Hij noemt me een stresskip. Nu moet ik eerlijk toegeven dat dit bij tijd en wijle wààr is, zo ook deze avond. En dan is het ècht gedaan met de rust die ik op ontspannen momenten uitstraal.
Na zijn tiendaagse in het Franse Vézénobres laat hij zich ontvallen dat hij graag met die en die naar Waregem Koerse wil. Ik ben zeer verbaasd, want hij heeft nooit interesse laten blijken voor paarden, laat staan voor de rennen. Beetje bij beetje achterhaal ik dat het niet om die sport gaat, waar zijn mijn gedachten! maar om al die festiviteiten die daarmee gepaard gaan. In mijn eigen denk ik dan dat zelfs die feesten hem gestolen kunnen worden, en dat het meer om het samen-zijn gaat. Socializing heet dat.
Hij laat het zich s ochtends - alhoewel, zijn ochtend begint tegenwoordig op de noen - geregeld ontvallen: hij mist dit Zuid-Franse kamp. De vrienden, de vrijheid, de zon, de gezelligheid en wat al meer
Dus gun ik het hem van harte, dit uitstapje. Maar ik wil toch enige zekerheden. Of de slaapgelegenheid geregeld is, bijvoorbeeld.
Waar ik me zorgen om maak! Een tentje in een of andere tuin natuurlijk. Hij weet weliswaar niet precies waar, maar hij heeft er alle vertrouwen in. Ik heb visioenen van zon twee-of-drie-personen-inkruipertje waarin een achttal tieners samengeperst liggen terwijl de regen genadeloos binnensijpelt en alles in een modderpoel herschapen wordt. In een ander visioen zie ik hem s nachts op de dool in Waregem, want een slaapplaats, daar was nooit sprake van
Ik herinner me bijtijds mijn eigen tienerjaren, waar ik met een vriendin en mijn jongere zus mocht kamperen aan zee, tot ons geld op was. Een waar staaltje van loslaten voor mijn vader, aangezien mijn moeder enkele maanden voordien overleden was. En uiteraard deden we geen domme dingen.
En dat zal hij ook niet doen, zo veel vertrouwen heb ik wel in hem. En met die argumenten, en de belofte haar alle beschikbare details te briefen, kan ik Sabine geruststellen. Zo gaat Kaat, zijn vriendin ook mee
Dus daar gaat die stress vanavond helemaal niet om. Hij heeft deze namiddag een afspraak met de orthodontist, want tijdens de vakantie is hij zijn beugel kwijtgespeeld. Ik vind dus dat dit zeker moet doorgaan, ook al vertrekt de rest van het gezelschap reeds om 14.00u. Bovendien heeft hij om 17.30u basketbaltraining. De afspraak is dus dat hij de trein neemt om 20.09u naar Waregem waar ze hem rond halfnegen zullen oppikken.
Kaat zou om zeven uur bij ons zijn. Om 19.35u is ze er nog niet. Joram belt haar op mijn aandringen - om rechtstreeks door te rijden naar het station. Om 19.40u besluit hij nog een douche te nemen. Het nieuwe doosje met de nieuwe nachtbeugel tottert de trap af. Doosje stuk
Kijk, dat is stress voor mij. Daar kan ik niet rustig bij blijven. Dus maan ik tot spoed aan. Ongelooflijk maar waar, maar tien minuten later zitten we in de auto. De stress is er nog altijd, vooral omdat hij even later meldt dat hij zijn GSM vergeten is. En hierdoor het nummer van zijn contactpersoon.
Ik drop hem dus aan het station met de boodschap dat als ik om 20.05u niet terug ben hij alvast naar het perron moet.
De terugweg naar huis verbijt ik mijn ergernis achter een pikdorser waar ik niet voorbij kan. Voor mijn voordeur staat de fietsenmaker. Hij kan de fiets van mijn dochter niet maken wegens het ontbreken van een onderdeel. Ik bezorg hem iets dat ik onder de fiets vond en verontschuldig me voor mijn haast. Ik grits de GSM van de tafel en vraag zus mee te rijden voor ingeval ik geen parkeerplaats vind. De duivel is ermee gemoeid, nu zit ik achter een leerling chauffeur. Het werkt op haar lachspieren.
Op het Sint-Pietersplein staat hij me al op te wachten, het ticket in de hand.
Zekerheidshalve snel ik toch naar perron 5. Ze zijn nergens te bekennen! En net als de trein binnenrijdt merk ik ze van verre op. Uitzwaaien
Terug thuis duurt het nog enige tijd eer ik wat bekomen ben, het stressmonster bedwongen. Ach, ik hoop dat mijn kroost het mij vergeven kan
Reacties op bericht (12)
03-09-2006
loslaten
Ach dat loslaten ligt voor iedere ouder en ieder kind toch een beetje anders denk ik wel. Zal wel te maken hebben met karakters volgens mij.
Ik vind dit trouwens een leuk en heel herkenbaar verhaal. Zijn we dan soms allemaal niet op zijn tijd stresskonijnen?
Groetjes Thea
03-09-2006 om 07:54
geschreven door thea
typfout
moet zijn: en elkaar loslaten wil voor mij niet zeggen......
03-09-2006 om 01:17
geschreven door kamiel
Lieve
een reactie ingeven op een reactie, doe ik zelden. Zeker niet om ruzie te maken. Mijn dochter heeft haar vriend, nu mijn schoonzoon, leren kennen toen ze nog studeerde. Hij was enkele jaren ouder dan haar. Wij waren er ons van bewust, dat ze vroeg of laat, het ouderlijk huis vaarwel zou zeggen, om samen met haar vriend te gaan samenwonen. Gezien het leeftijdsverschil zou dit eerder vroeg zijn dan laat. Mijn vrouw en ik wisten dat die tijd eens zou komen. Nu zijn ze een gelukkig koppel, ik hoop dat dit zo blijft,en wat ik wilde zeggen is het volgende: wat is er mooier om te zien dat ze beiden elkaar graag zien, en alles voor elkaar doen. Zij is mijn oogappel, en haar vriend is dit ook. Deze avond hebben wij een pracht avond gehad samen met ons vieren, en dit is voor mij het belangrijkste. Zien dat je kinderen het goed hebben te samen. En elkaar loslaten wil voor mij zeggen, dat je je kinderen minder graag ziet, integendeel. En meer wilde ik op dit vroege of late uur niet zeggen.
Slaap zacht, ik zal dit nu ook proberen.
03-09-2006 om 01:13
geschreven door kamiel
02-09-2006
Kamiel,
van mij mag dat zenne, reacties geven op reacties, of is dat tegen de blogregels? (dan ben ik al een paar keer in de overtreding gegaan!)
Zolang er maar geen ruzie gemaakt wordt tenminste ;))
En ik geloof je wel hoor, als je zegt er geen probleem mee gehad te hebben toen je dochter op zichzelf ging wonen.
Loslaten doe je al vanaf de geboorte, en steevast, dag in dag uit. Wat Ludovikus bedoelde, is denk ik, dat de bezorgdheid en betrokkenheid blijft, ook al zijn de kinderen het huis uit. De intensiteit van die gevoelens zal evenwel bij iedereen verschillen...
02-09-2006 om 20:38
geschreven door Lieve
stresssss!!!
ik krijg al hartkloppingen van het lezen alleen!!! xxx
02-09-2006 om 14:43
geschreven door paz
01-09-2006
Bij mij is het net andersom....
mijn dochter schijnt mij niet los te willen laten!
Titipoes
01-09-2006 om 22:15
geschreven door Titipoes
sorry
Sorry Lieve dat ik je blog even gebruik om een reactie in te geven op reactie. Maar ben niet helemaal akkoord met Ludovikus. Wat ik in vorige reactie ingegeven heb, is de volledige waarheid.
01-09-2006 om 19:27
geschreven door kamiel
..
Van een ding kan ik je al verzekeren. "HET GAAT NOOIT WEG". En wat de anderen zeggen over dat loslaten, niet geloven hoor, zij kunnen evenmin! Lees anders hun blogjes maar, tussen de regels voel je de bezorgdheid. Het wordt wat minder, iet meer vertrouwen ja.... maar weg..... NEEEEEEEEEE.
01-09-2006 om 16:30
geschreven door Ludovikus
Wat een moeder lijden kan
stresskip, stresskonijn, je zou voor minder. Maar toen onze dochter na haar studies besliste om te gaan wonen met haar vriend, hebben Roosje en ik daar geen probleem mee gehad, hoe graag we van haar houden.Eens komt die dag, of je het nu wilt of niet
01-09-2006 om 12:33
geschreven door kamiel
30-08-2006
Hier nog een stresskieken...
Dat loslaten is me eigenlijk wonderwel gelukt. Waarschijnlijk omdat ikzelf tot de avond voor mijn trouw nog vastlag aan de tafelpoot. Dan weet je alvast hoe het niét moet. Maar ik kom zelf net vanachter een mestkar, nadat ik laag bij de grond naar de opendeur voor de kleindochters geweest ben, nadat ik Venteke met een pak friet thuis uit de auto gekieperd heb, nadat... En nu ga ik een potje platte kaas eten, want meer krijg ik er niet meer in van de stress... Groetjes, affodil.
30-08-2006 om 19:37
geschreven door affodil
Moeders!
Ik hoop dat je me het kan vergeven, maar ik kon niet anders dan luidop lachen met je verhaal. Tegelijkertijd had ik flashbacks, en kwamen die stresstoestanden met m'n eigen kinderen me weer voor de geest. Net zoals bojako schrijft, loslaten is het moeilijkst. En hoe meer ik stresste, hoe harder mijn kinderen lachte, die schenen zich over niets zorgen te maken. Ik hoor daarbij nog steeds hun uitroep; "MOEDERS,WAT EEN UITVINDING!!" Waarbij ze dan steevast met hun ogen rolden.
Groetjes, en blijven ademen he Lieve,hahaha.....
30-08-2006 om 15:00
geschreven door huismusje/troubadoerke
oef
ben ik blij dat die stress periode achter de rug is ... kampen van de scouts - concerten van The Cure - de punk periode - de lieven en de gebroken harten, Torhout Werchter zonder en met tentje -pukkelpop (doet hij nog trouwens en hij is al dertig! ) het loslaten is het moeilijkste deel van de opvoeding nietwaar Lieve?
en nu dodokes....kleppen vallen toe!
Bojako
30-08-2006 om 02:40
geschreven door bojako
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
