Eén uur in de ochtend. Hij komt me melden dat hij een onweerstaanbare drang voelt om zijn haar te kammen. Zijn ontembare, weelderige lokken, zoals hij ze beschrijft. Enige correctie is op zijn plaats. Eerstens heeft hij zijn dreadlocks ingeruild voor superkort kroezelhaar. Voor de leek hoeft hier geen kam aan te pas te komen. De insider echter wéét dat een afrokapsel, zelfs van deze minimale lengte, arbeidsintensief is.
Tweedens is hij behept met een familiekwaal, namelijk dat hij in de avonduren om nog te zwijgen over de nacht superactief wordt. Het kan verkeren, zei Bredero, want vroeger hield mijn troonopvolger mij in de prille ochtend uit mijn slaap, tegenwoordig voltrekt zich dit scenario des avonds. Ootmoedig moet ik erkennen dat ook ik moeilijk afscheid kan nemen van de dag. Zeker als het vakantie is
Hij heeft me een e-mail gestuurd en eindigt met de boodschap: Nu is het aan mama om mijn spannende bloedstollende verhaal op haar eigen manier af te werken. Origineel blijven en weg gaan, niet in Oceanië of Azië en al zeker niet in Afrika want Kuifje heeft daar reeds een spannend en inspirerend verhaal over verteld!
Op een half uur tijd heeft hij blijkbaar dit verhaal, dat me meer dan eens doet grijnslachen, in elkaar gebokst. Ik kan het ook nauwelijks geloven dat het van zijn hand is en tik de beginregels bij Google in. Ik krijg echter nul op het rekest, het is wel degelijk zijn eigen geesteskind
Uiteraard laat ik me verleiden en brei een vervolg aan zijn tekst. Zelfs mijn jongste laat zich hierdoor inspireren en kruipt in haar pen. Het resultaat is een detective die er mag wezen.
Een tijdje geleden lanceerde ik een sudoku-uitdaging. Ik had reeds geconstateerd dat het kleinste kamertje inspireerde tot het ter hand nemen van dergelijke puzzels, dus kopieerde ik er enkele. De competitie met mijn dochter resulteert momenteel in een gelijkstand. Bijna veertien en ik moet verdorie mijn best doen bij de driesterrenversie!
Ik koester nog steeds de voorbije vakantie-edities. Deze van de zonnige zomer met dagelijkse commentaar van elke huisgenoot; het fotoboek, anex herbarium, van het jaar daarop of het positief boekje waarbij we elkaar de hemel in prezen Het is me allemaal zo dierbaar!
De weergoden zijn me niet gunstig gezind. Vandaag toch niet. Ik pas mijn Nordic Walking outfit aan de loodgrijze lucht en de voorbije vlagen aan. De gestage stroom hemelvocht echter, een halfuur voor vertrektijd, doet ons besluiten het wandeltochtje af te zeggen en op hetzelfde moment komt ook de organisator tot dezelfde slotsom. Volgende week beter.
Hij die niet genoemd wil worden noodde me enkele dagen geleden uit voor een toneelstuk. De jongens met Daan Hugaert en Bob De Moor. We verkeerden een tijd in het ongewisse omtrent plaats en tijd van het gebeuren. Op de kaart prijkte een ander uur dan aangekondigd op de website. Het bleek om een extra uitvoering te gaan.
Afspraak om kwart voor tien vóór de ingang. Eens ter plekke is er niemand te zien. Ben je al enzovoort sms ik. Ik speur de omstanders af en herken niemand. Ik zie je staan maar ik sta binnen! krijg ik als antwoord. Mijn verraste reactie blijkt voor de verstuurder erg amusant gezien ik tot dusver onwetend ben omtrent zijn positie Kijk, diegene over wie je laatst schreef op je blog staat aan de hoek van de toog. Vraagtekens, waarover had ik het alweer? De kruidenier, het moet lukken dat we naast elkaar zitten. Dit keer zijn er geen gereserveerde plaatsen en worden de rijen heel gedisciplineerd volgens volgorde van binnenkomen ingevuld. Pal in het midden, schitterend!
Zaterdag zat ik in de Minard op de eerste rij, met mijn knieën tegen het podium dat zich op ooghoogte bevond. Vanuit kikvorsperspectief krijg je toch een vertekend beeld van het theaterstuk mocht ik toen ondervinden. Ik heb er een stijve nek en dito billen aan overgehouden
Maar vanavond geniet ik met volle teugen. In geestig Gents, niet te plat en goed verstaanbaar. Allebei schitteren ze in hun rol, daar in de wachtkamer bij de notaris na het overlijden van hun moeder in blijde verwachting van hun erfenis. Daan Hugaerts als maffioso broer, t is hem op het lijf geschreven. Hij zat negen maanden in de Nieuwe Wandeling, nota bene door een anonieme tip van zijn eigen ma die hem een lesje wou leren, alwaar hij een mondje Italiaans leerde. Dit resulteert in een poëtische declamatie van een recept voor ziti, een soort geribbelde pasta met pecorini. De andere broer, een verzekeringsmakelaar, is ook niet erg zuiver op de graat, want verdient een behoorlijk extraatje als huisjesmelker van nota bene het moederlijk huis. Dit leidt tot hilarische associaties van bebaarde Turkse huurders in tabbaard, lucratieve goede doelen voor B.V.s en parkeerplaatsen voor gehandicapten. Clichés en ideeëngoed van de gewone man in de straat in humoristische dialogen.
Mijn rubensiaanse vormen anderhalf uur in de krappe zetels geprangd leidt helaas tot verkrampte spieren, diezelfde die vorige zaterdag reeds geteisterd werden. Ik probeer me discreet in een comfortabeler positie te wringen, het brengt me geen soelaas. Op het einde van het stuk heb ik zin in een staande ovatie, gewoon om uit mijn stoeltje te kunnen ontsnappen
Nadien zakken we af naar t Sint Jacobs. Bij een glaasje wijn genieten we nog even van de act op het groot podium. De houten vloer voor de bar davert onder het dronken voetengeweld van een goedgemutste bodybuilder die ons zelfs komt omarmen. Erg gerust ben ik er niet in dus hou ik hem onopvallend met een half oog in de gaten.
Wat later gaan we op zoek naar een disc-jockey die in de Charlatan een performance geeft. De entree is naast het café en bedraagt drie euro. Ik krijg een papieren bandje om mijn pols. Het lijkt alsof er twintig jaar, of méér, uit mijn leven worden geknipt. Onweerstaanbaar trekken mijn gedachten naar die vakantie làng geleden waar ik voor het eerst een discotheek betrad. Bob Marley staat in mijn geheugen gegrift, en nu ligt hij weer op de draaitafel. We dwarsen een binnentuin, ondanks de zwangere regenlucht brengt het me in tropische sferen en we wurmen ons in een zaaltje waar een West-Vlaamse groep aan het werk is. Behalve discoballen bespeur ik enorme buizen met roosters aan het plafond. Lang leve de vooruitgang, volgens mij is het een afzuiginstallatie, volgens hem, mijn toneelgezel, een airco. Misschien is het een combinatie van beide, ik word in elk geval niet bedwelmd door de rook
In een ander zaaltje is een DJ in de weer met afro, reggae en konsoorten. Ware het niet dat ik omringd wordt door mensen die mijn dochter of zoon konden wezen zou ik me terug twintig kunnen wanen. Dit is echt mijn genre muziek. Onweerstaanbaar dus, en daar sta ik aan de zijkant, gehinderd door mijn rugzak want ik ben per fiets, te wiebelen. Boven mijn hoofd hangen lampen in bollen van rijstpapier. Hoe zoet de herinnering aan diezelfde verlichting in mijn kleine huisje! In het genadige schemerduister word ik niet als bomma gedetecteerd
Mijn moederlijke gevoelens dwingen me naar huis en ik baan me moeizaam een weg naar de uitgang. Er staat een immense rij te wachten aan de ingang Ondertussen hebben de hemelsluizen zich geopend en doorweekt tot op het bot kom ik thuis en constateer dat mijn oudste zijn goede voornemens niet heeft waargemaakt. Lang leve de mobiele telefonie waardoor ik hem aan onze afspraak kan herinneren. Tegenwoordig strekt mijn educatieve arbeid zich uit tot in de nacht. Gelukkig kan ik een punt zetten achter deze Gentse Feesten. Al is het een orgelpunt
Grauw begint de dag. Grijzige wolkenslierten aan het uitspansel. Van de beloofde zesentwintig graden is weinig te merken. Straks zal Ariadne me oppikken voor ons afspraakje bij de radioloog. Eigenlijk kreeg ik de uitnodiging vorig jaar reeds, maar van uitstellen want ooh wat zag ik er tegenop kwam welhaast afstel. Mijn brief is nog geldig, zo verzekert men me bij telefonische navraag.
Ze is wat te vroeg, Ariadne, want ze moet nog geld uit de muur halen, maar éér we er een vinden! Nieuwe zaken schieten als paddenstoelen uit de grond, andere sterven een stille dood en de bank die ik op het oog had, is niet meer. Mijn vertrouwde winkels, mijn artsen, mijn tachtigjarige buren, mijn cafeetjes ze gaan geen leven lang - het mijne - mee en soms vind ik dit geen prettig idee. Het voorraadje tandartsen zal uitgeput zijn tegen dat de mijne in pensioen gaat, want de nieuwe lichting trekt naar Nederland omwille van hogere honoraria en spreekuren overdag, zo meent hij. Ik heb ook al heel wat bakkers en slagers versleten. Vroeger leverden ze bij ons aan huis. Op de avondlijke broodronde kochten we meer dan eens restanten koek of taart aan een zacht prijsje. De zondagse pistolets met bruine suiker moesten wijken voor de chocobollen, een koek met bovenaan een laagje chocolade en gevuld met slagroom. Een delicatesse waaraan mijn vader meteen verslingerd raakte, toevallig ontdekt na onze wekelijkse eetlustopwekkende zwemactiviteit. Elke vrijdagavond gaf mijn moeder telefonisch haar boodschappenlijstje door aan de plaatselijke kruidenier, die zowat alles verkocht, een warenhuis avant la lettre. Hij is er nog altijd, op zijn vertrouwde hoek, al is het de zoon die intussen, jaren geleden, de winkel heeft overgenomen. Je kan er nog altijd snoepjes per stuk kopen. Keer op keer was het wikken en wegen aan welke zoete geneugten we ons zuur verdiend zakgeld zouden spenderen
Ik ben nog steeds klant bij de bank waar ook mijn vader zijn rekening had. Het gebouw werd sedertdien meermaals gerenoveerd en beveiligd, directeurs en bedienden volgen elkaar in een steeds sneller tempo op, bouwend aan hun carrière.
Op dit moment echter zijn we op zoek naar een Bancontact. Dààr! Een banklogo! Helaas, zonder geldmachien. Straks zijn we alsnog te laat op het rendez-vous. Ha, gevonden! Net voordat ik de glazen deur openduw, merk ik dat het een verzekeringskantoor betreft. Ariadne gebaart heftig. En dan zie ik het. k Stond er zowat met mijn neus tegenaan, de bankautomaat bevindt zich buiten, in de voorgevel.
We laten ons elk apart doorlichten, de fotos tonen niets verdacht, gelukkig maar.
Thuis boks ik vlug een salade in elkaar want ik dien in Tongerlo zoonlief op te halen. Vrijdagnamiddag, begin van het bouwverlof, E17 richting Antwerpen. Een combinatie waar ik niet echt naar uitkijk. Het is druk maar er zijn gelukkig amper files. Zonder problemen, zonder één keer fout te rijden, bereiken we het sportcentrum waar mijn oudste zich vijf dagen en nachten bekwaamd heeft in het basketballen. De stage is nog niet beëindigd, zo blijkt, hij moet nog deelnemen aan de plechtige diplomauitreiking. Hij heeft veel bijgeleerd en is een beetje van zijn a propos als een Amerikaanse coach hem een complimentje geeft en belooft zijn best te doen om hem in een college te krijgen. Gelukkig weet hij dit toch te relativeren, al geeft het hem toch een beetje vleugels!
We besluiten langs secundaire wegen de thuisrit aan te vangen. Liever mobiel onze tijd verdoen dan uitzicht- en bewegingloos tussen de vrachtwagens op de autostrade. Het wordt een echt avontuur. De GPS leidt ons op baantjes die we op vrijwillige basis nooit zouden volgen, maar nu zijn we vol vertrouwen, we komen wel terecht. Dorpen, velden, koeien, schapen, al dan niet zwart, het passeert allemaal de revue en het brengt me in vakantiesfeer. We hebben de tijd, so what! Maar wat ik ook probeer in te tikken, de snelweg kan ik blijkbaar toch niet vermijden, volgens mijn navigatiesysteem althans. Voortgaan op mijn richtingsgevoel, is het noodlot tarten, dus rijden we via Boechout Antwerpen binnen en net voor de Kennedytunnel de E17 op. Al bij al valt het aanschuiven op de ring mee, in geen tijd zijn we terug in Gent.
Opdracht volbracht. Oef.
Ik zou dat wel zien zitten: met een ganse zak snoep ons kinderen uitzwaaien
Me laten voeren naar mijn reisbestemming en aan niks anders denken dan aan de heerlijke tijd die me te wachten staat
Zwemmen, zeilen, bergen beklimmen, zonnen, spelen, ravotten, wandelen en niet moeten prakkiseren wat ik deze avond op tafel tevoorschijn moet toveren , denk ik.
Helaas, niet ik zit in die bus, maar mijn jongste.
In de vooravond had ze reeds uitgebreid afscheid genomen, privé, zonder pottenkijkers. Je begrijpt dat toch hé mams, ze gaan me anders uitlachen. Tiens, tiens, gisteren nog liepen we hand in hand door de winkelstraten. t Is te zeggen, ze hield mn mouw vast, dat was handiger. We liepen toen de mama van een vriendinnetje tegen het lijf. Oh, wat vond die ons schattig en hartveroverend. Eerlijk gezegd bereid ik me reeds twee jaar voor op een abrupt einde van mijn verheven positie. Een soort troonsafstand. Maar zover is het nog niet. Nog even mag ik genieten van de uitgebreide knuffels, de openlijke adoratie.
Kahlil Gibran zei het reeds: Je kinderen zijn je kinderen niet ze komen door je, maar zijn niet van je, ze behoren je niet toe, je mag hen je liefde geven maar niet je gedachten, want ze hebben hun eigen gedachten
Een tekst uit mijn jonge jaren, en o zo waar, maar wist ik veel, vroeger. Opvoeden is een evenwichtsoefening tussen loslaten en steun geven, tussen luisteren en instrueren.
Op dit eigenste moment is mijn dochter op weg naar Schwarzsee in Zwitserland. Laat je niet misleiden door het woord See want dat betekent meer en zwart verwijst naar de omringende wouden die zich vroeger in het water weerspiegelden.
Een brief schrijven hoef ik dit keer niet te doen. Vorig jaar wachtte ze daar dàgen op, en hij kwam pas op het einde van haar verblijf en dat gaf maar onrust.
Stipt om 22u zouden ze vertrekken vanavond. Na een valse start vallen de motoren stil. Straks moeten we onze kroost nog zelf naar Zwitserland voeren, schertsen we. Een halfuur later is het zover, achter de donkere raampjes ontwaren we wuivende armen, even later draaien ze de hoek om, de vakantie in.
De Ronde van Frankrijk in mijn achtertuin, zoals de collega die briefjes kleeft op het keukenapparaat Koffie Staat Klaar. Goeiemorgen Lieve, Kom ik nu ook in jouw Blog het benoemde. Als je het zo stelt, is het zonde dit gebeuren aan mij voorbij te laten gaan. En t is waar, ik koester kleurrijke herinneringen aan een dergelijke gelegenheid ergens in de regio van de Bossen van Vlaanderen. Het peloton was in een flits voorbij, maar de sfeer bleef
Een pitstop thuis tussen mijn nachtdiensten in confronteert me met gewijzigde verkeersborden. Met krijt staat genoteerd dat vanaf 9 juli niet meer mag geparkeerd worden in mijn straat. Vanaf zes uur in de morgen alstublieft. Zo stond het niet in de folder vermeld! Ik sta meteen op mijn achterste benen maar uiteraard zit er niks anders op dan me bij de feiten neer te leggen.
Dochterlief schuimt overdag de plaatsen met randactiviteiten af samen met een vriendin.
Te laat om nog een gezelschapsmens op de kop te tikken om me te vergezellen naar de Tour. Op mijn eentje dan maar, wat trouwens heel wat voordelen inhoudt! Ik ben zo vrij als een vogeltje!
De drukte aan de Heuvelpoort valt nog mee. Hoe dichter ik de aankomstzone echter nader, hoe compacter de mensenzee, dus zoek ik kalmere oorden op. Wat ik mis aan sportieve prestaties kan ik immers later voor de televisie inhalen. Ik ben een complete wieleranalfabeet en meer geïnteresseerd in de Tour-atmosfeer.
De publiciteitskaravaan zoekt zich luidruchtig een weg. Grappige wagentjes defileren op een halve meter afstand van mijn stelplaats. Wat een immense volksverhuizing! Zo ver mijn oog reikt staan opzichtige bussen aan de wegkant geparkeerd. Een gordijntje schermt de ingang af.
Uren geleden drong de Tour reeds mijn huis binnen zonder dat ik het besefte. Eerst dacht ik: ik heb een gaslek! Later: de buren zijn waarschijnlijk aan t barbecuen. Nu concludeer ik dat deze trage colonne gassen produceert die allerminst weldadig zijn en niet alleen mijn neus maar ook mijn longen infiltreren
Voor ik er erg in heb is de stroom publiciteitswagentjes gestopt. De tijd kabbelt voort. Jolien staat een heel eind verder, bericht ze me via SMS.
Maar dit terzijde. Ik geef me over aan mijn favoriete bezigheid: mensen bekijken. Een jongen duwt een winkelwagentje met twee bakken Jupiler, duidelijk boven zijn theewater, en maakt reclame voor het schuimende product. Een krullebol met zijn arm om een oudere man geslagen, eveneens goed in de wind, geeft in het Gents commentaar. Schijn bedriegt, ik denk niet dat hij voor hetzelfde geslacht valt.
Ik zie Patrick Dewael en ook Eddy Merckx.
Een ukkepuk krijgt van een kennis van de mama een hoedje. Héla! t Is om op te zetten hé! Er passeren jongelui in hesjes met opschrift foto, tv of radio.
Mijn linkerbuur zet een quasi-professionele boom op over de koers. Hij wordt via GSM geïnformeerd over de vorderingen van het peloton.
Tot ze op twee kilometer genaderd zijn. Er waart een zenuwachtige rilling door het publiek. Vier helikopters cirkelen boven de aankomstzone. Agitatie. Er wordt gefluisterd dat Tom Boone deze rit gewonnen heeft. Wat later wordt dit tegengesproken, Steegmans was hem luttele centimeters voor.
Wanneer de renners stapvoets mijn dranghekken passeren, realiseer ik me mijn schitterende positie. Ik zie hen van heel nabij. Ze lijken niet afgepeigerd! Integendeel, jonge goden met gladde bruine benen, hier en daar een spatadertje, en kleurrijke fietsmachines. De winnaars zijn er niet, die staan elders op een podium.
Ze is zenuwachtig. Kan zich niet goed concentreren op de film. Noewi schiet schichtig langs haar, hij voelt haar stemming aan. Ze moet even de hometrainer op om haar spanningen weg te fietsen.
Later is ze druk doende met het tekenen van een plannetje. Een soort routebeschrijving. Ruimtelijke oriëntatie is niet meteen haar sterkste kant. Tja, van wie heeft ze het!
Weken lang reeds telt ze af, synchroon met de aankomst van de tweede rit van de Ronde van Frankrijk. Een bord langs de ring geeft aan hoeveel dagen ons nog resten vóór de overrompeling. Gent op zijn kop.
Opgebroken straten, omleidingen, files, een teistering de laatste tijd.
Op 7-8-9 juli komen daar nog parkeerproblemen bij. Mensen, wat kijk ik dààr naar uit! Ik woon vlakbij de aankomst van de Tour de France!
Maar dààr ligt ze niet van wakker! Wat haar zo sterk bezig houdt is van orthodontische aard. Ze krijgt namelijk blokjes. Welke kleur zal ze kiezen? Roze? Blauw? Ze gaat voor zilver. Elke maand kan ze eventueel veranderen van kleur, bedenkt ze. Twààlf keer. Waaw.
Ze heeft het uiteindelijke resultaat reeds gevisualiseerd. Met kauwgom. Tussen het spleetje van haar voortanden.
Dat spleetje is in Kameroen nochtans goud waard, geldt als schoonheid. Maar zij wil er vanaf
Samen met haar voel ik ook kriebels in mijn buik. Meer bepaald om het prijskaartje van het onderwerp van haar zenuwen.
Ik ben zelfs nerveus in het kwadraat. Mijn troonopvolger is nog maar eens de hort op. Zijn vakantiewelzijn hangt nauw samen met het aantal nachtelijke uren buitenshuis of met de decibels van zijn muziekprogramma. Achteraf is het makkelijk zeggen: waar maakte ik me zorgen om! Maar midden in het verhaal weet ik niet hoe het afloopt en vreet de onrust aan me
De avond is zacht en noodt tot natafelen. Uit een rijke waaier aan ervaringen diept hij herinneringen aan zijn eerste schoolse jaren op. Hij kan zo boeiend en kleurrijk vertellen dat het me geen enkele moeite kost me de branievolle kleuter met zijn donkere deugnietogen voor de geest te halen.
Het is grootouderfeest en meester Leonardus splitst de klas met weidse gebaren in twee groepen: die mèt oma of opa en diegenen zònder. Hij hoort bij de laatste groep en mag naar de speelplaats. De anderen worden naar de eetzaal geloodst. Met de neus tegen de ruit probeert hij te ontwaren wat daar binnen gebeurt. Hij ziet tafels overladen met cake en wanneer die verorberd is wordt er een nieuwe lading aangevoerd. Hij wou dat hij met zijn ogen kon eten. Voor zijn smachtende blik worden de gordijnen met een snok dichtgetrokken. Op naar een ander venster. Daar voltrekt zich hetzelfde scenario. Zjoef, gordijnen dicht. De jaren hebben de belevenissen gekleurd, maar het gevoel was toendertijd wel echt: buitengesloten van iets leuk. Nu hij erop terugblikt beseft hij dat het de Kosovaartjes, de Kongoleesjes, de vreemde nationaliteiten waren die het zonder grootouders moesten stellen
Ooit heb ik een surogaat-oma opgetrommeld Ze bewaart nog steeds het geknutselde geschenkje.
Wat later worden de warme maaltijden plastisch omschreven. Ze worden unaniem als walgelijk en oneetbaar bestempeld. De soep, om en om gewalst, blijft aan de rand van de kom kleven en verliest zo volume. Lekkernijen van bij de bakker verhuizen naar de leraarskamer terwijl de kinderen kleffe aardappelen naar binnen werken. Op de speelplaats nipt de juf van haar Fanta ooo wat wekt dit goesting op!
In het derde leerjaar rijgt hij straf na straf aan elkaar. Hij pijnigt zijn hersenen op zoek naar een niet voor de hand liggend antwoord op de vraag wat er zoal in de dierentuin te bezichtigen valt. Dinausaurussen! Het wordt hem niet in dank afgenomen. Een dier uit het bos. Een olifant! In Azië toch, ja? De echtgenote van koning Boudewijn? Euhm hij twijfelt Koningin Philadelphia? De klas is te klein, juffrouw Ilse is heel boos, als sanctie vliegt hij naar het vierde leerjaar. Of deze juf weet wat haar volgend jaar te wachten staat: zon dommerik? En zo voelt hij zich ook: ontstellend dom.
Herinnering na herinnering passeert de revue. Om zijn verhaal kracht bij te zetten veert hij recht.
Met een kreet vol weerzin hipt hij omhoog. Bwakkes, eikes Vol afgrijzen kijkt hij van de half geplette slijmerige naaktslak naar zijn blote voet. Wacht maar, die moet er aan en hij stevent naar de keuken. Gewapend met het zoutvat gaat hij zijn belager te lijf. Het laat het weekdier onberoerd, het geeft geen krimp, het is immuun.
Hiermee komt er een abrupt einde aan het gezellig gekeuvel op het terras.
Uren later, de avond heeft plaats gemaakt voor de nacht, zit ik weer aan de tuintafel, onder mijn gele parasol. Hij heeft zijn beste tijd reeds gehad, de zonnige kleur is verschoten, het katrolkoord gebroken, het hout staat krom van de reumatiek. De buitenverlichting verkeert nog in een embryonaal stadium, de opgerolde draad bungelt in drievoud doelloos boven de dubbel openslaande deur. Ik behelp me met een stijlloze functionele looplamp die desondanks, in de nok van het scherm gehaakt, een warm feeëriek licht verspreidt.
Ik zit hier graag, omringd door bloemen en planten, half in het mysterieuze duister, met het geruis van de autoweg op de achtergrond. Het stoort me niet, geluiden klinken gedempter in de nacht.
Toch kan ik me nu moeilijk concentreren. Mijn ogen dwalen telkens weer over de witte muur en speuren naar glimmende sporen of donker afstekende silhouetten van die slijmerige veelvraten. Ze zijn dol op mijn lelies en dat heb ik helaas veel te laat in de gaten. Ik betrap ze op heterdaad terwijl ze met zijn vieren bloemknoppen consumeren. Ze laten zich niet zonder slag of stoot hun maaltje ontnemen, taai en onwrikbaar zuigen ze zich vast. Op veel sympathie van mijn kant kunnen ze niet rekenen, zonder mededogen pulk ik ze los, linea recta de slakkenhemel in
Mijn zout is op, maar de slakken niet...
Het lijkt er op dat deze meeting niet door zal gaan. Op het laatste moment kom ik te weten dat ze nog een taak heeft voor school. Tegen morgen of overmorgen, ze weet het niet precies. Een opdracht die ze reeds vóór de paasvakantie kreeg. Een boek lezen en daarvan op een Aviertje een synthese maken, in stripvorm. Ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan. Waarom heb ik het niet beter opgevolgd? Ik laat me steeds in slaap wiegen door die nee-ik-heb-niks-te-doen-voor-school annex controle van de agenda waar niets in stond. Ik zou beter moeten weten. De ervaring heeft me immers geleerd dat mijn dochter problemen onder de mat veegt en een struisvogelpolitiek hanteert: wat ik niet zie, bestaat niet!
In elk geval, na het ontbijt dat we samen op ons zonovergoten terras degusteren, besluit ze in haar schoolwerk te vliegen en s avonds na de wedstrijd zal ze nog een tandje bijsteken. Knutselwerk, zo bestempelt ze haar taak, doe ik pas nà het studeren!
Na enig wikken en wegen valt onze keuze voor de zondagsbesteding op een atletiekwedstrijd in Izegem. Aalst haalt het niet wegens minder keuze aan disciplines die ons interesseren.
Ik ga meteen in de weer voor het middagmaal. Het moet voedzaam en transportabel zijn. Een pastaslaatje met kip dus
Het beoogde vertrekuur halen we niet, het ging net zo lekker dat schoolwerk, dus
Het rijdt vlot op de E17 richting Kortrijk. Echter . Naarmate we westelijker rijden overtrekt de hemel en wanneer we onze bestemming bereiken is het helemaal grijs en miezert het. Ondertussen kom ik tot de ontdekking dat ze enkel haar trainingsvest meenam en niet haar broek, dat de regenkledij ook thuisbleef, dat ze niet aan verse sokken of pullover dacht. Wederom, ik ben kwaad op mezelf, had ik maar
Gelukkig heb ik twee regenschermen in de koffer liggen.
De atletiekpiste ligt in een groen kader, echt mooi.
Ze zal deelnemen aan verspringen, kogelstoten en discuswerpen.
Ik heb op dergelijke namiddagen al dikwijls nattigheid meegemaakt. Maar nog nooit als deze namiddag. Het hield niet op met regenen.
Hoe het zand aan je blijft kleven bij de landing van een middelmatige sprong, zonder handdoek om het af te vegen.
Hoe vies en nat een kogel in je nek aanvoelt.
Hoe droog een discus wordt met een natte handdoek
Mijn regenscherm lekt. Via naden en minuscule gaatjes plenzen regendruppels op mij. En op Jolien. Wij delen een eenpersoonsparaplu. Met enige afgunst kijken we naar de reuzenschermen op pikkel van de collegas. Een half-tent-regenscherm trekt mijn aandacht. Het ziet eruit als een overmaatse paraplu met zijflappen, voorzeker een visser! In die flappen zitten links en rechts ruitjes verwerkt. De man erin volgt de wedstrijd evenwel nog vanonder een extra regenscherm!
Mijn sportief meisje is verkleumd! Ze voelt de discus zelfs niet meer in haar handen. Ik probeer haar op te warmen met mijn mohair pull-over. Nadien ziet ze er pas uit als een verzopen kat, met die haartjes uit mijn pull op haar handen .. Ze voelt zo klam dat wrijven zelfs niet helpt. Uiteindelijk vinden we een oplossing. Armen uit de mouwen, handen onder de oksels, binnen de kortste keren is ze weer op temperatuur.
Het resulteert in een persoonlijk record voor discus
Die hele namiddag heeft het dus geregend. Zonder ophouden.
Toen we in Gent terugkwamen zag alles er verdacht droog uit. Mijn pluviometer een achtergelaten afwasbak wijst minimale neerslag aan Djeeeezes hopelijk heeft het in Aalst ook goed geplensd
Even heb ik de smoor in. Pol heeft de kinderen om vijf over twaalf gedropt. Het is namelijk moederdag. Alleen dit is niet om mij te plezieren, want niet ik word in de bloemetjes gezet, maar de moeders van zijn jonge gezin, namelijk zijn partner en de oma van de jongste kinderen. Het knaagt een beetje bij mijn telgen, ze voelen zich ietwat buiten spel gezet. Ze hebben reeds foufou gegeten, met kip, in een haastje, en daar sta ik dan met mijn opgespaarde honger, want zin in de mij ingebeelde brunch hebben ze niet.
Maar ik ken mijn pappenheimers, aan een aardbeientaart zullen ze niet kunnen weerstaan! En zo wordt mijn middagmaal alsnog gered.
We halen herinneringen op. Hoe ik indertijd voor de charmes van hun papa viel. Ik was de gedroomde moeder voor zijn toekomstige - kinderen, en ik, ik was verkocht.
Mijn allereerste moederdag bracht ik ei zo na kinderloos door. Als vanouds was ik tijdens het Hemelvaartweekend in Woluwe, waar de hele leefgroep deelnam aan de Special Olympics, een jaarlijks weerkerend sportief, sfeervol gebeuren. Het liefst begeleidde ik de atletiek, volgens mij het kloppende hart van dit evenement.
Pol had op zaterdagavond echter een optreden met zijn percussiegroep en collega An zou onze baby opvangen. Toen ik die zondagmiddag op mijn werkplek terugkwam, was mijn eerste bekommernis het thuisfront contacteren. Een GSM had ik toen nog niet en bellen vanuit de leefgroep kon ook niet, ik moest naar de telefooncel buiten het kasteeldomein.
Tot mijn teleurstelling was An nog niet langs geweest. Erger, ze bleek gewoon niet te bereiken.
Ik heb moeten wachten tot half negen s avonds eer ik mijn zoon terugzag. Mijn baby die net kon zitten en die ik meer dan drie dagen had moeten missen. Mijn allereerste moederdag. Zonder Kind.
An had met hem grote sier gemaakt bij haar familie, waar ze o ironie - moederdag vierde. Ze had geen idee van mijn grote gemis
Tegenwoordig meet het onderwerp van deze feestdag ruim een meter negentig. Hij is niet de enige die deelt in mijn moederlijke aandacht. Zijn zus, bijna drie jaar jonger, steekt hem qua lengte nèt niet naar de kroon, maar groeide mij heel recentelijk en letterlijk boven het hoofd.
Ze mogen er zijn, mijn troonopvolgers, en daarmee bedoel ik dat ze gezién mogen zijn. Ik ben een fiere moeder
Moederdag anno 2007. Fietszondag met dochter. Te velde genieten van een cocktail. Zij met exotische vruchten, ik een mojito.
Ze wil samen met familie vieren. s Avonds vinden we elkaar in een Turks restaurant: zij en ik, Boontje en zijn vrouw, Koekske en dochter. Heerlijk!
Veiligheidshalve nemen we de GPS mee. Stel dat we onze parkeerplaats niet terugvinden! We memoriseren elk een straat.
Ongelooflijk, na afloop weet ik niet meer waar ik de auto achtergelaten heb! Met een druk op de sleutel met afstandbediening hoop ik de pinkers te activeren, waarna het een fluitje van een cent zou moeten zijn mijn vehikel te lokaliseren. Het is eng. Belachelijk om me niet veilig te voelen.
Uiteindelijk rest ons niets anders dan de weg te vragen aan een koppel Ahum, ahum blijkbaar zijn we toch ongemerkt de parkeerplaats voorbijgelopen
Verhofstadt komt bij de hemelpoort.
Petrus schrikt zich een hoedje want zo vaak ontmoet hij daar geen hoge
politici.
Hij weet niet zo goed wat hij met hem aan moet.
Verhofstadt geeft aan dat zijn plaats toch echt in de hemel is.
Maar volgens de regels moet Verhofstadt, alvorens hij mag kiezen, een
dag in de hel en een dag in de hemel zijn.
Petrus leidt hem naar de lift en zet hem eerst bij de deur van de hel af.
De deur gaat open en Verhofstadt stapt meteen in de mooiste zee die hij
ooit zag en waar hij ook nog kan diepzeeduiken!
In de zee ontmoet hij bijzonder gelukkig ogende oude vrienden.
Ze schudden elkaars hand en praten volop over de goede oude tijd waarin ze beroemd en rijk werden.
Vervolgens duiken ze, na eerst een paar vissen te hebben gegroet, samen
verder.
Na afloop genieten ze van een diner met kreeft, kaviaar en champagne.
De duivel is ook aanwezig en blijkt een bijzondere en aangename man te
zijn
die
grapjes maakt.
Al met al is het zo'n heerlijke bijeenkomst dat de dag om is voor hij
het
in
de gaten heeft.
Zijn vrienden zwaaien hem uit als hij terug de lift instapt.
Als de
lift
weer open gaat komt hij in de hemel terecht.
In de 24 uur die volgen zweeft Verhofstadt tevreden van wolk tot wolk.
Er wordt gezongen en op de harp gespeeld en Verhofstadt zingt graag een
deuntje mee. Hij heeft het aardig naar zijn zin.
Als hij weer voor Petrus staat, vraagt die hem of hij een keuze heeft
kunnen
maken.
Verhofstadt denkt even rustig na en zegt: "Ik zou het nooit gedacht
hebben
hoor, en ik moet zeggen dat de hemel heerlijk was".
"Maar ik denk dat mijn plaats toch in de hel is bij mijn oude
vrienden."
Petrus begeleidt hem in de lift naar beneden en de deur gaat open.
Daar zijn zijn vrienden weer aan het duiken, nu echter in een vervuilde
zee,
er is geen vis te bekennen, ook geen koraal.
Er is bijna geen zuurstof meer. Zijn vrienden hebben teveel lood om
zich
heen om boven te kunnen komen.
Ze zitten vast in de vangnetten, ze kunnen geen kant meer op.
De duivel komt naar Verhofstadt toe en slaat een arm om hem heen.
"Ik snap er niets meer van", stamelt Verhofstadt. "Gisteren was het
hier
prachtig en aten we kreeft en kaviaar".
"We dansten en hadden een heerlijke dag! Wat is er gebeurd?"
De duivel kijkt hem aan, glimlacht en zegt: "Gisteren was het nog
verkiezingstijd. Vandaag heb je gekozen."
Het begint zon beetje een zondagse gewoonte te worden: een kort fietstochtje gecombineerd met een bezoekje aan een of ander familielid. Of vrienden.
Dit weekend hebben we een ritje naar Bietje in gedachten wat voor haar des te aantrekkelijker lijkt omdat nichtje Nele daar logeert. Een telefoontje om te checken of het past, en weg zijn we, moeder en dochter. Ik vertrek niet onbeslagen ten ijs: een uitgeprinte route, de gps, water, een stuk fruit, een fietspomp, regenkledij, de gsm, het zit allemaal in mijn rugzak. Zon zak is natuurlijk niet bevorderlijk voor de aërodynamica, maar dat geldt evenzeer voor ons model fietsen.
Van in t begin loopt het al fout. De brug die ik in mijn hoofd heb blijkt niet dezelfde als op de kaart. Hierdoor rijden we al meteen de verkeerde richting uit. Maar het deert ons niet, het is lekker fietsweer, niet te warm, noch te koud. Ik heb geen gevoel voor richting en ruimte, en dat blijkt eens te meer. Een doorsteek draait uit op een omweg, links moet eigenlijk rechts ik heb duidelijk geen ingebouwde magnetische naald die me het juiste pad wijst.
Af en toe vragen we de weg, maar aangezien ik slechts twee richtingwijzigingen kan onthouden, rijden we binnen de kortste keren weer verkeerd. Er is iets met Heusden Brug: erover, erlangs? Ik weet het niet meer. We rijden op een dijk langs de waterkant. Rechts een schriel stroompje water, links weilanden. Een autoweg boven ons hoofd met een wegwijzer naar een parking maakt onszelf niet veel wijzer. Aan de linkerkant een onbekende kerktoren. Een zijweg leidt enkel naar een boerderij. Twee lege fietsen tegen een boom. Af en toe een tegenligger. Of twee. De gps brengt weinig soelaas, er resten ons nog evenveel kilometers als bij het begin. Plots zie ik recht voor mij twee torenspitsen. Heel vertrouwde.
Ik rijd verdorie richting Gent! Even later wordt dit door een passant bevestigd.
Rechtsomkeer dus. Ten langen leste vinden we de beoogde brug en dreef. Vanaf nu laten we ons leiden door de technologie opgeborgen in haar jaszak. Via een hoofdtelefoontje ontvangt ze de richtlijnen. De gps sommeert rechtsaf waar het naar mijn gevoel rechtdoor moet zijn. Kilometers later moeten we naar links terwijl ik pertinent zeker weet dat het nog rechtdoor is. We negeren dit dus. Even later krijgen we dezelfde oproep. Ze is er niet gerust in dus gehoorzamen we de gps, passeren een aangrenzende gemeente en arriveren van een totaal andere kant ons doel.
Bietje offreert ons een verfrissing. En ochgottekes voor mijn dochter, ze krijgt Nele pas te zien op het moment dat deze vertrekt, er is een vriendje op bezoek.
Een uur later zijn we paraat om de terugweg aan te vatten. Nondeku! Haar band staat plat. Vergeefs proberen we die op te pompen. Moet ik nu alleen naar Gent om de auto te halen? Of samen met de bus?
Na veel vijven en zessen en de helpende hand van mijn schone broer, slagen we er toch in het ventiel te repareren. De terugweg wordt opboksen tegen een fikse tegenwind. Wensen dat ik er nooit aan begonnen was. Afzien. Doorbijten.
Stram en stijf. Ai mijn achterwerk.
Stretchen. Rekken. Dat doet deugd.
Ik heb zes punten verdiend bij de Weight Watchers
ZONDAG VOOR LIEVE KOFFIE GEMAAKT lees ik op het briefje. Op mijn ronde door het huis vond ik het bovenop de koffiezet. Het staat er zelfs in dubbel, in onbeholpen drukletters. Vertederend, vind ik, het geeft me een warm gevoel en ontlokt me een glimlach. Schatten zijn het, elk apart, en het maakt dat ik met een licht hart de nacht inzet.
Daarnet nog was de loeiharde muziek uit Donalds kamer een woordeloze kreet om eens langs te komen. Met afgewend gelaat zit hij televisie te luisteren. Is hij boos? Teleurgesteld? De magische woorden of het uitstapje met M & M leuk was, wekken hem tot leven. Hij gebaart honderduit, vraagt hoe het met mijn kiki is. Ze slapen al, maak ik hem duidelijk, het is al na elf uur. En mijn kinderen zijn al groot, toon ik met mijn hand boven mijn hoofd. Hij knikt begrijpend. Morgen, vertelt hij me nog in zijn SMOG-taal, gaat hij met mijn collega naar de koers kijken. Of ik hem s morgens wil scheren? Uiteraard! Deal!
Ik moet nog een communicatiemap lezen en voorbarig zet ik mijn handtekening nadat ik het document in vogelvlucht doorgenomen heb. Morgen, beloof ik mezelf, lees ik het serieus. En voor kritische bemerkingen op die andere procedure, met deadline op 11 mei, heb ik nog even tijd Alhoewel, de tijd vliedt snel
Sedert ik halftijds werk leef ik in een trager tempo waardoor alles dubbel zo snel lijkt te gaan. Het leven in sneltreinvaart De volgende ochtend probeer ik het eerste uur vol te proppen met klaarmaken van ontbijt, de was, de administratie Edoch voor het uur rond is ontwaakt onze Igor en overstelpt mij met vragen. Heb ik goed geslapen? Jaja, lekker. Heb ik hem gehoord vannacht? Ja, ik dacht van wel, heeft hij zijn dorst niet gelest aan het kraantje in de gang? Nee, dat kan niet, beweert hij, hij heeft de hele nacht geslapen. De suggestie alleen al maakt hem onrustig. Of hij volgende zaterdag naar huis mag? Tuurlijk, dat is een vast gegeven, stel ik hem gerust. Of hij mee mag op uitstap naar Zeebrugge? Euhm gaan we niet naar De Panne? Voor hem staat zee gelijk aan Zeebrugge in analogie met een vroegere ervaring. Juih! Ooooh ik zie u zooo graaaaag! En met een dikke kus onderstreept hij zijn uitspraak.
Diezelfde ochtend word ik op de hoogte gebracht van een dubbel overlijden. De twee overblijvende warmwatervissen hebben de geest gegeven. Ze liggen bewegingloos op de bodem van het aquarium. Het doet me twijfelen. Zijn ze wel echt dood? Drijven levenloze vissen normaliter niet aan de oppervlakte van het water? Het stemt me droef, net nu we een nieuwe thuis voor hen gevonden hadden!
Floris brengt me twee eieren. Ze zijn nog warm. Kakelvers dus. Hij meldt me dat een bruine en een zwarte kip nog in volle productie zijn. Aangezien Fritz op reis is, neemt hij spontaan diens taak over, namelijk de zorg voor het kiekenkot.
Even later dringt Mercis stem met vele decibels het huis binnen. Ze zit op de schommel naast Floris. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Bij het middagmaal blijkt dat ze zich ergert aan het gezaag van de ene, het geluiwammes van de ander, de privileges die ze naar haar gevoel moet ontberen. Soep in een kom die ze nadien moet afwassen weigert ze te eten. En het extraatje in de vorm van een curryworst, wat ze anders nooit versmaadt, wordt van de hand gewezen wegens veel te laat opgediend. Gelukkig wordt ze weer haar opgewekte en blije zelf wanneer de namiddagcollega verschijnt. Wat een metamorfose! Ze heeft warempel weer gevoel voor grapjes!
Héhé, zo eindigt mijn nachtdienst alsnog in schoonheid. Een dienst gewisseld met Syl, waarvoor oprechte dank. Vrijdagavond wou ik namelijk graag naar het Diontheater in Antwerpen, om mijn blogmaatje Paz aan het werk te zien. Ik had een uur onvoorziene omstandigheden ingecalculeerd, maar dit bleek ontoereikend om de files te overbruggen. Meer dan twee uur was ik omringd door vrachtwagens wier opschriften ik me zelfs niet meer herinner. Rechts. Voor. Achter. Stilstaand. Stapvoets. Danig uit mijn humeur arriveerde ik daar tijdens de pauze om slechts drie kwartier toneel te consumeren. Gelukkig bestond er nog zoiets als après-theatre waarbij al mijn ambetantigheden werden weggewassen, dankzij Jackies en Friedls wedervaardigheden.
Gisteren heb ik me onledig gehouden met het verbouwen van zijn computertafel. Eigenlijk had ik een nieuw exemplaar in mijn hoofd en was het de bedoeling met zoonlief in Ikea inspiratie op te doen. Maar voor hem hoefde het niet. Bricoleren dan maar. Ergens had ik nog een bon liggen waarmee ik een korting kon versieren indien ik met Visa betaalde. Op zon momenten is die echter onvindbaar. Zo heb ik al heel wat voordelen aan mijn neus voorbij zien gaan.
Ik ben best fier op mijn werk. Ook al heb ik per abuis acht in plaats van vier gaten geboord. Dat boren mocht maar tot op 13 millimeter diepte aangezien er een soort plastieken plug in moest passen. Ik heb geen gesofistikeerde apparatuur, dus moest ik het doen met een vrij onbetrouwbaar merkteken op mijn boor. Mijn misser had dààr evenwel niets mee te maken. Hoe nauwgezet ik alles ook had uitgedacht, toch was het me op een bepaald moment ontgaan dat ik in spiegelbeeld diende te denken. Gelukkig bevinden de mankementen zich aan de onderkant van het tafelblad. Slechts één keer zat ik er lossen door met mijn boor, maar dat kan ik met een soort pasta gemakkelijk retoucheren.
Vandaag valt er een kaartje van Hubo in de bus: Gelukkige verjaardag Lieve met een cadeautje van 10% korting. Ik ben dus te vroeg gaan klussen
Hoe dan ook, het is het eerste felicitatiekaartje
Ik geniet nog even van de laatste uren van mijn 53e levensjaar. Op 18 april, klokslag 6 in de avond, komt er een jaartje bij.
Mijn laatavonddienst is doorspekt met (voorbarige) verjaardagswensen, aangezien ik morgen niet kom werken. Echt hartverwarmend.
Izaèk valt me om de hals: Oh ik zie u zo graag! en vindt dat ik hem een kus moet geven. Ik haal hem uit zijn droom, t is de jarige die dit keer mag ontvangen, hé!
Met een alstublieft madam overhandigt Fabian mij een kaart vol ballonnen. Erg attent, en ik ben er heel blij mee. Ook ons Merci heeft iets op de computer laten uitprinten. Zij herinnert me eraan dat ik voorgaande jaren steevast trakteerde in een cafeetje in Oudenaarde. Met mijn parttime zal dit niet meer lukken, deel ik behoedzaam mee, maar ik breng wel iets mee naar de volgende turnles, op vrijdag. En opdat ik het niet vergeten zou, zet ze een kruisje op mijn hand
Met dit schitterende weer staan deuren en vensters dag en nacht wijd open. Bij wijze van spreken dan, want uiteraard maak ik er s nachts geen opendeurdag van. Willen of niet, op die manier komt er wel het een en ander binnengewaaid.
Insecten in alle soorten en maten bijvoorbeeld, vliegend en kruipend. Ik heb er niet echt erg in zelfs, zolang de intocht geruisloos verloopt. Een dikke zwarte vlieg die zich brommend een weg door de woonkamer baant slaagt er niet in dit clandestien te doen. Noewi ligt op vinkenslag.
Pas s avonds, wanneer de muggen op mij neerstrijken, heb ik spijt dat ik de flappen niet in het deurgat heb gehangen. Je kent ze wel, die repen gaas die gevleugelde wezens buiten houden. Mieren, spinnen en pissebedden hebben hier helaas geen boodschap aan.
Stof en zand, het blijft maar komen, maar gelukkig is het nog geen pluisjestijd. Sedert we een kat hebben ziet onze witte tuinmuur er niet meer uit. Wanneer Noewi op stap gaat vertrekt hij via de ladder. Het is echt een gek zicht hoe hij deze nuffig bestijgt, een metalig geratel vergezelt hem. Met een nauwkeurig berekende sprong belandt hij op het platte dak. Djjjjiiinnng dukkedukkeduk, zo klinkt het, want die ladder blijft ook niet stoïcijns tegen de muur staan. Vroeger nam hij de route via de klimhortensia, maar die is wat kramikkel geworden sedertdien.
Zijn weg terug verloopt over de wat lagere noordwestelijke muur. Hij neemt deze horde jammer genoeg niet rechtstreeks maar zet steevast zijn poten wat lager, dan eens hier, dan weer daar, tussen mijn bloempotten in. Afbrokkelend pleisterwerk en moddersporen zijn het gevolg. Zucht. Zucht
Ook de lichtstraat in de living, het raam dat over de hele breedte van het huis mijn uitzicht op de wolken vormt, draagt Noewis slijksporen. Ik durf de overstap van ladder naar dak niet te maken dus moet dit vanuit mijn slaapkamerraam gepoetst worden, met borstel en trekker op een zéér lange steel. Plezant, hoor, vooral als je weet dat de tuinslang enkel op de kraan in de kelder en deze op het terras kan aangesloten worden
Wat dwarrelt er zoal nog binnen? Het geruis van de autostrade, afhankelijk van de windrichting meer of min duidelijk op de achtergrond, vormt vooral s avonds een brug naar de buitenwereld. De trein laat zich ook geregeld horen, maar van kindsafaan vond ik dit een rustgevend geluid.
Waar ik de laatste dagen echter horendol van wordt is een bepaalde plaat die bij de buren grijs wordt gedraaid. Een plaat zeg ik, maar het zal wel een al dan niet harde schijf zijn. Mogelijks een ceedeetje of een empeedrietje. Ik heb niets tegen het nummertje. Het klinkt zelfs heel braaf. Het doet wat kleinkunst- of folkachtig aan en dat verwacht ik niet direct uit een studentenwoning. De dagen van de week passeren de revue, in het Engels. Is het een oefensessie voor Idool? Het studentje zingt het heeldertijd mee, van s morgens tot putje nacht. Ze heeft een mooie stem, daar niet van. Maar trop, is trop
Ik wil ook niet van mijn neus maken want binnenshuis heb ik ook zon productief geluidsvoortbrengend mens, dat de zon negeert. Hij sampelt dat het een lieve lust is. Uit stukjes muziek haalt hij fragmentjes die hij bewerkt op de computer. Hiermee maakt hij iets totaal nieuw. Geregeld moet ik tweehoog klimmen om hem eraan te herinneren dat we een goede hoofdtelefoon hebben, draadloos zelfs. Niet infrarood, wat toch beperkt, maar met een radiofrequentie, waarbij je vrijuit kan bewegen. En als orgelpunt, die vooruitziende moeder heeft zelfs de reservebatterijen opgeladen. Zo kunnen de buren, dat hoop ik toch, rustig slapen
Ik waan me aan zee. De zon koestert mijn gelaat. Het is twintig over twaalf na de noen en boven mijn hoofd wordt er gekrijst. Geen kindergejoel noch ruziënde visvrouwen evenwel. Ook geen donderend geweld van de golven. Geen zoutige lucht.
Een aantal meeuwen scheert door de lucht, uitbundig boodschappen naar elkaar toeschreeuwend. Dan zijn ze weg. Een tiental minuten later keren ze weer, cirkelen enkele keren boven mijn hoofd, luid misbaar makend om dan definitief uit mijn gezichtsveld te verdwijnen. Al ben ik dan een stadsmens, ik ken toch wel het verschil tussen duiven en meeuwen. De eersten roekoeën namelijk, en daar heeft dit geluid niets mee te maken.
Hoe komen ze zo ver landinwaarts? Putje winter kan ik me dat nog indenken, maar nu met deze meer dan lentetemperatuur? Heeft iemand ze op het middagmaal genood? Gisteren waren ze er namelijk ook op dit uur.
Mijn muren moeten nodig herschilderd worden. Maar de moed zinkt me in de schoenen bij de aanblik van de klimplanten. Sommigen hebben reeds vaste voet op mijn muur anderen durf ik niet scheiden van hun klimrek. Bovendien speel ik al sedert vorig jaar met de idee de strook aarde rond het terras nog te versmallen, maar ook daar zie ik geen beginnen aan. Voor die luttele centimeters dat ik mijn stoel verder kan schuiven Ik laat alles best bij het oude, zeker?
Zon, meeuwen, tuintafel een onweerstaanbare combinatie voor mijn draagbare peecee.
Mijn laptopje weigert echter halsstarrig connectie met het internet. Wat ik ook probeer, het lukt niet. Uiteindelijk wordt het zo koud dat ik naar de living verhuis, maar ook daar slaag ik er niet in een draadloze verbinding tot stand te brengen.
Andere prioriteiten nopen me mijn lappeke dicht te klappen en aan de kant te schuiven.
Na het avondmaal annex uitgebreide babbel met zoonlief klap ik mijn laptop weer open. Ik kan mijn ogen niet geloven: rechtsonder mijn scherm prijkt een icoontje dat duidt op internetactiviteit. Signaalsterkte goed, verbonden met mijn eigenste netwerk. Tovenarij
Hoe lang ik het water in de keuken ook laat lopen, het wordt niet warm. In de living wijst de thermostaat een temperatuur van 16 graden aan. Het vlammetje in de display geeft aan dat de brander in werking is. De toestellen voelen echter koud aan en de gasmeter telt geen verbruik aan. Zucht. Er is iets mis dus.
Ze slaapt nog en ik moet haar kamer door om de bulex te controleren. Te weinig druk, merk ik, en draai het waterkraantje open, tot het wijzertje een druk tussen 1 en 2 aanwijst.
Helaas, warm water en een hogere temperatuur levert me dit niet op. Gelukkig werkt mijn internet ondertussen weer waarvoor ik mezelf maar weer eens een dikke pluim geef en is het een fluitje van een cent het juiste telefoonnummer op de kop te tikken. 24 uur op 24 staan ze ter mijner beschikking, maar helaas er zijn wat zieken, dus ten vroegste woensdag aanstaande kunnen ze bij mij langs komen.
Een ramp is dit niet, de zon schijnt, dus straks wordt het vanzelf wel warmer. En van een ketel water op te zetten om mij te wassen ga ik ook niet dood.
Ik heb jaren zonder douche geleefd en dat heeft mijn creativiteit aangescherpt. In de zomer met de tuinslang, sauna na een sportactiviteit, haar wassen in de keuken aan de pompsteen, zalig genieten van een bad bij één van mijn zussen, knoeien met teiltjes vóór de gasconvector, elke douche op verplaatsing was meegenomen. Ik vond het zelfs niet erg in die tijd en genoot van al mijn uitvindingen. Een deurbel gemaakt van klokjes of een WC-papierrolhouder uit bamboe. Een kastje uit kratjes, de vloerbedekking met rijsttegels, de lampenkap uit rijstpapier, mijn levensboomgordijn als afscheiding Mijn zelfgemaakte bed van vezelplaten dat precies tussen schouw en muur paste. Alhoewel, ik heb een stuk van de plint moeten afzagen De zelfgekweekte cactussen, een kwestie van geduld. De opuntia uit Andalucía, ginds in het wild afgesneden en die wonderwel binnenshuis floreerde.
Uiteindelijk investeerde ik in mijn huurhuis toch in een douche. Het werd de mooiste kamer in mijn huis, helemaal afgewerkt met grenen planchetten. Ik ben er Armand, mijn schoonbroer, nog altijd dankbaar voor, want dergelijk werk ging mijn petje te boven.
Het huisje promoveerde tot eigendom en werd uiteindelijk gerenoveerd. Sedertdien ligt mijn creativiteit aan banden. De eerste nagel in het spiksplinternieuwe pleisterwerk bijvoorbeeld was een moeizame bevalling!
Maar ondertussen hang ik nog aan de lijn met de madame van de bulex. Ze is heel vriendelijk trouwens. Of ik de druk gecontroleerd heb? Ja dus. Dan moet ik resetten. Een reset? Ze heeft tijd, ik mag onderwijl gaan kijken. Ik zie geen resetknop. Iets waar ik de brander aan of uit kan zetten dan?
Eureka! Mijn bulex start weer op, de rode knipperende lichtjes transformeren in een stabiel groen licht. Ik maak meteen een afspraak voor een onderhoud.
Chef de maison, dat ben ik. Alles goed opvolgen is een must.
Moe. Moeder. Moest. Om ter meest moe.
Ik heb geen superlatieven ter mijner beschikking om uit te drukken hoe moe ik me voel.
Ik heb geen olie meer in mijn lamp want ik heb mij afgebeuld. Ik ben geradbraakt en kan geen pap meer zeggen. Ik ben geus, afgepeigerd, kapot, halfdood, gebroken en uitgeput.
De boog kan niet altijd gespannen zijn en een vermoeid paard ziet liever een vuile stal dan een schone weg.
Voilà, ik heb eens stoom kunnen afblazen en zo kom ik weer op adem.
Meer moet dat niet zijn!
Nog drie dagen heb ik ter beschikking. In mijn hoofd is de kamer al helemaal af, herschilderd en heringericht. Uiteraard heb ik er met hem reeds over gesproken, in vage termen weliswaar. Het dient een verrassing te zijn. Tot dusver heb ik de helft van zijn spullen naar de badkamer verhuisd, zijn halfhoogslaper uit elkaar gevezen, met de rolmeter een jaap in mijn duim gesneden, muren en plafond afgewassen en de gaatjes gevuld.
Tja, de badkamer als stapelplaats, is geen evidente keuze. Mijn huis is klein. Helaas. Het is een gewoon arbeidershuisje in een rij. En ondanks de verbouwingen, enkele jaren geleden, behoudt het zijn afmetingen, maar gelukkig voelt het licht en luchtig aan.
Het kostte me indertijd heel wat kopzorgen eer ik tot het besluit kwam een architect en aannemer in de arm te nemen. Het werd uiteindelijk een heel gelukkige en bevredigende periode in mijn leven. In mijn geheugen staan de zes maanden tijdelijke woonst op den buiten als heel plezierig geboekstaafd.
De oplevering van mijn gefacelifte huisje liep echter niet van een leien dak. Ik had een lekkende douche, deuren sloten niet, er sijpelde water door de lichtstraat, ondanks het injecteren bleven er vochtproblemen in de gemeenschappelijke muren, de aansluiting met het dak van de buren was niet in orde De architect stelde de aannemer een ultimatum dat hij niet naleefde, en ik zat met de gebakken peren
Gelukkig heb ik een aantal problemen nadien toch kunnen oplossen
Zijn kamer bevindt zich op de tweede verdieping, in een vorig leven de helft van de zolder. Zo maar zijn bed in een andere richting verplaatsen gaat niet. Ik dien alles te demonteren. Het uitproberen gebeurt dus in mijn hoofd en op papier Twee muren van gyproc, twee uit bepleisterde bakstenen. En aan die gipsplaten, hang je niet gelijk wat. Ik heb onder andere speciale pluggen nodig.
Met zijn 1.90m lengte is hij toe aan een ander bed. De breedte van zijn kamer is echter slechts 2,17 m, 3 cm te kort voor een matras van 2,20 m, wat reeds buiten de standaard afmetingen ligt. Ik zal dus een beetje moeten foefelen
Vanuit zijn veluxraam heb ik een schitterend zicht op de tuinen in de buurt. En ik merk met spijt dat mijn achterburen een dubbele gevelbreedte ter beschikking hebben, wat overigens zelfs geen luxe is Ach een stad biedt vele geneugten, maar grote hovingen, staan niet in de top twintig.
Mijn terras is mijn tuintje, want het is omzoomd door een reep aarde beplant met struiken, klimplanten, één- en meerjarige bloemen. En dat mijn dochters vriendinnetje het een koertje noemt omdat het niet over een grastapijt beschikt, awel, het zal me een zorg wezen.
Voor mij is het een tuin, al is hij maar een zakdoek groot!
Ik heb vandaag gedweild. Niet in de letterlijke betekenis van het woord weliswaar. Na afloop deed mijn rug zeer, mijn heup liet zich weer voelen en mijn voeten, djeezes, dààr heb ik geen woorden voor Voor diegenen die méér dan een half woord nodig hebben: samen met mijn dochter heb ik dus de stad afgedweild.
Deze week smaak ik het intense genoegen mijn aandacht slechts op één kind te moeten toespitsen. Dit is nu vakantie voor mij, met een grote V. Van VREDE. Geen gekibbel en ook geen bemiddelingsnood. De koelkast wordt niet gestroopt. Geen puddinkjes aan de zithoek, de lekkende verpakking bedoel ik dan. De badkamer is weer een oord van hygiëne en geen repetitielokaal. Mijn planten herademen en hoeven niet te lijden onder de onverhoedse aanvallen van een basketbal. Geen avondlijk gedribbel in de living en geen moederlijk, sjjt de buren! Zelfs Noewi, onze kater, is de rust zelve en heeft tijdelijk zijn hyperkinetische activiteiten gestaakt.
En toch stiekem mis ik mijn goedlachse zoon
Het wordt een heerlijke winkelnamiddag. Afgezien van mijn voeten dan. En die winterjas die ik desondanks meezeulde.
Mijn dochter is als vanouds erg aanhankelijk, arm in arm of hand in hand slenteren we langs de straten. Het gedicht over de Gelukstraat op de zijgevel van de Vooruit krijgt zoals steeds onze aandacht.
Opvallend veel huizen zijn tegen de vlakte gegaan, en zo krijgen we een onverwachtse inkijk op het hinterland. Kon het zo maar blijven, maar bouwgrond is big business, dat zal niet braak blijven liggen, helaas.
Ongemerkt verstrijkt de tijd van het parkeerticket. Eigenlijk had ze enkel een bikinietje nodig Met haar figuurtje is het echter heel verleidelijk passen. Alles zit haar als gegoten.
En het is reppen op zere voeten om bijtijds de atletiektraining te halen een hopeloze zaak
Hij vindt de laatste schoolweek een verloren week, gezien er geen grote intellectuele inspanningen van hem vereist worden. Ware het niet dat hij reeds acht dagen last heeft van een hardnekkige keelpijn, zou hij zich in een zalige vakantieroes kunnen bevinden. Een virus, een kleintje, weet de huisdokter, en daarmee is de mama, ikke dus, weer gerust gesteld.
Die hele tijd zit ik hem achter de vodden. Ik vind dat hij zijn tas moet maken. De eerste zaterdag van het paasverlof vertrekt hij namelijk naar de Ardennen. Een cursus voor monitor bij de C.M.
Morgen, zegt hij, morgen maakt hij zijn bagage klaar. Maar morgen wordt vandaag, gisteren, eergisteren
Zijn eerste bekommernis is de beatboxbattle waaraan hij vrijdagavond wil deelnemen. Het is de laatste tijd wat op de achtergrond geraakt, die ritmische geluiden die een orkest evenaren. Die klanken drijven, gepaard met stoomwolken, de badkamer uit. Horendol zou ik ervan worden, maar met een aankomend artiest dien ik geduld te hebben. Later zal ik immers met weemoed naar deze periode terugkijken
Ter plaatse aanmoedigen hoeft helemaal niet, hij concentreert zich liever op één soort publiek, zijn kameraden. Hij is een beetje van zijn melk want een vriend zei hem dat hij ging afgaan. Een nachtje erover slapen doet echter wonderen, en hij kan die uitspraak relativeren.
Die vrijdagnacht doe ik geen oog dicht. Ik pieker, pieker Uiteindelijk sta ik terug op om zijn reistas te maken. Niet erg consequent en pedagogisch, want het is eigenlijk zijn verantwoordelijkheid. Ik troost mezelf dat ik hiermee rust zal hebben en bovendien verliest hij hierdoor zijn inspraak bij de mee te nemen kledij.
Nauwelijks ben ik hiermee klaar of hij komt thuis. Tevreden, want zijn prestatie kende heel wat bijval van de toehoorders, ook al geraakte hij niet in de tweede ronde. Dit was slechts aan acht op de zevenendertig gegund. Al bij al was hij een van de jongste deelnemers, dus een schande is het niet.
Ook bij mij is de spanning er af en ik slaap daarna als een roos.
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
