Behalve mijn zoon en onze kat Noewi heb ik nog een man in huis. Om eerlijk te zijn, en mijn tante zal dit niet graag horen, vertoeft hij meestendeels in de tuin. Hij is een harde werker en daardoor zeer gespierd. Ik ken hem al lang, van in mijn kindertijd…

… Ik ben nog een heel klein meisje en logeer bij bobonne op de Floraliënlaan in Berchem, op de grens met Wilrijk. Een appartement met glas-in-loodramen aan de straatkant. De badkamer wordt gedeeld, zo hoor ik ettelijke jaren later, met de huiseigenaar op het gelijksvloers. Een deal voor de participatie in de installatiekosten. In de eetkamer, waarin nota bene niet gegeten wordt, is een deur die toegang verschaft aan de slaapkamer van mijn grootouders. Het heilige der heiligen, ik heb die kamer bij mijn weten nooit betreden!

Het leven speelt zich voornamelijk af in de keuken. Op zekere namiddag ontdek ik bobonnes maquillageset, klim op een krukje, stift mijn lippen met een knalrode stick, geef mezelf wat blush en bekijk het resultaat in de kleine ovalen wandspiegel. Een beetje teleurstellend vind ik, het valt geeneens op! Bobonne merkt tot mijn grote verbazing wel mijn opsmuk en is behoorlijk boos.

In de zitkamer tovert bompa de divan om tot een bed en voor het slapen vertelt hij me een verhaaltje, een mopje eigenlijk. Kareltje vraagt aan de meester op school: “Ik moet pipi doen, mag ik naar de W.C.?” Meester vindt dit niet beleefd en maant Karel aan in het vervolg te vragen of hij mag “fluiten”. Wanneer hij ’s avonds in bed ligt en bompa hem toedekt zegt Karel dat hij eerst nog wil fluiten. “Doe dat morgen maar”, zegt bompa maar Karel dringt aan en zegt dat hij niet kan wachten. “OK”, zwicht bompa, “maar stillekes dan, hé, in mijn oor…” Ik kan het me zo levendig voorstellen en ik geniet…

Wanneer ik vanuit mijn logeerbed de eetkamer inkijk, zie ik scherp afgetekend tegen de lichte rechthoek van het raam, een man met een hamer. Eng, bedreigend, beklemmend, ik lig verstijfd onder de dekens. Later op de dag beken ik mijn grootmoeder hoeveel schrik ik heb. Ze is verrast maar begrijpt me kennelijk verkeerd en neemt het aapje met de groene lichtgevende ogen mee naar haar slaapkamer. Ik durf niets meer zeggen en de volgende ochtend doemt het dreigende silhouet weer uit de schemering te voorschijn…

… Wanneer bobonne vele jaren later bij ons in Gent inwoont, krijg ik het beeld van haar. Ik ben er zeer aan gehecht. Het noemt “La Source du Pactole” en is in brons gegoten door E. Picault. Mijn overgrootvader kreeg het naar aanleiding van veertig jaren dienst in de Banque de Crédit Commercial. De tijd is rijp om mijn bronzen man in ere te herstellen en binnenskamers een plaatsje voor hem in te ruimen…

10-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

“Je voeten vegen, hé!”, maant Karin als we op weg gaan om haar nieuwste aankoop te bewonderen. “Euhm, … moeten we onze voeten vegen om de strààt op te gaan?” verwonder ik me, want we staan in haar gang. Dan valt de consequentie van wat ik uitkraam mij te binnen en ik krijg een onbedaarlijke lachstuip…

Het voorwerp van haar netheid staat even verder in de straat: een motorhome Fiat Ducato. Een druk op de knop en een treetje springt uit en vergemakkelijkt het beklimmen van het inwendige. Een kleine woning op wielen, met alles erop en eraan. Een twijfelend tweepersoonsbed, een douche-toilet-lavabo-in-één, een fornuis, een koelkast, een gootsteen, slimme kasten in de hoogte en in de vloer, een muggenraam… je zou zó op reis vertrekken. Dat is natuurlijk ook de bedoeling, maar helaas niet met mij…

Ooit was het anders!
We draaien de klok zesendertig jaar terug. Ik ben zeventien en mag samen met Seske en Karin kamperen aan zee. Haar ouders voeren ons naar een camping in Klemskerke en helpen ons met het opzetten van de tent. Diezelfde avond keert haar vader nog terug met stormpiketten, want het waait behoorlijk en we dreigen met tent en al het luchtruim te kiezen. Als voorzorgsmaatregel graven we rondom greppeltjes, dat moet het water uit ons vakantieverblijf houden. We hebben elk 1.000 fr, heden ten dage vertegenwoordigt dit 25 euro, en we mogen blijven tot ons geld op is.

Het hoeft geen betoog dat we hiermee zuinigjes omspringen! We leven op boterhammen met confituur en het omruilen van ons leeggoed levert ons nog een extra dagje op.
Vooral mijn rug kleurt mooi bruin daar in de duinen, voor het eerst in mijn leven!
Twee maal in de week trekken we naar het Torenhof, de plaatselijke dansgelegenheid, en verbruiken daar telkens één drankje. Een nieuwe wereld gaat open voor mij: de bamba, slowkes en rock en roll. Hopen dat die knappe gast me komt halen. En help, ik moet iemand afwimpelen die ik helemaal niet zie zitten!

Karins broer komt op bezoek en tijdens het dansen slaat het plots toe: ik ben op slag smoorverliefd! Ik loop op wolkjes, mijn hart bonst zo hard dat ik vrees dat iedereen het kan horen, ik voel me verward, want eigenlijk was het de andere broer die me aantrok! De storm woedt uitsluitend in mij, een buitenstaander ziet enkel een meisje en een jongen kwinkslagen uitwisselen, met elkaar dansen en plezier maken.

Gelukkig vaar ik tegenwoordig in minder woelig emotioneel water… Maar ’t kan verkeren…

02-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

Noewi heeft vijf dagen lang zijn gang kunnen gaan. Hij had het rijk alleen. Ik stel me voor hoe hij ongegeneerd over de eettafel kuiert en even later met opgerichte staart richting keuken schrijdt, met een elegante sprong op het aanrecht belandt om het straatleven te aanschouwen…

Onze nieuwste huisgenoot – de bonsai – oogt nog struis en groen wanneer we de living betreden. Dan wordt mijn blik naar beneden getrokken: een tapijt van aarde en blaadjes omkranst de pot! De gieter en het vuilblik, door buurvrouw Lilian strategisch rond de stam geplaatst, hebben niet kunnen beletten dat Noewi zijn graafwerkzaamheden verderzette.
En owee, daar merk ik verscheidene afgekraakte takken, goed voor negen nieuwe boompjes!
Nondesapperdebollekes!

Dat Noewi duchtig in onze kamerboom heeft geoefend merken we wanneer hij voor het eerst de hort op is. Zijn belletje weerklinkt over de daken en hij is niet zinnens meteen naar huis te komen, hij geniet van zijn vrijheid, hij laat zich niet paaien. Mijn dochter staat duizend angsten uit, want stel eens dat hij voorgoed uit haar leven verdwijnt? Een ondraaglijk idee!
Ik troost haar, dit is nu eenmaal het poezenleven, hij komt wel terug! Een nieuwe les in loslaten en vertrouwen!

Daarna installeer ik mij met mijn laptop aan de tuintafel en wacht geduldig af. Uren later pas slaag ik erin meneer van de muur te plukken, al heb ik een sterk vermoeden dat hij dit zelf wel kan, maar dat de goesting hem ontbreekt!

Voor ik slapen ga neem ik me ernstig voor een manier te zoeken om Noewi uit mijn planten te houden. Ik kan er toch moeilijk mijn bed bij maken, hé!

02-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

“Awel, sta jij hier zo dicht bij mijn deur?” èssèmmès ik Koekske. Ik ben op boodschappenronde in de buurt en plots valt mijn oog op iets ongewoons. Een vertrouwde nummerplaat waar ik het niet verwacht, mijn zus op pad in ’t stad!
Pas voor mijn deur merk ik het tegenberichtje: “Ik heb nu een buitenverblijf in de stad, hihi! Tasso zit in Griekenland en wij doen dus aan “house-sitting”. Kom gerust eens langs!”

Dat is niet aan dovemansoren gezegd, euhm geschreven eigenlijk (moet het dan ook blindemanogen zijn?) want ik heb al zo veel lovende woorden over Tasso’s terras gehoord, dat ik dat wel eens wil zien! En ja, het overtreft mijn verbeelding. De patio is beslist niet groter dan de mijne, maar het lijkt wel zo. Tegen de muren staan grote kunstzinnig beschilderde blikken vol bloemen. Op een richel op twee verschillende hoogtes prijken tuinkabouters tussen fleurige bakken. Zij torsen lampen op zonne-energie.Via een ingenieus kabelsysteem kunnen de bloembakken besproeid worden zonder dat je zelf, of de buurman, een koude douche krijgt.

Rieten matten tegen de ene muur, de andere kant in zonnig geel. Boven mijn hoofd slingeren groene ranken, hun krullerige hechtwortels om de steundraad gedraaid, met kalebassen in verscheidene grootten en vormen. Het voelt exotisch aan, geeft een vakantiegevoel. Ik zie er al het toekomstig gebruiksvoorwerp in: een pollepel, ronde en langwerpige nappen en kommen, een percussie-instrument in een kralennet, takketakketàktak hoor ik reeds…

Maar nu moet ik eerst naar huis: kokkerellen en mijn zoon aansporen om zijn reistas te maken, want hij vertrekt onverwacht naar Nederland, voor een tweede sessie kamperen aan de Oosterschelde. Scampi’s met look, staat er op het menu, daar zijn ze beiden dol op, de gemengde salade nemen ze er noodgedwongen bij. En, o gruwel, een helgroene rups heeft de driedubbele spoelbeurt overleefd en belandt tot mijn dochters afgrijzen in haar bord… Stel, dat we een hàlf beest ontdekten, … mijn nekharen gaan erbij overeind staan. Elke hap wordt vanaf nu minutieus op clandestiene verstekelingen gecontroleerd!

De tijd verglijdt in gezelligheid en als vanouds moeten we ons alsnog reppen om zoonlief tijdig af te leveren bij zijn vriendin. En je zal het zien, dan overkomen ons steevast tijdrovende voorvallen. De sla- en de rijstkom kletteren tegen de grond en scherven en smurrie liggen verspreid op onze beuken trap. Waar is die portefeuille in ’s hemelsnaam? Op de valreep krijg ik nog een telefoontje, maar dan zijn we echt weg…

Even binnenwippen nog voor de laatste afspraken en met een grijns komt hij iets in mijn nek deponeren, iets harig met een kale lange staart. Jekkes, een ràt! Tam weliswaar, maar dat lange, naakte aanhangsel is er voor mij toch te veel aan…

Dochterlief mag een vriendinnetje uitnodigen want ik ga even de deur uit: zussendrink bij Tasso, twee straten verder. Ook bij avond is het heerlijk toeven op zijn terras. Her en der staan kleurige olielampjes en walmende kaarsjes. Met een wijntje en wat hapjes kan de sfeer echt niet stuk. Nino, een Zuid-Amerikaanse vijftiger, komt aangewaaid, de voertaal wordt aangepast en we neuzelen verder in het Engels. Hoe lang ken ik hem al, vraag ik me af. Alhoewel, kennen is een groot woord voor iemand die geregeld in mijn vizier komt, aan de zijkant van mijn leven. Toch al zeker vijfentwintig jaar. Via Joris de bioloog, de Epibrant, de Spaanse les, Claudine of zo, squashen in de Ucon, badmintonnen in de Passage, via Inge, mijn zussen, de Gentse Feesten, restaurant de Griek tot in Tasso’s huis… De gastvrije Griek wordt dagelijks telefonisch gebrieft over het reilen en zeilen in Gent en krijgt te horen dat hij simultaan vijf vrouwen op bezoek heeft, dat hij dàt moet missen!

Schone liedjes blijven evenwel niet duren en een regenbui verdrijft ons naar het afdak. Met het vooruitzicht op een barbecue binnen de drie dagen op dezelfde locatie, keer ik tevreden huiswaarts…

01-08-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

20-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

Hij is zeven wanneer hij voorgaande emotie neerpent en het raakt me diep. Voelt hij niet dat de liefde voor mijn beide kinderen evenwaardig is, dat ik hem even graag zie als zijn zus? Indertijd vond ik het zo bijzonder om zwanger te zijn van een jongen. Wonderbaarlijk… een mini-man groeit in mij…
Dat hij mij tot boef en sul promoveert, euhm eigenlijk degradeert, leg ik even terzijde, ik zie alleen zijn pijn, zijn droefheid, zijn onmacht. En die zijn echt. Toch op dàt moment.

Ze zijn allebei anders. Hij is recht door zee, heel loyaal en trouw, impulsief, luidruchtig, wat gemakzuchtig en met een groot gevoel voor humor. Zij is sociaalvoelend, hulpvaardig, muzikaal, aanhankelijk en blij. Dit zijn maar enkele facetten, zonder waardeoordeel, ze zijn zo veel meer dan dàt.

Ik vind het soms moeilijk te hanteren, dat gehakketak,  gekibbel en verbaal geweld naar elkaar... Had ik maar een afstandsbediening zodat ik naar een vredelievender programma kon zappen! Naar mijn eigen jeugd bijvoorbeeld.

Ook daar stralen dezelfde gevoelens me tegemoet. Sesje, 18 maanden jonger, en ik hebben dezelfde privileges, maar niet dezelfde verantwoordelijkheden. Ik ben de oudste, dus…

Ik ga babysitten en de verdiensten worden gedeeld tussen Sesje en mij. Op zekere dag heb ik er echt helemaal geen zin in: die verre afstand fietsen, de franstalige kindjes, slapen in een vreemd bed… Sesje mag voor mijn part. OK, zegt mijn moeder, maar dan houdt je zus het hele bedrag! Ik vind dit waanzinnig oneerlijk en kies dus eieren voor mijn geld.

Nochtans neem ik het mijn moeder niet kwalijk. Vandaag niet. Destijds was ik kwaad. Maar mamas mogen fouten maken. Hoop ik, want nu ben ik zelf moeder, en handel naar best vermogen, maar daarom nog niet juist!

Tussen Koekske en Steentje is het ook niet altijd koek en ei. Op voorhand spreken ze af wie wanneer de boodschappentas zal dragen. Steentje kiest steevast voor de terugweg. Maar eens zo ver, laat ze de zak gewoon staan, midden op het voetpad en wandelt naar huis. Er zit voor Koekske niets anders op dan keer op keer met de volle tas te sleuren, aangezien zij erop aangesproken wordt…

PS  Ik heb van mijn kinderen carte blanche gekregen om over hen te schrijven, een waar geschenk…

17-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

het is een boef

   een sul

dat ben jij

jij die mij bedroeft

jij die niet van mij houdt

jij houdt alleen

Jolien

    meiskeshouder

16-07-2006 om 03:00 geschreven door Lieve  

“Chia” kaartte een onderwerp aan waardoor mijn gedachten linea recta naar de verleden tijd vlieden… Ik ben zestien.

Mama ligt in het ziekenhuis wanneer ik een ongeadresseerde omslag in de bus vind. Waarom weet ik niet, maar ik meen dat het een brief van een aanbidder is. Ik hang tussen hoop en vrees. Ik leid immers naast mijn publieke school- en familieleven ook een geheim leven, waarin ik in stilte verliefd ben op een jongen die me dagelijks kruist op mijn weg naar school. Hij zit op hetzelfde college als mijn broer. Mijn hoop is niet helemaal uit de lucht gegrepen want maanden geleden stopte hij me een brief in de handen, met de liefelijke woorden: “Hier!”. De aanhef “Arm schaap” kan je niet echt amoureus noemen, maar de uitnodiging voor een optreden van Jacques Dutronc houdt toch een belofte in… Dagen zit ik te fantaseren over een eventuele ontsnappingsmogelijkheid naar het Casino om elf uur zaterdagavond, maar ik berust in het feit dat ik van die glitter en glamour verstoken zal blijven, op zijn minst momenteel…

Het is bij ons thuis ten strengste verboden brieven te openen, zonder deze eerst aan onze ouders voor te leggen. Ik huiver bij de idee dat een persoonlijk schrijfsel hen in de handen kan vallen, hiermee al mijn zieleroerselen blootleggend. Voor hen ben ik immers nog een onschuldig kind, de poppen net ontgroeid, en dat ik aangetrokken word door het andere geslacht, zo mysterieus, zo ongekend, zal ik hen zeker nooit bekennen…

De bewuste enveloppe blijkt echter zo’n kettingbrief te bevatten. Wanneer ik hem doorstuur naar x aantal mensen zal een groot geluk me toelachen, zoniet zal dood en verderf mijn deel zijn.
Daar sta ik dan met een waardeloze, tot mijn grote spijt, reeds geopende brief. Ik kan hem niet terug in de brievenbus steken. Ik durf het niemand zeggen want dan moet ik ’t een en ’t ander uitleggen.
Ik gooi hem dus weg.

Jaren zal ik daar een groot schuldgevoel aan overhouden, want niet lang daarna sterft mama, en stèl nu eens – ook al weet ik met mijn verstand dat het niet kàn - dat het door die veronachtzaamde brief komt?

Kanker heeft nog niet die onheilspellende klank, ik heb daar enkel in vage termen over gehoord. Wanneer de idee naar boven borrelt “Mama, zal toch niet sterven?” sla ik mezelf figuurlijk rond de oren. Wat dènk ik nu, moeders sterven immers niet, toch niet als je zestien bent.
Argeloos vertel ik aan een klasgenootje dat mijnheer pastoor zal komen met het sacrament der zieken. Dat klinkt veel hoopgevender dan het Heilig Oliesel bedenk ik. Hierdoor staan een aantal vrienden uit de gezinsgroep, waarvan mijn ouders deel uitmaken, ’s avonds thuis aan haar ziekbed, zij realiseren zich terdege de ernst van de situatie. Ik ben me ook bewust van mama’s kritieke toestand, alleen denk ik niet aan de dood, maar eerder aan een eindeloze, moeilijk te genezen ziekte.

Ze heeft veel pijn en krijgt valium (of is het morfine?) Aan haar bed is een touw bevestigd waarmee ze zich met veel moeite in zittende houding kan hijsen.
Op 8 november verhuist bobonne naar mijn tante in Brussel, want papa wil haar het aftakelend ziekteproces van mama besparen, hoor ik achteraf.
De volgende dag wordt ons Bietje zes jaar en dit zal de laatste verjaardag worden die we samen vieren.
Op maandag komt de ziekenwagen mama halen. Twee ziekenbroeders willen haar in een rolstoel zetten, maar ik word erbij geroepen, volgens haar kan ik dit met gepaste zachtheid, waardoor ze minder pijn lijdt. Dit snijdt me door het hart, haar hulpeloosheid, haar pijn, haar machteloosheid… Ik wil met haar mee, maar mag niet…

Allengs verglijden de dagen tot routine. Naar school. Thuiskomen. Per fiets naar het ziekenhuis. Eten. Werken voor school. De jongste zusjes kunnen maar eens in de week naar haar toe.
De dagen worden weken en ik fantaseer over kerstbomen in de ziekenkamer en hoe we dit feest alsnog samen kunnen vieren.
We zoeken compensatie in zaken die eigenlijk niet mogen, zoals het zondagse servies dagelijks gebruiken, in een poging het thuis gezellig te maken…
Verre nichten komen op bezoek en hun verzuchting hoe ik toch op “ons Zabrila” gelijk, laat ik me vreemd genoeg welgevallen. Ik heb er geen flauw benul van dat ze afscheid komen nemen.

Het is alsof mama het voorvoelde, maar die laatste zomer zocht ze mensen op die ze in jaren niet meer had ontmoet…

De dag dat kozijn Peter zijn derde verjaardag viert en achterneef Jean-Marc drie maanden oud is krijgen we bericht uit het ziekenhuis. Het loopt op zijn einde, weet mijn vader. We treffen elkaar bij mama, en voor het laatst knuffel ik haar. Alleen besef ik niet dat dit de laatste warme omhelzing is…

’s Avonds als papa bij haar is, studeren Sesje en ik in bobonnes oude kamer. Het is examentijd. We draaien oude bandjes op de bandopnemer. En plots is het alsof de hele kamer gevuld is met mama. Ze ligt weliswaar in het ziekenhuis maar ze voelt zo nabij… Het is negen uur…

Later horen we dat ze op dat uur gestorven is.

Papa is thuis gekomen en barst in snikken uit. Ons mama is niet meer. We merken op hoe het hele huis treurt, het ene na het andere ging de laatste dagen stuk… Maar we vinden elkaar rond de tafel waar gesprekken over vroeger gaandeweg troost bieden. Allerlei anekdotes vervullen ons met blijheid.

En diep in ons hart weten we dat, zolang we aan haar denken, mama altijd dicht bij ons zal blijven…

10-07-2006 om 10:10 geschreven door Lieve  

Ik heb mijn chocoprins afgezet en bij thuiskomst worden de wolken dreigend grijs en plenzen hete tranen.
Het is làng geleden dat ik hem met dit troetelnaampje kon kozen. Het dateert uit zijn prille jeugd, de tijd dat ik hem ongestraft bolleke en zoeteke noemde.

Haar daarentegen mag ik overladen met honderden dergelijke verbale liefkozingen: mijn krokodil, piepemuisje, konijn, mijn poppemieke, lienemienemutte, prutsemie, olifantje (haar lievelingsdier), trotteke… zij laat het zich nog steeds welgevallen. Ik op mijn beurt dien dan wel Mamossa piepossa, moedre tamara,mamooft, moekedie enzoverder te incasseren maar dat doe ik met innig plezier. Wanneer ze geen uitdrukking kan geven aan haar gevoel of gedachte dan vindt ze gewoon een woord uit, en raar genoeg, ik begrijp de nuance. Zo is er de “kloeterkesbiefsteak”, een gemarineerd stuk rund bestrooid met kruiden, bovendien erg pikant, dat meestal op de barbecue geroosterd wordt.

Wanneer ze me welterusten wenst dan gaat dit gepaard met een “Sliependepèllenderèllendezèl” en de poes moet het stellen met een “Noedelaruu” of “Noekedie” al luistert hij gek genoeg enkel naar de naam Noewi! Dan geeft hij een soort kirrend geluid, maakt een kromme wenteling en gaat vol overgave op zijn rug liggen, klaar om aangehaald te worden. We hebben het uitgetest met allerlei gelijkende klanken, maar zijn naam haalt hij er steeds uit!

Maar ondertussen is hij dus onderweg naar Nederland, samen met zijn vriendin en haar ouders. Daar gaan ze diepzeeduiken, en hij mag dat ook eens proberen om alzo te ontdekken wat voor moois de Oosterschelde onder water te bieden heeft. Het was een heus complot want zijn deelname hoorde een verrassing voor haar verjaardag te zijn. En oooh wat is die verliefdheid pril en zo aandoenlijk om van nabij te volgen!

Zijn dreadlocks wassen is iets wat ik slechts hoogst sporadisch mag ondernemen. Daar dient geen derde aan te pas te komen, dat doet hij zelf! Tot zij ten tonele verschijnt en gewapend met tuinslang en shampoo zijn haardos onder handen neemt.
Hij trekt er ook voor het eerst zelf op uit om kleren te kopen. De oogst is schamel: één T-shirt en één korte broek. Het budget wordt verder gespendeerd aan bioscoop en ijs, wat hij achteraf uiteraard uit eigen zak dient te bekostigen. Maar kom, het is een begin, en alle begin is moeilijk.
Deze middag zijn we samen inkopen wezen doen en op een mum van tijd ben ik ettelijke euro’s kwijt. Hij kiest vlug en zeker…

Morgen komt mijn piepemuisje terug van de atletiekstage. En ’s avonds ga ik weer aan ’t werk, twee nachten maar tot 14.00u… dan is ’t weer vakantie!

06-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

03-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

In de badkamer wordt er gegorgeld en geproest en even later komt hij mij de hand schudden: “Zeer vereerd: Dr Zack” Hij kijkt me glimlachend aan en verduidelijkt: “Dr Claude Zack”
Bandiet, denk ik als mijn frank valt en hij verdwijnt naar het toilet.

Daar heeft hij blijkbaar nog iets kunnen brouwen want ik krijg hetzelfde scenario met deze tekst: “Pleased to meet you. Doctor Whole”
En omdat ik raar kijk: “Doctor Ash Whole”

02-07-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

30-06-2006 om 15:17 geschreven door Lieve  

Met dank aan allen die me hielpen mijn vakantie in gang te sjotten: ergens halverwege de nacht tussen woensdag en donderdag is het zover! Het vrijetijdsgevoel slaat toe… Het moet ook wel, want geen zinnig werkend mens is op dit uur actief…

Rond negen uur ’s avonds krijg ik een telefoontje. Of het goed is dat ze afkomen tegen halftien, de zussen… Geen probleem natuurlijk. Mooi. Leuk vooruitzicht. Tijdens de reclameboodschappen op Vijf TV zwabber ik het stof weg van piano en kasten, geïnspireerd door de reeks “Perfect Housewives”. Helaas mis ik steeds het begin van het programma – mijn frank valt altijd te laat - zodat ik nog niet zo veel heb bijgeleerd. Nochtans zou ik er heel wat baat bij hebben want veel talent heb ik op huishoudelijk vlak niet…

In mijn tienerjaren riep mijn mama me ooit eens uit het zwembad terug omdat mijn slaapkamer niet volgens haar normen was opgeruimd. De boodschap galmde gelukkig niet als dusdanig door de luidsprekers, het was al penibel genoeg om met een droog badpak terug de kleedhokjes in te duiken onder de alziende ogen van de toezichthoudende en naar ik vreesde nieuwsgierige jonge redder. Als een Vliegende Hollander fietste ik naar huis in de bange verwachting dat er iets compleet fout was met mijn grootmoeder die bij ons inwoonde. Het gezicht van de zus die de deur opende voorspelde weinig goeds. Hiervan las ik geen rouw af, maar misprijzen en leedvermaak. Bobonne verkeerde dus godzijdank in gezegende gezondheid maar ikke, snoodaard, diende mijn kamer stante pede ordentelijk op te ruimen… Ik was in alle staten. De anticlimax na de paniek. Had ik dààrvoor mijn leven geriskeerd?

Ondertussen zet ik buiten rode wijn en glazen klaar. En daar is Koekske al met een kartonneke, ik had immers laten weten dat ik slechts één fles witte wijn rijk ben… Ook met mijn knabbelvoorraad is het triestig gesteld. Zoonlief heeft alles wat eetbaar is naar binnen gespeeld. Ik bezit nog 2 paprika’s, een blikje olijven en een potje light smeerkaas…

De zussen komen, zo blijkt, niet voor mij, maar voor de Berlingo…

Met een wijds gebaar show ik de wagen voor de deur.

Daar staat nog steeds mijn oude kar!

’s Middags ging ik, zoals afgesproken, mijn nieuwe auto halen. Er kwamen twee potentiële klanten binnen en hup, ik werd in wachtmode geplaatst. De minuten vergleden tot uren maar eindelijk kwam er schot in de zaak. Ik leerde van alles over de waarborg en het onderhoud en vernam dat alle instructieboekjes uitgeput waren. Moe van het veelvuldig over de toonbank gaan.

Na veel lezen, ijsberen, knarsetanden en ettelijke rimpels en grijze haren later moest ik onverrichtzake naar huis keren, er klopte iets niet met de luidsprekers. Die waren te klein gekocht. En het magazijn was ondertussen dicht. Daar ging mijn kostbare vakantietijd! In mij borrelde iets dat naar ontploffing neigde.

In mineur stresste ik dan naar de muziekacademie voor het oudercontact. Dochterlief wou naast viool ook graag pianolessen maar ik kreeg nul op het rekest. In mijn jonge jaren kon je volgen wat je wou! Maar heden ten dage worden enkel theorie plus één instrument per leerling gesubsidieerd, vandaar… Jammer!

Koekske heeft zich nog maar net op het terras geïnstalleerd als Bietje aanbelt. En samen met Steentje en Benny arriveert mijn dochter met twee vriendinnen en een moeder. Ze is mooi bijgekleurd na drie dagen zee. Ik troon Trees – de mama – mee naar het terras voor een glas. Zo te horen werkt ze in dezelfde sector als ik en hebben we gemeenschappelijke kennissen. Bovendien was ze ook nog lid van dezelfde basketbalclub als mijn jongste zussen en woonde ze in dezelfde straat als de papa van mijn kinderen. Wat is België klein!

Verassing! Nicht Sofie maakt het gezelschap kompleet. Er wordt veel heen en weer geplaagd, gelachen en bijgepraat. Noewi komt tot leven en stuift door mijn bloemen. Hij is allesbehalve een salonkat! Ik zie het met lede ogen aan.

Het weinige eetbare dat ik kon aanbieden is verorberd, ook Sofies Grieks slaatje werd zusterlijk gedeeld, dus snort zij blijgezind naar de nachtwinkel en trakteert ons op kaas, chips en worstjes.

Wanneer iedereen vele tellen later afscheid neemt, kan ik het zien: het goud in de mond van de ochtendstond.

29-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

28-06-2006 om 01:25 geschreven door Lieve  

Ze springt plots op en spurt naar de gang. “Mam, waar is je handtas?” Zij is de enige die het melodietje van mijn GSM uit de achtergrondgeluiden distileert, ik ben blijkbaar oostindisch doof. De “tune” mag er nochtans best wezen, vind ik, romantisch klassiek: “Nocturne”. Ergens halverwege, net op het ogenblik dat ik een aha-erlebnis krijg, stopt het ding en schiet de “voice-mail” aan. Op dit moment is het niet anders. Dochterlief vist het toestelletje op en prompt valt het stil! Wie weet hoeveel interessante gesprekjes op die manier aan mijn neus voorbij zijn gegaan. Alhoewel, aan mijn oor, is hier meer op zijn plaats…

Maar wie mij liefheeft onderneemt natuurlijk verdere actie en ja, daar rinkelt reeds de vaste telefoon. “Met je jongste broer!” krijg ik te horen. Tarara, mijn oudste dus, want ik heb er maar één, en dat moet ik toch eventjes melden! Of ik geen zin heb om een hapje te gaan eten. Jaaaaaaaaaaa natuurlijk, maar er is een klein probleempje, we hebben net ons avondmaal genuttigd!

Hoe zo?

Om halfzes hoor ik allerlei deuren open- en dichtklappen. De koelkast, registreren mijn oren. Mijn zoon is weer op strooptocht! Hij rammelt van de honger, maar daarbij is hij ook kieskeurig. Zoet en koud moet het bij voorkeur zijn. En de doos Dame Blanche heeft hij reeds op twee dagen manmoedig leeg gelepeld.

Dus ik ga aan de slag en we eten iets vroeger. Maar wie ontbreekt er op het appèl? Zoonlief hangt ondertussen aan de lijn met een of andere schone en hiermee is weer bewezen dat je van de liefde kan leven…

Edoch mijn humeur is ook om zeep want de lijn is niet vast maar mobiel en dat kost natuurlijk stukken van mensen. Ook als ik de kosten op hem verhaal, het deert hem niet, en dat was nu juist wel de bedoeling!

Ik kan er dus niet over zwijgen, hij mocht het misschien niet gehoord hebben! En ik krijg lik op stuk. Als ik de sfeer bij de maaltijden zoooo belangrijk vind, dan moet ik nu niet zaaaaaagen. ’t Is sterker dan mezelf. Ik wil duidelijk overkomen en dan herhaal ik mezelf….

25-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

Blind zijn. Je kan het je niet voorstellen. Ik zou het verschrikkelijk vinden. Geen boeken meer kunnen lezen. Toch niet op de manier waarop ik het nu doe. Op mijn peecee werken, schrijven, opzoeken, zoals nu, vergeet het. Van oneindige kleurschakeringen genieten… Oogcontact maken… Een glimlach, een vluchtige oogopslag, een grimas, een traan… het ontgaat je. De kleurenpracht van de tuin in je opnemen, een zonsondergang, een vergezicht… Zien hoe de poes zich opmaakt om een insect te bespringen of hoe de baby zijn eerste wankele passen zet…

Je mist heel wat…

En gelijk ik het schrijf begint mijn neus te prikken en voel ik het gemis van papa en mama schrijnend en lijfelijk. Na zevenendertig jaar is het nog steeds daar…

Wij zijn ermee opgegroeid en ervaren dit als heel normaal. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis. Maar langzaamaan begint het te dagen. Mama weet niet precies of mijn rok en blouse bij elkaar passen wanneer ik ernaar vraag. Dat groen en blauw niet samengaan wist ze me vroeger al te vertellen. Maar nu mis ik de finesses. Ik vind het jammer. Ze ziet niet of iets me staat. Of ik op haar lijk. Of op papa. Hoe mooi mijn tekening wel is en hoe ik mijn best doe om net te schrijven. Dat verneemt ze uit tweede hand. Hoe ik veranderd ben. Hoe ik groei. Dat ik een behaa nodig heb. Een klasgenootje in de vijfdes attendeert me erop; zij zou het niet kunnen verdragen, zo zonder “soutien”.

Thuis kies en pas ik uit de afdankertjes van Arlette en Christiane, mijn oudere nichtjes. Tante Elza heeft de gewoonte om mij daar – niet slecht bedoeld – op te wijzen met een “Oh, dàt heeft ons Christiane zó graag gedragen…” Ik haat die uitspraak, en daardoor die afgedragen kledij.

Mama leert me hoe ik een bustehouder handig kan aantrekken. Vooraan sluiten, draaien en hup over mijn schouders… Ik voel haar blijheid met zo’n opgroeiende dochter. Lang vóór ik ze nodig heb kopen we samen maandverbandjes. En ik krijg twintig frank wanneer ik ze voor het eerst moet gebruiken, zelfs nadat ik, o grote zonde, op bobonne’s kamer ongeweten en ongevraagd in bompa zaligers postzegelcollectie snuister en enkele dubbele postzegels verdonkeremaan.

Kijken doet mama met haar handen. Daar heb ik lang vrede mee. Tot ik me plots afvraag of de details haar niet ontgaan. Ze neemt het ons niet kwalijk als we onze tong naar haar uitsteken. Andere kinderen doen dit immers ook en dit achter de rug. Aan de andere kant is ze heel streng en geeft zelfs papa haar het laatste woord.

Papa heeft het er veel moeilijker mee als we nonchalant zeggen dat we iets niet vinden, bijvoorbeeld de schotelvod. Wij met onze ziende ogen vinden dikwijls niet wat hij wèl vindt! Ziende blind, noemt hij dit dan.

Papa overstijgt zijn beperkingen. Ik heb dikwijls echt niet het gevoel dat hij blind is. Hij klust thuis en heeft briljante ideeën voor verbouwingen.

Als elfjarige ga ik met hem per trein op reis naar Duitsland. Naar mijn vriendinnetje van “Jeugd zonder Land” dat twee maal bij ons de zomer doorbracht. Hij leidt me, niet andersom. Hij is mijn steun en toeverlaat. Geen ogenblik voel ik me verantwoordelijk, zelfs al rekent hij op mij omdat ik zijn ogen ben, niet méér. Het wordt een schitterende vakantie ook al mis ik het thuisfront verschrikkelijk. Ik vind wel dat papa met geld strooit door het kwistig aan de Duitse familie uit te delen. Ik heb schrik, houden wij nog wel genoeg over? Weet ik veel, zij hebben het ook niet breed en we krijgen daar immers kost en inwoon…

Kan ik fietsen? Tuurlijk! Maar op weg naar het zwembad kom ik zwaar ten val. Vriendin Annemarie is heel boos… Maar wat ken ik nu van bergen en torpedoremmen?

21-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

Plots valt mijn oog erop. De petunia’s en surfinia’s die daarstraks nog in volle pracht en glorie mijn muren sierden vertonen dorre bloemen. Hoe is dit aan mijn aandacht kunnen ontsnappen? Normaal gezien knip ik contentieus bij, om te vermijden dat ze besluiten dat de taak volbracht is. Het doel in de natuur is vrucht dragen, denk ik zo, maar ik wil een hele zomer bloemenweelde…

Het is een tijdrovend en kleverig karwei… Ook mijn tuingeranium is aan een opknapbeurt toe. Waarom loopt onze Noewi er niet onderdoor in plaats van er bovenop? Ik moet hem dringend inwijden in het hoveniersvak.

Tja, hij is en blijft een jager, dus rest me niets anders dan zelf in actie te schieten…

19-06-2006 om 15:07 geschreven door Lieve  

Een vriendin heeft me toch over de streep gekregen… ik zal deelnemen aan een kookdemonstratie. Een grote inspanning wordt er van mij niet verwacht, belooft ze mij, een ajuintje snijden misschien. Er eens “uit” zijn, wat gezellig keuvelen, plezier maken, het lijkt me wel wat.

Maar voor ik kan vertrekken wil ik kokkerellen voor mijn kroost en een bordje soep consumeren voor de gezelligheid. Zo samen aan de dis, daar hou ik van. Ideeën uitwisselen, belevenissen van de dag aanhoren, …EIKES…. Excuseer dat ik even onderbreek, maar er zit een dikke slak zich te goed doen aan mijn stukje tuin. Hoe komt die toch zo dik? Die zit hier waarschijnlijk al een hele tijd! Ik heb echt een gloeiende hekel aan slakken. Bovendien is ze naakt. En bleek. Ik neem tenminste aan dat het een ze is, al heb ik daar geen enkele aanwijzing voor. Ze is heel anders dan de kroostrijke familie die bij valavond slijmend tevoorschijn schuifelde op het koertje van mijn oud huizeke. Die waren donkerbruinzwart.

Sedert de renovatie van datzelfde oud huizeke krijg ik echter een andere doch welgestelde soort over de vloer. Ze bezitten namelijk allen een eigen woning, ja ook de kindertjes. Maar voor de kost zijn ook zij aangewezen op wat mijn tuin biedt. En daar wringt nu precies het schoentje: woest word ik bij de aanblik van mijn geliefde klimhortensia, een delicatesse voor hen blijkbaar. Hun strooptocht voert hen van blad naar blad, een spoor van halfopgegeten groen achterlatend.

Ik heb ze al proberen te verschalken met bier. Van zoet naar straf. Noppes. Korrels strooi ik niet meer, met het oog op Noewi, onze onvoorspelbare kat. Stel dat hij dit lekker vindt? En zo’n bloot exemplaar aanraken, dat is pure horror. Dus ga ik aan de slag met het zoutvaatje, al lijkt het barbaars, slakken hebben geen zenuwen, enfin dat hoop ik toch?

Maar terug naar het leven vóór de slak. We zitten dus genoegzaam te babbelen aan tafel als mijn frank valt dat ik me alsnog moet reppen om tijdig op de cursus te zijn. De klusjes afhaspelen, de laatste richtlijnen meegeven en mijn stalen ros van stal halen. Zucht. Eerst nog twee fietsen verplaatsen, vóór ik aan de mijne kan. Trapje van de kelder op. Voorzichtig voor de muren. Oei, er moet ook nog een schort, keukenhanddoek, aardappelmesje en plankje mee. Lap, de bagagerekker is verdwenen. Dju, deze is te groot. En die andere ook. Dan maar zonder. Dus zakje aan het stuur. Hopelijk slaat dat niet in mijn wiel. Buurman Robert kwam zo lelijk ten val en brak zijn schouder.

Pffft bergop. Ik ben al buiten adem. Ik zal een mooie entrée maken met mijn rooie kop. Ik moet echt wat aan mijn conditie doen, neem ik me voor.

Mieke staat me op te wachten, een leuk welkom.

Het menu wordt toegelicht, er is ambiance in mijn groepje, zo ontgaat me heel wat uitleg. Maar geen nood. De praktijk komt er zo aan! Schortje aan en we reppen ons naar de keuken. Wij krijgen het hoofdgerecht toebedeeld. Maar we zijn met velen, zo blijft mijn inbreng beperkt tot het snijden van de zongerijpte tomaten.

In die keuken wordt ik aangesproken door een deelneemster. Verrassing! Ze is de beste vriendin van mijn zus Koekske, althans tijdens haar lagere schooljaren!

Voor we het weten mogen we onze bereiding degusteren. Een echte maaltijd is het niet, gezien de piepkleine portie, maar lekker! Benieuwd hoeveel Zuiderse Varkenshaasjes dit weekend op tafel verschijnen! Op de mijne alvast, al vrees ik dat ik weinig bijval zal krijgen van mijn duo. Gelukkig zal het dessert – citroenmousse – veel goed maken!

Ondertussen druppelen de leden van het koor binnen. En daar is Meester Peter, indertijd nog directeur van de Lagere School. En dat meisje daar, die lijkt zo op…
Ik word terug gekatapulteerd naar de tijd dat ik zelf in het koor zong. De wekelijkse repetities. De concerten. Het uniform. De partituren. De koorleden. De dirigent. Hij is niet meer…

Mieke, Vera, Anita en ik. Wij zijn plakkers. Vier jaar geleden zaten onze kinderen in de zesde klas. Ze gingen elk huns weegs. Er is dus veel bij te praten. Zelfs wanneer we weggaan snijden we een nieuw onderwerp aan. Ondertussen is het stikdonker. Op de tast zoek ik het fietsslot. Dat valt niet mee. Anita schijnt me bij met haar achterlicht. Giechelen want de lichtwinst is minimaal…

De volgende dag op het etentje van de turners: “Hey, was jij niet op die kookactiviteit?” Ja dus! Bovendien is haar vriendin een vriendin van de moeder van de vrouw van de broer van mijn allereerste lief. Ingewikkeld, maar toch!

En Martine, de inval-lesgeefster, is afkomstig uit hetzelfde Kempisch dorp als mijn schoonbroer. Die dan weer woont in hetzelfde dorp als mijn tante. Zij zat bovendien op kot, een straat verder dan mijn schoonbroer. Wisselden later de provincie Antwerpen voor Oost-Vlaanderen.

De wereld is toch klein….

18-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

Of zo zou het toch moeten zijn. Maar ondertussen zijn spatten die daarnet onzichtbaar waren pijnlijk duidelijk aanwezig. Zucht. Kuisen dus maar.

Maar kom, vandaag is het de dag dat ik een afspraak heb voor een professionele behandeling. Om half negen bij Paula. Een vlugge telsom en ik weet dat ik de veertiende klant ben. Twee voetballen in de etalage onderstrepen de actualiteit, maar aangezien de Rode Duivels toch niet van de partij zijn, voel ik me niet zo betrokken. Zestien jaar geleden was dat wel even anders… Toen konden we de openingsmatch Argentinië-Kameroen in de studio van VRT meemaken. Ambiance troef, er werd heel wat afgelachen “et c’était écrit dans la bible que les Lions Indomptables”… gingen winnen, en dat deden ze. Maanden later zond ik een kaartje dat er een klein onoverwinnelijk leeuwtje was geboren. Net thuis van de kraamkliniek en wie stond op zekere avond met een gele leeuw voor de deur? Ik herkende hem niet meteen maar hij kwam zo vertrouwd over dat ik hem binnenliet: Marc Uytterhoeven. Dat heeft ongelooflijk veel plezier gedaan…

Ondertussen ben ik toch wel weer van mijn onderwerp afgeweken en besef ik dat ik mijn krant ben vergeten. Geen nood, hier valt altijd wel wat te beleven. Na één uur is de enige wijziging in mijn situatie: verhuis van krukje naar stoel en getooid met zwarte cape en dito handdoek. Ik wordt aangestaard door een dame die meent mij te herkennen. Zou mijn blog zo aanslaan? Haha, grapje! Ik vecht trouwens tegen de slaap, gevolg van het vergeefs zoeken – was het werkelijk reeds nacht? -via Google en allerlei fora, hoe ik audio-fragmenten kan uploaden en “hosten” zodat ik ze in mijn blog, dus bij mijn tekst, kan voegen.

Het volgende uur word ik voorzien van een boekje, naar ik dacht, om kleur en “coupe” te kiezen. Halverwege sla ik het open, en in plaats van de gebruikelijke foto’s, zie ik een hele uitleg over moeilijke haartypes. Tiens, denk ik, heb ik gemixte haren die droog, moeilijk te ontwarren, enzovoort zijn??? Even later valt mijn frank, dit is voor mijn dochter bedoeld, die hier reeds drie maal haar kapsel liet ontkroezen…

De mevrouw die me meende te herkennen wordt intussen onder handen genomen. Haar haar dus hé. Scheidinkje in haar. Papiertje. Plooien. Roller. Haar opdraaien. Roller sluiten. Volgende. Het gaat razend snel… Rond haar hoofd wordt een wattenzone aangelegd. Daarna worden er chemicaliën op het haar gedruppeld. Vele minuten later. Het prikt. Nieuwe watten worden aangebracht.

De telefoon staat niet stil. Nieuwe afspraken worden gemaakt. Iedereen is bedrijvig. Hum, iedereen? Ik zit hier te niksen… Normaal gezien ben ik verdiept in een boek. Dat heeft zo zijn nadelen, want dan hoor ik de instructies niet, dat ik moet verhuizen, of onder de droogkap, of zo…

Er rest me niets anders dan toekijken. Hoe met een soort stofzuiger met bajonet (nee een luchtblazer dus) de haren worden gedroogd. Hoe Annie naar buiten snelt, er is blijkbaar iemand tegen haar auto gebotst.

Dan komt Paula, met de groene potjes. Ik heb mijn bril afgezet. Het salon is een beetje wazig. Dat is niet erg…

Ze overhandigt me een stapeltje aluminiumfolievelletjes. Stuk per stuk moet ik die aangeven. (ja zoals een echte doe-het-zelver betaamt)

Met een borsteltje wordt de nieuwe kleur aangebracht.

Dan verhuis ik weer naar de kant. Om elf uur mag ik naar de wasbak. Daarna krijg ik weer een plaatsje voor de spiegel en wordt mijn haar geknipt. Graag héél kort! Beetje crème. Brushen. En dan is het karwei geklaard. Het is bijna half twaalf…

Onvermijdelijk denk ik aan mijn vroegere kapper. Bellen. Komen. Wassen. Knippen. Drogen. Betalen. En dit alles in nauwelijks een half uur. Het is nochtans een kunstenaar. Zijn etalage is zeer artistiek. Hij maakt beelden en schilderijen. Ik kwam er graag. Ook al was ik soms getuige van vinnige franse ruzietjes met zijn echtgenote. Het gaf me een fin de siècle gevoel. Er was een antiek schommelpaard. De kinderen mochten dit ooit berijden. Maar op het laatst waren mijn oren in gevaar….

En dan is er nog Franske, de kapper uit mijn jeugd. Meestal creëerde hij een coupe casserolle, maar soms overtrof hij zichzelf en was het best te doen…Ach, hij kwam aan huis en ik draag hem een warm hart toe.

Terug naar het heden! Collega Serge zal zeker geen halt houden voor mij met de mededeling: ho, ik dacht dat ik voor ’t rood stond…

Ik ben nu bruin met een blond streepje….

15-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve  

Nog twee weken wachten en dan staat dit voor de deur…

Normaal gezien kan ik niet zo gemakkelijk afscheid nemen. Maar in dit geval zal het alleen maar een verbetering zijn…

Momenteel rijd ik met een bronskleurige Opel Omega. Echt een wagen met allure, groot, comfortabel, kortom, ene waaraan je niet kan voorbij kijken. En ik kan er echt van meespreken. Er is een verschil. In het verleden reed ik bijvoorbeeld met een Citroën. Maar veel aanzien verwierf ik daar niet mee. Het was een geit, een helblauwe. In Holland een Eend genaamd, het klinkt toch een beetje sympathieker. Nu, in die tijd lag ik helemaal niet wakker van de status die ik eventueel verwierf bij het bezit en het voorrijden van een bepaald type wagen. Avontuurlijk mocht het zijn… en bovenal weinig kosten!

Mijn geit alhoewel spiksplinternieuw had vanaf het begin kuren. Ofwel wou ze niet starten ofwel wou ze niet stoppen. Toch twee belangrijke items, mijn gedacht!

Maar in de zomer was het heerlijk toeren met het dak ofwel opengeflapt ofwel opgerold. Ik kon ook het zijraampje openklappen en dan mijn elleboog nonchalant in de opening laten rusten.

Nog een pluspunt vond ik de variabele kofferruimte. Met de achterbank eruit heb ik heel wat verhuisd: van wasmachine tot kleerkast, zelfs een lading vriendinnen. Neen, dat laatste is niet waar, maar het hàd gekund!

Met een volle jerrycan benzine, een tent en kampeergerei vertrokken we zonder al te veel voorbereiding richting zon. In het Franse Centraal Massief raakten we met veel moeite de bergen op, mijn geit moest niet onder doen voor een camion, en waar het kon, namen we het uiterst rechtse baanvak. Uit hoffelijkheid of was het schaamte? Bergaf was er geen probleem, … of toch wel! Daar weigerden de remmen namelijk dienst! Hoe ik dan toch veilig in het volgende dorp ben geraakt, is me een raadsel, met veel chance en de handrem… Overnachten in een “hotel” routier rechtover de Citroën-garage. Nog een geluk dus dat een geit een Franse auto is… Ik herinner me dat het daar, zo hoog in de bergen, zeer koud was, maar dat kon onze pret niet bederven. Jong zijn en in autopech geen probleem zien, ik wou dat ik ‘t nog kon…

Op de Spaanse camping werd mijn rijtuig gedeeltelijk gedemonteerd. Ik zie hem daar nog staan, zonder de zijvleugeltjes… Waarom dat nodig was, hij wou enkel niet starten en een paar Duitse doe-het-zelf-toeristen sleutelden eraan. Eens mijn wagentje rijklaar, vond ik dat hij aan een wasbeurt toe was. De weg naar de camping was erg stoffig vandaar. Om die reden zag mijn reisvriendin het nut er niet van in, logisch en praktisch als ze was. Maar ik was koppig, dus waste ik mijn kant, terwijl haar kant vuil bleef, en ik kon op zijn minst proper instappen.

Op een andere vakantie met dezelfde vriendin zouden onze wegen halverwege scheiden. Ik was van plan op mijn eentje naar de Provence verder te rijden en kostenbesparend in mijn geitje te slapen. Gordijntjes gemaakt dus, want nachtelijke inkijk, dat wou ik toch vermijden. Toen puntje bij paaltje kwam, durfde ik me toch niet voor de nacht te installeren in volle centrum. Het viel zo op, vond ik. Het was alsof ik met een lichtreclame rondreed!

Ten einde raad parkeerde ik op een parking op de autosnelweg, waar ik niet de enige overnachter was… Op de terugweg pikte ik dan maar een lifter op, die ik, om het vakantiegevoel te verlengen, maar een sightseeing gaf in mijn geboortestad…

Nog even en ik heb weer een spiksplinternieuwe auto. Gedaan met de zorgen of hij de keuring haalt. Voorbij de zoektocht naar een andere tweedehandswagen waarbij ik me zo verschrikkelijk ondeskundig voel.

Ik krijg warempel weer dat avontuurlijke “geitjes-gevoel”!

12-06-2006 om 00:00 geschreven door Lieve