Grauw begint de dag. Grijzige wolkenslierten aan het uitspansel. Van de beloofde zesentwintig graden is weinig te merken. Straks zal Ariadne me oppikken voor ons afspraakje bij de radioloog. Eigenlijk kreeg ik de uitnodiging vorig jaar reeds, maar van uitstellen want ooh wat zag ik er tegenop kwam welhaast afstel. Mijn brief is nog geldig, zo verzekert men me bij telefonische navraag.
Ze is wat te vroeg, Ariadne, want ze moet nog geld uit de muur halen, maar éér we er een vinden! Nieuwe zaken schieten als paddenstoelen uit de grond, andere sterven een stille dood en de bank die ik op het oog had, is niet meer. Mijn vertrouwde winkels, mijn artsen, mijn tachtigjarige buren, mijn cafeetjes ze gaan geen leven lang - het mijne - mee en soms vind ik dit geen prettig idee. Het voorraadje tandartsen zal uitgeput zijn tegen dat de mijne in pensioen gaat, want de nieuwe lichting trekt naar Nederland omwille van hogere honoraria en spreekuren overdag, zo meent hij. Ik heb ook al heel wat bakkers en slagers versleten. Vroeger leverden ze bij ons aan huis. Op de avondlijke broodronde kochten we meer dan eens restanten koek of taart aan een zacht prijsje. De zondagse pistolets met bruine suiker moesten wijken voor de chocobollen, een koek met bovenaan een laagje chocolade en gevuld met slagroom. Een delicatesse waaraan mijn vader meteen verslingerd raakte, toevallig ontdekt na onze wekelijkse eetlustopwekkende zwemactiviteit. Elke vrijdagavond gaf mijn moeder telefonisch haar boodschappenlijstje door aan de plaatselijke kruidenier, die zowat alles verkocht, een warenhuis avant la lettre. Hij is er nog altijd, op zijn vertrouwde hoek, al is het de zoon die intussen, jaren geleden, de winkel heeft overgenomen. Je kan er nog altijd snoepjes per stuk kopen. Keer op keer was het wikken en wegen aan welke zoete geneugten we ons zuur verdiend zakgeld zouden spenderen
Ik ben nog steeds klant bij de bank waar ook mijn vader zijn rekening had. Het gebouw werd sedertdien meermaals gerenoveerd en beveiligd, directeurs en bedienden volgen elkaar in een steeds sneller tempo op, bouwend aan hun carrière.
Op dit moment echter zijn we op zoek naar een Bancontact. Dààr! Een banklogo! Helaas, zonder geldmachien. Straks zijn we alsnog te laat op het rendez-vous. Ha, gevonden! Net voordat ik de glazen deur openduw, merk ik dat het een verzekeringskantoor betreft. Ariadne gebaart heftig. En dan zie ik het. k Stond er zowat met mijn neus tegenaan, de bankautomaat bevindt zich buiten, in de voorgevel.
We laten ons elk apart doorlichten, de fotos tonen niets verdacht, gelukkig maar.
Thuis boks ik vlug een salade in elkaar want ik dien in Tongerlo zoonlief op te halen. Vrijdagnamiddag, begin van het bouwverlof, E17 richting Antwerpen. Een combinatie waar ik niet echt naar uitkijk. Het is druk maar er zijn gelukkig amper files. Zonder problemen, zonder één keer fout te rijden, bereiken we het sportcentrum waar mijn oudste zich vijf dagen en nachten bekwaamd heeft in het basketballen. De stage is nog niet beëindigd, zo blijkt, hij moet nog deelnemen aan de plechtige diplomauitreiking. Hij heeft veel bijgeleerd en is een beetje van zijn a propos als een Amerikaanse coach hem een complimentje geeft en belooft zijn best te doen om hem in een college te krijgen. Gelukkig weet hij dit toch te relativeren, al geeft het hem toch een beetje vleugels!
We besluiten langs secundaire wegen de thuisrit aan te vangen. Liever mobiel onze tijd verdoen dan uitzicht- en bewegingloos tussen de vrachtwagens op de autostrade. Het wordt een echt avontuur. De GPS leidt ons op baantjes die we op vrijwillige basis nooit zouden volgen, maar nu zijn we vol vertrouwen, we komen wel terecht. Dorpen, velden, koeien, schapen, al dan niet zwart, het passeert allemaal de revue en het brengt me in vakantiesfeer. We hebben de tijd, so what! Maar wat ik ook probeer in te tikken, de snelweg kan ik blijkbaar toch niet vermijden, volgens mijn navigatiesysteem althans. Voortgaan op mijn richtingsgevoel, is het noodlot tarten, dus rijden we via Boechout Antwerpen binnen en net voor de Kennedytunnel de E17 op. Al bij al valt het aanschuiven op de ring mee, in geen tijd zijn we terug in Gent.
Opdracht volbracht. Oef.
Reacties op bericht (6)
23-07-2007
GPS en kleine wegeltjes.
Vroeger als ik eens tijd had was het zowat en hobbie van mij om speciaal ergens een andere weg te volgen dan die ik gewend was en dan trachten op uw richtingsgevoel thuis te geraken. Heel wat mooie dingen gezien maar ook vaak ervaren dat het altijd dezelfde wegen zijn die naar Rome leiden.
23-07-2007 om 22:51
geschreven door Ollie
22-07-2007
Heimwee overvalt me, lieve Lieve...
Heimwee naar mijn kruidenierster met haar volgestapeld winkeltje, heimwee naar den Theo de slager waar mijn dochter steeds een bolletje gehakt of sneetje salami kreeg, heimwee naar mijn krantenwinkel en Cois de vismarsjang. Heimwee naar Wisj, die fantastische schoenlapper. Ze zijn er niet meer. Op rust of ter aarde besteld. Mijn bankfiliaaltje na 35 jaar gewoon gesloten, vervangen door gloednieuw transparant complex, met automatische diensten en roterend personeel. Ik ben geen stadloopster. In de centrumstraten zit ik meer in Holland of Duitsland dan in Vlaanderen. Kettingzaken, ik baal ervan. Een mens is toch veel meer dan louter consument of producent. Daarom die kruidenier van jou, koester hem en als je er langs gaat neem even het hart van Titi mee. Beloofd?
22-07-2007 om 00:57
geschreven door Titipoes
21-07-2007
rit
ik heb de rit met veel plezier meegereden en hoe plezant, als je stukken van dat parcours herkent! de zondagse pistolets met bruine suiker!!!chocobollen kenden wij niet, maar bij ons werden het later koffiekoeken. Het langs secundaire wegen laten leiden, door de gps : fantastisch!vorige maandag deden we het ook(heb er pas ene gekregen voor mijn verjaardag, iedereen had samengelegd) op die manier van zoersel naar een begrafenis in testelt , dat is inderdaad een kleine vakantie. Waw! Joram loop nog steeds op wolkjes met zo'n compliment zeker? Hij moet dan wel heel erg goed zijn...Als het feest doorgaat horen we er vast nog van. Alleszins : proficiat! Liefs,
21-07-2007 om 10:26
geschreven door paz
20-07-2007
Hey Lieve,
ben weer eens komen bijlezen , en ben blij dat je terug aan het schrijven geslagen bent. Ik kwam maar kijken elke dag en het duurde zo lang, zodat ik dacht dat je voor een maand op verlof was of zoiets! Nu ja, als je daartoe de kans zou hebben, je niet bedenken!
Groetjes van
20-07-2007 om 18:52
geschreven door Michelly
hallo Lieve
Mijn complimenten voor je leuke schrijfstijl, ik heb genoten , eind goed al goed hé :))
Wens je nog een fijne vrijdag en tot ziens.
Groetjes Katrien
20-07-2007 om 01:56
geschreven door katrien
..
Weeral een tijdje gerust na de doorlichting. Aan bankautomaten is er bij ons geen gebrek, vier in een straal van honderd meters, maar meestal zijn er drie buiten werking. Ben regelmatig komen kijken, ik mis je fietstochtjes met je gasten. Groetjes van ons beiden.
20-07-2007 om 00:56
geschreven door Ludovikus
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
