Inhoud blog
  • Wegomlegging
  • Een beeld, een woord...
  • Keuken
  • Twijfelen
  • Strontvlieg
    Laatste commentaren
  • Ruststraat (Joke)
        op Vlindertjes
  • ZOMER VAN MAXIM GORKI (JOKE)
        op Zomercursus Nederlands
  • ONZE NIEUWJAARSWENS...dan maar via hier... (huismusje)
        op Wegomlegging
  • @ Camille (Zabrila)
        op Wegomlegging
  • ? (camillefox)
        op Wegomlegging
  • Raar maar waar (camille)
        op Wegomlegging
  • Dit blog... (Lieve)
        op Wegomlegging
  • .. (bojako)
        op Wegomlegging
  • Nu wil ik geen spelbreker zijn maar... (Ernst)
        op Een beeld, een woord...
  • 'België' (Griet)
        op Angst
  • Zoeken in blog

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Zabrila en Konstantijn
    en hoe het hun nakomelingen verging...
    01-08-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kalebassen

    “Awel, sta jij hier zo dicht bij mijn deur?” èssèmmès ik Koekske. Ik ben op boodschappenronde in de buurt en plots valt mijn oog op iets ongewoons. Een vertrouwde nummerplaat waar ik het niet verwacht, mijn zus op pad in ’t stad!
    Pas voor mijn deur merk ik het tegenberichtje: “Ik heb nu een buitenverblijf in de stad, hihi! Tasso zit in Griekenland en wij doen dus aan “house-sitting”. Kom gerust eens langs!”

    Dat is niet aan dovemansoren gezegd, euhm geschreven eigenlijk (moet het dan ook blindemanogen zijn?) want ik heb al zo veel lovende woorden over Tasso’s terras gehoord, dat ik dat wel eens wil zien! En ja, het overtreft mijn verbeelding. De patio is beslist niet groter dan de mijne, maar het lijkt wel zo. Tegen de muren staan grote kunstzinnig beschilderde blikken vol bloemen. Op een richel op twee verschillende hoogtes prijken tuinkabouters tussen fleurige bakken. Zij torsen lampen op zonne-energie.Via een ingenieus kabelsysteem kunnen de bloembakken besproeid worden zonder dat je zelf, of de buurman, een koude douche krijgt.

    Rieten matten tegen de ene muur, de andere kant in zonnig geel. Boven mijn hoofd slingeren groene ranken, hun krullerige hechtwortels om de steundraad gedraaid, met kalebassen in verscheidene grootten en vormen. Het voelt exotisch aan, geeft een vakantiegevoel. Ik zie er al het toekomstig gebruiksvoorwerp in: een pollepel, ronde en langwerpige nappen en kommen, een percussie-instrument in een kralennet, takketakketàktak hoor ik reeds…

    Maar nu moet ik eerst naar huis: kokkerellen en mijn zoon aansporen om zijn reistas te maken, want hij vertrekt onverwacht naar Nederland, voor een tweede sessie kamperen aan de Oosterschelde. Scampi’s met look, staat er op het menu, daar zijn ze beiden dol op, de gemengde salade nemen ze er noodgedwongen bij. En, o gruwel, een helgroene rups heeft de driedubbele spoelbeurt overleefd en belandt tot mijn dochters afgrijzen in haar bord… Stel, dat we een hàlf beest ontdekten, … mijn nekharen gaan erbij overeind staan. Elke hap wordt vanaf nu minutieus op clandestiene verstekelingen gecontroleerd!

    De tijd verglijdt in gezelligheid en als vanouds moeten we ons alsnog reppen om zoonlief tijdig af te leveren bij zijn vriendin. En je zal het zien, dan overkomen ons steevast tijdrovende voorvallen. De sla- en de rijstkom kletteren tegen de grond en scherven en smurrie liggen verspreid op onze beuken trap. Waar is die portefeuille in ’s hemelsnaam? Op de valreep krijg ik nog een telefoontje, maar dan zijn we echt weg…

    Even binnenwippen nog voor de laatste afspraken en met een grijns komt hij iets in mijn nek deponeren, iets harig met een kale lange staart. Jekkes, een ràt! Tam weliswaar, maar dat lange, naakte aanhangsel is er voor mij toch te veel aan…

    Dochterlief mag een vriendinnetje uitnodigen want ik ga even de deur uit: zussendrink bij Tasso, twee straten verder. Ook bij avond is het heerlijk toeven op zijn terras. Her en der staan kleurige olielampjes en walmende kaarsjes. Met een wijntje en wat hapjes kan de sfeer echt niet stuk. Nino, een Zuid-Amerikaanse vijftiger, komt aangewaaid, de voertaal wordt aangepast en we neuzelen verder in het Engels. Hoe lang ken ik hem al, vraag ik me af. Alhoewel, kennen is een groot woord voor iemand die geregeld in mijn vizier komt, aan de zijkant van mijn leven. Toch al zeker vijfentwintig jaar. Via Joris de bioloog, de Epibrant, de Spaanse les, Claudine of zo, squashen in de Ucon, badmintonnen in de Passage, via Inge, mijn zussen, de Gentse Feesten, restaurant de Griek tot in Tasso’s huis… De gastvrije Griek wordt dagelijks telefonisch gebrieft over het reilen en zeilen in Gent en krijgt te horen dat hij simultaan vijf vrouwen op bezoek heeft, dat hij dàt moet missen!

    Schone liedjes blijven evenwel niet duren en een regenbui verdrijft ons naar het afdak. Met het vooruitzicht op een barbecue binnen de drie dagen op dezelfde locatie, keer ik tevreden huiswaarts…

    01-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (15)
    20-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vuurwerk
    We zijn net eigenaar geworden van een bonsai. Daarbij stel je je natuurlijk iets klein voor. Wij vervoeren echter een uit de kluiten gewassen plant. Een mini-boom die het in onze living uitstekend zal doen… Maar eer het zover is… We rammen een hoogteadvertentie en daar sneuvelen de eerste blaadjes. Bij de kassa verliezen we wat potaarde. We kunnen ook niet door de deur. Bereidwillige handen schieten ons te hulp. En zo aanschouwt ons adoptiekind de Ternatse zon op de stoep bij Ikea.

    Aangezien ik zonder hoogteoverstijgende hulpmiddelen het dak van mijn nieuwe auto niet kan wassen, ben ik ervan overtuigd dat ik over een gigantische kofferruimte beschik. Mooi niet dus. In één oogopslag zie ik het al, rechtop gaat niet… Liggend dan maar, steunend op een solide sierpot. Hopelijk gaat het hele zootje niet rollen, denk ik als mijn GSM plots zijn nocturne laat horen. Of we komen eten. Ja natuurlijk, geef ons een halfuur dan zijn we terug in Gent.

    Dat we thuis ook nog een poes hebben die dol is op planten, ’t is te zeggen, op de ààrde van die planten, ben ik uit het oog verloren. Onbekommerd installeren we de nieuwe aanwinst. We hebben onze rug nog niet gedraaid of Noewi zit al boven op de nieuwe pot, jeeeee een verse krabpaal! Bij deze hebben wij een nieuwe opvoedkundige uitdaging!

    Maar eerst worden we verwacht voor het avondmaal…
    Wanneer we na een gezellig avondje huiswaarts willen keren start het vuurwerk op het nabijgelegen Sint-Pietersstation. We kunnen auditief genieten, maar visueel blijven we in de kou staan. Voor we het beseffen is het spektakel voorbij.
    Op de Blaarmeersen wacht ons echter iets groots. Het kost me bijna een uur eer ik besef dat we nooit een veilige parkeerplaats zullen bemachtigen. Van heinde en ver komen ze aangestapt, de toeschouwers. Maar ik zit met een auto die ik niet kwijt geraak!
    Ten langen leste vinden we een plaatsje waar we van verre de vuurwerkshow kunnen aanschouwen. Het oog wordt verwend, maar het oor……… niet!

    20-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (4)
    17-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rivaliteit

    Hij is zeven wanneer hij voorgaande emotie neerpent en het raakt me diep. Voelt hij niet dat de liefde voor mijn beide kinderen evenwaardig is, dat ik hem even graag zie als zijn zus? Indertijd vond ik het zo bijzonder om zwanger te zijn van een jongen. Wonderbaarlijk… een mini-man groeit in mij…
    Dat hij mij tot boef en sul promoveert, euhm eigenlijk degradeert, leg ik even terzijde, ik zie alleen zijn pijn, zijn droefheid, zijn onmacht. En die zijn echt. Toch op dàt moment.

    Ze zijn allebei anders. Hij is recht door zee, heel loyaal en trouw, impulsief, luidruchtig, wat gemakzuchtig en met een groot gevoel voor humor. Zij is sociaalvoelend, hulpvaardig, muzikaal, aanhankelijk en blij. Dit zijn maar enkele facetten, zonder waardeoordeel, ze zijn zo veel meer dan dàt.

    Ik vind het soms moeilijk te hanteren, dat gehakketak,  gekibbel en verbaal geweld naar elkaar... Had ik maar een afstandsbediening zodat ik naar een vredelievender programma kon zappen! Naar mijn eigen jeugd bijvoorbeeld.

    Ook daar stralen dezelfde gevoelens me tegemoet. Sesje, 18 maanden jonger, en ik hebben dezelfde privileges, maar niet dezelfde verantwoordelijkheden. Ik ben de oudste, dus…

    Ik ga babysitten en de verdiensten worden gedeeld tussen Sesje en mij. Op zekere dag heb ik er echt helemaal geen zin in: die verre afstand fietsen, de franstalige kindjes, slapen in een vreemd bed… Sesje mag voor mijn part. OK, zegt mijn moeder, maar dan houdt je zus het hele bedrag! Ik vind dit waanzinnig oneerlijk en kies dus eieren voor mijn geld.

    Nochtans neem ik het mijn moeder niet kwalijk. Vandaag niet. Destijds was ik kwaad. Maar mamas mogen fouten maken. Hoop ik, want nu ben ik zelf moeder, en handel naar best vermogen, maar daarom nog niet juist!

    Tussen Koekske en Steentje is het ook niet altijd koek en ei. Op voorhand spreken ze af wie wanneer de boodschappentas zal dragen. Steentje kiest steevast voor de terugweg. Maar eens zo ver, laat ze de zak gewoon staan, midden op het voetpad en wandelt naar huis. Er zit voor Koekske niets anders op dan keer op keer met de volle tas te sleuren, aangezien zij erop aangesproken wordt…

    PS  Ik heb van mijn kinderen carte blanche gekregen om over hen te schrijven, een waar geschenk…

    17-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (1)
    16-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Meiskeshouder

    het is een boef

       een sul

    dat ben jij

    jij die mij bedroeft

    jij die niet van mij houdt

    jij houdt alleen

    Jolien

        meiskeshouder

    16-07-2006 om 03:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (3)
    10-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Brief met weerhaakjes

    “Chia” kaartte een onderwerp aan waardoor mijn gedachten linea recta naar de verleden tijd vlieden… Ik ben zestien.

    Mama ligt in het ziekenhuis wanneer ik een ongeadresseerde omslag in de bus vind. Waarom weet ik niet, maar ik meen dat het een brief van een aanbidder is. Ik hang tussen hoop en vrees. Ik leid immers naast mijn publieke school- en familieleven ook een geheim leven, waarin ik in stilte verliefd ben op een jongen die me dagelijks kruist op mijn weg naar school. Hij zit op hetzelfde college als mijn broer. Mijn hoop is niet helemaal uit de lucht gegrepen want maanden geleden stopte hij me een brief in de handen, met de liefelijke woorden: “Hier!”. De aanhef “Arm schaap” kan je niet echt amoureus noemen, maar de uitnodiging voor een optreden van Jacques Dutronc houdt toch een belofte in… Dagen zit ik te fantaseren over een eventuele ontsnappingsmogelijkheid naar het Casino om elf uur zaterdagavond, maar ik berust in het feit dat ik van die glitter en glamour verstoken zal blijven, op zijn minst momenteel…

    Het is bij ons thuis ten strengste verboden brieven te openen, zonder deze eerst aan onze ouders voor te leggen. Ik huiver bij de idee dat een persoonlijk schrijfsel hen in de handen kan vallen, hiermee al mijn zieleroerselen blootleggend. Voor hen ben ik immers nog een onschuldig kind, de poppen net ontgroeid, en dat ik aangetrokken word door het andere geslacht, zo mysterieus, zo ongekend, zal ik hen zeker nooit bekennen…

    De bewuste enveloppe blijkt echter zo’n kettingbrief te bevatten. Wanneer ik hem doorstuur naar x aantal mensen zal een groot geluk me toelachen, zoniet zal dood en verderf mijn deel zijn.
    Daar sta ik dan met een waardeloze, tot mijn grote spijt, reeds geopende brief. Ik kan hem niet terug in de brievenbus steken. Ik durf het niemand zeggen want dan moet ik ’t een en ’t ander uitleggen.
    Ik gooi hem dus weg.

    Jaren zal ik daar een groot schuldgevoel aan overhouden, want niet lang daarna sterft mama, en stèl nu eens – ook al weet ik met mijn verstand dat het niet kàn - dat het door die veronachtzaamde brief komt?

    Kanker heeft nog niet die onheilspellende klank, ik heb daar enkel in vage termen over gehoord. Wanneer de idee naar boven borrelt “Mama, zal toch niet sterven?” sla ik mezelf figuurlijk rond de oren. Wat dènk ik nu, moeders sterven immers niet, toch niet als je zestien bent.
    Argeloos vertel ik aan een klasgenootje dat mijnheer pastoor zal komen met het sacrament der zieken. Dat klinkt veel hoopgevender dan het Heilig Oliesel bedenk ik. Hierdoor staan een aantal vrienden uit de gezinsgroep, waarvan mijn ouders deel uitmaken, ’s avonds thuis aan haar ziekbed, zij realiseren zich terdege de ernst van de situatie. Ik ben me ook bewust van mama’s kritieke toestand, alleen denk ik niet aan de dood, maar eerder aan een eindeloze, moeilijk te genezen ziekte.

    Ze heeft veel pijn en krijgt valium (of is het morfine?) Aan haar bed is een touw bevestigd waarmee ze zich met veel moeite in zittende houding kan hijsen.
    Op 8 november verhuist bobonne naar mijn tante in Brussel, want papa wil haar het aftakelend ziekteproces van mama besparen, hoor ik achteraf.
    De volgende dag wordt ons Bietje zes jaar en dit zal de laatste verjaardag worden die we samen vieren.
    Op maandag komt de ziekenwagen mama halen. Twee ziekenbroeders willen haar in een rolstoel zetten, maar ik word erbij geroepen, volgens haar kan ik dit met gepaste zachtheid, waardoor ze minder pijn lijdt. Dit snijdt me door het hart, haar hulpeloosheid, haar pijn, haar machteloosheid… Ik wil met haar mee, maar mag niet…

    Allengs verglijden de dagen tot routine. Naar school. Thuiskomen. Per fiets naar het ziekenhuis. Eten. Werken voor school. De jongste zusjes kunnen maar eens in de week naar haar toe.
    De dagen worden weken en ik fantaseer over kerstbomen in de ziekenkamer en hoe we dit feest alsnog samen kunnen vieren.
    We zoeken compensatie in zaken die eigenlijk niet mogen, zoals het zondagse servies dagelijks gebruiken, in een poging het thuis gezellig te maken…
    Verre nichten komen op bezoek en hun verzuchting hoe ik toch op “ons Zabrila” gelijk, laat ik me vreemd genoeg welgevallen. Ik heb er geen flauw benul van dat ze afscheid komen nemen.

    Het is alsof mama het voorvoelde, maar die laatste zomer zocht ze mensen op die ze in jaren niet meer had ontmoet…

    De dag dat kozijn Peter zijn derde verjaardag viert en achterneef Jean-Marc drie maanden oud is krijgen we bericht uit het ziekenhuis. Het loopt op zijn einde, weet mijn vader. We treffen elkaar bij mama, en voor het laatst knuffel ik haar. Alleen besef ik niet dat dit de laatste warme omhelzing is…

    ’s Avonds als papa bij haar is, studeren Sesje en ik in bobonnes oude kamer. Het is examentijd. We draaien oude bandjes op de bandopnemer. En plots is het alsof de hele kamer gevuld is met mama. Ze ligt weliswaar in het ziekenhuis maar ze voelt zo nabij… Het is negen uur…

    Later horen we dat ze op dat uur gestorven is.

    Papa is thuis gekomen en barst in snikken uit. Ons mama is niet meer. We merken op hoe het hele huis treurt, het ene na het andere ging de laatste dagen stuk… Maar we vinden elkaar rond de tafel waar gesprekken over vroeger gaandeweg troost bieden. Allerlei anekdotes vervullen ons met blijheid.

    En diep in ons hart weten we dat, zolang we aan haar denken, mama altijd dicht bij ons zal blijven…


    10-07-2006 om 10:10 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (7)
    06-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Troetelen

    Ik heb mijn chocoprins afgezet en bij thuiskomst worden de wolken dreigend grijs en plenzen hete tranen.
    Het is làng geleden dat ik hem met dit troetelnaampje kon kozen. Het dateert uit zijn prille jeugd, de tijd dat ik hem ongestraft bolleke en zoeteke noemde.

    Haar daarentegen mag ik overladen met honderden dergelijke verbale liefkozingen: mijn krokodil, piepemuisje, konijn, mijn poppemieke, lienemienemutte, prutsemie, olifantje (haar lievelingsdier), trotteke… zij laat het zich nog steeds welgevallen. Ik op mijn beurt dien dan wel Mamossa piepossa, moedre tamara,mamooft, moekedie enzoverder te incasseren maar dat doe ik met innig plezier. Wanneer ze geen uitdrukking kan geven aan haar gevoel of gedachte dan vindt ze gewoon een woord uit, en raar genoeg, ik begrijp de nuance. Zo is er de “kloeterkesbiefsteak”, een gemarineerd stuk rund bestrooid met kruiden, bovendien erg pikant, dat meestal op de barbecue geroosterd wordt.

    Wanneer ze me welterusten wenst dan gaat dit gepaard met een “Sliependepèllenderèllendezèl” en de poes moet het stellen met een “Noedelaruu” of “Noekedie” al luistert hij gek genoeg enkel naar de naam Noewi! Dan geeft hij een soort kirrend geluid, maakt een kromme wenteling en gaat vol overgave op zijn rug liggen, klaar om aangehaald te worden. We hebben het uitgetest met allerlei gelijkende klanken, maar zijn naam haalt hij er steeds uit!

    Maar ondertussen is hij dus onderweg naar Nederland, samen met zijn vriendin en haar ouders. Daar gaan ze diepzeeduiken, en hij mag dat ook eens proberen om alzo te ontdekken wat voor moois de Oosterschelde onder water te bieden heeft. Het was een heus complot want zijn deelname hoorde een verrassing voor haar verjaardag te zijn. En oooh wat is die verliefdheid pril en zo aandoenlijk om van nabij te volgen!

    Zijn dreadlocks wassen is iets wat ik slechts hoogst sporadisch mag ondernemen. Daar dient geen derde aan te pas te komen, dat doet hij zelf! Tot zij ten tonele verschijnt en gewapend met tuinslang en shampoo zijn haardos onder handen neemt.
    Hij trekt er ook voor het eerst zelf op uit om kleren te kopen. De oogst is schamel: één T-shirt en één korte broek. Het budget wordt verder gespendeerd aan bioscoop en ijs, wat hij achteraf uiteraard uit eigen zak dient te bekostigen. Maar kom, het is een begin, en alle begin is moeilijk.
    Deze middag zijn we samen inkopen wezen doen en op een mum van tijd ben ik ettelijke euro’s kwijt. Hij kiest vlug en zeker…

    Morgen komt mijn piepemuisje terug van de atletiekstage. En ’s avonds ga ik weer aan ’t werk, twee nachten maar tot 14.00u… dan is ’t weer vakantie!


    06-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (1)
    03-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een dagje zee...

    Ter ere van Steentjes verjaardag houden we zussendag aan zee. De ligbedmatrassenenparasollenuitbater  complimenteert haar met de dubieuze vraag: “Toch nog met een drie?!” Kijk, dat is voor velerlei uitleg vatbaar. Onze fantasie neemt hoge vluchten en er ontspint zich een gevatte conversatie.


    Vier dames van middelbare leeftijd installeren zich niet meer met een strandlaken op het hete zand. Ze sleuren niet meer met allerlei attributen om het zich comfortabel te maken. Neen, zij huren een ligbed en laten zich begeleiden naar hun zonplaats alwaar een parasol in het zand gepoot wordt. Dit zonnewerend stuk is er helemaal alleen voor mij. Niet dat ik een afkeer heb van zonnestralen. Integendeel! Ik koester mij zo graag in die warmte! Ik word ook graag bruin. Maar ik wil ook geen  pijnlijke roodheid, jeuk en blazen achteraf.


    Trouwens de parasol is gratis, meen ik. Er staat een streepje op de prijslijst. Een misvatting zo blijkt even later. Het streepje staat voor vier euro, dat is meer dan de helft van een ligbed. Maar kom, ik zal genieten van mijn investering.


    Even later kom ik tot de vaststelling dat ik een heel eigenzinnig exemplaar bezit. Een windvlaag en hup de baleinen gaan de verkeerde kant uit. Ik ben even in de weer om alles in de juiste stand te zetten. De volgende windstoot en daar gaat mijn zonnewering terug in de rebellie. Een schuinse blik op de omringende blauwe zonneschermbezitters. Geen één kampt met hetzelfde probleem. Ik voel me al lichtelijk achteruit gesteld.


    Bovendien word ik belaagd door de stok die als maar meer naar mij overhelt. Is het mijn gebrek aan technisch inzicht? Dien ik windsnelheden en positie van parasol te berekenen om alzo de perfecte stelplaats te vinden? Geen idee maar ik vind een compromis door het boveneinde opzij te knikken. Toch enkele minuten rust. Er is ook geen wind…


    Een peutertje wankelt in het zand rond en klautert bij zijn mama op het ligbed. Geeft zoentjes. Ramt een rijstkoek in haar mond. Oooh wat is het lang geleden die pampertijd. Maar zo herkenbaar!


    En dan begint het hele scenario opnieuw. En oef, ik merk een lotgenot, en ginds zelfs ene die wegvliegt! (niet de lotgenoot maar de parasol) Dat is toch een riem onder het hart!

    Ik besluit mijn recalcitrante parasol toch te gaan aangeven en ik krijg een stevige nieuwe. Luxe! Heerlijk! Het doet me prompt in slaap vallen!


    Om zeven uur moeten we ophoepelen. Het strand sluit. Althans de zaak met de ligbedden. En nu hoop ik maar dat mijn zussen niet beledigd zijn omdat ik hen bij de middelbare leeftijd catalogeer. Ze ogen nog jong. Ik ben namelijk de oudste….

    En dat herinnert me aan een uitje waarbij men niet kon geloven dat we zussen waren. Want wie was dan de oudste? En dat ze me er toen niet uitgehaald hebben, daar geniet ik nu nog van! Tja, dat moest ik even kwijt!

    03-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (2)
    02-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Grapjas

    In de badkamer wordt er gegorgeld en geproest en even later komt hij mij de hand schudden: “Zeer vereerd: Dr Zack” Hij kijkt me glimlachend aan en verduidelijkt: “Dr Claude Zack”
    Bandiet, denk ik als mijn frank valt en hij verdwijnt naar het toilet.

    Daar heeft hij blijkbaar nog iets kunnen brouwen want ik krijg hetzelfde scenario met deze tekst: “Pleased to meet you. Doctor Whole”
    En omdat ik raar kijk: “Doctor Ash Whole”



    02-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (0)
    30-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geslaagd!
    Nu kan de vakantie echt beginnen!

    30-06-2006 om 15:17 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (2)
    29-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bezoek

    Met dank aan allen die me hielpen mijn vakantie in gang te sjotten: ergens halverwege de nacht tussen woensdag en donderdag is het zover! Het vrijetijdsgevoel slaat toe… Het moet ook wel, want geen zinnig werkend mens is op dit uur actief…

    Rond negen uur ’s avonds krijg ik een telefoontje. Of het goed is dat ze afkomen tegen halftien, de zussen… Geen probleem natuurlijk. Mooi. Leuk vooruitzicht. Tijdens de reclameboodschappen op Vijf TV zwabber ik het stof weg van piano en kasten, geïnspireerd door de reeks “Perfect Housewives”. Helaas mis ik steeds het begin van het programma – mijn frank valt altijd te laat - zodat ik nog niet zo veel heb bijgeleerd. Nochtans zou ik er heel wat baat bij hebben want veel talent heb ik op huishoudelijk vlak niet…

    In mijn tienerjaren riep mijn mama me ooit eens uit het zwembad terug omdat mijn slaapkamer niet volgens haar normen was opgeruimd. De boodschap galmde gelukkig niet als dusdanig door de luidsprekers, het was al penibel genoeg om met een droog badpak terug de kleedhokjes in te duiken onder de alziende ogen van de toezichthoudende en naar ik vreesde nieuwsgierige jonge redder. Als een Vliegende Hollander fietste ik naar huis in de bange verwachting dat er iets compleet fout was met mijn grootmoeder die bij ons inwoonde. Het gezicht van de zus die de deur opende voorspelde weinig goeds. Hiervan las ik geen rouw af, maar misprijzen en leedvermaak. Bobonne verkeerde dus godzijdank in gezegende gezondheid maar ikke, snoodaard, diende mijn kamer stante pede ordentelijk op te ruimen… Ik was in alle staten. De anticlimax na de paniek. Had ik dààrvoor mijn leven geriskeerd?

    Ondertussen zet ik buiten rode wijn en glazen klaar. En daar is Koekske al met een kartonneke, ik had immers laten weten dat ik slechts één fles witte wijn rijk ben… Ook met mijn knabbelvoorraad is het triestig gesteld. Zoonlief heeft alles wat eetbaar is naar binnen gespeeld. Ik bezit nog 2 paprika’s, een blikje olijven en een potje light smeerkaas…

    De zussen komen, zo blijkt, niet voor mij, maar voor de Berlingo…

    Met een wijds gebaar show ik de wagen voor de deur.



    Daar staat nog steeds mijn oude kar!

    ’s Middags ging ik, zoals afgesproken, mijn nieuwe auto halen. Er kwamen twee potentiële klanten binnen en hup, ik werd in wachtmode geplaatst. De minuten vergleden tot uren maar eindelijk kwam er schot in de zaak. Ik leerde van alles over de waarborg en het onderhoud en vernam dat alle instructieboekjes uitgeput waren. Moe van het veelvuldig over de toonbank gaan.

    Na veel lezen, ijsberen, knarsetanden en ettelijke rimpels en grijze haren later moest ik onverrichtzake naar huis keren, er klopte iets niet met de luidsprekers. Die waren te klein gekocht. En het magazijn was ondertussen dicht. Daar ging mijn kostbare vakantietijd! In mij borrelde iets dat naar ontploffing neigde.

    In mineur stresste ik dan naar de muziekacademie voor het oudercontact. Dochterlief wou naast viool ook graag pianolessen maar ik kreeg nul op het rekest. In mijn jonge jaren kon je volgen wat je wou! Maar heden ten dage worden enkel theorie plus één instrument per leerling gesubsidieerd, vandaar… Jammer!

    Koekske heeft zich nog maar net op het terras geïnstalleerd als Bietje aanbelt. En samen met Steentje en Benny arriveert mijn dochter met twee vriendinnen en een moeder. Ze is mooi bijgekleurd na drie dagen zee. Ik troon Trees – de mama – mee naar het terras voor een glas. Zo te horen werkt ze in dezelfde sector als ik en hebben we gemeenschappelijke kennissen. Bovendien was ze ook nog lid van dezelfde basketbalclub als mijn jongste zussen en woonde ze in dezelfde straat als de papa van mijn kinderen. Wat is België klein!

    Verassing! Nicht Sofie maakt het gezelschap kompleet. Er wordt veel heen en weer geplaagd, gelachen en bijgepraat. Noewi komt tot leven en stuift door mijn bloemen. Hij is allesbehalve een salonkat! Ik zie het met lede ogen aan.

    Het weinige eetbare dat ik kon aanbieden is verorberd, ook Sofies Grieks slaatje werd zusterlijk gedeeld, dus snort zij blijgezind naar de nachtwinkel en trakteert ons op kaas, chips en worstjes.

    Wanneer iedereen vele tellen later afscheid neemt, kan ik het zien: het goud in de mond van de ochtendstond.


    29-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (1)
    28-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vakantie!
    Ik besef het nog niet, maar vanavond is mijn vakantie ingezet. Negen volledige dagen vrij! Ik sta nog in overdrive want de laatste uren waren echt wel hectisch, en daardoor liep mijn laatdienst wat uit. Een koffer kan je volproppen tot iets meer dan zijn maximale inhoud, maar een uur is niet rekbaar, dat ondervind ik telkens weer…

    28-06-2006 om 01:25 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (2)
    25-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mobiel

    Ze springt plots op en spurt naar de gang. “Mam, waar is je handtas?” Zij is de enige die het melodietje van mijn GSM uit de achtergrondgeluiden distileert, ik ben blijkbaar oostindisch doof. De “tune” mag er nochtans best wezen, vind ik, romantisch klassiek: “Nocturne”. Ergens halverwege, net op het ogenblik dat ik een aha-erlebnis krijg, stopt het ding en schiet de “voice-mail” aan. Op dit moment is het niet anders. Dochterlief vist het toestelletje op en prompt valt het stil! Wie weet hoeveel interessante gesprekjes op die manier aan mijn neus voorbij zijn gegaan. Alhoewel, aan mijn oor, is hier meer op zijn plaats…

    Maar wie mij liefheeft onderneemt natuurlijk verdere actie en ja, daar rinkelt reeds de vaste telefoon. “Met je jongste broer!” krijg ik te horen. Tarara, mijn oudste dus, want ik heb er maar één, en dat moet ik toch eventjes melden! Of ik geen zin heb om een hapje te gaan eten. Jaaaaaaaaaaa natuurlijk, maar er is een klein probleempje, we hebben net ons avondmaal genuttigd!

    Hoe zo?

    Om halfzes hoor ik allerlei deuren open- en dichtklappen. De koelkast, registreren mijn oren. Mijn zoon is weer op strooptocht! Hij rammelt van de honger, maar daarbij is hij ook kieskeurig. Zoet en koud moet het bij voorkeur zijn. En de doos Dame Blanche heeft hij reeds op twee dagen manmoedig leeg gelepeld.

    Dus ik ga aan de slag en we eten iets vroeger. Maar wie ontbreekt er op het appèl? Zoonlief hangt ondertussen aan de lijn met een of andere schone en hiermee is weer bewezen dat je van de liefde kan leven…

    Edoch mijn humeur is ook om zeep want de lijn is niet vast maar mobiel en dat kost natuurlijk stukken van mensen. Ook als ik de kosten op hem verhaal, het deert hem niet, en dat was nu juist wel de bedoeling!

    Ik kan er dus niet over zwijgen, hij mocht het misschien niet gehoord hebben! En ik krijg lik op stuk. Als ik de sfeer bij de maaltijden zoooo belangrijk vind, dan moet ik nu niet zaaaaaagen. ’t Is sterker dan mezelf. Ik wil duidelijk overkomen en dan herhaal ik mezelf….



    25-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (2)
    21-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Blind

    Blind zijn. Je kan het je niet voorstellen. Ik zou het verschrikkelijk vinden. Geen boeken meer kunnen lezen. Toch niet op de manier waarop ik het nu doe. Op mijn peecee werken, schrijven, opzoeken, zoals nu, vergeet het. Van oneindige kleurschakeringen genieten… Oogcontact maken… Een glimlach, een vluchtige oogopslag, een grimas, een traan… het ontgaat je. De kleurenpracht van de tuin in je opnemen, een zonsondergang, een vergezicht… Zien hoe de poes zich opmaakt om een insect te bespringen of hoe de baby zijn eerste wankele passen zet…

    Je mist heel wat…

    En gelijk ik het schrijf begint mijn neus te prikken en voel ik het gemis van papa en mama schrijnend en lijfelijk. Na zevenendertig jaar is het nog steeds daar…

    Wij zijn ermee opgegroeid en ervaren dit als heel normaal. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis. Maar langzaamaan begint het te dagen. Mama weet niet precies of mijn rok en blouse bij elkaar passen wanneer ik ernaar vraag. Dat groen en blauw niet samengaan wist ze me vroeger al te vertellen. Maar nu mis ik de finesses. Ik vind het jammer. Ze ziet niet of iets me staat. Of ik op haar lijk. Of op papa. Hoe mooi mijn tekening wel is en hoe ik mijn best doe om net te schrijven. Dat verneemt ze uit tweede hand. Hoe ik veranderd ben. Hoe ik groei. Dat ik een behaa nodig heb. Een klasgenootje in de vijfdes attendeert me erop; zij zou het niet kunnen verdragen, zo zonder “soutien”.

    Thuis kies en pas ik uit de afdankertjes van Arlette en Christiane, mijn oudere nichtjes. Tante Elza heeft de gewoonte om mij daar – niet slecht bedoeld – op te wijzen met een “Oh, dàt heeft ons Christiane zó graag gedragen…” Ik haat die uitspraak, en daardoor die afgedragen kledij.

    Mama leert me hoe ik een bustehouder handig kan aantrekken. Vooraan sluiten, draaien en hup over mijn schouders… Ik voel haar blijheid met zo’n opgroeiende dochter. Lang vóór ik ze nodig heb kopen we samen maandverbandjes. En ik krijg twintig frank wanneer ik ze voor het eerst moet gebruiken, zelfs nadat ik, o grote zonde, op bobonne’s kamer ongeweten en ongevraagd in bompa zaligers postzegelcollectie snuister en enkele dubbele postzegels verdonkeremaan.

    Kijken doet mama met haar handen. Daar heb ik lang vrede mee. Tot ik me plots afvraag of de details haar niet ontgaan. Ze neemt het ons niet kwalijk als we onze tong naar haar uitsteken. Andere kinderen doen dit immers ook en dit achter de rug. Aan de andere kant is ze heel streng en geeft zelfs papa haar het laatste woord.

    Papa heeft het er veel moeilijker mee als we nonchalant zeggen dat we iets niet vinden, bijvoorbeeld de schotelvod. Wij met onze ziende ogen vinden dikwijls niet wat hij wèl vindt! Ziende blind, noemt hij dit dan.

    Papa overstijgt zijn beperkingen. Ik heb dikwijls echt niet het gevoel dat hij blind is. Hij klust thuis en heeft briljante ideeën voor verbouwingen.

    Als elfjarige ga ik met hem per trein op reis naar Duitsland. Naar mijn vriendinnetje van “Jeugd zonder Land” dat twee maal bij ons de zomer doorbracht. Hij leidt me, niet andersom. Hij is mijn steun en toeverlaat. Geen ogenblik voel ik me verantwoordelijk, zelfs al rekent hij op mij omdat ik zijn ogen ben, niet méér. Het wordt een schitterende vakantie ook al mis ik het thuisfront verschrikkelijk. Ik vind wel dat papa met geld strooit door het kwistig aan de Duitse familie uit te delen. Ik heb schrik, houden wij nog wel genoeg over? Weet ik veel, zij hebben het ook niet breed en we krijgen daar immers kost en inwoon…

    Kan ik fietsen? Tuurlijk! Maar op weg naar het zwembad kom ik zwaar ten val. Vriendin Annemarie is heel boos… Maar wat ken ik nu van bergen en torpedoremmen?


    21-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (1)
    19-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Surfinia's

    Plots valt mijn oog erop. De petunia’s en surfinia’s die daarstraks nog in volle pracht en glorie mijn muren sierden vertonen dorre bloemen. Hoe is dit aan mijn aandacht kunnen ontsnappen? Normaal gezien knip ik contentieus bij, om te vermijden dat ze besluiten dat de taak volbracht is. Het doel in de natuur is vrucht dragen, denk ik zo, maar ik wil een hele zomer bloemenweelde…

    Het is een tijdrovend en kleverig karwei… Ook mijn tuingeranium is aan een opknapbeurt toe. Waarom loopt onze Noewi er niet onderdoor in plaats van er bovenop? Ik moet hem dringend inwijden in het hoveniersvak.

    Tja, hij is en blijft een jager, dus rest me niets anders dan zelf in actie te schieten…

    19-06-2006 om 15:07 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (3)
    18-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De wereld is klein...

    Een vriendin heeft me toch over de streep gekregen… ik zal deelnemen aan een kookdemonstratie. Een grote inspanning wordt er van mij niet verwacht, belooft ze mij, een ajuintje snijden misschien. Er eens “uit” zijn, wat gezellig keuvelen, plezier maken, het lijkt me wel wat.

    Maar voor ik kan vertrekken wil ik kokkerellen voor mijn kroost en een bordje soep consumeren voor de gezelligheid. Zo samen aan de dis, daar hou ik van. Ideeën uitwisselen, belevenissen van de dag aanhoren, …EIKES…. Excuseer dat ik even onderbreek, maar er zit een dikke slak zich te goed doen aan mijn stukje tuin. Hoe komt die toch zo dik? Die zit hier waarschijnlijk al een hele tijd! Ik heb echt een gloeiende hekel aan slakken. Bovendien is ze naakt. En bleek. Ik neem tenminste aan dat het een ze is, al heb ik daar geen enkele aanwijzing voor. Ze is heel anders dan de kroostrijke familie die bij valavond slijmend tevoorschijn schuifelde op het koertje van mijn oud huizeke. Die waren donkerbruinzwart.

    Sedert de renovatie van datzelfde oud huizeke krijg ik echter een andere doch welgestelde soort over de vloer. Ze bezitten namelijk allen een eigen woning, ja ook de kindertjes. Maar voor de kost zijn ook zij aangewezen op wat mijn tuin biedt. En daar wringt nu precies het schoentje: woest word ik bij de aanblik van mijn geliefde klimhortensia, een delicatesse voor hen blijkbaar. Hun strooptocht voert hen van blad naar blad, een spoor van halfopgegeten groen achterlatend.

    Ik heb ze al proberen te verschalken met bier. Van zoet naar straf. Noppes. Korrels strooi ik niet meer, met het oog op Noewi, onze onvoorspelbare kat. Stel dat hij dit lekker vindt? En zo’n bloot exemplaar aanraken, dat is pure horror. Dus ga ik aan de slag met het zoutvaatje, al lijkt het barbaars, slakken hebben geen zenuwen, enfin dat hoop ik toch?

    Maar terug naar het leven vóór de slak. We zitten dus genoegzaam te babbelen aan tafel als mijn frank valt dat ik me alsnog moet reppen om tijdig op de cursus te zijn. De klusjes afhaspelen, de laatste richtlijnen meegeven en mijn stalen ros van stal halen. Zucht. Eerst nog twee fietsen verplaatsen, vóór ik aan de mijne kan. Trapje van de kelder op. Voorzichtig voor de muren. Oei, er moet ook nog een schort, keukenhanddoek, aardappelmesje en plankje mee. Lap, de bagagerekker is verdwenen. Dju, deze is te groot. En die andere ook. Dan maar zonder. Dus zakje aan het stuur. Hopelijk slaat dat niet in mijn wiel. Buurman Robert kwam zo lelijk ten val en brak zijn schouder.

    Pffft bergop. Ik ben al buiten adem. Ik zal een mooie entrée maken met mijn rooie kop. Ik moet echt wat aan mijn conditie doen, neem ik me voor.

    Mieke staat me op te wachten, een leuk welkom.

    Het menu wordt toegelicht, er is ambiance in mijn groepje, zo ontgaat me heel wat uitleg. Maar geen nood. De praktijk komt er zo aan! Schortje aan en we reppen ons naar de keuken. Wij krijgen het hoofdgerecht toebedeeld. Maar we zijn met velen, zo blijft mijn inbreng beperkt tot het snijden van de zongerijpte tomaten.

    In die keuken wordt ik aangesproken door een deelneemster. Verrassing! Ze is de beste vriendin van mijn zus Koekske, althans tijdens haar lagere schooljaren!

    Voor we het weten mogen we onze bereiding degusteren. Een echte maaltijd is het niet, gezien de piepkleine portie, maar lekker! Benieuwd hoeveel Zuiderse Varkenshaasjes dit weekend op tafel verschijnen! Op de mijne alvast, al vrees ik dat ik weinig bijval zal krijgen van mijn duo. Gelukkig zal het dessert – citroenmousse – veel goed maken!

    Ondertussen druppelen de leden van het koor binnen. En daar is Meester Peter, indertijd nog directeur van de Lagere School. En dat meisje daar, die lijkt zo op…
    Ik word terug gekatapulteerd naar de tijd dat ik zelf in het koor zong. De wekelijkse repetities. De concerten. Het uniform. De partituren. De koorleden. De dirigent. Hij is niet meer…

    Mieke, Vera, Anita en ik. Wij zijn plakkers. Vier jaar geleden zaten onze kinderen in de zesde klas. Ze gingen elk huns weegs. Er is dus veel bij te praten. Zelfs wanneer we weggaan snijden we een nieuw onderwerp aan. Ondertussen is het stikdonker. Op de tast zoek ik het fietsslot. Dat valt niet mee. Anita schijnt me bij met haar achterlicht. Giechelen want de lichtwinst is minimaal…

    De volgende dag op het etentje van de turners: “Hey, was jij niet op die kookactiviteit?” Ja dus! Bovendien is haar vriendin een vriendin van de moeder van de vrouw van de broer van mijn allereerste lief. Ingewikkeld, maar toch!

    En Martine, de inval-lesgeefster, is afkomstig uit hetzelfde Kempisch dorp als mijn schoonbroer. Die dan weer woont in hetzelfde dorp als mijn tante. Zij zat bovendien op kot, een straat verder dan mijn schoonbroer. Wisselden later de provincie Antwerpen voor Oost-Vlaanderen.

    De wereld is toch klein….

    18-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (4)
    15-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kapper
    ’t Is drie maand geleden, tijd voor het kortwieken van mijn haardos. Tja, ik hoor dus duidelijk niet tot het ras dat zich wekelijks onder handen laat nemen. Ik ben, zoals ik al zei, een beetje een doe-het-zelver, dus tussendoor bewerk ik mijn eigen hoofd zelf met een kleuring.
    Excellence.
    Ik weet niet hoe jullie het doen, maar ik knijp de flacon op mijn hoofd beetje bij beetje uit en wrijf het dan in als een shampoo, en hopelijk heb ik dan geen plekje vergeten. Vervolgens laat ik het inwerken terwijl ik een of ander klusje doe. Als het goed zit ben ik ondertussen nergens met mijn geverfde kop tegenaan gelopen. Soms loopt het goedje kriebelend over mijn nek of voorhoofd… Na een half uur hang ik over mijn bad om de smurrie eruit te spoelen, wel eerst een beetje laten schuimen. Liters later krijgt het spoelwater toch terug wat transparantie. Crème erop, nog eens spoelen en voilà, klaar is kees.

    Of zo zou het toch moeten zijn. Maar ondertussen zijn spatten die daarnet onzichtbaar waren pijnlijk duidelijk aanwezig. Zucht. Kuisen dus maar.

    Maar kom, vandaag is het de dag dat ik een afspraak heb voor een professionele behandeling. Om half negen bij Paula. Een vlugge telsom en ik weet dat ik de veertiende klant ben. Twee voetballen in de etalage onderstrepen de actualiteit, maar aangezien de Rode Duivels toch niet van de partij zijn, voel ik me niet zo betrokken. Zestien jaar geleden was dat wel even anders… Toen konden we de openingsmatch Argentinië-Kameroen in de studio van VRT meemaken. Ambiance troef, er werd heel wat afgelachen “et c’était écrit dans la bible que les Lions Indomptables”… gingen winnen, en dat deden ze. Maanden later zond ik een kaartje dat er een klein onoverwinnelijk leeuwtje was geboren. Net thuis van de kraamkliniek en wie stond op zekere avond met een gele leeuw voor de deur? Ik herkende hem niet meteen maar hij kwam zo vertrouwd over dat ik hem binnenliet: Marc Uytterhoeven. Dat heeft ongelooflijk veel plezier gedaan…

    Ondertussen ben ik toch wel weer van mijn onderwerp afgeweken en besef ik dat ik mijn krant ben vergeten. Geen nood, hier valt altijd wel wat te beleven. Na één uur is de enige wijziging in mijn situatie: verhuis van krukje naar stoel en getooid met zwarte cape en dito handdoek. Ik wordt aangestaard door een dame die meent mij te herkennen. Zou mijn blog zo aanslaan? Haha, grapje! Ik vecht trouwens tegen de slaap, gevolg van het vergeefs zoeken – was het werkelijk reeds nacht? -via Google en allerlei fora, hoe ik audio-fragmenten kan uploaden en “hosten” zodat ik ze in mijn blog, dus bij mijn tekst, kan voegen.

    Het volgende uur word ik voorzien van een boekje, naar ik dacht, om kleur en “coupe” te kiezen. Halverwege sla ik het open, en in plaats van de gebruikelijke foto’s, zie ik een hele uitleg over moeilijke haartypes. Tiens, denk ik, heb ik gemixte haren die droog, moeilijk te ontwarren, enzovoort zijn??? Even later valt mijn frank, dit is voor mijn dochter bedoeld, die hier reeds drie maal haar kapsel liet ontkroezen…

    De mevrouw die me meende te herkennen wordt intussen onder handen genomen. Haar haar dus hé. Scheidinkje in haar. Papiertje. Plooien. Roller. Haar opdraaien. Roller sluiten. Volgende. Het gaat razend snel… Rond haar hoofd wordt een wattenzone aangelegd. Daarna worden er chemicaliën op het haar gedruppeld. Vele minuten later. Het prikt. Nieuwe watten worden aangebracht.

    De telefoon staat niet stil. Nieuwe afspraken worden gemaakt. Iedereen is bedrijvig. Hum, iedereen? Ik zit hier te niksen… Normaal gezien ben ik verdiept in een boek. Dat heeft zo zijn nadelen, want dan hoor ik de instructies niet, dat ik moet verhuizen, of onder de droogkap, of zo…

    Er rest me niets anders dan toekijken. Hoe met een soort stofzuiger met bajonet (nee een luchtblazer dus) de haren worden gedroogd. Hoe Annie naar buiten snelt, er is blijkbaar iemand tegen haar auto gebotst.

    Dan komt Paula, met de groene potjes. Ik heb mijn bril afgezet. Het salon is een beetje wazig. Dat is niet erg…

    Ze overhandigt me een stapeltje aluminiumfolievelletjes. Stuk per stuk moet ik die aangeven. (ja zoals een echte doe-het-zelver betaamt)

    Met een borsteltje wordt de nieuwe kleur aangebracht.

    Dan verhuis ik weer naar de kant. Om elf uur mag ik naar de wasbak. Daarna krijg ik weer een plaatsje voor de spiegel en wordt mijn haar geknipt. Graag héél kort! Beetje crème. Brushen. En dan is het karwei geklaard. Het is bijna half twaalf…

    Onvermijdelijk denk ik aan mijn vroegere kapper. Bellen. Komen. Wassen. Knippen. Drogen. Betalen. En dit alles in nauwelijks een half uur. Het is nochtans een kunstenaar. Zijn etalage is zeer artistiek. Hij maakt beelden en schilderijen. Ik kwam er graag. Ook al was ik soms getuige van vinnige franse ruzietjes met zijn echtgenote. Het gaf me een fin de siècle gevoel. Er was een antiek schommelpaard. De kinderen mochten dit ooit berijden. Maar op het laatst waren mijn oren in gevaar….

    En dan is er nog Franske, de kapper uit mijn jeugd. Meestal creëerde hij een coupe casserolle, maar soms overtrof hij zichzelf en was het best te doen…Ach, hij kwam aan huis en ik draag hem een warm hart toe.

    Terug naar het heden! Collega Serge zal zeker geen halt houden voor mij met de mededeling: ho, ik dacht dat ik voor ’t rood stond…

    Ik ben nu bruin met een blond streepje….


    15-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (0)
    12-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Auto

    Nog twee weken wachten en dan staat dit voor de deur…

    Normaal gezien kan ik niet zo gemakkelijk afscheid nemen. Maar in dit geval zal het alleen maar een verbetering zijn…

    Momenteel rijd ik met een bronskleurige Opel Omega. Echt een wagen met allure, groot, comfortabel, kortom, ene waaraan je niet kan voorbij kijken. En ik kan er echt van meespreken. Er is een verschil. In het verleden reed ik bijvoorbeeld met een Citroën. Maar veel aanzien verwierf ik daar niet mee. Het was een geit, een helblauwe. In Holland een Eend genaamd, het klinkt toch een beetje sympathieker. Nu, in die tijd lag ik helemaal niet wakker van de status die ik eventueel verwierf bij het bezit en het voorrijden van een bepaald type wagen. Avontuurlijk mocht het zijn… en bovenal weinig kosten!

    Mijn geit alhoewel spiksplinternieuw had vanaf het begin kuren. Ofwel wou ze niet starten ofwel wou ze niet stoppen. Toch twee belangrijke items, mijn gedacht!

    Maar in de zomer was het heerlijk toeren met het dak ofwel opengeflapt ofwel opgerold. Ik kon ook het zijraampje openklappen en dan mijn elleboog nonchalant in de opening laten rusten.

    Nog een pluspunt vond ik de variabele kofferruimte. Met de achterbank eruit heb ik heel wat verhuisd: van wasmachine tot kleerkast, zelfs een lading vriendinnen. Neen, dat laatste is niet waar, maar het hàd gekund!

    Met een volle jerrycan benzine, een tent en kampeergerei vertrokken we zonder al te veel voorbereiding richting zon. In het Franse Centraal Massief raakten we met veel moeite de bergen op, mijn geit moest niet onder doen voor een camion, en waar het kon, namen we het uiterst rechtse baanvak. Uit hoffelijkheid of was het schaamte? Bergaf was er geen probleem, … of toch wel! Daar weigerden de remmen namelijk dienst! Hoe ik dan toch veilig in het volgende dorp ben geraakt, is me een raadsel, met veel chance en de handrem… Overnachten in een “hotel” routier rechtover de Citroën-garage. Nog een geluk dus dat een geit een Franse auto is… Ik herinner me dat het daar, zo hoog in de bergen, zeer koud was, maar dat kon onze pret niet bederven. Jong zijn en in autopech geen probleem zien, ik wou dat ik ‘t nog kon…

    Op de Spaanse camping werd mijn rijtuig gedeeltelijk gedemonteerd. Ik zie hem daar nog staan, zonder de zijvleugeltjes… Waarom dat nodig was, hij wou enkel niet starten en een paar Duitse doe-het-zelf-toeristen sleutelden eraan. Eens mijn wagentje rijklaar, vond ik dat hij aan een wasbeurt toe was. De weg naar de camping was erg stoffig vandaar. Om die reden zag mijn reisvriendin het nut er niet van in, logisch en praktisch als ze was. Maar ik was koppig, dus waste ik mijn kant, terwijl haar kant vuil bleef, en ik kon op zijn minst proper instappen.

    Op een andere vakantie met dezelfde vriendin zouden onze wegen halverwege scheiden. Ik was van plan op mijn eentje naar de Provence verder te rijden en kostenbesparend in mijn geitje te slapen. Gordijntjes gemaakt dus, want nachtelijke inkijk, dat wou ik toch vermijden. Toen puntje bij paaltje kwam, durfde ik me toch niet voor de nacht te installeren in volle centrum. Het viel zo op, vond ik. Het was alsof ik met een lichtreclame rondreed!

    Ten einde raad parkeerde ik op een parking op de autosnelweg, waar ik niet de enige overnachter was… Op de terugweg pikte ik dan maar een lifter op, die ik, om het vakantiegevoel te verlengen, maar een sightseeing gaf in mijn geboortestad…

    Nog even en ik heb weer een spiksplinternieuwe auto. Gedaan met de zorgen of hij de keuring haalt. Voorbij de zoektocht naar een andere tweedehandswagen waarbij ik me zo verschrikkelijk ondeskundig voel.

    Ik krijg warempel weer dat avontuurlijke “geitjes-gevoel”!

     

    12-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (0)
    11-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onze poes

    Heerlijk, met mijn laptop op het terras. Iedereen slaapt. Of toch bijna iedereen. Op de achtergrond het geraas van de autosnelweg. De wind zit dus niet goed. De zwoele lucht heeft plaats geruimd voor de nachtelijke koelte. In mijn hoofd zingt het “Als nachtbraker ben ik gebo-o-o-ren…” Zelfs in het schemerdonker staat mijn klimhortensia er prachtig bij. Dit is puur genieten. Elk jaar weer.

    Maar… wat ruist er in het struikgewas…? De bamboe ritselt heftig en plots springt onze Noewi te voorschijn. Hij denkt nog lang niet aan soezen, dat heeft hij bij vlagen overdag gedaan. Het is een erg speciale kat. Helemaal anders dan de poezen die mijn leven deelden voor mijn zoon werd geboren. Ze hadden heel gewone namen. Dikkie en Kleintjie. Dikkie had grijs halflang haar en Kleintjie was zwart. De een ’n Lamme Goedzak, de ander erg pienter. En plots overvalt het me, ik mis ze…

    Onze Noewi – destijds nog naamloos – stond half oktober voor onze deur, in de armen van een studente die asiel zocht voor dit vondelingetje. Er moest niet lang gesoebat worden, zeker niet met een popelende dochter op de achtergrond.

    Wat was hij klein! Een echte snotneus. Die stonk bovendien. Een weekend wachten voor we naar de dierenarts konden! Hij - het poesje uiteraard - bleek de kattenniesziekte onder de leden te hebben! Dat betekende antibiotica en wachten met de verplichte inentingen.

    Hij werd in de watten gelegd en hij herstelde voorspoedig. Ondertussen bestudeerden we zijn karakter om een passende naam te vinden. Er passeerde heel wat de revue. Tot we tot de slotsom kwamen: “Noewi”, van Nuit, naar zijn nachtelijke bedrijvigheid en de kleur van zijn vacht. Bovendien kon hij zelf zijn naam uitspreken, dat gaf de doorslag.

    Nu denk ik dat onze kat behept is met het Borderline syndroom. Wie weet wat hij allemaal heeft meegemaakt in zijn eerste dagen. Niet dat hij een hechtingsprobleem heeft, hij is aanhankelijk genoeg. Maar plots kan hij grauwen naar een liefhebbende hand. Zit je net op je gemak, en bespringt hij je.

    Ook, vrees ik, lijdt hij aan ADHD. Hij is hyperactief. En gelijk ik het schrijf springt hij uit het niets te voorschijn, grommend, als een Don Quichote de windmolens bestrijdend. Het zijn hoogtijdagen met al die pollen in de lucht.

    De droge aarde stuift in het rond, de mat schuift weg… Is zijn aandacht gevangen door de capriolen van een insect, dan verliest hij die weer bij een onverwacht geluid. Ook mijn arme kamerplanten waar ik zo van hield moesten eraan geloven, zeer tot mijn verdriet. Zijn aandachtsterrein is momenteel verlegd naar mijn tuintje. Och Here ochgottekes, bepaalde bloemen zien er niet meer uit, wanneer Noewi daarin op jacht is geweest of er zich te ruste heeft gelegd. Ook mijn mooiste vaas moest eraan geloven nadat hij zich ervan vergewiste dat dit water beter was dan dat uit zijn drinkbak.

    Als hij zoek is vinden we hem gemakkelijk terug. Hij verraadt zichzelf door te knorren. Dit is waarschijnlijk een gevolg van de kattenniesziekte. Veel muizen zal hij allicht niet vangen door zijn amechtige ademhaling! Alhoewel! Soms is hij muisstil!

    Maar boven alles wordt hij vurig bemind door mijn dochter die hem vertroetelt als een poppenkind. Hij aanhoort al haar geheimen, troost haar wanneer ze verdrietig is, maakt haar aan het lachen wanneer ze vrolijk is. Hij is haar beste vriend!

    11-06-2006 om 23:22 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (1)
    10-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zot doen
    In mijn familie kost zot doen geen moeite!

    Gangmaker in deze is dikwijls ons Koekske, die zoals ik reeds schreef, haar feesten gepaard laat gaan door hilarische opdrachten. Zo moesten we allen een ode aan haar schrijven. (Daar teert ze nog op!) De beste won een prijs. Dus wij ons best doen, hé!

    Of ze stuurt ons op pad.
    Eens moesten we zoveel mogelijk verschillende eieren verzamelen. Niet zo maar overdag, met een aangenaam zonnetje, in haar eigen tuin, met Pasen bijvoorbeeld. Neen, bij een temperatuur van zoveel graden onder nul, donker want laat, langs velden en landwegen in een mij totaal onbekende buurt, bij totaal onbekende mensen.

    Een andere keer worden we verzocht nieuwjaarswensen te formuleren, aan onszelf gericht zogezegd. Het geheel mag opgefleurd worden met toepasselijke tekeningen. We laten ons nogal gaan natuurlijk, want wie weet gaan die wensen ook in vervulling…
    Maar Koekske heeft iets anders voor ons in gedachten. We gaan op weg en waar we halt houden moeten we een quizvraag beantwoorden. Nu zijn dat geen gewone vragen, zoals bij Trivial Persuit, waar elk verstandig mens waarschijnlijk toch geregeld kan scoren, maar vragen uit Koekskes persoonlijke levenssfeer. Zoals, hoeveel kookwekkers ze bezit. Een fout antwoord levert echter als troostprijs toch een glaasje vruchtenjenever op. De inwendige mens alzo versterkt wordt er een willekeurig huis aangeduid alwaar de verliezer zijn nieuwjaarswens mag (nee moet) voordragen.

    Op gewone avonden spelen we yahtzee en wie verliest heeft een opdracht aan zijn broek. En onze fantasie kent geen grenzen! Gieren van het lachen, dat doen we!
    Ooit flansten we spontaan een radioprogramma à la Irene Houben in elkaar. Met zwoele stem kraamden we onzin uit. Andere keren verzinnen we ter plekke ballades met zang en piano.
    En geen nood, de tapes liggen hier nog ergens te wachten op digitale omzetting…

    De nieuwste trend is echter e-mail, een lekker spontaan en direct medium.

    Naar aanleiding van dit: “…Want nu ben ik dus wreed nieuwsgierig, hé!…” hekelt Koekske middels een ellenlange aaneenrijging van diverse spreekwoorden mijn nieuwsgierigheid. “… Zo, en als jij erin slaagt een nog langere zin te maken, dan win je de wedstrijd van vandaag!!
    soeur vapeur (of neen, dat geldt voor u zeker?
    )))) “

    Die uitdaging ga ik uiteraard aan, wat dacht je! Ik brei dus nog een beetje verder… “…En voilà, met een beetje plagiaat alsnog gewonnen!…”

    Dit levert volgende reactie op:

    "Ma soeur (niet te verwarren met masseur, dat is een andere categorie, alhoewel ook niet te versmaden!),
    Allicht ben ik een nieuwsgierig aagje (is dat een beest eigenlijk??), vandaar ook dat ik die eigenschap zo goed, grondig en uitgebreid kon beschrijven nietwaar....

    En wat "onze" wedstrijd betreft... Ik moet je zwaar teleurstellen want de (ongeschreven doch normaal gezien door elk weldenkend mens gekénde!) regels laten allicht géén plagiaat toe (het zou nogal gemakkelijk zijn anders hé). Vermits er slechts één deelname per persoon per dag toegewezen werd, wordt “Koekske” bij deze uitgeroepen tot winnares van deze ludieke wedstrijd (wat te verwachten was natuurlijk). De prijs (een fles champagne van het duurste merk) zal haar ten gepaste tijde persoonlijk overhandigd worden door de enige andere deelneemster aan deze wedstrijd, zijnde “Diefje” (waarvoor bij voorbaat hartelijk dank trouwens)
    Schol hé (ik geniet nu al in gedachten, vandaar) ;-)

    "Soeur coeur qui pleure (omdat ge nu zoveel geld moet uitgeven aan champagne terwijl het nog niet eens voor uzelf is!)

    Uiteraard laat ik het niet hierbij. Ik schrijf dus:

    "Soeur buveur,
    Klopt gij maar rustig op uw kin
    in champagne kopen heb 'k geen zin
    Blanc de Blancs is u te min
    en wodka, jenever, rum of gin
    koop ik voor jou al evenmin
    'k verroer dus geen vin
    aan mijn gat krabben met een pin
    zit er momenteel niet in....

    En nu ga ik slaapkes doen, want morgen, ttz straks moet ik gaan werken (en dan nog wel tot 17 uur!)
    Doei, 't was mij aangenaam
    soeur gagneur"


    "Soeur malheur,
    Dit is een slag in mijn gezicht
    ook al heeft het de vorm van een gedicht
    Jij verzaakt dus gewoon jouw plicht
    en zoiets vergeet ik niet licht

    Ik dacht "ik heb eerlijk gewonnen"
    want 'k had de langste zin verzonnen
    Door jouw reactie is, bij alle nonnen,
    nu een "voor-en-tegen"-strijd begonnen

    Sommigen geven je gelijk, die zijn zot
    en hebben het in mijn ogen voorgoed verbrod
    Anderen zeggen "Tine, je werd bedot!"
    en riepen de hulp in van God...

    En dus, met de Almachtige aan mijn kant
    plan ik nu een trip door 't hele land

    'k Wil mijn verhaal vertellen (ik moet het kwijt)
    over wat voor soort zuster gij zijt
    En dan word jij degene die lijdt
    aan een overweldigend gevoel van SPIJT!!
    Soeur Provoceur"


    "Soeur voyageur, mitrailleur,
    Heb ik dat goed gehoord
    zijt gij misschien wat gestoord
    een queeste houden in 't hele land
    om gelijk te halen aan uw kant

    dat is als dansen op het slappe koord
    ge zoudt beter zwijgen als vermoord
    het is een teken aan de wand
    zijt gij verloren uw verstand?

    Iedereen in 't land vertelt het voort
    dat ons relatie is ontspoord
    oog om oog tand om tand
    zijt gij nu niet vreselijk astrant?

    met een megafoon werd het luid verwoord
    in het Citadelpark aan de Heuvelpoort
    alle mensen had ik daar op mijn hand
    ik werd verheven in de Adelstand!

    lange zinnen van dat soort
    hadden niemand ooit zo bekoord
    ik kreeg een diploma met een gouden rand
    tja, dat maakt je misschien ambetant
    dus erover maar, ... dat zand!
    Soeur travailleur, reposeur"


    "Soeur pretendeur,
    Zo hoog blazen van uw toren
    't zijt dus gij die uw verstand hebt verloren
    Duizenden hebt gij in 't park kunnen bekoren?
    't Zal mijn gewetensrust niet verstoren...

    Ik besef, het doet u pijn
    niet de beste te mogen (kunnen) zijn
    maar spoel dit dan weg met een glaasje wijn
    en spui niet zomaar in 't rond, dat venijn!

    Onze relatie is inderdaad om zeep gebracht
    maar dan wel door u, met brute kracht
    Staan roepen in 't park, gulzig grijpend naar macht,
    een wonder dat gij niet werd verkracht!

    In plaats van dat diploma aan uw muur te hangen
    en u door valse trots te laten bevangen,
    denk misschien eerst aan andermans belangen
    want die champagne..., ik blijf ernaar verlangen!

    Dus neen, gooi dat zand maar ergens anders over!
    Ik vond uw (plagiaat)-zinnen echt heel pover
    Laat voor eenmaal toe dat ik u betover
    en op die manier uw hart verover...
    Soeur meilleure"

    En omdat ik niet stante pede antwoord:

    "Soeur pas-répondeur,
    Kon mijn dichtkunst u niet bekoren?
    Of ging mijn mail gewoon verloren?
    Wenst u zich niet te laten storen
    en wilt u daarom niets meer van mij horen?

    Overweegt u om (zonder mij) een club te stichten,
    een poëzie-vereniging op te richten?
    Of bent u het beu om te rijmen en te dichten?
    En denkt u "dit zal mijn leven niet verlichten"?

    Zovele vragen die door mijn hoofd gaan...
    Mijn reputatie van be(s)t-weter naar de maan!
    Is onze "dicht"relatie nu definitief gedaan?
    Of verkeer ik daaromtrent in een verwarrende waan?

    Slechts u kan mij verlossen uit dit hevige lijden
    en mij terugbrengen naar betere tijden
    toen we alle twee, dus wij beiden
    elkaar met de edele dichtkunst konden verblijden!

    Ik wacht dus bang op een wederwoord,
    (hoop dat ik uw rust niet weer heb verstoord)
    biddend tot die man aan de Hemelpoort
    dat mijn smeekbêe wordt verhoord...
    Soeur Peur"


    "Pauvre Soeur Peur,
    Pourquoi tu pleures?

    je mail ging niet verloren
    jouw dichtkunst kon me wèl bekoren
    ’t ontbrak me eenvoudigweg aan tijd
    krijg ik van jou nog wat respijt?

    ‘k Wil je terugbrengen naar betere tijden
    en je verlossen uit je hevige lijden,
    maar aanhoor dan mijn verhaal
    de reden waarom ik met schrijven draal

    je weet, ik hou heel veel van planten
    ze stonden hier in alle hoeken en kanten
    ’t is waar, ik spreek in de verleden tijd
    nu ben ik er een aantal kwijt

    hier in de nacht waart rond een beest
    en mijn groene vrienden gaven de geest
    elke ochtend moest ik vegen en stoffen
    ik kon er zowaar wel bij ontploffen

    dat het beest gewoon mijn kat bleek te zijn
    vervulde me met smart en pijn
    ‘k had hem nochtans met veel liefde geadopteerd
    verzorgd, gevoed, ja zelfs gecastreerd

    een Don Quichot wordt hij als d’ avond valt
    alle krachten tegen een vermeende vijand gebald
    hij rent en springt, valt aan en vecht
    terwijl wij ons te rusten hebben gelegd

    als hij dan tegen de morgen is uitgeraasd
    heeft onze boosheid hem zeer verbaasd
    hij dacht, ’t was toch voor de goede zaak
    die zware, nachtelijke taak!

    nog voordat het slagveld is opgeruimd
    sluipt meneer stiekem doch goed geluimd
    naar een zachte warme plek in huis
    hij spint en soest, ik zucht en kuis…

    zo vond ik geen tijd om te rijmen en dichten
    en op die manier je leven te verlichten
    dit is een deel van het verhaal
    een andere keer vertel ik je ’t helemaal!

    Soeur Labeur



    Zo en hiermee is meteen onze kat voorgesteld waarover ik een volgende keer zal vertellen!

    10-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (0)
    08-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De stoof

    Ik heb altijd nogal graag gebricoleerd wat geenszins betekent dat ik een handige Harry zou zijn. In mijn jonge jaren ging me dat beter af, de flower power, je weet wel, dat hoorde er enigszins bij. Ik huurde toen een klein huisje met dito tuintje. De mogelijkheden om te knutselen waren dus legio. Het begon alvast met het installeren van een gasconvector. Er was een schouw en een schoorsteen op het dak èn een gasleiding. Meer moest dat niet zijn. Eerlijkshalve dien ik hier te vermelden dat ik werd bijgestaan door een andere, meer gevorderde doe-het-zelver. Toen ons karwei was geklaard mocht de “EGW” “de gas” aansluiten. Zij deden dat, maar sloten het onmiddellijk weer af. Er was ergens een lek. Neen, ik zie je al meewarig glimlachen, niet aan ons werk, maar aan de binnenhuisleiding…

    Onder de trap, in een nis,  was door de vorige huurder kundig een boekenrek verwerkt. Extra ruimte ambiërend verwijderde ik dit. Ik vond er een kolenstoof… Lang, lang geleden hadden we er thuis ook een, en dat bracht toch een hoop rompslomp mee. De kolen werden in een kolenhok gestort. Met de kolenkit kieperde papa dagelijks een portie kolen in de stoof. Elke ochtend maakte hij ze aan met papier en wij leegden de aslade in de ijzeren vuilbak.

    Zo’n kolenhok was ook een ideale sanctieplaats. In de “kleine” lagere school heb ik daar toch eens een straf moeten uitzitten. Plezant vond ik het niet maar schrikwekkend evenmin, waarschijnlijk omdat er een ruitje in de deur zat, waardoor het hok toch niet van de wereld was afgesloten. 

    En nu ik het toch over straffen heb… wij moesten toeren lopen op de koer wanneer we iets mispeuterd hadden. Een methode die heden ten dage gretig navolging vindt in de lagere school hier in de buurt. Vooral mijn zoon heeft daar wat afgewandeld!

    Hoeveel plaatsvervangend verdriet heb ik niet gevoeld en tranen met tuiten gehuild wanneer Seske haar verplichte rondjes moest lopen, zelfs lang nadat ze terug in de klas was!

    Ezelsoren en dergelijke heb ik niet meegemaakt, maar wel dat je voor de hele schoolgemeenschap te kijk werd gezet met bijvoorbeeld een gevlekt schrift… Ach ons leven hing aaneen met verboden en geboden, de norm was toen belangrijk. Persoonlijke groei moest toen nog uitgevonden worden…

    08-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  


    >> Reageer (0)


    Over mijzelf
    Ik ben Lieve
    Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
    Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....

    Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven hé!
    Archief per maand
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.



    Als je niet weet
    waar naar toe te surfen:

























    Foto

    Mijn broer "Boontje"

    Foto

    Mijn schone zus Leen

    Foto

    Lisa (20)

    Foto

    zus "Sesje"

    Foto

    Ellen en Jimmy

    Foto

    Nick en vriendin

    Foto

    zus "Koekske"

    Foto

    David en Gwendolyn

    Foto

    Sofie

    Foto

    Annelien (18)

    Foto

    zus "Steentje"

    Foto

    schone broer Benny

    Foto

    Kim (20)

    Foto

    Kaat (18)

    Foto

    Bart (17)

    Foto

    Nele (12)

    Foto

    zus "Bietje"

    Foto

    schone broer Armand

    Foto

    Boris

    Foto

    Ruben en Vanessa


    zoek naar goede websites in vlaanderen of belgie





    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    senior1
    blog.seniorennet.be/senior1




    Click for Douala R.S., Cameroon Forecast
    Literaire gastronomische hoogstandjes

    Stadeus
    Hugoo

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!