|
Ze springt
plots op en spurt naar de gang. Mam, waar is je handtas? Zij is de enige die
het melodietje van mijn GSM uit de achtergrondgeluiden distileert, ik ben
blijkbaar oostindisch doof. De tune mag er nochtans best wezen, vind ik, romantisch klassiek: Nocturne. Ergens
halverwege, net op het ogenblik dat ik een aha-erlebnis krijg, stopt het ding
en schiet de voice-mail aan. Op dit moment is het niet anders. Dochterlief
vist het toestelletje op en prompt valt het stil! Wie weet hoeveel interessante
gesprekjes op die manier aan mijn neus voorbij zijn gegaan. Alhoewel, aan mijn
oor, is hier meer op zijn plaats
Maar wie mij
liefheeft onderneemt natuurlijk verdere actie en ja, daar rinkelt reeds de
vaste telefoon. Met je jongste broer! krijg ik te horen. Tarara, mijn oudste
dus, want ik heb er maar één, en dat moet ik toch eventjes melden! Of ik geen
zin heb om een hapje te gaan eten. Jaaaaaaaaaaa natuurlijk, maar er is een
klein probleempje, we hebben net ons avondmaal genuttigd!
Hoe zo?
Om halfzes hoor
ik allerlei deuren open- en dichtklappen. De koelkast, registreren mijn oren.
Mijn zoon is weer op strooptocht! Hij rammelt van de honger, maar daarbij is
hij ook kieskeurig. Zoet en koud moet het bij voorkeur zijn. En de doos Dame
Blanche heeft hij reeds op twee dagen manmoedig leeg gelepeld.
Dus ik ga aan de
slag en we eten iets vroeger. Maar wie ontbreekt er op het appèl? Zoonlief
hangt ondertussen aan de lijn met een of andere schone en hiermee is weer
bewezen dat je van de liefde kan leven
Edoch mijn humeur
is ook om zeep want de lijn is niet vast maar mobiel en dat kost natuurlijk
stukken van mensen. Ook als ik de kosten op hem verhaal, het deert hem
niet, en dat was nu juist wel de bedoeling!
Ik kan er dus
niet over zwijgen, hij mocht het misschien niet gehoord hebben! En ik krijg lik
op stuk. Als ik de sfeer bij de maaltijden zoooo belangrijk vind, dan moet ik
nu niet zaaaaaagen. t Is sterker dan mezelf. Ik wil duidelijk overkomen en dan
herhaal ik mezelf
.
|
Ik ben Lieve
