Ik heb zin in iets tropisch. Kwestie van een beetje te declimatiseren van een avondje lokaal filmplezier. Ik heb het gecheckt, het woord bestaat niet. Ik bedoel enkel dat ik wat tegenwicht nodig heb voor een aanrijding in Moscou, zo dicht bij mijn deur.
Een exotische bar dus. Eigenlijk wil ik naar The Mix, waar de Togolese uitbater heerlijke cocktails mengt, maar mijn gezelschap is dat een beetje ontgroeid. In de Mosquito Coast ziet het zwart van het volk, bij wijze van spreken dan, want nauwelijks een kleurling te bespeuren. We vinden een tafeltje aan de deur. Naast ons is een groep met bloemen omkranste meisjes neergestreken. Ik zit halverwege mijn Singapore-drankje ik heb de mojito kunnen weerstaan wanneer ik opmerk dat we in de kijker lopen. Er wordt vagelijk naar ons gewezen en uiteindelijk benadert een meisje ons met de vraag niet op haar te letten want ze gaat rare dingen doen. Met die jongen daar. Dat kadert in een aantal opdrachten. Of ze ging trouwen misschien? Ja! Binnen drie weken. Nu pas valt mijn oog op haar outfit. Een sportbroekje boven een legging. Een T-shirt met getekende munten.
Mijn gedachten vlieden naar mijn collega en de wilde verhalen over zijn vrijgezellenfeest. Hij moest onder andere stukjes van zijn kledij verkopen en hiermee zijn consumpties bekostigen. Om zo erg sjofel naar huis keren...
Er zijn al wat rondjes uitgeknipt zie ik nu. Andere mannen worden aangesproken om te poseren voor een erotisch standje, eentje van de velen op het blad. Cameras flitsen.
Even later wordt ons gevraagd in een vreemde taal een liefdesverklaring te noteren. In het zilver. Zwijgen is goud, spreken is... je weet wel.
Het ligt me niet vlot meer op de tong. Ik moet een poosje in mijn geheugen wroeten.
Mengwès wè ngandag, alo-em!
Ik hou veel van jou, mijn echtgenoot! In het Bassa, één van de talen uit Kameroen. En of ik daarmee scoor! Het wekt ook nieuwsgierigheid en ik moet bekennen dat de man gegaan, maar de herinneringen gebleven zijn. Dit laatste zeg ik natuurlijk niet luidop.
Voor haar doet het er niet toe.
En voor mij ook niet. Wat is, is. Daar kan ik niets aan veranderen.
De balans valt nog altijd positief uit, mijn keuzes hebben tot nog toe steeds tot een verrijking van mijn leven geleid...
Shame on you, Obama! had ze gezegd, en het zinderde nog na in mijn hoofd. Niet dat de Amerikaanse verkiezingsstrijd me zo na aan het hart ligt, maar zo af en toe vang ik toch wat op. Bij de democraten staan beide kandidaten voor vernieuwing: een vrouw of een zwarte, geen evidente keuze.
Barack Obama heeft bij mij een streepje voor, en bij mijn huisgenoten zelfs méér dan dat.
Ik herinner me Martin Luther King en zijn onvergetelijke woorden: "I have a dream..." Een wereld waarin iedereen gelijkwaardig is, ongeacht afkomst, kleur, ras of sexe... Het lijkt zo simpel, toch sluipen (voor-)oordelen zo gemakkelijk ons denken binnen...
Toen ik zo oud was als mijn dochter nu, had ik, geschokt door de moord op Robert Kennedy, een condoleance-bericht naar het Witte Huis geschreven. Twee maanden later ontving ik een bedankbriefje. De wereld, slechts een voorschoot groot!
Shame on you!, het spookte door mijn hoofd. Alleen, het was mijn naam die oorverdovend voor mijn geestesoog geblokletterd stond.
Schaam je, Lieve!
Vorig weekend kreeg ik namelijk het fietsrelaas, met voor mij pijnlijke afloop, in het boekje van de Pluimplukkers onder ogen. Een verhaal, van mijn hand nog wel, over een door de badmintonclub georganiseerde fietstocht waarbij ik moest gerepatrieerd worden. In feite gerecitieerd - een neologisme - want ik moest uiteraard niet terug naar mijn land, maar naar mijn stad gevoerd worden. In plaats van de loftrompet over mijn koene redder in nood af te steken, repte ik er met nog geen half woord over. Nochtans had de mens in kwestie met spijt in het hart een rustig atletieknamiddagje met zijn jongste moeten afbreken om mij in the middle of nowhere te komen ophalen.
Bovendien deed hij dit diezelfde avond nog eens over voor het meer Bourgondische deel van de festiviteiten. Aangezien ik met een plaaster mijn auto niet kon besturen, werd ik aan huis afgehaald. En terug gebracht.
Bij deze probeer ik het hier en nu goed te maken: bedankt lieve schone broer.
Medemenselijkheid en "brotherhood" is iets om in te kaderen, vind ik.
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
