Blind zijn. Je kan het je niet voorstellen. Ik zou het verschrikkelijk vinden. Geen boeken meer kunnen lezen. Toch niet op de manier waarop ik het nu doe. Op mijn peecee werken, schrijven, opzoeken, zoals nu, vergeet het. Van oneindige kleurschakeringen genieten… Oogcontact maken… Een glimlach, een vluchtige oogopslag, een grimas, een traan… het ontgaat je. De kleurenpracht van de tuin in je opnemen, een zonsondergang, een vergezicht… Zien hoe de poes zich opmaakt om een insect te bespringen of hoe de baby zijn eerste wankele passen zet…

Je mist heel wat…

En gelijk ik het schrijf begint mijn neus te prikken en voel ik het gemis van papa en mama schrijnend en lijfelijk. Na zevenendertig jaar is het nog steeds daar…

Wij zijn ermee opgegroeid en ervaren dit als heel normaal. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis. Maar langzaamaan begint het te dagen. Mama weet niet precies of mijn rok en blouse bij elkaar passen wanneer ik ernaar vraag. Dat groen en blauw niet samengaan wist ze me vroeger al te vertellen. Maar nu mis ik de finesses. Ik vind het jammer. Ze ziet niet of iets me staat. Of ik op haar lijk. Of op papa. Hoe mooi mijn tekening wel is en hoe ik mijn best doe om net te schrijven. Dat verneemt ze uit tweede hand. Hoe ik veranderd ben. Hoe ik groei. Dat ik een behaa nodig heb. Een klasgenootje in de vijfdes attendeert me erop; zij zou het niet kunnen verdragen, zo zonder “soutien”.

Thuis kies en pas ik uit de afdankertjes van Arlette en Christiane, mijn oudere nichtjes. Tante Elza heeft de gewoonte om mij daar – niet slecht bedoeld – op te wijzen met een “Oh, dàt heeft ons Christiane zó graag gedragen…” Ik haat die uitspraak, en daardoor die afgedragen kledij.

Mama leert me hoe ik een bustehouder handig kan aantrekken. Vooraan sluiten, draaien en hup over mijn schouders… Ik voel haar blijheid met zo’n opgroeiende dochter. Lang vóór ik ze nodig heb kopen we samen maandverbandjes. En ik krijg twintig frank wanneer ik ze voor het eerst moet gebruiken, zelfs nadat ik, o grote zonde, op bobonne’s kamer ongeweten en ongevraagd in bompa zaligers postzegelcollectie snuister en enkele dubbele postzegels verdonkeremaan.

Kijken doet mama met haar handen. Daar heb ik lang vrede mee. Tot ik me plots afvraag of de details haar niet ontgaan. Ze neemt het ons niet kwalijk als we onze tong naar haar uitsteken. Andere kinderen doen dit immers ook en dit achter de rug. Aan de andere kant is ze heel streng en geeft zelfs papa haar het laatste woord.

Papa heeft het er veel moeilijker mee als we nonchalant zeggen dat we iets niet vinden, bijvoorbeeld de schotelvod. Wij met onze ziende ogen vinden dikwijls niet wat hij wèl vindt! Ziende blind, noemt hij dit dan.

Papa overstijgt zijn beperkingen. Ik heb dikwijls echt niet het gevoel dat hij blind is. Hij klust thuis en heeft briljante ideeën voor verbouwingen.

Als elfjarige ga ik met hem per trein op reis naar Duitsland. Naar mijn vriendinnetje van “Jeugd zonder Land” dat twee maal bij ons de zomer doorbracht. Hij leidt me, niet andersom. Hij is mijn steun en toeverlaat. Geen ogenblik voel ik me verantwoordelijk, zelfs al rekent hij op mij omdat ik zijn ogen ben, niet méér. Het wordt een schitterende vakantie ook al mis ik het thuisfront verschrikkelijk. Ik vind wel dat papa met geld strooit door het kwistig aan de Duitse familie uit te delen. Ik heb schrik, houden wij nog wel genoeg over? Weet ik veel, zij hebben het ook niet breed en we krijgen daar immers kost en inwoon…

Kan ik fietsen? Tuurlijk! Maar op weg naar het zwembad kom ik zwaar ten val. Vriendin Annemarie is heel boos… Maar wat ken ik nu van bergen en torpedoremmen?

23-06-2006 om 00:29 geschreven door Chia