Ik zou dat wel zien zitten: met een ganse zak snoep ons kinderen uitzwaaien
Me laten voeren naar mijn reisbestemming en aan niks anders denken dan aan de heerlijke tijd die me te wachten staat
Zwemmen, zeilen, bergen beklimmen, zonnen, spelen, ravotten, wandelen en niet moeten prakkiseren wat ik deze avond op tafel tevoorschijn moet toveren , denk ik.
Helaas, niet ik zit in die bus, maar mijn jongste.
In de vooravond had ze reeds uitgebreid afscheid genomen, privé, zonder pottenkijkers. Je begrijpt dat toch hé mams, ze gaan me anders uitlachen. Tiens, tiens, gisteren nog liepen we hand in hand door de winkelstraten. t Is te zeggen, ze hield mn mouw vast, dat was handiger. We liepen toen de mama van een vriendinnetje tegen het lijf. Oh, wat vond die ons schattig en hartveroverend. Eerlijk gezegd bereid ik me reeds twee jaar voor op een abrupt einde van mijn verheven positie. Een soort troonsafstand. Maar zover is het nog niet. Nog even mag ik genieten van de uitgebreide knuffels, de openlijke adoratie.
Kahlil Gibran zei het reeds: Je kinderen zijn je kinderen niet ze komen door je, maar zijn niet van je, ze behoren je niet toe, je mag hen je liefde geven maar niet je gedachten, want ze hebben hun eigen gedachten
Een tekst uit mijn jonge jaren, en o zo waar, maar wist ik veel, vroeger. Opvoeden is een evenwichtsoefening tussen loslaten en steun geven, tussen luisteren en instrueren.
Op dit eigenste moment is mijn dochter op weg naar Schwarzsee in Zwitserland. Laat je niet misleiden door het woord See want dat betekent meer en zwart verwijst naar de omringende wouden die zich vroeger in het water weerspiegelden.
Een brief schrijven hoef ik dit keer niet te doen. Vorig jaar wachtte ze daar dàgen op, en hij kwam pas op het einde van haar verblijf en dat gaf maar onrust.
Stipt om 22u zouden ze vertrekken vanavond. Na een valse start vallen de motoren stil. Straks moeten we onze kroost nog zelf naar Zwitserland voeren, schertsen we. Een halfuur later is het zover, achter de donkere raampjes ontwaren we wuivende armen, even later draaien ze de hoek om, de vakantie in.
Reacties op bericht (7)
23-07-2007
Wat ..
kan een eenzame vader hier vertellen dat opweegt tegen al deze moederlijke wijsheden tenzij dit : wat geldt tegenover je kinderen geldt evenzeer onder echtgenoten men moet kunnen loslaten om niet losgelaten te worden.
23-07-2007 om 22:43
geschreven door Ollie
17-07-2007
wijs
Wat ben jij toch een wijze moeder, Lieve! Dan denk ik aan een afscheid van met een klas 14-jarigen op skivakantie : mijn schoonzus stond onverwachts naast mij omdat haar zoon als monitor meeging. Ik steek mijn hoofd in de nog openstaande bus en zeg:"Michaël, zeg jij nog even dag tegen tante Suzy?" Waarop de hele troep zich als op afspraak naar de raampjes aan mijn kant draait en "Dag tante Suzy!!!!" brult. Onze Michaël schaamde zich dood en ik lag dubbel van het lachen...Dik fout natuurlijk! Heb me nadien op zo'n 100.000 manieren verontschuldigd. Kus,
17-07-2007 om 15:11
geschreven door paz
16-07-2007
*
En nu gaat de mama liggen dubben: "Gaat ze geen dwaze dingen doen, eet ze wel goed, gaat alles naar wens zijn, gaat ze zich amuseren, gaat ze heimwee hebben, gaan ze daar goed op haar letten......? Enz enz. Been there, seen that, ongeacht dat we drommes goed beseffen dat we moeten loslaten en we dit ook doen, maar toch...... Wat Venus zegt is waar, wat bojako zegt is eveneens waar, maar moeder blijf je tot je laatste snik, en hoe oud je kinderen ook worden of zijn, het blijven je kinderen en je blijft je willens nillens zorgen maken, soms zelfs tegen beter weten in. En dat is ook een waarheid als een koe. Desondanks hoop ik dat je kan genieten van de kleine rustperiode. Kus van mus
16-07-2007 om 23:25
geschreven door huismusje
***
Liefhebben is loslaten, maar geestelijk blijven ze verankerd tot in de eeuwigheid!
16-07-2007 om 13:45
geschreven door Venus
14-07-2007
Ja,
dat zijn dan die beroemde oefeningen in loslaten en doen alsof je niet voortdurend met je gedachten bij hem of haar zijt. Je kan nog zo hard oefenen, maar dat eigenwijze hart laat nooit los.
Als zij maar de indruk krijgen dat ze hun vrijheid hebben, dan komen ze inderdaad naar je terug. Die ervaring heb ik jaren geleden al gemaakt.
Groetjes van
14-07-2007 om 00:09
geschreven door Michelly
13-07-2007
..
Als het een troost mag zijn Lieve...je moet ze inderdaad kunnen loslaten en geloof me vrij, ze komen dan later dubbel en dik terug
desalniettemin (mooi woord hé?) is de periode waar je nu in zit met je kinderen de meest moeilijke en geestelijk afmattende, daar ben ik me ook van bewust.
heel dikke knuffel en geniet even van de peis en vree....
13-07-2007 om 10:47
geschreven door bojako
Kinderen...
Mooie tekst, Lieve. Heb er meer voeling mee dan met je voorgaande.
Walter.
13-07-2007 om 10:05
geschreven door walter
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
