Ik weet niet wat het is, maar tegenwoordig heb ik aan het einde van mijn geld nog een stukske maand over.
Mijn spaarsok aanspreken doe ik niet graag, dat is goed voor ene keer, ik pijnig mijn hersens dus op zoek naar een creatieve oplossing. Hiermee suggereer ik geenszins dat ik een armoezaaier zou zijn, ik moet gewoon de tering naar de nering zetten.
Sedert ik een aantal maanden geleden halftijds ging werken heb ik wat moeten inleveren op mijn inkomen. Daar tegenover staat dat ik, vergeleken met vorig jaar, een zee van tijd thuis kan doorbrengen. Dat is héérlijk. Jolien was dolgelukkig, vooral omdat mijn nachtdienst midden in de week wegviel. Joram had wat reserve, vreesde meer controle. Maar hij geeft nu toch toe dat het wel meevalt.
Het is zalig om samen te kunnen ontbijten en er te zijn als ze van school komen. En Joram houdt zijn ene vrije ouderloze avond als ik de late heb.
Mijn tieners worden zelfstandiger en toch heb ik het gevoel dat ik meer aanwezig moet zijn. Niet continu, maar beschikbaar.
Toen ze jonger waren nam de kinderoppas of de schoolopvang het dikwijls van me over wanneer ik moest werken. Leuk vond ik het niet, maar ik heb toch het idee dat ik toen meer vervangbaar was.
Nu ik erop terugkijk zie ik hoe stresserend die periode was. Ik kon niet altijd rekenen op een vaste babysitter, tijdens de examens was deze alvast niet beschikbaar. Gelukkig was er mijn nichtje Sofie, altijd bereid om in te springen, indien mogelijk.
Hoesten en snottebellen, ik was niet alleen bezorgd om hun gezondheid, maar ik kampte met de onzekerheid, zijn ze nu ziek of niet, zoek ik opvang of ga ik werken. Op mijn job rekenden ze ook op mij, dus gemakkelijk was het niet.
Qua ziekten en klachten ben ik uiterst streng voor mezelf, ik zal niet vlug plooien. En mijn kroost heeft gelukkig ook een ijzersterke gezondheid en manipuleert mij niet met psychosomatische klachten
Sedert zes jaar werk ik op een andere werkplek en nooit eerder werd ik zo in de watten gelegd. Voor we verhuisden sloeg de paniek bij me toe: nachtdiensten, meerdere laatavonddiensten, hoe zou ik dit kunnen verenigen met mijn thuissituatie? Met een immense dankbaarheid besef ik dat er op mijn werk zorg voor me wordt gedragen en dat doet zon deugd
Ik heb schitterende collegas, stuk voor stuk
Nu ik parttime werk, zie ik hen soms enkel op de teamvergadering.
En dat brengt me weer bij het begin van mijn verhaal. De lucratieve oplossingen die ik moet zoeken om de maand rond te maken.
De ingrediënten uit de diepvries verwerken tot een heerlijke maaltijd bijvoorbeeld.
Of tien procent korting krijgen bij de aankoop van een multi-verpakking vlees.
Ik mag dan niet vergeten de rest van die grote hoeveelheid in te vriezen .
Vanavond vond ik tien worsten, netjes in drie porties, boven óp de diepvries .
Reacties op bericht (4)
08-12-2006
..
ik ben volledig gestopt met werken toen onze jongste geboren werd (helemaal geen opvang, kribbes en onthaalmoeders waren er toen nog niet) en terug deeltijds beginnen werken toen de jongste zes was, op verzoek van mijn vroegere werkgever. Eerst elf uur en toen ik in 2001 weer besliste om te stoppen werkte ik weer bijna voltijds. Ik kon gelukkig wel elke dag stoppen om 4 uur en woensdag middag had ik ook vrij. Ik heb nooit een werkloosheidsuitkering gehad. 'Stempelen' was toen maatschappelijk niet verantwoord en stond slecht op je cv indien je later terug wou werken, zo was ik toch opgevoed. Onze kinderen denken ook dat het zal beteren naarmate de kinderen ouder worden, ik durf ze nu nog niet bang maken. Met tieners is het inderdaad hopeloos. Het staat nog in mijn geheugen gegrift. Brossen, want je bent er niet om ze de deur uit te krijgen. Thuiskomen van mijn werk en een stel tieners uitgestrekt voor de TV met de inhoud van mijn frigo op tafel... je moet het maar kunnen. Als je werkt heb je genoeg geld, maar geen tijd, en als je stopt met werken heb je tijd maar geen geld, een Catch 22 nietwaar? Gelukkig had ik een heel zuinige mama die met geld kon toveren en ze heeft me dat ook geleerd. Ik ben niet gierig, maar ik kan heel zuinig zijn als het moet. Maar iedereen moet een beetje meewerken en mijn ventje denkt al jaren dat elke dag zijn laatste is omdat zijn vader, grootvader en oom heel jong overleden zijn. Ik probeer hem erop attent te maken dat zijn Oma 97 geworden is en dat ons geld zo lang nog misschien moet meegaan. Ik moet wel toegeven dat het hoe langer hoe moeilijker wordt om met een vervangingsinkomen rond te komen hoor. Het is niet alleen bij u. Ik hou ook al jarenlang een huishoudboek bij en op eten kan je bijna niet uitsparen indien je niet elke dag filet pur eet. Bij ons is het vooral de post 'varia' die heel verraderlijk is. Geschenken, uit eten gaan, een terrasje.... Kinderen kosten nu eenmaal bakken geld. Ik had er ook graag meer gehad maar ben bij twee gebleven omdat we ons financieel niet meer konden veroorloven. Ik wou ze dan ook alles (in de mate van de mogelijke) laten doen wat ik niet had kunnen doen. Verder studeren, jeugdbeweging en al de rest dat erbij komt, zonder te overdrijven natuurlijk.
Het helpt misschien niet, maar als je hoort dat je niet alleen bent ben je misschien wat getroost!
Dikke zoen,
08-12-2006 om 21:51
geschreven door bojako
..
Wij maken hetzelfde mee met onze dochter. Een jongen van 16 en een meisje van 6. Moet ze alleen voor zorgen. Gelukkig springen wij een beetje bij. Maar bij ons groeien de bomen ook niet tot in de hemel. Die diepvries is anders wel een reuze griefke.
08-12-2006 om 18:15
geschreven door Ludovikus
07-12-2006
.
ik zie dat het bij super-creatievelingen zoals jij toch ook wel eens een steek(of een worst) valt...érg op het moment dat het je overkomt, je bent razend op jezelf om de verspilling, terwijl het een besparing had moeten zijn... maar toch, lieve Lieve...: het levert zo'n grappige anekdote op! doet goed om te horen dat je zo'n toffe collega's hebt, ben er zeker van dat jij ze ook in ere houdt. liefs,
07-12-2006 om 09:54
geschreven door paz
06-12-2006
Heel herkenbaar
Ik herken bijna alles in je relaas. Als alleenstaande moeder met twee kinderen, en dan als zelfstandige werken. Dat is nog een stapje verder hoor. En dan, van zelfstandige terugvallen op een invaliditeitsuitkering van een zelfstandige! Dan heb je in het begin ook veel maand over. Gelukkig waren mijn kinderen toen al de deur uit. Anders hadden het halve worsten geworden vermoed ik,hahaha. Je red het wel meisje, wij vrouwen zijn daar geweeeeldig in. Liefs van
06-12-2006 om 23:14
geschreven door huismusje/troubadoerke
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
