|
Kwart over twaalf
in de nacht verneem ik dat haar speertraining de volgende ochtend niet
doorgaat. Nondeku! Had ik dàt geweten dan waren we deze avond reeds vertrokken
naar Oostende!
Een nachtje in
eigen bed, een brunch en menige stressvolle minuten later zijn we dan toch op
weg. Mijn dochter en ik.
Zoonlief hebben we
drie dagen eerder uitgezwaaid, die zit nu in het zuiden van Frankrijk. Op het
laatste moment komt hij te weten dat zijn vriend zich in de verkeerde periode heeft ingeschreven. Stom, vindt hij. Maar hij laat
het niet aan zijn hart komen en op de verzamelplaats is hij al het middelpunt
van een groepje
Allemaal rokers, helaas, ik hoop dat hij zijn principes trouw
blijft
Zaterdag, op de
noen, en ik dien mijn zonnebril uit te halen. In Jabbeke wordt de lucht grijs
en wanneer we de koninginnestad binnenrijden is het asfalt kleddernat. Uuuuh!
Zeg niet dat ik de zon heb ingeruild voor een regenbad hé!
Dit weekend zal
in het teken staan van zuiderse muziek. De Gentse Feesten gingen aan mij voorbij, niet éénmaal waagde ik me in het centrum van de stad. Shame on me! Ik
had er echt geen zin in, die voeten van mij waren er vierkant tegen
Nu willen we
dus naar het Afro-Caribbean-festival in Bredene. Het weer is druilerig, de
kinderen zijn er vlug uitgekeken
En tot overmaat
van ramp: ik liet mijn regenvest in Gent liggen
Ik zal die méér dan nodig
hebben!
Uren later laten
we de kinderen achter bij Jim Carrey, Pet Detective, en we beleven allemaal een
leuke avond. Eigenlijk kon het voor mij voordien al niet stuk, want we
giechelden als jonge meiden om de stomste en onnozelste zaken, en dat heeft
deugd gedaan!!!
Of dit plastic
bakje weg mag? Neen, t kan misschien nog dienst doen voor Mickey, de hond, als
voederbakje.
Komaan zeg, ze
is toch geen Duitse Herder! (Bakje is nogal groot)
Vele minuten
later trapt voorgaande spreker in het oorspronkelijke bakje, véél te klein voor
zijn voet.
Gniffel
gniffel
De trend wordt s
avonds voortgezet, met een Dronken Noorderbuur, die in het Polderland woont.
Hij beweert dat hij in de kruipruimte van zijn huis slechts een luik dient te
openen om een visje te kiezen!
Het optreden van
Kékélé is subliem. Ik moet twee keer kijken, maar die prachtige hoge stem
behoort onmiskenbaar een man. En de danseressen die na elke act van outfit
wisselen, raken bij mij een gevoelige snaar. Zo vertrouwd, deze dansen, waar is de
tijd
Zondag starten we
met koffiekoeken. In de namiddag kunnen we Nelson ter plaatse toch overtuigen
dat het echt geen surfweer is. Het dondert en bliksemt, slechts twee tellen scheiden beide. Hij is nauwelijks te houden, hij popelt en smacht, de uitdaging is groot, de golven
prachtig. De volgende dag vernemen we dat er in Blankenberge iemand van zijn
plank is gebliksemd.
s Avonds zijn er
Paulusfeesten in Oostende. Kris Joris staat op het programma. Vele jaren
geleden volgde ik wekelijks
conga-lessen bij hem in Mechelen, later in Haacht. Ik vond het nòg leuker dan
dansen.
Het genre,
free-jazz, kan me niet echt bekoren, het neemt niet weg dat hij echt een
meneer is. Ik hou meer van de Afrikaanse ritmes
In de spiegeltent
vinden we een plaatsje achter zijn rug. Mijn gezelschap smiest er vandoor. Ik
volg als laatste. Wanneer we véél later terug langskomen is het optreden past
tense. Verdiende loon
Bij het groot
podium worden we gerookt door het vuurwerkspektakel The Wall van Compagnie
Doedel. Een metalen constructie en acts die utopisch en tegelijkertijd
middeleeuws aandoen.
De organisator
moedigt ons aan vele worsten en pinten te consumeren want het slechte weer nekt
de nering.
Rond middernacht
banen we ons moeizaam een weg door de massa op het Petrus- &
Paulusplein. De populaire
vissersliederen van Lucy Loes begeleiden onze aftocht naar onze vakantiestudio.
(Nog eens hartelijk dank aan Martin en Rita, voor de genoten
gastvrijheid!)
Maandag is het
weer van datte: regen en nog eens regen. Voor de golfsurfer is dit niet echt
een probleem, nat ben je so wie so. Nog voor ik de meisjes kan inschrijven
heb ik geen droge draad meer aan mijn lijf, allé bijna toch, mijn geleende
regenscherm is een speelbal voor de wind. De planken zijn uitverkocht, want
gebezigd door het sportkamp, dus besluiten ze te kanoën. Uitgerust met
wetsuit en reddingsvestje kiezen ze het wijde sop om enkele minuten later te
stranden. De branding is heftig. De wind haalt dertig knopen. Een hele tijd
later zie ik hen worstelen met hun plank. Aan land stuurt de wind hen de ene
kant op, in zee drijft de stroming hen naar de andere kant. Eens ik hen uit het
oog verlies lukt het mij niet meer ze van de anderen te onderscheiden. De
spanning vloeit bij me weg wanneer ze het voor bekeken houden en een warme
douche gaan nemen.
Het hoeft geen
betoog: ik hou oneindig veel meer van de zon!
|
Ik ben Lieve
