Heerlijk, met mijn laptop op het terras. Iedereen slaapt. Of toch bijna iedereen. Op de achtergrond het geraas van de autosnelweg. De wind zit dus niet goed. De zwoele lucht heeft plaats geruimd voor de nachtelijke koelte. In mijn hoofd zingt het “Als nachtbraker ben ik gebo-o-o-ren…” Zelfs in het schemerdonker staat mijn klimhortensia er prachtig bij. Dit is puur genieten. Elk jaar weer.

Maar… wat ruist er in het struikgewas…? De bamboe ritselt heftig en plots springt onze Noewi te voorschijn. Hij denkt nog lang niet aan soezen, dat heeft hij bij vlagen overdag gedaan. Het is een erg speciale kat. Helemaal anders dan de poezen die mijn leven deelden voor mijn zoon werd geboren. Ze hadden heel gewone namen. Dikkie en Kleintjie. Dikkie had grijs halflang haar en Kleintjie was zwart. De een ’n Lamme Goedzak, de ander erg pienter. En plots overvalt het me, ik mis ze…

Onze Noewi – destijds nog naamloos – stond half oktober voor onze deur, in de armen van een studente die asiel zocht voor dit vondelingetje. Er moest niet lang gesoebat worden, zeker niet met een popelende dochter op de achtergrond.

Wat was hij klein! Een echte snotneus. Die stonk bovendien. Een weekend wachten voor we naar de dierenarts konden! Hij - het poesje uiteraard - bleek de kattenniesziekte onder de leden te hebben! Dat betekende antibiotica en wachten met de verplichte inentingen.

Hij werd in de watten gelegd en hij herstelde voorspoedig. Ondertussen bestudeerden we zijn karakter om een passende naam te vinden. Er passeerde heel wat de revue. Tot we tot de slotsom kwamen: “Noewi”, van Nuit, naar zijn nachtelijke bedrijvigheid en de kleur van zijn vacht. Bovendien kon hij zelf zijn naam uitspreken, dat gaf de doorslag.

Nu denk ik dat onze kat behept is met het Borderline syndroom. Wie weet wat hij allemaal heeft meegemaakt in zijn eerste dagen. Niet dat hij een hechtingsprobleem heeft, hij is aanhankelijk genoeg. Maar plots kan hij grauwen naar een liefhebbende hand. Zit je net op je gemak, en bespringt hij je.

Ook, vrees ik, lijdt hij aan ADHD. Hij is hyperactief. En gelijk ik het schrijf springt hij uit het niets te voorschijn, grommend, als een Don Quichote de windmolens bestrijdend. Het zijn hoogtijdagen met al die pollen in de lucht.

De droge aarde stuift in het rond, de mat schuift weg… Is zijn aandacht gevangen door de capriolen van een insect, dan verliest hij die weer bij een onverwacht geluid. Ook mijn arme kamerplanten waar ik zo van hield moesten eraan geloven, zeer tot mijn verdriet. Zijn aandachtsterrein is momenteel verlegd naar mijn tuintje. Och Here ochgottekes, bepaalde bloemen zien er niet meer uit, wanneer Noewi daarin op jacht is geweest of er zich te ruste heeft gelegd. Ook mijn mooiste vaas moest eraan geloven nadat hij zich ervan vergewiste dat dit water beter was dan dat uit zijn drinkbak.

Als hij zoek is vinden we hem gemakkelijk terug. Hij verraadt zichzelf door te knorren. Dit is waarschijnlijk een gevolg van de kattenniesziekte. Veel muizen zal hij allicht niet vangen door zijn amechtige ademhaling! Alhoewel! Soms is hij muisstil!

Maar boven alles wordt hij vurig bemind door mijn dochter die hem vertroetelt als een poppenkind. Hij aanhoort al haar geheimen, troost haar wanneer ze verdrietig is, maakt haar aan het lachen wanneer ze vrolijk is. Hij is haar beste vriend!