Of ik toch niet een klein beetje verschoten ben, polst hij. Ik ben nog niet aan het eind van mijn ontkennende beweging of hij herneemt zijn act.
Lieve, tot u spreekt Nadia! dreunt hij met een grafstem. Plots gaat er een siddering door zijn lange lijf en verheffen zijn armen zich.
Zou ik geen goed medium zijn?
Kader van deze performance: mijn kamerdeur. Hij was op weg naar het sanitair...
Tijdens het avondmaal was hij reeds op de filosofische toer. Zijn laatste Harry Potterboek, waar ik nota bene in de prille ochtend van 21 juli anderhalf uur voor in de rij had gestaan, was finaal uitgelezen. Had de hoofdpersoon het nu overleefd, vroeg ik me af. Hij was niet geneigd het me te verklappen, hij wou mijn toekomstig leesplezier niet bederven. Ik stond toch nog een aflevering achter, probeerde ik hem te overhalen, en vroeg of laat zou ik toch het een of ander opvangen, hij moest zich niet inhouden, vond ik.
Zo kabbelde het gesprek zich een weg naar de eindigheid van het leven. En het begin van eventueel iets nieuw. Want, zo redeneerde hij, die maanden in de baarmoeder waren ook beperkt en voor je het wist was je tijd als foetus voorbij. Terwijl je daar in het vruchtwater lag te dobberen had je geen idee van het leven buiten je veilige cocon. Dat je het ooit zou moeten stellen zonder dat strengetje, dat je van alle levensnoodzakelijkheden voorzag. Zonder het geruststellende gue-douk, gue-douk van die immer aanwezige omfloerste hartenklop. Zonder die behaaglijke warmte en het zachte duister. Je wist niet beter of dit was hèt leven!
En dan, voor de een al wat later dan de andere, kwam je in een totaal nieuwe wereld terecht, onherroepelijk afgesneden van de vorige. Je ging door een donkere tunnel naar het licht. Het overdonderde je. Lucht zocht zich een weg naar je nagelnieuwe longblaasjes en je schreeuwde het uit
Vele jaren later, voor de een al vroeger dan de andere, zal je voor een nieuw afscheid van dit leven staan. Ook dan zal je niet weten wat je te wachten staat.
Maar hij is hoopvol. Het is vast iets goeds
Ook nu aan mijn kamerdeur loost hij zijn gedachten. Ik spoor hem aan zijn stem te dempen. Fluisteren valt hem zwaar. Wie weet hoe veel geesten hier rondwaren, gruwelt hij. Het zijn vast niet allemaal goede. Vind ik dat niet eng? Neen dus, ik heb ook geen last van radiogolven, die zijn er wel, maar ik zie ze niet.
Hij zag ooit een film mensenlief, wat heeft hij veel fantasie!
Van de verbeelding naar de proefondervindelijke wetenschappen is voor hem maar een kleine stap. Hij merkt op dat bij zijn gefezel de bassen geëlimineerd zijn. De lage tonen laten zijn stembanden trillen en hij gaat experimenteren met geluiden. Hij komt tot de conclusie dat hoge tonen niet zo ver dragen, maar daar ben ik niet zo zeker van, en op dit uur is het al helemaal niet wenselijk dat geluiden door muren dringen. Dus drijf ik hem naar hogere sferen, naar de tweede etage, opdat iedereen ongestoord kan genieten van een zalige nachtelijke rust
Reacties op bericht (4)
04-08-2007
!!!!!
Jij hebt tenminste iemand in huis, die je steeds een nieuwe fantasie aanreikt, en dat is toch geweldig. Hopelijk komt hij eens zo ver, dat hij het ook op papier onder woorden kan zetten!
Groetjes avn Michelly
04-08-2007 om 00:34
geschreven door Michelly
02-08-2007
boekentip
Om zijn foetussentheorie te staven...
Ivo Van Orshoven : Het lied van Iram
Vermoeiend en boeiend tegelijk, zo'n filosoof in huis.
02-08-2007 om 12:20
geschreven door zapnimf
01-08-2007
..
Zalig als je zo een begrijpende mama hebt waar je met je dromen terecht kan. Zo iets bestond bij mijn ouders niet. Ik kon altijd wel rekenen op een broer die me de stuipen op het lijf jaagde met geesten en spoken en een zus waar ik bij in bed kroop en me veilig bij voelde. Gelukkig heb ik nu een kleindochter die me s'nachts uit mijn slaap haalt en klaarwakker haar verbeelding op me loslaat. Groetjes.
01-08-2007 om 16:45
geschreven door Ludovikus
..
Heerlijk toch als je zo kan zitten praten met je kind, ik deed dit vroeger ook veel met mijn vader. Hij noemde mij ook zijn klein filosoofje. We konden over alles zitten doorbomen. Wat betreft de geesten: Ooit speelden mijn ouders voor de lol met vrienden met zo'n Ouija bord... mensenlief, wat was ik daar bang van. Toen dat glas over de tafel schoof, werd ik er niet goed van. Overal zag en voelde ik daarna geesten rond me en ik herinner me nog dat ik hen gevraagd heb om dit nooit meer te doen. Ik durf het nu zelfs niet spelen alhoewel ik ook niet 'wens' te geloven in geesten.
Maar ik heb toch soms zo van die vreselijk juiste voorgevoelens die meestal dan ook nog uitkomen.... bwoehaaaa.... (griezelig geluid)
dikke knuffel,
01-08-2007 om 10:42
geschreven door bojako
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
