en onverrichter zake waren ze terug naar huis gekeerd. Tante Hermine had haar zus met veel leedvermaak uitgelachen, de langverwachte zoon kwam toch niet! Ze had het wel gedacht! Veel geblaat en weinig wol!
Tante Hermine in het steegje
Op voorhand had ik al heel wat verhalen over de familie moeten aanhoren, het ene al fantastischer dan het andere.
Magie is in Afrika alomtegenwoordig, had ik uit verscheidene bronnen vernomen, en dit bleek eens te meer waar.
Mbombo was dolgelukkig, we werden meegetroond van het ene huis naar het andere en moesten eten, eten, eten Het stond zo feestelijk uitgestald! Tot laat in de nacht was er gekwebbel en gehakketak, lang nadat wij ons ter ruste hadden begeven.
Ons onderkomen was een langwerpige studio, twee kamers achter elkaar met op het einde de badkamer, alles heel rudimentair. Het gebouw was opgetrokken uit steen, in tegenstelling met het onderkomen van zijn moeder, dat in hout was. Voor de constructie van dit huis had hij maanden aan een stuk geld opgestuurd. Mbombo kon niet steeds aan de druk van de familie weerstaan, dan had die dit nodig, dan die dat met het gevolg dat de bouw niet echt opschoot. Voor ons hadden ze twee bedden twijfelaars - bij elkaar gekregen en zelfs een kinderbedje en een kleerkast! De matrassen waren niet al te proper, maar daar sloten we de ogen voor, een laken erover, en hopelijk hield dit het vuil wat tegen. De intentie telde!
Mbombo voor haar huis
De douche was niet meer dan een gat in de grond, maar een ware luxe vergeleken met onze buren, die zich achter de woning moesten wassen
In allerijl zetten we ons aan t schrijven. Ik heb mijn huiswerk gisterenmiddag reeds gemaakt, mijn Jojootjes schieten pas na het avondeten in gang. Met de franse woordenboek bij de hand pennen ze hun wedervaardigheden van het voorbije jaar neer. Applaus voor de digitale fotografie, een up to date portret is zó geschoten en afgeprint.
Weken op voorhand echter hadden ze reeds gespaard en beslist: zoveel euros voor Mbombo, hun grootmoeder, en zoveel voor grand-mère, hun overgrootmoeder, Thérése, het nichtje en ook voor Alain, zijn kameraad.
Zij stift zelfs haar lippen en haar zoenafdrukken verfraaien haar epistel. Ook Noewi moet er aan geloven om zijn eigenste poottekening te zetten
Morgenvroeg vertrekt hun papa voor enkele weken naar Kameroen. Kerstmis in Afrika.
Bij 33°C lijkt dit een vreemde combinatie. Ja, ik heb het speciaal opgezocht, momenteel noteren we deze temperatuur. s Nachts daalt deze tot 25°C.
Van mijn eigen verblijf herinner ik me enkel de klamme vochtigheid, in juli hebben ze daar namelijk hun GROOT regenseizoen.
Wasmachines en droogkasten bezaten onze familie niet, dus was ik indertijd aangewezen op mijn eigen handvaardigheid, schrobben en de was te drogen hangen. In die vochtigheid wilde echter niets drogen! Een jeans doet er op die manier erg lang over
Ook het sanitair was rudimentair. In Douala konden we beschikken over een eigen douche en toilet. Maar voor de douche moest toch water gehaald worden aan de publieke kraan. Elektriciteit werd van de buurvrouw afgetapt.
Joram tussen de pindanootjes
In het dorp was er nog minder comfort. Het meest miste ik het brood. We maakten wel zelf onze koeken, maar die vielen me nogal zwaar. Geen water, geen energie. In de duisternis zag ik gelukkig niet welke insecten me belaagden.
De vreemdste dingen hebben we daar gegeten van stekelvarken tot rat.
Het was een weekje aanpassen maar nonkel Jacques heeft het enorm geapprecieerd dat ik mijn neus er niet voor ophaalde.
Baden in de rivier
Al heb ik wel mijn angstmomenten gekend. Op een bepaald ogenblik hoorde ik kinderen krijsen. Toen ik poolshoogte ging nemen zag ik mijn zoon in het midden van een colonne termieten zitten.
Razendsnel heb ik hem opgepakt en ontdaan van mieren. Twintig maanden oud en zich van geen kwaad bewust, had hij er geen hinder van ondervonden. Geen enkele beet!
Thuis, in Douala, was hij plots vermist. Voor het tot me doordrong hadden ze hem reeds terug gebracht, le petit Blanc. Want daar in Kameroen is hij even goed een buitenbeentje, sommigen voor, sommigen tegen, maar geen volbloed Afrikaan.
En daar heeft hij momenteel hier in België wel last van. Het begon eigenlijk met de gemeenteraadsverkiezingen en de opmars van het Vlaams Blok. Voor het eerst realiseerde hij zich ten volle dat zijn soort niet bij iedereen gewenst is. Ga terug naar uw land, kreeg hij te horen, alhoewel hij hier is geboren. Wat hem betreft ben ik kleurenblind, voor mij is hij mijn zoon, weliswaar met een bruin vel, maar hier opgegroeid, met onze Westerse Waarden, maar mijn vlees en bloed en met een mooie Afrikaanse erfenis...
Ik weet niet wat het is, maar tegenwoordig heb ik aan het einde van mijn geld nog een stukske maand over.
Mijn spaarsok aanspreken doe ik niet graag, dat is goed voor ene keer, ik pijnig mijn hersens dus op zoek naar een creatieve oplossing. Hiermee suggereer ik geenszins dat ik een armoezaaier zou zijn, ik moet gewoon de tering naar de nering zetten.
Sedert ik een aantal maanden geleden halftijds ging werken heb ik wat moeten inleveren op mijn inkomen. Daar tegenover staat dat ik, vergeleken met vorig jaar, een zee van tijd thuis kan doorbrengen. Dat is héérlijk. Jolien was dolgelukkig, vooral omdat mijn nachtdienst midden in de week wegviel. Joram had wat reserve, vreesde meer controle. Maar hij geeft nu toch toe dat het wel meevalt.
Het is zalig om samen te kunnen ontbijten en er te zijn als ze van school komen. En Joram houdt zijn ene vrije ouderloze avond als ik de late heb.
Mijn tieners worden zelfstandiger en toch heb ik het gevoel dat ik meer aanwezig moet zijn. Niet continu, maar beschikbaar.
Toen ze jonger waren nam de kinderoppas of de schoolopvang het dikwijls van me over wanneer ik moest werken. Leuk vond ik het niet, maar ik heb toch het idee dat ik toen meer vervangbaar was.
Nu ik erop terugkijk zie ik hoe stresserend die periode was. Ik kon niet altijd rekenen op een vaste babysitter, tijdens de examens was deze alvast niet beschikbaar. Gelukkig was er mijn nichtje Sofie, altijd bereid om in te springen, indien mogelijk.
Hoesten en snottebellen, ik was niet alleen bezorgd om hun gezondheid, maar ik kampte met de onzekerheid, zijn ze nu ziek of niet, zoek ik opvang of ga ik werken. Op mijn job rekenden ze ook op mij, dus gemakkelijk was het niet.
Qua ziekten en klachten ben ik uiterst streng voor mezelf, ik zal niet vlug plooien. En mijn kroost heeft gelukkig ook een ijzersterke gezondheid en manipuleert mij niet met psychosomatische klachten
Sedert zes jaar werk ik op een andere werkplek en nooit eerder werd ik zo in de watten gelegd. Voor we verhuisden sloeg de paniek bij me toe: nachtdiensten, meerdere laatavonddiensten, hoe zou ik dit kunnen verenigen met mijn thuissituatie? Met een immense dankbaarheid besef ik dat er op mijn werk zorg voor me wordt gedragen en dat doet zon deugd
Ik heb schitterende collegas, stuk voor stuk
Nu ik parttime werk, zie ik hen soms enkel op de teamvergadering.
En dat brengt me weer bij het begin van mijn verhaal. De lucratieve oplossingen die ik moet zoeken om de maand rond te maken.
De ingrediënten uit de diepvries verwerken tot een heerlijke maaltijd bijvoorbeeld.
Of tien procent korting krijgen bij de aankoop van een multi-verpakking vlees.
Ik mag dan niet vergeten de rest van die grote hoeveelheid in te vriezen .
Vanavond vond ik tien worsten, netjes in drie porties, boven óp de diepvries .
Om half twaalf is er aan de carpool afgesproken. Half twaalf, dat slaat een gat in de dag, dat veegt bovendien het middagmaal van de kaart. We zijn paraat voor de laatste basketbalwedstrijd. De laatste van de heenronde wel te verstaan. De laatste van dit kalenderjaar en tevens de laatste vóór de Grote Geestelijke inspanning van de examens.
Twintig minuten keuvelen, dan pas valt onze frank dat we best zouden aanzetten willen we tijdig in het Kluisbos arriveren. Mijn elektronische navigator heeft het ondertussen reeds berekend: ruim zesenveertig kilometer verder ligt ons reisdoel.
In een bescheiden colonne van drie wagens rijden we de parking af. Nauwelijks een straat verder verlies ik ze al uit het oog. Rechtdoor of rechtsaf? Gelukkig maak ik de juiste keuze en nu verlaat ik het kielzog niet meer! Het is wel een beetje lachwekkend als de eerste verkeerd rijdt en de rest argeloos volgt en we unaniem moeten omkeren
In de sportzaal moeten ze alles nog klaarzetten, twintig minuten voor de wedstrijd. Het voelt niet direct aan als een welkom. Ik ben de enige supporter en onwennig hang ik in het deurgat. De cafetaria bevindt zich ergens apart. Een trap leidt naar een turnzaal met vensters die uitgeven op het basketterrein, maar is duidelijk niet bedoeld als publiekelijke uitkijkpost.
Ik lonk naar de verplaatsbare tribunes die nog op hun kop staan. Zou ik zelf ? Resoluut verwerp ik deze gedachte, er zijn genoeg mannen beschikbaar maar geen ene is precies van plan mij als toeschouwer in de watten te leggen!
Ik heb me net tijdelijk op de trap geïnstalleerd als Joram me teken doet op de spelersbank plaats te nemen. Het mag van Reinhold, de coach.
Ik bombardeer mezelf dan maar tot mascotte die met haar geheime krachten de spelers zal aanzetten tot nooit geziene prestaties.
Van heel nabij hoor ik de te volgen strategie uit de doeken doen. De handen klinken tezamen en de strijdkreet One team! weergalmt.
Na luttele seconden zijn de eerste punten binnen. Een uitstekend begin. De tegenspelers volgen op de hielen, het wordt een spannende match. Van op mijn bevoorrechte plaats geniet ik met volle teugen en leef ik voor de volle honderd procent mee.
Tijdens de pauze glijden mijn gedachten af naar de eerste keer dat ik ging supporteren, toen ik me tussen de tegenpartij had gezet. Zonder het te weten natuurlijk, ik koos gewoon de meest bevolkte kant. Aan de andere zijde zat toen eerlijk gezegd nog geen kat. Ik was daar duidelijk niet op mijn plaats, er werd op ongepaste tijden geapplaudisseerd. Ik voelde me als in het hol van de leeuw met mijn eenzaam applausje op het juiste moment
Het derde kwart is ingezet en de score blijft gelijk op gaan. Ik vind het eigenlijk heel plezierig, daar op die bank De teamgenoten moedigen elkaar aan. Een heel gala aan emoties passeert de revue.
In de laatste tien seconden staan onze Black Bears vijf punten vóór. Door de zenuwen krijgen ze nog twee lay-ups te incasseren. Twee seconden voor het einde nemen ze een rebound en dribbelen naar het doel en dan klinkt het verlossende sein: we winnen met één punt verschil!
E i n d e l i j k !
Voor de eerste keer dit seizoen. Het is hen zó gegund, want telkens weer gingen ze ervoor
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
