"Mag ik ne keer een vraag stellen, verzoekt Ward terwijl ik na mijn laatdienst op weg ben naar de auto. Ja, natuurlijk, maar in een rapke, hé, want alles is weer eens uitgelopen, in tijd dan. Hij denkt even na. Ziede gij mij nog geiren? Spontaan schiet ik in een lach. Ik verwachtte voor de elfendertigste keer een Is het donderdag dagcentrum?, en een Wie gaat er mij voeren? Maar dit? Neen, ik kan hem wel opeten, zo op dit moment, al zou ik daar een serieuze boterham aan hebben. En natuurlijk zie ik hem nog graag. Alleen, platonisch, maar dat zeg ik er niet bij, want dan sta ik hier nog tot morgenvroeg uit te leggen en wellicht gaat hij hiermee niet eens akkoord ook. In elk geval, deze avond keer ik lichtvoetig naar huis.
Vandaag, twee dagen later, staan we klaar om met de hele groep naar het kasteel te vertrekken. Ons Mercy is vuur en vlam aan t spuwen. Ze is boos. En dat hoor je al van verre. In gedachten had ze zich reeds een plaatsje in de auto toegeëigend, maar in de bittere realiteit is dit door anderen ingenomen. Nu moet ze dus mee met de bus, en dat zint haar niet. En dat mogen we allemaal weten, vooral de eigenaar van de auto. Die is kop van Jut.
Met dat boze busje, want de furieuze stemming heeft zijn tentakels inmiddels tot in alle uithoeken van het interieur gestrekt, vertrek ik als eerste. Het duurt gelukkig niet lang voordat ik het tij kan keren, en mijn passagiers worden ronduit vrolijk, wanneer ik vergeet bijtijds linksaf te slaan. Waar zijn mijn gedachten! Honderden keren deed ik reeds die rit!
In mijn spiegeltje zie ik dat mijn collega me trouw volgt. Ha!
Of we Gonda eens zullen foppen? Daar hebben ze wel oren naar. Dus fantaseren we er duchtig op los welke reden we kunnen opdissen om deze omleiding te rechtvaardigen. Een nieuwsflash op de radio berichtte ons over een ingestorte brug een eindje verder, of het leger houdt daar manoeuvres, of de koeien zijn uit de wei losgebroken Ambiance troef
Aan de ingang van de tent wordt ons een sticker opgeplakt. Twee kikkers staan symbool voor het thema van dit jaar: een opkikker voor iedereen Links en rechts, enthousiaste begroetingen. Hartverwarmend, zon welkom. We zingen en wuiven ons door de viering, geen gêne hier. Ik start als sopraan, probeer dan bariton, pater Godfried heeft blijkbaar zijn gitaar niet aan mijn stemhoogte aangepast. Ik denk, enfin ik hóóp, dat ik niet al te erg opval in het algemene gekweel. Hoe we dit thema gestalte kunnen geven in de loop van dit werkjaar, wordt aan de hand van sketches uitgebeeld.
We eindigen met de nummer één uit de plaatselijke kerkelijke hitparade: Halleluja!
En dan is het tijd voor de traditionele frieten met frikadellen, een must om krachten op te doen voor de diverse wandelingen die deze namiddag op het programma staan.
Mijn deel van het feestprogramma zit er op. Ik moet Adam en Jobbe terugbrengen naar huis. Onderweg vertelt Jobbe honderduit over de baby van zijn zus. Hij is nu namelijk grootvader, of is het peter? Nonkel bedoelt hij eigenlijk. En zijn mama staat op de lijst voor de verkiezingen. Ze wordt vast Burgemeester, hij is namelijk een grote fan van die man uit Samson en Gert. Aan hoge snelheid passeert ons een moto, voorwiel in de lucht. Waaw, wat ne zot, zo rijdt mijn vader niet, zenne! En hij beschrijft hoe ze samen in de bochten liggen, met helm en motorjack. Ach, wat geniet ik van die ontboezemingen
Wanneer ik een hele tijd later met mijn auto wil vertrekken, vind ik een papier onder mijn ruitenwisser. Jobbe heeft me een boete gegeven. Ik sta fout geparkeerd, voor de voordeur, en dat mag niet
Reacties op bericht (6)
18-09-2006
Hallo Liepie
Ja Lieve ik heb ze herkend, allicht. Ik werk al meer dan 27 jaar met jou samen. Ik herken hun kleine kantjes en hun lieve ontboezemingen, hun uitbarstingen en hun grappen en grollen. Maar 'k heb wel lekker genoten van de manier waarop je het neerpende,
de groeten
Rein
18-09-2006 om 11:29
geschreven door rein
13-09-2006
De mens om z'n best...
LIEVE voor mensen zoals jij, vind ik de juiste woorden niet. Doch een liefdevol hart geeft een enorme kracht, dat ervaren mijn man en ik wanneer wij slechts één keer per mand een zwaar motorisch gehandicapte jonge vrouw mee uit nemen. Ik vertel je dit liever apart.
Titipoes
13-09-2006 om 01:04
geschreven door Titipoes
11-09-2006
Als ... indien ...
Als ik wat dichterbij woonde ging ik eens met je mee, Lieve !
Zo aanstekelijk geschreven ....
11-09-2006 om 13:59
geschreven door Chia
09-09-2006
Zorgsector
Ik ook heb grote bewondering voor mensen uit de zorgsector. Ik heb nooit begrepen hoe ze na de diensturen gewoon hun eigen leven kunnen leiden. Ik vermoed dat het een kwestie is van afstand nemen, een knop in je hoofd omdraaien. Maar je moet er wel toe in staat zijn. Ik zou het alvast niet kunnen, ik zou al die emotie's mee naar huis nemen, tot nadeel van mijn gezin, en mezelf. Dus lieve, dikke chapeau!
09-09-2006 om 18:19
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
Ik denk niet dat ik de moed er voor zou hebben. Gelukkig zijn er mensen zoals jij.
09-09-2006 om 18:02
geschreven door Ludovikus
.
je ziet die gasten echt graag, hé lieve, het is duidelijk te merken. chapeau voor jou en alle zorgwerkers : wat moeten jullie eindeloos geduldige en energieke mensen zijn! liefs,
09-09-2006 om 12:15
geschreven door paz
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
