De avond is zacht en noodt tot natafelen. Uit een rijke waaier aan ervaringen diept hij herinneringen aan zijn eerste schoolse jaren op. Hij kan zo boeiend en kleurrijk vertellen dat het me geen enkele moeite kost me de branievolle kleuter met zijn donkere deugnietogen voor de geest te halen.
Het is grootouderfeest en meester Leonardus splitst de klas met weidse gebaren in twee groepen: die mèt oma of opa en diegenen zònder. Hij hoort bij de laatste groep en mag naar de speelplaats. De anderen worden naar de eetzaal geloodst. Met de neus tegen de ruit probeert hij te ontwaren wat daar binnen gebeurt. Hij ziet tafels overladen met cake en wanneer die verorberd is wordt er een nieuwe lading aangevoerd. Hij wou dat hij met zijn ogen kon eten. Voor zijn smachtende blik worden de gordijnen met een snok dichtgetrokken. Op naar een ander venster. Daar voltrekt zich hetzelfde scenario. Zjoef, gordijnen dicht. De jaren hebben de belevenissen gekleurd, maar het gevoel was toendertijd wel echt: buitengesloten van iets leuk. Nu hij erop terugblikt beseft hij dat het de Kosovaartjes, de Kongoleesjes, de vreemde nationaliteiten waren die het zonder grootouders moesten stellen
Ooit heb ik een surogaat-oma opgetrommeld Ze bewaart nog steeds het geknutselde geschenkje.
Wat later worden de warme maaltijden plastisch omschreven. Ze worden unaniem als walgelijk en oneetbaar bestempeld. De soep, om en om gewalst, blijft aan de rand van de kom kleven en verliest zo volume. Lekkernijen van bij de bakker verhuizen naar de leraarskamer terwijl de kinderen kleffe aardappelen naar binnen werken. Op de speelplaats nipt de juf van haar Fanta ooo wat wekt dit goesting op!
In het derde leerjaar rijgt hij straf na straf aan elkaar. Hij pijnigt zijn hersenen op zoek naar een niet voor de hand liggend antwoord op de vraag wat er zoal in de dierentuin te bezichtigen valt. Dinausaurussen! Het wordt hem niet in dank afgenomen. Een dier uit het bos. Een olifant! In Azië toch, ja? De echtgenote van koning Boudewijn? Euhm hij twijfelt Koningin Philadelphia? De klas is te klein, juffrouw Ilse is heel boos, als sanctie vliegt hij naar het vierde leerjaar. Of deze juf weet wat haar volgend jaar te wachten staat: zon dommerik? En zo voelt hij zich ook: ontstellend dom.
Herinnering na herinnering passeert de revue. Om zijn verhaal kracht bij te zetten veert hij recht.
Met een kreet vol weerzin hipt hij omhoog. Bwakkes, eikes Vol afgrijzen kijkt hij van de half geplette slijmerige naaktslak naar zijn blote voet. Wacht maar, die moet er aan en hij stevent naar de keuken. Gewapend met het zoutvat gaat hij zijn belager te lijf. Het laat het weekdier onberoerd, het geeft geen krimp, het is immuun.
Hiermee komt er een abrupt einde aan het gezellig gekeuvel op het terras.
Uren later, de avond heeft plaats gemaakt voor de nacht, zit ik weer aan de tuintafel, onder mijn gele parasol. Hij heeft zijn beste tijd reeds gehad, de zonnige kleur is verschoten, het katrolkoord gebroken, het hout staat krom van de reumatiek. De buitenverlichting verkeert nog in een embryonaal stadium, de opgerolde draad bungelt in drievoud doelloos boven de dubbel openslaande deur. Ik behelp me met een stijlloze functionele looplamp die desondanks, in de nok van het scherm gehaakt, een warm feeëriek licht verspreidt.
Ik zit hier graag, omringd door bloemen en planten, half in het mysterieuze duister, met het geruis van de autoweg op de achtergrond. Het stoort me niet, geluiden klinken gedempter in de nacht.
Toch kan ik me nu moeilijk concentreren. Mijn ogen dwalen telkens weer over de witte muur en speuren naar glimmende sporen of donker afstekende silhouetten van die slijmerige veelvraten. Ze zijn dol op mijn lelies en dat heb ik helaas veel te laat in de gaten. Ik betrap ze op heterdaad terwijl ze met zijn vieren bloemknoppen consumeren. Ze laten zich niet zonder slag of stoot hun maaltje ontnemen, taai en onwrikbaar zuigen ze zich vast. Op veel sympathie van mijn kant kunnen ze niet rekenen, zonder mededogen pulk ik ze los, linea recta de slakkenhemel in
Mijn zout is op, maar de slakken niet...
Reacties op bericht (11)
24-06-2007
Op een slakkengangetje...
Dag Lieve,
Er bestaat een heel mooi gedicht van Jacques Prévert over twee slakken die naar de begrafenis van een herfstblad gaan : "A l'enterrement d'une feuille morte, deux escargots s'en vont." Er werd indertijd ook een chanson op gemaakt door Les Quatres Barbus. Subliem !
Walter
24-06-2007 om 09:48
geschreven door walter
19-06-2007
Proefondervindelijk getest
Scherpe voorwerpen enz hinderen de slakken allerminst , bierpotjes ( met zoet bier ingraven helpt er wel enkele om zeep, het enige wat daadwerkelijk helpt is helaas korrels. Slakken zijbn hermafrodieten ze bevruchten zichzelf en de kroost is talloos. Gedurende dag verbergen ze zich onder stenen enz. 's Nachts of 's avonds kan je ze soms wel plukken. Ik verkies dan ook de snelle dood. Op een steen en de hamer erop. Ik ken er nog geen enkele die het ook maar één seconde overleeft heeft.
19-06-2007 om 00:41
geschreven door Ollie
18-06-2007
Ik gruwel...
van het dier zelf maar nog meer van de soft killing à la Bojako. Je grandioze pen maakt dan veel goed.
Liefs
18-06-2007 om 01:00
geschreven door Titipoes
12-06-2007
...
In de twee reacties lees ik knap geschreven. Ik kan dit enkel beamen
12-06-2007 om 16:33
geschreven door kamiel
08-06-2007
*****
Lieve Lieve, ik blijf het maar zeggen : wat schrijf jij toch prachtig...
dikke kus
08-06-2007 om 22:20
geschreven door paz
07-06-2007
..
Escargo'tjes hmmm.lekker. Maar die naaktslakken nee, vies.., maar het is toch allemaal natuur zegt men mar ik heb ze ook niet graag op mijn sla. Ik heb geprobeerd om ze te wurgen, de nek om te wringen, maar kon die nek niet vinden. Dan ook maar met zout.
-------------------------------------------------
Maar wat een droef eerste deel zeg, al dat lekkers waar een zeker iemand niet aan kan. ----------------------------------Groetjes van mij en bedankt voor het medeleven.
07-06-2007 om 16:19
geschreven door Ludovikus
..
euh...Lieve...zijn die lekkere karakollen hier aan zee ook slakken? Ik vraag wel altijd om de kleintjes want anders is het zo'n mond vol hé. Wulken heten ze hier denk ik, en die kleintjes lust ik ook zo graag, je krijgt ze hier aan zee heel dikwijls als versnapering bij je aperitief samen met wat verse garnalen. Lekkerrrrrr...
De slakken thuis daarentegen hebben een huisje en eten inderdaad mijn plantjes op. We hebben alles al geprobeerd maar ik prefereer een korte dood voor de beestjes, oplossen in zout...wie heeft dat ooit uitgevonden? Ik neem een emmertje met kokend water, ik doe daar een flinkje scheut javel en amoniak in en laat ze daar in vallen, als ze dan nog niet op slag dood zijn dan weet ik het ook niet hoor.
07-06-2007 om 09:41
geschreven door bojako
05-06-2007
Slakken
Slakken kun je blijven en blijven bestrijden; ze zijn er iedere avond opnieuw. De reden is simpel: van de slakkenpopulatie leeft 90 procent onder de grond en slechts 10 procent speurt 's avonds de tuinen af op zoek naar eetbaar groen. Dat is een veiligheidsmechanisme om hun populatie in stand te houden. Slakken zijn nu eenmaal zeer kwetsbaar. Ze staan op het menu van talloze vogels, de egel en de pad. De mens verdelgt ze daarenboven liefst zo massaal mogelijk.
Preventie is dus aangeboden. Venus gaf al wat tips (vergeet echter de dolomiet; daar glijden ze zo overheen), maar even afdoend zijn de ingegraven potjes gevuld met bier. Of - drastischer en geheel tegen mijn gedachtengoed in - slakkenkorrels.
Veel succes.
P.S.: je hanteert een machtige pen, Zabrila. Knap, knap geschreven.
05-06-2007 om 16:31
geschreven door Menck
04-06-2007
slakken
En dan te bedenken dat er mensen zijn die slakken niet alleen eten, maar ook nog erg lekker vinden!
04-06-2007 om 16:56
geschreven door thea
*
Ik heb op mijn terrasje eten hangen voor de koolmeesjes, en wat nooit eerder is gebeurt, gebeurde vandaag, mijn kat kreeg er ééntje te pakken dat de zaadjes kwam oppikken die op de grond waren gevallen. Fier als een gieter bood hij het mij aan. Ik prees hem met veel spijt in mijn hart voor het vogeltje. Dat voorval deed mij terugdenken toen ik als driejarige kleuter in de tuin op zoek ging naar pieren (aardwormen) en slakken, die verzamelde om vervolgens heel fier op mijn pleegmoeders schoot te deponeren. Ik werd echter niet geprezen voor mijn vlijt, ik kreeg een flink pak op mijn billen en ik begreep niet dat zij mijn gift niet mooi vond. En nu gruwel ik van al dat kruipt, het kan verkeren zei Bredero.
04-06-2007 om 03:14
geschreven door huismusje/troubadoerke
03-06-2007
Roep de slakken halt toe.
Scherpe, droge voorwerpen kunnen de slakken kwetsen en ze zullen hier dan ook niet overheen willen kruipen. Leg fijn gemaakte eierschalen, cacaodoppen, grind of dolomiet rond de planten. Of zet planten in de tuin die slakken door hun sterke geur op afstand houden zoals Salie, Tijm, tomaat of teentjes knoflook.
03-06-2007 om 22:35
geschreven door venus
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
