Of ik toch niet een klein beetje verschoten ben, polst hij. Ik ben nog niet aan het eind van mijn ontkennende beweging of hij herneemt zijn act.
Lieve, tot u spreekt Nadia! dreunt hij met een grafstem. Plots gaat er een siddering door zijn lange lijf en verheffen zijn armen zich.
Zou ik geen goed medium zijn?
Kader van deze performance: mijn kamerdeur. Hij was op weg naar het sanitair...
Tijdens het avondmaal was hij reeds op de filosofische toer. Zijn laatste Harry Potterboek, waar ik nota bene in de prille ochtend van 21 juli anderhalf uur voor in de rij had gestaan, was finaal uitgelezen. Had de hoofdpersoon het nu overleefd, vroeg ik me af. Hij was niet geneigd het me te verklappen, hij wou mijn toekomstig leesplezier niet bederven. Ik stond toch nog een aflevering achter, probeerde ik hem te overhalen, en vroeg of laat zou ik toch het een of ander opvangen, hij moest zich niet inhouden, vond ik.
Zo kabbelde het gesprek zich een weg naar de eindigheid van het leven. En het begin van eventueel iets nieuw. Want, zo redeneerde hij, die maanden in de baarmoeder waren ook beperkt en voor je het wist was je tijd als foetus voorbij. Terwijl je daar in het vruchtwater lag te dobberen had je geen idee van het leven buiten je veilige cocon. Dat je het ooit zou moeten stellen zonder dat strengetje, dat je van alle levensnoodzakelijkheden voorzag. Zonder het geruststellende gue-douk, gue-douk van die immer aanwezige omfloerste hartenklop. Zonder die behaaglijke warmte en het zachte duister. Je wist niet beter of dit was hèt leven!
En dan, voor de een al wat later dan de andere, kwam je in een totaal nieuwe wereld terecht, onherroepelijk afgesneden van de vorige. Je ging door een donkere tunnel naar het licht. Het overdonderde je. Lucht zocht zich een weg naar je nagelnieuwe longblaasjes en je schreeuwde het uit
Vele jaren later, voor de een al vroeger dan de andere, zal je voor een nieuw afscheid van dit leven staan. Ook dan zal je niet weten wat je te wachten staat.
Maar hij is hoopvol. Het is vast iets goeds
Ook nu aan mijn kamerdeur loost hij zijn gedachten. Ik spoor hem aan zijn stem te dempen. Fluisteren valt hem zwaar. Wie weet hoe veel geesten hier rondwaren, gruwelt hij. Het zijn vast niet allemaal goede. Vind ik dat niet eng? Neen dus, ik heb ook geen last van radiogolven, die zijn er wel, maar ik zie ze niet.
Hij zag ooit een film mensenlief, wat heeft hij veel fantasie!
Van de verbeelding naar de proefondervindelijke wetenschappen is voor hem maar een kleine stap. Hij merkt op dat bij zijn gefezel de bassen geëlimineerd zijn. De lage tonen laten zijn stembanden trillen en hij gaat experimenteren met geluiden. Hij komt tot de conclusie dat hoge tonen niet zo ver dragen, maar daar ben ik niet zo zeker van, en op dit uur is het al helemaal niet wenselijk dat geluiden door muren dringen. Dus drijf ik hem naar hogere sferen, naar de tweede etage, opdat iedereen ongestoord kan genieten van een zalige nachtelijke rust
Eén uur in de ochtend. Hij komt me melden dat hij een onweerstaanbare drang voelt om zijn haar te kammen. Zijn ontembare, weelderige lokken, zoals hij ze beschrijft. Enige correctie is op zijn plaats. Eerstens heeft hij zijn dreadlocks ingeruild voor superkort kroezelhaar. Voor de leek hoeft hier geen kam aan te pas te komen. De insider echter wéét dat een afrokapsel, zelfs van deze minimale lengte, arbeidsintensief is.
Tweedens is hij behept met een familiekwaal, namelijk dat hij in de avonduren om nog te zwijgen over de nacht superactief wordt. Het kan verkeren, zei Bredero, want vroeger hield mijn troonopvolger mij in de prille ochtend uit mijn slaap, tegenwoordig voltrekt zich dit scenario des avonds. Ootmoedig moet ik erkennen dat ook ik moeilijk afscheid kan nemen van de dag. Zeker als het vakantie is
Hij heeft me een e-mail gestuurd en eindigt met de boodschap: Nu is het aan mama om mijn spannende bloedstollende verhaal op haar eigen manier af te werken. Origineel blijven en weg gaan, niet in Oceanië of Azië en al zeker niet in Afrika want Kuifje heeft daar reeds een spannend en inspirerend verhaal over verteld!
Op een half uur tijd heeft hij blijkbaar dit verhaal, dat me meer dan eens doet grijnslachen, in elkaar gebokst. Ik kan het ook nauwelijks geloven dat het van zijn hand is en tik de beginregels bij Google in. Ik krijg echter nul op het rekest, het is wel degelijk zijn eigen geesteskind
Uiteraard laat ik me verleiden en brei een vervolg aan zijn tekst. Zelfs mijn jongste laat zich hierdoor inspireren en kruipt in haar pen. Het resultaat is een detective die er mag wezen.
Een tijdje geleden lanceerde ik een sudoku-uitdaging. Ik had reeds geconstateerd dat het kleinste kamertje inspireerde tot het ter hand nemen van dergelijke puzzels, dus kopieerde ik er enkele. De competitie met mijn dochter resulteert momenteel in een gelijkstand. Bijna veertien en ik moet verdorie mijn best doen bij de driesterrenversie!
Ik koester nog steeds de voorbije vakantie-edities. Deze van de zonnige zomer met dagelijkse commentaar van elke huisgenoot; het fotoboek, anex herbarium, van het jaar daarop of het positief boekje waarbij we elkaar de hemel in prezen Het is me allemaal zo dierbaar!
De weergoden zijn me niet gunstig gezind. Vandaag toch niet. Ik pas mijn Nordic Walking outfit aan de loodgrijze lucht en de voorbije vlagen aan. De gestage stroom hemelvocht echter, een halfuur voor vertrektijd, doet ons besluiten het wandeltochtje af te zeggen en op hetzelfde moment komt ook de organisator tot dezelfde slotsom. Volgende week beter.
Hij die niet genoemd wil worden noodde me enkele dagen geleden uit voor een toneelstuk. De jongens met Daan Hugaert en Bob De Moor. We verkeerden een tijd in het ongewisse omtrent plaats en tijd van het gebeuren. Op de kaart prijkte een ander uur dan aangekondigd op de website. Het bleek om een extra uitvoering te gaan.
Afspraak om kwart voor tien vóór de ingang. Eens ter plekke is er niemand te zien. Ben je al enzovoort sms ik. Ik speur de omstanders af en herken niemand. Ik zie je staan maar ik sta binnen! krijg ik als antwoord. Mijn verraste reactie blijkt voor de verstuurder erg amusant gezien ik tot dusver onwetend ben omtrent zijn positie Kijk, diegene over wie je laatst schreef op je blog staat aan de hoek van de toog. Vraagtekens, waarover had ik het alweer? De kruidenier, het moet lukken dat we naast elkaar zitten. Dit keer zijn er geen gereserveerde plaatsen en worden de rijen heel gedisciplineerd volgens volgorde van binnenkomen ingevuld. Pal in het midden, schitterend!
Zaterdag zat ik in de Minard op de eerste rij, met mijn knieën tegen het podium dat zich op ooghoogte bevond. Vanuit kikvorsperspectief krijg je toch een vertekend beeld van het theaterstuk mocht ik toen ondervinden. Ik heb er een stijve nek en dito billen aan overgehouden
Maar vanavond geniet ik met volle teugen. In geestig Gents, niet te plat en goed verstaanbaar. Allebei schitteren ze in hun rol, daar in de wachtkamer bij de notaris na het overlijden van hun moeder in blijde verwachting van hun erfenis. Daan Hugaerts als maffioso broer, t is hem op het lijf geschreven. Hij zat negen maanden in de Nieuwe Wandeling, nota bene door een anonieme tip van zijn eigen ma die hem een lesje wou leren, alwaar hij een mondje Italiaans leerde. Dit resulteert in een poëtische declamatie van een recept voor ziti, een soort geribbelde pasta met pecorini. De andere broer, een verzekeringsmakelaar, is ook niet erg zuiver op de graat, want verdient een behoorlijk extraatje als huisjesmelker van nota bene het moederlijk huis. Dit leidt tot hilarische associaties van bebaarde Turkse huurders in tabbaard, lucratieve goede doelen voor B.V.s en parkeerplaatsen voor gehandicapten. Clichés en ideeëngoed van de gewone man in de straat in humoristische dialogen.
Mijn rubensiaanse vormen anderhalf uur in de krappe zetels geprangd leidt helaas tot verkrampte spieren, diezelfde die vorige zaterdag reeds geteisterd werden. Ik probeer me discreet in een comfortabeler positie te wringen, het brengt me geen soelaas. Op het einde van het stuk heb ik zin in een staande ovatie, gewoon om uit mijn stoeltje te kunnen ontsnappen
Nadien zakken we af naar t Sint Jacobs. Bij een glaasje wijn genieten we nog even van de act op het groot podium. De houten vloer voor de bar davert onder het dronken voetengeweld van een goedgemutste bodybuilder die ons zelfs komt omarmen. Erg gerust ben ik er niet in dus hou ik hem onopvallend met een half oog in de gaten.
Wat later gaan we op zoek naar een disc-jockey die in de Charlatan een performance geeft. De entree is naast het café en bedraagt drie euro. Ik krijg een papieren bandje om mijn pols. Het lijkt alsof er twintig jaar, of méér, uit mijn leven worden geknipt. Onweerstaanbaar trekken mijn gedachten naar die vakantie làng geleden waar ik voor het eerst een discotheek betrad. Bob Marley staat in mijn geheugen gegrift, en nu ligt hij weer op de draaitafel. We dwarsen een binnentuin, ondanks de zwangere regenlucht brengt het me in tropische sferen en we wurmen ons in een zaaltje waar een West-Vlaamse groep aan het werk is. Behalve discoballen bespeur ik enorme buizen met roosters aan het plafond. Lang leve de vooruitgang, volgens mij is het een afzuiginstallatie, volgens hem, mijn toneelgezel, een airco. Misschien is het een combinatie van beide, ik word in elk geval niet bedwelmd door de rook
In een ander zaaltje is een DJ in de weer met afro, reggae en konsoorten. Ware het niet dat ik omringd wordt door mensen die mijn dochter of zoon konden wezen zou ik me terug twintig kunnen wanen. Dit is echt mijn genre muziek. Onweerstaanbaar dus, en daar sta ik aan de zijkant, gehinderd door mijn rugzak want ik ben per fiets, te wiebelen. Boven mijn hoofd hangen lampen in bollen van rijstpapier. Hoe zoet de herinnering aan diezelfde verlichting in mijn kleine huisje! In het genadige schemerduister word ik niet als bomma gedetecteerd
Mijn moederlijke gevoelens dwingen me naar huis en ik baan me moeizaam een weg naar de uitgang. Er staat een immense rij te wachten aan de ingang Ondertussen hebben de hemelsluizen zich geopend en doorweekt tot op het bot kom ik thuis en constateer dat mijn oudste zijn goede voornemens niet heeft waargemaakt. Lang leve de mobiele telefonie waardoor ik hem aan onze afspraak kan herinneren. Tegenwoordig strekt mijn educatieve arbeid zich uit tot in de nacht. Gelukkig kan ik een punt zetten achter deze Gentse Feesten. Al is het een orgelpunt
Grauw begint de dag. Grijzige wolkenslierten aan het uitspansel. Van de beloofde zesentwintig graden is weinig te merken. Straks zal Ariadne me oppikken voor ons afspraakje bij de radioloog. Eigenlijk kreeg ik de uitnodiging vorig jaar reeds, maar van uitstellen want ooh wat zag ik er tegenop kwam welhaast afstel. Mijn brief is nog geldig, zo verzekert men me bij telefonische navraag.
Ze is wat te vroeg, Ariadne, want ze moet nog geld uit de muur halen, maar éér we er een vinden! Nieuwe zaken schieten als paddenstoelen uit de grond, andere sterven een stille dood en de bank die ik op het oog had, is niet meer. Mijn vertrouwde winkels, mijn artsen, mijn tachtigjarige buren, mijn cafeetjes ze gaan geen leven lang - het mijne - mee en soms vind ik dit geen prettig idee. Het voorraadje tandartsen zal uitgeput zijn tegen dat de mijne in pensioen gaat, want de nieuwe lichting trekt naar Nederland omwille van hogere honoraria en spreekuren overdag, zo meent hij. Ik heb ook al heel wat bakkers en slagers versleten. Vroeger leverden ze bij ons aan huis. Op de avondlijke broodronde kochten we meer dan eens restanten koek of taart aan een zacht prijsje. De zondagse pistolets met bruine suiker moesten wijken voor de chocobollen, een koek met bovenaan een laagje chocolade en gevuld met slagroom. Een delicatesse waaraan mijn vader meteen verslingerd raakte, toevallig ontdekt na onze wekelijkse eetlustopwekkende zwemactiviteit. Elke vrijdagavond gaf mijn moeder telefonisch haar boodschappenlijstje door aan de plaatselijke kruidenier, die zowat alles verkocht, een warenhuis avant la lettre. Hij is er nog altijd, op zijn vertrouwde hoek, al is het de zoon die intussen, jaren geleden, de winkel heeft overgenomen. Je kan er nog altijd snoepjes per stuk kopen. Keer op keer was het wikken en wegen aan welke zoete geneugten we ons zuur verdiend zakgeld zouden spenderen
Ik ben nog steeds klant bij de bank waar ook mijn vader zijn rekening had. Het gebouw werd sedertdien meermaals gerenoveerd en beveiligd, directeurs en bedienden volgen elkaar in een steeds sneller tempo op, bouwend aan hun carrière.
Op dit moment echter zijn we op zoek naar een Bancontact. Dààr! Een banklogo! Helaas, zonder geldmachien. Straks zijn we alsnog te laat op het rendez-vous. Ha, gevonden! Net voordat ik de glazen deur openduw, merk ik dat het een verzekeringskantoor betreft. Ariadne gebaart heftig. En dan zie ik het. k Stond er zowat met mijn neus tegenaan, de bankautomaat bevindt zich buiten, in de voorgevel.
We laten ons elk apart doorlichten, de fotos tonen niets verdacht, gelukkig maar.
Thuis boks ik vlug een salade in elkaar want ik dien in Tongerlo zoonlief op te halen. Vrijdagnamiddag, begin van het bouwverlof, E17 richting Antwerpen. Een combinatie waar ik niet echt naar uitkijk. Het is druk maar er zijn gelukkig amper files. Zonder problemen, zonder één keer fout te rijden, bereiken we het sportcentrum waar mijn oudste zich vijf dagen en nachten bekwaamd heeft in het basketballen. De stage is nog niet beëindigd, zo blijkt, hij moet nog deelnemen aan de plechtige diplomauitreiking. Hij heeft veel bijgeleerd en is een beetje van zijn a propos als een Amerikaanse coach hem een complimentje geeft en belooft zijn best te doen om hem in een college te krijgen. Gelukkig weet hij dit toch te relativeren, al geeft het hem toch een beetje vleugels!
We besluiten langs secundaire wegen de thuisrit aan te vangen. Liever mobiel onze tijd verdoen dan uitzicht- en bewegingloos tussen de vrachtwagens op de autostrade. Het wordt een echt avontuur. De GPS leidt ons op baantjes die we op vrijwillige basis nooit zouden volgen, maar nu zijn we vol vertrouwen, we komen wel terecht. Dorpen, velden, koeien, schapen, al dan niet zwart, het passeert allemaal de revue en het brengt me in vakantiesfeer. We hebben de tijd, so what! Maar wat ik ook probeer in te tikken, de snelweg kan ik blijkbaar toch niet vermijden, volgens mijn navigatiesysteem althans. Voortgaan op mijn richtingsgevoel, is het noodlot tarten, dus rijden we via Boechout Antwerpen binnen en net voor de Kennedytunnel de E17 op. Al bij al valt het aanschuiven op de ring mee, in geen tijd zijn we terug in Gent.
Opdracht volbracht. Oef.
Ik zou dat wel zien zitten: met een ganse zak snoep ons kinderen uitzwaaien
Me laten voeren naar mijn reisbestemming en aan niks anders denken dan aan de heerlijke tijd die me te wachten staat
Zwemmen, zeilen, bergen beklimmen, zonnen, spelen, ravotten, wandelen en niet moeten prakkiseren wat ik deze avond op tafel tevoorschijn moet toveren , denk ik.
Helaas, niet ik zit in die bus, maar mijn jongste.
In de vooravond had ze reeds uitgebreid afscheid genomen, privé, zonder pottenkijkers. Je begrijpt dat toch hé mams, ze gaan me anders uitlachen. Tiens, tiens, gisteren nog liepen we hand in hand door de winkelstraten. t Is te zeggen, ze hield mn mouw vast, dat was handiger. We liepen toen de mama van een vriendinnetje tegen het lijf. Oh, wat vond die ons schattig en hartveroverend. Eerlijk gezegd bereid ik me reeds twee jaar voor op een abrupt einde van mijn verheven positie. Een soort troonsafstand. Maar zover is het nog niet. Nog even mag ik genieten van de uitgebreide knuffels, de openlijke adoratie.
Kahlil Gibran zei het reeds: Je kinderen zijn je kinderen niet ze komen door je, maar zijn niet van je, ze behoren je niet toe, je mag hen je liefde geven maar niet je gedachten, want ze hebben hun eigen gedachten
Een tekst uit mijn jonge jaren, en o zo waar, maar wist ik veel, vroeger. Opvoeden is een evenwichtsoefening tussen loslaten en steun geven, tussen luisteren en instrueren.
Op dit eigenste moment is mijn dochter op weg naar Schwarzsee in Zwitserland. Laat je niet misleiden door het woord See want dat betekent meer en zwart verwijst naar de omringende wouden die zich vroeger in het water weerspiegelden.
Een brief schrijven hoef ik dit keer niet te doen. Vorig jaar wachtte ze daar dàgen op, en hij kwam pas op het einde van haar verblijf en dat gaf maar onrust.
Stipt om 22u zouden ze vertrekken vanavond. Na een valse start vallen de motoren stil. Straks moeten we onze kroost nog zelf naar Zwitserland voeren, schertsen we. Een halfuur later is het zover, achter de donkere raampjes ontwaren we wuivende armen, even later draaien ze de hoek om, de vakantie in.
De Ronde van Frankrijk in mijn achtertuin, zoals de collega die briefjes kleeft op het keukenapparaat Koffie Staat Klaar. Goeiemorgen Lieve, Kom ik nu ook in jouw Blog het benoemde. Als je het zo stelt, is het zonde dit gebeuren aan mij voorbij te laten gaan. En t is waar, ik koester kleurrijke herinneringen aan een dergelijke gelegenheid ergens in de regio van de Bossen van Vlaanderen. Het peloton was in een flits voorbij, maar de sfeer bleef
Een pitstop thuis tussen mijn nachtdiensten in confronteert me met gewijzigde verkeersborden. Met krijt staat genoteerd dat vanaf 9 juli niet meer mag geparkeerd worden in mijn straat. Vanaf zes uur in de morgen alstublieft. Zo stond het niet in de folder vermeld! Ik sta meteen op mijn achterste benen maar uiteraard zit er niks anders op dan me bij de feiten neer te leggen.
Dochterlief schuimt overdag de plaatsen met randactiviteiten af samen met een vriendin.
Te laat om nog een gezelschapsmens op de kop te tikken om me te vergezellen naar de Tour. Op mijn eentje dan maar, wat trouwens heel wat voordelen inhoudt! Ik ben zo vrij als een vogeltje!
De drukte aan de Heuvelpoort valt nog mee. Hoe dichter ik de aankomstzone echter nader, hoe compacter de mensenzee, dus zoek ik kalmere oorden op. Wat ik mis aan sportieve prestaties kan ik immers later voor de televisie inhalen. Ik ben een complete wieleranalfabeet en meer geïnteresseerd in de Tour-atmosfeer.
De publiciteitskaravaan zoekt zich luidruchtig een weg. Grappige wagentjes defileren op een halve meter afstand van mijn stelplaats. Wat een immense volksverhuizing! Zo ver mijn oog reikt staan opzichtige bussen aan de wegkant geparkeerd. Een gordijntje schermt de ingang af.
Uren geleden drong de Tour reeds mijn huis binnen zonder dat ik het besefte. Eerst dacht ik: ik heb een gaslek! Later: de buren zijn waarschijnlijk aan t barbecuen. Nu concludeer ik dat deze trage colonne gassen produceert die allerminst weldadig zijn en niet alleen mijn neus maar ook mijn longen infiltreren
Voor ik er erg in heb is de stroom publiciteitswagentjes gestopt. De tijd kabbelt voort. Jolien staat een heel eind verder, bericht ze me via SMS.
Maar dit terzijde. Ik geef me over aan mijn favoriete bezigheid: mensen bekijken. Een jongen duwt een winkelwagentje met twee bakken Jupiler, duidelijk boven zijn theewater, en maakt reclame voor het schuimende product. Een krullebol met zijn arm om een oudere man geslagen, eveneens goed in de wind, geeft in het Gents commentaar. Schijn bedriegt, ik denk niet dat hij voor hetzelfde geslacht valt.
Ik zie Patrick Dewael en ook Eddy Merckx.
Een ukkepuk krijgt van een kennis van de mama een hoedje. Héla! t Is om op te zetten hé! Er passeren jongelui in hesjes met opschrift foto, tv of radio.
Mijn linkerbuur zet een quasi-professionele boom op over de koers. Hij wordt via GSM geïnformeerd over de vorderingen van het peloton.
Tot ze op twee kilometer genaderd zijn. Er waart een zenuwachtige rilling door het publiek. Vier helikopters cirkelen boven de aankomstzone. Agitatie. Er wordt gefluisterd dat Tom Boone deze rit gewonnen heeft. Wat later wordt dit tegengesproken, Steegmans was hem luttele centimeters voor.
Wanneer de renners stapvoets mijn dranghekken passeren, realiseer ik me mijn schitterende positie. Ik zie hen van heel nabij. Ze lijken niet afgepeigerd! Integendeel, jonge goden met gladde bruine benen, hier en daar een spatadertje, en kleurrijke fietsmachines. De winnaars zijn er niet, die staan elders op een podium.
Ze is zenuwachtig. Kan zich niet goed concentreren op de film. Noewi schiet schichtig langs haar, hij voelt haar stemming aan. Ze moet even de hometrainer op om haar spanningen weg te fietsen.
Later is ze druk doende met het tekenen van een plannetje. Een soort routebeschrijving. Ruimtelijke oriëntatie is niet meteen haar sterkste kant. Tja, van wie heeft ze het!
Weken lang reeds telt ze af, synchroon met de aankomst van de tweede rit van de Ronde van Frankrijk. Een bord langs de ring geeft aan hoeveel dagen ons nog resten vóór de overrompeling. Gent op zijn kop.
Opgebroken straten, omleidingen, files, een teistering de laatste tijd.
Op 7-8-9 juli komen daar nog parkeerproblemen bij. Mensen, wat kijk ik dààr naar uit! Ik woon vlakbij de aankomst van de Tour de France!
Maar dààr ligt ze niet van wakker! Wat haar zo sterk bezig houdt is van orthodontische aard. Ze krijgt namelijk blokjes. Welke kleur zal ze kiezen? Roze? Blauw? Ze gaat voor zilver. Elke maand kan ze eventueel veranderen van kleur, bedenkt ze. Twààlf keer. Waaw.
Ze heeft het uiteindelijke resultaat reeds gevisualiseerd. Met kauwgom. Tussen het spleetje van haar voortanden.
Dat spleetje is in Kameroen nochtans goud waard, geldt als schoonheid. Maar zij wil er vanaf
Samen met haar voel ik ook kriebels in mijn buik. Meer bepaald om het prijskaartje van het onderwerp van haar zenuwen.
Ik ben zelfs nerveus in het kwadraat. Mijn troonopvolger is nog maar eens de hort op. Zijn vakantiewelzijn hangt nauw samen met het aantal nachtelijke uren buitenshuis of met de decibels van zijn muziekprogramma. Achteraf is het makkelijk zeggen: waar maakte ik me zorgen om! Maar midden in het verhaal weet ik niet hoe het afloopt en vreet de onrust aan me
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
