Inhoud blog
  • Wegomlegging
  • Een beeld, een woord...
  • Keuken
  • Twijfelen
  • Strontvlieg
    Laatste commentaren
  • Ruststraat (Joke)
        op Vlindertjes
  • ZOMER VAN MAXIM GORKI (JOKE)
        op Zomercursus Nederlands
  • ONZE NIEUWJAARSWENS...dan maar via hier... (huismusje)
        op Wegomlegging
  • @ Camille (Zabrila)
        op Wegomlegging
  • ? (camillefox)
        op Wegomlegging
  • Raar maar waar (camille)
        op Wegomlegging
  • Dit blog... (Lieve)
        op Wegomlegging
  • .. (bojako)
        op Wegomlegging
  • Nu wil ik geen spelbreker zijn maar... (Ernst)
        op Een beeld, een woord...
  • 'België' (Griet)
        op Angst
  • Zoeken in blog

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Zabrila en Konstantijn
    en hoe het hun nakomelingen verging...
    02-10-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Spiegelfabriek
    Nieuwe pagina 1

    Ik heb me dit de voorbije jaren herhaaldelijk afgevraagd, wat, indien, als… Ik lees het zo hier en daar en ervaar het als een persoonlijk gemis: het kunnen zorgen voor vader of moeder…

    Zestien (en een half) was ik toen mijn moeder stierf, en oudste van zes. Nog geen half jaar later moeten we afscheid nemen van bobonne, die een 3-tal jaren bij ons inwoonde vóór mama opgenomen werd in het ziekenhuis. Bijna dag op dag een jaar later sterft papa, hij is zesenveertig, nèt…

    Wanneer mijn moeder overlijdt lijken mijn jongste zusjes en broer dit, schijnbaar, min of meer “gemakkelijk” te aanvaarden. Ons Bietje: “ah dan is mama in de hemel”… We praten er nauwelijks over ook, uit schrik wonden open te rijten. Op een familiefeest, vijf maanden na mama’s heengaan, verzucht onze vader dat niemand aan haar denkt. Wel integendeel! Maar we vermijden het om dat onderwerp aan te raken!

    De last die op mij weegt, wanneer ook papa sterft, kan ik aan niemand beschrijven. Ik voel me zo verantwoordelijk, maar weet niet hoe ik dit in daden kan omzetten. Ik weet er geen raad mee. Nergens kan ik ermee terecht. Over gevoelens wordt dan immers niet gepraat.

    Dus werk ik mijn humaniora af, terwijl de toekomst één groot vraagteken is. Ook al weet ik dat het zinloos is, toch ga ik voor het maturiteitsexamen en haal het bekwaamheidsdiploma, indertijd een ticket voor de universiteit. Het stelt niet zo veel voor, maar toch… Ik voel me droef omdat de weg die ik wil inslaan, doodloopt…

    Met loden schoenen zoek ik dus werk. Het zijn gouden tijden, keuze te over. De jaarbeurs, de spiegelfabriek, het consulaat. Het eerste heeft mijn voorkeur, hectische perioden afgewisseld met kalmere tijden. Maar blijkbaar zit men dringend om een kantoorhulp verlegen op de spiegelfabriek. Wat een aanpassing! Daar geldt nog de 42 ½ uren-week! Lange dagen. Nauwelijks verlof. Het werk op zich vind ik wel leuk. Voor mij is het een uitdaging vlugger uit het hoofd te rekenen dan het toestel! Ik vertrouw ook niet klakkeloos op mijn machine, maak gebruik van mijn mathematisch inzicht. En dat wordt gewaardeerd.

    Maar niet in het loonzakje! Maandelijks worden we cash uitbetaald. Het hoort niet om tijdens het werk de inhoud van je omslag te controleren. Eigenlijk moet je werken voor je plezier, het loon is bijkomstig, zo suggereren mijn collega’s, en ik, dom schaap, trap daarin!

    Mijn verdiende geld geef ik thuis af, tot op de laatste frank. Iedereen vindt dit normaal. Ook ik. Het enige dat ik voor mezelf hou, is mijn nieuwjaarspremie, en daardoor kan ik me een platenspeler veroorloven op mijn 21e, al voel ik me daarover schuldig. Geen van mijn zussen heeft immers zo’n extraatje!

    Thuis doe ik mijn best maar ik heb voortdurend het gevoel dat ik niet aan de normen voldoe. Seske is een huishoudelijk talent, ik niet. Dat ik het op school niet slecht doe, telt nu niet mee, zal nooit meer meetellen…

    Of toch? Wanneer mijn broer achttien wordt wil hij niet verder studeren, ondanks ons aandringen. Hij is nochtans intelligent genoeg… Ik heb toestemming van mijn Kempische nonkels (ook al vinden zij diep in hun hart een opleiding voor meisjes nutteloos), en schrijf me in op de normaalschool, een korte opleiding van twee jaar. Ik wil graag les geven in het BLO. De directrice is blij met mijn kandidatuur, een gemotiveerde leerling… Mijn werkgever belooft me opslag als ik blijf. Maar ik wil koste wat kost verder studeren, al moet ik mijn droom “Germaanse” laten varen…

    September 1974.. Ik word afgeroepen bij de start van het schooljaar. Maar ik ben er niet. Boontje zoekt geen werk. Ik berg mijn droom op. Blijf bij mijn werkgever, zonder salarisverhoging. Voel me triest.
    Een jaar later vind ik een manier om een nieuwe job te combineren met een nieuwe studie. Wat ben ik gelukkig!

    Uiteindelijk hebben we het er allemaal zonder kleerscheuren vanaf gebracht. Boontje volgde avondschool en kreeg daarna een universitaire opleiding, naast zijn fulltime job.  En nu, nu we in kalme waterkens varen, krijgen we toch af te rekenen met de demonen van vroeger. Waar bleef de ondersteuning? Waar moesten we heen met ons verdriet, ons gemis?

    Mijn eigen pubers werpen me terug in de tijd. Het is zo confronterend! Maar nu ben ik volwassen en zelf moeder. Niet meer de oudste zus die zich geen raad weet en geen natuurlijk gezag heeft.

    Zelfs nu is het moeilijk, met mijn eigen kinderen. Zonder partner. Zonder iemand die het af en toe van mij overneemt en zegt dat ik het goed doe. Zonder iemand die af en toe zegt: zo is het, en niet anders…

    02-10-2006 om 16:07 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (6)
    25-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Memoires van een zoon...
    Twee weken geleden was hij nog eens in Oostende om te golfsurfen. Hij kwam de studio binnen, snoof eens diep en verkondigde: "Ha, ik ruik de vakantie weer!"
    Hij heeft echt heimwee naar die zomermaanden waarin hij met volle teugen genoot. Zijn Afrikaanse naam is hem op het lijf geschreven: Kunde, en dat betekent VRIJHEID...

    Dit vond ik, van zijn hand, tussen mijn documenten:

    Eindelijk vakantie 2 maand lekker chillen,
    En we doen alles wat we willen!
    BUITEN MET DIE WEKKER!!!
    Geef eens de tv stekker
    Ik ga 3 weken niet in bad
    Zwerf uren rond in’t stad
    Ik blijf ongezond laat op
    En loop rond met een mottige kop
    Met mijn wiskundeboeken stook ik de open haard
    Dan zijn ze tenminste nog wat waard
    Ik loop elke dag op straat
    Tot ’s avonds heel laat
    En doe heel wat mensen kwaad
    Ik veeg mijn voeten aan de regels
    En spuw op de livingtegels
    Want het is vakantie, de twee maand waar je alles mag
    Ja jaaa vakantie elke dag!
    Huh?! MILJAARDE MILJAAAAAAR,
    't is nie waar,
    ‘t is weer een nieuw schooljaar...

    Tja, die vakantie is ondertussen een herinnering... Hij is een meester in het koesteren en opdiepen van zijn wedervaardigheden.
    Ik laat hem zelf vertellen over zijn eerste woordje Engels:

    "Het is misschien maar een belachelijke herinnering maar ik vind deze speciaal en het is iets wat nog scherp in mijn geheugen zit.


    Ik was 2 jaar en mijn papa had me net in mijn bedje gestopt. Ik bleef meestal niet in mijn bed maar deze keer wel omdat mijn papa thuis was en ik was een beetje bang van papa omdat hij streng kon zijn.
    Er was een vriend van mijn papa, een Afrikaan en Afrikanen onder elkaar zijn nogal luidruchtig, dus ik kon het hele gesprek van op mijn kamer volgen. Maar ik snapte er toch niets van omdat het in het Engels was, ik verstond alleen Frans en een beetje Nederlands. En toen ving ik een woordje Engels op: ‘pipo’ eigenlijk ‘people’ en ik keek toen onmiddellijk naar mijn knuffel clown en ik viel daarna in slaap.


    Ik herinner mij ook iets cool uit de derde kleuterklas.
    We waren op de speelplaats, jongens en meisjes, aan het praten en ineens ontstond er gekibbel. Iedereen stond gelijk in een kring maar ik stond er buiten. Toen op een gegeven moment werd het me teveel en wou ik de ruzie stoppen maar ik werd altijd uit de kring geduwd. Dus ik dacht ik spring erover, en dat was geen droom hoor want ik ken iemand die het zich ook nog herinnert. En het was me gelukt om over de mensen te springen en zo midden in de kring te landen en doordat ik gelijk uit de lucht kwam vallen is de ruzie gestopt. Voilà."

    25-09-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (6)
    18-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bekerfinale

    Ze kijkt om nadat we afscheid hebben genomen aan de uitgang. En nog eens. En nog… Ik blijf wachten en zie haar verdwijnen, een stip uiteindelijk.
    …
    Het is finale van de Beker van Vlaanderen en zowel de jongens als de meisjes zijn geselecteerd na een spannende halve finale. Het was làng geleden dat de meisjes er nog eens bij waren.
    De ochtend is grijzig, de zon is nog niet van de partij. Picknick, drankjes en dergelijke zijn ingeladen, de GPS meldt: “Rij voorzichtig, het signaal is te zwak…” en dat doen we ook tot onze eerste halte, het benzinestation. Of in mijn geval: de dieselpomphouder. Zalig mijn Berlingo na die zuipschuit van een Omega!

    Mijn sprekende wegwijzer instrueert mij een dik half uur later om de afrit Berchem/Wilrijk te nemen, in stomme tegenspraak met mijn afgeprinte route. Maar ik heb een blind vertrouwen in mijn computergids, die me de stad in- en uitloodst. Ik heb wel bedenkingen bij de snelste weg… maar allé, we arriveren toch bijtijds in Lier.

    Het wordt een stralende dag in verschillende opzichten.
    Vooreerst de zon die inmiddels is opgedoken en ons de hele dag verlicht, verwarmt en opvrolijkt.
    De jeugd zet schitterende prestaties neer, die bevestigd worden bij de prijsuitreiking. Jongens en meisjes halen allebei de tweede plaats, vreugde alom. Ze sprokkelde bij de werpnummers heel wat punten, maar het siert haar dat ze hierdoor geenszins naast haar schoenen loopt, net zo min als haar collega-sprokkelaars.

    Het programma is serieus uitgelopen en het wordt sprinten om op tijd te zijn voor mijn nachtdienst…


    Maar wat de dag bijzonder maakt voor mij is het bezoek van mijn zus. We zien haar zo zelden en ik was ronduit blij dat ze op mijn uitnodiging inging, samen met haar dochter, mijn petekind. We kunnen wat bijpraten, zijn blij met elkaars gezelschap, al wordt mijn aandacht voordturend afgeleid naar het atletiekgebeuren. Wat lijkt ons Padelleke uiterlijk op mijn andere zus! Die is er natuurlijk ook samen met mijn schone broer en hun jongste die de eer van de pupillen verdedigt. Zij slaagt erin als eerstejaars 8 punten bijeen te rijven met een vijfde plaats bij kogelstoten. De nichtjes zijn aan elkaar gewaagd!

    Wanneer het afscheid nadert wandel ik met haar mee naar de parking om mijn vouwstoeltje uit de auto te halen. Een ganse dag hangen en staan laat zijn sporen na, ik wil wel eens zitten.

    We zijn geen kussende familie, dus scheiden onze wegen verbaal en met een intens oogcontact… Ik blijf kijken… en zij kijkt om… en om…

    18-09-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (5)
    17-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aan Mimi

    Het begon
    Met een plezierig verhaal
    Over zingen in de douche

    Vlaams naar mijn gevoel
    Maar toch uit Nederland

    Mijn interesse
    Was gewekt
    En ik leerde iemand kennen
    Vriendelijk, geniaal
    Behulpzaam en verbaal
    Heel sterk

    Inspiratiebron
    Voor mij
    Geïnteresseerd in kunst
    Verlegen maar zOooo ad rem

    En zo zoekend
    Naar de juiste woorden
    Verwerk ik
    Mijn verdriet

    17-09-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (1)
    14-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Grenzen
    "En, heeft het deugd gedaan bij de kinesist?" vraag ik hem wanneer hij iets na vijven thuiskomt. Nee, want hij was te laat omdat zijn fiets weer verstek liet gaan: versnelling, ketting en tandrad zijn stuk. Inwendig kreun ik, hij zal weer nonchalant geweest zijn, zeker? Gisteren zag ik hem ook al toekomen met zijn vriendin op de bagagedrager…
    Maar de kinesist had nog een gaatje, hij mag straks om acht uur terugkeren. Hij is te moe om naar de fietsenmaker te gaan, een eindje verder in onze straat, maar laat zich toch overreden.
    Nadien moet hij ontstressen van zijn intensieve schooldag: een hapje eten, wat drinken, zijn favoriete programma op de buis bekijken en vertellen over wat hem momenteel bezighoudt. En nu denk ik, wat heerlijk dat ik halftijds beginnen werken ben, een goed half jaar geleden. Mijn tieners kunnen écht thuiskomen! Ik ben heel blij dat ik van het georganiseer van de babysits en het nablijven op school af ben! Maar dat is een verhaal apart…

    Na de ontspanning volgt de inspanning voor schoolwerk en dan is het tijd om de herstelde fiets op te halen. Een pak van mijn hart, de panne was te wijten aan pure slijtage. Zevenentwintig euro moet ik neertellen, vorige week waren het er tweeëntwintig…

    Mijn dochter en ik hebben ons net in de zetel geïnstalleerd wanneer hij furieus terugkomt van de kinesitherapie. Zijn fiets is gestolen!
    In zijn haast had hij niet de moeite genomen zijn fiets op slot te doen, wat een uitnodiging voor gauwdieven! Ik slik mijn preek halverwege in, besluit in de omgeving een kijkje te nemen, je weet maar nooit… In een ver verleden hebben ze mijn tweewieler eens honderden meters verder te vondeling gelegd, waardoor ik hem kon recupereren. Helaas…
    Hij is er het hart van in, zo’n goeie fiets vindt hij niet meer…
    Ook ik ben er niet goed van, vooral omdat hij drie maand geleden hetzelfde presteerde met mijn eigen fiets!


    Ik heb nog een ganse nacht om over de te treffen maatregelen na te denken (allé, eigenlijk niet, want straks ga ik werken). Maar het staat nu al vast dat een andere occasie van zijn spaar- en/of zakgeld zal komen.
    “Hoe ga je morgen naar school?” vraag ik.
    “Met de bus zeker?”
    “Ok. Je weet dat je dan op tijd moet opstaan, hé!”
    Van mijn hart een steen maken, en de verleiding weerstaan toe te stemmen in het uitlenen van mijn vehikel, het zal niet gemakkelijk zijn…

    14-09-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (4)
    13-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat ruist er in het struikgewas...?
    Noewi is in de tuin op ontdekkingstocht. Een voorschoot groot slechts, maar rondom begroeid met klimplanten, struikjes en bloemen, waar het voor een poes heerlijk rondstruinen is. Plots stormt hij de living binnen, zwevend over stoelen en tafel, met overeind staande haren en dubbeldikke staart. Ik ritsel met de krant en verschrikt maakt hij een huppelsprongetje en kijkt schichtig om zich heen. Zijn gat in de hoogte en met gestrekte achterpoten loopt hij behoedzaam rond. Eén stap in zijn richting en hij verschanst zich onder de zetel waar hij me argwanend aankijkt.

    Na veel vijven en zessen slaag ik erin hem uit zijn schuilplaats te lokken, maar relaxed wordt hij er niet van, hij blijft een opgespannen veer. Wat heeft hem angst aangejaagd? Waart daarbuiten de geest van Milo? Of een of ander beest? Groot kan het niet wezen, want ik zie niks.

    Ik vergeet het hele voorval wanneer een vriendin langskomt, om e-mailkes te verzenden. Ik ben een poosje in de weer om mijn laptop middels een lange kabel met het internet te verbinden, want mijn draadloze aansluiting doet het niet meer. En de instellingen van mijn router controleren lukt niet, mijn paswoord is blijkbaar verkeerd! Miserie, miserie!
    Het is stralend weer (heerlijk, zalig, waaw, mmmmm) dus verhuis ik mijn activiteiten waar mogelijk naar buiten, ik weet niet hoe lang de zonnegarantie loopt. Eén dag, één week?

    Noewi’s vreemde gedrag zakt nog verder weg in de vergetelheid, naarmate de uren verstrijken.
    Twee dagen later zit ik aan mijn terrastafel. Koffie, croissants, de krant, alles om het genoeglijk te maken dus. Mijn kat sluipt weer door mijn bloemetjes. Voor ik helemaal groen aanloop – uit sympathie voor mijn groene vriendjes, nietwaar – valt het me op dat hij uit zijn normale doen is. Iets onder die blaadjes houdt zijn aandacht gevangen. Maar wat?

    Ik speur dus mee met Noewie. Veiligheidshalve plaats ik mijn voeten wat hoger dan grondniveau, ge weet maar nooit, hé! Hij loopt nu eens hier, dan daar, snuffelend, behoedzaam, hij ziet meer dan ik.
    En dan, hoor ik het voor ik het zie. Een tjirpend geluid. Een sprinkhaan, een krekel, denk ik, en zie hem achter iets lopen, een kikker?
    Een muis!
    Ik dacht dat muizen, piepten! Daar lijkt het niet op!
    De bodembedekkers trillen in de windstille lucht. Noewi houdt zijn pootje in de aanslag, trekt weer terug, wacht af. Neust, plots pats, getjilp.
    Wat later zie ik iets bewegen, een staartstompje meen ik, ai heeft Noewi…? Dan zie ik dat het een muizensnoetje is, heel lang en spits, sapristie da’s geen gewone muis…



    Ambivalente gevoelens razen door me heen. Ik wil geen muizen in mijn huis. Waar er één zit, zijn er meer. Maar misschien verricht zo’n spitsmuizeke wel nuttig werk, slakken opeten bijvoorbeeld.
    Zonder scholing gaat Noewi op jacht, niemand die ’t hem voordeed… Wonderlijk… Ongestoord en onbevreesd genieten van de avondlucht op mijn terras zit er momenteel niet in. De romantiek van het getjirp in het donker krijgt ineens een andere dimensie, het waren toen wellicht géén concerterende zuiderse krekels…

    13-09-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (3)
    08-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nieuwe start

    "Mag ik ne keer een vraag stellen,” verzoekt Ward terwijl ik na mijn laatdienst op weg ben naar de auto. Ja, natuurlijk, maar in een rapke, hé, want alles is weer eens uitgelopen, in tijd dan. Hij denkt even na. “Ziede gij mij nog geiren?” Spontaan schiet ik in een lach. Ik verwachtte voor de elfendertigste keer een “Is het donderdag dagcentrum?”, en een “Wie gaat er mij voeren?” Maar dit? Neen, ik kan hem wel opeten, zo op dit moment, al zou ik daar een serieuze boterham aan hebben. En natuurlijk zie ik hem nog graag. Alleen, platonisch, maar dat zeg ik er niet bij, want dan sta ik hier nog tot morgenvroeg uit te leggen en wellicht gaat hij hiermee niet eens akkoord ook. In elk geval, deze avond keer ik lichtvoetig naar huis.

    Vandaag, twee dagen later, staan we klaar om met de hele groep naar het kasteel te vertrekken. Ons Mercy is vuur en vlam aan ’t spuwen. Ze is boos. En dat hoor je al van verre. In gedachten had ze zich reeds een plaatsje in de auto toegeëigend, maar in de bittere realiteit is dit door anderen ingenomen. Nu moet ze dus mee met de bus, en dat zint haar niet. En dat mogen we allemaal weten, vooral de eigenaar van de auto. Die is kop van Jut.


    Met dat boze busje, want de furieuze stemming heeft zijn tentakels inmiddels tot in alle uithoeken van het interieur gestrekt, vertrek ik als eerste. Het duurt gelukkig niet lang voordat ik het tij kan keren, en mijn passagiers worden ronduit vrolijk, wanneer ik vergeet bijtijds linksaf te slaan. Waar zijn mijn gedachten! Honderden keren deed ik reeds die rit!
    In mijn spiegeltje zie ik dat mijn collega me trouw volgt. Ha!
    Of we Gonda eens zullen foppen? Daar hebben ze wel oren naar. Dus fantaseren we er duchtig op los welke reden we kunnen opdissen om deze omleiding te rechtvaardigen. “Een nieuwsflash op de radio berichtte ons over een ingestorte brug een eindje verder, … of het leger houdt daar manoeuvres, … of de koeien zijn uit de wei losgebroken…” Ambiance troef…

    Aan de ingang van de tent wordt ons een sticker opgeplakt. Twee kikkers staan symbool voor het thema van dit jaar: een opkikker voor iedereen… Links en rechts, enthousiaste begroetingen. Hartverwarmend, zo’n welkom. We zingen en wuiven ons door de viering, geen gêne hier. Ik start als sopraan, probeer dan bariton, pater Godfried heeft blijkbaar zijn gitaar niet aan mijn stemhoogte aangepast. Ik denk, enfin ik hóóp, dat ik niet al te erg opval in het algemene gekweel. Hoe we dit thema gestalte kunnen geven in de loop van dit werkjaar, wordt aan de hand van sketches uitgebeeld. We eindigen met de nummer één uit de plaatselijke kerkelijke hitparade: “Halleluja!”

    En dan is het tijd voor de traditionele frieten met frikadellen, een must om krachten op te doen voor de diverse wandelingen die deze namiddag op het programma staan.

    Mijn deel van het feestprogramma zit er op. Ik moet Adam en Jobbe terugbrengen naar huis. Onderweg vertelt Jobbe honderduit over de baby van zijn zus. Hij is nu namelijk grootvader, of is het peter? Nonkel bedoelt hij eigenlijk. En zijn mama staat op de lijst voor de verkiezingen. Ze wordt vast Burgemeester, hij is namelijk een grote fan van die man uit Samson en Gert. Aan hoge snelheid passeert ons een moto, voorwiel in de lucht. “Waaw, wat ne zot, zo rijdt mijn vader niet, zenne!” En hij beschrijft hoe ze samen in de bochten liggen, met helm en motorjack. Ach, wat geniet ik van die ontboezemingen…

    Wanneer ik een hele tijd later met mijn auto wil vertrekken, vind ik een papier onder mijn ruitenwisser. Jobbe heeft me een boete gegeven. Ik sta fout geparkeerd, voor de voordeur, en dat mag niet…

    08-09-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (6)
    04-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het ware Tineke (en dus niet van Heule)

    Oh Tineke, oh Tineke
    jij was een heel lief kindeke
    Als iemand iets mispeuterd had
    was jij het die de straf uitzat

    Oh Tineke, oh Tineke
    jij was een zoeteminneke
    De kaas die gaf je aan je pop
    maar koekjes at je heel traag op

    Oh Tineke, oh Tineke
    zoet als een suikerspinneke
    Je ging naar school, steeds welgezind
    je werd door iedereen bemind

    Oh Tineke, oh Tineke
    jij was een echt vriendinneke
    Een moeder werd je al heel jong
    eentje die hele dagen zong

    Oh Tineke, oh Tineke
    een vrolijk zangerinneke
    Talenten heb je bij de vleet
    'k moet zorgen da'k er geen vergeet

    Oh Tineke, oh Tineke
    speel op je mandolinneke
    Het musiceren zit j'in 't bloed
    je vangt steeds aan met frisse moed

    Oh Tineke, oh Tineke
    je bent geen kaasboerinneke
    De poëzie of lit'ratuur
    het vloeit eruit, 't is puur natuur

    Oh Tineke, oh Tineke
    gelijk een naaimachineke
    In 't koken ben je een prinses
    Wij zitten klaar met vork en mes

    Oh Tineke, oh Tineke
    nu komt het laatste zinneke
    Hetgeen ik 't meest waardeer in jou
    je laat nooit iemand in de kou

    Oh Tineke,oh Tineke
    jij bent het liefste kindeke


    door mijn schone zus, ik heb er maar één
    Ode aan "Koekske"
    (winnende oudejaarsopdracht)



    Ik hoop dat hiermee Kamiel zijn vraag is opgelost!

    04-09-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (12)
    02-09-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Atletiek

    De boekenkafterij bij het begin van september, een gratis service aan mijn schoolgaande kinderen, is een ideaal moment om mijn gedachten de vrije loop te laten gaan. Het enige probleem voor mij bestaat erin die ideeën te vangen en onder woorden te brengen. Ze zijn dikwijls zo vluchtig en voor ik het weet is alles in het niets vergaan…

    Bij het einde van het atletiekseizoen moest ze haar keuze voor volgend jaar kenbaar maken. Mij had ze reeds toevertrouwd dat ze zich liever op speerwerpen zou toeleggen. Waarom geen discus of kogelstoten? Neen, daar had ze geen zin in, ze had het gevoel niet veel bij te leren op training, omdat ze wel geattendeerd werd op fouten, maar niet hoe ze die dan moest verbeteren. Bovendien, en dat hoorde ik achteraf, wil ze niet zo’n dubbeldikke spierbundel worden. Ze legde dit voor aan haar trainster en die adviseerde haar toch voor de drie werpdisciplines te gaan.

    Een prioriteit voor mij is dat ze gaat voor de dingen die ze grààg doet, dus niet enkel deze waarin ze uitblinkt. Ze is dol op hoogspringen en al heeft ze niet direct een elegante stijl, voor mij mag ze zich daar verder in bekwamen, zonder dat ze het tot topprestaties moet brengen. Hetzelfde geldt voor de sprintnummers. Uiteraard stimuleer ik ook dat ze haar talenten ontwikkelt. Want dat ze een gave heeft voor kogel/discus/speer staat buiten kijf.

    Hoe kwam ik zo bij die gedachten? Vorig weekend ging in Herve het Belgisch kampioenschap meerkampen door. Liesbeth van onze club haalde goud bij de juniores. Als Belgisch Kampioen kreeg ze voor deze zeven proeven 25 euro prijzengeld. Ik denk dat dit nèt de verplaatsingskosten dekt… Betekent dit dat een Belgisch Kampioen op de 100m bijvoorbeeld slechts 4 euro verdient?… Voor alle duidelijkheid, noch Liesbeth, noch haar ouders, beklagen zich over dit honorarium, alleen ìk heb deze bedenkingen…

    02-09-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (5)
    30-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stress

    Hij noemt me een stresskip. Nu moet ik eerlijk toegeven dat dit bij tijd en wijle wààr is, zo ook deze avond. En dan is het ècht gedaan met de rust die ik op ontspannen momenten uitstraal.

    Na zijn tiendaagse in het Franse Vézénobres laat hij zich ontvallen dat hij graag met die en die naar Waregem Koerse wil. Ik ben zeer verbaasd, want hij heeft nooit interesse laten blijken voor paarden, laat staan voor de rennen.
    Beetje bij beetje achterhaal ik dat het niet om die sport gaat, waar zijn mijn gedachten! – maar om al die festiviteiten die daarmee gepaard gaan. In mijn eigen denk ik dan dat zelfs die feesten hem gestolen kunnen worden, en dat het meer om het samen-zijn gaat. “Socializing” heet dat.
    Hij laat het zich ’s ochtends - alhoewel, zijn ochtend begint tegenwoordig op de noen - geregeld ontvallen: hij mist dit Zuid-Franse kamp. De vrienden, de vrijheid, de zon, de gezelligheid en wat al meer…
    Dus gun ik het hem van harte, dit uitstapje. Maar ik wil toch enige zekerheden. Of de slaapgelegenheid geregeld is, bijvoorbeeld.

    Waar ik me zorgen om maak! Een tentje in een of andere tuin natuurlijk. Hij weet weliswaar niet precies waar, maar hij heeft er alle vertrouwen in. Ik heb visioenen van zo’n twee-of-drie-personen-inkruipertje waarin een achttal tieners samengeperst liggen terwijl de regen genadeloos binnensijpelt en alles in een modderpoel herschapen wordt. In een ander visioen zie ik hem ‘s nachts op de dool in Waregem, want een slaapplaats, daar was nooit sprake van…

    Ik herinner me bijtijds mijn eigen tienerjaren, waar ik met een vriendin en mijn jongere zus mocht kamperen aan zee, tot ons geld op was. Een waar staaltje van “loslaten” voor mijn vader, aangezien mijn moeder enkele maanden voordien overleden was. En uiteraard deden we geen domme dingen.
    En dat zal hij ook niet doen, zo veel vertrouwen heb ik wel in hem. En met die argumenten, en de belofte haar alle beschikbare details te briefen, kan ik Sabine geruststellen. Zo gaat Kaat, zijn vriendin ook mee…

    Dus daar gaat die stress vanavond helemaal niet om. Hij heeft deze namiddag een afspraak met de orthodontist, want tijdens de vakantie is hij zijn beugel kwijtgespeeld. Ik vind dus dat dit zeker moet doorgaan, ook al vertrekt de rest van het gezelschap reeds om 14.00u. Bovendien heeft hij om 17.30u basketbaltraining. De afspraak is dus dat hij de trein neemt om 20.09u naar Waregem waar ze hem rond halfnegen zullen oppikken. Kaat zou om zeven uur bij ons zijn. Om 19.35u is ze er nog niet. Joram belt haar – op mijn aandringen - om rechtstreeks door te rijden naar het station. Om 19.40u besluit hij nog een douche te nemen. Het nieuwe doosje met de nieuwe nachtbeugel tottert de trap af. Doosje stuk…

    Kijk, dat is stress voor mij. Daar kan ik niet rustig bij blijven. Dus maan ik tot spoed aan. Ongelooflijk maar waar, maar tien minuten later zitten we in de auto. De stress is er nog altijd, vooral omdat hij even later meldt dat hij zijn GSM vergeten is. En hierdoor het nummer van zijn contactpersoon. Ik drop hem dus aan het station met de boodschap dat als ik om 20.05u niet terug ben hij alvast naar het perron moet.

    De terugweg naar huis verbijt ik mijn ergernis achter een pikdorser waar ik niet voorbij kan. Voor mijn voordeur staat de fietsenmaker. Hij kan de fiets van mijn dochter niet maken wegens het ontbreken van een onderdeel. Ik bezorg hem iets dat ik onder de fiets vond en verontschuldig me voor mijn haast. Ik grits de GSM van de tafel en vraag zus mee te rijden voor ingeval ik geen parkeerplaats vind. De duivel is ermee gemoeid, nu zit ik achter een leerling chauffeur. Het werkt op haar lachspieren.

    Op het Sint-Pietersplein staat hij me al op te wachten, het ticket in de hand. Zekerheidshalve snel ik toch naar perron 5. Ze zijn nergens te bekennen! En net als de trein binnenrijdt merk ik ze van verre op. Uitzwaaien…

    Terug thuis duurt het nog enige tijd eer ik wat bekomen ben, het stressmonster bedwongen. Ach, ik hoop dat mijn kroost het mij vergeven kan…

    30-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (12)
    27-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Aan mijn tienerdochter


    Get your own glitter and more at BlingyBlob.com

    27-08-2006 om 03:10 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (6)
    22-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GPS

    “Lief klein konijntje heeft een vliegje op zijn neus” zing ik uit volle borst mee, tot groot plezier van mijn pappenheimers op mijn werk, want jaaaaaaaaa ik (her)ken dit liedje al van op het blog. De sfeer zit er goed in, ik voel het: dit wordt een leuke dag!

    Ik krijg veel spontane hulp bij de voorbereiding van de maaltijd. Even later regent het pijpenstelen, dus zullen we noodgedwongen in de keuken barbecuen. Aan diegenen die niet graag afwijken van wat gepland is stel ik de vraag of ze goesting hebben om met dit strontweer buiten te eten. Neen, luidt het antwoord. Oef…

    Na de middag bestuderen we nauwgezet de affiche van de Paardenhappening in de Bevegemse Vijvers. Nergens een inkomprijs te bekennen, dus besluiten we dat het gratis is, wat voor een aantal gegadigden toch wel van belang is! Met mijn GPS ga ik onverschrokken dit avontuur aan…

    Mij kan niets gebeuren, de weg wordt voor mij uitgestippeld! Ik heb de keuze tussen de snelste of de kortste route. Ik kies voor het vluggertje, kwestie van het uiterste uit de beschikbare uren te halen!

    Zonder problemen raken we in Zottegem, er staan daar warempel wegwijzers naar het gebeuren. Plots geen pijlkens meer, en mijn GPS instrueert mij “linksaf”. Ik heb alle vertrouwen in de techniek, dus sla ik de smalle straat in. Geen tegenligger te bekennen, gelukkig. De weg kronkelt omhoog en gaandeweg zie ik geparkeerde wagens. Hier moet het zijn, denk ik, en probeer ons busje in een leeg gat te wurmen. De plaats is te steil en te modderig. Ofwel kan ik niet parkeren, denk ik in mezelve. En ik denk ook aan collega Alisa waarbij hulptroepen dienden uit te rukken om het busje en zijn inzittenden uit hun benarde te bevrijden. Na een interventie van de VAB moest ze indertijd namelijk een poosje rijden om de platte batterij op te laden. Inderhaast had ze wat kandidaten geronseld voor dit ritje. Een fluitje van een cent immers, dus vertrokken ze op pantoffels. Van de nood een deugd makende, koos ze voor pittoreske landelijke wegeltjes, het oog wil ook wel wat, hé! Tot ze een doodlopend pad opreed, wou draaien en alzo de bus vastreed. Geen nood, ze zou wel helpen duwen. Zette het contact uit. Dat had ze niet mogen doen, want het contact gaat niet meer aan! Batterij plat, nietwaar! In geen velden of wegen is een huis te zien. Gelukkig is er GSM en ze belt mij. Ik bestel hulptroepen…

    Dit wil ik dus vermijden! Dus rijd ik met samengeknepen billen die hele weg achteruit. Pfft, vooruit is toch gemakkelijker en lijkt het minder smal. Uiteindelijk kan ik draaien en vind ik een parkeerplaats. Een wandeling, het hoort erbij hé!

    Wanneer we, via een zijweg, het terrein willen opgaan krijgen we te horen dat dit 3 euro per persoon kost. Aan de hoofdingang geraken we toch kosteloos binnen. Met dank!

    De festiviteiten zijn ten voordele van Hippoc, een vereniging die paardrijden als therapie voor minderbegaafden promoot. We kennen de organisatie uiteraard, enkele bewoners nemen regelmatig lessen.

    “Hey Lieve, g’hebt ons nu niet zien rijden!” Ik ben aangenaam verrast bij de ingang Wigbert met enkele bewoners aan te treffen. Hun act zit er al op en ik wist er niet van. Er resten nog genoeg celebrities, allé eentje minder nu, knipoogt hij.

    Remi herkent een minister. Ik zie niks. In de verte bemerk ik iemand die zich links en rechts handenschuddend een weg baant naar the place to be.

    Van achteren kan ik niet zien welke minister het is. Er zijn er zo vele en ik ken ze niet allemaal, troost ik mezelf.

    Het spektakel is prachtig, ontdekken we gaandeweg. We kunnen ons in een circus wanen waarbij halsbrekende toeren op paarden worden uitgehaald. Een bekende stem voorziet het  spektakel,van commentaar. Jaak Pijpen! Ik hoor hem wel maar ik zie hem niet. Ik meen ook nog De Croo te horen, maar misschien is dat inbeelding. We zien in elk geval Markske van De Kampioenen met een brede lach in een rijtuig voorbijrazen. Mijn gasten speuren vergeefs naar Boma en Carmen… We hebben ons geïnstalleerd aan de inkompoort van het veld. Telkens een nieuw land word geïntroduceerd, wordt de versperring opzij geschoven, dendert een ruiter het veld op en dienen wij mee op te schuiven…

    Voor we het weten is het tijd om naar Ronse te spurten om ons Mercy op te halen, die op kraamvisite is bij haar zus. Mijn GPS voorspelt 24 km. Er is geen knopje voor toeristisch reizen, toch rijden we op onooglijk kleine baantjes. Dit is echt kunstwerk! Bibberend daal ik via boswegeltjes de berekende weg af. Een sliert geparkeerde auto’s markeert een trouwfeest. Halleluja, daar ben ik schadevrij gepasseerd!

    Dit kan echt niet de kortste weg naar Ronse zijn! Al die kleine straatjes! Mooi is het wel, maar gerust ben ik er niet in! Uiteindelijk bereiken we het ziekenhuis in Ronse. Ik bel dat we gearriveerd zijn. Waar? Aan de voorkant uiteraard, de straat met de bomen.De voorkant blijkt de achterkant te zijn dus heeft het heel wat voeten in de aarde eer we Mercy hebben opgehaald!

    Eind goed, al goed, en veel te laat rijden we huiswaarts, mijn “dienst” is officieel al voorbij…

    22-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (4)
    16-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kamperfoelie

    mijn kamperfoelie
    in de nacht
    verspreidt zijn geur
    zo onverwacht

    subtiel, fragiel,
    als in een zucht
    vervliegt die geur
    reeds in de lucht

    't is zo voorbij,
    een ademtocht,
    jouw leven...
    en niets vermocht



    Aan Roel, die veel te vroeg moest gaan
    KampeRfOELie moet je aan de keukendeur planten, vond hij...

    16-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (3)
    15-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Door de wind, door de regen...

    Kwart over twaalf in de nacht verneem ik dat haar speertraining de volgende ochtend niet doorgaat. Nondeku! Had ik dàt geweten dan waren we deze avond reeds vertrokken naar Oostende!
    Een nachtje in eigen bed, een brunch en menige stressvolle minuten later zijn we dan toch op weg. Mijn dochter en ik.

    Zoonlief hebben we drie dagen eerder uitgezwaaid, die zit nu in het zuiden van Frankrijk. Op het laatste moment komt hij te weten dat zijn vriend zich in de verkeerde periode heeft ingeschreven. Stom, vindt hij. Maar hij laat het niet aan zijn hart komen en op de verzamelplaats is hij al het middelpunt van een groepje… Allemaal rokers, helaas, ik hoop dat hij zijn principes trouw blijft…

    …Zaterdag, op de noen, en ik dien mijn zonnebril uit te halen. In Jabbeke wordt de lucht grijs en wanneer we de koninginnestad binnenrijden is het asfalt kleddernat. Uuuuh! Zeg niet dat ik de zon heb ingeruild voor een regenbad hé!

    Dit weekend zal in het teken staan van zuiderse muziek. De Gentse Feesten gingen aan mij voorbij, niet éénmaal waagde ik me in het centrum van de stad. Shame on me! Ik had er echt geen zin in, die voeten van mij waren er vierkant tegen…
    Nu willen we dus naar het Afro-Caribbean-festival in Bredene. Het weer is druilerig, de kinderen zijn er vlug uitgekeken… En tot overmaat van ramp: ik liet mijn regenvest in Gent liggen… Ik zal die méér dan nodig hebben!

    Uren later laten we de kinderen achter bij Jim Carrey, Pet Detective, en we beleven allemaal een leuke avond. Eigenlijk kon het voor mij voordien al niet stuk, want we giechelden als jonge meiden om de stomste en onnozelste zaken, en dat heeft deugd gedaan!!!

    … Of dit plastic bakje weg mag? Neen, ’t kan misschien nog dienst doen voor Mickey, de hond, als voederbakje.
    … Komaan zeg, ze is toch geen Duitse Herder! (
    Bakje is nogal groot)
    … Vele minuten later trapt voorgaande spreker in het oorspronkelijke bakje, véél te klein voor zijn voet.
    … Gniffel gniffel…

    De trend wordt ’s avonds voortgezet, met een Dronken Noorderbuur, die in het Polderland woont. Hij beweert dat hij in de kruipruimte van zijn huis slechts een luik dient te openen om een visje te kiezen!
    Het optreden van Kékélé is subliem. Ik moet twee keer kijken, maar die prachtige hoge stem behoort onmiskenbaar een man. En de danseressen die na elke act van outfit wisselen, raken bij mij een gevoelige snaar. Zo vertrouwd, deze dansen, waar is de tijd…

    Zondag starten we met koffiekoeken. In de namiddag kunnen we Nelson ter plaatse toch overtuigen dat het echt geen surfweer is. Het dondert en bliksemt, slechts twee tellen scheiden beide. Hij is nauwelijks te houden, hij popelt en smacht, de uitdaging is groot, de golven prachtig. De volgende dag vernemen we dat er in Blankenberge iemand van zijn plank is gebliksemd.

    ’s Avonds zijn er Paulusfeesten in Oostende. Kris Joris staat op het programma. Vele jaren geleden volgde ik  wekelijks conga-lessen bij hem in Mechelen, later in Haacht. Ik vond het nòg leuker dan dansen.
    Het genre, free-jazz, kan me niet echt bekoren, het neemt niet weg dat hij echt een “meneer” is. Ik hou meer van de Afrikaanse ritmes…
    In de spiegeltent vinden we een plaatsje “achter” zijn rug. Mijn gezelschap smiest er vandoor. Ik volg als laatste. Wanneer we véél later terug langskomen is het optreden “past tense”. Verdiende loon…

    Bij het groot podium worden we gerookt door het vuurwerkspektakel “The Wall” van Compagnie Doedel. Een metalen constructie en acts die utopisch en tegelijkertijd middeleeuws aandoen.

    De organisator moedigt ons aan vele worsten en pinten te consumeren want het slechte weer nekt de nering.
    Rond middernacht banen we ons moeizaam een weg door de massa op het Petrus- & Paulusplein.  De populaire vissersliederen van Lucy Loes begeleiden onze aftocht naar onze vakantiestudio. (
    Nog eens hartelijk dank aan Martin en Rita, voor de genoten gastvrijheid!)

    Maandag is het weer van datte: regen en nog eens regen. Voor de golfsurfer is dit niet echt een probleem, nat ben je so wie so. Nog voor ik de meisjes kan inschrijven heb ik geen droge draad meer aan mijn lijf, allé bijna toch, mijn geleende regenscherm is een speelbal voor de wind. De planken zijn uitverkocht, want gebezigd door het sportkamp, dus besluiten ze te kanoën. Uitgerust met wetsuit en reddingsvestje kiezen ze het wijde sop om enkele minuten later te stranden. De branding is heftig. De wind haalt dertig knopen. Een hele tijd later zie ik hen worstelen met hun plank. Aan land stuurt de wind hen de ene kant op, in zee drijft de stroming hen naar de andere kant. Eens ik hen uit het oog verlies lukt het mij niet meer ze van de anderen te onderscheiden. De spanning vloeit bij me weg wanneer ze het voor bekeken houden en een warme douche gaan nemen.

    Het hoeft geen betoog: ik hou oneindig veel meer van de zon!

    15-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (5)
    11-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Paardrijden

    We schrijven half september 1970.

    Ik ben immens trots op mezelf want ik heb mijn handwerk voleindigd. Een wit gehaakt kleed. Het is zo mooi (jaja!) dat ik er reeds onmiddellijk een afnemer voor heb. De oudste dochter van mijn stiefmoeder wil het kopen voor 900 frank! Een bom geld in mijn ogen. Het brengt paardrijlessen binnen mijn bereik…

    Het is een turbulente tijd geweest. Papa schreef zich maanden geleden in het relatiebureau “Schakel” in en leerde zo Simone kennen. En ondertussen zijn ze getrouwd.
    Een vrouw met vijf kinderen. Drie ervan zijn reeds volwassen, of toch zo goed als,  twee komen bij ons wonen. Marie is dan 11 en haar broer Luc is 8. We vinden het best spannend, een nieuwe wereld gaat voor ons open.

    De televisie doet zijn intrede, en hiermee ook de salon, het tapijt… Voordien hadden wij namelijk geen zithoek. Dat was ook niet nodig. Wanneer we wilden zitten, dan was dat aan tafel. Die was speciaal voor ons gezin gemaakt. Voor 8 personen en uittrekbaar voor 14. Een “cigaretteproof” tafelblad. Solide eiken poten. Ze heeft de tand des tijds doorstaan en staat nu, anno 2006, bij Steentje en ziet er zelfs stijlvol uit!

    Wij hadden nog dergelijke tafels in een kleiner formaat en bij mooi weer zat ik buiten, in de tuin, mijn lessen te leren. Dat was vorig jaar, in 1969. Mijn moeder stond dit glimlachend toe, vond dat ze al een “grote” dochter had die graag wou zonnen. De ware reden was dat ik uit de tuin een vrij zicht had op de kamer van mijn vlam van het ogenblik, de oudste broer van Karin. En studeren ontaardde meestal in mijmerend verlangen…

    Maar kom, door deze transactie kan ik af en toe naar manège Minne in Deurle. Ik bereid daar Vantard, hoog, maar zo zacht als een zetel, Godiva, kleiner maar vinniger, Goldie een braaf ouwke. Het is een hele trip met de fiets en we zijn er een ganse namiddag zoet mee.

    Behalve het rijden in grote en kleine voltes in de manège trekken we er ook op uit in de bossen. Door mijn geringe ervaring en mijn gebrek aan gezag knabbelt mijn paard onderweg ongestoord aan de blaadjes wanneer het hem zo invalt om dan plots een galop in te zetten in navolging van zijn voorgangers. Ho paardje kalm, zeg ik, maar dat is niet het geschikte jargon. Ook mijn zweepje en teugels durf ik nauwelijks hanteren, dus blijft mijn paard baas. Toch steek ik zonder problemen de drukke Kortrijkse Steenweg over en even later bestellen we, hoog te paard gezeten, een ijsje bij een crèmekar.

    Ik draag Karins tok, dat is een helm, maar op een zeker moment tijdens de rit vraagt ze hem terug. Wat een geluk want even later tottert ze van haar rijdier!
    Ik ben er nooit afgedonderd, ook niet bij de eerste jumpingoefeningen. Dat stelde niet zo veel voor, maar kom, Goldie diende toch over een boomstammetje laag bij de grond te springen. Ook wanneer mijn paard de staart van zijn voorganger in zijn neus krijgt en steigert, jawel dus, op zijn achterpoten danst, blijf ik in het zadel zitten, zij het niet koelbloedig.

    Eigenlijk hou ik er meer van op het manègeterrein rond te struinen en alles te observeren…

    11-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (3)
    10-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De derde man

    Behalve mijn zoon en onze kat Noewi heb ik nog een man in huis. Om eerlijk te zijn, en mijn tante zal dit niet graag horen, vertoeft hij meestendeels in de tuin. Hij is een harde werker en daardoor zeer gespierd. Ik ken hem al lang, van in mijn kindertijd…

    … Ik ben nog een heel klein meisje en logeer bij bobonne op de Floraliënlaan in Berchem, op de grens met Wilrijk. Een appartement met glas-in-loodramen aan de straatkant. De badkamer wordt gedeeld, zo hoor ik ettelijke jaren later, met de huiseigenaar op het gelijksvloers. Een deal voor de participatie in de installatiekosten. In de eetkamer, waarin nota bene niet gegeten wordt, is een deur die toegang verschaft aan de slaapkamer van mijn grootouders. Het heilige der heiligen, ik heb die kamer bij mijn weten nooit betreden!

    Het leven speelt zich voornamelijk af in de keuken. Op zekere namiddag ontdek ik bobonnes maquillageset, klim op een krukje, stift mijn lippen met een knalrode stick, geef mezelf wat blush en bekijk het resultaat in de kleine ovalen wandspiegel. Een beetje teleurstellend vind ik, het valt geeneens op! Bobonne merkt tot mijn grote verbazing wel mijn opsmuk en is behoorlijk boos.

    In de zitkamer tovert bompa de divan om tot een bed en voor het slapen vertelt hij me een verhaaltje, een mopje eigenlijk. Kareltje vraagt aan de meester op school: “Ik moet pipi doen, mag ik naar de W.C.?” Meester vindt dit niet beleefd en maant Karel aan in het vervolg te vragen of hij mag “fluiten”. Wanneer hij ’s avonds in bed ligt en bompa hem toedekt zegt Karel dat hij eerst nog wil fluiten. “Doe dat morgen maar”, zegt bompa maar Karel dringt aan en zegt dat hij niet kan wachten. “OK”, zwicht bompa, “maar stillekes dan, hé, in mijn oor…” Ik kan het me zo levendig voorstellen en ik geniet…

    Wanneer ik vanuit mijn logeerbed de eetkamer inkijk, zie ik scherp afgetekend tegen de lichte rechthoek van het raam, een man met een hamer. Eng, bedreigend, beklemmend, ik lig verstijfd onder de dekens. Later op de dag beken ik mijn grootmoeder hoeveel schrik ik heb. Ze is verrast maar begrijpt me kennelijk verkeerd en neemt het aapje met de groene lichtgevende ogen mee naar haar slaapkamer. Ik durf niets meer zeggen en de volgende ochtend doemt het dreigende silhouet weer uit de schemering te voorschijn…

    … Wanneer bobonne vele jaren later bij ons in Gent inwoont, krijg ik het beeld van haar. Ik ben er zeer aan gehecht. Het noemt “La Source du Pactole” en is in brons gegoten door E. Picault. Mijn overgrootvader kreeg het naar aanleiding van veertig jaren dienst in de Banque de Crédit Commercial. De tijd is rijp om mijn bronzen man in ere te herstellen en binnenskamers een plaatsje voor hem in te ruimen…

    10-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (2)
    02-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kamperen

    “Je voeten vegen, hé!”, maant Karin als we op weg gaan om haar nieuwste aankoop te bewonderen. “Euhm, … moeten we onze voeten vegen om de strààt op te gaan?” verwonder ik me, want we staan in haar gang. Dan valt de consequentie van wat ik uitkraam mij te binnen en ik krijg een onbedaarlijke lachstuip…

    Het voorwerp van haar netheid staat even verder in de straat: een motorhome Fiat Ducato. Een druk op de knop en een treetje springt uit en vergemakkelijkt het beklimmen van het inwendige. Een kleine woning op wielen, met alles erop en eraan. Een twijfelend tweepersoonsbed, een douche-toilet-lavabo-in-één, een fornuis, een koelkast, een gootsteen, slimme kasten in de hoogte en in de vloer, een muggenraam… je zou zó op reis vertrekken. Dat is natuurlijk ook de bedoeling, maar helaas niet met mij…

    Ooit was het anders!
    We draaien de klok zesendertig jaar terug. Ik ben zeventien en mag samen met Seske en Karin kamperen aan zee. Haar ouders voeren ons naar een camping in Klemskerke en helpen ons met het opzetten van de tent. Diezelfde avond keert haar vader nog terug met stormpiketten, want het waait behoorlijk en we dreigen met tent en al het luchtruim te kiezen. Als voorzorgsmaatregel graven we rondom greppeltjes, dat moet het water uit ons vakantieverblijf houden. We hebben elk 1.000 fr, heden ten dage vertegenwoordigt dit 25 euro, en we mogen blijven tot ons geld op is.

    Het hoeft geen betoog dat we hiermee zuinigjes omspringen! We leven op boterhammen met confituur en het omruilen van ons leeggoed levert ons nog een extra dagje op.
    Vooral mijn rug kleurt mooi bruin daar in de duinen, voor het eerst in mijn leven!
    Twee maal in de week trekken we naar het Torenhof, de plaatselijke dansgelegenheid, en verbruiken daar telkens één drankje. Een nieuwe wereld gaat open voor mij: de bamba, slowkes en rock en roll. Hopen dat die knappe gast me komt halen. En help, ik moet iemand afwimpelen die ik helemaal niet zie zitten!

    Karins broer komt op bezoek en tijdens het dansen slaat het plots toe: ik ben op slag smoorverliefd! Ik loop op wolkjes, mijn hart bonst zo hard dat ik vrees dat iedereen het kan horen, ik voel me verward, want eigenlijk was het de andere broer die me aantrok! De storm woedt uitsluitend in mij, een buitenstaander ziet enkel een meisje en een jongen kwinkslagen uitwisselen, met elkaar dansen en plezier maken.

    Gelukkig vaar ik tegenwoordig in minder woelig emotioneel water… Maar ’t kan verkeren…

    02-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (6)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vrijheid

    Noewi heeft vijf dagen lang zijn gang kunnen gaan. Hij had het rijk alleen. Ik stel me voor hoe hij ongegeneerd over de eettafel kuiert en even later met opgerichte staart richting keuken schrijdt, met een elegante sprong op het aanrecht belandt om het straatleven te aanschouwen…

    Onze nieuwste huisgenoot – de bonsai – oogt nog struis en groen wanneer we de living betreden. Dan wordt mijn blik naar beneden getrokken: een tapijt van aarde en blaadjes omkranst de pot! De gieter en het vuilblik, door buurvrouw Lilian strategisch rond de stam geplaatst, hebben niet kunnen beletten dat Noewi zijn graafwerkzaamheden verderzette.
    En owee, daar merk ik verscheidene afgekraakte takken, goed voor negen nieuwe boompjes!
    Nondesapperdebollekes!



    Dat Noewi duchtig in onze kamerboom heeft geoefend merken we wanneer hij voor het eerst de hort op is. Zijn belletje weerklinkt over de daken en hij is niet zinnens meteen naar huis te komen, hij geniet van zijn vrijheid, hij laat zich niet paaien. Mijn dochter staat duizend angsten uit, want stel eens dat hij voorgoed uit haar leven verdwijnt? Een ondraaglijk idee!
    Ik troost haar, dit is nu eenmaal het poezenleven, hij komt wel terug! Een nieuwe les in loslaten en vertrouwen!

    Daarna installeer ik mij met mijn laptop aan de tuintafel en wacht geduldig af. Uren later pas slaag ik erin meneer van de muur te plukken, al heb ik een sterk vermoeden dat hij dit zelf wel kan, maar dat de goesting hem ontbreekt!

    Voor ik slapen ga neem ik me ernstig voor een manier te zoeken om Noewi uit mijn planten te houden. Ik kan er toch moeilijk mijn bed bij maken, hé!

    02-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (7)
    01-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kalebassen

    “Awel, sta jij hier zo dicht bij mijn deur?” èssèmmès ik Koekske. Ik ben op boodschappenronde in de buurt en plots valt mijn oog op iets ongewoons. Een vertrouwde nummerplaat waar ik het niet verwacht, mijn zus op pad in ’t stad!
    Pas voor mijn deur merk ik het tegenberichtje: “Ik heb nu een buitenverblijf in de stad, hihi! Tasso zit in Griekenland en wij doen dus aan “house-sitting”. Kom gerust eens langs!”

    Dat is niet aan dovemansoren gezegd, euhm geschreven eigenlijk (moet het dan ook blindemanogen zijn?) want ik heb al zo veel lovende woorden over Tasso’s terras gehoord, dat ik dat wel eens wil zien! En ja, het overtreft mijn verbeelding. De patio is beslist niet groter dan de mijne, maar het lijkt wel zo. Tegen de muren staan grote kunstzinnig beschilderde blikken vol bloemen. Op een richel op twee verschillende hoogtes prijken tuinkabouters tussen fleurige bakken. Zij torsen lampen op zonne-energie.Via een ingenieus kabelsysteem kunnen de bloembakken besproeid worden zonder dat je zelf, of de buurman, een koude douche krijgt.

    Rieten matten tegen de ene muur, de andere kant in zonnig geel. Boven mijn hoofd slingeren groene ranken, hun krullerige hechtwortels om de steundraad gedraaid, met kalebassen in verscheidene grootten en vormen. Het voelt exotisch aan, geeft een vakantiegevoel. Ik zie er al het toekomstig gebruiksvoorwerp in: een pollepel, ronde en langwerpige nappen en kommen, een percussie-instrument in een kralennet, takketakketàktak hoor ik reeds…

    Maar nu moet ik eerst naar huis: kokkerellen en mijn zoon aansporen om zijn reistas te maken, want hij vertrekt onverwacht naar Nederland, voor een tweede sessie kamperen aan de Oosterschelde. Scampi’s met look, staat er op het menu, daar zijn ze beiden dol op, de gemengde salade nemen ze er noodgedwongen bij. En, o gruwel, een helgroene rups heeft de driedubbele spoelbeurt overleefd en belandt tot mijn dochters afgrijzen in haar bord… Stel, dat we een hàlf beest ontdekten, … mijn nekharen gaan erbij overeind staan. Elke hap wordt vanaf nu minutieus op clandestiene verstekelingen gecontroleerd!

    De tijd verglijdt in gezelligheid en als vanouds moeten we ons alsnog reppen om zoonlief tijdig af te leveren bij zijn vriendin. En je zal het zien, dan overkomen ons steevast tijdrovende voorvallen. De sla- en de rijstkom kletteren tegen de grond en scherven en smurrie liggen verspreid op onze beuken trap. Waar is die portefeuille in ’s hemelsnaam? Op de valreep krijg ik nog een telefoontje, maar dan zijn we echt weg…

    Even binnenwippen nog voor de laatste afspraken en met een grijns komt hij iets in mijn nek deponeren, iets harig met een kale lange staart. Jekkes, een ràt! Tam weliswaar, maar dat lange, naakte aanhangsel is er voor mij toch te veel aan…

    Dochterlief mag een vriendinnetje uitnodigen want ik ga even de deur uit: zussendrink bij Tasso, twee straten verder. Ook bij avond is het heerlijk toeven op zijn terras. Her en der staan kleurige olielampjes en walmende kaarsjes. Met een wijntje en wat hapjes kan de sfeer echt niet stuk. Nino, een Zuid-Amerikaanse vijftiger, komt aangewaaid, de voertaal wordt aangepast en we neuzelen verder in het Engels. Hoe lang ken ik hem al, vraag ik me af. Alhoewel, kennen is een groot woord voor iemand die geregeld in mijn vizier komt, aan de zijkant van mijn leven. Toch al zeker vijfentwintig jaar. Via Joris de bioloog, de Epibrant, de Spaanse les, Claudine of zo, squashen in de Ucon, badmintonnen in de Passage, via Inge, mijn zussen, de Gentse Feesten, restaurant de Griek tot in Tasso’s huis… De gastvrije Griek wordt dagelijks telefonisch gebrieft over het reilen en zeilen in Gent en krijgt te horen dat hij simultaan vijf vrouwen op bezoek heeft, dat hij dàt moet missen!

    Schone liedjes blijven evenwel niet duren en een regenbui verdrijft ons naar het afdak. Met het vooruitzicht op een barbecue binnen de drie dagen op dezelfde locatie, keer ik tevreden huiswaarts…

    01-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (15)
    20-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vuurwerk
    We zijn net eigenaar geworden van een bonsai. Daarbij stel je je natuurlijk iets klein voor. Wij vervoeren echter een uit de kluiten gewassen plant. Een mini-boom die het in onze living uitstekend zal doen… Maar eer het zover is… We rammen een hoogteadvertentie en daar sneuvelen de eerste blaadjes. Bij de kassa verliezen we wat potaarde. We kunnen ook niet door de deur. Bereidwillige handen schieten ons te hulp. En zo aanschouwt ons adoptiekind de Ternatse zon op de stoep bij Ikea.

    Aangezien ik zonder hoogteoverstijgende hulpmiddelen het dak van mijn nieuwe auto niet kan wassen, ben ik ervan overtuigd dat ik over een gigantische kofferruimte beschik. Mooi niet dus. In één oogopslag zie ik het al, rechtop gaat niet… Liggend dan maar, steunend op een solide sierpot. Hopelijk gaat het hele zootje niet rollen, denk ik als mijn GSM plots zijn nocturne laat horen. Of we komen eten. Ja natuurlijk, geef ons een halfuur dan zijn we terug in Gent.

    Dat we thuis ook nog een poes hebben die dol is op planten, ’t is te zeggen, op de ààrde van die planten, ben ik uit het oog verloren. Onbekommerd installeren we de nieuwe aanwinst. We hebben onze rug nog niet gedraaid of Noewi zit al boven op de nieuwe pot, jeeeee een verse krabpaal! Bij deze hebben wij een nieuwe opvoedkundige uitdaging!

    Maar eerst worden we verwacht voor het avondmaal…
    Wanneer we na een gezellig avondje huiswaarts willen keren start het vuurwerk op het nabijgelegen Sint-Pietersstation. We kunnen auditief genieten, maar visueel blijven we in de kou staan. Voor we het beseffen is het spektakel voorbij.
    Op de Blaarmeersen wacht ons echter iets groots. Het kost me bijna een uur eer ik besef dat we nooit een veilige parkeerplaats zullen bemachtigen. Van heinde en ver komen ze aangestapt, de toeschouwers. Maar ik zit met een auto die ik niet kwijt geraak!
    Ten langen leste vinden we een plaatsje waar we van verre de vuurwerkshow kunnen aanschouwen. Het oog wordt verwend, maar het oor……… niet!

    20-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (4)


    Over mijzelf
    Ik ben Lieve
    Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
    Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....

    Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven hé!
    Archief per maand
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.



    Als je niet weet
    waar naar toe te surfen:

























    Foto

    Mijn broer "Boontje"

    Foto

    Mijn schone zus Leen

    Foto

    Lisa (20)

    Foto

    zus "Sesje"

    Foto

    Ellen en Jimmy

    Foto

    Nick en vriendin

    Foto

    zus "Koekske"

    Foto

    David en Gwendolyn

    Foto

    Sofie

    Foto

    Annelien (18)

    Foto

    zus "Steentje"

    Foto

    schone broer Benny

    Foto

    Kim (20)

    Foto

    Kaat (18)

    Foto

    Bart (17)

    Foto

    Nele (12)

    Foto

    zus "Bietje"

    Foto

    schone broer Armand

    Foto

    Boris

    Foto

    Ruben en Vanessa


    zoek naar goede websites in vlaanderen of belgie





    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    jean1951
    blog.seniorennet.be/jean195




    Click for Douala R.S., Cameroon Forecast
    Literaire gastronomische hoogstandjes

    Stadeus
    Hugoo

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!