Of zo zou het toch moeten zijn. Maar ondertussen zijn spatten die daarnet onzichtbaar waren pijnlijk duidelijk aanwezig. Zucht. Kuisen dus maar.

Maar kom, vandaag is het de dag dat ik een afspraak heb voor een professionele behandeling. Om half negen bij Paula. Een vlugge telsom en ik weet dat ik de veertiende klant ben. Twee voetballen in de etalage onderstrepen de actualiteit, maar aangezien de Rode Duivels toch niet van de partij zijn, voel ik me niet zo betrokken. Zestien jaar geleden was dat wel even anders… Toen konden we de openingsmatch Argentinië-Kameroen in de studio van VRT meemaken. Ambiance troef, er werd heel wat afgelachen “et c’était écrit dans la bible que les Lions Indomptables”… gingen winnen, en dat deden ze. Maanden later zond ik een kaartje dat er een klein onoverwinnelijk leeuwtje was geboren. Net thuis van de kraamkliniek en wie stond op zekere avond met een gele leeuw voor de deur? Ik herkende hem niet meteen maar hij kwam zo vertrouwd over dat ik hem binnenliet: Marc Uytterhoeven. Dat heeft ongelooflijk veel plezier gedaan…

Ondertussen ben ik toch wel weer van mijn onderwerp afgeweken en besef ik dat ik mijn krant ben vergeten. Geen nood, hier valt altijd wel wat te beleven. Na één uur is de enige wijziging in mijn situatie: verhuis van krukje naar stoel en getooid met zwarte cape en dito handdoek. Ik wordt aangestaard door een dame die meent mij te herkennen. Zou mijn blog zo aanslaan? Haha, grapje! Ik vecht trouwens tegen de slaap, gevolg van het vergeefs zoeken – was het werkelijk reeds nacht? -via Google en allerlei fora, hoe ik audio-fragmenten kan uploaden en “hosten” zodat ik ze in mijn blog, dus bij mijn tekst, kan voegen.

Het volgende uur word ik voorzien van een boekje, naar ik dacht, om kleur en “coupe” te kiezen. Halverwege sla ik het open, en in plaats van de gebruikelijke foto’s, zie ik een hele uitleg over moeilijke haartypes. Tiens, denk ik, heb ik gemixte haren die droog, moeilijk te ontwarren, enzovoort zijn??? Even later valt mijn frank, dit is voor mijn dochter bedoeld, die hier reeds drie maal haar kapsel liet ontkroezen…

De mevrouw die me meende te herkennen wordt intussen onder handen genomen. Haar haar dus hé. Scheidinkje in haar. Papiertje. Plooien. Roller. Haar opdraaien. Roller sluiten. Volgende. Het gaat razend snel… Rond haar hoofd wordt een wattenzone aangelegd. Daarna worden er chemicaliën op het haar gedruppeld. Vele minuten later. Het prikt. Nieuwe watten worden aangebracht.

De telefoon staat niet stil. Nieuwe afspraken worden gemaakt. Iedereen is bedrijvig. Hum, iedereen? Ik zit hier te niksen… Normaal gezien ben ik verdiept in een boek. Dat heeft zo zijn nadelen, want dan hoor ik de instructies niet, dat ik moet verhuizen, of onder de droogkap, of zo…

Er rest me niets anders dan toekijken. Hoe met een soort stofzuiger met bajonet (nee een luchtblazer dus) de haren worden gedroogd. Hoe Annie naar buiten snelt, er is blijkbaar iemand tegen haar auto gebotst.

Dan komt Paula, met de groene potjes. Ik heb mijn bril afgezet. Het salon is een beetje wazig. Dat is niet erg…

Ze overhandigt me een stapeltje aluminiumfolievelletjes. Stuk per stuk moet ik die aangeven. (ja zoals een echte doe-het-zelver betaamt)

Met een borsteltje wordt de nieuwe kleur aangebracht.

Dan verhuis ik weer naar de kant. Om elf uur mag ik naar de wasbak. Daarna krijg ik weer een plaatsje voor de spiegel en wordt mijn haar geknipt. Graag héél kort! Beetje crème. Brushen. En dan is het karwei geklaard. Het is bijna half twaalf…

Onvermijdelijk denk ik aan mijn vroegere kapper. Bellen. Komen. Wassen. Knippen. Drogen. Betalen. En dit alles in nauwelijks een half uur. Het is nochtans een kunstenaar. Zijn etalage is zeer artistiek. Hij maakt beelden en schilderijen. Ik kwam er graag. Ook al was ik soms getuige van vinnige franse ruzietjes met zijn echtgenote. Het gaf me een fin de siècle gevoel. Er was een antiek schommelpaard. De kinderen mochten dit ooit berijden. Maar op het laatst waren mijn oren in gevaar….

En dan is er nog Franske, de kapper uit mijn jeugd. Meestal creëerde hij een coupe casserolle, maar soms overtrof hij zichzelf en was het best te doen…Ach, hij kwam aan huis en ik draag hem een warm hart toe.

Terug naar het heden! Collega Serge zal zeker geen halt houden voor mij met de mededeling: ho, ik dacht dat ik voor ’t rood stond…

Ik ben nu bruin met een blond streepje….