Ik weet niet wat het is, maar tegenwoordig heb ik aan het einde van mijn geld nog een stukske maand over.
Mijn spaarsok aanspreken doe ik niet graag, dat is goed voor ene keer, ik pijnig mijn hersens dus op zoek naar een creatieve oplossing. Hiermee suggereer ik geenszins dat ik een armoezaaier zou zijn, ik moet gewoon de tering naar de nering zetten.
Sedert ik een aantal maanden geleden halftijds ging werken heb ik wat moeten inleveren op mijn inkomen. Daar tegenover staat dat ik, vergeleken met vorig jaar, een zee van tijd thuis kan doorbrengen. Dat is héérlijk. Jolien was dolgelukkig, vooral omdat mijn nachtdienst midden in de week wegviel. Joram had wat reserve, vreesde meer controle. Maar hij geeft nu toch toe dat het wel meevalt.
Het is zalig om samen te kunnen ontbijten en er te zijn als ze van school komen. En Joram houdt zijn ene vrije ouderloze avond als ik de late heb.
Mijn tieners worden zelfstandiger en toch heb ik het gevoel dat ik meer aanwezig moet zijn. Niet continu, maar beschikbaar.
Toen ze jonger waren nam de kinderoppas of de schoolopvang het dikwijls van me over wanneer ik moest werken. Leuk vond ik het niet, maar ik heb toch het idee dat ik toen meer vervangbaar was.
Nu ik erop terugkijk zie ik hoe stresserend die periode was. Ik kon niet altijd rekenen op een vaste babysitter, tijdens de examens was deze alvast niet beschikbaar. Gelukkig was er mijn nichtje Sofie, altijd bereid om in te springen, indien mogelijk.
Hoesten en snottebellen, ik was niet alleen bezorgd om hun gezondheid, maar ik kampte met de onzekerheid, zijn ze nu ziek of niet, zoek ik opvang of ga ik werken. Op mijn job rekenden ze ook op mij, dus gemakkelijk was het niet.
Qua ziekten en klachten ben ik uiterst streng voor mezelf, ik zal niet vlug plooien. En mijn kroost heeft gelukkig ook een ijzersterke gezondheid en manipuleert mij niet met psychosomatische klachten
Sedert zes jaar werk ik op een andere werkplek en nooit eerder werd ik zo in de watten gelegd. Voor we verhuisden sloeg de paniek bij me toe: nachtdiensten, meerdere laatavonddiensten, hoe zou ik dit kunnen verenigen met mijn thuissituatie? Met een immense dankbaarheid besef ik dat er op mijn werk zorg voor me wordt gedragen en dat doet zon deugd
Ik heb schitterende collegas, stuk voor stuk
Nu ik parttime werk, zie ik hen soms enkel op de teamvergadering.
En dat brengt me weer bij het begin van mijn verhaal. De lucratieve oplossingen die ik moet zoeken om de maand rond te maken.
De ingrediënten uit de diepvries verwerken tot een heerlijke maaltijd bijvoorbeeld.
Of tien procent korting krijgen bij de aankoop van een multi-verpakking vlees.
Ik mag dan niet vergeten de rest van die grote hoeveelheid in te vriezen .
Vanavond vond ik tien worsten, netjes in drie porties, boven óp de diepvries .
Om half twaalf is er aan de carpool afgesproken. Half twaalf, dat slaat een gat in de dag, dat veegt bovendien het middagmaal van de kaart. We zijn paraat voor de laatste basketbalwedstrijd. De laatste van de heenronde wel te verstaan. De laatste van dit kalenderjaar en tevens de laatste vóór de Grote Geestelijke inspanning van de examens.
Twintig minuten keuvelen, dan pas valt onze frank dat we best zouden aanzetten willen we tijdig in het Kluisbos arriveren. Mijn elektronische navigator heeft het ondertussen reeds berekend: ruim zesenveertig kilometer verder ligt ons reisdoel.
In een bescheiden colonne van drie wagens rijden we de parking af. Nauwelijks een straat verder verlies ik ze al uit het oog. Rechtdoor of rechtsaf? Gelukkig maak ik de juiste keuze en nu verlaat ik het kielzog niet meer! Het is wel een beetje lachwekkend als de eerste verkeerd rijdt en de rest argeloos volgt en we unaniem moeten omkeren
In de sportzaal moeten ze alles nog klaarzetten, twintig minuten voor de wedstrijd. Het voelt niet direct aan als een welkom. Ik ben de enige supporter en onwennig hang ik in het deurgat. De cafetaria bevindt zich ergens apart. Een trap leidt naar een turnzaal met vensters die uitgeven op het basketterrein, maar is duidelijk niet bedoeld als publiekelijke uitkijkpost.
Ik lonk naar de verplaatsbare tribunes die nog op hun kop staan. Zou ik zelf ? Resoluut verwerp ik deze gedachte, er zijn genoeg mannen beschikbaar maar geen ene is precies van plan mij als toeschouwer in de watten te leggen!
Ik heb me net tijdelijk op de trap geïnstalleerd als Joram me teken doet op de spelersbank plaats te nemen. Het mag van Reinhold, de coach.
Ik bombardeer mezelf dan maar tot mascotte die met haar geheime krachten de spelers zal aanzetten tot nooit geziene prestaties.
Van heel nabij hoor ik de te volgen strategie uit de doeken doen. De handen klinken tezamen en de strijdkreet One team! weergalmt.
Na luttele seconden zijn de eerste punten binnen. Een uitstekend begin. De tegenspelers volgen op de hielen, het wordt een spannende match. Van op mijn bevoorrechte plaats geniet ik met volle teugen en leef ik voor de volle honderd procent mee.
Tijdens de pauze glijden mijn gedachten af naar de eerste keer dat ik ging supporteren, toen ik me tussen de tegenpartij had gezet. Zonder het te weten natuurlijk, ik koos gewoon de meest bevolkte kant. Aan de andere zijde zat toen eerlijk gezegd nog geen kat. Ik was daar duidelijk niet op mijn plaats, er werd op ongepaste tijden geapplaudisseerd. Ik voelde me als in het hol van de leeuw met mijn eenzaam applausje op het juiste moment
Het derde kwart is ingezet en de score blijft gelijk op gaan. Ik vind het eigenlijk heel plezierig, daar op die bank De teamgenoten moedigen elkaar aan. Een heel gala aan emoties passeert de revue.
In de laatste tien seconden staan onze Black Bears vijf punten vóór. Door de zenuwen krijgen ze nog twee lay-ups te incasseren. Twee seconden voor het einde nemen ze een rebound en dribbelen naar het doel en dan klinkt het verlossende sein: we winnen met één punt verschil!
E i n d e l i j k !
Voor de eerste keer dit seizoen. Het is hen zó gegund, want telkens weer gingen ze ervoor
Ze kan niet slapen. En het is al elf uur.
Haar GSM is kwijt, al een hele tijd weliswaar, maar deze avond houdt het haar uit haar slaap. Bovendien hebben ook haar pennenzak en gele map de benen genomen. Alle gelijkvloerse kasten hebben we reeds uitgevlooid. Zonder resultaat, helaas.
Een hele poos had ze echter aan struisvogelpolitiek gedaan, zodat het uiterst moeilijk is het exacte tijdstip van verdwijning te bepalen.
Nadat ze in tranen naar beneden kwam gestommeld, belt ze even later nog eens ten overvloede met de binnenhuistelefoon: Of ik alstublieft morgen nog eens extra goed wil zoeken Ik beloof, stel gerust, sus, ze komt nog een knuffel halen, een K-drietje: Knuffel, Kruisje, Kusje. Enkele minuten later is ze toch onder zeil
Zevenentwintig ogen heb ik en tòch laat ik me nog om de tuin leiden. Ze praat honderduit over de zaken die haar bezig houden en goed lukken en zwijgt in alle talen over waar ze niet direct in slaagt en waarbij ze eigenlijk wat ondersteuning kan gebruiken. Ze strooit me zand in de ogen al is ze druk bezig met taken en lessen.
De volgende dag vat ik mijn speurtocht aan op haar kamer. Na vijf minuten valt mijn oog op iets dat niet op een bureau thuis hoort. Een sok!
Bwakkes, naar de linnenzak ermee!
En gelijk ik het beetneem, realiseer ik me dat het méér is dan een sok.
Het blijkt een toevluchtsoord voor haar Globaal Systeem voor Mobiele communicatie
Vijf jaar was ik toen ik naar het eerste studiejaar trok. Een jaartje te vroeg maar vol goede moed. Zo fier als een gieter voelde ik mij met mijn geërfde boekentas. Ik kan ze me zó voor de geest halen: bruin, gebobbeld leder, vrij dun, twee binnenvakken en een klep met twee metalen sluitingen aan de voorkant.
Elke dag kreeg ik een appel mee. Juffrouw Paula sneed die voor mij in stukken, de helft was voor zuster Bernadette, een kwart voor haar en het laatste kwart mocht ik houden. Elke schooldag voltrok zich dit ritueel. Het gaf me een vaag gevoel van gestraft zijn, al wist ik niet waarom. Wellicht wilde men me leren delen, ik weet het niet Thuis zei ik er niets over. Destijds was ik er immers van doordrongen dat grote mensen altijd gelijk hadden. Ik hield er een intense afkeer van mijn, overigens bekoorlijk, appeltjes-schortje aan over.
Juffrouw Paula noemde ons haar apostelen. We zaten immers met twaalven in de eerstegraadsklas. Ze troonde aan een grote lessenaar op een verhoog, de tree. Wie wat mispeuterd had, moest vooraan in de klas met de handen op het hoofd op die tree knielen. En oh gruwel, wie echt héél stout was, riskeerde in de schuif van die tree terecht te komen
We leerden schrijven met een griffel op een lei. Met een vochtig sponsje begon je zó met een nieuwe lei! Aan de muur hing een leesplank met de woorden Aap Noot Mies
Ik was meteen verknocht aan lezen!
Handwerk daarentegen! Ons eerste kunstwerk bestond erin lange draden te haken, waarvan een voetbalnetje geknoopt werd. Zo staat het tenminste in mijn geheugen gegrift. Pannenlappen, tafellopers, schoteldoeken, mutsen, gordijntjes, volgden later.
Ook breien stond op het leerprogramma. De juf deed het voor met heel dikke breinaalden. Het begon met een sjaal, daarna kwamen de washandjes, de wanten, de sokken, de babysokjes, de kousen, de onderbroeken met schuine pijpen en met gaatjes voor een rekker, de babyhemdjes, handschoenen met vingers... Met twee priemen, of met vier. Met hulpnaalden, met een ronde pen. Ierse kabels, enkele en dubbele gerstekorrel, tricot recht en averecht -, ajour, boordsteek, luie wijvensteek, patent- en pauwensteek
Maar vóór ik zover was, heb ik heel wat afgebreid. Waag het niet afgebreeën te zeggen, want dat bracht één frank voor de missies op die jij moest ophoesten!
Zweet en tranen vergoten, gepriegeld, gesukkeld, mijn breiwerk door de kamer gezwierd toen het afzetten na ùren proberen algelijk niet lukte. Ik was er nochtans van overtuigd dat ik het kon!
Mijn moeder, weliswaar blind, kon prachtig en gelijkmatig breien. Ze breide washandjes voor de melaatsen, in ongebleekte katoen. Nadat ze gestorven was, heb ik haar laatste werk afgemaakt, mijn onregelmatige ribbels staken onbeholpen af tegen haar egale, strakke rijen
Het was ook onontbeerlijk dat we leerden naaien. Ik had absoluut een hartsgrondige hekel aan stukjes inzetten, iets waar ze behoorlijk streng op waren. Een goede huisvrouw moest immers alles kunnen verstellen! Men noemde dit Nuttige Handwerken.
Veel leuker vond ik de Fraaie Handwerken, een bezigheid voor Dames! De rijg-, halve kruis-, en rechte steek, de ketting- en de festonsteek, de cordonsteek, mijn naailapje werd smoezelig van het intensief broddelen
Toen ik laatst naar de bakker ging en 4,20 neertelde voor twee broden, een zesgranen van 600 gr en een wit met maanzaadjes van 400 gr, moest ik even naar adem happen. Ik bedacht dat ik misschien best die oude schoolse vaardigheden nog eens oprakel. Binnenkort zit ik hier misschien noodgedwongen kousen te stoppen
Net wanneer ik de hoek omdraai valt er uit de hemel iets groot en zwaar. Ik kijk twee keer, drie keer: een canapé alstublieft! Heb ik efkens geluk dat Murphy even niet aanwezig is en het ding niet op mijn spiksplinternieuwe voituur landt. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik nog net een manspersoon kwiek over de brugreling wippen en vervolgens van de berm naar beneden springen.
Mijn nieuwsgierigheid is groot maar ik bedwing ze vrouwmoedig. Ik focus mij op mijn doel: Jolien van de training ophalen.
Waarom kiepert iemand een zetel een tweepersoonsgeval nog wel zo maar op straat, van uit de hoogte nog wel. Heeft die onbekende persoon wel goed gekeken voor hij het meubelstuk dat extra zetje gaf voor de zwaartekracht het van hem overneemt?
Wat bezielt iemand om zonder vervoermiddel met een fauteuil op stap te gaan? Misschien stonden er wieltjes onder zoals bij mijn salon zaliger.
Misschien
Ik ben zodanig aan het prakkiseren dat ik bijna weer de gebarricadeerde straat insla. Twee dagen geleden reed ik me zo in volle spitsuur bijna klem en brak het zweet me uit terwijl ik me terug in het doorgaand verkeer manoeuvreerde. Een hoop tijdsverlies want linksaf slaan is geen sinecure, hoe doorboor je een dubbele rijdende file
Nu heb ik het bijtijds gezien, maar even verder rijd ik toch weer verkeerd! Mijn automatische piloot volgt routineuze wegen. Ik zwenk mijn stuur en de afrit dwarsend kom ik toch op het rechte pad
En alzo ontsnapt de mysterieuze zetel uit mijn gedachten
Gisterenavond had hij energie voor tien en maakte hij grote sier met quasi Italiaanse en Spaanse zinnetjes. Mafioso en Don Juan, in één.
De inspiratie haalt hij onder de douche. Heet water stroomt lang en weldadig over zijn bruine lijf. Niet dat ik dat met eigen ogen constateer. De badkamer is al jaren verboden terrein voor ons als hij daarin vertoeft. De gespendeerde tijd is een veelvoud van de mijne waarin een massa damp geproduceerd wordt. Die dan naar aloude gewoonte weer in water transformeert. Alleen hangt dit gecondenseerde vocht aan muren, spiegels en ruiten, in plaats van, zoals ik het graag zou hebben, linea recta in het afvoerputje.
Mijn zoon, want hij is het die met een duffe kop volgepropt met geschiedkundige feiten, gelet op de aangekondigde grote overhoring, daar stond te proesten en te stomen, komt gewikkeld in een ruime badhanddoek als herboren te voorschijn. Al grappend en ginnegappend verloopt de verdere afwerking van het avondtoilet zeer moeizaam, tijdrovend en te luidruchtig naar mijn zin. Die bonk energie is nauwelijks in te tomen en ik weet dat er morgen een andere klok zal luiden.
Aanvankelijk kunnen mijn dochter en ik nog genieten van de ochtendlijke rust maar wanneer hij aan het ontbijt verschijnt, ontstaat er een soort scheikundige reactie tussen broer en zus. De vonken schieten er weer af. Zij lanceert op t eerste zicht, enfin gehóór, onschuldige opmerkingen waarbij hij zich in zijn wiek geschoten voelt, want haar mimiek spreekt volgens hem boekdelen. Een duw langs hier, pffft dat doet toch geen zeer zeker, luid misbaar, het doet wèl zeer en voor ik het weet ben ik een punthoofd aan het ontwikkelen. Ik ben geprogrammeerd met een zeer lage tolerantiedrempel wat gekibbel betreft. Ik wil dat dit onmiddellijk ogenblikkelijk stopt. Mijn kroost vat dit als aanmoediging op en nu krijg ik er nog grijs haar bij
Wanneer de rust is weergekeerd, de een na de ander is naar school vertrokken, merk ik dat hij zijn brooddoos vergeten is
Bedankt dat ik dit wonder mocht meemaken! De stagiaire is geëmotioneerd. Al had er honderd man de kamer met mij gedeeld, ik zou het niet gemerkt hebben. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk. Verwonderd, vertederd, confuus kijk ik naar de piepkleine vingertjes, de diepe frons boven het neusje en het schattige mondje. Om te zoenen, zo fijn getekend, zo broos. Eigenlijk weet ik niet goed wat ik voel, ik ben verward, overdonderd. In mijn armen hou ik mijn pasgeboren zoon. En het daagt: ik ben moeder, niemand kan me dit moment ontnemen en luttele ogenblikken later knaagt het gemis van mijn eigenste mams
De kersverse papa wil het overal uitbazuinen en voor ik het besef is hij weg om de daad bij het woord te voegen, dol van geluk, met iedereen wil hij dit gevoel delen, zijn kroonprins, zijn petit lion indomptable
De peter, met wie ik de vorige namiddag nog op stap was om vasttapijt voor de kinderkamer aan te schaffen, had me nog op het hart gedrukt om niet te bevallen op 7 november. Maar de boreling dacht er anders over, die wou die voetbalwedstrijd van Club Brugge niet missen. Sla me niet dood, wie de tegenstrever was, is me ontgaan, een Engelse club, geloof ik.
Terwijl ik me in de materniteit aan het bekwamen ben in het moederschap, legt mijn echtgenoot de laatste hand aan de kinderkamer. Het naaldvilt spijkert hij honkvast op de plankenvloer en midden op de door mij in elkaar getimmerde kasten vijst hij deurknoppen. Zijn Afrikaanse metgezel kan zijn ongeloof niet op: deze immense kamer voor slechts één baby?
De volgende dag krijg ik een reuzenboeket in de kleuren van Kameroen: groen, rood, geel
Sedert die dag is mijn liefde voor mijn zoon gestaag gegroeid, al nam ze diverse vormen aan. Koesteren. Aanmoedigen. Aandacht. Warmte. Steun, zoals een jonge boom die nodig heeft om recht te groeien. Een proces van geleidelijk loslaten, wat niet altijd gemakkelijk was.
We hebben al een hele weg afgelegd, dat zie je al op het zicht als hij naast zijn papa staat. Zeker tien centimeter torent hij boven hem uit. En ikzelf? Ook niet van de kleinste, voel me naast hem een dwerg
Het ene moment is er niets, het andere moment overspoelt het me: de vlindertjes in mijn buik. Ik weet niet wat me overkomt, de ruimte lijkt plots zo licht, luchtig en vrolijk. Het is net of ik hem nu pas voor het eerst echt zie. Opgeschoten, in een wit gewaad. Zandkleurig haar. Ernstig geeft hij het karafje aan. Klingelt op het juiste moment de belletjes.
Ik herken het gevoel. Lang, làng geleden maakte ik het al eens mee. Ik was een jaar of zeven. Plots klonk er geschrei. Het geluid zwol aan, leek oorverdovend in de stilte. Een grote jongeman in een wit kleed met koord stevende op de menigte af, nam zacht doch vastberaden onze vierjarige buurjongen op en beende naar buiten. Wat maakte dat indruk op mij! Zo lief, zo sterk! Ik was op slag verliefd.
Sedertdien passeerde ik op elastieken benen zijn huis. Kijken dierf ik al helemaal niet. Maar mijn hart dreigde uit elkaar te spatten van immense bewondering. In mijn ogen was hij een màn. Hij was zèker vijf jaar ouder, maar in die tijd dacht ik nog niet in getallen.
Veel gelegenheid tot verliefd worden was er niet. Ik leefde bijna continue in een vrouwenwereld. De kleuterklas was gemengd, en de eerste twee studiejaren ook. De enige jongens die ik me herinner, waren die wildebrassen uit de houten huisjes in de Ruststraat. Noodwoningen, tijdens de oorlog opgetrokken, maar dat wist ik toen nog niet. Vechtersbazen waren het, waarvoor ik een heilige schrik had.
Pas op een zeldzaam vrij moment tijdens een weekend van de lering, de tweejarige voorbereiding op het Vormsel, kwamen jongens in mijn blikveld. Heerlijk! Ze zaten de meisjes na met kikkers, en al was ik doodsbenauwd dat ze zon puit in mijn nek gingen loslaten, deed ik vrolijk of het me niet deerde. Ze waren zoveel levendiger, wilder, luidruchtiger dan mijn vriendinnen. En oh, wat trok mij dat aan!
Maar voor ik het goed besefte was ook dit voorbij. Tijdens onze Plechtige Communie en ons Vormsel de dag daarop, waren we doordrongen van de plechtigheid en ernst van dit gebeuren. Ons, want ik beleefde dit samen met mijn zus Sesje.
Hierna was er een familiefeest, met een echte traiteur, kosten noch moeite waren gespaard. Hoe plezant om in het middelpunt van de belangstelling te staan! De Kempense en de Antwerpse tak verenigd in ons huis. En, hartgeroffel, bij die genodigden ontwaarden we een onbekende kozijn van onze leeftijd, een halve tweeling, rà-zend knap! Pfft!
Dit ligt reeds ruim een jaar achter mij, als de bliksem toeslaat. Van de ene op de andere dag vind ik het niet erg meer om wekelijks op woensdag de ochtendmis bij te wonen. We hebben bij ons thuis ons vaste dagen. Voor mij liggen die op woens- en zaterdag. Dikke pech voor mij als de zondagsplicht ook op zaterdag kan vervuld worden, want dat scheelt in tijdsduur. Tijdens de week wordt de mis afgeraffeld in twintig minuten, soms in een kwartier, zeker met onderpastoor Dhont! Bovendien komt hij steeds te laat, ik vind dat helemaal niet erg, want hij wil de verloren tijd inhalen en dan gaat het nog rapper.
Van week tot week groeit mijn gevoel, tot ik er zeker van ben, ik hoù van hem, de woensdaagse misdienaar! Twee jaar ouder dan ik dus onbereikbaar. Mijn uitverkorene weet totaal van niets en blijkt geen gedachten te kunnen lezen. En ik probeer mijn gevoelens te temperen, want, en de schrik slaat mij om het hart, misschien word ik wel zwanger!
Mijn mama had me immers, jàren geleden, voorgelicht: als een mama een vrouw dus en een papa een man dus elkaar héél héél graag zien, dan kunnen er kindjes komen
Mijn zesjarige zoon buigt zich voorover en luistert aandachtig. Opa zegt niks terug, mam! Hij tokkelt op het arduin, gaat dan achter de zerk kijken. Ach, hij heeft je vast wel gehoord, bolleke. Waar wil je je tekening hangen? De bloempot geven we een ereplaats. Ik draag zus op mijn heup en vertel over vroeger. Hoe opa, mijn papa dus, met ons speelde. Diefke en agent in onze tuin. De eerste die hij ving, belandde in de gevangenis en wij moesten die dan trachten te bevrijden. Spannend, want hij was een alerte, watervlugge agent. Hoe hij zich ooit verstopte onder mijn matras waardoor ik een vreemd, hoog bed bekwam en hij zich daardoor natuurlijk verraadde.
Ik haal herinneringen op aan oma, mijn mama toen ikzelf klein was, die voor ons warme vanillepap klaarmaakte als we s avonds van de zwemclub thuis kwamen. Het was eigenlijk opas zwemclub, maar wij mochten mee. Eerst was er een soort turnles en daarna mochten we het rimpelloze water in. Soms sloegen wij, kinderen, de turnles over en doken meteen in het zwembad. Wanneer de redder iedereen eruit floot, deelden we mee dat we van de ViGe waren; wat een heerlijk moment, die hele plas, voor ons alleen! Moet iek nog meer naar lienks? stootte mijn broer met samengeperste lippen uit terwijl hij krampachtig schoolslag zwom. Uiteraard stak hij de draak met een madame uit de club en gaf hij zijn vertolking enkel in ons beperkte kinderkringetje. Zo vertellend wandelen we terug naar de wereld der levenden
In de rust van het kerkhof kan ik mijn gedachten de vrije loop laten, meermaals kwam ik hier mijn verdriet stillen en vond ik troost. Ik ben eerder een onregelmatig kerkhofbezoeker, maar rond Allerheiligen kom ik zeker langs. Het is er dan zo kleurrijk! Ik dwaal ook graag rond langs onbekende graven en familiekelders, lees de opschriften, fantaseer hun geschiedenis De plakkaten had ik al lang zien staan. Ze meldden dat de vervallen concessies zouden hergebruikt worden. Maar ik sla er geen acht op, we hebben nog niet zo lang geleden voor een nieuwe termijn betaald.
Gewapend met een schoffel en een harkje kom ik een hele tijd later, in de late namiddag, samen met de kinderen, de graven een beetje onderhouden. Groot is mijn ontsteltenis als ik het graf van mijn moeder niet meer vind. Ze liggen niet ver van elkaar, mijn vader aan een hoofdweg, mijn moeder een beetje verder aan een zijweggetje. Ik loop alle graven in de buurt af. Op den duur als een kieken zonder kop. Maar waar ik ook kijk, mijn moeder is er niet. Ik ben mijn kluts kwijt, het lijkt zo onwezenlijk! Rijd naar mijn broer, ik heb immers nog geen GSM. Samen keren we terug, maar de poort is ondertussen gesloten. We kunnen er niet meer in.
De volgende dag vernemen we dat het graf verwijderd is, de steen is onherroepelijk weg. Hoe kan dat nu? Een hele tijd geleden vroegen we of beide concessies niet samen konden genomen en gelijktijdig betaald worden. We leefden in de veronderstelling dat dit in orde was. Toen we laatst betaalden, dachten we dat dit voor beide ouders was. En helaas stuurt men geen uitnodiging, we moeten dit zelf opvolgen. En doordat mijn ene zus het papierwerk aan mijn broer overdroeg, ging er informatie verloren Het had zon vaart niet gelopen indien het bewuste terrein in betere staat was geweest. Nu wil men ontruimen, omdat de grond slecht is, graven verzakken daar gemakkelijk. De meningen blijken ook verdeeld in de familie, niet iedereen gaat naar het kerkhof, niet iedereen hecht belang aan een zerk. Maar toch besluiten we unaniem de concessie aan te houden. Nagedachtenis koester je natuurlijk niet enkel op een begraafplaats
Door die verzakkingen raakte het graf van mijn vader gehavend. Kristus, de Weg, de Waarheid en het Leven, staat er, in navolging van het opschrift bij mijn moeder, nog altijd. Ze hebben daar steeds, mijn moeder vooral, proberen naar leven. Ondertussen ben ik dit ontgroeid, het kerkelijke. De wààrden die ze ons meegaven echter, blijf ik met me meedragen. Af en toe kom ik nog langs om te tuinieren. Ik nam een stukje van mijn tuin - mijn paradijs - mee en verplant het daar. Dat schept een band. En troost.
Maar het liefst van al zou ik een stukje van mijn vader en mijn moeder willen meenemen naar mijn tuin, dicht bij mij...
Als je op de foto klikt ontdek je hoe mijn generatiegenoten de zestiger jaren overleefd hebben. Ik heb het zelf via mail ontvangen en vond het best grappig...
Foto genomen ter gelegenheid van de Plechtige Communie van mijn broer in mei 1968, het laatste feest dat we voltallig vierden.
Een paar dagen mooi weer, half oktober Ik MOET de koe bij de horens vatten. Mijn ramen schreeuwen al een tijdje om een likje olie. In juli gaf ik hen van repliek: véél te warm. En in augustus suste ik hen: véél te nat. In september was ik te moe. Afkicken van de vakantie, ander ritme. Maar nu kan ik er met goed fatsoen niet onderuit.
Zondag had ik er me al mentaal op voorbereid. In gedachten zette ik een werkplan uit. Heel rudimentair, aangezien ik een weinig ordelijke geest heb. Voor dergelijke klusjes is dat een handicap, een zegen voor creatieve invallen, troost ik mezelf dan.
Maandag is lunchpakkettendag voor mijn schoolgangers, een service die ik nog steeds verleen en waarvoor ik dus vroeg uit de veren moet. En dat is mooi meegenomen, want de toon is gezet: actie!
Eerst douchen, ik begin graag fris en proper aan een karwei.
Dan ontbijten en onderwijl de gazet lezen. Energie opdoen en mijn venster op de wereld openzetten.
Hup hup, keuken opruimen, handdoeken opplooien, de kat van eten voorzien, in een oogwenk de routine klusjes afhaspelen. Alhoewel, routine, er is geen vaste volgorde, ik moet mijn imago van chaotische huisvrouw hooghouden.
Diep ademhalen. Ik bestijg de trap naar de eerste verdieping, met een grote variëteit aan schuurpapier, een emmer en vodden. Eerst moet ik de geraniums, eigenlijk pelargoniums, binnenhalen. Hiervoor heb ik mijn eigen veiligheidssysteem bedacht. Lange vijzen in de vensterbank, dwars door de bakken en de aarde, houden hen, onzichtbaar, op hun plaats.
Ik vertroetel mijn bloemetjes. Dat mag wel, want ik heb ze schromelijk verwaarloosd.
Gordijnen verwijderen. In de was. Schuren. Vegen. Vensters kuisen, t is de moment. Stofzuigen. Soppen. Laten drogen. Vlug naar de Hubo om olie. Sikkens maar, dat ken ik, en laat de Sadolin staan. Al kan ik het niet laten het etiket te lezen, zodat ik weet wat ik achterlaat. Functioneel winkelen. Ik geef mezelf een pluim. Op 5, ja vijf, minuten sta ik aan de kassa. Misschien waren het er wel tien, maar naar mijn gevoel: vijf
Vier huizen verder staat een buurvrouw haar auto te kuisen. Altijd gevaarlijk voor oponthoud, maar ik laat me graag afleiden. Nadat de gelijkvloerse geraniums verwend en tijdelijk naar het terras verhuisd zijn, en het voetpad gebezemd en van onkruid ontdaan is, slaan we een babbel. Het is ook zàlig weer.
Tijd voor de lunch, gazpacho met een boterham.
En dan weer naar mijn ramen. Halsbrekende toeren om het vaste raam van de badkamer te oliën. Het open raam is laag bij de grond, het geeft me een onveilig gevoel. Ik heb visioenen, zie me te pletter vallen. Hoor de plof. Ik heb hoogtevrees.
Het raam op de tweede verdieping is een makkie, ik kan in de vensterbank zitten.
Nu is mijn slaapkamer aan de beurt. Het voorbereidende scenario herhaalt zich. Ik voel me een held. Met één voet sta ik op de vensterbank, buiten dan, de andere op de ladder. Lustig borstel ik erop los. Met de laatste borstelstreek komt mijn dochter thuis. Wat een timing!
Terwijl ze Samson consumeert, ruim ik op en geef de voordeur en het raam een beurt en besluit dat het oliën kan uitgesteld worden tot het voorjaar.
Want daar wachten me - morgen heeft ze een G.O., dat is een grote overhoring - algebraïsche vergelijkingen. Njam njam, oefeningen voor de geest, ik ben er dol op. We maken ze apart om zo te kunnen vergelijken en verduidelijken.
Voeren naar atletiek. Warme maaltijd bereiden. Nog eens rijden. Schoolwerk begeleiden.
Ik heb mijn avondlijk vertier gehad, morgen wacht de tweede oliebeurt
Temidden Steentjes groene tapijt prijken drie bruine bobbels. En dan minimaliseer ik het nog, t zijn eigenlijk forse hopen. Bruine aarde door de ondergrondse tuinman naar boven gewerkt. Een hele kruiwagen vol heeft de bovenaardse collega reeds weggevoerd.
De wraak van de mol, vertrouw ik mijn schoonbroer toe.
Ooit, lang geleden, ruim veertig jaar, zat ik zonder leesvoer. Alles wat thuis ter beschikking lag, van catechismus, tot zonneland en missieblad, had ik reeds verslonden. Tot ik op een oud, vergeeld boek stuitte, dat er op t eerste zicht niet interessant uitzag.
Bij gebrek aan beter begon ik er toch in te lezen. Het duurde niet lang of het verhaal had me in zijn greep. Ik volgde de wedervaardigheden van een mollenfamilie, leefde mee en sidderde van angst voor de das en de marter, natuurlijke vijanden. In mijn verbeelding zag ik de gangen en de gezellige kamertjes die ze gegraven hadden. De kroostrijke families. De mollenkindjes.
Konijnen kwamen er ook in voor, geloof ik, maar hadden een iets vreedzamer rol.
Ik zat nog maar halverwege toen ik met de scouts, de jonggidsen vermoed ik, op kamp vertrok. Heel plezant, ik deed dat graag.
Terug thuis, wil ik verder lezen in mijn boek.
Zo te zien is het de helft dunner.
Mijn jongere zussen en broer hebben er papieren hoedjes en bootjes mee gemaakt.
En o onvergeeflijke ramp! Ze zijn achteraan begonnen!
En nu begint het een beetje te knagen dat ik nooit geweten heb hoe het de mollenfamilie verder is vergaan.
Dit onuitgelezen boek stond uiteraard niet op nummer één in mijn Boekenparade, mijn absolute favoriet was: Ilja. Drie boeken over een vondeling die uiteindelijk de kleinzoon van de keizer bleek te zijn, gekruid met behoorlijk wat toverij. Ik was verslingerd aan dat boek, las het telkens opnieuw, wanneer eerst mijn broer, later mijn zussen het ook ontleenden. En telkens weer liep ik in mijn verbeelding naast Ilja, neen wàs ik wellicht Ilja, en viel van het ene hachelijke avontuur in het andere.
Toen deze week, net voor de vergadering, Noël Een verrassing voor de jeugd. De drie delen van Ilja, de kleine ganzenridder thans in één band uit zijn tas opdiepte, kwam uit het diepste van mijn binnenste een langgerekt ooooooooooooh. Prachtig. Intact. Nog niet beroerd zelfs.
Een waargemaakte droom
Uren later ben ik weer verdiept in de lotgevallen van het prinsenkind Ilja, en het is allemaal zo vertrouwd.
Veertig jaar, het lijkt wel niks .
Waarvoor zou Noewi gestemd hebben, grapt Jolien. Voor het Katten Belang dat streeft naar een straatkattenvrije stad? Hij zou wel gek wezen, hij is zelf een stratier. Hij zou zichzelf heel wat pleziertjes ontzeggen daar boven op de daken waar hij interessante nachtbrakers ontmoet, de witte, de rosten en den tijger. En dat hij zich daar amuseert staat buiten kijf. Af en toe kunnen we hem nog eens teruglokken door met de Whiskas te rammelen, maar dikwijls wandelt hij stoïcijns, hoog boven ons hoofd, voorbij, ons groetend met een soort knorrend geluid.
Of zou hij vinden dat alle Siamezen, Balinezen, Birmanen, Angoras maar terug moeten keren naar hun land van herkomst?
We denken het niet, hij houdt van diversiteit. Nu eens is hij graag binnen, dan weer buiten. Speels en slaperig. Konijn en runderpastei. Vrij zijn en aangehaald worden. Hij is zwart, met witte sokjes, en lonkt naar de witte van de buren
Vroeger gooide ik hoge ogen met mijn inventieve
bricolagewerk. Met vroeger bedoel ik mijn langgerekte vrijgezellentijd. De tijd
dat rijsttapijt en Raufaser ìn waren. Als de zon erop scheen kon dit zo
heerlijk geuren.
In een handomdraai legde ik een extra kabeltje of
lichtpunt. Mijn kennis vergaarde ik zo links en rechts. Denis-van-op-'t werk
maakte me diets dat ik een flexibele kabel diende te gebruiken om verder te
bouwen vanuit een bestaand stopcontact. Zijn versie van humor, die ik niet
aanvoelde, hij was immers elektrieker en ik de leek. Een bagatel, ik kreeg
kortsluiting noch brand, dus... zand erover!
Ik maakte mezelf een bedstee. Twijfelachtig maar
solide. Luchtig boorde ik gaatjes in de beddeplank.
Knutselde met koebellen een deurbel in elkaar.
Maakte inbouwkasten voor de keuken en een
multimediakast voor in de living...
Tegenwoordig sta ik eerder huiverachtig tegen
dergelijke karweien, en vertoon ik uiststelgedrag.
Een tijdje geleden kocht ik een nachttafeltje
voor mijn jongste. In mijn verbeelding diende ik een hele dag te reserveren om dit
meubel in elkaar te steken. Uiteindelijk kon ik er niet meer onderuit: ik had
een hele dag ter beschikking.
In vogelvlucht bekijk ik de handleiding en merk
op dat alles reeds in het pakket voorradig is, ik hoef mijn gereedschapsset niet
uit te halen!
Ik besluit niet impulsief te werk te gaan, en
alles van naaldje tot draadje te lezen en uit te voeren. Ik neem er de tijd voor
en het verloopt vlot. Ik schraap mijn keel reeds om halleluja te zingen. Ik
begin de wieltjes erop te vijzen en constateer dat er twee gaatjes te weinig
voorgeboord zijn. Dedju dat plan trekt ook op niets. Moet ik er nu twee keer
twee gaatjes bij creëren? Bijtijds bedenk ik dat, mogelijks mischien eventueel,
ik een foutje heb gemaakt?
En ja, ik heb twee plankjes verwisseld. Gebaar ik
van krommenhaas of ga ik terug naar nul?
Ik vijs alles weer los, verplaats de schuldige plankjes en zet alles weer in elkaar met het plan in mijn hoofd en binnen handbereik, ge weet maar nooit! Het kost enkel wat tijd en meerdere houtvezels eer in haar kamer een
nachtcontainertje prijkt en dan is het daar volgens mij ook nadrukkelijk
aanwezig: groot en blauw...
"Deelnemen is belachelijker dan
winnen," beweerde Artuur - een bewoner uit onze voorziening - ooit, waarmee hij uiteraard bedoelde dat het
belàngrijker is. Geregeld poneert hij dergelijke uitspraken, steeds goed voor
een moeilijk te bedwingen binnenpretje bij de toehoorder, waarna glimlachend de
puntjes op de i worden gezet.
Op de voorpagina van De Standaard stond vandaag
deze stelling (Deelneming telt) getiteld bij een foto van de Special Olympics
European Youth Games in Rome. Meteen gingen mijn gedachten naar onze deelname in
oktober 1994, aan de Spaanse Special Olympics in Barcelona. De spelen gingen
eigenlijk door in Granollers en we logeerden op 70 km daarvandaan, in Lloret del
Mar. We waren daar een van de twaalf uitgenodigde buitenlandse organisaties.
Toen wij met ons groep volwassenen met een mentale handicap het stadion binnenwandelden, ontsteeg er aan het publiek
een enorm gejuich. Voor we naast onze schoenen liepen van misplaatste trots,
drong het tot ons door, dat het gejubel niet ons betrof, maar de gouden kampioen
op de 50 km snelwandelen bij de Spelen in 1992, die met ons meemarcheerde...
We kregen een persoonlijk begeleidster die ons
tijdens heel ons verblijf met raad en daad bijstond. Eva, een frêle meisje, dat
met hart en ziel de plaatselijke sport, namelijk menselijke piramides, bedreef
en klom tot op de hoogste schouder.
Daar beleefden we het meest spectaculaire
indoor-openingsspektakel ooit. Het kan ook de afsluiter geweest zijn, dat
herinner ik me niet goed meer. Het kwam toen rechtstreeks op de Spaanse
televisie. Vergeleken met de Belgische ceremonies waarbij je vreselijk lang
moest wachten eer je met je sportclub de atletiekpiste mocht opparaderen en
daarna nog meer geduld moest oefenen tijdens de ellenlange speeches, hiermee
vergeleken was dit dus pure luxe...
We hadden drie atleten die de 5.000 meter liepen,
ze eindigden op nummer één, nummer twee en ja ook op nummer drie. En
natuurlijk waren er meer dan drie deelnemers hé! Ook onze vijfkampers haalden
allebei een podiumplaats!
Ach, het is natuurlijk allemaal lang geleden,
maar jaarlijks zakt er toch een delegatie van onze sporters af naar de Nationale
Special Olympics. Ik heb dat toendertijd altijd graag begeleid, de sfeer is
formidabel en de vermoeidheid navenant. Een anecdote die ik nooit zal vergeten
is Wigbert die er bij de 5.000 meter als een pijl uit een boog vandoorschoot,
bewonderend gemompel bij de toeschouwers, wat een atleet! Voor de tribune viel
hij stil en zwaaiend naar zijn supporters liep hij op een sukkeldrafje verder.
Dit twaalf ronden lang. Eerste is hij niet geworden. Maar uitgelopen heeft hij
het wel. En hierdoor een verdiende deelnemersmedaille behaald. Deelnemen, en je best doen, daar
gaat het immers om!
Voor de eerste keer in zijn leven staat hij aan de andere kant van het
babysitten. Hij wordt gevraagd om van zes tot elf op twee dametjes van acht en
zes te passen. De kindjes in kwestie, kent hij al een aantal jaren. Eigenlijk
gaf men de voorkeur aan zijn zus, maar zij was die avond niet vrij. Zij heeft echt
wel "opppastallent", ondanks haar jeugdige leeftijd. Maar volgens mij
heeft ook hij heel wat in zijn mars, hij is een ervaringsdeskundige bij
uitstek.
De afspraak is los van mij geregeld, details ken ik niet. Moet hij er zelf
naar toe? Komen ze hem halen? De babysit himself weet het niet. Tien minuten na
zessen verneem ik dat hij eigenlijk reeds tien minuten te laat op zijn
werkplek is. Hals over kop moet hij de lijnbus nemen, zonder goed te weten welke
verbinding erop volgt...
Nadat ik zus bij Racing Gent heb afgezet, ben ik te gast bij een vriendin.
Na afloop van de training is mijn dochter, samen met een tiental vrienden en
vriendinnen uitgenodigd bij een clubgenootje, ze blijft er zelfs slapen, ook al
dient ze de volgende ochtend reeds om kwart voor negen paraat te staan voor de
vioolles. Ze is in de wolken...
Ik kort mijn vriendenbezoek in, om zoonlief op te vangen na zijn
babysitdienst. Om middernacht nog geen teken van leven. Een belletje en ik
verneem dat hij nog steeds ter plekke is en geen idee heeft tot wanneer... Een
half uur later begin ik al wat zenuwachtig te worden, want hij moet de
volgende ochtend om kwart voor acht bij zijn basketbaltrainer zijn. Ze gaan een
weekendje klussen tijdens de marathon van Oostende en het mountainbiken in
Koksijde, geloof ik. Om hiermee een basketbaltornooi te bekostigen, als ik het
juist heb... Veel slaap zit er dit weekend dus niet in...
Pas om kwart voor twee is hij thuis...
Achteraf hoor ik dat de meisjes in kwestie heel tevreden waren over de geleverde diensten: hij speelde spelletjes en las een verhaaltje voor het slapengaan. Hij
zelf was geraakt door hun gesprekken. De ouders van een klasgenootje waren
gescheiden. Het oudste kindje merkte op dat dit eigenlijk even erg was als bij
hen. Hun mama was een jaar eerder overleden. Hij had met hen te doen...
Ik heb me dit
de voorbije jaren herhaaldelijk afgevraagd, wat, indien, als Ik lees het zo
hier en daar en ervaar het als een persoonlijk gemis: het kunnen zorgen voor
vader of moeder
Zestien (en
een half) was ik toen mijn moeder stierf, en oudste van zes. Nog geen half jaar
later moeten we afscheid nemen van bobonne, die een 3-tal jaren bij ons inwoonde
vóór mama opgenomen werd in het ziekenhuis. Bijna dag op dag een jaar later
sterft papa, hij is zesenveertig, nèt
Wanneer mijn
moeder overlijdt lijken mijn jongste zusjes en broer dit, schijnbaar, min of
meer gemakkelijk te aanvaarden. Ons Bietje: ah dan is mama in de
hemel We praten er nauwelijks over ook, uit schrik wonden open te rijten.
Op een familiefeest, vijf maanden na mamas heengaan, verzucht onze vader dat
niemand aan haar denkt. Wel integendeel! Maar we vermijden het om dat onderwerp
aan te raken!
De last die op
mij weegt, wanneer ook papa sterft, kan ik aan niemand beschrijven. Ik voel me
zo verantwoordelijk, maar weet niet hoe ik dit in daden kan omzetten. Ik weet er
geen raad mee. Nergens kan ik ermee terecht. Over gevoelens wordt dan immers
niet gepraat.
Dus werk ik
mijn humaniora af, terwijl de toekomst één groot vraagteken is. Ook al weet ik
dat het zinloos is, toch ga ik voor het maturiteitsexamen en haal het
bekwaamheidsdiploma, indertijd een ticket voor de universiteit. Het stelt niet
zo veel voor, maar toch Ik voel me droef omdat de weg die ik wil inslaan,
doodloopt
Met loden
schoenen zoek ik dus werk. Het zijn gouden tijden, keuze te over. De jaarbeurs,
de spiegelfabriek, het consulaat. Het eerste heeft mijn voorkeur, hectische
perioden afgewisseld met kalmere tijden. Maar blijkbaar zit men dringend om een
kantoorhulp verlegen op de spiegelfabriek. Wat een aanpassing! Daar geldt nog de
42 ½ uren-week! Lange dagen.
Nauwelijks verlof. Het werk op zich vind ik wel leuk. Voor mij is het een
uitdaging vlugger uit het hoofd te rekenen dan het toestel! Ik vertrouw ook niet
klakkeloos op mijn machine, maak gebruik van mijn mathematisch inzicht. En dat
wordt gewaardeerd.
Maar niet in
het loonzakje! Maandelijks worden we cash uitbetaald. Het hoort niet om tijdens
het werk de inhoud van je omslag te controleren. Eigenlijk moet je werken voor
je plezier, het loon is bijkomstig, zo suggereren mijn collegas, en ik, dom
schaap, trap daarin!
Mijn verdiende
geld geef ik thuis af, tot op de laatste frank. Iedereen vindt dit normaal. Ook
ik. Het enige dat ik voor mezelf hou, is mijn nieuwjaarspremie, en daardoor kan
ik me een platenspeler veroorloven op mijn 21e, al voel ik me
daarover schuldig. Geen van mijn zussen heeft immers zon extraatje!
Thuis doe ik
mijn best maar ik heb voortdurend het gevoel dat ik niet aan de normen voldoe.
Seske is een huishoudelijk talent, ik niet. Dat ik het op school niet slecht
doe, telt nu niet mee, zal nooit meer meetellen
Of toch?
Wanneer mijn broer achttien wordt wil hij niet verder studeren, ondanks ons
aandringen. Hij is nochtans intelligent genoeg Ik heb toestemming van mijn
Kempische nonkels (ook al vinden zij diep in hun hart een opleiding voor meisjes
nutteloos), en schrijf me in op de normaalschool, een korte opleiding van twee
jaar. Ik wil graag les geven in het BLO. De directrice is blij met mijn
kandidatuur, een gemotiveerde leerling Mijn werkgever belooft me opslag als
ik blijf. Maar ik wil koste wat kost verder studeren, al moet ik mijn droom
Germaanse laten varen
September
1974.. Ik word afgeroepen bij de start van het schooljaar. Maar ik ben er niet.
Boontje zoekt geen werk. Ik berg mijn droom op. Blijf bij mijn werkgever, zonder
salarisverhoging. Voel me triest.
Een jaar later vind ik een manier om een nieuwe job te combineren met een nieuwe
studie. Wat ben ik gelukkig!
Uiteindelijk
hebben we het er allemaal zonder kleerscheuren vanaf gebracht. Boontje volgde
avondschool en kreeg daarna een universitaire opleiding, naast zijn fulltime
job. En nu, nu we in kalme waterkens varen, krijgen we toch af te rekenen
met de demonen van vroeger. Waar bleef de ondersteuning? Waar moesten we heen
met ons verdriet, ons gemis?
Mijn eigen
pubers werpen me terug in de tijd. Het is zo confronterend! Maar nu ben ik
volwassen en zelf moeder. Niet meer de oudste zus die zich geen raad weet en
geen natuurlijk gezag heeft.
Zelfs nu is het moeilijk, met mijn eigen kinderen. Zonder partner. Zonder iemand die het af en toe van mij overneemt en zegt dat
ik het goed doe. Zonder iemand die af en toe zegt: zo is het, en niet anders
Twee weken geleden was hij nog eens in Oostende om te golfsurfen. Hij kwam de studio binnen, snoof eens diep en verkondigde: "Ha, ik ruik de vakantie weer!" Hij heeft echt heimwee naar die zomermaanden waarin hij met volle teugen genoot. Zijn Afrikaanse naam is hem op het lijf geschreven: Kunde, en dat betekent VRIJHEID...
Dit vond ik, van zijn hand, tussen mijn documenten:
Eindelijk vakantie 2 maand lekker chillen,
En we doen alles wat we willen!
BUITEN MET DIE WEKKER!!!
Geef eens de tv stekker
Ik ga 3 weken niet in bad
Zwerf uren rond int stad
Ik blijf ongezond laat op
En loop rond met een mottige kop
Met mijn wiskundeboeken stook ik de open haard
Dan zijn ze tenminste nog wat waard
Ik loop elke dag op straat
Tot s avonds heel laat
En doe heel wat mensen kwaad
Ik veeg mijn voeten aan de regels
En spuw op de livingtegels
Want het is vakantie, de twee maand waar je alles mag
Ja jaaa vakantie elke dag!
Huh?! MILJAARDE MILJAAAAAAR, 't is nie waar, t is weer een nieuw schooljaar...
Tja, die vakantie is ondertussen een herinnering... Hij is een meester in het koesteren en opdiepen van zijn wedervaardigheden.
Ik laat hem zelf vertellen over zijn eerste woordje Engels:
"Het is misschien maar een belachelijke herinnering maar ik vind deze speciaal en het is iets wat nog scherp in mijn geheugen zit.
Ik was 2 jaar en mijn papa had me net in mijn bedje gestopt. Ik bleef meestal niet in mijn bed maar deze keer wel omdat mijn papa thuis was en ik was een beetje bang van papa omdat hij streng kon zijn.
Er was een vriend van mijn papa, een Afrikaan en Afrikanen onder elkaar zijn nogal luidruchtig, dus ik kon het hele gesprek van op mijn kamer volgen. Maar ik snapte er toch niets van omdat het in het Engels was, ik verstond alleen Frans en een beetje Nederlands. En toen ving ik een woordje Engels op: pipo eigenlijk people en ik keek toen onmiddellijk naar mijn knuffel clown en ik viel daarna in slaap.
Ik herinner mij ook iets cool uit de derde kleuterklas.
We waren op de speelplaats, jongens en meisjes, aan het praten en ineens ontstond er gekibbel. Iedereen stond gelijk in een kring maar ik stond er buiten. Toen op een gegeven moment werd het me teveel en wou ik de ruzie stoppen maar ik werd altijd uit de kring geduwd. Dus ik dacht ik spring erover, en dat was geen droom hoor want ik ken iemand die het zich ook nog herinnert. En het was me gelukt om over de mensen te springen en zo midden in de kring te landen en doordat ik gelijk uit de lucht kwam vallen is de ruzie gestopt. Voilà."
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
